Σκέψεις για το νέο φορέα της δημοκρατικής αριστεράς

Παρακολουθώ την αρθρογραφία και τις συνεντεύξεις γύρω από την αποχώρηση της ΑΠ από το Συνασπισμό. Παρατηρώ ότι το αρχικό μούδιασμα και τη διαμαρτυρία του κόσμου της Αριστεράς για το γεγονός της διάσπασης, διαδέχεται η πεποίθηση ότι το διάβημα ήταν σωστό. Η κρίση της χώρας μπορεί να απαιτεί ενωμένη και ισχυρή Αριστερά, αλλά όταν οι αγεφύρωτες πολιτικές διαφορές, οι μεθοδεύσεις και το κλίμα σύγκρουσης ακυρώνουν και την ένωση και τη δύναμη κάτι πρέπει να κάνεις. Στο φινάλε τα κόμματα τα φτιάχνουν άνθρωποι,  όχι μηχανές, και όταν τα υποκείμενα νιώθουν άβολα και ανίσχυρα καλό είναι να αναζητούν άλλους δρόμους, για να αξιώσουν την ισχύ τους.

Το ζήτημα είναι τι γίνεται από δω και μετά.

1. Η ΑΠ θα συγκροτήσει το μικρό φορέα της  με φυσιογνωμία διακριτή από τα κόμματα της κομμουνιστικής Αριστεράς, ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. Το παρελθόν της από μόνο του το σηματοδοτεί και καλά κάνει. Ανώφελο να ανοίξει μαζί τους πόλεμο. Δεν ψαρεύουν στα ίδια νερά. Ιδιαίτερα,  το ήδη συμπιεζόμενο αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ μπορεί να είναι συνομιλητής της.

2. Η ΑΠ, ήδη δέχεται επιθέσεις ότι θα αποτελέσει το αριστερό δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ. Κάπως πρέπει να τις αντιμετωπίσει. Προσωπικά μπορούμε να αδιαφορούμε, αλλά σαν κόμμα, όχι.

3. Ήδη, το περιβάλλον στο χώρο της Αριστεράς ρέπει προς την αναπαλαίωση του Λενινισμού και του Σταλινισμού. Τα στερεότυπα που κυριάρχησαν στο χώρο κατά την πρώιμη μεταπολίτευση είναι σήμερα ισχυρά όσο ποτέ. Αστείο αλλά αληθινό. Η αριστερή αμετροέπεια θριαμβεύει. Πλήρης αυτισμός. Συνεπώς το αριστερό περιβάλλον είναι ξένο. Αυτό δεν είναι κακό. Είναι άβολο, αλλά μπορεί να γίνει γόνιμο  αν έχεις να παρουσιάσεις απόψεις που να σοκάρουν με την αριστεροσύνη αλλά και το ρεαλισμό τους και να συνθλίβουν τα στερεότυπα. Και κυρίως, νέες φάτσες που να τις παρουσιάσουν, που να πείθουν για την ειλικρίνειά τους, που να γράφουν στη ψυχή του λαού και όχι μόνο στο γυαλί της ΤV. Χρειάζεται  σοβαρούς, αριστερούς και λαϊκούς πολιτικούς ηγέτες. Δύσκολο;

4. Η ΑΠ έχει σαφή έλλειψη μαζικής νεολαίας που να  εμπνέεται από τις απόψεις της. Η πολιτικοποιημένη στον αριστερό χώρο νεολαία, ούτως ή άλλως μειοψηφία, ρέπει προς αριστερίστικες και αναρχίζουσες ιδεολογίες. Πρέπει να αναζητήσεις άλλα τμήματα, ανέργους, εργαζόμενους και υποαπασχολούμενους, νέους επιστήμονες, παιδιά λαϊκών συνοικιών, παιδιά μεταναστών. Αυτούς ποιος τους πλησιάζει και πως τους βγάζει από τη μιζέρια, την καφετέρια, ή τα διαβάσματά τους; Οι γνωστοί ηγέτες της ΑΠ δε νομίζω να μπορούν να μιλήσουν τη γλώσσα τους, αν εξαιρέσεις τον Ψαριανό.

5. Ήδη υπάρχει στο λαό μια απαξία για τους αριστερούς σχηματισμούς και μια δυσπιστία για τα πολιτικά κόμματα. Σε εποχές κρίσης είναι πιο εύκολο να επιβιώσει ένα κόμμα λαϊκής δεξιάς παρά ένα κόμμα σκεπτόμενης και αναζητούσας αριστεράς. Ο λαός για να σε προσέξει, πόσο μάλλον για να σε πλησιάσει ή και να σε ψηφίσει, πρέπει να ακούσει πολιτικό λόγο που προτείνει συγκεκριμένες λύσεις. Να σε ακούσει να στέκεσαι με σαφήνεια απέναντι στο Πρόγραμμα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης και στην πολιτική της κυβέρνησης. Οι έννοιες αριστερός Ευρωπαϊσμός και μεταρρυθμισμός δεν του λένε και πολλά και δεν έχει άδικο. Έχει ανάγκη να νιώσει την Αριστερά δίπλα του να τον υπερασπίζεται με αξιοπρέπεια και δυναμισμό, χωρίς λαϊκισμούς  και κραυγές, αλλά με σαφείς αποστάσεις από το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ και τον δήθεν αστικό εκσυγχρονισμό του. Μπορείς να συμφωνείς με κυβερνητικές επιλογές και να τις στηρίζεις, αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να έχεις πολύ καθαρό το στίγμα σου.

6. Μπορεί η ΑΠ να συμπορευτεί με σοσιαλιστικές δυνάμεις και δυνάμεις από το χώρο της οικολογίας; Ναι, αλλά ποιες είναι αυτές, είναι στο ΠΑΣΟΚ, είναι εκτός; Ποιος είναι ο πολιτικός τους λόγος,  υποστηρίζουν, δυσπιστούν ή θέλουν να ανατρέψουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ; Είναι πρόσωπα ή συγκροτούν τάση που ετοιμάζεται για έξοδο από το χώρο του κυβερνώντος κόμματος; Γιατί φωνές ακούγονται στο ΠΑΣΟΚ, αλλά μάλλον είναι φωνές διαμαρτυρίας γιατί έμειναν έξω από το κυβερνητικό σχήμα και τη νομή της εξουσίας. Πολιτικές κινήσεις δεν βλέπω, εκτός και αν βλέπετε εσείς.

Ο χώρος της οικολογίας έχει ενδιαφέρον για την αριστερά και το αντίστροφο. ¨Όμως οι απόψεις είναι πολλές και αντίθετες. Υπάρχει δυσπιστία στο χώρο αυτό για τα αριστερά κόμματα και δικαιολογημένα, όταν μάλιστα το κόμμα τους είναι νέο και επιζητεί πρώτα να ριζώσει στην πολιτική κονίστρα και μετά να αναζητήσει τις συμμαχίες του. Εξ’ άλλου η αριστερά που τους ζητεί συνεργασία δεν εμφανίστηκε τώρα, είναι παλιά καραβάνα και οι Πράσινοι δεν είναι αφελείς και δεν τρώνε πρασινάδα. Τώρα τα περί συνεργασίας στις δημοτικές εκλογές δεν έχουν ιδιαίτερη σοβαρότητα, καθότι σε τοπικό επίπεδο οι δυνάμεις είναι μικρές και θα εξαφανιστούν από τις κομματικές συμμορίες που λυμαίνονται χρόνια τώρα τους Δήμους.

Με λίγα λόγια τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο ενθουσιασμός όπως εύκολα ανάβει έτσι εύκολα σβήνει. Με μικρές δυνάμεις κυρίως από τη μεσαία τάξη, χωρίς νεολαία και με λόγο που θέλει και λίγο μυαλό για να τον κατανοήσεις, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά και άμεσα.

 Μπορείς όμως,

- να ανοίξεις το διάλογο και την αναζήτηση.

- να ψαχτείς με νέες θεωρίες.

- να δομήσεις θέσεις σε επιμέρους χώρους όπως παιδεία, περιβάλλον, ενέργεια.

-  να επιλέξεις 3-4 πράγματα, όχι παραπάνω, που να τα βάλλεις στην αιχμή του    
   δόρατος και να δράττεις  συνεχώς γύρω από αυτά.  

 - να προσκαλέσεις όσους έφυγαν και να βρεις τρόπους να τους  αξιοποιήσεις.

- να αξιοποιήσεις τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης που είναι μια εναλλακτική   
  μορφή πολιτικής παρέμβασης με ουσιαστικά αποτελέσματα.

- και κυρίως να επιλέξεις δράσεις που σε φέρνουν και σε δοκιμάζουν μέσα στην κοινωνία και όχι στο γυαλί που αυτή χαζεύει, νυσταγμένη και αδιάφορη.