Σοσιαλιστικό να `ναι κι ό,τι να `ναι;



Μετά από τις παραβολές με τα ποδοσφαιρικά παλτά, έρχονται, ως είναι φυσικό, και σοβαρά κείμενα που τοποθετούνται άμεσα και πολιτικά στα διλήμματα των καιρών. Η ΔΑ οδεύει προς το 1ο της συνέδριο, που θα διαμορφώσει τις θέσεις του κόμματος και θα εκλέξει τα όργανά του. Ωστόσο φήμες, μισόλογα, διαρροές αλλά και τοποθετήσεις διαμορφώνουν στοιχεία της φυσιογνωμίας της  και προκαλούν αντιδράσεις. Είναι φυσικό να υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις. 
Είναι φυσικό να υπάρχουν απορίες για το πώς διαμορφώνονται τα στοιχεία αυτά και ποιοι τα διαμορφώνουν. Είναι ακόμα φυσικό κάποιοι να αισθάνονται ως προσωπική τους υπόθεση το πιλοτάρισμα μέχρι το συνέδριο, αλλά και φυσικό οι υπόλοιποι να αισθάνονται αμέτοχοι και ξένοι εκ των πραγμάτων. Είναι όμως και τελείως φυσικό οι x τον αριθμό άνθρωποι που συμμετέχουν άμεσα στις δραστηριότητες του κόμματος να θέλουν μια ενημέρωση, μια ανταλλαγή απόψεων γύρω από θέσεις, στροφές και κινήσεις που διαμορφώνουν το μικροκλίμα γύρω από το κόμμα.
Όλα φυσικά είναι. Δεν γίνονται όμως όλα. Γίνονται κάποια και κάποια δεν γίνονται. 
Φυσικό λοιπόν να εμφανίζονται απορίες και ερωτήματα. Προς το παρόν.  


Ας διαβάσουμε τις απορίες της Κατερίνας Επιτροπάκη (Leo).

...κρίνω ότι το σχόλιο του φίλου Θοδωρή Τριανταφύλλου εμπλουτίζει τον προβληματισμό και το παραθέτω:


Μια απορία έχω.Μέχρι πριν κανένα μήνα σπάζαμε όλοι πλάκα με την αλλοπρόσαλλη και γραφική παρουσία των υπολλειμμάτων του λαϊκιστικου τσοβολοπασόκ.Οικτίραμε τον Συν για την απαράδεκτη και αντιαισθητική υποψηφιότητα του τηλεργατολόγου ως συμπύκνωση των τραγικών αδιεξόδων του, ενώ γελούσαμε με τα πρωινά μεθυσμένα καμώματα του ρεπόρτερ στο Κόκκινο και τραβούσαμε τα μαλλιά μας στην διαφαινόμενη πιθανότητα ο εν λόγω ανύπαρκτος να είναι περιφερειάρχης Αττικής.Τι άλλαξε απο τότε, πότε άλλαξε και απο ποιον αποφασίστηκε η τυχόν προσέγγιση με αυτές τις πολιτικές καρικατούρες? Ξεμπερδέψαμε με τον νεοδογματικό αριστερίστικο λαϊκισμό και είπαμε να τα φτιάξουμε με τον 80's κιτς αναδελφο τριτοκοσμικό σοσιαλαϊκισμό...?



Σοσιαλιστικό να `ναι κι ό,τι να `ναι;

Κατερίνα Επιτροπάκη, 03/01/2011
από την Ανανεωτική



Η παρουσία των κ.κ Δημαρά και Οικονόμου, ανεξαρτητοποιημένων από το ΠΑΣΟΚ βουλευτών, στην πρόσφατη εκδήλωση της Δ.Α με την ομιλία του Φώτη Κουβέλη στο θέατρο Γκλόρια, απασχόλησε, στο ποσοστό που της αναλογούσε, τα μέσα ενημέρωσης. Κυρίως όμως θέτει κάποια σοβαρά ερωτήματα για την ίδια τη Δημοκρατική Αριστερά, για το στίγμα της, την ταυτότητά της και τη λειτουργία της, που βρίσκονται υπό διαμόρφωση.

Καθώς το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κάτι ενιαίο και ομοιογενές, ως μεγάλο και πολυσυλλεκτικό κόμμα, μια πρώτη και εύλογη απορία είναι η ακόλουθη: Γιατί αυτή η επιλεκτική επιλογή των συγκεκριμένων προσώπων που, στη συνείδηση του κόσμου της Δ.Α και όχι μόνο, ταυτίζονται και εκφράζουν τον μεταπολιτευτικό αντρεοπαπαντρεϊκό λαϊκισμό; Συνάδει μια τέτοια επιλογή με το εγχείρημα συγκρότησης μιας σύγχρονης αριστεράς που θέλει να αποτελέσει τομή με το παρελθόν;

Από μεθοδολογική άποψη, το λογικώς ορθό είναι πρώτα να έχεις συζητήσει και αποφασίσει, έστω και γενικώς και ανολοκλήρωτα, την ταυτότητα και το στίγμα που θέλεις να εκπέμψεις προς την κοινωνία και με βάση αυτό να απευθύνεις προσκλήσεις και να επιχειρείς προσεγγίσεις, με κάποια συνέπεια.

Αυτό σημαίνει αυτοκαθορισμός και αποτελεί προϋπόθεση ενός συνεκτικού σχεδίου. Το άλλο συνιστά ετεροκαθορισμό, με βάση το ποιοι είναι κάθε φορά διαθέσιμοι για διεύρυνση και εκλογική επιβίωση, που εύκολα καταλήγει στον τυχοδιωκτισμό. Ακόμα χειρότερα, αποτελεί υποταγή της πολιτικής στις ανάγκες της επικοινωνίας και της δημιουργίας γεγονότων για εξασφάλιση δημοσιότητας που, όταν γίνεται χωρίς κριτήρια, συνιστά πολιτικό αμοραλισμό. Και αυτή τη στιγμή είναι το μόνο που δεν έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία.

Τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της τακτικής τις ζήσαμε πολλοί από μας τα τελευταία χρόνια στον ΣΥΝ. Σήμερα ο χώρος αυτός εμφανίζεται –μετά το τελευταίο ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ- να προσπαθεί να προσεγγίσει το «λαϊκό ΠΑΣΟΚ», πιπιλίζοντας την καραμέλα περί όσων διαχωρίζονται από τις επιλογές της ηγεσίας, απευθύνοντας προσκλήσεις στους αποστασιοποιούμενους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, χρήζοντάς τους έως και επικεφαλής ψηφοδελτίων (π.χ. Α. Μητρόπουλος). Κινήσεις που είτε προσβλέπουν αποκλειστικά στην εξασφάλιση της εκλογικής επιβίωσης από τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΝ (π.χ. ομάδα Τσίπρα), είτε ενέχουν και ιδεολογική συγγένεια (π.χ. ομάδα Π. Λαφαζάνη).

Δεν είναι κρίμα για τη Δ.Α να εμφανίζεται ως να απευθύνεται και να προσεγγίζει τον σοσιαλ-λαϊκισμό, ανταγωνιζόμενη σ` αυτό το χώρο από τον οποίο αποχώρησε; Πρόκειται για συνταγή εξασφαλισμένης αποτυχίας, γιατί ακυρώνει κάθε διακήρυξη περί καινούργιου, τομής, άλλου ύφους, ήθους, κλπ.

Το διαφορετικό σε ένα καινούργιο εγχείρημα πρέπει να εκφράζεται με τόλμη σε όλα τα επίπεδα, εκκινώντας από το ιδεολογικό-πολιτικό μέχρι τη λειτουργία των οργάνων και την καθημερινή διαχείριση και επικοινωνία. Αν είναι να επαναλάβουμε μια από τα ίδια, είναι περιττό. Όποιος δεν έχει κάτι να πει, καλύτερα να σιωπά.

Κατερίνα Επιτροπάκη,

μέλος της προσωρινής Π.Π.Ε της ΔΗΜ.ΑΡ

Σχόλια

  1. Αντί σχολίου

    http://feleki.wordpress.com/2010/10/21/%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CF%81%CE%AD%CE%BC%CE%B1/

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία