Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 

μια συμβολή του φίλου  left division στη συζήτηση για την Αριστερά

Το γονιδίωμα που πάνω του δομήθηκε κάθε λογής αριστερή εκδοχή, περιέχεται στο ιδεοληπτικό σπέρμα που το ‘’μεγάλο’’ κόμμα της αριστεράς προβάλει μέχρι σήμερα σαν πεμπτουσία του πολιτικού του σκεπτικού.


Πέντε κόμματα δυο πολιτικές η δική μας και η λάθος. Η κληρονομικότητα μπόλιασε μ’ αυτή την εξαίσια αντίληψη κάθε αριστερή έκφραση που πήρε πολιτικό-θρησκευτικό χρίσμα βαφτισμένη σε κομμουνιστική κολυμπήθρα.


 Η αίσθηση της νομοτελειακής βεβαιότητας για την επικράτηση του σοσιαλισμού παγκοσμίως, θεμελιωμένη στο τρίπτυχο μαρξισμός λενινισμός, προλεταριακός διεθνισμός, δικτατορία του προλεταριάτου έριξε ένα μπερντέ απόλυτου διαχωρισμού με κάθε άλλη προσπάθεια εννοιολογικής προσέγγισης για το τι διάολο συμβαίνει στον κόσμο που ζούμε και υπάρχουμε.


 Η έξαρση της επαναστατικής ρητορείας πασπαλισμένη με λογικές ρήξης και ανατροπής, έκοψε κι έραψε το πλαίσιο-καβάτζα για την εκδήλωση κάθε είδους αντιδημοκρατικών συμπεριφορών που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα σαν προκάλυμμα.


 Χλευαστικοί αφορισμοί του τύπου, ρεφορμιστές, ρεβιζιονιστές, οπορτουνιστές χρεώνουν ακόμα και σήμερα με σαφές στίγμα δογματικής εκτροπής από την σοβιετικού τύπου ιδεολογική ορθοδοξία τους εξωμότες.



Ο εργαζόμενος λαός που στ’ όνομα του γίνονται όλα τούτα προσδιορίζεται πάντα με μια σουρεαλιστική και αρκούντως αφαιρετική διαλεκτική decadence προκειμένου να χωράνε οι πολλοί-καλοί, και ν’ απομακρύνονται οι λίγοι-ενοχλητικοί.


 Όμως πάντα και πάνω απ’ όλα η καθαρότητα της έκφρασης. Σε ζητήματα πίστεως εκπτώσεις δεν γίνονται. Σεχταρισμός και ζηλωτισμός πιο σφιχτός κι από τη μονή Εσφιγμένου. Να φεύγει το σκατό από τον κώλο απ’ το σφίξιμο, αλλά εκεί.



Σ’ αυτό ακόμη και τα γκρουπούσκουλα πατώντας γερά στη βάση του μικρομανούς μεγαλοϊδεατισμού που τους χαρακτηρίζει, σηκώνουνε παντιέρα αλύγιστου πολιτικού φρονήματος στέλνοντας στον αγύριστο κάθε προσπάθεια ευρύτερων συνευρέσεων. Η αποτυχία του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστική.



Όλη αυτή η αμφισημία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αφαιρεί ζωτικότητα από τον ευρύτερα προσδιοριζόμενο αριστερό λόγο και την δυνατότητα του να γονιμοποιείται στο σώμα της κοινωνίας.



Τι πρέπει ν’ αποφύγει ο υπό συγκρότηση νέος πολιτικός φορέας; Μα φυσικά ν’ αναπαράγει όλη αυτή την ατμόσφαιρα της ζοφερής μπαγιατίλας.



Τρολ εικονικής πολιτικής πραγματικότητας, πιο άσχημα και άγρια ακόμα κι απ’ αυτά που πρωταγωνιστούν στον Χάρυ Πότερ και τον άρχοντα των δακτυλιδιών, δεν τα χρειάζεται κανείς στην πραγματική ζωή.



Τι χρειαζόμαστε; Επανεισαγωγή δυο πολιτικών όρων που κάνουνε πολλούς ν’ ανατριχιάζουν. Περεστρόικα και γκλάσνοστ. Γιατί για να βρούμε το δρόμο για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία χρειάζεται να δούμε πρώτα που πατάμε και που βρισκόμαστε.


Κι όταν δεν ξέρεις που πας, φτάνεις ακριβώς εκεί.