Ελληνική Αριστερά: Ο γιαλός είναι στραβός....

Το συνέδριο του Συνασπισμού πλησιάζει. Ο Συνασπισμός δεν είναι τυχαίο κόμμα. Είναι αυτό στο οποίο εναπόθεσαν τις ελπίδες τους χιλιάδες Ελλήνων αριστερών όχι απλά για ανανέωση, αλλά για επανίδρυση της Αριστεράς. Για παραγωγή νέας θεωρίας και πολιτικής, για δημοκρατία μέσα στο κόμμα,  για νέα αντίληψη για τις συμμαχίες, για αριστερό Ευρωπαισμό και γιατί όχι και για την  Αριστερά στην εξουσία. Μετά από 20 χρόνια δεν φαίνεται οι ελπίδες αυτές να εκπληρώνονται ούτε κατά το ελάχιστο. Αναζητάμε τις αιτίες του ανεκπλήρωτου όπως και όλοι οι αριστεροί που ελπίζουν ή έπαψαν να ελπίζουν. 
Αναδημοσιεύουμε σήμερα ένα ενδιαφέρον άρθρο από το blog Αντίλογος





Στο ερώτημα που τίθεται γιατί η αριστερά όχι μόνο δεν εισπράττει την φυγόκεντρη τάση από τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά δεν κερδίζει καν την αποδοχή του να ηγηθεί στην έκφραση διαμαρτυρίας απέναντι στις συνέπειες πολιτικών ενός συστήματος που παραδοσιακά αντιπαλεύεται, η απάντηση δεν μπορεί να είναι ούτε μονομερής, ούτε αποκομμένη από το αντίστοιχο πρόβλημα της ευρωπαϊκής αριστεράς. Πάνω σε αυτό το ζήτημα έχουν γίνει δεκάδες προσεγγίσεις και αναλύσεις τόσο για το ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει σήμερα όσο και για τις ιδεολογικές αγκυλώσεις αλλά και την αποκομμένη από το παρόν λεκτική των επιχειρημάτων και των μορφών διεκδίκησης. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι πως οι φορείς της αριστεράς, στην προσπάθεια να δώσουν απαντήσεις στο συγκεκριμένο ζήτημα, δεν απαντούν στη βάση πως το ερώτημα τίθεται από την ίδια την κοινωνία, αλλά οι προσεγγίσεις τους βασίζονται στο να ικανοποιήσουν το ακροατήριο της τάσης που εκφράζουν . Απαντήσεις στο πλαίσιο ενός αριστερού εμφύλιου ηγεσιών που οι προσεγγίσεις δεν αποσκοπούν στο να δώσουν λύσεις, αλλά να απαξιώσουν την αντίθετη άποψη. Το ΚΚΕ απέναντι σε όλους, ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον εαυτό του, ο ΣΥΝ ούτε εντός, ούτε εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η λεγόμενη εξωκοινοβουλευτική αριστερά να διεκδικεί για τον εαυτό της πολύ μεγαλύτερο μέρος εξουσίας από αυτό που της αναλογεί . Μια μάχη ισορροπιών εσωτερικής κατανάλωσης που ουδόλως απασχολεί την κοινωνία. Ένα παιχνίδι εξουσίας που προκαλεί απέχθεια όχι μόνο σε όλο τον κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ιδεολογικά στην αριστερά και δεν ανήκει στην εκάστοτε κομματική νομενκλατούρα αλλά και σε όλους εκείνους που θα στήριζαν μια αριστερόστροφη κυβερνητική επιλογή. Αν οι σημερινές αριστερές ηγεσίες δεν καταφέρουν να βρουν ένα κοινό τόπο έκφρασης, προγράμματος και εκσυγχρονισμού, αν συνεχίσουν την αποξένωση από την υπόλοιπη κοινωνία πλην του στελεχιακού τους ακροατηρίου, και αν εν τέλει δεν κατανοήσουν πως δεν είναι ο γιαλός αυτός που φταίει αλλά η δική τους αδυναμία αυτοκριτικής και σύνθεσης, τότε θα έχουν χάσει ίσως και την τελευταία ιστορική συγκυρία να αποτελέσουν κυβερνητική πρόταση. Κυρίως όμως θα έχουν φροντίσει για την απαξίωση της αριστερής προοπτικής σε κοινωνικό επίπεδο. Μόνο που στην παρούσα συγκυρία αυτή η ήττα δεν περιορίζετε στην κομματική στενωπό αλλά είναι υπερβολικά επώδυνη για όλους μας..