Παιδιά - υβρίδια ή κάτι άλλο;





Ανεβάζω, σήμερα, ένα ενδιαφέρον post από το blog Sofistis με τίτλο, « Ένα είδος παιδιού - υβρίδιο». Ακολουθεί η δική μου άποψή.

Δημοσιεύθηκε από sofistis στο Τετάρτη, 23, Ιουνίου, 2010

Πανελλήνιες εξετάσεις.. Μια ατμόσφαιρα που συνδυάζει το καθαρτήριο του Δάντη με τις πιο σφοδρές ενδοοικογενειακές συγκρούσεις.. –«Μην βγαίνεις έξω.. διάβασε.. θα σε φάνε οι άλλοι.. Τι θα γίνεις στη ζωή σου; Ένα «τίποτα» θα γίνεις αν δεν περάσεις.. Ένα «τίποτα» να το θυμάσαι»! Η ασίγαστη αγωνία του γονιού να κατακτήσει το παιδί του μια διακριτή και υψηλή κοινωνική θέση και δια μέσου του παιδιού ίσως να γίνει και ο ίδιος αυτό που δεν κατάφερε στη ζωή του.. Όλα για το παιδί.. Για τον απόγονο που κουβαλά και τη δική μας ζωή, τις επιτυχίες ή αποτυχίες μας, τις επιθυμίες ή απωθημένα μας.. Φροντιστήρια, ολόκληροι μισθοί στην παραπαιδεία, κεφάλαια που επενδύονται σε ένα μέλλον όλο και πιο σκοτεινό, όλο και πιο άδηλο..
Να θωρακιστεί ο απόγονος με master και doctora και με όλο και πιο εξειδικευμένα πτυχία και γνώσεις, για να μπει αύριο στον πιο βάρβαρο ανταγωνισμό ανθρώπου με άνθρωπο.. Ας έχει αποθηκεύσει στον «σκληρό δίσκο» του έναν τεράστιο όγκο μαθηματικών και οικονομικών τύπων και ας στερείται παντελώς κάθε κλασικής και ανθρωπιστικής παιδείας που θα μπορούσε να τον κάνει καλύτερο άνθρωπο.. Ας βγει αύριο στην αγορά εφοδιασμένος με τύπους για να φάει τους άλλους και να μην τον φάνε εκείνοι κι ας μην μπορεί να συντάξει ούτε μία πρόταση και ας μην μπορεί να πει ούτε μία καλημέρα στον γείτονα.. Αρκεί να έχει διακριθεί και να έχει «πετύχει» στην αγορά και ας αποτελεί ένα είδος νεο-αγράμματου με μεταπτυχιακό και διδακτορικό..
Και το παιδί σκύβει να διαβάσει κατατρομαγμένο και σκέφτεται το μέλλον του όπως ακριβώς καθορίζεται σήμερα από τους «άλλους», δηλαδή τις «αγορές», το ΔΝΤ και τα εγχώρια ανδρείκελα τους.. Και να φανταστεί κανείς ότι οι νεο-αγράμματοι με διδακτορικά είναι το μικρότερο κακό. Η μεγάλη φτώχια, η απελπισία και ταπείνωση, η κοινωνική αδικία που βυθίζουν τον τόπο αυτοί που έχουν αναλάβει να τον «σώσουν», δημιουργούν ένα νέο είδος παιδιού-υβριδίου που μεγαλώνει σιγά-σιγά δίπλα μας και μέσα στο σπίτι μας.. Δεν είναι ευτυχισμένο, δεν είναι δυστυχισμένο.. Είναι απλώς έξω από τη φύση του. Στα 16 σκέφτεται το ασφαλιστικό και στα 21 τρομάζει στην ιδέα τη μειωμένης σύνταξης. Στα 25 που θα βγει στην αγορά έχει ήδη «ζήσει» και αν δεν «ζει» δεν θα το καταλάβει..

Η δική μου άποψη (Leo)

Δεν είναι έτσι, γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια. Μπορεί η ανθρωπιστική παιδεία να απουσιάζει ουσιαστικά από το σχολείου, αλλά υπάρχουν πολλά παιδιά που και να γράψουν μπορούν και να μιλήσουν, και τη λογοτεχνία αγαπούν και τη ψάχνουν γενικότερα. Δεν είναι σήμερα χειρότερα από παλιά. Στη δεκαετία του 70΄, οι γονείς μας τις  ίδιες αγωνίες είχαν και μεις την ίδια αβεβαιότητα για το αύριο, την ίδια δίψα να μάθουμε κάτι, να πετύχουμε. Ποιος δεν θέλει να πετύχει; Ανταγωνισμός είναι η ζωή μας, δυστυχώς ή ευτυχώς, ο ίδιος πόλεμος πάντα, οι προηγούμενες γενιές ζήσανε ακόμα και πραγματικό πόλεμο, αυτόν με τους νεκρούς. Το 70 είδαμε το όνειρο της ανάπτυξης και μέσα από κει της ανθρώπινης ευτυχίας. Ας ανατρέξουμε στις μουσικές, θα μας το θυμήσουν. Σήμερα, η ανάπτυξη μας έχει στείλει να κάνουμε ουρά στο φαρμακείο. Ωστόσο συνεχίζουμε να ελπίζουμε και κακώς ότι αυτός είναι ο μόνος μας δρόμος. Ακόμα οι φωνές που μιλάνε για αποανάπτυξη είναι λίγες, αλλά που θα πάει, το αδιέξοδο εκεί θα οδηγήσει.  

Θα συμφωνήσω ότι οι Πανελλαδικές είναι και ήταν μια εξοντωτική διαδικασία όπως όλες οι εξετάσεις. Ιδιαίτερα όταν η επίδοση σε αυτές καθορίζει, περίπου, το τι θα κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου.
Θα συμφωνήσω ότι στην Ελλάδα έχουμε μια οικονομία μικρής κλίμακας, δηλαδή πολλές μικρές επιχειρήσεις και πολλοί αυτοαπασχολούμενοι. Αυτό το περιβάλλον τρέφει και αναπαράγει την ψύχωση των γονιών για την ανώτατη εκπαίδευση. Και είναι λογικό. Ένα πτυχίο θα βοηθήσει το παιδί τους να ενταχθεί στον τριτογενή τομέα της οικονομίας δηλαδή να παρέχει υπηρεσίες ( γιατρός, δάσκαλος, αρχιτέκτονας) ή να βρει μια θέση στο Δημόσιο. Όπως και να το δούμε έτσι είναι, χωρίς να σημαίνει ότι είναι καλό. Το ευτύχημα είναι ότι η ιστορία των Πανελλαδικών κρατάει 2-3 χρόνια, το παιδί παίρνει το δρόμο του, απαγκιστρώνεται από την ασφυκτική αγκαλιά των γονιών του, ζει, και επιλέγει το αύριο μέσα από τις δυνατότητες που του δίνει το σύστημα, βεβαίως. Λίγοι θα ξεφύγουν, κάποιοι θα χαθούν, θα πάρουν άλλο δρόμο, «κακό».
Όχι, οι δεκαεξάρηδες δεν σκέφτονται τη σύνταξη. Δεν έχουν τόση θλίψη. Δεν φοβούνται το μέλλον, απλώς τους είναι άγνωστο. Η αθωότητα ζει ακόμα, όσο και αν εμείς οι μεγάλοι πασχίζουμε να τους την σκοτώσουμε. Παίρνουν κακή παιδεία, είναι αλήθεια, μα η κοινωνία της πληροφορίας και το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον στο οποίο ζουν, γρήγορα του δίνουν τις ευκαιρίες να αναζητήσουν και να μάθουν, μόνοι τους. Και εδώ η αυτενέργεια, η αυτοοργάνωση, η προσωπική στάση απέναντι στα πράγματα θα διαμορφώνει κάθε μέρα τη ζωή τους. Να είναι καλά στην υγεία τους και θα τα βρουν όλα.

Σχόλια

  1. Leo, είπε: "Η αθωότητα ζει ακόμα, όσο και αν εμείς οι μεγάλοι πασχίζουμε να τους την σκοτώσουμε.

    -Παίρνουν κακή παιδεία, είναι αλήθεια, μα η κοινωνία της πληροφορίας και το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον στο οποίο ζουν, γρήγορα του δίνουν τις ευκαιρίες να αναζητήσουν και να μάθουν, μόνοι τους.

    -Και εδώ η αυτενέργεια, η αυτοοργάνωση, η προσωπική στάση απέναντι στα πράγματα θα διαμορφώνει κάθε μέρα τη ζωή τους. Να είναι καλά στην υγεία τους και θα τα βρουν όλα."
    .....

    Μπράβο, Λεό, τιμάς το χώρο της παιδείας. Τυχεροί οι μαθητές σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eντάξει Σπίθα ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αλλά έτσι δεν είναι, παιδιά είναι και θα βρουν το δρόμο τους. Κάποια θα γίνουν γραφειοκράτες, κάποια επιστήμονες, αναρχικοί, κλπ. Πάντα έτσι ήταν από τότε που υπήρχαν άνθρωποι. Μπορούμε να πασχίζουμε για αυτό που εμείς θεωρούμε καλύτερο, αλλά και αυτά έχουν προσωπικότητα και επιλέγουν.Η ζωή είναι δική τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω ότι είναι πιο δύσκολα αυτήν την εποχή. Αλλά εμείς θα κάνουμε, αυτο μπορούμε και θα γίνει αυτό που θα γίνει.
    Μαθαίνουμε και εμείς από τα παιδιά, Λεό.
    Η σχέση είναι αμφίδρομη και αυτό το ξέρεις αρκετά καλά, εσύ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σωστά τα λες , ετσι ακριβώς είναι , απλά μελαγχολείς και εξοργίζεσαι συνάμα όταν βλέπεις ντοκιμαντέρ με εκπαιδευτικά συστήματα όπως της Φινλανδίας ή ακόμα και της Κύπρου(εκπληκτικά τα θεματα των Πανελληνίων τους, στη Φυσική και τα μαθηματικά αλλα και η ύλη που διδάσκονται και τα εργαστήρια που έχουν...)Οι Αμερικάνοι και οι Αγγλοι που στέλνουν εκπροσώπους τους στη Φινλανία για να πάρουν ιδέες και να βελτιώσουν τη δημόσια εκπαίδευση,προφανως είναι "κορόιδα" σε σχέση με τους δικούς μας ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΥΣ υπεύθυνους που στελεχώνουν κάθε φορά το υπουργείο παιδείας και τα παιδαγωγικά ινστιτούτα. Δεν εννοώ μια μεσογειακή χώρα με άλλη ιδιοσυγκρασία να γίνει το ίδιο με τους ψυχρούς Σκανδιναβούς αλλά κάποια πράγματα θα μπορούσαν να εφαρμοστούν. Ακόμα και από τη Κινα ή τη Κορεά ,με εντελώς άλλη φιλοσοφία ζωής, μπορείς να πάρεις ιδεές και να τις προσαρμόσεις στα δικά σου δεδομένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Kώστα καλώς μας όρισες.
    Και βέβαια υπάρχουν μοντέλα και βέβαια η Κύπρος έχει πολύ καλύτερο σύστημα. Τα θέματα της φυσικής ήταν κυρίως εργαστηριακά, δείγμα της κατεύθυνσης που έχουν δώσει στα θετικά μαθήματα. Εδώ αντιθέτως εξουσιάζουν κάτι φαιδροί τύποι, πρώην συνδικαλιστές του κόμματος που παίρνει την εξουσία, οι οποίοι νομοθετούν στους διαδρόμους, τρώγοντας μπουγάτσες και διαλύουν σταδιακά την εκπαίδευση συνολικά και το δημόσιο σχολείο.
    Θα χαρώ να τα ξαναπούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία