Οι οικονομικές ελίτ, οι συντεχνίες και η "αντισυστημική Αριστερά". Μια ωραία ατμόσφαιρα


Ο ηλεκτρονικός τύπος μου στέλνει δυο πληροφορίες για να δούμε την πρώτη αλήθεια. Μετά θα αναζητήσω τη δεύτερη που λειτουργεί συμπληρωματικά και την οποία οι σοβαροί κονδυλοφόροι «αριστερά» και δεξιά την αποκρύπτουν. Τέλος, θα ανιχνεύσω το ρόλο της «αντισυστημικής Αριστεράς». Μου φαίνεται ύποπτος όσο ποτέ.

«Οι αθρόες προσλήψεις υπεράριθμου προσωπικού κυρίως την προεκλογική περίοδο (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2009), που επιβάρυναν σημαντικά τις λειτουργικές δαπάνες της ΑΜΕΛ (Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας), είχαν ως αποτέλεσμα για πρώτη φορά η εταιρία να εμφανίσει το 2009 έλλειμμα πάνω από 22 εκατομμύρια ευρώ, αφού η αναλογία του κόστους μισθοδοσίας προς τα συνολικά έσοδα αυξήθηκε από 48% το 2007 σε 74% το 2009. Αυτό προκύπτει από το Πόρισμα του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή, ο οποίος διενήργησε έλεγχο στην εταιρεία». (Εδώ)

και

«Υπέρμετρα μεγάλη και σε μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητη χαρακτηρίζει η Alpha Bank τη μείωση στις εισπράξεις από φόρο εισοδήματος στο ενδεκάμηνο του 2010, η οποία έφτασε το 12,9%, ποσοστό που αντιστοιχεί σε λιγότερους φόρους ύψους 1,9 δισ. ευρώ. Η εξέλιξη αυτή σύμφωνα με την ανάλυση που δημοσιεύεται στο τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο της τράπεζας οφείλεται «σχεδόν αποκλειστικά στη φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, εμπόρων, εισοδηματιών και αγροτών οι οποίοι, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, σε ποσοστό 83% πλήρωσαν μηδέν (0) φόρο εισοδήματος έναντι του 53% των μισθωτών. (και Εδώ)


Στις δημοσιεύσεις φαίνονται ανάγλυφα δύο από τις βασικές αιτίες της κρίσης που βιώνουμε. Ασυδοσία στο δημόσιο τομέα και εκτεταμένη φοροδιαφυγή στα μεσαία και ανώτερα  στρώματα της κοινωνίας, δύο χαρακτηριστικά του πελατειακού κράτους που σήμερα πιέζεται και καταρρέει. Γνωστές παθολογίες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά όχι οι μόνες.

Υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια να μπει στη σκιά των εξελίξεων ο ρόλος των οικονομικών ελίτ στην κρατική κρίση των ελλειμμάτων και του χρέους. Διότι το πελατειακό κράτος είχε και έχει πολλών ταχυτήτων πελάτες. Έχει και αυτούς που εκλιπαρούν και διαγκωνίζονται για μια τρίμηνη σύμβαση στο Μετρό, αλλά έχει και τους άλλους που έστησαν και στήνουν τις μεγάλες δουλειές με το δημόσιο, που έβγαλαν παράνομα υπερκέρδη με τα οποία αφού τακτοποίησαν τις υποχρεώσεις τους προς τους πολιτικούς που τους εξυπηρέτησαν άρχισαν μετά τις μεταφορές στις
off shore εταιρείες, στην Ελβετία, σε ακριβές αγορές στο εξωτερικό κλπ. Αναφερόμαστε σε ένα τεράστιο πλέγμα συμφερόντων, που στο όνομα της δήθεν επανεπένδυσης των κερδών πέτυχαν φοροαπαλλαγές και εκπτώσεις και έτυχαν γενναίων επιδοτήσεων από τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής ένωσης και του ελληνικού κράτους. Ακόμα μιλάμε για τις τράπεζες που αφού ρούφηξαν το αίμα της κοινωνίας που ορέχτηκε τη μεγάλη ζωή, αφού μοίρασαν μπόνους στα στελέχη και κέρδη στους μετόχους, εισέπραξαν τη γενναία κρατική αρωγή και τώρα τη ξεκοκαλίζουν αρνούμενες να πάρουν το παραμικρό επενδυτικό ρίσκο.  

Υπηρεσιακός παράγοντας του υπουργείου Οικονομικών, τονίζει ότι τα ποσά για τα οποία γίνεται συζήτηση είναι πραγματικά τεράστια: σύμφωνα με εκτιμήσεις ελβετικών χρηματοοικονομικών οίκων, το «μαύρο» χρήμα που βρίσκεται κατατεθειμένο από κατοίκους ευρωπαϊκών χωρών στην Ελβετία προσεγγίζει τα 800 δις. ευρώ, εκ των οποίων ο ίδιος υπηρεσιακός παράγοντας υπολογίζει ότι ελληνικής προέλευσης είναι τουλάχιστον 30-40 δις. ευρώ!.

Το χρήμα αυτό, μαύρο ή άσπρο, δεν έχει σημασία, είναι χρήμα που έχει παραχθεί στην Ελλάδα και που το ελληνικό κράτος άφησε να διαφύγει χωρίς να φορολογηθεί. Είναι χρήμα που μάταια περιμένουν να επαναπατρισθεί προτείνοντας ιδιαίτερα ευνοϊκές ρυθμίσεις, χωρίς όμως να γίνεται και τίποτα ουσιαστικό. Εδώ η κυβέρνηση δεν είναι τόσο αυστηρή. Φαίνεται ότι η φορολόγηση του μαύρου χρήματος δεν ανήκει στη «νέα εποχή» που επαγγέλλεται. Άλλά και οι  σοβαροί αναλυτές του Βήματος, των Νέων ή της Καθημερινής, «αριστεροί» και δεξιοί, που κατακεραυνώνουν και καλά κάνουν, τα σκανδαλώδη προνόμια των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ ή των κλειστών επαγγελμάτων, ξεχνούν να αναφερθούν στα πάρτυ της Ολυμπιάδας της εποχής Σημίτη, στις επιδοτήσεις που απολάμβαναν οι διαπλεκόμενοι Έλληνες και ξένοι επιχειρηματίες και προμηθευτές του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε αγαστή συνεργασία με τους συνδικαλιστές του δημοσίου και τις κατά τόπους πολιτικές μαφίες.

Γιατί όμως ξεχνιούνται αυτά;

Η Ελλάδα θ’ αλλάξει αυτό είναι σίγουρο. Το μεταπολιτευτικό σκηνικό μετασχηματίζεται υπό το κράτος της απειλής της ανοικτής πτώχευσης, αλλού βίαια και αλλού ήπια. Μόνο που το «βίαια» αναφέρεται κατά κανόνα στους εργαζόμενους και το «ήπια» στους μεγάλους εργοδότες, τις διαπλεκόμενες οικονομικές ελίτ.
Και βέβαια οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία θα χάσουν το επίδομα « σηκώματος κεραίας» και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ τις γενναίες επιδοτήσεις των ασφαλιστικών τους ταμείων από τον δημόσιο κορβανά. Και είναι σωστό και δίκαιο που θα γίνουν αυτά. Αλλά δεν ακούσαμε τίποτα και ούτε πρόκειται ν’ ακούσουμε για τη φορολογία του μαύρου χρήματος, για τους φόρους των ελεύθερων επαγγελματιών με τα μεγάλα εισοδήματα, για την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, για τα κέρδη των κατασκευαστικών, για τις επιδοτήσεις που βγήκαν στην Ελβετία, για τους δυσάναλογα μεγάλους έμμεσους φόρους και τους μικρούς άμεσους που επιβαρύνουν τους αδύναμους και χαϊδεύουν τους δυνατούς.

Το γεγονός ότι η αφελής Αριστερά υποστηρίζει την κάθε συντεχνία του δημοσίου και καταγγέλλει συστηματικά την κάθε είδους επιχειρηματικότητα, δεν είναι άλλοθι για να κάνουν οι «σοβαροί αναλυτές» γαργάρα την εκτεταμένη ανομία στις σχέσεις μεγάλων οικονομικών συμφερόντων με το κράτος και τις πολιτικές ελίτ.
Η σημερινή κυβέρνηση στρώνει και καθαρίζει συνεχώς το χαλί με σειρά νόμων για να προκαλέσει έναρξη των επενδύσεων που θα προκαλέσουν με τη σειρά τους μια ήπια έστω ανάπτυξη. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας δεν είναι μέτρο εξορθολογισμού, αλλά μέτρο σαγήνευσης των επίδοξων επενδυτών. Στα πλαίσια αυτά μια σειρά αναλυτές πασχίζουν να αποδείξουν ότι τα μέτρα που στρέφονται κατά των προνομίων των συντεχνιών είναι η μόνη λύση για τα αδιέξοδα και τα ελλείμματα του κράτους, κλείνοντας  έτσι το μάτι στην επιχειρηματικότητα.

Γιατί η "Αριστερά" μισεί την επιχειρηματικότητα;

Η ανατροπή τους σημερινού κλίματος έχει ανάγκη όσο τίποτα άλλο την υγιή επιχειρηματικότητα που προσδοκά νόμιμα κέρδη. Οι άνθρωποι της εργασίας έχουν ανάγκη τις σοβαρές επενδύσεις, για να βρουν δουλειά, για να συνεργαστούν, να δουλέψουν φασόν, να πάρουν εργολαβίες. Μόνο που οι επιχειρήσεις πρέπει να υπακούουν στους νόμους, να πληρώνουν τους νόμιμους μισθούς, να ασφαλίζουν τους εργαζομένους, να σέβονται το περιβάλλον και την υγεία των ανθρώπων, να πληρώνουν φόρους. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και η μικρή και συνεργατική επιχειρηματικότητα, οι συνεταιρισμοί νέων ή γυναικών στην επαρχία ή στις πόλεις που μπορούν να αποτελέσουν απάντηση στην ανεργία και στην οικονομική δυσπραγία, όπως είδαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση. Στο μέτρο που το κράτος αδυνατεί να παίξει πλέον το ρόλο της μάνας που ταΐζει όλα τα παιδιά της, το επιχειρείν με κάθε τρόπο είναι ότι μας απέμεινε. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με καινοτομία, εξωστρέφεια, ανταγωνισμό, προώθηση προϊόντων σε ξένες αγορές, μπορεί να έχει σημαντική συμμετοχή στην ανάπτυξη.

Γιατί όμως η "Αριστερά" τύπου ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ μάχεται με κάθε τρόπο την κάθε επιχειρηματικότητα; Γιατί δεν αναφέρεται ποτέ στους συνεταιρισμούς αυτού του είδους; Γιατί δεν ενθαρρύνει τα μέλη της να στηρίξουν τέτοιες πρωτοβουλίες;

Οι ηγεσίες της κλασσικής κατ’ όνομα Αριστεράς είναι ένα σύνολο κρατικοδίαιτων άεργων που δεν έχουν σχέση με την κουλτούρα της εργασίας, απεναντίας την απεχθάνονται. Αναζητείστε τον τρόπο που βιοπορίζονται και θα δείτε ότι είναι είτε επαγγελματικά στελέχη που σιτίζονται από τις κρατικές επιδοτήσεις προς τα κοινοβουλευτικά κόμματα, είτε δημόσιοι υπάλληλοι συνήθως αποσπασμένοι στα κόμματα ή στα γραφεία των  βουλευτών, είτε ακόμα και συνδικαλιστές με ιδιαίτερη αγάπη προς τις ημεραργίες. Αυτοί είναι οι μελλοντικοί ήρωες της επερχόμενης επανάστασης των «δουλοπάροικων», άνθρωποι που δεν τους ξέρει η δουλειά, ούτε και θέλουν να τους μάθει. Η εικόνα που έχουν για τον κόσμο, αυτοί οι ιδεολογικοί γίγαντες είναι ένας υπέρογκος δημόσιος τομέας όπου κάποια κορόϊδα δουλεύουν, οι ξένοι δανείζουν αφειδώς και με χαμηλό επιτόκιο και οι υπόλοιποι απολαμβάνουν εκφωνώντας αριστερούς δεκάρικους. Αν μάλιστα οι δανειστές γίνουν φορτικοί τους ρίχνουν και μια στάση πληρωμών και ένα «άντε γαμηθείτε» και καθαρίσανε.  Κάπως έτσι νοούν το σοσιαλισμό. Συνεπώς όποιος πασχίζει να στήσει μια επιχείρηση, να δουλέψει και να απολαύσει τα κέρδη των κόπων του, είναι σύμμαχος της αστικής τάξης, εκμεταλλευτής, τσανάκι της τρόικας και εχθρός του λαού.  Το πρόβλημα με αυτούς τους «λαϊκούς αγωνιστές» είναι καταρχήν ψυχολογικό. Το πολιτικό έρχεται μετά. Στη μάχη τους για τη διατήρηση των προνομίων που τους παρέχει το δημόσιο πλέγμα, χρειάζονται συμμάχους και τους βρίσκουν στις συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Όταν τα «Αριστερά  αντισυστημικά»  κόμματα υποστηρίζουν από φορτηγατζήδες μέχρι τελωνειακούς και από ΔΕΗτζήδες μέχρι λαμόγια καθηγητές ΑΕΙ,  υπερασπίζονται τα στελέχη τους, δηλαδή τον εαυτό τους. Δηλαδή, το εκτεταμένο σύστημα του πελατειακού κράτους που όλους τους βολεύει, ακριβώς για να μπορεί να επιβιώνει χωρίς σοβαρές αντιστάσεις.

Η μάχη κατά του μεταρρυθμισμού είναι μάχη προσωπικής επιβίωσης των «Αριστερών» κρατικοδίαιτων στελεχών.

Αντίθετα, όποιους επιχειρούν, αλλά και όποιους επέλεξαν να αγωνιστούν για το ψωμί τους ως υπάλληλοι στην ελεύθερη αγορά, τα «Αριστερά στελέχη» τους μισούν, τους βλέπουν ως αντιπάλους γι’ αυτό και  τους εγκατέλειψαν στο έλεος της καπιταλιστικής ασυδοσίας, ή της κρατικής αυθαιρεσίας. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες με καθοδήγηση αυτής της Αριστεράς απομάκρυναν από τα συνδικάτα τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, και τους άφησαν γυμνούς στον οικονομικό χειμώνα. 

Οι μηχανισμοί των κλασσικών δήθεν Αριστερών κόμματων εν Ελλάδι είναι προέκταση των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Είναι μάλιστα από τους πιο επικίνδυνους για τα συμφέροντα των εργαζομένων, γιατί εμφανίζονται ως αντισυστημικοί, ως ορκισμένοι εχθροί του αστισμού, ενώ είναι εστίες του πιο άγριου παρασιτισμού μέσα σε καπιταλιστικό περιβάλλον.

Ως ιδεολογικοί θιασώτες του Στάλιν, της Ιskra και του κάθε λογής αρνητισμού και εχθροί της κάθε νεωτερικότητας, προσδοκούν να υποκαταστήσουν και το θρησκευτικό τομέα  του ιδεολογικού οπλοστάσιου του αστισμού.

Αν υπάρχει σήμερα πραγματική Αριστερά δύο είναι τα μέτωπα στα οποία οφείλει να αναπτυχθεί. Από τη μια στο μέτωπο των «σοβαρών αναλυτών» που βλέπουν μόνο τη μισή αλήθεια και από την άλλη στο μέτωπο του δήθεν αριστερού αντισυστημισμού που λατρεύει την κρατική δίαιτα και μισεί την εργασία. Αλλά όταν κάνεις διμέτωπο αγώνα πρέπει να θυμάσαι κάθε στιγμή ότι είναι διμέτωπος. Η δεξιά ή αριστερή παρέκκλιση εδώ δεν συγχωρείται.
     

Σχόλια

  1. Οδοστρωτήρας Λεο!!
    Τόσο που μου επιτείνεις το αίσθημα ασφυξίας.
    Καλπάζουσα φθορά του κοσμου της μισθωτής εργασίας, που προκαλεί αντιδράσεις,ενώ ταυτόχρονα μας λείπουν οι έμπρακτες διέξοδοι.
    Και μέσα σαυτό το κλιμα η κοινωνική επιχειρηματιοκότητα, πως μπορεί να αναπτυχθεί;
    Μας τα λες χύμα και τσουβαλάτα και αντε πως θα "καθαρίσουμε"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιάννη κάτι δεν μου καθότανε καλά με όλη αυτήν την ιστορία. Την ίδια στιγμή η ανάπτυξη έστω και αναιμική δεν προβλέπεται από πουθενά. Ο Χριστοδουλάκης γράφει ότι υπάρχου κοινοτικά κεφάλαια προς επένδυση. Οι τράπεζες σφιχτές σαν στρείδια. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων θα μας σώσει; Πολύ κουβέντα για περιφερειακά πράγματα. Οι φιλελεύθεροι δεν προτείνουν τίποτα. Περιμένουν κάτι όλοι που εμείς δεν ξέρουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπουρλότο...!!!
    leo, πάντα τελευταίοι τα μαθαίνουμε. Όλο το διάστημα της χρονιάς που πέρασε με μνημόνιο, οι ευρωπαίοι φιλελεύθεροι διυλίζουν τον κόνωπα της επιβίωσής τους απέναντι σε Κίνα, ΗΠΑ κλπ και εμείς είμαστε η παρανυχίδα - θα μας στηρίξουν μεν αλλά σε ένα γενικό πακέτο δε και με σκληρούς όρους - για μερικούς δεν θάχουν άδικο, αρκετά τους παγκαλοδουλέψαμε...
    Οι ντόπιοι περιμένουν - πραγματικά δεν έχουν καμιά ιδέα του τι να κάνουν παρά τους συμβούλους που ένα χρόνο έφεραν. Είναι δέσμιοι εξοπλιστικών προμηθειών, εφοπλιστικών συμφερόντων, εκκλησιαστικών πιέσεων, πελατειακών υποχρεώσεων - περιμένουν το μάνα εξ ουρανού: ότι τους πει ο Όλι - ελπίζοντας ότι δεν θα τους ζητήσει την παρθενιά τους (του πελατειακού μεσαίωνα που δικομματικά έχουν στήσει: ξέρεις τίποτα δημεύσεις, φυλακίσεις, κεφάλαια στα νησιά παραδείσους κλπ). Εύχονται να την βγάλουν καθαρή ελπίζοντας σαν άλλοι γαλαζοαίματοι στην σύμπνοια των φίλων τους στην Ευρώπη.
    Εμείς λοιπόν κι ο πόνος μας - και το ΚΚΕ που κρύβουμε μέσα μας και σκοτώνει κάθε ωραία πρωτοβουλία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιώργο
    και να τη σκότωνε θαλέγαμε ότι έζησε γρήγορα και πέθανε νέα. Έλα όμως που δεν την αφήνει να γεννηθεί. Αλλά οι έγνοιες της "Αριστεράς" δεν φαίνεται να απασχολούν το λαό που πασχίζει να κρατηθεί σε μια τροχιά, αυτή που είχε μάθει ή κάποια παρόμοια. ¨Οταν κάποια στιγμή νιώσει τον εκτροχιασμό και αναζητήσει λύσεις, φοβάμαι ότι η αριστερά δεν θα είναι έτοιμη, οπότε και πάλι από μια φιλελεύθερη "λύση" θα γραπωθεί. Και ξανά τα ίδια. Μήπως η λύση είναι ο έρωτας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν μπορώ να σου απαντήσω, δεν ξέρω. Σκέφτομαι συχνά ότι αυτό που με ηρεμεί είναι η αλήθεια, η έκφρασή της με όση υποκειμενικότητα κι αν γίνεται αυτό, η αίσθηση της αυτονομίας - η αριστερά σαν πρόθεση με εκφράζει αλλά σαν πραγματικότητα με απωθεί: είναι απίστευτη. Πιο συμφεροντολόγα από τους φιλελεύθερους, πιο μίζερη από τους ΔΥ, πιο εκμεταλλεύτρια από τους δεξιούς. Αν θέλει να επανέλθει στην πραγματικότητα πρέπει να τα δώσει όλα - να αλλάξει, να παραδεχτεί, να ταπεινωθεί, να ανοίξει - κι όλα αυτά τώρα, πριν τη νέα ευρωπαϊκή συνθήκη. Με αμυντικό σύστημα ανανέωση δεν γίνεται - οι ανανεωτικοί ακόμα δεν έχουν μιλήσει καν - και το νέο κόμμα καλύτερα να λεγόταν Ανανεωτική Αριστερά για να δεσμευόταν και στις υποχρεώσεις του αντί για το political correct αλλά άσφαιρο Δημοκρατική Αριστερά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σχόλιο που άφησα στη Στρουθοκάμηλο που αναδημοσιεύει την ανάρτηση.

    Τώρα που το ξαναδιαβάζω στο τοίχο σου Γιώργο σκέφτηκα ένα παράδειγμα. Εχω μια μικρή επιχείρηση, δουλεύω νόμιμα, έρχεται ο έφορας να κλείσω τα τρία τελευταία χρόνια. Με ψάχνει βρίσκει 5 τυπικές παραβάσεις του ΚΒΣ, δυο μικρές αλλά όχι τυπικές μου βγάζει φόρο και πρόστιμα που προσαυξάνονται λόγω της τριετίας που έχει περάσει. Και μετά αρχίζει τις διαπραγματεύσεις. Χρωστάς πχ 100 στο κράτος. Μας δίνεις 50 και 20 στο κράτος και γλυτώνεις τα 30. Για να μην σε ξαναενοχλήσουμε. Αλλιώς κάθε μέρα θάμαστε εδώ.
    Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα αν δεν μπεις στην περαίωση.
    Μίλησε η Αριστερά ποτέ γιαυτό; Έγραψε κάτι ο Μηλιός ή ο Λαπαβίτσας; Έκανε κανείς κατάληψη εφορίας; Γιαούρτωσε κανένα; Την αφορά την αριστερά ο πόνος του μικρού επιχειρηματία; Η ανομία, η απάτη; όχι γιατί αφορά το 1/3 του εργαζόμενου ελληνικού πληθυσμού. Η "Αριστερά" δεν εργάζεται.
    Είναι μήπως τιμή μας να είμαστε Αριστεροί και να μην ανήκουμε στην "κρατικοδίαιτη Αριστερά";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι περισσοτεροι συμφωνουμε με αυτα, αλλα τι κανουμε ? Μα πιο πολυ απ'ολα το '' η μαχη κατα του μετ/σμου ειναι η αναγκη επιβιωσης ορισμενων στελεχων της αντισυστημικης αρλουμπας. MIKE

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι τόσο ακραία λαϊκίστικο αυτό το άρθρο που ακόμα και ο Σεβαστάκης θα σήκωνε τα χέρια ψηλά.

    «Ο προοδευτικός είναι εκείνος που κάνει τα πιο “εξτρεμιστικά” (φιλελεύθερα) πράγματα με το μειλίχιο και γλυκανάλατο τρόπο μιας μπαλάντας του Έλτον Τζον…» Νικόλας Σεβαστάκης

    Αν δε κρίνω από την επαγγελματική σου πορεία, δημόσιος υπάλληλος, είναι και ο ύψιστος οπορτουνισμός. Καλά εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους. Εξαίρεση του κανόνα.

    Επιτελέσατε ύψιστη αποστολή με το να την κάνετε, να ξεβρομίσει η μπόχα του λαϊκίστικου «προοδευτικού» φασισμού. Να ανασάνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ελα ρε Κορμοράνο γίγαντα έλα ρε υπερπαίκτη. Και βέβαια φύγανε (δεν ήμουν ποτέ στο ΣΥΝ) για να ρουφήξετε βαθιά μέσα σας ακριβώς τη μπόχα που αναφέρεις.Σε στεναχωρεί το άρθρο γιατί κάπου τα βλέπεις αυτά που αναφέρει δίπλα σου, μέσα σου και όταν σου τα δείχνει ο "αντίπαλος" ζορίζεσαι. Είσαι 18-25 καθαρίζουν άλλοι προς το παρόν για σένα. Η επανάσταση και η ζωή είναι μπροστά σου. Άσε για μας το φιλελευθερισμό, το συμβιβασμό και τον οπορτουνισμό. Και τη δουλειά βεβαίως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πόρτα και Παράθυρο...16 Ιανουαρίου 2011 στις 10:18 μ.μ.

    @ leo
    Εισαι αυτκράτορας ρε μεγάλε!
    Πες κι άλλα μη κολώνεις,ρε "κουταλιανέ".
    Πάντως όποτε θέλεις, τάβλι(μουλτεζίμ)βέβαια τα "σπάμε και τα ξαναρίχνουμε"
    Καλά τα λές για την Αριστερά μόνο που το "περιορίζεις" πολύ στο συριζα και στο κκε(τσιμουδιά για τα καλόπαιδα της ανανεωτικής όπου το 90 και βάλε του "κομματικού" μηχανισμού απο το 74 είναι "κατσικομένο" στο δημόσιο.
    Καμιά άποψη τουλάχιστον για το θεώρημα του Fermat,θα "ρίξεις"? ασε τη πολιτική γι άλλους [ανοργασμικοι,κομπλεξικοί]τι δουλειά εχεις εσύ?είσαι σε καλό δρόμο τώρα στα 50φεύγα έχεις απορίες και για τον έρωτα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και αυτοί μέσα είναι, αλλά τουλάχιστον μεγάλε αυτοί δεν πουλάνε αντισυστημιλίκι και επανάσταση, ενώ οι άλλοι...
    57 είμαι άστα αγόρι μου δύσκολα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει:

    «Η σημερινή κυβέρνηση στρώνει και καθαρίζει συνεχώς το χαλί με σειρά νόμων για να προκαλέσει έναρξη των επενδύσεων που θα προκαλέσουν με τη σειρά τους μια ήπια έστω ανάπτυξη. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας δεν είναι μέτρο εξορθολογισμού, αλλά μέτρο σαγήνευσης των επίδοξων επενδυτών.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων κάθε χώρας, η Ελλάδα καταλαμβάνει τη 14η θέση επί συνόλου 17 ευρωπαϊκών κρατών, με επίδοση 11,4%. Βρίσκεται δηλαδή πολύ κάτω από την πρώτη στην κατάταξη Σουηδία (30%) ή τη Δανία (29%), τις χώρες που υποτίθεται ότι αποτελούσαν το προεκλογικό πρότυπο του σημερινού πρωθυπουργού. http://www.iospress.gr/ios2010/ios20100919.htm
    Εάν αγνοείς τις αιτίες ενός προβλήματος είναι απίθανο να το λύσεις. Η χώρα δεν έχει πρόβλημα "δημοσιουπαλληλίας",ούτε πρόβλημα θεσμών. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να εξηγηθεί η κρίση σε χώρες φιλικότατες στην "επιχειρηματικότητα" όπως οι HΠΑ ή η Ιρλανδία, και θεσμικά θωρακισμένες όπως η Γαλλία και η Γερμανία.
    Σε αυτά που λέγονται για την αριστερά είμαι περίεργος από που αντλούνται τα στοιχεία, και έχω την περιέργεια να μάθω το ποσοστό δημοσιουπαλληλίας στο ΚΚΕ π.χ.
    Η επίθεση του άρθρου στον χώρο της μισθωτής εργασίας είναι αήθης και απαράδεκτη.

    Για το ποσοστό των δημόσιων υπάλληλων στην οικονομία:
    Ελλάδα υπολείπεται πολύ και από τη Γαλλία (21,2%) και τη Μεγάλη Βρετανία (17,8%), παρά τις έντονες περικοπές της τελευταίας. Η χώρα μας ξεπερνά –και μάλιστα ελάχιστα- μόνο την Ιρλανδία (11,0%), την Ολλανδία (10,7%) και τη Γερμανία (10,2%). Όπως παρατηρεί η μελέτη, η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη αυτή παραμένει τις τελευταίες δεκαετίες σταθερή.
    http://www.iospress.gr/ios2010/ios20100919.htm
    Και φυσικά ρόλος καμμίας αριστεράς δεν είναι να προστατεύει ή να ενθαρύνει καμμία "επιχειρηματικότητα". Εχει το δικαίωμα και η εργατική τάξη να έχει τους δικούς της πολιτικούς εκφραστές.
    Κεντρικό νόημα από το άρθρο είναι η πλήρης άγνοια του συγκραφέα του τόσο για το γεγονός της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ καπιταλιστικής κρίσης όσο και για τις αιτίες της. Από αυτό δεν θα μπορούσε παρά να προτείνει την ανεδαφική λύση ενός μη δυσλειτουργικού (και χωρίς κρίσεις)καπιταλισμού που δεν ύπηρξε ποτέ. Αλλά η αριστερά τι σχέση θα μπορούσε να έχει με κάτι τέτοιο, και γιατί κατηγορείται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @trash

    Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι υπαρκτή, όπως και η ελληνική. Όμως, ακόμη και όταν η πρώτη θα έχει ξεπεραστεί, η δεύτερη θα είναι ακόμη εδώ. Για αυτό μιλάμε για την ελληνική κρίση. Εάν δεν το κάναμε, θα κρυβόμασταν πίσω από το δάχτυλό μας.

    Πράγματι, δεν έχουμε πολλούς δημόσιους υπαλλήλους γενικώς. Έχουμε ειδικώς (σε άχρηστα γραφεία και υπηρεσίες, καθώς και στα υπουργεία, στο στρατό, στις διάφορες αστυνομίες κτλ.). Αλλού (κοινωνικές υπηρεσίες κτλ.) έχουμε μεγάλη έλλειψη. Παντού όμως η παραγωγικότητα είναι χαμηλή, όπως και η ακεραιότητα, ενώ η κουλτούρα εξυπηρέτησης του πολίτη είναι συχνά ανύπαρκτη: 1 ευσυνείδητος ΔΥ - και έχω γνωρίσει αρκετούς - κάνει τη δουλειά άλλων 10 που κάθονται και τον ειρωνεύονται.

    Εμένα αυτό το post μου άρεσε γιατί η κριτική του είναι εύστοχη όχι μόνο όταν απευθύνεται στην αντισυστημική αριστερά, αλλά και όταν απευθύνεται στη ρεφορμιστική κεντροαριστερά (στην οποία ανήκω π.χ. και εγώ).

    Έχει δίκιο ο leo: δεν αρκεί να μιλάμε για τις συντεχνίες, πρέπει να μιλήσουμε δυνατότερα και για τον άναρχο, κρατικοδίατο, παραβατικό και ενίοτε δολοφονικό (βλ. Κούνεβα) καπιταλισμό. Οι φιλελεύθεροι μιλάνε μόνο για το ένα, οι αντισυστημικοί μιλάνε μόνο για το άλλο, θα κερδίσει όποιος μιλήσει πειστικά και για τα δύο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. trash
    άλλα διαβάζεις και άλλα κατηγορείς, προφανώς γιατί διαφωνείς πολιτικά και αυτό σε τυφλώνει. Ποιος γράφει για τους ΔΥ; Ποιος γράφει ότι είναι πολλοί;
    Το άρθρο επισημαίνει τα δύο μέτωπα στα οποία πρέπει να αναπτυχθεί η αριστερά, στο μέτωπο των συντεχνιών του δημοσίου και σε αυτό της καπιταλιστικής ασυδοσίας. Και τα δύο είναι εχθροί των ανθρώπων της εργασίας είτε των μισθωτών είτε των μικρών επιχειρηματιών. Αλλά τα ¨αριστερά" κόμματα στελεχωμένα από ανθρώπους που δεν τους ξέρει το ΙΚΑ ή το ΤΕΒΕ είναι αδύνατο να αντιληφθούν το τι συμβαίνει στην αγορά εργασίας, στο δρόμο. Αντιλαμβάνονται μόνο τις σχέσεις των ΔΥ με το κράτος. Υπάρχει εργάτης στο ΔΣ της ΓΣΕΕ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Και κάτι άλλο,γιατί με ρωτάς για το ποσοστό των ΔΥ στο ΚΚΕ. Όταν αναφερόμαστε στην Αριστερά, μιλάμε για τις ηγεσίες, για τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων και όχι για τα μέλη ή τους ψηφοφόρους. Και φαντάζομαι να ξέρεις ότι τα αριστερά δήθεν κόμματα είναι οι πιο αντιδημοκρατικοί σχηματισμοί του πολιτικού χάρτη της χώρας. Αν η Αριστερά έχει το χάλι που έχει το οφείλει ακριβώς στην έλλειψη γείωσης. Στην αδυναμία να καταλάβουν οι καρεκλοκένταυροι τις πραγματικές ανάγκες του λαού, που σίγουρα δεν είναι μόνο ο μισθός. Η αριστερά όφειλε να αγκαλιάσει τη μικρή επιχειρηματικότητα γιατί μέσα από αυτήν θα μπορούσε να αντιπαλέψει και τον ληστρικό καπιταλισμό των ελίτ. Αλλά δεν την απασχολεί. Λατρεύει το κράτος γιατί νοεί το σοσιαλισμό ως μια εξουσιαστική κρατικιστική δομή, γιατί λατρεύει την τεμπελιά και την μικροεξουσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το πόσους δημόσιους υπάλληλους έχουμε ακριβώς και κυρίως το που εργάζονται είναι κάτι που προς το παρόν δεν το γνωρίζουμε. Ο προϋπολογισμός του 2010 (σ.74)τους ανεβάζει σε 512.000 με δεδομένα που αναφέρονται ως τον Ιούνιο του 2009 και με βάση τα στοιχεία που υποβάλλουν οι φορείς. Σε αυτούς δεν περιλαμβάνονται οι στρατιωτικοί υπάλληλοι, οι παπάδες και δεν ξέρω αν περιλαμβάνονται οι δημοτικοί υπάλληλοι. Επίσης η καταγραφή αυτή γίνεται πριν την εθελοντική ηλεκτρονική απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων το καλοκαίρι του 2010 τα αποτελέσματα της οποίας ακόμη δεν είναι γνωστά. Ωστόσο γνωρίζουμε πως το ελληνικό κράτος δεν ήταν σε θέση να πληροφορήσει την τρόικα για τον ακριβή αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα μας. Με αυτά τα δεδομένα και έχοντας υπόψη μου πως συλλέγουν οι φορείς στοιχεία για τους υπαλλήλους που απασχολούν, η υπόθεση μυρίζει "greek statistics". Τώρα για τον πολιτικό και κοινωνικό ρόλο των δημοσίων υπαλλήλων που είναι και η ουσία του θέματος θα τα πούμε μια άλλη φορά.
    Dimef

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία