Η παλιά Αριστερά, αστεία, φοβική, κατακερματισμένη, ημιθανής. Η νέα Αριστερά κυοφορείται




Μετά τις πρόσφατες εκλογές, η Αριστερά μας εμφανίζεται αισιόδοξη. «Νικητές» και «ηττημένοι» αναλύουν κατά το δοκούν το εκλογικό αποτέλεσμα και με απίθανα μαθηματικά αθροίζουν ένα 20% του εκλογικού σώματος στην Αριστερά. Τα γκάλοπ βέβαια δείχνουν γύρω στο 12% αλλά αυτό λίγη σημασία έχει. Όταν συγκρίνεις ανόμοια πράγματα, παίρνεις και τα αντίστοιχα άκυρα αποτελέσματα. Στις τοπικές εκλογές η Αριστερά πάντα έβγαινε κερδισμένη, στις βουλευτικές συνήθως καταποντιζόταν. Γιατί να αλλάξει αυτό, τώρα; Εδώ υπάρχουν δύο θέματα.

Ο κατακερματισμός

Κανείς στην Αριστερά δεν πρέπει να χρεώνει τον κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων στον άλλο. Όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι. Υπεριδεολογικοποίηση των πάντων, αδυναμία παραγωγής συγκεκριμένων και βιώσιμων λύσεων στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας και του παρόντος διεθνοποιημένου καπιταλισμού, μικροψυχία, φιλαρχία και προσωπικές στρατηγικές καθιστούν ένα περιβάλλον που μόνο διασπάσεις μπορεί να προκαλέσει.

Όταν για να διώξεις τον Άνθιμο και τον Κακλαμάνη είναι αδύνατο να πιάσεις το πνεύμα του κόσμου και προτείνεις άκυρο και λευκό στο 2ο γύρο είναι προφανές ότι το μόνο που δεν θέλεις είναι ενωτικές και νικηφόρες στρατηγικές. Μετά κάνεις πως δεν κατάλαβες τη ροχάλα του αριστερού σώματος και σφυρίζεις αδιάφορα.  Όταν αρνείσαι να συνεργαστείς, όπως το ΚΚΕ, και χάνεις σαν κόμμα σημαντικούς δήμους που κατείχες, είναι φανερό, ότι στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας θυσιάζεις ακόμα και το πολιτικό σου συμφέρον. Ταυτόχρονα δείχνεις ξεδιάντροπα πως δεν σε ενδιαφέρει να βελτιώσεις την ζωή των λαϊκών στρωμάτων αλλά αρκείσαι στο να τους τάζεις το μακρινό σοσιαλιστικό «παράδεισο». Το μαγαζί να είναι καθαρό για να δουλεύει. Όταν στη Νίκαια ο Μπενετάτος δεν έκανε τη σύμβαση για τους μπλε κάδους με τη δικαιολογία ότι τους διαχειρίζεται ιδιωτική εταιρεία και έπνιξε την πόλη στο σκουπίδι, αποδεικνύει ότι είσαι ως αριστερά και επικίνδυνη και καλά κάνουν που δεν σε επιλέγουν.
Συνεπώς, πέρα από δήθεν προτάσεις συνεργασίας, η ίδια η πολιτεία σου, αποδεικνύει ότι δεν ενδιαφέρεσαι για καμιά κοινή πολιτική και δράση.

Για να συνεργαστείς χρειάζεσαι μια κοινή πλατφόρμα με λίγες αιχμές τις οποίες θα προβάλεις συστηματικά και αυτόνομα πέρα από την συγκυρία. Μόνο έτσι θα πείσεις ότι διεκδικείς την εξουσία. Καταγγέλλοντας διαμαρτυρόμενος, δείχνεις ότι αποτελείς μια δύναμη στείρας κριτικής, αλλά όχι μεταρρύθμισης ή ανατροπής. Κανείς, ακόμα και τα μέλη των αριστερών κομμάτων, δεν πιστεύει ότι ο σοσιαλισμός είναι προ των πυλών. Κανείς, πλην του ΚΚΕ, δεν έχει σοσιαλιστικό μοντέλο για τη σύγχρονη εποχή. Κανείς δεν μπορεί να καταδείξει πως το μοντέλο αυτό θα μπορούσε να εγκατασταθεί σε μια μόνο χώρα στο σημερινό περιβάλλον της Ευρώπης και όχι της Λατινικής Αμερικής. Συνεπώς, ακόμα και αν η Αριστερά έφτιαχνε ένα κοινό σχήμα, χωρίς συγκεκριμένες και άμεσα βιώσιμες λύσεις δεν θα είχε καμιά αποδοχή από τον κόσμο της εργασίας που βιώνει την καθολική κρίση. Οι ηγεσίες της σημερινής αντισυστημικής αριστεράς φαίνονται να ζουν έξω από την κοινωνία, προτείνοντας είτε σοσιαλιστικές ουτοπίες, είτε επιστροφή σ’ ένα μοντέλο, απομόνωσης της Ελλάδας από την υπόλοιπη Ευρώπη, και επιστροφή στην δεκαετία του 60.

Στην Αριστερά έχουμε συνηθίσει να μην ασχολιόμαστε με τα πρόσωπα και τα πάθη τους. Ο σοσιαλιστικός άνθρωπος που μας δίδαξαν οι μεγάλες αφηγήσεις, είναι ο μεταλλικός Τάλως, είναι βιονικός δεν είναι ανθρώπινος. Δεν μπορεί να είναι φίλαρχος, υστερόβουλος, φιλάργυρος, τεμπέλης κλπ. Δηλώνει αριστερός, άρα είναι και αφού είναι, είναι και ιδανικός. Συνεπαγωγές εκτός πραγματικότητας, που δηλώνουν υποκρισία αλλά και αφέλεια. Ο κατακερματισμός, εκτός των άλλων που αναφέραμε, οφείλεται εν πολλοίς και στην ποιότητα των στελεχών που καθορίζουν τις τύχες των κομμάτων. Οι ηγεσίες απολαμβάνουν εξουσίας. Μικρής ή μεγάλης, αλλά εξουσίας. Μη βιαστείτε να πείτε «τι εξουσία έχει ένα στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του Συνασπισμού». Ανάλογα με την αξία και τις φιλοδοξίες των ανθρώπων είναι και τα αξιώματα που θέλουν να καταλάβουν. Ομάδες άξιων, μετρίων ή και τελείως άχρηστων συσπειρώνονται γύρω από ηγετίσκους, συγκροτούν μηχανισμούς και διαγκωνίζονται αενάως, προβάλλοντας απίστευτα ιδεολογικά άλλοθι. Αδιαφορούν παντελώς για την τύχη της δήθεν κοινής τους παράταξης και δεν διστάζουν να συγκρουστούν ακόμα και προ εκλογών, προκειμένου να δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι στο χώρο τους.

Αν υποθέσουμε ότι ο Αλαβάνος έχει χοντρικά κοινές θέσεις με το ΣΥΝ, δεν δικαιολογείται πολιτικά η αυτόνομη κάθοδός του στις περιφερειακές εκλογές. Δικαιολογείται όμως προσωπικά.
Αν το Αριστερό Ρεύμα είναι ρεύμα του ΣΥΝ δεν δικαιολογείται πολιτικά η απροθυμία του να στηρίξει τις επιλογές της ηγεσίας του Τσίπρα. Αλλά και η ηγεσία του ΣΥΝ, αν ήθελε να έχει ένα κόμμα συσπειρωμένο σε μια πολιτική μάχη, μήπως θάπρεπε να αναζητήσει λύσεις κοινά αποδεκτές, που να μην καλύπτονται πίσω από πλειοψηφίες; Διαφορετικά, για ποιο λόγο βρίσκονται στην ίδια στέγη, όταν δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε σ’ ένα κοινό υποψήφιο, δηλαδή σε μια κοινή δράση.
Αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε τι διαφέρει ιδεολογικά από το Αριστερό Ρεύμα ή τις γκρούπες του ΣΥΡΙΖΑ και από πολλούς της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ; Και όμως βρίσκονται χώρια και είναι ανίκανοι να συγκροτήσουν ένα κοινό, εκλογικό έστω, μέτωπο.

Η Αριστερά είναι βαθιά αυτιστική, κοιτάζει τον κόσμο μέσα από τις εσωτερικές διαφορές της, πασχίζει να αναδείξει τις αντιθέσεις, ακριβώς για να αποκλείσει την κοινή δράση.

Η ηδονή της αξίωσης προσωπικής ισχύος συμβάλλει στην συνεχή μίτωση, μέχρι την δημιουργία μονοκύτταρων οργανισμών.

Η εικόνα που παρουσιάζει η Αριστερά προς τα έξω είναι αστεία και ταυτόχρονα φοβική.

Αστεία, γιατί φαίνεται τελείως γελοίο, να διεκδικούν όλοι το αλάθητο, να θέλουν όλοι να κυριαρχήσουν απέναντι στους άλλους, να πασχίζουν με κάθε τρόπο να αναδείξουν τη μοναδικότητά τους. Την ίδια στιγμή, έξω στην πραγματική ζωή, οι άνθρωποι ξέρουν, τόχουν μάθει από το Δημοτικό, ότι μόνο με τη συνεργασία και με την υποχώρηση του εγώ, μπορούν να επιτύχουν κάτι. Πως ομάδες του ίδιου ιδεολογικοπολιτικού χώρου, σε τέτοια αντιπαλότητα μεταξύ τους, τολμούν και ζητούν από τον κόσμο να συσπειρωθεί, δηλαδή να συνεργαστεί κάτω από την ηγεσία τους για να εφορμήσουν όλοι μαζί προς τον ουρανό.

Γιατί άραγε η ομόνοια πρέπει να αναζητείται στους άλλους και ποτέ στους ίδιους;

Φοβική είναι η εικόνα της Αριστεράς προς το λαό. Αν για μια εκλογική μάχη υπάρχουν τόσες αγεφύρωτες διαφορές και αντικρουόμενες πρακτικές, τότε μπροστά στη διαχείριση της τύχης μια χώρας τι θα γίνει; Αν σκεφτούμε μια ενωμένη Αριστερά να καταλαμβάνει την εξουσία, πως φανταζόμαστε το μοίρασμα των επιμέρους εξουσιών και τις πολλές κοινές καθημερινές αποφάσεις που πρέπει να λαμβάνονται;

Αν για το σχεδόν τίποτα, βγαίνουν μαχαίρια, για την διαχείριση της κρατικής εξουσίας, τι θα βγουν;
Με αστεία και φοβική εικόνα δεν έχεις πιθανότητες να γίνεις επιλογή της πλειοψηφίας του λαού στο διακύβευμα της ηγεσίας της χώρας μας.
Ο αστικός πολιτικός κόσμος  καταρρέει κάτω από το βάρος της ανικανότητας, της διαφθοράς και της αναλγησίας.
Η Αριστερά δεν έχει να του προτείνει τίποτα, ούτε άσχημο, αλλά ούτε και ελκυστικό. Ο λαός την χρησιμοποιεί ευκαιριακά για να δηλώσει την απαρέσκειά του στο σύστημα. Αλλά δεν θα την εμπιστευτεί ποτέ για να του λύσει το πρόβλημα της ζωής του. Την ύστατη στιγμή θα καταφεύγει στις δοκιμασμένες λύσεις του δικομματισμού ή παρεμφερών σχημάτων με την ελπίδα μιας κάποιας κουτσής λύσης, ή θα απέχει συνειδητά κοιτώντας τη δουλειά του. Όταν μάλιστα σήμερα εκλείπουν οι διορισμοί και οι επιδοτήσεις, η αδιαφορία προς τα κοινά θα επιτείνεται.

Τι μας απομένει; Τότε λοιπόν γιατί επιμένουμε στην Αριστερά;

Μήπως για να αναχαιτίζει την καπιταλιστική βαρβαρότητα;

Αυτό το ιδεολόγημα είναι νεκρό από καιρό. Χαλαρά και άνετα επιβλήθηκαν τα πιο αντιλαϊκά και άδικα μέτρα, χαλαρά και αδιαμαρτύρητα, η κοινωνία βυθίζεται στην ύφεση και τη δυσπραγία. Ακόμα και σε τοπικές εκλογές το ΠΑΣΟΚ επιβίωσε. Συνεπώς η όποια αντιμνημονιακή πολιτική έχει αποτύχει παταγωδώς εκ του αποτελέσματος. Αν αύριο πέσει το ΠΑΣΟΚ, είναι η δεξιά και η ακροδεξιά που θα επανακάμψουν στην εξουσία και όχι η Αριστερά.  Εκτός και αν πιστεύουμε στο αντιμνημονιακό παραμύθι τους. Εκτός και αν δεν φοβόμαστε την ιδεολογία του εθνικισμού και του ρατσισμού που φέρουν στις αποσκευές τους.

Θα μπορούσε να την αναχαιτίσει;

Ναι, αν δεν ήταν τελείως απολίτικη για Αριστερά. Αν μπορούσε να οργανώσει την κοινή δράση από τα κάτω και την αλληλεγγύη. Να κερδίσει τοπικές εξουσίες, να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που της δίνει η σήψη του αστικού πολιτικού κόσμου και να εφαρμόσει αυτοδιαχειριστικές εναλλακτικές πολιτικές.

Να δώσει δύναμη στο λαό.

Γι’ αυτό είναι η Αριστερά. Το αστικοδημοκρατικό σύστημα δίνει τεράστιες δυνατότητες να δουλέψεις εσύ, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους δήμους, τους δημόσιους οργανισμούς, την προστασία του περιβάλλοντος, την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου. Να δουλέψεις down by low. Αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να έχεις κάποιες κοινές θέσεις, σοβαρούς και αδιάφθορους ανθρώπους με φαντασία και διάθεση να εργαστούν πολιτικά μέσα στην ίδια τη δουλειά τους ή στο χώρο της  ζωής του και κυρίως να θέλουν να συνεργαστούν ακόμα και με τον «ταξικό» ή πολιτικό αντίπαλο προκειμένου να παράγουν κοινό καλό.
Όταν δεν θες να δουλέψει καλύτερα ένα σχολείο γιατί αυτό αναπαράγει την κυρίαρχη αστική ιδεολογία, γίνεσαι δύναμη αντιδραστική και επικίνδυνη. Όταν θες το Νικήτα για να μην φανεί ο Καμίνης ως νίκη του ΠΑΣΟΚ, είσαι δύναμη καταστροφής και καλά θα κάνουν να σε απομονώσουν.
Το θετικό είναι ότι ακόμα και οι ψηφοφόροι της αριστεράς απεχθάνονται την μικροκομματική πολιτική της δράση στα σωματεία ή στους δήμους και αυτός είναι ακόμα ένας  λόγος της τεράστιας αποχής που εμφανίζεται στις ανάλογες εκλογές, αλλά και στην καθημερινή τους λειτουργία. Ποιος θα πάει να στηρίξει σήμερα χωρίς κέρδο τις πολιτικές ενός δημάρχου έστω και αν δηλώνει αριστερός. Η μικρόψυχη Αριστερά φοβική όσο κανείς μπροστά στις μάζες, απουσιάζει συστηματικά από τις θετικές δράσεις και απλά αρκείται στις ανέξοδες καταγγελίες, για να δικαιολογεί την ύπαρξή της. Τελικά, είναι δύναμη φοβική στις εξελίξεις και το φόβο της τον κρύβει κάτω από μαξιμαλιστικά μοντέλα.

Αν νέες Αριστερές δυνάμεις, απαλλαγμένες από την αριστερή παθολογία, χαλαρές, συνεργάσιμες και αποτελεσματικές εμφανιστούν ως ρεύμα μέσα στην κοινωνία έχουμε κάποια ελπίδα. Οι σημερινές και παλιές ηγετικές ομάδες είναι πολύ γερασμένες και ανίκανες. Απλά σπρώχνουν τον χρόνο. Ακόμα και οι νέοι γέρασαν πριν την ώρα τους. Μόνο το γεγονός, ότι η πλειοψηφία τους ανδρώθηκε πολιτικά μέσα στο ΚΚΕ και η πατροκτονία δεν έγινε ποτέ, είναι αρκετό για να μην έχουμε ελπίδα, απ’ αυτούς. Οι ηγεσίες σχημάτων όπως ο ΣΥΝ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. είναι νεκρές από καιρό, ζόμπυ που τρέφονται από το πτώμα της αστικής δημοκρατίας μας, ξεδοντιάρηδες δεινόσαυροι.

Νέες αριστερές δυνάμεις ίσως μπορούν να προκαλέσουν ρωγμές στην κυρίαρχη αστική ιδεολογία και να επιβάλλουν μεταρρυθμίσεις στην πράξη, συνεργαζόμενοι κυρίως από τα κάτω, χωρίς συμπλέγματα να συνεργαστούν και από τα πάνω, με όποιο σχήμα δίνει αριστερές λύσεις στα προβλήματα.

Υπάρχουν;

Ναι είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που αγαπάνε τη δουλειά τους, σέβονται τον γείτονα ανεξαρτήτου φυλής και χρώματος, υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον, απεχθάνονται την πολιτιστική κιτσαρία, ζουν χαλαρά και αντισυμβατικά, σέβονται το περιβάλλον, δεν ξέρουν την απόλυτη αλήθεια, ψάχνουν παντού, διαβάζουν και μπλογγάρουν. Πολλοί από αυτούς κοιτάζουν με σκεπτικισμό προς τη Δημοκρατική Αριστερά, άλλοι συμπαθούν το ΣΥΝ, αλλά δεν τους κάνει. Άλλοι απλά παρακολουθούν. Άλλοι κάνουν ποδήλατο και ροκάρουν εναλλακτικά. Άλλοι είναι πράσινοι και οικολόγοι.

Διάσπαρτοι μεν, υγιείς δε και όχι κολλημένοι.

Διαφορετικά, με τα υπάρχοντα σχήματα και νοοτροπίες, οι νίκες Καμίνη και Μπουτάρη είναι περίπου κάτι σαν επανάσταση. Εκεί καταντήσαμε.  

Σχόλια

  1. leo,
    αυτοί οι "άλλοι" πράγματι υπάρχουν, αλλά πάντα θεωρούνται και αντιμετωπίζονται σαν μια μικρή και τελευταία παράγραφος, μια πρόχειρη υποσημείωση ή ένας πλαγιότιτλος στις μεγάλες αφηγήσεις με τα μακροσκελή κείμενα και τις πομπώδεις επικεφαλίδες, τα πολλά κεφάλαια και τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ leo, καλημέρα

    Εξαιρετικό πόνημα. Συμφωνώ σε πολλά. Αλήθειες που πλέον έχουν την δυνατότητα να συζητούνται και να δίνουν ερέθισμα στοχασμού και βελτίωσης. Προχωράμε…

    Ο δρόμος της αναζήτησης της αριστεράς του σήμερα και του αύριο θα είναι μακρύς, γεμάτος παγίδες και δύσκολος. Όμως γίνεται ένα εγχείρημα με το όνομα «Δημοκρατική Αριστερά».

    Η προσπάθεια της δημιουργίας του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι μεν ελπιδοφόρα και έχει δείξει αρκετά δείγματα ότι μπορεί να γίνει ο εκπρόσωπος της σύγχρονης ελληνικής αριστεράς, και το παλεύει με αρκετή επιτυχία μέχρι στιγμής, αλλά έχει πολύ δρόμο ακόμα και πολλά, περισσότερο ψυχολογικά βαρίδια-(ανθρώπινο και κατανοητό)- από το παρελθόν.

    Είναι το πρώτο σοβαρό εγχείρημα από τον εμφύλιο και μετά, που πραγματικά φαίνεται να προσπαθεί να προσδιορίσει με ανάλυση, η οποία δεν βιάζει την λογική ακολουθία και συνέπεια, το δύσκολο σήμερα. Είναι μέχρι ενός σημείου δικαιολογημένη και η όποια διστακτικότητα να προχωρήσει πιο ριζοσπαστικά, «να σφάξει κι άλλες ιερές αγελάδες» και να διαμορφώσει την σύγχρονη σημερινή αριστερά.

    Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν η ηγεσία του, η Ε.Ε. και η Π.Π.Ε. θα απαγκιστρωθούν ψυχολογικά από το χθές, για να μπορέσουν να δουν το πολύπλοκο σήμερα και να ανιχνεύσουν το διαμορφούμενο αύριο.

    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. γρηγόρη στ
    οι άλλοι, αυτοί οι άλλοι. Πράγματι οι άλλοι θα κάνουν ότι κάνουν, γιατί οι μέσα κάηκαν από καιρό. Γι'αυτούς τους άλλους είναι το κειμενάκι, και όχι για τους μέσα που και καλά θ'αλλάξουν και θα οργανωθούν καλύτερα και θα συνεργαστούν και άλλα τέτοια που τ'ακούω από το 72 και ....
    Να τα λέμε συχνά. ΘΑ επανέλθω με τους άλλους/ Αν έχεις κάτι στείλτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παναγιώτη
    καιρό είχαμε να τα πούμε, σε καλησπερίζω πια.
    Ε σχεδόν πάντα συμφωνούμε, γιατί όχι και τώρα. Να σφαγούν ιερές αγελάδες και βέβαια.Μήπως όμως να λειτουργήσει και η δημοκρατία, να ανοίξουν οι διαδικασίες; και βέβαια.
    Να γίνουν πολιτικά ανοίγματα σε όλους αυτούς τους άλλους που ψάχνονται; Μήπως κάποιοι φίλοι έμειναν στον ΣΥΝ από μια λάθος εκτίμηση, ένα δισταγμό και δεν πρέπει να τους κρατάμε κακία; Φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσεις.
    Δεν στήνουμε απλά κόμμα, αλλά ρεύμα πραγματικής ανανέωσης της αριστεράς. Ας αφήσουμε 1000 λουλούδια ν΄......
    Χάρηκα που τάπαμε και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και για να γίνουν όλα αυτά Παναγιώτη, πρέπει να αντιμετωπιστεί το "κτήνος" - δηλαδή η κομματική νοοτροπία. Τι θέλω να πω με αυτό: ένα νέο κόμμα έχει μια σειρά άγχη - να αποκτήσει μέλη, βιώσιμα οικονομικά, ποσοστά κοινοβουλευτικής παρουσίας, παρουσία στα ΜΜΕ - όλα νόμιμα άγχη. Κι εδώ έρχεται το "κτήνος", το μικροκομματικό κριτήριο που αντικαθιστά συχνά το πολιτικό κριτήριο: άστο αυτό, μην ανοίγεις εκείνο, μην πάρεις θέση εκεί κλπ κλπ
    Η Δημοκρατική Αριστερά δεν έχει ακόμη καταστατικό, δεν έχει συμφωνηθεί ο τρόπος που θα δομηθεί αυτός ο οργανισμός - κι εκεί νομίζω θα κριθεί η μάχη με τις παλιές νοοτροπίες.
    Εάν ο τρόπος είναι συμμετοχικός (δηλαδή να αποφασίζουν οι παρόντες/παρούσες και όχι οι εγγεγραμμένοι φαντάσματα/απαρτίες/50+1 και άλλες τέτοιες μπούρδες), αποκεντρωτικά δημοκρατικός και με εθελοντική προσφορά και πειθαρχία όλα θα πάνε καλά και τα θαύματα Καμίνη, Μπουτάρη θα επαναληφθούν σε όλους τους κοινωνικούς χώρους.
    Εάν αναπαράγουμε ένα σύστημα έστω χαλαρού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού τότε θα αναπαράξουμε μηχανισμούς, τάσεις και πυραμίδες - δηλ. μια από τα ίδια.
    Προσοχή λοιπόν στο "καταστατικό" συμβόλαιο - για το πολιτικό δεν έχω αγωνία: θα είναι ότι καλύτερο εαν είναι τολμηρό στην οικονομία - τους μηχανισμούς και τις εξουσιαστικές νοοτροπίες φοβάμαι και τις ακλόνητες κομματικές γραμμές που δεν αφήνουν τον αέρα της κοινωνίας να περάσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιώργο σύμφωνοι. Το καταστατικό που έχει σαφές πολιτικό πρόσημο. Αλλά και αυτό μπορεί να ακυρωθεί στην πράξη. Συνεπώς όσο πιο ανοικτές είναι οι διαδικασίες, τόσο τα πράγματα γίνονται πιο καθαρά. Όμως είναι πολύ δύσκολο για ένα κόσμο που έχει μάθει στο διαδρομισμό και τη φαγωμάρα, να λειτουργήσει χαλαρά και να μην κάνει θέμα τη διαφωνία ή τη μειοψηφία του. Αυτό το χαλαρά λείπει από πολύ κόσμο ρε φίλε, πρέπει να είσαι και λίγο ζεν, όπως ξέρεις καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχει μάθει - έχουμε μάθει, leo. Όμως ζεις πιο υγιεινά όταν δουλεύεις για τους κοινούς σκοπούς με όρεξη και φαντασία παρά να αναλώνεσαι στις διαφωνίες. Ο πολιτισμός της νέας αριστεράς θα λάμψει εάν δεν ανέχεται απλά τους "διαφορετικούς" αλλά τους επιζητεί χωρίς να κάνει θέμα το διαφορετικό - φυσιολογικά πράγματα. Όποιος βοηθούσε στον Καμίνη, κανείς δεν τον ρώταγε τι άλλο πιστεύει κι αν το έκανε ήταν πλούτος και απόλαυση να το μοιράζεσαι - γιατί πρέπει να καταναλώνουμε ενέργεια και διάθεση για την "ιδεολογική ενοποίηση"; Σε ποιον είναι αυτό απαραίτητο ή χρήσιμο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Γίωργος
    Τι να μάθεις "κούκλα" μου εσύ?
    Δε βαρέθηκες να βαφτίζεις το "ψωνιστήρι" πολιτισμό και πολιτική δράση?
    "κουκλιτσα" ο πρίγκηπας κακλαμίνης τι σου υποσχέθηκε "νυχτερινός δημοτικός τροχονόμος στη πλατεία Βικτωρίας...
    ¨Οσο για το "πονημα" του αόρατου απο τη μαλακία σαλιάρη,πάλι κατουροκαύλ...είχαμε.
    Ρε μαλάκα ακόμη κάνεις ενέσεις στη μούρη??

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία