Αν θέλουν οι προοδευτικές δυνάμεις να «πάρουν» την πόλη, πρέπει πρώτα ν’ αλλάξουν αυτές.



Αυτή η ιστορία με τον Άνθιμο και όλο το τριτοκοσμικό παπαδολόι, τους αγιατολάχ και θρησκόληπτους φασιστάκους κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει. Οργίζεται η Αριστερά από την συμπεριφορά του Άνθιμου και τη θεωρεί ανεπίτρεπτη. Δηλαδή αν ένας άλλος παπάς βγει και υποστηρίξει έναν αριστερό υποψήφιο, τότε θα είναι επιτρεπτό; Οργίζεται η Αριστερά που ο Άνθιμος χρησιμοποιεί το κήρυγμα για να υποστηρίξει το δεξιό υποψήφιο ή να αφορίσει το Μπουτάρη και άλλα τέτοια πολύ ευρωπαϊκά. Δηλαδή τι είναι ο Άνθιμος, κάποιος δημοκρατικός θεσμός και πρέπει να είναι υπεράνω, να μένει ουδέτερος; Είναι ένας πολίτης αυτής της χώρας που δηλώνει ως επάγγελμα «ιερωμένος», στέλεχος, ένας συστήματος που καμώνεται ότι εκπροσωπεί την εκκλησία και που η οπισθοδρομική μας χώρα έχει συνδέσει με το κράτος και τους δημοκρατικούς θεσμούς της. Ενός θρησκευτικού συστήματος που αιώνες τώρα  βρίσκεται στο πλευρό του κακού. Στο πλευρό των ισχυρών και κατά των αδυνάτων, είτε οι ισχυροί είναι ντόπιοι, είτε ξενόφερτοι κατακτητές, στο πλευρό των πιο αντιδραστικών, εθνικιστικών και ρατσιστικών δυνάμεων. Ως επίλεκτο στέλεχος αυτού του συστήματος, ο Άνθιμος, παρεμβαίνει πολιτικά προς υπεράσπιση των συμφερόντων του και ως εκ τούτου μόνο πολιτικά μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Η συνεχής επίκληση στο δεξιό «τρίγωνο» Παπαγεωργόπουλος, Άνθιμος, Ψωμιάδης είναι πια ένα κλισέ που όχι μόνο δεν σηματοδοτεί τίποτα, αλλά συσκοτίζει την πολιτική πραγματικότητα στη Θεσσαλονίκη και στη κεντρική Μακεδονία γενικότερα.
Η χρόνια εκλογική επιτυχία της δεξιάς στην περιοχή, όπως και η αντίστοιχη στην πρωτεύουσα, υποδηλώνει ότι η δεξιά και μάλιστα το πιο ακραίο τμήμα της έχουν δύναμη στις περιοχές αυτές, δύναμη πρώτα και κύρια ιδεολογική.
Οι συγκεκριμένοι δεξιοί ιερωμένοι, δήμαρχοι και νομάρχες δεν αντλούν τη δύναμή τους από τα πεπραγμένα τους, που είναι καταστρεπτικά για τους πολίτες, αλλά από το κλίμα εθνικισμού και μισαλλοδοξίας που χρόνια τώρα συντηρείται  στη Βόρεια Ελλάδα.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δυνάμεις από το ίδιο ιδεολογικό τόξο στήριξαν και τον Παπαθεμελή και στηρίζουν και το Βενιζέλο. Ένα ιδεολογικό κράμα θρησκοληψίας και  ρατσισμού. Πολύ πιθανό να θριαμβεύσουν και πάλι. Κάποιοι, και είναι πολλοί. τους ψηφίζουν, ένα μεγάλο μέρος των πολιτών τους στηρίζει.
Το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται, όχι από δυνάμεις που συνωμοτούν, αλλά από μάζες λαϊκές που ψηφίζουν και δεν είναι ντροπή να το παραδεχόμαστε. Αντίθετα είναι καιρός να το ερμηνεύσουμε και να το αντιμετωπίσουμε πολιτικά.     

Στη χώρα μας η πολιτική τοποθέτηση και η ψήφος επηρεάζονται ακόμα έντονα από την οικογενειακή παράδοση, δείγμα του πολιτικού επαρχιωτισμού μας. Η ιστορία της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης μπορούν να ερμηνεύσουν ως ένα βαθμό την ύπαρξη ισχυρού δεξιού πόλου και εθνικιστικού κινήματος.

Αρκεί να ξεφυλλίσουμε λίγο την ιστορία για να θυμηθούμε γεγονότα σταθμούς που συνέβαλαν σ’ αυτό. Εποχή εθνικού διχασμού με το Ελ. Βενιζέλο στη Θεσσαλονίκη και τα  συμμαχικά στρατεύματα σε ρόλο σχεδόν κατακτητή. Πόντιοι και Ανατολικοθρακιώτες πρόσφυγες, ξεριζωμένοι, απόγονοι του μαρμαρωμένου βασιλιά, φτάνουν στη Μακεδονία και τη Θράκη με το όνειρο του «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θάναι». Δράση Βουλγάρων κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Το πιο σκληρό παρακράτος την εποχή της δολοφονίας του Λαμπράκη. Ο από Βορρά κίνδυνος την εποχή του ψυχρού πολέμου. Ο αλυτρωτισμός των Σκοπιανών στις μέρες μας.
Και όλα αυτά γαρνιρισμένα με τις γνωστές και προαιώνιες αντιθέσεις Βορρά - Νότου  κεντρικής διοίκησης - επαρχίας, ΠΑΟΚ, Άρη και ομάδων του κέντρου, συνθέτουν το παζλ και αναδεικνύουν την σημερινή πολιτική εικόνα της περιοχής.
Οι εθνικιστικές και δεξιές δυνάμεις με τη βοήθεια της εκκλησίας έχουν κάνει θαυμάσια ιδεολογική δουλειά, πολλά χρόνια τώρα και έχουν αποκτήσει πολύ γερές ρίζες. Ρίζες που απλώνονται και έξω από τα παραδοσιακά δεξιά κόμματα και αυτό το λαμβάνουν σοβαρά υπόψη και στο ΠΑΣΟΚ. Είδατε ότι ο ΓΑΠ ζήτησε από τον Μπουτάρη να ρίξει τους τόνους, Ο Βενιζέλος μίλησε για αγαπητική στάση απέναντι στον Άνθιμο, κανείς δεν θέλει να πάει κόντρα στα θρησκευτικά και εθνικιστικά κέντρα, ιδιαίτερα σε περίοδο εκλογών.
Μονάχα ο αγέρωχος Μπουτάρης  προκαλεί με τα λεγόμενα και τη στάση του, προσπαθώντας και αυτός να πετύχει μια αντισυσπείρωση, ελπίζοντας στην σιωπηλή πλειοψηφίας των εχεφρόνων αλλά μπουχτισμένων ψηφοφόρων, από πατριδοκαπηλία και πόντιους Ζορό . Τα αποτελέσματα θα τα δούμε.

Το θέμα δεν είναι στις εντυπώσεις, στις δηλώσεις, στα τεχνάσματα. Είναι στην πολιτική.

Η αριστερά δεν θέλησε ποτέ να ανοίξει το θέμα του εθνικισμού στην Ελλάδα. Μονάχα σκόρπιες φωνές διανοούμενων μέσα σε τοπίο σιγής. Θυμηθείτε την επίθεση που δέχτηκε η Ρεπούση για ένα βιβλίο ιστορίας του Δημοτικού ή που δέχεται η Δραγώνα και τη σιγή της επίσημης Αριστεράς. Δεν είναι αδιαφορία, αλλά είναι επιλογή του ΚΚΕ να μην συγκρούεται με τον εθνικισμό, αλλά αντιθέτως να αυτοπροβάλλεται ως η γνήσια πατριωτική δύναμη.

Προφανώς η συστημική αριστερά δεν θέλει να συγκρουστεί με το εθνικό στοιχείο αφού και αυτή ψαρεύει στα ίδια νερά. Αντιαμερικανισμός, αντιευρωπαϊσμός, αντιμεταρρυθμισμός, στείρες επικλήσεις στην παράδοση, λατρεία του «να μην αλλάξει τίποτα», φόβος σε κάθε νεωτερισμό, αυτά είναι τα ιδεολογικά όπλα που είχε και έχει αυτή η Αριστερά, και συνεπώς δεν θέλησε ποτέ να ανοίξει ανάλογα μέτωπα. Σήμερα δεν μπορεί να έχει παράπονο για τις εξελίξεις στην Σαλονίκη.

Από την άλλη όμως θα μπορούσε να χειριστεί διαφορετικά την εμπειρία του λαού από την πολιτεία του Πανίκα ή του φτερωτού γιατρού. Να συγκροτήσει δηλαδή ένα ενιαίο αυτοδιοικητικό μέτωπο κατά του δεξιού τόξου και να φτιάξει ένα ισχυρό ψηφοδέλτιο με μια ισχυρή προσωπικότητα στην κεφαλή που και βέβαια θα μπορούσε να είναι η περσόνα του Μπουτάρη, ή και κάποιου άλλου. Δεν ξέρω αν υπάρχει. Τότε μόνο θα είχε την ελπίδα, όχι μόνο να ανατρέψει τη δεξιά κυριαρχία, αλλά και να αντιμετωπίσει την αντίστοιχη ιδεολογία και ν’ αλλάξει συνολικά το πολιτικό κλίμα. Αλλά τέτοιες δράσεις δεν είναι στο πρόγραμμα της Αριστεράς μας. Η λογική είναι να καταγράψουμε την παρουσία μας, να μην ταράξουμε τα νερά, να ηττηθούμε όρθιοι, να αφήσουμε την δεξιά ιδεολογία να ηγεμονεύσει για να μπορούμε μετά να την καταγγέλλουμε. Έτσι έχει νόημα ο τίτλος της προηγούμενης ανάρτησης, «με τον Μπουτάρη, για ν’ αλλάξουμε εμείς πριν από την πόλη.»

Μια εκλογική νίκη δεν είναι ποτέ η σωτηρία μιας πόλης. Πόλη είναι οι πολίτες της και η συλλογικής της συνείδηση και αυτά πρέπει ν’αλλάξουν. Και αυτά δεν αλλάζουν με εκλογικές διαδικασίες, αλλά με ανάπτυξη ισχυρών κινημάτων από τα κάτω με σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά, με αιχμές και στοχευμένες δράσεις. Αν θέλουν οι προοδευτικές δυνάμεις να «πάρουν» την πόλη πρέπει πρώτα ν’ αλλάξουν αυτές. Έχουμε ελπίδα να το δούμε αυτό; Πολύ φοβάμαι πως όχι.






Βλέπε Εθνολαϊκισμός και Θεσσαλονίκη http://luciferidis.wordpress.com/2008/09/22/%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7/

Σχόλια

  1. Leo
    Η υπόθεση της Θεσσαλονικης με Ψωμιάδη,Γκιουλέκα,Άνθιμο είναι χαρακτηριστική περίπτωση, επινοημένου μαξιμαλισμού που κρύβει μια ηθελημένη επιλογή συντήρησης.
    Συζήταμε για αντιμνημονιακό αγώνα, όταν εδώ υπάρχει η πιο σκοταδιστική επέλαση τύπου Νεοελληνικού Λεπενισμού.
    Προφανώς η ελλειπής υποστήριξη του Μπουτάρη, αποκαλύπτει την σαφή υπολογισμένη επιλογή, με μοναδικό κριτήριο ένα απλό."Μην αλλάξει τίποτα, γιατί έχουμε ρόλο"
    Που να τρέχουμε τώρα για ευθύνες και περιπλοκές
    Ασχημα είναι μεχρι τώρα;Έπαθαν τίποτα άσχημο οι συνεπείς δυνάμεις του εξορκισμού;

    Κάλιο αντιμνημνιακός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ σωστά φίλε μου Γιάννη. Και όχι μόνο δεν έπαθαν τίποτα αλλά αντιθέτως έχουν ανοικτή καρτέλα για να κολλάνε ένσημα αντιφασισμού και αριστεροσύνης. Όλα χρειάζονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία