...για τους αγανακτισμένους



του Σωτήρη Λεβέντη

Αν ρωτήσει κανείς τους αγανακτισμένους για το τι θα ήθελαν οι ίδιοι να γίνει από εδώ και στο εξής, και ποια μέτρα πρέπει να εφαρμόσει η χώρα για να βγει από την κρίση, δεν θα έπαιρνε μία ενιαία απάντηση, αλλά πολλές. Πολλές και αντιφατικές. Η μεγάλη πλειοψηφία των αγανακτισμένων θα συμφωνούσε χωρίς πολλή δυσκολία σε μέτρα που να άπτονται της πολιτικής: τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, την κατάργηση της βουλευτικής αποζημίωσης και της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, τη δήμευση των περιουσιών όσων έχουν εμπλακεί τα ονόματά τους σε υποθέσεις σκανδάλων, ανεξάρτητα από αν αυτό έχει αποδειχθεί ή όχι.

Όταν περνάμε όμως από τα μέτρα για την πολιτική στα μέτρα για την οικονομία και την κοινωνία, δεν υπάρχει κάποια κοινή συνισταμένη στην οπτική τους. Άλλοι, πιθανόν οι περισσότεροι, θα υποστηρίξουν την άμεση απόλυση των περισσότερων δημόσιων υπαλλήλων, προκειμένου να στηριχθεί πιο αποτελεσματικά ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας. Αρκετοί προερχόμενοι από την αριστερά θα υποστηρίξουν το ανάποδο, ότι φταίει το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, και πρέπει να στηριχτεί ο δημόσιος τομέας, και την κρίση να την πληρώσουν οι τραπεζίτες και όσοι γενικώς τη δημιούργησαν. Κάποιοι λιγότεροι θα επιχειρηματολογήσουν υπέρ της αναδιάρθρωσης, σκληρής ή μαλακής. Περισσότεροι θα επιχειρηματολογήσουν για την ανάγκη να περιοριστεί η μετανάστευση και να χτυπηθεί η εγκληματικότητα. Άλλοι θα πουν για τη συναίνεση, άλλοι για το ότι δεν μπορεί να υπάρχει συναίνεση.

Όλες οι απόψεις, όλες οι προσεγγίσεις, όλα τα θέματα ακόμα, γίνονται ένα κουβάρι από αντιφάσεις που, προς το παρόν, συνυπάρχουν. Ταυτόχρονα συνυπάρχουν και αρκετές διαφορετικές εκφράσεις της αγανάκτησης, ανάμεσα τους και οι κατσαρόλες, που προκαλούν όλα τα ιστορικά αντανακλαστικά της αριστεράς (σημείωση για τους νεότερους: οι κατσαρόλες στις διαδηλώσεις ήταν το σύμβολο της αναταραχής που συνέβαλλε στην αποσταθεροποίηση του Αλιέντε, και από τότε έχει μείνει στην ορολογία της αριστεράς ή έκφραση “συγκέντρωση κατσαρόλας”), οι μούντζες, τα χουλιγκάνικα συνθήματα (“άντε γ.. Πάγκαλε”). Δεν έχει όμως εκδηλωθεί καθόλου βία, καθώς τόσο οι αναρχικοί σνομπάρουν τις συγκεντρώσεις, όσο και η αστυνομία έχει πολύ διακριτική παρουσία.

Έχει ένα σοβαρό δέλεαρ το όλο εγχείρημα. Στις δύκολες στιγμές καλό είναι να ξέρει κανείς ποιοι είναι οι καλοί, για να τους βασιστεί, και ποιοι είναι οι κακοί. Και οι αγανακτισμένοι μπορεί να μην έχουν καταλήξει στο ποιοι είναι οι κακοί (είναι το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα? Είναι οι κακοί πολιτικοί που είναι κλέφτες και φάγανε τα λεφτα?), ξέρουν όμως ότι οι ίδιοι είναι οι καλοί. Γιατί δεν κάθονται στον καναπέ τους, αλλά προσπαθούν να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Και οι αγανακτισμένοι όμως, όπως όλοι μας, απηχούμε αυτά που ακούμε γύρω μας. Και όσο πιο πολλή τηλεόραση βλέπουμε, τόσο πιο πολύ την απηχούμε.

Ασφαλώς και καλά κάνουν τόσοι Έλληνες και είναι αγανακτισμένοι. Η κατάσταση κάθε άλλο παρά καλή είναι, και είναι απολύτως δικαιολογημένο να νοιώθουμε όλοι εξαπατημένοι, αφού ο μύθος της ισχυρής και ευημερούσας Ελλάδας κατέρρευσε εκωφαντικά. Η αγανάκτηση όμως πρέπει να φέρει και αποτέλεσμα, αλλοιώς το μόνο που θα μπορούσε ίσως να καταφέρει είναι να γίνει μια καταστροφική δύναμη που θα κοπάσει, αργά ή γρήγορα, έχοντας οδηγήσει σε πισωγύρισμα. Και όσο το κίνημα των αγανακτισμένων δεν διατυπώνει κάποια σαφή και περιεκτικά αιτήματα, δεν μπορεί να περιμένει κανείς αποτέλεσμα από αυτό.

Σχόλια

  1. Να περιμένουμε λοιπόν «σαφή και περιεκτικά αιτήματα» από το γιο βουλευτή που διορίστηκε στη Βουλή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε Σωτήρη, καλή η προσπάθεια, δεν λέω. Περιγράφεις το πλήθος των συγκεντρωμένων στο Σύνταγμα με αρκετή ακρίβεια.
    Όμως τι ζητάμε από τον πολύχρωμο, πολύμορφο και πολυποιοτικό καμβά των «αγανακτισμένων» ?
    Γράφεις: «…όσο το κίνημα των αγανακτισμένων δεν διατυπώνει κάποια σαφή και περιεκτικά αιτήματα, δεν μπορεί να περιμένει κανείς αποτέλεσμα από αυτό…»
    Κάναμε κόμμα και συνέδριο και δεν κατορθώσαμε να διατυπώσουμε και καθημερινά να διατυπώνουμε, σαφή ριζοσπαστική πρόταση, ολοκληρωμένη και περιεκτική. Χάσαμε και χάνουμε χρόνο, γιατί έχουμε ως ΔΗΜ.ΑΡ. τα δεσμά του κακού παρελθόντος και τον εξαναγκασμό της επανάληψης. Δεν τολμήσαμε ως ΔΗΜ.ΑΡ. να ανοιχτούμε στην κοινωνία. Κοιτάγαμε προς το παρελθόν, έναν καλό ΣΥΝ και πως θα πάρουμε κανένα «δυσαρεστημένο σύντροφο από τον ΣΥΝ». Ως ηγετική ομάδα και ως μηχανισμός η ΔΗΜ.ΑΡ. πρόσεξε την περιχαράκωση και την αναπαραγωγή του σκληρού πυρήνα της ανανεωτικής πτέρυγας. Δεν μπόρεσε ή δεν άντεξε να δει την κοινωνία έξω από τον μικρόκοσμο της.
    Και πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει γιατί «…Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να υλοποιήσουμε τις διακηρύξεις μας και να απαλλαγούμε από την κακή μας κληρονομιά…»
    Χρειαζόμαστε να βρούμε … την αριστερά της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς και της θυσίας, γιατί αυτήν την αριστερά έχει ανάγκη ο τόπος σήμερα, όσο ίσως ποτέ πριν στα χρόνια της νεότερης ιστορίας, την σύγχρονη αριστερά που ανοίγεται στην κοινωνία της εργασίας και της παραγωγής, και όχι την αρτηριοσκληρωτική αριστερά υποστηρικτή των συντεχνιών και του παρασιτικού κρατικοδίαιτου βολέματος…»
    Όμως φίλε Σωτήρη, θα συνεχίσουμε! Για τα αγέννητα και γεννημένα παιδιά.
    «…Κι ας ματώσουμε…γιατί πάντα θα θέλουμε να είμαστε η αριστερά της προσφοράς και της θυσίας… όπως τα παλιά καλά χρόνια της ανιδιοτέλειας της πολιτικής...»
    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο Πολυβώτης τα είπε όλα. Ευκαιρία να επιστρέψουμε στην κριτική μελέτη του Κονδύλη π.χ. και να επιχειρήσει η Δ.Α. να ανοίξει τα ντουλάπια της να βρει τους ξεχασμένους "σκελετούς"... Έλεος πια με τον διδακτισμό των βολεμένων της πελατειοκρατίας!!!
    Βασίλης Μπογιατζής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βασίλη
    Όταν αποφασίσαμε να υποστηρίξουμε κριτικά το εγχείρημα ΔΗΜΑΡ αυτούς τους σκελετούς είχαμε στο μυαλό μας. Μιλήσαμε για αναστοχασμό πάνω στις θεωρίες και για καινοτόμες πολιτικές πρωτοβουλίες. Οι ιδέες του Κονδύλη είναι τουλάχιστον για μας βασική αναφορά. Αλλά δεν συμφωνούν όλοι με αυτά. Η κοινοβουλευτική επιβίωση του κόμματος φοβάμαι ότι προέχει και αυτό δεν είναι επιλογή μόνο της ηγετικής ομάδας αλλά και της πλειοψηφίας του κόμματος. Το ζήτημα είναι ποιες πολιτικές επιλέγεις για να κατακτήσεις το στόχο σου. Να αναπαράγεις την πολιτική ΣΥΝ με κόσμιο τρόπο, ή να απευθυνθείς σε νέα πολιτικά ακροατήρια προτείνοντας ένα νέο ιστορικό συμβιβασμό για να βγει η χώρα από την κρίση; Υπάρχει μια διάθεση να ειπωθούν άλλα πράγματα, αλλά υπάρχει και πολύ συντηρητισμός, ο γνωστός του ανανεωτικού χώρου. Δυστυχώς χρειάζονται πολιτικές εφεδρείες που όμως σπανίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όλα είναι απότοκα του τρόπου ανάπτυξης των Δυτικών κοινωνιών μας. Στην Ελλάδα έχουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός άθλιου πολιτικού συστήματος που όμως υπηρέτησε ένα τρόπο ανάπτυξης όπως και ο υπόλοιπος κόσμος. Σήμερα χρεοκοπούμε γιατί θελήσαμε να παραβούμε τους κανόνες της φύσης, να ζήσουμε πλούσια και ελεύθερη ζωή σαρώνοντας ανθρώπους και φυσικούς πόρους. Η αμηχανία των αγανακτισμένων, αλλά και όλων μας δείχνει, ότι χάνουμε το τρόπο ζωής που εμείς επιλέξαμε, μας άρεσε, τον αναζητάμε, αλλά ξέρουμε ότι κάτι κάναμε λάθος. Θα θέλαμε όλα αυτά να έιναι όνειρο αλλά δεν είναι. Αποανάπτυξη τώρα. ϊσως να είναι μια λύση. ϊσως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία