ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΚΑΥΣΙΜΑ ΝΑ ΦΥΓΩ by left division

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΚΑΥΣΙΜΑ ΝΑ ΦΥΓΩ by left division           Καταθέτω χωρίς σχόλια την είδηση που δημοσιεύεται Νέα για να πω την δική μου ιστορία στο τέλος. Αγριεύει η κόντρα ΣΥΝ με Αλαβάνο ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βούλα Κεχαγιά ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 27 Ιουλίου 2010 ΑΓΡΙΕΥΕΙ η κόντρα του Συνασπισμού με τον Αλέκο Αλαβάνο μετά τις πληροφορίες που επιμένουν ότι ο πρώην πρόεδρος του κόμματος εμφανίζεται αποφασισμένος να διεκδικήσει την περιφέρεια Αττικής. Και χθες κύκλοι της Κουμουνδούρου εξέφραζαν τη δυσφορία τους για τη διαφαινόμενη πρόθεση του κ. Αλαβάνου να κατέβει ως υποψήφιος περιφερειάρχης την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας έχει συμφωνήσει με συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ για στήριξη της υποψηφιότητας της Σοφίας Σακοράφα, επαναλαμβάνοντας πως «ο Αλέκος Αλαβάνος δεν χωράει στην απόφαση για στήριξη υποψηφιότητας που ενώνει και συγχρόνως υπερβαίνει τον ΣΥΡΙΖΑ». Την ίδια ώρα ο Αλέκος Αλαβάνος που βρίσκεται στην Κρήτη απέφυγε να ανοίξει τα χαρτιά του, ωστόσο συνεργάτες του από το Μέτωπο σχολίαζαν σιβυλλικά πως σήμερα δεν ενδιαφέρουν οι κομματικές υποψηφιότητες αλλά η μετωπική παρουσία στην Αττική σε συνεργασία δυνάμεων της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια πρόσωπα αναφερόμενα στο ενδεχόμενο να είναι ο πρώην επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ υποψήφιος περιφερειάρχης έλεγαν πως όταν ολοκληρωθούν τα σχετικά βήματα κανείς μπορεί να αρχίσει την αναζήτηση των προσώπων ή του επικεφαλής αυτού του σχήματος αποφεύγοντας να διαψεύσουν ή να επιβεβαιώσουν την υποψηφιότητα Αλαβάνου. Σε ό,τι αφορά την πιθανότητα να κατέβει ο κ. Αλαβάνος υποψήφιος χωρίς να ρωτήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ο Δημήτρης Στρατούλης από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝ σχολίασε δηκτικά πως «τότε αυτή η υποψηφιότητα δεν θα αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ», για να προσθέσει πως η γραμματεία είναι το μόνο αρμόδιο συλλογικό όργανο που μπορεί να εκτιμήσει κάτι τέτοιο για οποιονδήποτε.   ΚΟΛΛΥΒΑ , ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΚΑΙ ΖΩΗ ΣΕ ΜΑΣ             Προς τα τέλη του 18ου αιώνα ξέσπασε στο Άγιο Όρος μια τεράστια κρίση που κράτησε πάρα πολλά χρόνια με τυπική αφορμή το πότε πρέπει να γίνονται τα μνημόσυνα.           Όλα ξεκίνησαν από την σκήτη της Αγίας Άννας που οι καλόγεροι ξεκίνησαν επισκευές στην κεντρική εκκλησία.           Επειδή πέρα από τον εθελοντισμό υπήρχε και ανάγκη χρημάτων άρχισαν να δέχονται προσφορές με αντάλλαγμα ένα τυπικό μνημόσυνο με τα γνωστά περί αναπαύσεως της ψυχής κ.λ.π.           Με τον καιρό οι προσφορές αυγατίσανε κι έπρεπε να δουλεύονται φατούρα τις Κυριακές που ήτανε αργία, όπως γίνεται και σήμερα σε εκκλησίες και νεκροταφεία των μεγάλων αστικών κέντρων.             Τότε ήταν που ακουστήκανε οι πρώτες αντιδράσεις. Ανεπίτρεπτο να γίνονται κυριακάτικα μνημόσυνα είπανε. Είναι έξω από την παράδοση της εκκλησίας και αποτελεί εκδήλωση εκκοσμίκευσης.           Οι άλλοι που ήταν περισσότεροι τους πήρανε στο ψιλό. Τυπολάτρες τους είπανε και ειρωνικά τους αποκαλούσαν κολλυβάδες.           Λόγο το λόγο το πράμα χόντρυνε και κατέληξε μέχρι και σε φονικά. Σε δυο κολλυβάδες τους δέσανε πέτρα στο λαιμό και τους φουντάρανε στη θάλασσα σε συνθήκες δημόσιας εκτέλεσης.           Η κατάληξη σημαδεύτηκε από την μαζική αποχώρηση μοναχών κι ένα τεράστιο χρονικά μαράζωμα της Αθωνικής πολιτείας που την έφτασε σε οριακή μορφή στα μεταπολεμικά χρόνια..           Το ρεύμα των νεορθοδόξων που μπήκε στον Άθωνα την δεκαετία του 80 (οι πυρήνες του συγκροτήθηκαν κατά βάση από απογοητευμένους αριστερούς που μιλώντας μια διαφορετική θεολογική γλώσσα άρχισαν να γυρεύουνε μια άλλη αλήθεια) ξανάστησε το όρος στα πόδια του.           Γυρνώντας στους κολλυβάδες αξίζει να πω, πως βγαίνοντας στον κόσμο έδωσαν στο κίνημα τους και πολιτικά χαρακτηριστικά. Υπήρξαν σφοδροί πολέμιοι του ευρωπαϊκού διαφωτισμού εστιάζοντας κυρίως σε δυο σημεία.           Θεωρούσαν τον διαφωτισμό μια ανεπιθύμητη δυτικότροπη παγκοσμιοποίηση που ακύρωνε όχι μόνο τα θεολογικά αλλά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας και εννοιολογικά μια έμμεση εκδήλωση αθεϊας καθώς μέσω του διακηρυγμένου ορθολογισμού ο ανθρώπινος υποκειμενισμός υποκαθιστούσε το σύμβολο της πίστεως και την κατ’ αυτούς υπερβατική διαλεκτική.   Αριστερά τετέλεσται             Τι σχέση έχουν όλα τούτα με την αριστερά θα μου πείτε. Έχουν παραέχουν. Σήμερα στους κόλπους της αριστεράς τρέχει μια κρίση χειρότερη από το κολλυβάδικο ζήτημα στην πιο μεγάλη ένταση του.           Τουλάχιστον εκείνοι ξέρανε το επίδικο ζήτημα της διαμάχης τους. Πότε πρέπει να γίνονται τα μνημόσυνα. Τώρα δεν ξέρουμε αν πρέπει να γίνονται μνημόσυνα, αν πρέπει να βράζουμε κόλλυβα, να σερβίρουμε κονιάκ η μοχίτο με το παξιμαδάκι της παρηγοριάς, κοινώς έχουμε χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια.           Θα ‘ναι ή όχι ο Αλέκος υποψήφιος; Θα ‘ναι από το ΠΑΣΟΚ ή όχι ο υποψήφιος του ΣΥΝ. Εξωμότες οι ανανεωτικοί αν μιλήσουν με πασόκους. Αριστερό ΠΑΣΟΚ κατά του μνημονίου ψάχνουνε οι άλλοι. Τι είδους πολιτικά ερωτήματα είναι αυτά; Ξέρετε κανένα Έλληνα με σώας τας φρένας να είναι υπέρ του μνημονίου-μνημοσύνου όχι των πεθαμένων αλλά των ζωντανών;           Φως στο τούνελ ψάχνουνε οι άνθρωποι και τρόπο εξόδου από την κρίση. Κι αυτό που τους καίει είναι που δεν έχουν καύσιμα να πάνε στη δουλειά τους καθώς σήμερα ούτε καν ο ηλεκτρικός δεν πιάνει Ομόνοια.           Κι αν βρούνε φράγκα ν’ αγοράσουν τα πανάκριβα ακτοπλοϊκά εισιτήρια για τα ελληνικά νησιά, πρέπει να ρίξουνε ταρώ για να δουν αν υπάρχει δρομολόγιο για τον προορισμό της επιλογής τους, καύσιμα να φύγει το καράβι κι αν οι φρουροί των καταπελτών θα τους επιτρέψουν να μπαρκάρουν.           Έννοια που ‘χουν για τις κάθε λογής οντισιόν μέσα στο κατακαλόκαιρο για να δοθούνε ρόλοι για το φθινοπωρινό αυτοδιοικητικό EX FAKTOR.           Αν η αριστερά δεν καταφέρει να ξεφύγει απ’ όλο αυτό θα βγει χαμένη στο σύνολο της. Κι όσοι οραματίζονται να γίνουν οδηγοί της νέας της εποχής ας το ξεχάσουν.           Όταν η αριστερά θα ξαναστηθεί στα πόδια της στους σημερινούς ‘’οραματιστές’’ όχι κόλλυβα δεν θα τους βράζουν, αλλά ούτε τ’ όνομα τους στο χαρτάκι δεν θα γράφουνε να το διαβάσει ο παπάς. Για τέτοια λησμονιά θα μιλάμε.           Κι επειδή το κατακαλόκαιρο δε σηκώνει και πολλά ρούχα, σ’ όσους εξακολουθούμε να έχουμε εμμονές με την υπόθεση της αριστεράς προτείνω το αυτονόητο. Δεν πάμε ν’  α … γαπηθούμε  όλοι μαζί.          Άλλωστε κι ο Θεός αγάπη είναι