Ζητήματα διαφθοράς



Με τον όρο διαφθορά εννοούμε την κατάχρηση εξουσίας από κρατικούς υπαλλήλους προς απόκτηση παράνομων αγαθών και πολιτικής ή άλλης ισχύος. Οι μορφές διαφθοράς ποικίλουν και κινούνται ανάμεσα στην δωροδοκία, κατάχρηση, νεποτισμό και εκβιασμό, αλλά και στην εγκληματική επιχειρηματικότητα. Ευδοκιμούν σε όλα τα είδη καθεστώτων και πολιτικών συστημάτων διακυβέρνησης και εμφανίζονται σε όλες τις ιστορικές περιόδους σε όλα τα μέρη της γης.
Μεθοδεύονται από άτομα, κάστες, κυβερνήσεις ή επιχειρηματικά λόμπυ. Όλοι αυτοί εκμεταλλεύονται νόμους ή νομικά κενά, σχέσεις με την δικαστική ή εκτελεστική εξουσία, ή ακόμα το νόμιμο ή παράνομο εμπόριο. Σε δικτατορικά καθεστώτα ( π.χ. Αφρική) οι νόμιμες και παράνομες διαδικασίες είναι δυσδιάκριτες.
Η διαφθορά απλώνεται σε μια ποικιλία καθεστώτων. Για παράδειγμα, τη συναντάμε στη Σοβιετική ένωση με τη μορφή της κομματικής νομεκλατούρας αλλά και στο Ιράκ με τη μορφή των Σουνιτών -φίλων του Σαντάμ. Στις ΗΠΑ εμφανίζεται τον προηγούμενο αιώνα με τις σχέσεις της Ιταλικής ή Ιρλανδικής Μαφίας με το κράτος, αλλά έχει και τη νόμιμη μορφή της με την χρηματοδότηση των κομμάτων από επιχειρήσεις. Στην Ιταλία κυριαρχεί με τις διάφορες μορφές νόμιμης ή παράνομης επιχειρηματικότητας ( Μάφια, Κόζα, Νόστρα, Ντραγκέτα),  στη Β. Κορέα με την κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας, στην Κολομβία με τις σχέσεις κυβερνητικών παραγόντων και αστυνομίας με το καρτέλ των ναρκωτικών, στην Ελλάδα με τις συνδιαλλαγές των κομμάτων εξουσίας με ιδιωτικές επιχειρήσεις, κλπ.

Η διαφθορά δεν είναι μόνο προνόμιο του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής, υπήρχε και στη φεουδαρχία ή στις σοσιαλιστικές απόπειρες. Η διαφθορά δεν εμποδίζεται από τη δημοκρατία, τη βασιλεία ή τη δικτατορία. Είναι υπεράνω, αποτελεί ανθρώπινη εκδήλωση. Απορρέει από την ιδεολογία του κέρδους, της απόκτησης και συσσώρευσης υλικών ή άλλων «αγαθών», από την τάση για απόκτηση ισχύος  προσώπων, ομάδων ή ολόκληρων τάξεων.
Η διαφθορά είναι καταδικαστέα από οποιαδήποτε ηθική, ακόμα και των πιο διεφθαρμένων καθεστώτων, υπάρχουν νόμοι για την καταδίκη της, μεθοδεύσεις για την αποφυγή της, αλλά είναι παντού και πάντα, αν και ο βαθμός επέκτασής της διαφέρει από χώρα σε χώρα. Χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία η Αυστραλία, οι Σκανδιναβικές, έχουν χαμηλό βαθμό διαφθοράς, ενώ χώρες όπως το Τσαντ, το Μιανμάρ, η Αγκόλα μεγάλο. Σίγουρα οι χώρες στις οποίες η δημοκρατία λειτουργεί λιγότερο προσχηματικά έχουν μικρότερο βαθμό διαφθοράς από χώρες με απολυταρχικά καθεστώτα.
Τη διαφθορά τη συναντάμε στις σχέσεις κράτους και πολίτη αλλά και στις δραστηριότητες ιδιωτικών επιχειρήσεων, είτε με το κράτος, είτε με τη αγορά. Στέλεχος αλυσίδας surer market χρηματίζεται από ιδιώτη για να προωθήσει προϊόντα κακής ποιότητας στα ράφια της αλυσίδας. Υπάλληλοι της πολεοδομίας χρηματίζονται για να ανεχθούν πολεοδομικές παρανομίες ιδιωτών. Κυβερνητικά στελέχη ή ολόκληρα κόμματα χρηματίζονται για να προωθήσουν συμφωνίες συγκεκριμένων εταιριών με το κράτος. Η διαφθορά ωστόσο διογκώνεται και βαραίνει ιδιαίτερα στο κοινωνικό σύνολο όταν εμπλέκονται σε αυτήν κρατικοί υπάλληλοι.

Το Ελληνικό πρόβλημα.

Στοιχεία από το in.gr
Στην 56η θέση σε σύνολο 180 χωρών κατατάσσεται η Ελλάδα και στην 40η η Κύπρος όσον αφορά την καταπολέμηση στης διαφθοράς, σύμφωνα με την έκθεση για το 2007 της ΜΚΟ «Διεθνής Διαφάνεια».
Στην ίδια έκθεση πέρυσι, η χώρα μας βρισκόταν στην 54η θέση σε σύνολο 163 χωρών. Σε χειρότερη θέση από την Ελλάδα στην ΕΕ βρίσκονται η Ρουμανία (70ή θέση στο σύνολο των 180 κρατών), η Βουλγαρία (64η θέση) και η Πολωνία (62η θέση). Το 2004 η Ελλάδα βρισκόταν στην 46η θέση, μεταξύ 143 χωρών.
Στοιχεία από την isotimia.gr.
 Περισσότερα από 20 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 8% του ΑΕΠ, κοστίζει για την ελληνική οικονομία η διαφθορά, υπολογίζει μελέτη του Brookings Institution. 

Όπως υπολογίζει η μελέτη, που προδημοσιεύεται στη Wall Street Journal, εάν ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας ήταν τόσο καθαρός και διαφανής όσο εκείνος της Σουηδίας ή της Ολλανδίας, η χώρα θα εμφάνιζε δημοσιονομικά πλεονάσματα κατά την τελευταία δεκαετία, αποφεύγοντας τη σημερινή κρίση. 

«Εάν η Ελλάδα ήλεγχε καλύτερα τη διαφθορά –όχι στα στάνταρ της Σουηδίας, αλλά έστω και στο επίπεδο της Ισπανίας- θα είχε μικρότερο έλλειμμα, κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ» κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, είπε ο συντάκτης της έρευνας, Daniel Kaufmann. 

Όπως δηλώνει στη Wall Street Journal ο οικονομολόγος του αυστριακού πανεπιστήμιου Linz, Friedrich Schneider, το ένα τέταρτο των φόρων δεν εισπράττεται. Όπως υπολογίζει, το ένα τρίτο της φοροδιαφυγής καθίσταται δυνατό μέσω της δωροδοκίας. 

«Μοιράζεσαι το φόρο που σου αναλογεί με τους εφοριακούς και εξασφαλίζεις έκπτωση», εξηγεί ο Schneider. Μάλιστα, η WSJ αποκαλύπτει ότι πρόκειται για το γνωστό στην Ελλάδα σύστημα του «4-4-2». «Εάν ένας ιδιώτης ή μια εταιρεία χρωστά φόρους 10.000 ευρώ, δίνει 4.000 ευρώ στον εφοριακό, κρατά 4.000 ευρώ και πληρώνει 2.000 ευρώ στο κράτος».

Τα αποτελέσματα των στατιστικών στοιχείων δηλώνουν ότι η Ελλάδα κατέχει μια εξέχουσα θέση στον κατάλογο των διεφθαρμένων χωρών της Ευρωζώνης. Το πρόβλημα εντοπίζεται όμως στην απώλεια των κρατικών εσόδων και συνεπώς στη διόγκωση του κρατικού χρέους.
Τα αποτελέσματα είναι: Η φαλκίδευση της αναπτυξιακής διαδικασίας της χώρας, η αδυναμία παροχής σωστών κρατικών υπηρεσιών, η κατάρρευση του κράτους δικαίου. Θύματα κυρίως η εργατική και μέρος της μεσαίας τάξης, τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα. Θύτες οι οικονομικές ελίτ, τα κόμματα εξουσίας και  κρατικοί υπάλληλοι όλων των βαθμίδων, με διαφορετικό βαθμό βαρύτητας.
Αυτά είναι προφανή. Αυτό όμως που με ενδιαφέρει κύρια είναι η διάρθρωση της διαφθοράς σε σχέση με τις παραγωγικές τάξεις της χώρας.
Μεγάλο ερώτημα της εποχής δεν είναι αν οι κομματικοί σχηματισμοί εξουσίας έχουν πυρήνες διαφθοράς. Αυτό είναι προφανές για την κοινή γνώμη. Για τη δική μου γνώμη δεν είναι απλά πυρήνες. Από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους  η οικονομική ανάπτυξη συνδέθηκε με  τον κρατικό παρεμβατισμό. Αιτία, οι οικονομικές ενισχύσεις που δόθηκαν στην Ελλάδα με τη μορφή σχεδίων ή προγραμμάτων ή πακέτων. Αν θέσουμε σαν αρχή την μεταπολεμική περίοδο, αρχικά από τις ΗΠΑ ως σχέδιο Μάρσαλ και μετά από τη Δυτική Ευρώπη με τα ΜΟΠ και τα ΚΠΣ.

Οι αριθμοί

Στη μεταπολεμική περίοδο, (1947-1952) στο Σχέδιο Μάρσαλ στάθηκε η πρώτη συστηματική προσπάθεια για να σταθεροποιηθεί η ελληνική οικονομία και να συμμετάσχει στις δραστηριότητες του παγκόσμιου εμπορίου. Η αναποτελεσματικότητα και η διαφθορά στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας και ιδιαίτερα στη δημόσια διοίκηση επηρέασαν αρνητικά την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων, ενώ οι εμπειρογνώμονες του Σχεδίου Μάρσαλ προώθησαν τη δημιουργία αναγκαίων οικονομικών θεσμών, ώστε να διευκολυνθεί η οικονομική ανόρθωση. Η ελληνική οικονομία ήταν πολύ αδύνατη για να απορροφήσει ικανοποιητικώς την τεράστια οικονομική βοήθεια που της προσφέρθηκε από το Σχέδιο Μάρσαλ, επειδή μερίδα ελλήνων πολιτικών και κυρίως μια κατ' επίφαση αστική τάξη εμπόδισαν την εφαρμογή του, με αποτέλεσμα οι εγχώριες ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις να είναι μηδαμινές, ώστε να χρηματοδοτηθεί ταχύτερη ανάπτυξη στην τετραετή του περίοδο. Εξαιτίας της στάσης αυτής, οι αμερικανοί αναγκάστηκαν να "παγώσουν" την αποδέσμευση πόρων, επειδή η οικονομική τους πολιτική επιδίωκε τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας μέσω της ισοσκέλισης του προϋπολογισμού και της τιθάσευσης του πληθωρισμού.
Από το 1952-1964 η χώρα μπαίνει σε μια φάση οικονομικής ανάπτυξης για τα δεδομένα της εποχής. Δίνονται κίνητρα για την περιφερειακή βιομηχανική ανάπτυξη, εισρέει χρήμα από το εφοπλιστικό κεφάλαιο, αλλά η πολιτική αστάθεια και οι εσωτερικές συγκρούσεις των δημοκρατικών δυνάμεων με το παλάτι, η ανοιχτή πληγή του Κυπριακού, οι διαδικασίες πολιτικής βίας και νοθείας δεν επιτρέπουν την ολοκλήρωση της φάσης. Παρόλο που και σε αυτή τη φάση η δημόσια διοίκηση νοσεί, όπως πάντα, υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Η μαζική παιδεία αποτελεί ένα σημαντικό μοχλό οικονομικής ανάπτυξης. Η διαφθορά δεν έχει πάρει ακόμα τη μορφή μάστιγας. Η επτάχρονη δικτατορία ανακόπτει βίαια την πορεία και η χώρα μπαίνει σε ύφεση.
Η πρώτη μεταπολιτευτική περίοδος και ιδιαίτερα από το 1980-1985 χαρακτηρίζεται ως η περίοδος σύνδεσης με την ΕΟΚ και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Εδώ είναι η αρχή του τέλους.

Το 1980 οι δημόσιες δαπάνες ήταν το 30% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος στο 30% του ΑΕΠ. Το 1990 οι δημόσιες δαπάνες έχουν εκτιναχθεί στο 50% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος στο 80%. Είναι η φάση των μεσογειακών ολοκληρωμένων προγραμμάτων (ΜΟΠ) Η αρχική περίοδος εφαρμογής ήταν η περίοδος 1984-1989 αλλά επεκτάθηκε μέχρι το 1993.  

Ενώ η χώρα συνδέεται με την ΕΟΚ και πετυχαίνει να της εγκρίνουν οικονομικές παροχές που αν απορροφώνταν και επενδύονταν ορθολογικά θα έδιναν άλλη όψη, αυτό δεν γίνεται. Αιτία και πάλι η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης και η κομματικοποίηση. Κοινώς, η πολιτική διαφθορά που γίνεται επί Α. Παπανδρέου πρωταγωνιστής σε κάθε αναπτυξιακή διαδικασία.
Από το 1983 τα ΜΟΠ καθορίζουν ενίσχυση 2,5δις ΕCU αλλά παρατυπίες και αδυναμίες απορρόφησης μεταφέρουν μέρος στα ΚΠΣ. Είναι η εποχή της πασοκικής κυριαρχίας. Στο Α ΚΠΣ (1989-93) προβλέπονται να επενδυθούν κοινοτικά κεφάλαια 7,2δις ΕCU και εθνικά και ιδιωτικά κεφάλαια της τάξης των 14,3 δις. Δυστυχώς ο λογαριασμός χάνεται στο δρόμο. Είναι η μια εποχή ανώμαλη από πολιτική άποψη που δείχνει ότι σε εποχές πολιτικής κρίσης οι ποντικοί δουλεύουν καλύτερα. Το Β ΚΠΣ (1994-1999) εισρέουν κοινοτικά κονδύλια 13,9 δις ΕCU ,ενώ η τα ιδιωτικά κεφάλαια που επενδύθηκαν φτάνουν στα 3,5δις μόνο. Στο Γ ΚΠΣ προβλέπονταν 22,7 δις ως κοινοτικά και 10 δις ιδιωτικά κεφάλαια. Το Δ’ ΚΠΣ ή ΕΣΠΑ έχει δρόμο ακόμα καθώς καθυστερεί λόγω των γνωστών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας.

Παρόλο το χρήμα που εισρέει στη χώρα την περίοδο 1981-1989 το κατά κεφαλήν πραγματικό εισόδημα αυξάνεται μόνο κατά 5,2%. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας από το 63,8% του κοινοτικού μέσου όρου το 81, πέφτει στο 55,6% αντίστοιχα το 1989.

Τα νούμερα δείχνουν ότι κάποιοι ροκανίζουν τις εισροές. Η οικονομική θέση του λαού δεν βελτιώνεται, τα ιδιωτικά κεφάλαια αποφεύγουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η Ελλάδα σταδιακά αποβιομηχανοποιείται, το κράτος διογκώνεται, κεφάλαια δραπετεύουν σε οff shore εταιρίες. Και επειδή το ευρωπαϊκό χρήμα δεν φτάνει για να τιθασεύσει την απληστία αρχίζει ο δανεισμός. Συμμορίες που λυμαίνονται το κράτος συνεργάζονται με πολυεθνικές, βλέπε Siemens, έτσι ώστε πολλά από τα κεφάλαια να γυρνάνε πίσω στις μητρικές ευρωπαϊκές εταιρίες, φυσικά με το αζημίωτο Οι αριθμοί:
Το 1979 το χρέος είναι 27,3% ΑΕΠ, το 1990 είναι 79,6%, το 1995 είναι 108,7%, το 2009 είναι 101,1%.
Σε απόλυτους αριθμούς το 1982 το χρέος είναι 3,76δις, το Πασοκ το φτάνει το 1989 σε 22δις, η ΝΔ το πάει στα 168δις. Το 2004 είναι 168δις και το 2009 270δις.
Το πάρτυ της ζωής τους.

Τα πολιτικά συμπεράσματα

Το κράτος είχε πάντα ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, για τα δεδομένα της χώρας, να διαχειριστεί και μέσω αυτού μπορούσε να ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, να προκρίνει ή όχι επενδυτικά προγράμματα, να προωθεί ή όχι ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Έχοντας το χρήμα και το δικαίωμα υπογραφής οι πολιτικοί υπεύθυνοι και  οι κρατικοί υπάλληλοι μπορούσαν να  ελέγχουν όχι μόνο τις κρατικές επενδύσεις αλλά και τις ιδιωτικές. Η γραφειοκρατία και οι νομικές ή διοικητικές δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία, εμφανίζεται ως έλεγχος της καπιταλιστικής ασυδοσίας, αλλά έχει και άλλη ανάγνωση. Μέσω των ελέγχων οι κρατικοί υπάλληλοι μπορούν να ελπίζουν σε χρηματισμό για να κάνουν τα στραβά μάτια. Η μονιμότητα των ΔΥ λειτουργεί ως περιβάλλον ασφάλειας όχι της εργασίας, αλλά της φαυλότητας και της οκνηρίας.
Ο αυστηρός κώδικας βιβλίων και στοιχείων της Εφορίας δεν μας γλίτωσε ποτέ από την φοροδιαφυγή, αλλά έκανε κάποιους εφοριακούς πλούσιους. Οι ενδελεχείς πολεοδομικές διατάξεις, δεν έκαναν τις πόλεις μας, πρότυπα οικιστικής ανάπτυξης, αλλά εκτρώματα ενώ βοήθησαν τους υπαλλήλους να συμπληρώνουν το εισόδημά τους .   

Η διαφθορά στην Ελλάδα καθοδηγήθηκε από την πολιτική εξουσία γιατί αποτέλεσε παράγοντα αναπαραγωγής της. Ο έλεγχος των ΜΜΕ από εργολάβους συνεργαζόμενους με το κράτος κατεύθυνε την ενημέρωση και τη σκανδαλολογία εκεί που συνέφερε τους δράστες και τελικά ακρωτηρίασε τους δημοκρατικούς θεσμούς στην πράξη.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των υπαλλήλων του δημοσίου δεν αποτελούν, ούτε αποτέλεσαν ποτέ ανεξάρτητους σχηματισμούς από τα πολιτικά κόμματα. Αντιθέτως κυριαρχήθηκαν από κομματικά στελέχη και κυβέρνησαν ουσιαστικά δημόσιους οργανισμούς και ΔΕΚΟ. Απαίτησαν πολιτικές και εκβίασαν την εξουσία στην κατεύθυνση των παροχών αλά καρτ, σε αντίθεση από το κοινό συμφέρον. Και αυτή άλλο που δεν ήθελε. Είναι προνόμια των ΔΥ που σήμερα θεωρούνται κεκτημένα με αγώνες, αλλά κατακτήθηκαν με ψηφοθηρικούς εκβιασμούς. Είναι άγνωστο πχ, αν στις απεργίες οι ηγέτες των συνδικάτων χάνουν το μεροκάματο. Δεν είναι τυχαίο που κανείς τους δεν έχει επιδείξει το εκκαθαριστικό του μετά από μακρόχρονη απεργία.

Οι ΟΤΑ δεν αποτέλεσαν ποτέ μοχλούς αποκέντρωσης και λαϊκής κυριαρχίας αλλά παραμάγαζα κομμάτων, όπου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας σπαταλήθηκαν  αδιαφανώς δις Ευρώ και πήγαν σε τσέπες δημοτικών αρχόντων και συνεργαζομένων ιδιωτών. Ισπανοί επιχειρηματίες που ήθελαν να επενδύσουν σε φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα, ανάφεραν ανοικτά σε υπουργό σε επίσημη εκδήλωση ότι εκβιάστηκαν από δημάρχους της επαρχίας για να συναινέσουν στην επένδυση.
  
Γενικά είναι αδύνατο να βρούμε τομείς διοίκησης που να μην είναι διεφθαρμένοι.

Η θέση των ιδιωτών εδώ δεν είναι αθώα του αίματος. Στον κυκεώνα της δημόσιας διοίκησης και στον ανοικτό εκβιασμό γρήγορα προσαρμόστηκαν για να μείνουν μέσα στο παιχνίδι. Δωροδοκούν και κάνουν τη δουλειά τους, ενισχύουν οικονομικά τα κόμματα, προωθούν συγγενείς τους σε κατάλληλες θέσεις κάνουν κουμπαριές με πολιτικούς, διαπλέκονται. Είτε ως προμηθευτές των νοσοκομείων και του κρατικού, τότε, ΟΤΕ, είτε ως κατασκευαστές δρόμων και έργων υποδομής, είτε ως πάροχοι υπηρεσιών, οι ιδιώτες κάνουν τις βασικές δουλειές τους με το κράτος, είναι κρατικοδίαιτοι. Μέσω της μεθόδου των υπερκοστολογήσεων κερδίζουν υπέρογκα ποσά για υπηρεσίες αμφίβολης ποιότητας και φυσικά δεν ξεχνούν τους πολιτικούς και τους κρατικούς υπαλλήλους που τους βοήθησαν.

 Στο τέλος χάνεις τον εκμαυλιστή και τον εκμαυλιζόμενο.

Ο ρόλος του Πασόκ της περιόδου Α. Παπανδρέου είναι χαρακτηριστικός. Οι επίγονοι Κ. Σημίτης και Κ. Καραμανλής απλώς συνέχισαν το έργο του μεγάλου. Η πτώση του κράτους της Δεξιάς σήμανε την άνοδο του κράτους των μη «προνομιούχων». Στελέχη από αγροτικές περιοχές, ημιμαθείς των πανεπιστημίων, νέοι φανατικοί πρασινοφρουροί, πρώην τροτσκιστές, παλαιοκομματικοί της Ένωσης Κέντρου, δηλώνουν πίστη στον Ανδρέα και καταλαμβάνουν το κράτος. Ένα απίθανο σμάρι ανθρώπων που ήταν στο κοινωνικό περιθώριο γίνονται εξουσία σε μια εποχή που στην Ελλάδα μπαίνει χρήμα . Δεν χρειάζεται να συνεχίσω.

Ποιος να βάλει όρια, ποιοι θεσμοί να λειτουργήσουν, ποιος να φοβηθεί τη δικαστική εξουσία που διορίζεται με κομματικά κριτήρια, ποιος να κάνει έλεγχο στους διορισμούς, στις αναπηρικές συντάξεις,  στις εθελούσιες εξόδους, στις προβληματικές επιχειρήσεις, στις προμήθειες. Το κράτος ως λάφυρο. Είχε φύγει όμως η επάρατη δεξιά και ο σοσιαλισμός ήταν προ των πυλών. Στα λόγια.

Η αριστερά απέναντι στη διαφθορά

Σε όλη αυτήν την μεταπολεμική περίοδο, η αριστερά ακολουθεί δύο διαφορετικές πολιτικές.
Βγαίνοντας ηττημένη από τον πόλεμο προσπαθεί ως ΕΔΑ να μαζέψει τα κομμάτια της και επικεντρώνεται στα ζητήματα δημοκρατίας και ελευθερίας. Η ανάμειξη τους αμερικάνικου παράγοντα είναι ο κύριος στόχος της. Ωστόσο δεν παραλείπει να αποκαλύψει  όπου είναι δυνατό τις ατασθαλίες του κεφαλαίου και τη δράση των κομματικών παραγόντων της δεξιάς.
Η διαφθορά ωστόσο δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα την περίοδο πριν το 67. Είναι η δημοκρατία.
Μετά την μεταπολίτευση  και μέχρι το 81 μπαίνει σε μια περίοδο εσωστρέφειας γύρω από τα ιδεολογικά ζητήματα του δρόμου προς το σοσιαλισμό, διασπάται συνεχώς, αγωνιά για τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας. Ζει με τη μέθη της πτώσης της χούντας, λατρεύει του ήρωες.
Η άνοδος του Πασόκ στην εξουσία την βάζει σε περίοδο άμυνας και αμηχανίας. Παρακολουθώντας την πολιτική εκμαυλισμού των μαζών μέσω των παροχών και των διορισμών δεν έχει την ικανότητα να δει και να αναλύσει σωστά την πορεία της χώρας. Πλειοδοτεί σε συνθήματα «ανακούφισης» του λαού, πασχίζει για τα επιδόματα των ΔΥ, θεμελιώνει σταδιακά την οικονομίστικη λογική της. Όταν ο Ανδρέας ζητά από τον Τσοβόλα να τα δώσει όλα στο λαό, τι να πει η Αριστερά; Μην τα δώσεις και επένδυσέ τα για να αβγατίσουν; Στελεχωμένη από διανοούμενους της μεσαίας τάξης, της γενιάς του Πολυτεχνείου και δημόσιους υπάλληλους εμφανίζεται ως δύναμη εγγύησης των παροχών που δήθεν κερδίζουν οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους. Το πάρτυ διασπάθισης δημόσιου χρήματος που γίνεται παράλληλα δεν δείχνει να την ενοχλεί. Πως εξάλλου όταν τα μέλη της γίνονται και αυτά αποδέκτες των παροχών. Η ανάγκη ψήφων την κάνει να πλειοδοτεί σε λαϊκισμό. Οι συνδικαλιστές της διαπλέκονται αναγκαστικά με την εξουσία, απολαμβάνουν τις ημεραργίες τους, μιλάνε με υπουργούς. Η κοινοβουλευτική παρουσία της δίνει σημαντική κρατική επιδότηση με την οποία επιβιώνει κυριολεκτικά. Επαγγελματικά στελέχη με κρατική επιδότηση γίνονται οι πραιτοριανοί της εκάστοτε κομματικής ηγεσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα διορίζει στελέχη του στο Δημόσιο μέσω της βουλής, δεν κάνει οικονομικές εξορμήσεις πια, ούτε και το ΚΚΕ βέβαια. Το κράτος έχει και για τους επίδοξους ανατροπείς τους      

Όσο η εξουσία ρίχνει κόκαλα στη μεσαία τάξη, η Αριστερά δεν έχει λόγο να δει πέρα από τη μύτη της. Όμως ταυτόχρονα η εξουσία συνθλίβει την εργατική τάξη και την περιθωριοποιεί, αλλά η αριστερά μέσα σε μια χαζή αντικαπιταλιστική λογική ζητάει διορισμούς και περιορισμό της δράσης των μονοπωλίων. Στην ουσία πριμοδοτεί ένα κρατικιστικό μοντέλο στρεβλής ανάπτυξης, δεν λέει κουβέντα για την αποβιομηχάνιση, την φυγή κεφαλαίων, τη μη ορθολογική αξιοποίηση των επιδοτήσεων. Αντιθέτως φωνάζει όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων. Όταν κλείνει ένα εργοστάσιο καταγγέλλει τον ιδιοκτήτη ως απατεώνα και ζητά από το κράτος να προσλάβει τους απολυμένους.  Η φθορά της εργατικής τάξης είναι συνέπεια της διαφθοράς, αλλά αυτή δεν θέλει να το βλέπει. Μοιραία έχει χάσει το παιχνίδι και τότε ξανανακαλύπτει τη μετά θάνατο ζωή, το σοσιαλιστικό παράδεισο και την περιχαράκωση, τον στείρο αριστερισμό. Ακόμα και σήμερα το ΚΚΕ διακηρύσσει ότι η διαφθορά δεν είναι το πρόβλημα, αλλά ο καπιταλισμός. Μέχρι όμως να πέσει ο καπιταλισμός, η χώρα και οι εργαζόμενοι θα έχουν καταρρεύσει.
«Η μεταφορά δημόσιου πλούτου στα χέρια λίγων μέσω της διαφθοράς είναι πρόβλημα που θα το λύσει η λαϊκή εξουσία με τις κοινωνικοποιήσεις των μονοπωλίων».  
Ω Ελλάδα μου γλυκιά, δημοκρατία λαϊκιά.


Για τον πίνακα που ακολουθεί χτυπήστε εδώ.
[sc0054dc73.jpg]

Σχόλια

  1. Το μανιφέστο της μετα-μεταπολιτευσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραίο μετα-μετά, μετά δεν ξέρω αν έχει LLS. Λείπει το τι μπορούμε να κάνουμε, το κίνημα που έλεγε ο Γιώργος. Εκεί τι να πεις; σε ποιους, και ποιος να δώσει βάση. Τώρα που το μεροκάματο είναι γλίσχρο
    και το μέλλον αβέβαιο. Χάνουμε και τη μεσαία τάξη. ψάχνει να δουλέψει κάνα ταξί το βράδυ. Τα κομματόσκυλα θα μείνουν και μεις να γράφουμε. Εκτός και αν ξαναβρεθούμε στους μπαξέδες. Θυμάσαι ένα αισιόδοξο ποστάκι σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μερικές παρατηρήσεις:

    Η διαφθορά είναι συνυφασμένη με κάθε μορφή εξουσίας: κρατική και ιδιωτική, πολιτική και οικονομική κλπ.

    Για να δώσω ένα παράδειγμα είναι γνωστό σε όσους από εμάς έχουν κάνει στελέχη σε επιχειρήσεις ότι υπάρχουν δύο ήδη διαφθοράς στα οποία είσαι αναγκασμένος να συμμετέχεις:

    α) να παρακάμψεις με κάθε μέσο οποιουσδήποτε κανόνες προς το συμφέρον της εταιρείας (βλέπε ως παράδειγμα siemens κλπ) και εδώ η προσπάθεια σου ανταμείβεται ανοιχτά (ηθικό είναι ότι συμφέρει την εταιρεία).

    β) καλείσαι να μετέλθεις παντός μέσου προκειμένου να επιβιώσεις και ενδεχομένως να ανελιχθείς στην ιεραρχεία εξουσίας της εταιρείας και εδώ τα παιχνίδια είναι χοντρά, χωρίς κανένα κανόνα και είσαι εντελώς υποχρεωμένος να συμμετέχεις έστω ως άμυνα. Όσο πιο κοντά στην εξουσία είσαι τόσο πιο πολύ μέσα στο πρόβλημα και σε αυτό δεν θα αναφερθώ παραπάνω παρόλο που είναι πολύ σημαντικό.

    Θα πει κανείς: και τι μας αφορά εμάς τι γίνεται στις ιδιωτικές εταιρείες;

    Πιστέψτε με όσο καλοί κι αν είναι οι νόμοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι που τους υπηρετούν, θα βρεθεί και ο τρόπος και εκείνοι που θα παραβούν τον όρκο τους για να εξυπηρετήσουν τα ιδιωτικά συμφέροντα, σε όλα τα κράτη του κόσμου, εφόσον ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ!

    Όσο πιο μεγάλα τα συμφέροντα, τόσο μικρότερος ο κίνδυνος!

    Και δεν υπάρχει γιατί δεν απονέμεται δικαιοσύνη! Λάβετε βέβαια υπόψη τι είδους δικαιοσύνη απονέμεται και τις παράπλευρες απώλειες. Όχι δεν ζητάω περισσότερες εξουσίες στους δικαστές.
    Εδώ είναι το πρόβλημα που είναι μεγαλύτερο στην Ελλάδα.

    Τα ίδια τηρουμένων των αναλογιών είναι και τα φαινόμενα στα πολιτικά κόμματα. Οι ομοιότητες ανάμεσα στη λειτουργία των εταιρειών και των πολιτικών κομμάτων είναι προφανείς σε όσους από μας έχουν θητεύσει και στα δύο.

    Η διαφθορά, παρά την αντίθετη εν πολλοίς μεταφυσική φλυαρία, δεν έχει να κάνει με καθεστώτα (δεν αποτελούν ίδιο του καπιταλισμού) παρά μόνο στο εξής: Όσο πιο απολυταρχικό είναι ένα καθεστώς, τόσο πιο διεφθαρμένο είναι: π.χ. το λάδωμα στα καθεστώτα του "υπαρκτού" είχε επεκταθεί ακόμα και στα απλούστερα καθημερινά πράγματα σαν μια παράλληλη οικονομία με δικές τις καλά καθωρισμένες αξίες και νομίσματα.

    Το συμπέρασμα που έχω καταλήξει είναι νομίζω προφανές: η διεκδίκηση μας δεν πρέπει να είναι μόνο η πάταξη της διαφθοράς, όπως και στην ασθένεια δεν φτάνει το αντιπυρετικό αλλά πρέπει να βρεις την αιτία του πυρετού. Και η αιτία του πυρετού δεν είναι διαφορετική απ ότι στις δεκαετίες που πέρασαν: υπάρχει έλλειμα δημοκρατίας και διαφάνειας σε όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής μας ζωής. Παρόλο το αντιθέτως θρυλούμενο τα ΜΜΕ σήμερα δεν συμβάλλουν ούτε στο ένα ούτε στο άλλο!

    Δεν φτάνει η πολιτική κατεύθυνση προς μια κοινωνία περισσότερο δίκαια, δεν φτάνουν οι επαγγελίες της ουτοπίας από πεφωτισμένες πρωτοπορίες. Τα ζήσαμε και τα απορρίψαμε, είναι χρεοκωπημένα στη συνείδηση του λαού.

    Χρειάζεται πρώτα απ όλα να αποδείξουμε ότι μπορούμε να έχουμε πολιτικά κόμματα που λειτουργούν με δημοκρατία και διαφάνεια (μορφές αυριανής εξουσίας) για να πείσθούμε και να πείσουμε ότι μπορούμε ν' αλλάξουμε.

    Αλλά η μάχη για τη δημοκρατία και τη διαφάνεια πρέπει να είναι καθημερινή και παντού, παράλληλα με τη μάχη για καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας.

    Ωχ! το παράκανα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κάτι χαριτωμένο από την κατάταξη της εικόνας: η Ελβετία που ζει προσφέροντας πρόθυμα και εχέμυθα ένα ζεστό σπίτι στους καρπούς της διαφθοράς του καθενός θεωρείται ελάχιστα διεφθαρμένη. Ειρωνεία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χαλάλι το ξενύχτι:σύντομα θα έρθει η ώρα που θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη της ανάλυσής σου, leo...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δημητρίου: χρήσιμα τα όσα γράφεις και σωστά, ενσωματώνονται.

    Ανώνυμε. Χαριτωμένο αλλά προφανές. Μεταξύ κατεργαρέων υπάρχει ειλικρίνεια. Στη ζωή τους είναι λιτοί, τσιγγούνηδες θα μπορούσα να πω, αθόρυβοι και δεν επιδεικνύουν τον πλούτο τους. προσέχουν την υγεία τους, αθλούνται, φοράνε τα πιο φθαρμένα και φτηνά ρολόγια , κυκλοφορούν με το παλιό τους αυτοκίνητο. Είναι πλούσιοι αλλά δεν το κάνουν θέμα. Εδώ όμως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιώργο, ωραίο. Εδώ έμεινες για να γιορτάσεις την εργατική πρωτομαγιά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά και συγχωρέστε με αν όχι, σύμφωνα με την παραπάνω κατάταξη είναι πιο πιθανό να δωροδοκήσεις ένα δημόσιο υπάλληλο στη Γερμανία η στις Σκανδιναυικές χώρες ( πλήν Δανίας ), παρά στη Σιγκαπούρη.
    Αλλο πρόβλημα μου με αυτές τις σταστικές είναι πώς μετράς , υπολογίζεις , ζυγίζεις παράνομες πράξεις. Αλλά και το αντίθετο: εγώ λέω ( ανώνυμα ) ότι έχω δωροδοκήσει 100 ( εκατό ) φορές την Εφορία ( στην πραγματικότητα ούτε μία ). Πώς διαπιστώνεται η αλήθεια η μη των ισχυρισμών μου; Δε λέω ότι στην Ελλάδα δεν ανθεί η διαφθορά, κάθε άλλο!
    Αλλά και κλάδοι στον ιδιωτικό τομέα φοροδιαφεύγουν, φοροαποφεύγουν και παράνομα και νόμιμα πολλές φορές, π.χ. μηχανικοί, ταξιτζήδες, δικηγόροι, γιατροί. Αυτοί υπολογίζονται στους δείκτες διαφθοράς; Ποιός δικηγόρος, μηχανικός, γιατρός , ελεύθερος επαγγελματίας γενικά φορολογείται ανάλογα με όσα βγάζει; Οι κάτοχοι καγιέν είναι όλοι Δημόσιοι υπάλληλοι; υπάλληλοι των ΔΕΚΟ;
    Ολοι συνεπείς φορολογούμενοι;
    Τελευταίο και ίσως σημαντικότερο: Λιγώτερος δημόσιος τομές σημαίνει λιγώτερη διαφθπρά; Αν ισχύει αυτό , μήπως << ρίχνουμε νερό στό μύλο του νεοφιλελευθερισμού>>; Η τελευταία ρήση γίνεται επίτηδες, σκωπτικά, σε παλαιοκομμουνιστική, ξύλινη διάλεκτο.
    Φιλικά
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΔΥ
    Oι στατιστικές λένε πολλά και τίποτα.Δεν στηρίζω τίποτα πάνω σ'αυτές.Κανείς δεν είπε ότι φταίνε οι κάτοχοι καγιέν ούτε οι ΔΥ συλλογικά. Η κρατική διαφθορά είναι συμπεριφορά μετά από πολιτική επιλογή, όχι ανοχή, αλλά επιλογή. Τα νούμερα δείχνουν ότι οι κάστες που κυβέρνησαν, είχαν στόχο και αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα θα το δεις στο μισθό σου φίλε από αύριο και στο οικονομικό περιβάλλον που ζεις.
    Κανείς δεν μιλάει για λιγότερο ή περισσότερο κράτος, αλλά για κράτος που έστω και καπιταλιστικό να εκπληρώνει το ρόλο του με συνέπεια. Να φροντίζει για την αναπαραγωγή του τουλάχιστον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. habilis
    ευχαριστώ και να τα λέμε, καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Θέλω κι εγώ ν΄ασχοληθώ με τον πίνακα.
    Διακατέχομαι από μεγάλη περιέργεια αλλά και τρόμο.
    Τι δε θα ΄δινα να μάθω τα ονόματα των χωρών από το νούμερο 62 ως το 70 και από το 72 ως το 78.
    Ποιες χώρες έχουν δείκτη διαφθοράς ισο με το δικό μας 3.8 και ποιες 3.9 και 3.7;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία