H δημοκρατική ευκαιρία του Καμίνη





του Παναγή Παναγιωτόπουλου από τα ΝΕΑ 


Η αθηναϊκή κρίση είναι το οµοίωµατης ελληνικής κρίσης: ενσωµατώνει τη µακροσκοπική παθολογία της µεταπολεµικής αστικοποίησης και τον τεµπέλικο κυνισµό µιας δηµοτικής αρχής που αφίσταται κάθε έννοιας κοινού καλού. Ο,τι ακριβώς συνέβη διαχρονικάαφενός µε τονδικοµµατισµό, αφετέρου µετον νεοκαραµανλισµό καιτην ανίερη ανοχήσε αυτόν.Χρόνιες παθολογίες που επεκτάθηκαν απόένα πλέγµα εξουσίας το οποίο φροντίζει αποκλειστικά τον στενό εαυτό του. 

Σε αυτήν την υπέρβαση του στενού εαυτού καλούν πλέον η έκτακτη κατάσταση της πόλης αλλά και η παρακµή των µεταπολιτευτικών βεβαιοτήτων. Μέσα από αυτά προέκυψε και η δυνατότητα Καµίνη. Μια σπάνια δηµοκρατική ευκαιρία υπέρβασης παλαιών τρόπων αναπαραγωγής της ταυτότητάς µας. Ενα αυθεντικό περιθώριο ώστε ο καθένας να προβεί σε µια µικρή αλλά τόσο καίρια µετακίνηση από πάγιες γραµµές ισχύος – από ρηχά, όπως αποδείχθηκε, χαρακώµατα ασφαλείας, από καθιερωµένα συστήµατα συναισθηµατικής προστασίας. Μια δυνατότητα απεµπλοκής από τον µικρό κύκλο της ήσυχης ιδιοτέλειας, είτε αυτή εκφραζόταν µε τον νεοφιλελεύθερο αναχωρητισµό στα ενδότερα είτε µέσα από συλλογικότητες, φθαρµένες και υπονοµευµένες από τις προσωπικές καριερίστικες φιλοδοξίες. 

Επί της ουσίας,η δυνατότητα Καµίνηείναι µια πράξη αυτοκριτικής τουσυστήµατος. Μια πράξη αυτοκριτικής της κεντρικής πολιτικής αλλά και των υποσυστηµάτων που ενσωµατώνουν όποιον φανερά ή κρυφά προσέρχεται: από την πελατειακή µισθοδοσία ώς την πολυτελή αργοµισθία, από τον χρηµατισµόδιαµορφωτών κοινής γνώµης ώς το ξέπλυµα του µαύρου χρήµατος του θνησιγενούςκεφαλαίου, από την προκλητική χλιδή της τηλεόρασης ώς την τριτοκοσµική κενολογία τηςίδιας τηλεόρασης, από τον οικογενειακό κοµφορµισµό µέχρι την επικίνδυνη και πάντα υπερήφανη ελληνοστρέφεια.

Από αυτήν την άποψη, η δυνατότητα Καµίνη είναι ταυτόχρονα οδυνηρή καιλυτρωτική. 

Οδυνηρή γιατί ως εµπειρική, γήινη, παρούσα δυνατότητα αλλαγής, µας θέτει µπροστά στο ενδεχόµενο να συµπορευτούµε µε ανθρώπους που δεν µας µοιάζουν και µε δυνάµεις µε τις οποίες διαφωνούµε. Αλλά και λυτρωτική γιατί µας επιτρέπεινα το κάνουµε αξιοπρεπώς, γιατί σε αυτό το εγχείρηµα όλοι µοιάζουν να έχουν αλλάξει, έστω ελαφρώς. Λυτρωτική είναι ακόµα γιατί δείχνει ότι η κρίση δεν αναδεικνύει µόνον πρωινούς τηλεπαράγοντες, αποτυχηµένους πολιτευτές, φαντάσµατα του βαθέος ΠΑΣΟΚ, σωτηριολογικούς επιχειρηµατίες, παλιές καραβάνες της πολιτικής διαχείρισης και τσαρλατάνους των voodoo economics. Παρά τα όσα λέγονται περί αποχής, το πολιτικό σύστηµα δειλά και αργόσυρτα µοιάζει να ανταποκρίνεται στο αίτηµα της κοινωνικής ανασυγκρότησης και το κάνει µάλλον εντιµότερα από το µιντιακό σύστηµα, εναργέστερα από τον παραµορφωτικό πλέον δηµοσκοπικό θεσµό, πιο δηµοκρατικά από τα κυρίαρχα συστήµατα αναπαραστάσεων. ∆εν είναιασήµαντο ότι µέσα από τη συγκεκριµένη υποψηφιότητα το ΠΑΣΟΚ αντιστάθηκε στον πειρασµό να µην προτείνει κάποιο φιλόδοξο στέλεχός του πουθα αναβαπτιζόταν στην κολυµπήθρα µιας «χαµένης µάχης». Κι έχει τη δυναµική του ότι το ΠΑΣΟΚ ήρθε, επιτέλους, σε επαφή µεκοινωνικές οµάδες που πλήττονται στ’ αλήθεια από την κρίση του κράτους πρόνοιας, αλλά εξακολουθούν αξιοπρεπώς να στέκονται έξω από τονπολιτικό συµβιβασµό και τη mainstream καθηµερινότητα, που δεν προσχωρούν στην πρότασή του. Είναι κρίσιµο ότι η ∆ηµοκρατική Αριστερά απεγκλωβίζεται από «πανάρχαια» ταµπού και δέχεται να µιλήσει για το δικαίωµα στην υπεύθυνη επιχειρηµατικότητα, για την οικονοµική ανάπτυξη και τον τουρισµόστην πόλη. Είναι εξαιρετικό ότι ο οικολογικός χώρος, ακολουθώντας επιτέλουςτο παράδειγµατου ευρωπαϊκού πράσινου ρεύµατος,δέχεται το ενδεχόµενο να αναλάβει «κυβερνητικές» ευθύνες και να δοκιµάσει στην πράξη τις συχνά µαξιµαλιστικές τουθέσεις. Είναιενδιαφέρον ότι φιλελεύθερες δυνάµεις αφήνουνστην άκρη πολλές ιδεολογικέςαποσκευές για να συνυπάρξουν µε τους πάλαι ποτέ «φανατικούς του κρατισµού». Μα ακόµα και ότι στελέχη του κριτικού στοχασµού και της τέχνης, πολίτες της ανιδιοτελούς αυτενέργειας, µετέχουν χωρίς ανταλλακτικές προσδοκίες. 

Αυτή η αυτοκριτική του συστήµατοςδεν είναι µόνο πείραµα ενός ακηδεµόνευτου ανθρώπου και ενός πλουραλιστικού αγώνα. Είναι και µια ένδειξη ότι το πολιτικό πεδίο διαθέτει τους ιδεολογικούς, πνευµατικούς και κοινωνικούς πόρους να υπερβεί τη δική του κατάπτωση, ότι το δηµοκρατικό µοντέλο ίσως να προλάβει να ανανεωθεί πριν το φτάσουν οι µηχανισµοί αυταρχικής επιβολής, η υποκατάσταση του δηµόσιου χώρου από µαφιόζικα µοντέλα διοίκησης της ζωής και κατανοµής του πλούτου. Αυτή η δηµοκρατική αυτοκριτική του συστήµατος, που δεν πρέπει να υποδυθεί ότι είναι τίποτε περισσότερο απ’ αυτό, µπορεί να να επεκταθεί, να αξιοποιηθεί. Μπορεί καινα νικήσει την αδράνεια του συστήµατος,αρκεί να µην πέσει θύµα των πολλών µικρών συµβιβασµών που µας έφτασαν εδώ και τώρα. 

Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος είναι λέκτορας Κοινωνιολογίας στο ΠανεπιστήµιοΑθηνών. 

Σχόλια

  1. left division

    Leo, επικροτώ την επιλογή σου να προχωρήσεις σε αναδημοσίευση ενός εξαιρετικού κειμένου. Τη συμπληρώνω με την φράση της τελευταίας παραγράφου που τονίστηκε από τα Νέα σαν κεντρική ιδέα του γραπτού (με ξεχωριστή δημοσίευση), και κατα τη γνώμη μου είναι όλα τα λεφτά.
    ΨΗΦΟΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ
    Ψήφος στον Καµίνη είναι ένδειξη ότι το πολιτικό πεδίο διαθέτει τους ιδεολογικούς, πνευµατικούς και κοινωνικούς πόρους να υπερβεί τη δική του κατάπτωση
    Το πρακτικό ερώτημα που προκύπτει από το νόημα της συγκεκριμένης τοποθέτησης δεν έχει να κάνει μόνο με τον Καμίνη, αλλά με το εξής.
    Σαφώς και το πολιτικό πεδίο διαθέτει ανθρώπους και πόρους σαν αυτούς που αναφέρονται. Φοβάμαι όμως πως στην δηλητηριασμένη πολιτική ατμόσφαιρα που όλοι μας αναπνέουμε οι πόροι αυτοί κρίνονται σαν υλικά σε έλλειψη για να μην πω ότι σπανίζουν (όπως τα λεφτά που μας έριξαν θέλοντας και μη στην αγκαλιά της τρόικας).
    Η αριστερά στο σύνολο της δεν είναι άμοιρη ευθυνών για την γενικότερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος στα μάτια της κοινωνίας που οδήγησε ακόμη κι αυτούς που ψήφισαν, να ρίξουνε άκυρο λευκό σε ποσοστό 9%
    Όσο για το ''επαναστατικό'' ερώτημα τι Καμίνης τι Κακλαμάνης που ξεστομίζεται πάνω στο λείψανο μιας Αθήνας κλινικά νεκρής, προσωπικά δεν μπορώ να το πάρω στα σοβαρά.
    Κατά τα λοιπά ο καθένας ας πράξει κατά τη συνείδηση του όπου και να ψηφίζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. left division ok
    αλλά θα πω και κάτι άλλο που θα πραγματευτώ στην επόμενη ανάρτηση.
    Η εκλογή Καμίνη σαν πρώτο βήμα και γη πιθανή βελτίωση της ζωής στην πόλη θα ακυρώσει το βερμπαλισμό της αριστεράς και θα δείξει ότι πολλά μπορούν να γίνουν με τέτοιες δράσεις. Αυτό φοβούνται το ΚΚΕ, ο Σύριζα αλλά και το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ που μπλέχτηκε στην ιστορία για να ξεμπερδεύει με μια ανώδυνη ήττα και στη προοπτική της νίκης μπλέκεται σε κάτι που ουσιαστικά δεν θέλει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. H υπερψήφιση της αριστεράς μέσω των υποψηφιοτήτων Καμίνη και Μπουτάρη νομιμοποιεί τα αντιλαικά μέτρα του ΠΑΣΟΚ. Και η Δ.Α είναι συνυπεύθυνη στη χρησμοποίηση από το Πρωθυπουργό των εκλογικών αποτελεσμάτων ως έγκριση του ΔΝΤ και της βίας των παγκόσμιων τοκογλύφων απέναντι στον ελληνικό λαό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμε δεν καταλαβαίνεις πρόκειται για την πόλη που πιθανά μένεις. Δεν είσαι ποντίκι είσαι για γουστάρεις τη βρώμα; Βγάλε το γράσσο του αριστερισμού από τα μάτια και κοίτα τη ζωή σου. Εκτός και αν είσαι ΒΠ και ματσωμένος οπότε αλλάζει το πράγμα. Το ΠΑΣΟΚ ούτως ή άλλως νόμιμο είναι, εκλεγμένο. κατά βάθος ούτε αυτό τους θέλει, στο εξηγεί το άρθρο. Διάβασε και πάλι αργά, θα το δεις. Καταδίκασε το ΠΑΣΟΚ και τα αντιλαικά του μέτρα μην καταδικάζεις την πόλη σου. Σκέψου λιγάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία