Μια ήττα ακόμη (για την Αριστερά)




Μια ήττα ακόμη (για την Αριστερά)

Η λέξη «ήττα» είναι απαγορευμένη στο λεξιλόγιο της Αριστεράς. Ίσως γιατί της θυμίζει την έκβαση του εμφυλίου πολέμου. Ίσως γιατί οι μπολσεβίκοι του Λένιν και η στρατιά, που κατέβαινε το κίτρινο ποτάμι, νίκησαν. Ίσως γιατί είναι ντροπή οι φιλόδοξοι επίγονοι να χρεώνονται μόνο ήττες. Ίσως κάτι πιο απλό. Μετά από συνεχείς ήττες, κάποιος φεύγει, ο προπονητής, κάποιοι παίκτες, ο πρόεδρος, κάτι αλλάζει. Στο γήπεδο της πολιτικής και στην αριστερή ομάδα, φεύγουν μόνο οι οπαδοί. Οι ηγήτορες, τα στελέχη, απλά διαγκωνίζονται, αλληλοκατηγορούνται, αλλάζουν θέσεις και προσωπεία, αλλά μένουν εκεί, αρχηγοί. Η αυτοκριτική δεν υπάρχει στο αξιακό τους σύστημα, γιατί αν κάνουν το λάθος και τη βάλουν, θα φανεί η γύμνια και η ανεπάρκεια, θα αμφισβητηθούν οι γνώσεις και οι επιλογές, θα καταρρεύσει ο κόσμος τους. Και τότε τι δουλειά θα κάνουμε που δεν ξέρουμε τίποτα άλλο εκτός από αυτό, να είμαστε ηγέτες;

Η κυβέρνηση πέρασε άνετα όλες τις επείγουσες «μεταρρυθμίσεις» που επέβαλε το Μνημόνιο. Απέναντί της στάθηκε μόνο η Αριστερά και έχασε κατά κράτος. Η Αριστερά μόνη της δεν έχει, ούτε είχε ποτέ την πραγματική (κοινοβουλευτική) δύναμη να ανατρέψει ή να επιβάλλει. Μπορούσε μόνο να αναλύει και να πείθει ένας μέρος του λαού να αρνηθεί, να αντισταθεί, να επιβάλλει άλλες λύσεις. Στην παρούσα συγκυρία, δεν κατάφερε να αναλύσει πειστικά, να ηγεμονεύσει ιδεολογικά, να πείσει πολιτικά, να κατεβάσει στο Σύνταγμα 1-1,5 εκατομμύρια πολίτες, να νεκρώσει με μαζικές απεργίες και ογκώδεις διαδηλώσεις όλες τις μεγάλες πόλεις, να ξεπεράσει ένα κρίσιμο μέγεθος, για να νικήσει. Έτσι έχασε φυσιολογικά. Γιατί;

Τα αίτια είναι πολλά, δεν είναι ένα. Σιγά - σιγά το καθώς ένα ακόμη κουβάρι χαμένων προσδοκιών θα ξετυλίγεται, θα ακουστούν απόψεις, ίσως προκληθούν αναταράξεις, αποχωρήσεις και διασπάσεις. Κάτι θα κινηθεί και θα αναδείξει και πάλι την αγωνία των δεινοσαύρων και των απογόνων τους να γαντζωθούν από τα κάγκελα του εξώστη της ιστορίας. Το χρονοντούλαπο δεν τους ταιριάζει, έστω και ανήκουν εκεί εδώ και χρόνια.

Αντικειμενικά αίτια

Το Μνημόνιο δεν επιβλήθηκε από ένα καπρίτσιο των κυριάρχων ελίτ. Μια χώρα του Νότου της Ευρωζώνης, με υστέρηση ανάπτυξης, χωρίς ιδιαίτερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, χωρίς σημαντική εξαγωγική δραστηριότητα, χωρίς τεχνολογική αυτάρκεια, αυξάνει υπερβολικά το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματά της. Διάβασα από καθηγητή ότι και η Ιαπωνία έχει χρέος 200% του ΑΕΠ και δεν τρέχει τίποτα. Άρα το χρέος δεν είναι το πρόβλημα. Βάζει δηλαδή και η μυλωνού τον άντρα της με………
Λόγω των κακών της οικονομικών, της ανορθολογικής διαχείρισης, της εκτεταμένης διαφθοράς και της γήρανσης του πληθυσμού της, το ασφαλιστικό της σύστημα καταρρέει. Παράλληλα ξεσπάει η παγκόσμια  νομισματοπιστωτική κρίση που φέρνει τα πράγματα στο σημείο μη επιστροφής. Κάτι πρέπει να γίνει, πριν η χώρα χρεοκοπήσει και χάσουν οι δανειστές (δηλαδή όλη η Ευρώπη και όχι μόνο) τα λεφτά τους. Πριν ξεσπάσουν αλυσιδωτές χρεοκοπίες όλων των PIGS. Η παλιά δεξιά κυβέρνηση ουσιαστικά παραιτείται, αναλαμβάνει νέα και «σοσιαλιστική» η οποία,  στα σίγουρα και προ αδιεξόδου,  καλεί την τρόικα να σώσει τη χώρα. Και η τρόικα επιβάλλει το νόμο της. Σκληρός σαν του Ρίνγκο, του Τζάνγκο ή του Σαρτάνα, αλλά αυτός είναι. Ο νόμος της τρόικας εμφανίζεται ως η μοναδική λύση. Εκτός από την κυβέρνηση, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, τον υποστηρίζουν και τα ΜΜΕ και αυτό παίζει το ρόλο του. Σε μια κοινωνία ναρκωμένη από την ΤV, τα ΜΜΕ διαμορφώνουν κλίμα. Φτάνει όμως αυτό, όταν πρόκειται για το ψωμί και τη σύνταξη του άλλου;

Τα μέτρα χτυπούν πρώτα στο Δημόσιο, όχι τυχαία. Πρώτα γιατί είναι εύκολο και γρήγορο να παρέμβεις στο σύστημα πληρωμών και να εξοικονομήσεις μερικά εκατομμύρια ευρώ. Το δεύτερο όμως είναι πιο καίριο. Οι ΔΥ, χρόνια, τώρα απολαμβάνουν των προνομίων του πελατειακού κράτους με διαφορές και εξαιρέσεις, αλλά απολαμβάνουν. Μονιμότητα και εργασιακή ασφάλεια, καλούς μισθούς για τα δεδομένα της αγοράς, χαλαρούς (έως πολύ χαλαρούς) ρυθμούς δουλειάς, ελαστικό ωράριο, δυνατότητα δεύτερης μαύρης απασχόλησης το απόγευμα, καλό ταμείο και καλή περίθαλψη, γενναία προστασία μητρότητας, καλές συντάξεις και εφάπαξ, χώρια τη διαπλοκή και τη διαφθορά που κάνει πλούσιο ένα τμήμα του στελεχικού κρατικού δυναμικού.  Συνεπώς, μειώνονται τα κίνητρα αντίδρασης. Οι ΔΥ έχουν να χάσουν πολλά περισσότερα από τις αλυσίδες τους. Εξαιτίας μιας χρόνιας πάθησης, η πλειοψηφία προτιμά να χάσει ένα μισθό το χρόνο ή κάποια χρόνια σύνταξης από το να δουλεύει παραγωγικά και να αξιολογείται γι’ αυτό που παράγει.

Δίπλα στους ΔΥ, οι  αυτοαπασχολούμενοι, οι έμποροι. Η κυβέρνηση, ίσως και σε αντίθεση με το ΔΝΤ διέσωσε τα ευγενή ταμεία δείγμα της ανοχής που θα δείξει και στο μέλλον σε επαγγελματικές ομάδες που πάντοτε στήριζαν την εξουσία. Και τη στήριζαν όχι μόνο πολιτικά, αλλά κυρίως ιδεολογικά, ούσες και αυτές μέρος της. Δηλαδή, πέρα από κινήσεις εντυπωσιασμού, μη περιμένετε να αλλάξει το καθεστώς φοροαπαλλαγής για μεγαλογιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς κλπ. Αλλά μέσα από το διεφθαρμένο σύστημα των μηχανισμών φορολόγησης η ίδια ασυλία, με σαφώς μεγαλύτερο κόστος, επιφυλάσσεται  και για τους υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους κλπ. Οι μικρέμποροι, που θίγονται σημαντικά, ποτέ στην ιστορία δεν ξεκίνησαν την επανάσταση. Η θεσμοθέτηση και κυρίως η λειτουργία ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος και ενός καθαρού φοροεισπρακτικού μηχανισμού φαίνεται ότι είναι ουτοπικός στόχος για την παρούσα κυβέρνηση και για την Ελλάδα γενικότερα. Συνεπώς τα χρήματα που λείπουν από το κράτος θα τα πληρώσουν οι ΔΥ και οι μισθωτοί, ο καθένας με τον τρόπο του. Κυρίως όμως θα τα πληρώσουν οι αδύναμοι κάθε κατηγορίας, αφού υποχωρεί ραγδαία το κοινωνικό κράτος, για να γίνουν οι απαραίτητες οικονομίες, αλλά και για να επιβιώσει  ο ιδιωτικός τομέας, περίθαλψης, ασφάλισης, παιδείας, κλπ. Οι επιπτώσεις όμως αυτών των αλλαγών θα φανούν στο μέλλον και δεν είναι άμεσοι και επαρκείς λόγοι για να βγάλουν το λαό, δυναμικά, στο δρόμο.

Μένουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Σκληρή δουλειά, όποια και αν είναι, όσο και αν πληρώνεται, πρώτα και κύρια  γιατί δεν είναι σίγουρη, ειδικά μέσα στο σημερινό περιβάλλον κρίσης. Εδώ ο υποκειμενικός παράγοντας είναι ασθενικός και με το δίκιο του. Όταν αναλώνεσαι στο κυνήγι του ευρώ, όταν τα χρήματα ποτέ δεν φτάνουν, όταν οι συνθήκες δουλειάς σε εξουθενώνουν, όταν ο φόβος κυριαρχεί, όταν είσαι μόνος, δύσκολα βγαίνεις στο δρόμο, μπαίνεις κάτω από σημαίες, αντιστέκεσαι. Μπορεί να μισείς, μπορεί να εκφράζεσαι στα γκάλοπ, μπορεί να ψελλίζεις «να καεί το μπου…….», μπορεί να ονειρεύεσαι, αλλά σκέφτεσαι το χαμένο μεροκάματο, τις καλές σχέσεις με το αφεντικό, το ανεκπλήρωτο των αγώνων. Μπορεί και να σε τρομάζει η βία, να σε μπουκώνει η στείρα καταγγελία να σε ψιλιάζουν τα μεγάλα λόγια και μαζεύεσαι. Αγωνιάς μεν, αλλά δεν ελπίζεις από το συλλογικό. Πασχίζεις μέσα σου και μες την οικογένειά σου να βρεις  τη λύση. Προτιμάς το ελεύθερο χρόνο σου να τα πιεις και να διασκεδάσεις, από το να κλειστείς σε συσκέψεις και να αναλωθείς σε δράσεις που δεν οδηγούν σε κάτι ορατό.  

Υποκειμενικά αίτια ( της Αριστεράς)

Το κλίμα, όπως δείξαμε, δεν βοηθάει, ο φόβος φυλάει τα έρημα, πολλοί έχουν λόγους να μην ρισκάρουν, άλλοι δεν χάνουν και τόσα. Ωστόσο τίποτα δεν είναι πιο καθοριστικό από την ιδεολογία. Και στην ιδεολογία το πράγμα γέρνει προς τη μεριά της τρόικας. Η κυβέρνηση και όσοι την υποστηρίζουν εμφανίζουν μια λύση, μοναδική κατά τη γνώμη τους, αλλά λύση. Αντίπαλη ολοκληρωμένη πρόταση δεν υπάρχει. Η αριστερά μέσα στη ραθυμία  και την ασχετοσύνη της αδυνατεί να εμφανίσει βιώσιμη λύση, μέσα στο πραγματικό περιβάλλον της διεθνούς οικονομίας, με προβολές στο μέλλον. Διαβάστε όσους αριστερούς καθηγητές θέλετε, όσες αριστερές κομματικές απόψεις υπάρχουν. Πουθενά δεν θα βρείτε μια αφήγηση για το οικονομικό και πολιτικό μέλλον της χώρας μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και έξω από τις ρυθμίσεις της τρόικας. Μέσα ή πολύ περισσότερο έξω από την ΕΕ. Για την αναδιάρθρωση του χρέους και υπάρχουν 5 απόψεις. Καταγγέλλουμε τον καπιταλισμό και μετά σας δείχνουμε σκηνές από το μελλοντικό σοσιαλιστικό παράδεισο. Μόνο που δεν είναι 50, ή 60, ούτε 70, ούτε 80, είναι 2010 και η κόλαση του υπαρκτού σοσιαλισμού  είναι γνωστή σε όλους. Αλλά και αυτό να μην είναι, η αθωότητα έχει πλέον χαθεί, η μάζα, ο λαός, οι εργαζόμενοι θέλουν καθαρές λύσεις για να ρισκάρουν, να συνταχθούν  από πίσω τους και να παλέψουν. Ζητούν λύσεις που θα νομιμοποιούν τη ρήξη, πρώτα στα δικά τους μάτια. Οι ενοχικοί πλην όμως έντιμοι ΔΥ θέλουν προτάσεις για παραγωγική δημόσια διοίκηση και όχι αγώνα για να μην αλλάξει τίποτα. Οι λουφαδόροι ΔΥ πρέπει κάπως να πειστούν ή να αναγκαστούν και να δουλέψουν. Όλοι όσοι έχουν διάθεση αλλαγής ζητούν, ολοκληρωμένες μεταρρυθμιστικές προτάσεις που θα θεμελιώνουν ένα άλλο καπιταλιστικό σύστημα, περισσότερο δίκαιο, λιγότερο διεφθαρμένο, βιώσιμο, όσο το δυνατό πιο καθολικό. Και τέτοιες δεν υπάρχουν. Και όμως υπάρχουν ευρωπαϊκά κράτη που η ζωή είναι αλλιώς, τα βλέπουν αυτά οι άνθρωποι, ταξιδεύουν πια, ενημερώνονται, δεν περιμένουν από τον κάθε σύντροφο Μήτσο  να τους διαφωτίσει, να τους δείξει το δρόμο, να τους αναλύσει τη γραμμή στο ακτίφ της Δευτέρας. Καπιταλισμός και εκεί και μάλιστα πιο ανεπτυγμένος, αλλά κάποια πράγματα δουλεύουν, υπάρχει ένα έλεγχος, η κρατική λειτουργία δεν συνδέεται  άμεσα με το κόμμα της εξουσίας, υπάρχει δημόσια μέριμνα κάποιου επιπέδου. Μπορεί η λειτουργία του συστήματος να απωθεί για κάποιους το σοσιαλιστικό όνειρο, αλλά ταυτόχρονα διευκολύνει τη ζωή των πολιτών και τους δίνει το υπόβαθρο για να πατήσουν σταθερά, ζητώντας περισσότερα. Εδώ, στην παρακμιακή αριστερά κυριαρχεί το « όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα για μας».

Συνεπώς, πριν η Αριστερά ηττηθεί σε πολιτικό επίπεδο, έχει ηττηθεί ιδεολογικά.

Οι ελίτ έχουν  επιβάλλει την ιδεολογία τους και τις λύσεις τους, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, αφού δεν υπάρχει αντίπαλο δέος. Ένας λόγος που η αντισυστημική Αριστερά κρεμάστηκε από το Δεκέμβρη του 2008 ήταν και αυτός. Ήλπιζε σε μια αποσπασματική εξέγερση, και στη βίαιη καταστολή της από τις κρατικές δυνάμεις, ώστε να κρύψει πάλι τη γύμνια της πίσω από δίκες και νεκρούς, πίσω από ήρωες, μήπως και ηγεμονεύσει και πάλι ιδεολογικά όπως και στη μεταπολίτευση, μήπως μεταβιβάσει ενοχές. Δεν της έκατσε. Μερικοί ελπίζουν ακόμα σε εργατικό Δεκέμβρη. Δεν έχουν και τίποτα άλλο να ελπίζουν, γιατί δεν έχουν και τίποτα άλλο να πουν. Αντίθετα το ΚΚΕ δεν ήθελε κάτι τέτοιο μήπως και τρωθεί στο εσωτερικό του το αξιακό σύστημα του σταλινισμού και το μαγαζί  κλυδωνιστεί και πάλι.
Η Αριστερά πληρώνει την τεμπελιά, την ανικανότητά και το λαϊκισμό της. Βασικό της κριτήριο να μην συγκρουστεί με καμιά κάστα, με καμιά συντεχνία. Για παράδειγμα, 40 χρόνια εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, ένα εφαρμόσιμο σχέδιο για όλη την εκπαίδευση, από την Αριστερά, είδατε; Μια φορά που η Αριστερά ανέδειξε ένα θέμα από μόνη της, που ανέλαβε η ίδια και απρόκλητα την πρωτοβουλία μιας ρήξης, θυμάστε; Μια θέση σε ένα θέμα που να συσπείρωσε ευρύτερες δυνάμεις από το σοσιαλδημοκρατικό ή τον προοδευτικό χώρο ξέρετε; Μια περίπτωση που η Αριστερά αρνήθηκε να υποστηρίξει ένα παράλογο αίτημα εργαζομένων; Εδώ τους δολοφόνους της Μarfin και τους ξέχασε. Ένα αγώνα για να σωθεί δημόσιο σχολικό ή πανεπιστημιακό υλικό είδατε; Μια καμπάνια για κάτι θετικό που πρέπει να γίνει ακούσατε; Μια χαρούμενη είδηση, κάτι ελπιδοφόρο, κάτι όμορφο, νεανικό κυκλοφόρησε; Σας πληροφορώ ότι υπάρχουν αντιεξουσιαστικές ομάδες με πολύ πιο σοβαρές και τεκμηριωμένες αναλύσεις από τα αριστερά κόμματα, με πιο ουσιαστικές δράσεις.  Αν όμως, δεν συγκρουστείς, δεν θα ηγεμονεύσεις. Και η σύγκρουση με την εξουσία και με το κεφάλαιο είναι φυσιολογική. Όταν όμως προσπαθείς συνεχώς να περιβάλλεις με το μανδύα σου συντεχνιακές δυνάμεις που δυναστεύουν και αυτές με την πολιτεία τους το σύνολο, που προκαλούν, που αντιστρατεύονται το δημόσιο συμφέρον, όταν προσπαθείς να δώσεις άλλοθι στους πραίτορες της εξουσίας, όταν αρνείσαι μεταρρυθμίσεις οι οποίες αυτόματα θα βελτιώσουν τη δημόσια ζωή, χάνεις τη νομιμοποίησή σου σαν λαϊκή δύναμη και μπαίνεις στο περιθώριο. Θεωρείσαι κολλημένος, δεν ελκύεις. Οι αντίπαλοί σου ηγεμονεύουν εκμεταλλευόμενοι και την ουδετερότητα του πλήθους.
Πόσες χιλιάδες μαθητές έχουν ταλαιπωρηθεί από άχρηστους δασκάλους; Πόσες χιλιάδες πολίτες έχουν βλαστημήσει από επίορκους ή κολλημένους χαρτογιακάδες; Πόσοι μικροεπαγγελματίες έχουν οδηγηθεί στο φαλιμέντο από πονηρούς εφοριακούς; Πόσες χιλιάδες δημότες ζουν σε τριτοκοσμικό περιβάλλον από διαπλεκόμενους δημοτικούς άρχοντες. Γι’ αυτά δε μιλάς και καλά για να μη σκεπάσεις τα μεγάλα. Σάμπως για τα μεγάλα μιλάς ποτέ συγκεκριμένα, λες ονόματα, σπας αυγά, αποκαλύπτεις πυραμίδες; Μονάχα για τον κακό καπιταλισμό και την πλουτοκρατία, γενικώς. Μα, τα μεγάλα συμφέροντα ζουν και βασιλεύουν παράλληλα και σε συνεργασία με τα μικρά. Το σύστημα το υπηρετούν άνθρωποι, δεν σε δυναστεύει από μόνο του. Η πολιτική εξουσία αντλεί ισχύ από όλους. Ποιο χρήσιμοι της είναι οι χιλιάδες υπάλληλοι μια μεγάλης ΔΕΚΟ, ή ενός υπουργείου, από 5 μεγάλους εφοπλιστές. Με εκλογές βγαίνουν οι κυβερνήσεις, κάποιοι εργαζόμενοι τις ψηφίζουν. Αυτήν την κουλτούρα πρέπει να αλλάξεις. Μπορείς;

Η Αριστερά θα σου πει κάνω συνέδρια, έχω θέσεις και θα σου αραδιάσει γενικόλογα σεντόνια βαμμένα με  οικονομισμό και κεντημένα με ένα νόθο εργατισμό. Τα μέλη σου τις ξέρουν; Εφαρμόζονται εδώ και σήμερα; Μήπως είναι περιγραφές σοσιαλιστικού κράτους άλλων εποχών; Ποιες ευρύτερες δυνάμεις μπορούν να τις διακονήσουν;
Αν δε σοκάρεις την κοινή γνώμη με ανομολόγητες αλήθειες, με την καινοτόμα πολιτική σου δράση, αν δεν βγεις από την κλεισούρα του Λενινισμού, αν δεν πεις καινούργια πράγματα ρεφορμιστικά μεν, αλλά με στόχο το ίδιο το πρόβλημα, αν δεν εμπιστευτείς τους πολίτες, θα μένεις για πάντα ουραγός, ιδανικός και ανάξιος εραστής, και θα ξεκινάς νέους αγώνες, κρύβοντας τις ήττες σε μισόλογα και συνεδριάσεις. Θα τρως τις φάπες και θα μιλάς για αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που δεν…. Θα κλαίγεσαι ότι μας την φέραν οι βάρβαροι, μας τρελάναν στα πέναλτυ και δεν έχουμε τέρμα. Και θα χάνεις.

Σχόλια

  1. Λεο
    Νομίζω ότι πιάνεις το θέμα από εκεί που η τρέχουσα οπτική του συρμού δεν πιάνει. Και αυτή είναι η ιδεολογική κριτική σε αντίθεση με την οικονομίστικη ( τα ψιλό ναυάγιο μιας οικονομικής λύσης με τις διαφορές ναι όχι σε ευρώ ,νέο όχι χρεοκοπία , ναι όχι στάση είναι ενδεικτικό ,δες και Μηλιό στην σημερινή Αυγή)

    Οι περισσότεροι αριστεροί φίλοι κάνουν τον εξής συλλογισμό. Αν αποδείξουμε ότι η ανισότητα και η αδικία είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού τότε όλα αλλάζουν. Ξεχνάνε ότι κανένας δεν εγγυάται ότι κάποιος μπορεί να αποδεχθεί και άδικα και άνισα συστήματα. Γιατί η αποδοχή γίνεται μέσω της ιδεολογίας η οποία λειτουργεί «υλικά» «πραγματικά» και όχι μέσω ρητορείας

    Αυτό που όπως πάντα αδρά αναδεικνύεις είναι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί που υποσκάπτουν την αριστερή δράση. Το πελατειακό κράτος η φοροδιαφυγή η λούφα δεν είναι πρόβλημα ποσοτικό , πόρων που λείπουν , ή λύνουν το πρόβλημα.

    Έτσι νομίζουν οι αφελείς φίλοι μας και εγκαλούν «μα καλά αυτοί θα λύσουν το πρόβλημα» ;

    Όχι αλλά αυτές οι λειτουργίες δημιουργούν την άρρητη την υπόγεια συναίνεση .Αυτή την κρυφή συγκατάθεση η οποία αποκαλύπτεται μόνο όταν βρισκόμαστε στις διαδηλώσεις λίγοι. Και ακολουθεί η εύκολη ηθικολογία της αριστεράς «Πρέπει,πρέπει ,πρέπει»

    Αυτά που εντοπίζεις λένε το αυτονόητο.
    Αν δεν αλλάζουμε στην μικροκλίμακα η μεγάλη πολιτική η πιο κινηματική γίνεται ευκολότατα θέαμα, η πρόσχημα.

    Keep blogging φίλε

    LLS (κατι τρέχει και δεν γίνεται κανονική εγγραφή)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ φίλε Γιάννη (LLS)
    Όπως πάντα τι σχόλιο σου αξίζει όσο και η ανάρτηση. Μου δίνεις την ευκαιρία να πω κάτι που όλοι ξέρουν. Έχω φίλους, γνωστούς, παλιούς μου μαθητές που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα. Δεν τα μισούν τα αφεντικά τους, δεν θέλουν να τους πάρουν την επιχείρηση, δεν τη λιγουρεύονται. Νοιάζονται γι'αυτήν, κάνουν τη δουλειά τους και θέλουν να αμείβονται ανάλογα. Θα πει κάποιος από φόβο, θα πει από ανάγκη. Δεν είναι αυτό μόνο. Εκτιμούν τη θέση του άλλου, έχουν συνάψει συμφωνία. Εδώ είναι η ιδεολογία. Μπορεί να αισθάνονται ώρες ώρες θιγμένοι, αλλά όπως λες, αποδέχονται, αναζητούν μια άλλη ευκαιρία, άλλης συμφωνίας. Δηλαδή πολιτεύονται. Για να τους κερδίσεις πρέπει να συνομιλήσεις με την άρρητη ιδεολογία τους. Νάσαι καλά και η πρόσκληση παίζει πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. leo
    χρειάζεται να πάμε πάρα πέρα την συζήτηση.
    Κάθε φορά η συγκυρία χαρακτηρίζεται από κεντρικά σημεία, γύρω από τα οποία, τίθενται ερωτήματα και οι πολίτες συμμετέχουν σε ιδεολογικές διαμάχες. Οποια κερδίζει την ιδεολογική μάχη, επιβάλλει στην συνέχεια και τις πολιτικές, άσχετα αν είναι αυτός η κυβέρνηση ή όχι.
    Μέχρι τώρα , όπως σωστά το περιγράφεις η κυβέρνηση κέρδισε την ιδεολογική μάχη, εύκολα, αλλά ήταν έτοιμο το ιδεολογικό έδαφος για να κερδίσει.
    Τώρα το ερώτημα δεν είναι αν θα εξασφαλισθούν οι μισθοί ΔΥ και συνταξιούχων, αλλά αν θα σωθούν οι μικρομεσαίοι.
    Η γνώμη μου λοιπόν είναι ότι πρέπει να υπάρξει ιδεολογική αντιπαράθεση με την τρόικα, στο ίδιο το πεδίο της.
    Αν κερδίσει κανείς σ'αυτή την μάχη ιδεών, θα καθορίσει και την μάχη των μικρομεσαίων και της ανεργίας.
    Το κλειδί νομίζω ότι είναι, ο χαρακτήρας του Μνημονίου.
    Η γνώμη μου είναι ότι το Μνημόνιο, είναι "προστατευτικός μηχανισμός" έξω από τους κανόνες της ΠΟΕ, για ελεύθερη αγορά.
    Νομίζω, ότι έχει σαν βα΄ση την παραδοχή , εκ μέρους της τρόικας -την ιδεολογική εννοώ- ότι μπορεί να παραβιάζεται ο κανόνας που απαγορεύει τον προστατευτισμό, αν η αγορά μπορεί να προκαλέσει, ανθρωπιστική καταστροφή, ας πούμε.
    Με αυτή την έννοια, νομίζω ότι πρέπει να επεκτείνουμε την εσωτερική λογική της "παραβίασης του κανόνα του προστατευτισμού" επεκτείνοντας την στο ότι πρέπει να μην καταστραφεί η αγορά εργασίας, αλλά να υπάρξει προστετευτική πολιτική, που θα περνάει από αναπτυξιακές πολιτικές στο πεδίο των μικρομεσαίων, συναρτημένες με την εξασφάλιση της εργασίας.
    Το μηνημόνιο υποτίθεται ότι έχει κάνει "παραδεκτές" παραδοχές για αύξηση της ανεργίας μέχρι το 14%. Αν λοιπόν κανείς αποδείξει, ότι η εφαρμογή του γίνεται καταστροφικά και οδηγεί σε ανεργία πολύ μεγαλύτερη, θα αναγκαστεί να τα μαζέψει η τρόικα.
    Δεν νομίζω , ότι η ΕΕ αλλά και το ΔΝΤ, ότι μπορούν να δεχθούν, να παραβιάσουν οι ίδιοι τις προβλέψεις τους.
    Ετσι μια συζήτηση για το αν η ανεργία θα είναι μικρότερη ή μεγαλύτερη από 14%, μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για αναπτυξιακά μέτρα.

    Τα λέω μπερδεμένα λίγο, αλλά τώρα τα ψάχνω. Δεν έχω καταλήξει, καλά στο θέμα.
    Για παρα΄δειγμα δεν ξέρω πόσο χρήσιμη θα ήταν για παράδειγμα μια προσφυγή στο Ευρωπαικό Δικαστήριο κατά της ΕΕ, με θέμα αυτό. Το ότι δηλαδή παραβιάζει Λεόντια το Μνημόνιο.
    Σκε΄ψου το.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. To σκέφτομαι. αλλά το μόνο που έχω να πω στο σχόλιό σου φίλε Κωστή είναι τώρα ξεκινάει ένα γόνιμος διάλογος στην μπλοκόσφαιρα, τώρα που κατάκατσε ο κουρνιαχτός και μετριέται το ασκέρι. Νομίζω ότι προσπαθούμε να αναδείξουμε πτυχές της κρίσης που χάνονται αλλά είναι τόσο σημαντικές. Το θέμα της ιδεολογίας προέχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπερα,
    Δεν δεχομαι πως η Κυβερνηση κερδισε καμια ιδεολογικη μαχη.
    Προς το παρον εχει ηττηθει η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ αφασια.
    Οσο για το αν ο διαλογος θα ειναι γονιμος η οχι σημασια εχει ποσοι απ' αυτους που συνδιαλεγονται θα κατεβουν στον δρομο να διεκδικησουν, να εκφρασουν την αντιθεση τους.
    Δυστυχως νοιωθω πως ειμαστε η χειροτερη γενια που περασε απο τον τοπο αυτο.
    Φοβικοι-βερμπαλιστες -ανικανοι στην αυτοκριτικοι-φαντασιωμενοι με διχασμενη προσωπικοτητα-η αυτογνωσια λειπει απο τον αξιακο μας κωδικα, η καλυτερα δεν υπαρχει αξιακος κωδικας.
    Νοιωθω πραγματικα κουραση!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. leo, η ιδεολογική παρέμβαση, είναι σαν το ποδόσφαιρο. Πρέπει να βρείς πρίν παίξεις, το γήπεδο στο οποίο γίνεται το μάτς.
    Η Αριστερά και ειδικά το ΚΚΕ, νομίζει ότι ή μάχη γίνεται εκεί που είναι αυτοί. Νομίζουν ότι όλος ο κόσμος ασχολείται μ'αυτούς.
    Ετσι όταν δεν συμβαίνει αυτό, νομίζουν ότι με μια πορεία ή μια κατάληψη, θα υποχρεώσουν την ιδεολογική διαμάχη να τους λάβει υπόψη.
    Ομως και εδώ κάνει λάθος και η φίλη taspa, σ'αυτή την περίπτωση η ιδεολογική μάχη, έχει διαλέξει γήπεδο. Γίνεται σε διεθνές επίπεδο και εκεί η όποια κινητοποίηση, μόνο ως συνέπεια της προβλεπόμενης κοινωνικής έκρηξης εκλαμβάνεται. Δεν ακούν τι λέει η διαδήλωση, αλλά επιβεβαιώνουν την προφητεία της πραγματοποίησής της.
    Αν θέλουμε να έχουμε παρέμβαση, πρέπει να παρέμβουμε στο επίπεδό τους, στην θεματολογία τους. Γι'αυτό και με απασχολεί το θέμα της Λεόντειας χρήσης του Μνημονίου.
    Το να πάς στην ΕΕ και να πείς ότι οι υπάλληλοί της κάνουν στην Ελλάδα "κατάχρηση εξουσίας" και να το θεμελιώσεις αυτό, είναι μια συζήτηση που μπορεί να κινητοποιήσει αλλιώς τις εξελίξεις, σε ένα επίπεδο που το φοβούνται και το προφητεύουν. Το να τους πείς ότι αυτοεκπληρούται η προφητεία τους έτσι που το πάνε, είναι θέμα ισχυρής ιδεολογικής σημασίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φίλε leo
    Προσωπική μου γνώμη είναι πως η ιδεολογική μάχη –που ασφαλώς δεν είναι αποκομμένη από το διεθνές πεδίο – «κερδήθηκε» στην Ελλάδα την περίοδο Σημίτη. Όχι μόνο γιατί έγινε η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου υπέρ του κρατικοδίαιτου Ελληνικού κεφαλαίου μέσω χρηματιστηρίου και εξοργιστικά υπερτιμημένων έργων. Ούτε γιατί δημιούργησε μια επίπλαστη ευμάρεια μέσω ατομικών δανείων. Η περίοδος Σημίτη αποτέλεσε την πιο δεξιόστροφη οικονομικά και κοινωνικά κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας μεταλλάσσοντας όχι μόνο τα γονίδια ενός κόμματος που μπορεί να μην εφάρμοσε ποτέ σοσιαλισμό αλλά είχε δυνάμεις και συνιστώσες που προσπαθούσαν προς μια τέτοια κατεύθυνση, αλλά εδραίωσε στην κοινή γνώμη την πεποίθηση του οικονομικού μονόδρομου. Με την αμέριστη συμπαράσταση όχι μόνο των ΜΜΕ αλλά και πολλών μη δεξιών πανεπιστημιακών και διανοούμενων παίδευσαν την κοινωνία και το εκλογικό σώμα που προς αυτή την κατεύθυνση. Η ΝΔ που ακολούθησε δεν είχε λόγο να αλλάξει πεδίο αφού η μπάλα παιζόταν στο ιδεολογικό της γήπεδο και το σημερινό Πασοκ απλώς έπρεπε να υπογράψει την επίσημη μονεταριστική σύμβαση εκχώρησης που καμία κυβέρνηση της ΝΔ δεν θα κατόρθωνε να πετύχει. Η γενική θεώρηση του προβληματισμού σου με βρίσκει σύμφωνο και ειδικά σε κάποια σημεία όπως την υποκειμενική θεώρηση και το Δεκέμβρη συμφωνώ κατά κεραίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αντίλογε
    συμφωνούμε απόλυτα για την περίοδο Σημίτη. Και η συμμετοχή μιας σειράς αριστερόστροφων διανοουμένων ( πχ Βούλγαρης) στον δήθεν εκσυχρονισμό είναι σημαντική. Η περίοδος αυτή ολοκληρώνει τη νέα ιδεολογία, τη νομιμοποιεί, την εκλαικεύει. Αυτό δύσκολα ανατρέπεται. Δεν είμαι αισιόδοξος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πραγματικά περίμενε η Αριστερά να βγει ο κόσμος στους δρόμους; Ο κόσμος θα βγει όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Όταν ο ΔΥ πάει από τα δύο χιλιάρικα στα 500 ευρώ, όταν ο ιδιωτικός απολυθεί, όταν κόψουν τη σύνταξη στο μισό, όταν του πάρει η τράπεζα το σπίτι, όταν κλείσει το μαγαζί. Προς στιγμήν όλοι αντιλαμβανόμενοι τα χείριστα έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην κυβέρνηση και κρατώντας την αναπνοή τους ελπίζουν να τη σκαπουλάρουν. Στο εξάμηνο θα ξέρουμε γιατί οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Δεν κόβονται μόνο οι κοινωνικές δαπάνες αλλά και οι δημόσιες επενδύσεις, οι επιδοτήσεις. Τελικά καταλαβαίνουμε ότι όλοι από το κράτος συντηρούμασταν γιαυτό δεν διαμαρτυρόμαστε μήπως και σωθεί και σώσουμε στην τελική τους εαυτούς μας. Αυταπάτες γιατί το πρόβλημα είναι βαθύ και θέλει οδυνηρές λύσεις που δεν θα αποφύγουμε. Περίμενε τις εξελίξεις.

    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μαρίζα καλησπέρα και σε σένα
    Και βέβαια τις περιμένω,το παζλ δεν έχει συμπληρωθεί ακόμα. Συμφωνώ ότι η κοινωνία, ακόμα και το διαμαρτυρόμενο ή πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της, ελπίζει η κυβέρνηση να τα καταφέρει. Οι διαμαρτυρίες πέρα από αναιμικές είναι και προσχηματικές. Δεν υπάρχει ιδεολογία σύγκρουσης προς το παρόν. Το τραγικό είναι ότι τα κόμματα της Αριστεράς δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φίλε Leo δεν θα ασχοληθώ με την συγκεκριμένη ανάρτηση σου, όπου για άλλη μια φορά γράφεις κάτι πολύ αξιόλογο, αλλά γενικότερα με το blog σου. Ίσως λόγω γεγονότων, ίσως λόγω περισσότερου ελεύθερου χρόνου το blog σου έχει ανέβει πολλά επίπεδα. Και τα κείμενα τα δικά σου, αλλά και τα άλλα που ανεβάζεις είναι ένα και ένα.
    Εγώ (απαντώντας στην ερώτηση σου στα σχόλια του LLS) έχω ξεμείνει στο νησί και χαίρομαι τον τόπο τώρα που είναι στα καλύτερα του. Θα ήταν χαζό να έχω σπίτι πάνω στη θάλασσα (έχοντας φάει του κόσμου την αλμύρα το χειμώνα) και να φύγω τώρα...
    Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. "Αν δε σοκάρεις την κοινή γνώμη με ανομολόγητες αλήθειες"
    leo, νομίζω εδώ βρίσκεται όλο το θέμα. Αυτό το πράγμα η αριστερά έχει κάτι ...αιώνες να το κάνει και αυτή την στιγμή προσπαθεί (;) να ξυπνήσει από τον λήθαργο (αυτό το νόημα έχει η δημοκρατική αριστερά και τα πρώτα ψελλίσματα ενός άλλου λόγου). Όμως όταν πενήντα χρόνια τρως από τα έτοιμα η αποτοξίνωση από την παραγωγική ...τεμπελιά είναι θέμα. Όπως και όλη μας η κοινωνία ξέχασε με τα δανεικά να παράγει έτσι και οι αριστεροί ξέχασαν με τους ήρωες να σκέφτονται και κυρίως να τολμούν. Δύσκολο, ίσως όμως όχι ακατόρθωτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Γιώργο, η λύση στο πρόβλημα ξεκινάει από το πόσο "εκπαιδευμένοι" είμαστε σαν αριστεροί, να γράψουμε κάτι "λάθος" και να μας την πούνε.
    Οσο υπάρχει η "παράδοση" της Αριστεράς που κατέχει την αλήθεια και προφανώς ποτέ δεν κάνει λάθος, δεν μπορούμε να ελπίζουμε.
    Στον χώρο μας, διασταυρώνει τα βήματά της εκτός από το "κομμουνιστικό αλάθητο" και το "ακαδημαικό αλάθητο". Θα είναι δύσκολο. Γι'αυτό φίλοι , γράφεται και κυριολεκτικά και μεταφορικά την "αριστερή πόζα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Νιώθω πως υπάρχουν κι άλλοι κύκλοι σκέψεων πάνω στο θέμα, ομόκεντροι, που πρέπει να προσεγγίσουμε, ωστόσο δεν μπορώ να διαφωνήσω με καμία παράγραφο της ανάρτησης!

    Μπορώ να την ανα-δημοσιεύσω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. inverted
    oπωσδήποτe όλα είναι free. Αλλά πιο σημαντικό οι άλλοι κύκλοι σκέψεων που νιώθεις και σίγουρα υπάρχουν και πρέπει να ειπωθούν. ΝΑ έχουμε επαφή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Διαπιστώσεις
    1. Εξαιρετικό κείμενο.
    2. Το επίπεδο ανεβαίνει

    Πρόταση
    1. Νομίζω ότι το επίπεδο του Δήμου (ακόμα και με τον Καλλικράτη) είναι το κατάλληλο για να ξαναπιάσουμε, γι'άλλη μια φορά, το νήμα από την αρχή. Για να δώσουμε χώρο στα μικρά πράγματα που δεν είναι κόλαση. vinotinto

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. vinotinto
    σύμφωνοι. Άμεση δημοκρατία στο Δήμο, συνελεύσεις κατοίκων στις γειτονιές με την παρουσία των "αρχόντων", όλα τα έξοδα και οι συμβάσεις των Δήμων στο διαδίκτυο, απλή αναλογική, στόχος ένας μα μόνο ένας: δημοτικοί παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά των δημοτών, με καθόλου ή μικρή εισφορά και με πλήρες ωράριο (7-4). Νάχει όλη η Αθήνα αυτό το ένα αίτημα. Εν ανάγκη να γίνουν μπριγάδες των κατοίκων και να τους φτιάξουν μόνοι τους.
    Μια ιδέα για το μικρό που είναι μεγάλο.
    Για κάθε παιδί 2 χρόνια ιδιωτικός παιδικός είναι περίπου 7500Ε το λιγότερο. Πόσα χάνεις ΔΥ από τα επιδόματα που σου μειώσανε; έχει άποψη σε αυτό ο οικονομισμός;
    και να κάτι για πρόκληση: και δεν πάει να είναι ο δήμαρχος δεξιός, πασόκος, αναρχικός και ότι άλλο θέλεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Από left division
    Ρε συ leo νομίζω πως θες να μας τρελάνεις τελείως. Βάζεις μαρκίζα το Φορλάν και δεν κάνεις μια ανάρτηση να πούμε πέντε πράγματα αλλιώτικα για τον μεγάλο ποδοσφαιρικό μύθο της''μικρής'' Ουρουγουάης.
    Δείχνεις ανυπεράσπιστη ποδοσφαιρική εστία μιλώντας για αριστερές ήττες κι άντε τώρα να postάρεις αρχίζοντας από που άραγε; Από την ''αριστερή'' Ομόνοια που έχει πραγματοποίσει την ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του Κυπριακού ποδοσφαίρου αγοράζοντας παίχτη από αμγώς ''δεξιά΄΄ ομάδα;
    Από τον στράικερ της Βόρειας Κορέας που παίζει σαν επαγγελματίας στην Ιαπωνία κι αν πω την ιστορία του θα καράφλιαζε μέχρι κι ο συγγραφέας της φαλακρής τραγουδίστριας ο Ιονέσκο;
    Είναι τόσα πολλά πρέπει να πει κανείς για την παγκοσμίως συνολική αποδόμηση της αριστερής σημειολογίας, ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική, ψυχική, αισθητική (και άλλα χίλια) που μπροστά τους η υπόθεση Κωνσταντόπουλου μοιάζει παρανυχίδα.
    Κωνσταντόπουλος είπα; Να μια καλή ευκαιρία να υπογραφεί ένα μνημόνιο πρώτης τάξεως. Πήρανε το Νίκο πρόεδρο στο βάζελο, να δώσουν για ανταλλαγή (έστω με υποσχετική) στο ΣΥΝ τον Αργύρη Μήτσου.
    Με τόσες διασπάσεις, σπασίματα, σπαστικά κι αναζητήσεις υπευθύνων για να πληρώσουν τα σπασμένα, ο Αργύρης με την ιδιότητα του εξαίρετου ορθοπεδικού μου φαίνεται πως θα 'ναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση .
    Κλείνω όπως άρχισα με Φορλάν. Ξέρεις τι κάνει πραγματικά μοναδικό αυτόν τον τεράστιο ποδοσφαιριστή; Δεν έχει να κάνει με το πολυεπίπεδο ποδοσφαιρικό του ταλέντο (σκόρερ, οργανωτής, ηγέτης,) αλλά με το γεγονός πως με τα μαγικά του πόδια ξαναγράφει τον κώδικα των ανθρώπινων αξιών. Εξηγούμαι:
    Δεν φτάνει που σήκωσε την κούπα με την Ατλέτικο κάνοντας τους φίλους της ''βασίλισσας'' να βλέπουνε το πάρτυ τρώγωντας παέλια από ντελιβεράδες, δεν φτάνει που οδήγησε την Ουρουγουάη εκεί που την οδήγησε, βγήκε και με διαφορά κορυφαίος παίχτης του μουντιάλ.
    Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Τα χρυσά αγόρια των ''αγορών'' και των χρηματιστηρίων της ''προηγμένης'' βόρειας Αμερικής που υπερασπιζόντουσαν την αξιακή θέση πως ο πρώτος είναι όλα τα λεφτά και ο δεύτερος τίποτα μέχρι να χτυπήσει το καμπανάκι της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης (και δικής τους) τα έβαλε με την μπάλα στα δίχτυα αυτός ο γίγαντας ''χαμένος''.
    Και μας ξαναθύμησε πως ναι είναι δυνατόν, στην τελευταία φάση του αγώνα να βρίσκει η μπάλα στο δοκάρι, οι θεατές να ψελίζουν άφωνοι: Τι κάνει ο άνθρωπος;
    Μας ξαναθύμισε το λησμονημένο, πως οι πάντες, μικροί μεγάλοι αξίζει και πρέπει να έχουν ευκαιρίες να διαχειριστούν.
    Να 'ναι καλά ο Ντιέγκο, να 'σαι καλά κι εσύ φίλε leo.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. χείμαρος ο left division
    1. Forlan, ο χαμένος που τα παίρνει όλα, πολύ σωστή η επισήμανση δεν τόχα σκεφτεί έτσι, αλλά είναι όπως το λες. Εν αντιθέσει με τον πολυδιαφημισμένο εγωπαθή Ρονάλντο.
    2. Για την Ουρουγουάη δεν θα γράψω εγώ θα το χρεωθείς εσύ left που είσαι ειδικός. Έχεις πρόσβαση και στο Γιάννη και στο Γιώργο, και σε μένα. Επιτέλους να ανεβάσουμε και κάτι διαφορετικό. Τα λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Συνέχεια
    Γιατί όμως ο Forlan είναι δικός μας. Είναι θέμα και πάλι ιδεολογίας. Από φτωχή μικρή χώρα, δεξιοτέχνης, καλοσυνάτος, όχι πολυδιαφημισμένος, σε δεύτερη ομάδα και τελικά χαμένος, έτσι που να φαντάζει νικητής. Όλοι οι σημειολογικοί αριστεροί προσδιορισμοί ταυτόχρονα. Η διαφορά είναι ότι εμείς δεν φοβόμαστε την ήττα, αρκεί να ξέρουμε το γιατί. Άλλοι ως στρουθοκάμηλοι κάνουν πως δεν τη βλέπουν, ή τη βλέπουν ως πρόσκαιρη. Νομοτελειακά όμως έτσι κιαλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. e passa se ne va.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Gallagher!!!!
    Προοδευτικάνοι δεν ξεχνούν (εκτός γηπέδου...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία