Η εκκωφαντική σιωπή της αντισυστημικής Αριστεράς


Όσο η  "αντισυστημική" αριστερά σιωπά και το ΚΚΕ μιλά για προβοκάτορες θα συνεχίζω να ανεβάζω post  με την τρομοκρατία και τη στάση της Αριστεράς απέναντι σ΄αυτήν. Ο λόγος είναι η νέα γενιά. Η αριστερά μέσα στην πλήρη αποχαύνωση του αριστερισμού της έχασε και τον παιδαγωγικό ρόλο που είχε κάποτε απέναντι στους νέους. Όχι από ηθική, αλλά από πολιτική σκοπιά.
Κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να πει κάτι; Το σύστημα χτυπούσαν οι βόμβες και οι ρουκέτες; Ένοπλοι σύντροφοι ήταν οι τύποι με τα εκρηκτικά; Τον Αφγανό ποιοι τον φάγανε χωρίς λόγο;

Τις προάλλες νέα παιδιά του αντιεξουσιαστικού κυρίως χώρου και όχι μόνο διαδήλωσαν μπροστά στο Αστυνομικό τμήμα της Νέας Φιλαδέλφειας για την συνεχή και μαζική παρουσία της αστυνομίας στην περιοχή και μιλούσαν για τρομοκράτηση των γειτονιών. Δεν είχαν άδικο, αν και η τρομοκράτηση είναι λέξη υπερβολική. Ωστόσο αποκαλούσαν ρουφιάνους και χαφιέδες και δοσίλογους αυτούς που τηλεφώνησαν και έδωσαν πληροφορίες για τη σύλληψη των "επαναστατών" του "Επαναστατικού Αγώνα". Τους έβλεπες και ένιωθες την απογοήτευση και το μαράζι στα μάτια τους που η επανάσταση χρεώθηκε άλλη μια ήττα. Σ' αυτά τα παιδιά σκοπεύει η Αριστερά να μιλήσει πολιτικά ,πριν κάποια από αυτά μπούνε στο αδιέξοδο και αντιδραστικό κανάλι της ένοπλης βίας; 


Ανεβάζω σήμερα σχετικό άρθρο του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη  από το Βήμα

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τις πολιτικές αντιπαραθέσεις για την υπόθεση της τρομοκρατίας. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η κραυγαλέα αμηχανία των εκπροσώπων της αντι-συστημικής Αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ), που μετατρέπεται συχνά σε εκκωφαντική σιωπή. Τα ψελλίσματα για «προβοκάτορες» και άλλα τέτοια επιχειρούν να υποβαθμίσουν το θέμα.
Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό ώστε γνωστός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ να αναρωτηθεί «Πότε θα μιλήσουμε για την τρομοκρατία της ΕΕ και του ΔΝΤ;», επιχειρώντας εμφανώς να δραπετεύσει από το πρόβλημα.
Η βία ως έκφραση μικρών συνωμοτικών πυρήνων ή κάπως ευρύτερων οργανώσεων υπήρξε το αγαπημένο παιδί της επαναστατικής Αριστεράς. Η βιολογική εξόντωση του «ταξικού εχθρού» θεωρήθηκε το αναγκαίο μέσο για τη μετάβαση στη νέα κοινωνία. Από την εποχή του Λένιν μέχρι τον Ψυχρό Πόλεμο, η «ένοπλη πάλη» εξυμνήθηκε από τους οπαδούς της επανάστασης. Οι εμφύλιοι πόλεμοι αντιμετωπίστηκαν όχι ως τραγωδίες αλλά ως πρόσκληση σε γιορτή ή ως τελική λύση. Μέχρι πρόσφατα οι τρομοκράτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών ή της «17 Νοέμβρη» θεωρούνταν «ένοπλοι σύντροφοι» που παραστράτησαν. 
Τώρα πλέον η αντι-συστημική Αριστερά στέκεται αμήχανη μπροστά στο «ώριμο τέκνο της οργής». Τι έγινε και περάσαμε από την εποχή της εξύμνησης της βίας στην αμηχανία και τη σιωπή; Αυτό που έγινε είναι ότι χρεοκόπησε η ιδέα πως μέσω της βίας μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία.
Η χρεοκοπία της αριστερής βίας δεν ήρθε μόνη της. Συνοδεύτηκε από τον σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα, την πίστη στην ανεκτικότητα και την ελευθερία του λόγου· αξίες βαθύτατα φιλελεύθερες. Η χρεοκοπία της αριστερής βίας δεν ήρθε ξαφνικά. Προηγήθηκε η τραγωδία και η κατάρρευση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού.
Αν στην Ελλάδα όλα αυτά δεν είναι πλήρως κατανοητά, οφείλεται κυρίως στη μεταπολιτευτική κυριαρχία της ριζοσπαστικής αριστερής κουλτούρας. Το γεγονός πως τώρα αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του εγκλήματος της τρομοκρατίας και στεκόμαστε, ως κοινωνία, αντίθετοι σε όλες τις μορφές βίας ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης είναι σημάδι ευρύτερων θετικών αλλαγών.
Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=326531&ct=6&dt=18/04/2010#ixzz0lfc1HJt0


Σχόλια

  1. Η αριστερά στην Ελλάδα αποχαυνωμένη ζει με την προίκα του αγώνα αυτών που μάζευαν μύγες στα ξερονήσια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Leo
    Νομίζουμε ότι δίνουμε μεγαλύτερη σημασία σε ένα φαινόμενο κοινωνικής μυωπίας που δεν είναι της Αριστερας (συστημικής ή μη) .
    Είναι της Ελληνικής κοινωνίας.
    Απο το φακελάκι στην ανοχή στην βία η απόσταση είναι μικρή.
    Θεωρώ την θεώρηση του Μαραντζίδη σχετικά υποκριτική.Εντοπίζει ενα υπαρκτό φαινόμενο αλλα του αφαιρεί το "περιβάλλον" που δεν είναι η Αριστερά per ce αλλά η Ελληνική κοινωνία.
    Αμήχανοι είναι όλοι,και όσοι βίασαν και την μαθήτρια στην Αμάρυνθο που δεν είναι Αριστεροί.
    Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα (ακόμα μια δύσκολη μέρα)

    Πολλοί μιιλούν για το τέλος του κύκλου της μεταπολίτευσης και αρνούνται να δουν ότι ο κύκλος του εμφυλίου δεν έχει κλείσει ακόμα. Τα απόνερα παρακολουθούμε, και οι τελευταίες εξελίξεις δεν βοηθάνε για να ηρεμήσουμε κάποτε.
    Τα κόμματα της αριστεράς έχουν δύο στάσεις: η "παραδοσιακή λενινιστική αριστερά" αρκείται στην καταγγελία της τρομοκρατίας (στα ψιλά) ως προβοκάτσια όταν είναι ανάγκη, σφυρίζοντας ανέμελα από την άλλη, χωρίς καμιά πρωτοβουλία για την πολιτική απομόνωση της.

    Κοντόφθαλμη, μυωπική και τυχωδιοκτική η άλλη αριστερά, απεμπόλησε τις ανανεωτικές της παραδόσεις για να ασπασθεί τον αριστερισμό. Δεν βλέπει τον προφανή περιορισμό των ατομικών μας ελευθεριών που έρχεται πάντα ως άμεση συνέπεια της τρομοκρατίας. 36 χρόνια δεν κατάφερε να διδαχθεί τίποτα. Η αυτάρεσκα αυτοαποκαλούμενη αντισυστημική αριστερά. Ακούγεται σαν αστείο αν δεν ήταν τραγικό!

    Ακούμε απόψεις όπως η πρόσφατη του Αλαβάνου περί των "πιο πρωτοπόρων και ευαίσθητων παιδιών" που είναι στον αντιεξουσιαστικό χώρο.

    Είναι πολύ πιθανό να είναι εν μέρει κι έτσι όπως λέει ο Αλαβάνος. Αλλά αν συμβαίνει αυτό συμβαίνει γιατί τα κόμματα από τα οποία προέρχεται (διαδοχικά) ο κ. Αλαβάνος δεν έχουν πρακτικά τίποτα να προτείνουν στη νεολαία εκτός από την καταγγελία του συστήματος.

    Ακόμα και μέσα σε αυτή την κρίση μας λένε κατεβείτε στους δρόμους και θα τα βρούμε για το που θα πάμε...(Το διάβασα και σε ένα ιστολόγιο που γενικά συμπαθώ χθες). Να θυμηθούμε και το κιβώτιο του Αρη Αλεξάνδρου. Εξεγερθείτε με πίστη στο κόμμα! Ο δρόμος είναι ο προορισμός μας!

    Δεν είναι ανάγκη λοιπόν τα κόμματα της αριστεράς να έχουν πολιτικές! Μια διαχείριση της αγανάκτισης μας κάνουν, περιμένοντας να τους εμπιστευθούμε όταν όλα θα καταρρεύσουν.

    Τότε ξαφνικά θα έχουν πολιτική!

    Συγγνώμη αν σας κούρασα πρωί πρωί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εντάξει στην Ελλάδα είμαστε λίγο αργοί και αργούμε να κλείσουμε κύκλους, βαλκάνιοι γαρ; Οι Ιρλανδοί ή Βάσκοι τι είναι που συνεχίζουν; Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο, μα είναι κυρίως ψυχολογικό. Η ενασχόληση με την τρομοκρατία είναι αντικείμενο της ψυχολογίας του ατόμου νομίζω και δεν το κατέχω το θέμα.
    Ο λόγος που συνεχώς προβοκάρω την Αριστερά είναι γιατί η τρομοκρατία μιλάει στο όνομα των ιδεών της και αυτή κάνει την πάπια. Αλλά αυτό δεν είναι η ουσία. Πιο πίσω είναι η οπορτουνίστικη και υποκριτική στάση με την ελπίδα της αφαίμαξης μελών και ψήφων από ένα χώρο πολιτικά θολό που γοητεύεται από την τρομοκρατία. Αυτό μου τη δίνει στους δήθεν αντισυστημικούς που κρατάνε χρόνια τώρα το αριστερό κίνημα σε εμβρυακή ηλικία για να το ελέγχουν. Δικές μου Εμμονές.
    Ο LLS έχει δίκιο να το θεωρεί πρόβλημα της κοινωνίας ευρύτερα, που όμως το χρεώνεται η Αριστερά και αυτή κρύβεται.
    Τελικά εκτός από τα δάνεια και τον άρτο τι απασχολεί την Ελληνική κοινωνία; Η μήπως Γιάννη αυτά απασχολούν τους φαινομενικά και πρόσκαιρα ημιβολεμένους (σαν και μας);

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νομίζω ο Ελληνικός εμφύλιος μόνο με τον Ισπανικό έχουν κάποια κοινά σημεία. Αλλά για να μη γυρίσουμε στη σημερινή μέρα σ' αυτό.

    Μια απάντηση του Γιώργου Βότση σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με το πραξικόπημα της 21ης:

    Ερ: Γιατί δεν αντέδρασε ο κόσμος, οι νεολαίες κλπ;
    Απ: Γιατί ο πολιτικός κόσμος ήταν χρεωκοπημένος στη συνείδηση του κόσμου

    Σας θυμίζει κάτι;
    Οι πόλεμοι και τα πραξικοπήματα σήμερα δεν γίνονται με όπλα και τανκς (όχι στο Δυτικό κόσμο τουλάχιστον). Φτάσαμε στην εποχή των οικονομικών πολέμων με κόμματα ηθικά χρεωκοπημένα και πάλι.

    Αυτά τα λέω για κάποιους που περιμένουν να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δυστυχώς η αριστερά αδυνατεί να προτείνει λύσεις άμεσα εφαρμόσιμες που να πείθουν τον κόσμο. Είναι φυσικό κι επόμενο ότι ορισμένοι νέοι άνθρωποι θα βρουν γοητευτική την ένοπλη πάλη, νομίζοντας ότι προσφέρουν κάτι στον "αγώνα" και εκτονώνοντας την οργή τους. Ύστερα έρχεται η ίδια, στείρα από νέες ιδέες και πρωτοβουλίες αριστερά να καρπωθεί τους απογοητευμένους. Και η ζωή συνεχίζεται. (Εμείς τι κάνουμε;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία