Το πιλοτικό πρόγραμμα αυτοαξιολόγησης σχολικών μονάδων και το «διάταγμα» της ΟΛΜΕ




H υπόθεση της αυτοαξιολόγησης των σχολικών μονάδων άναψε φωτιά στα σχολεία. Στο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου παιδείας επαναφέρεται ως πιλοτικό πρόγραμμα ένα παλιός νόμος περί εσωτερικής αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου. Σύμφωνα με το υπουργείο:

 Θέσπιση της Αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας. 
Για δεκαετίες  δεν εφαρμόστηκε καμία συγκροτημένη διαδικασία αξιολόγησης. Όμως οι συνθήκες ωρίμασαν και οι εκπαιδευτικοί είναι πλέον θετικοί για μια αντικειμενική, δημιουργική και θετική για το σχολείο διαδικασία αξιολόγησης. 
Η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας αποτελεί μοναδική διαδικασία διαπίστωσης της θετικής αλλά και της αρνητικής πορείας, και εντοπισμού αδυναμιών. Σε πρώτη φάση ορίζεται ως εσωτερική διαδικασία που οργανώνεται από τους ίδιους τους παράγοντες της σχολικής κοινότητας και η οποία επιδιώκει την ενεργοποίηση των μελών της με στόχο τη βελτίωση των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων και πρακτικών.
Παράλληλα η  εμπλοκή των εκπαιδευτικών στη διαδικασία και την παραγωγή των αποτελεσμάτων αξιολόγησης ενισχύει τα κίνητρα και την δέσμευση τους για υλοποίηση προγραμμάτων βελτίωσης του έργου. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται η ανάπτυξη της σχολικής μονάδας και η ανάδειξή της σε ισχυρό φορέα λόγου και δράσης.
Οι σχετικές δράσεις αφορούν:
  •  


    • τους Πόρους της Σχολικής Μονάδας (υλικοτεχνική υποδομή, οικονομικοί πόροι, ανθρώπινο δυναμικό)
    • τη Διοίκηση της Σχολικής Μονάδας (συντονισμός σχολικής ζωής, διαμόρφωση-εφαρμογή σχολικού προγράμματος, αξιοποίηση μέσων και πόρων)
    • την εφαρμογή του προγράμματος χωρίς απώλεια διδακτικών ωρών.
    • το Κλίμα και τις Σχέσεις μεταξύ των παραγόντων της εκπαιδευτικής κοινότητας
    • το συνολικό πρόγραμμα κοινωνικής, πολιτιστικής, περιβαλλοντικής δράσης του Σχολείου
    • τις Εκπαιδευτικές Διαδικασίες και τις καινοτομικές δράσεις του σχολείου σε όλους τους τομείς
    • τα αποτελέσματα (φοίτηση, επίδοση, μαθητική διαρροή, ατομική-κοινωνική ανάπτυξη μαθητών)                         
Κάθε  σχολείο  μπορεί να εμπλουτίσει τα πεδία αυτά, με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, και τις απόψεις των μελών της σχολικής κοινότητας για τους παράγοντες που συγκροτούν την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου.
Η προβλεπόμενη διαδικασία για όλους είναι:
Α) Κάθε σχολική  μονάδα, μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου, προβαίνει σε κατάρτιση προγράμματος δράσης για το σχολικό έτος που ξεκινά,
Β) Στο τέλος  κάθε σχολικής χρονιάς, συντάσσεται  έκθεση αξιολόγησης , κατά την οποία  αξιολογούνται
  • Η απόδοση της σχολικής μονάδας στο σύνολό της
  • Η διαπίστωση του κατά πόσο επιτεύχθηκαν οι στόχοι που είχαν τεθεί στο πρόγραμμα δράσης του έτους που διανύθηκε
  • Η εκτίμηση των επιτυχιών ,των αδυναμιών και των προβλημάτων που αντιμετωπίστηκαν κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους
  • Η κατάθεση προτάσεων βελτίωσης για την επόμενη σχολική χρονιά
Γ) Η κατάρτιση του προγραμματισμού και της αξιολογικής έκθεσης γίνεται με ευθύνη του Διευθυντή του σχολείου, σε συνεργασία με  το σύλλογο διδασκόντων και τους σχολικούς συμβούλους. Παρουσιάζεται στο σχολικό συμβούλιο και τους γονείς, σε απογευματινή συνεδρίαση και δημοσιεύεται στο διαδίκτυο στις ιστοσελίδες του σχολείου και της αρμόδιας  Διεύθυνσης Εκπαίδευσης
Δ) Στη συνέχεια ο Διευθυντής κάθε σχολικής μονάδας, υποβάλλει στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ως εποπτεύοντα φορέα δια μέσου της διοικητικής οδού, έκθεση που περιλαμβάνει την αναλυτική παρουσίαση της διαδικασίας και των αποτελεσμάτων

Η διαδικασία αξιολόγησης αφορά και σε όλα τα στελέχη της διοίκησης με βάση στόχους που τίθενται κατά μονάδα διοίκησης ετησίως, με ανάλογες διαδικασίες.

Απέναντι στο νόμο αυτό, η ΟΛΜΕ σύσσωμη, δηλαδή όλες οι παρατάξεις από δεξιά έως άκρα αριστερά είδε σχεδόν την συντέλεια του κόσμου τουλάχιστον της εκπαίδευσης. Είναι παγιωμένο στην εκπαίδευση η λέξη αξιολόγηση να αποτελεί κόκκινο πανί. Εδώ και εδώ μπορείτε να δείτε τις αποφάσεις της ΟΛΜΕ.

Η συνδικαλιστή ηγεσία και όλα τα πολιτικά κόμματα, αρνούνται οποιαδήποτε εσωτερική διαδικασία προγραμματισμού και αυτοελέγχου της κάθε σχολικής μονάδας, ακόμα και άτυπα δηλαδή χωρίς αναφορά σε κάποιο οργανισμό του κράτους. Η πλειοψηφία των συναδέλφων αρνείται μια τέτοια διαδικασία. Ενώ όλοι συμφωνούν ότι το δημόσιο σχολείο υπολειτουργεί και πεθαίνει, ενώ οι περισσότεροι στέλνουν τα παιδιά τους στο δημόσιο σχολείο, προτιμούν να πληρώνουν για εξωσχολικά μαθήματα (φροντιστήρια), παρά να πασχίσουν οι ίδιοι συλλογικά και οργανωμένα να αναζητήσουν τις αιτίες της παθογένειας και να προτείνουν βελτιώσεις ή ανατροπές. Και αυτό είναι τραγικό καθότι το σχολείο προσφέρεται σαν κοινωνικός χώρος που μπορούν να προωθηθούν αλλαγές και βελτιώσεις, ακόμα και ενάντια στις κυβερνητικές επιλογές με άμεσα αποτελέσματα.
Ανεβάζω σήμερα άρθρο του φίλου και συναδέλφου Γιάννη Αντωνίου σχετικό με το θέμα:

Το πιλοτικό πρόγραμμα αυτοαξιολόγησης σχολικών μονάδων και το «διάταγμα» της ΟΛΜΕ
Γιάννης Αντωνίου*

Συνέβη κι αυτό. Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, στο πλαίσιο της γενικής εκστρατείας αντίστασης στα πρόσφατα νομοθετικά μέτρα του Υπουργείου Παιδείας, απέστειλε πρόσφατα μακροσκελές κείμενο – υπόδειγμα σε μορφή διατάγματος εναντίον της εγκυκλίου για την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Σύμφωνα με τις οδηγίες του Δ.Σ, οι σύλλογοι καθηγητών των σχολείων καλούνται όχι μόνο να απορρίψουν το πιλοτικό πρόγραμμα αυτοαξιολόγησης που εισηγείται η σχετική υπουργική εγκύκλιος, αλλά και να συμπεριλάβουν στα επίσημα βιβλία πρακτικών των σχολικών μονάδων την επιχειρηματολογία του «διατάγματος». Εκτός αυτού σε συνοδευτικό κείμενο το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, σε ύφος πολεμικό, καλεί τους εκπαιδευτικούς σε γενική ανυπακοή: να μην παίρνουν υπερωρίες, να μην αναλάβουν ρόλο μέντορα – αξιολογητή για τους νεοδιοριζόμενους εκπαιδευτικούς κλπ.
Η εν λόγω πρωτοβουλία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, η οποία σημειωτέον αποτελεί προϊόν ομόθυμης διαπαραταξιακής σύμπλευσης ενός ευρύτατου πολιτικού φάσματος που καλύπτει το χώρο από τη ΝΔ μέχρι ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς,  πρώτα απ’ όλα υποτιμά και προσβάλλει τις χιλιάδες των εκπαιδευτικών που καλούνται να συγκατανεύσουν στο «διάταγμα». Πέραν αυτού, θέτει και ζήτημα υπέρβασης της δικαιοδοσίας που οι νόμοι και το σύνταγμα προβλέπουν για τις συνδικαλιστικές ενώσεις. Κανένας νόμος του ελληνικού κράτους δεν προβλέπει ότι τα συνδικάτα συνδιοικούν τις δημόσιες υπηρεσίες. Η ΟΛΜΕ όμως απ’ ό,τι φαίνεται, εκτός από την προσχώρησή της στο κλίμα μιας γενικής ανομίας και αμφισβήτησης της συνταγματικής τάξης, αναπολεί το συνδικαλισμό σοβιετικού τύπου∙ συνδιοίκηση και δεσμευτικές κεντρικές ντιρεκτίβες για τα υποκείμενα φυσικά και νομικά πρόσωπα.
Ως προς το περιεχόμενο του «διατάγματος», την άρνηση δηλαδή της αξιολόγησης, η οποία, όπως με περισσή οίηση διακηρύσσεται,  αποτελεί «πάγια θέση του κλάδου» τα τελευταία 30 χρόνια, εάν κανείς προσπεράσει τη βαρετή κοινοτοπία του καταγγελτισμού του παντός και της πιο σκοτεινής κινδυνολογίας, αυτά που μένουν είναι η λυσσώδης υπεράσπιση του εξισωτισμού προς τα κάτω, η διατήρηση του συστήματος της αναξιοκρατίας και τα πελατειακά δίκτυα των κομμάτων, στη διαχείριση των οποίων οι συνδικαλιστικές ηγεσίες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι προφανές ότι η συντήρηση αυτού του πνιγηρού σκηνικού, πέρα από το ότι βρίσκεται εκτός της νεωτερικής θέσμισης, ο πολιτισμένος κόσμος έχει μάθει να μετράει και να αποτιμά από την εποχή του Γαλιλαίου, αναδεικνύεται για άλλη μια φορά σε οργανικό στοιχείο της παθογένειας της δημόσιας εκπαίδευσης.
Τυχαίνει να υπηρετώ σ’ ένα σχολείο (το 2ο Πειραματικό Γυμνάσιο της Αθήνας), όπου η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών αψήφησε την τρομοκρατία της «μοναδικής σκέψης» και αποφάσισε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα πιλοτικής αξιολόγησης. Ξέρω ότι μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ελάχιστα σχολεία θα ακολουθήσουν αυτό το δρόμο (απ’ ότι πληροφορούμαι στην Αττική είναι μόνο δύο μέχρι στιγμής), ωστόσο η ένταση της αντιπαράθεσης τα καθιστά ισχυρό αντιπαράδειγμα στον ισοπεδωτισμό και στον λαϊκισμό της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας και του κομματικού συστήματος που την υποβαστάζει.
Χρέος της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας είναι να υποστηρίξει και να προστατεύσει αυτήν την προσπάθεια, χωρίς ταλαντεύσεις, χωρίς συμβιβασμούς και στρογγυλέματα που στο παρελθόν οδήγησαν σε ναυάγιο ανάλογες προσπάθειες.

*Ο Γιάννης Αντωνίου είναι Διευθυντής του 2ου Πειραματικού Γυμνασίου Αθηνών

Σχόλια

  1. Λίγο πριν είχα γράψει μακροσκελέστατο σχόλιο που λόγω μαλακισμένου χειρισμού το έχασα. Ίσως ήταν σημάδι για να είμαι σύντομος.
    1) Τα τραγούδια που διαλέγεις είναι εξαιρετικά και ευχαριστώ και για την προ ημερών αφιέρωση
    2) Η "αξιολόγηση" είναι τόσο ταμπού ως λέξη για κάποιους καθηγητές που πλέον αρνούνται ακόμα και να την κάνουν στους μαθητές τους
    3) Είναι πολύ πιο εύκολο να καταγγέλεις κάτι στραβό παρά να προσπαθήσεις να το διορθώσεις
    4) Είναι πολύ δύσκολο να ξεβολέψεις κάποιον που έχει βολευτεί.
    5) Είναι κοροϊδία να μην παραδεχόμαστε πως κάποιοι δεν κάνουν γι' αυτή την δουλειά, και κάποιοι απλά δεν κάνουν δουλειά γιατί κανείς δεν τους πιέζει
    6) Όποιο πρόγραμμα αξιολόγησης και να δημιουργήσει το υπουργείο, θα έχει κενά, λάθη και θα αφήνει χώρο για κομματικές εύνοιες. Εκεί είναι που πρέπει να αντιδράσουμε, στο να φτιάξουμε ένα σωστό πρόγραμμα αξιολόγησης. Μόνο έτσι θα λειτουργήσει καλύτερα το σχολείο.
    7) Και κάτι για τους συναδέλφους μου. Το σχολείο ως θεσμός δεν έχει πεθάνει ακόμα, αρκεί να καταλάβουμε ότι πρέπει να δουλέψουμε και ότι δεν είμαστε απλά δημόσιοι υπάλληλοι αλλά δάσκαλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου με σημαντική πλειοψηφία (38 υπέρ επί συνόλου 55 εκπαιδευτικών) αποφάσισε το σχολείο να συμμετάσχει στο πιλοτικό πρόγραμμα αυτοαξιολόγησης, που θα ξεκινήσει το υπουργείο Παιδείας από την επόμενη σχολική χρονιά".Από την Καθημερινή 12/6/2010
    Βλέπω ότι η σημαντική πλειοψηφία ήταν στην αρχή σημαντική.
    Κρίμα όμως...
    Για την αυτοαξιολογηση της σχολικής μονάδας δείτε και αυτό το άρθρο:
    http://www.alfavita.gr/ank_b/ank27_5_10_909.php

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Sfiltros
    Κάποιοι δεν θέλουν να σώσουν το δημόσιο σχολείο. Έτσι βολεύουν την ανεπάρκεια τη δική τους και των ομοίων τους. Μια δεξιά, ταξική αντίληψη την οποία πασάρουν ως αριστερή. " Αφήστε τα όλα όπως έχουν" "Τα κεκτημένα" Μετά διαμαρτύρονται που στο σχολείο του παιδιού τους οι δάσκαλοι κολοβαράνε, κλπ.
    Σιχαμένος λαικισμός, αριστερά του τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμε δεν κατάλαβα, γίνε λίγο πιο σαφής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στο σχολείο μου προτείναμε να μπούμε σε μια διαδικασία προγραμματισμού και αυτοελέγχου άτυπα, χωρίς αναφορά στο υπουργείο. Να φτιάξουμε δικά μας ερωτηματολόγια, να θέσουμε δικούς μας όρους. Να δούμε οργανωμένα τι κάνουμε. Να ανεβάσουμε στο διαδίκτυο τα συμπεράσματα, να κινήσουμε συνεργασίες με άλλα ομοειδή σχολεία, να ανοιχτούμε στην τοπική κοινωνία να δράσουμε πολιτικά. Το ΚΚΕ εκεί ανένδοτο, να μην γίνει τίποτα. ¨Ολα είναι σχέδια του καπιταλισμού, των αγορών που θα μπούνε στα σχολεία. Τους πρότεινα να γίνει χορηγός η ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ για να ελέγχουν την κατάσταση. Τους άρεσε, αλλά γελάγανε. Χάσαμε 26-25, αλλά έγινε κουβέντα, Την άλλη μέρα ήρθαν συνάδελφοι και μου λέγανε πως συμφωνούσαν. Μια ευκαιρία για πολιτική συζήτηση στο σχολείο με θέμα το ίδιο το σχολείο. Είναι τόσο γυμνοί και ρούχλες που δεν το τολμούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θέλω να πω ότι το άρθρο του "φίλου και συναδέλφου Γιάννη Αντωνίου" δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 12/6/2010. Επειδή το συγκροτημα Αλαφούζου έχει εξαπολύσει εδώ και καιρό τα λαγωνικά του σε μια ανοιχτή επίθεση εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων (γενικότερα εναντίον της ελληνικής κοινωνίας, υποστηρίζοντας με κάθε κάθε τρόπο τα μέτρα του ΔΝΤ και της κυβέρνησης) κάθε δημοσίευσή του θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό σχτικά με το ποια συμφέροντα εξυπηρετεί.
    Τελευταία γίνεται μια προσπάθεια να αποδοθούν όλα τα κακά της παιδείας στους βολεμένους,ανεπαρκείς εκπαιδευτικούς που δε θέλουν την αυτοαξιολόγηση.
    Δε θα πω περισσότερα για την αυτοαξιολόγηση και τι εξυπηρετεί. Υπάρχουν εκατοντάδες άρθρα για το θέμα, από ποια εκπαιδευτικά συστήματα αντιγράφηκε και σε τι είδους παιδεία οδηγεί. Μου κάνει εντύπωση που ανάμεσα σε όλα αυτά επιλέξατε τα 2 "διατάγματα της ΟΛΜΕ".
    Κρίμα... για το άρθρο που βάλατε εδώ για να μας πείσει ότι η υποχρηματοδότηση της παιδείας, η έλλειψη υποδομών, ο περιορισμός των διορισμών, η άρση του δικαιώματος λήψης εκπαιδευτικών αδειών δεν ευθύνονται για τα χάλια της παιδείας αλλά οι εκπαιδευτικοί που δε δέχονται την αυτοαξιολόγηση.
    Τι να πω; Επισκέφτηκα αυτό το blog στην προσπάθειά μου να βρω φωνές αξιοπρέπειας από σκεπτόμενους ανθρώπους.
    Θα συνεχίσω να ψάχνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Aνώνυμε μου είναι αδιάφορος ο Αλαφούζος. Το άρθρο να κρίνεις. Θα ακολουθήσουν και άλλα άρθρα και αυτά που εννοείς, Κάτσικα και σία. Είναι λάθος να βλέπεις το άσπρο και το μαύρο αλλά όχι το γκρι.
    Και κάτι ακόμα. Ούτε η υποχρηματοδότηση ούτε η έλλειψη υποδομών, ούτε ο περιορισμός των διορισμών είναι το κύριο πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι τα αναλυτικά προγράμματα και η οργάνωση και προγραμματισμός του κάθε σχολείου και η ικανότητα και διάθεση των ΔΥ να δουλέψουν. Γιαυτό παλεύουμε. Μην κολλάς. Ο φόβος των συνδικαλιστών είναι οι διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν μέσα στα σχολεία με αφορμή την αυτοαξιολόγηση. Δες το λίγο αριστερά. Θα ακολουθήσουν σχετικές αναρτήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. http://panaretos.blogspot.com/2010/05/blog-post_26.html?showComment=1275057457073#c3565417430911422898

    http://panaretos.blogspot.com/2010/05/blog-post_26.html?showComment=1275067234193#c1022302277852866714

    http://panaretos.blogspot.com/2010/06/blog-post_11.html?showComment=1276391016233#c8584215754969805471

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία