Γιατί με τη Δημοκρατική Αριστερά;




Για όσους υπήρξαμε μέλη του Ρήγα Φεραίου και μετά της Β’ Πανελλαδικής το περιβάλλον της Ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ δεν ήταν ποτέ οικείο. Διαφορές απόψεων του παρελθόντος αλλά και του παρόντος, έφεραν παλιούς συντρόφους κοντά στο Λαφαζάνη και τον Τσίπρα και μακριά από τον Κουβέλη ή τον Χατζησωκράτη. Το θεωρώ φυσιολογικό, αν και για λόγους καθαρά αισθητικούς δεν θα μπορούσα να το κάνω. Ακόμα, αντιλαμβάνομαι συχνά ένα μένος για τους «δεξιούς» του ανανεωτικού κομμουνιστικού κινήματος, μια απαξία, που διανθίζεται και με αναφορές στα γεγονότα του μακρινού 78 και της διάσπασης του ΡΦ. Αυτό δεν το θεωρώ φυσιολογικό για ανθρώπους της ηλικίας μας, που πιο εύκολα ξεχνούν, αλλά ας είναι… Η αδρεναλίνη μας είναι ακόμα ψηλά και αυτό είναι καλό.

Οι καιροί έχουν αλλάξει, είμαστε στο 2010. Έμεινα αριστερός μέχρι τώρα, αν και όχι οργανωμένος, δηλαδή του καναπέ, της κριτικής, της μελέτης, της κάλπης. Κουβέντες, ουσιαστικά τίποτα. Τώρα στην προσωπική του ζωή και στάση, ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι είναι φρικιό, αντισυστημικός, αριστερός, αναρχικός και κάθε άλλο, οι κλίμακες είναι αυθαίρετες, πώς να μετρήσεις την αριστεροσύνη; Νομίζω μόνο ότι δεν έγινα χλιμίτζουρας, αλλά και αυτό..

Το blog υποστήριξε κριτικά την Ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισμού και υποστηρίζει επίσης κριτικά την προσπάθεια της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΑ). Δεν τρέφω αυταπάτες για τους ανθρώπους που συγκροτούν το μηχανισμό της, διαβάζω και ξέρω τις πολιτικές τους θέσεις, έχω άποψη για τον πολιτικό λόγο και τη φυσιογνωμία τους. Προφανώς και δεν θα θάψω τις απόψεις μου κάτω από οποιαδήποτε σημαία. Προφανώς και το blog είναι ανοικτό σε κάθε άποψη, σε κάθε ρεύμα, αυτό έλειπε, τι δημοκρατική αριστερά επικαλούμαι;

Υπάρχουν σημαντικοί λόγοι που με ώθησαν σε αυτήν την πολιτική θέση.

Το τελευταίο καιρό βλέπω την επιστροφή του λενινιστικού και σταλινικού κομμουνιστικού λόγου στα Αριστερά κόμματα και κινήσεις. Όλοι θέλουν να γίνουν ένα μικρό ΚΚΕ. Το δράμα στην επιστροφή αυτή είναι ότι, αυτομάτως σταματά οποιαδήποτε αναζήτηση στη σφαίρα της θεωρίας και της πολιτικής πρακτικής. Το άνοιγμα των ευαγγελίων συνεπάγεται κλείσιμο του βιβλίου των αιρέσεων. Ωστόσο, εγώ βλέπω ενδιαφέρον μόνο στις αιρέσεις, καθότι και η επιστήμη μου (η Φυσική) αλλά και ο βίος, μου έδειξαν ότι έχει ενδιαφέρον να αναζητούμε, να αμφισβητούμε, να τα βάζουμε όλα κάτω από την αρχή. Μας αλλάζει η αναζήτηση, μας κάνει ενδιαφέροντες στον εαυτό μας και στους γύρω. Μας κάνει να ρισκάρουμε γούστα, συναναστροφές, ακούσματα, οπτικές, αγάπες, βεβαιότητες, άρα μας κάνει μικρούς ήρωες στα ίδια μας τα μάτια, τρέφει τον όποιο ναρκισσισμό μας, γλυκαίνει την καθημερινότητα, δίνει την ευκαιρία για ανακαλύψεις νέων πραγμάτων και που ξέρεις μπορεί να σε θυμούνται και γι’ αυτό.   
Ο χώρος της ΔΑ γεννήθηκε ως αντί στην ορθοδοξία που επανέκαμψε στο Συνασπισμό με την Αριστερή στροφή και συνεπώς  βάσιμα ελπίζω ότι θα γίνει χώρος αναζητήσεων. Τι αναζητήσεις;

Μια δίκαιη κοινωνία ή τέλος πάντων κάπως δίκαιη.  Σε ένα τόσο άδικο και ανισόρροπο κόσμο με την πλειοψηφία των ανθρώπων στην άγονη πλευρά, η Αριστερά που επαγγέλλεται κυρίως δικαιοσύνη, είναι οικτρά μειοψηφία. Αυτό και μόνο αποτελεί λόγο για να παραμεριστούν τα ευαγγέλια και να αρχίσει το ψάξιμο. Κάπου υπάρχει λάθος σύντροφοι, αναθεώρηση τώρα, όλα φύλλο και φτερό. Εκτός και αν αρκούμαστε με το ότι, «οι αντικειμενικές συνθήκες έχουν ωριμάσει, αλλά ο υποκειμενικός παράγοντας είναι ακόμα κάπως πίσω και όπου νάναι…..» (γέλια).

Το άλλο είναι η σχέση μας με τον πλανήτη Γη που μας φιλοξενεί. Αν όλοι συμφωνούν ότι είναι κακό να εξαντλούμε τους φυσικούς πόρους και να καταστρέφουμε το φυσικό περιβάλλον και όλοι ταυτόχρονα, με τον ένα ή άλλο τρόπο, κάνουμε το αντίθετο, κάποιος πρέπει να αναζητήσει την αιτία της αντίφασης. Και νομίζω ότι αυτός είναι η Αριστερά. Μια Αριστερά, όμως, που θα έχει εγκαταλείψει τη θεωρία της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και τα σοβιετικά μοντέλα παραγωγής. Πιστεύω ότι η θεωρία της μερικής και υπό όρους αποανάπτυξης είναι ένα καλό εργαλείο για να δουλέψουμε στην κατεύθυνση αυτή.  Η Δημοκρατική Αριστερά δείχνει τη διάθεση να συνθέσει αριστερές και οικολογικές απόψεις, κάτι που μέχρι τώρα η Αριστερά θεωρούσε ανούσιο, συντηρητικό και επιζήμιο για το κίνημα. Ο εργατισμός της γαρ….

Υπάρχει και ένα τρίτο όμως. Υπάρχει μια αποστροφή της ομιλίας του Φ. Κουβέλη που την παραθέτω, γιατί απέσπασε το περισσότερο χειροκρότημα:

Αλλά τίποτα δεν θα πετύχουμε όσο συνεχίζεται η ανοχή απέναντι στην υπέρογκη παραοικονομία που κλέβει τους άλλους πολίτες, υπονομεύει την κοινωνική αλληλεγγύη, συμπιέζει τις πραγματικές αμοιβές της εργασίας, τις συντάξεις και τα επιδόματα ανεργίας, πριν και πάνω από τα μέτρα.

Όλοι ξέρουμε ότι υπήρξαν πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές που ανέχθηκαν και στήριξαν τη διαφθορά, την ιδιοποίηση του δημοσίου, τη σπατάλη.

Για να ανακάμψει η οικονομία και η κοινωνία δεν αρκεί η αλλαγή στην κεντρική πολιτική. Πρέπει να αλλάξουν πολλά στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος σε όλη την κλίμακα, και στις νοοτροπίες των πολιτών, των δημόσιων λειτουργιών, των ανθρώπων που υπηρετούν στην αυτοδιοίκηση.
Να χτυπήσουμε παντού τις νοοτροπίες σπατάλης, διαφθοράς.
Να υπερασπισθούμε τα δημόσια αγαθά, το δημόσιο χρήμα.

Δεν ξέρω πόσοι και πόσο τα πιστεύουν αυτά στη ΔΑ. Το ότι τα διατυπώνουν και μόνο είναι για μένα αρκετό, για να στήσω αυτί στο λόγο τους, να επικοινωνήσω πολιτικά μαζί τους.
Νομίζω ότι ξέρω πολλούς φίλους που έχουν τα ίδια, με μένα, κίνητρα. Μπορεί το χρηματιστηριακό, πειρατικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκπρόσωποί του να ρήμαξαν την χώρα, αλλά εξίσου συνένοχα είναι και τα συντεχνιακά συστήματα για τη σημερινή μας θέση. Αν δεν κατανοήσουμε ότι η αδικία δεν είναι μόνο στον πλούτο, αλλά και στη συμμορία που δήθεν τον αντιμάχεται δεν θα απελευθερωθούμε ποτέ από τα εξουσιαστικά δεσμά. Πιστεύω ότι η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ελευθεριακή αλλιώς τι νόημα έχει.
Αριστερά και ελευθερία είναι ένα χρήσιμο θέμα για να δουλέψουμε, left liberal synthesis, που θάλεγε και ο Γιάννης.

Σχόλια

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απολαμβάνουμε ενα βιωματικό Λεο, που καταθέτει ακριβώς τις εμπειρικές αντιφάσεις του χώρου.

    Είναι προφανως οτι εντός ΔΑ υπάρχουν ιστορικες φυσιογνωμίες και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε "Ανδρουλακισμό".Απο την άλλη και η αριστερά ενός αφελούς "αριστερού ευαγγελίου" οδηγείται στην ναρκισσιστική ταυτολογία μιας καθαρότητας.

    Δεν έχουμε παρά να ελπίσουμε και να συμβάλουμε στο μέτρο του δυνατού του καθενός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Προφανώς και το blog είναι ανοικτό σε κάθε άποψη, σε κάθε ρεύμα, αυτό έλειπε, τι δημοκρατική αριστερά επικαλούμαι;".

    Κόψε κάτι φίλε leo,κόψε κάτι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Left700
    Που είσαι παλιόφιλε; Περιμένω τις απόψεις σου αρκεί να συνάδουν με την αισθητική του χώρου που θα τις φιλοξενήσει. Ξέρεις τώρα, κάτι ειρωνείες, κλπ απαγορεύονται. Είπαμε δημοκρατία αλλά όχι και ξεκολαριλίκι. Χαίρομαι πάντως που μας παρακολουθείς. Σήμερα νίκησε η Ολανδία και είμαι χαρούμενος άρα όλα επιτρέπονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιάννη αργότερα έχω κάτι να σου πω, επ΄αυτού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιάννη, δεν έχουμε αυταπάτες για το χώρο και τις φυσιογνωμίες του. Σύντομα θα δούμε να αναπτύσσονται διαφορετικές πολιτικές θέσεις μέσα στη ΔΑ για τη στάση της απέναντι στο Πασόκ. Θεμιτές για μένα. Εκεί είναι και τα δύσκολα. Τώρα ο Ανδρουλακισμός είναι μια στάση κακής αισθητικής, ο ορισμός του κιτς στην πολιτική και εύχομαι να μην τον ξαναδούμε. Κάτι σε λίπος, σε γλίτσα, κάτι μπλιαχ. Μακρυά, αλλά και τόσο κοντά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία