Η κρίση χωρίς ψευδαισθήσεις



Γράφτηκε από κοινού από τους Μάνο Ματσαγγάνη,  Σταύρο Λιβαδά και τον Γιώργο Προκοπάκη. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (Σάββατο 4 Ιουνίου 2011).


Κρίση και παθογένειες

Η χώρα περνά μια από τις χειρότερες κρίσεις της ιστορίας της. Για αυτή την κατάσταση ευθύνονται πολλοί, κυρίως όμως όσοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες. Ευθύνες έχουν και όσοι συνέβαλαν με τη στάση τους στην επικράτηση του σημερινού μοντέλου πολιτικής. Ενός μοντέλου βασισμένου στις πελατειακές σχέσεις, στη διαφθορά, στην ιδιοποίηση δημόσιου πλούτου, στην αδιαφανή διαχείριση των δημοσίων πόρων, της δημόσιας διοίκησης, των κοινωνικών υπηρεσιών, του περιβάλλοντος.

Αναμφίβολα η κρίση της οικονομίας επιβαρύνεται από την παγκόσμια χρηματοοικονομική αστάθεια. Κυρίως όμως είναι επακόλουθο της εγχώριας πολιτικής κρίσης. Πίσω από κάθε πτυχή της ελληνικής οικονομικής κρίσης κρύβεται κάποια από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος:


  • Η εμπέδωση της αντίληψης ότι η κερδοφορία μιας επιχείρησης εξαρτάται από τις κατάλληλες διασυνδέσεις, και όχι την ανταγωνιστικότητά της.


  • Η συστηματική παραβίαση της εργατικής, ασφαλιστικής, φορολογικής και περιβαλλοντικής νομοθεσίας.


  • Η ανάδειξη του κράτους σε «μεγαλοεργοδότη», με κύριο μέλημα την «εξόφληση» κάθε μορφής και είδους «πελατειακών» οφειλών.


  • Η εύνοια προς μια κρατικοδίαιτη μεγάλη επιχειρηματικότητα, εις βάρος τόσο της υγιούς ανταγωνιστικότητας, όσο και του κοινωνικού συμφέροντος.


  • Η δημιουργία ενός συμπαγούς δικτύου σχέσεων, βασισμένου στη συναλλαγή, τη διαπλοκή και τη διαφθορά, ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και τον ιδιοτελή συνδικαλισμό.


  • Η ανεύθυνη συσσώρευση ελλειμμάτων, που η μια κυβέρνηση κληροδοτούσε στην άλλη και όλες μαζί στις νεώτερες γενιές.


  • Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις
    Όποια και αν είναι η κατάληξη της σημερινής κρίσης, η χώρα θα βρεθεί υποχρεωτικά με πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό και με μειωμένο δημόσιο χρέος. Το πραγματικό δίλημμα είναι εάν στην επόμενη μέρα θα οδηγηθούμε με τρόπο βίαιο και καταστροφικό, ή εάν θα προχωρήσουμε συντεταγμένα.

    Για την έξοδο από την κρίση δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Κάποιου είδους διακανονισμός του δημόσιου χρέους με τους πιστωτές μας, ιδιώτες και μηχανισμούς στήριξης, φαίνεται αναπόφευκτος. Θετική προοπτική για την Ελλάδα μπορεί να υπάρξει μόνον εάν προχωρήσουμε στο διακανονισμό με τα ελλείμματα υπό έλεγχο.

    Σε κάθε περίπτωση, μόνος ο λογιστικός διακανονισμός του χρέους δεν λύνει το πρόβλημα. Το «κούρεμα» των πιστωτών, παρά τη λογιστική μείωση του χρέους, μετατρέπει τις διευκολύνσεις της ΕΚΤ και τις εγγυήσεις του δημοσίου σε χρέος. Επί πλέον, κάνει απαγορευτική για μεγάλο χρονικό διάστημα την προσπέλαση στις αγορές και τη διαχείριση των δημοσιονομικών, στο πλαίσιο ανεξάρτητης εθνικής πολιτικής. Οι ήπιες λύσεις, με τη συναίνεση των πιστωτών, είναι ευπρόσδεκτες. Όμως, μικρή μόνο βελτίωση μπορούν να επιφέρουν.

    Υποχρεωτικά, η έξοδος από την κρίση περνάει μέσα από την δημοσιονομική εξυγίανση, και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με κάθε πρόσφορο τρόπο.

    Μεταρρύθμιση τώρα
    Η ραγδαία και ριζική αλλαγή του πλαισίου άσκησης των δραστηριοτήτων του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας είναι σήμερα πιο επείγουσα παρά ποτέ. Αφενός για την άμεση δρομολόγηση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, με ελαχιστοποίηση των κραδασμών για την κοινωνία και τη διατήρηση των ωφελημάτων μετά την κρίση προσφέροντας επαρκές πλεόνασμα για την υποστήριξη της ανάπτυξης. Αφετέρου για την απελευθέρωση των κοινωνικών δυνάμεων που ασφυκτιούν, κάτω από το βάρος του πελατειακού κράτους.

    Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να είναι προσανατολισμένες προς την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, ώστε το κράτος να είναι λιγότερο εργοδότης και διαχειριστής του πλούτου και περισσότερο εγγυητής της νομιμότητας και της ισονομίας, καταλύτης της ανάπτυξης, ρυθμιστής της επιχειρηματικής δραστηριοποίησης.

    Είναι απαραίτητη η διάλυση όλων των ειδών πελατειακών σχέσεων, η πάταξη της διαπλοκής και της διαφθοράς. Δεν μπορεί να αφορούν μόνον την οικονομία: πρέπει να καλύπτουν τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική προστασία, τη δικαιοσύνη, την πλήρη εξυγίανση της πολιτικής ζωής. Με κύριους στόχους ένα υγιέστερο πλαίσιο οικονομικής πολιτικής, ένα μικρότερο αλλά αποδοτικότερο κράτος, την ενίσχυση του κύρους των πολιτικών θεσμών, την αποκατάσταση του κράτους δικαίου, καθώς και ένα δικαιότερο και αποτελεσματικότερο σύστημα φορολογίας και κοινωνικής προστασίας. Είναι ο μόνος δρόμος για την επαναπροσέγγιση και σύμπλευση με τα κράτη και τους λαούς της Ευρώπης, έξω από το πλαίσιο της οποίας δεν υπάρχει καμιά προοπτική για τη χώρα.

    Είναι βέβαιο ότι όσοι κέρδισαν, όσοι βολεύτηκαν και όσοι απλώς συμβιβάστηκαν με όσα μας έφεραν στη σημερινή κρίση θα αντισταθούν στις μεταρρυθμίσεις μέχρι τέλους.Το κάνουν ήδη, καθώς η χώρα βρίσκεται σε μια παρατεταμένη κατάσταση ακυβερνησίας.

    Ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την κυβέρνηση με τη μήτρα του παλαιοπασοκικού λαϊκισμού δεν αποκόπηκε ποτέ. Ήδη μετατρέπεται σε βρόχο, που κινδυνεύει να την πνίξει – μαζί και την κοινωνία. Σε παρόμοια θηλειά έχει εμπλακεί και το πολιτικό σύστημα της χώρας, παιδί του ίδιου πελατειακού κράτους, από το οποίο έχει μάθει να ζεί και από το οποίο δεν επιθυμεί να αποκοπεί. Η κοινωνία, κατακερματισμένη και αυτονομημένη, βρίσκεται σε κατάσταση αμηχανίας. Το πελατειακό σύστημα που μέχρι χθες παρήγαγε κοινωνική συναίνεση, αδυνατεί πλέον να εγγυηθεί κοινωνική συνοχή. Το σκοτεινό και αβέβαιο μέλλον, η μαζική διάψευση των ελπίδων, όσων πίστεψαν αλλά δεν έφταιγαν, παράγει αποστροφή, οργή, αγανάκτηση. Αντιδράσεις δικαιολογημένες, αλλά αδιέξοδες.

    Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας παρήλθε ανεπιστρεπτί. Μας μένει να διαχειριστούμε τις οδυνηρές συνέπειες της. Μπροστά μας δεν υπάρχει άλλη οδός, παρά αυτή των μεταρρυθμίσεων. Είναι καιρός να ενεργοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση όλες οι ζωντανές δυνάμεις της χώρας: όσοι αντιλάμβάνονται πως η ατομική πρόοδος ταυτίζεται με το συλλογικό αγώνα για το δημόσιο συμφέρον και την κοινωνική αλληλεγγύη.

    Σχόλια

    1. μακάρι αυτό το κείμενο να ήταν ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς

      πολύ εύστοχο πραγματικά!

      Αλέξανδρος Κ.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    2. Αλέξανδρε
      τα κείμενα αυτά δεν τα υιοθέτησαν ποτέ τα κόμματα, ειδικά της Αριστεράς. Ότι δεν είναι κοινότυπο, ουδέτερο, ξύλινο, ότι ξεφεύγει από την αριστερή Βίβλο, ότι μιλάει για την πραγματικότητα, η πλειοψηφία των αριστερών δεν μπορεί να το ακούσει, ως ανακοίνωση του κόμματος. Πες μου υπήρξε ποτέ ανακοίνωση κόμματος που να κάνει έστω χιούμορ;

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    3. ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΙΑ,ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ, ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ

      Αντί προλόγου

      Παρακαλώ τους επιστήμονες ψυχικής υγείας να ασχοληθούν με το θέμα της επικεφαλίδας, γιατί δεν έχω βρει σχετική βιβλιογραφία, οι δε διαπιστώσεις μου είναι εμπειρικές και ατελείς ιδιαίτερα στους μηχανισμούς μεγέθυνσης της συναισθηματικής ανωριμότητας, του πνευματικού (και όχι μόνον) ναρκισσισμού, της εξουσιομανίας και του αλάθητου της πίστης τους που θυμίζει-δυστυχώς- καθολικούς επισκόπους της ιεράς εξέτασης.

      Καλούν κι αυτοί τους πιστούς τους, "τους κολασμένους της γης ", να περάσουν μια ακόμα ζωή-κόλαση γεμάτη πρέπει-νόρμες-πλάνα(με πόνο, αίμα, δάκρυα,..) χωρίς καμιά ελευθερία, χαρά, δημιουργικότητα,... για τον σοσιαλιστικό παράδεισο μετά θάνατον!

      1.Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” (επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες) και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ‘’δήλωση’’ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους (και που πολλές φορές δεν υπογράφθηκε για λόγους αξιοπρέπειας-εγωισμού) και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκόμενων από την τοπική εκδικητικότατα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο , στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ‘’κοινωνικών φρονημάτων’’ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ’60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί –πλέον- σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.

      Αυτός είναι ο κλασσικός μηχανισμός αυτοπαγίδευσης : λόγω ικανοτήτων/συγκυριών να γίνεις τελικά, αυτό που θα ήθελες να πολεμήσεις νεότερος. Δεν μπορείς να πολεμήσεις εναντίον του εαυτού σου. Το ξεπερνούν με την σχιζοφρενική ρήση:
      "Άλλο η δουλειά και άλλο η ιδεολογία !!!"

      Πρόσφατα από την Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. ειπώθηκε ότι άλλο η ατομική αντιμετώπιση στην κρίση (λ.χ. απολύσεις σε μια επιχείρηση) και άλλο η κοινωνική προοπτική, δικαιολογώντας μάλλον την μείωση μισθών και τις απολύσεις σε κομματικές επιχειρήσεις…

      2. Ο σταλινισμός είναι η ‘’αριστερή’’ έκφραση του εξουσιασμου και της αυταρχικότητας και -παγκοσμίως -της πιο άγριας. Ο μαρξισμός έχει καταστεί διαχρονικά ‘’στήλη άλατος’’ αντί για διαρκώς ανανεούμενος τρόπος ανάλυσης της κοινωνίας και της βιόσφαιρας. Είναι γνωστή, ακόμα και σήμερα, η αντίδραση του σύγχρονου αριστερού ‘’στελέχους’’ απέναντι στο αυθόρμητο, το ανοργάνωτο, το απρόσμενο : καχυποψία, εκνευρισμός, άρνηση αποδοχής. Ότι δεν ελέγχουν (σχεδιασμός εκ των άνω) το καταστρέφουν και αν δεν μπορούν το συκοφαντούν, οι πιο ευγενείς το αγνοούν. Όλα πρέπει να είναι ελεγχόμενα σε ‘’κουτάκια’’, ‘’φάσεις’’, ‘’στάδια’’. Η κοινωνία πρέπει να λειτουργεί περίπου… σαν τα ταχυδρομεία. Κορυφαίο παράδειγμα η αντίδραση των οργανωμένων μελών της αριστεράς στην αυθόρμητη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και η συκοφάντησή της.

      3. H προηγούμενη πολυετής λειτουργία της πολυδιασπασμένης, από το 1968, αριστεράς σε συνθήκες παρανομίας, υπό το καθεστώς του ‘’δημοκρατικού’’ συγκεντρωτισμού με μεταβίβαση των εντολών της κεντρικής ηγεσίας(εξουσίας)στα οργανωμένα μέλη της που πρέπει να τις εκτελέσουν με σοβαρούς κίνδυνους ( μακρόχρονη στέρησης της ελευθερίας τους(εκτόπιση φυλάκιση ή κάθειρξη) και - σε ορισμένες περιπτώσεις -θανατική ποινή).

      Στην περίπτωση του Δημοκρατικού Στρατού, η εξουσία της ηγεσίας ήταν απόλυτη όχι μόνον στα οργανωμένα μέλη, αλλά και στον πληθυσμό της περιοχής που εκάστοτε κατείχε : για υποχρεωτική στρατολόγηση, υποχρέωση τροφοδοσίας του επαναστατικού στρατού από τους αγρότες και κτηνοτρόφους της περιοχής κ.λ.π.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    4. 4. Παγκοσμίως, παρόμοια ισχύουν και στις οργανώσεις επαναστατικής βίας. Η παρανομία που συνεπάγεται η οργάνωση ένοπλης βίας καταστρέφει την ελεύθερη συζήτηση για τα λαϊκά προβλήματα αφού εξαναγκάζει την δημοσίευση των θέσεων-μανιφέστου της οργάνωσης. Εντός της οργάνωσης, που έχει στρατιωτική μορφή, συχνά καταστρέφει και την δημοκρατική έκφραση σε βάρος της απόλυτης εξουσίας και του αλάθητου της ηγεσίας, μεγεθύνει την αυθαιρεσία και -ενδεχομένως- πυροδοτεί η οδηγεί στην παραφροσύνη.

      Λ.χ. ο Horst Mahler, γιος Γερμανού στρατιώτη που πεθαίνει στο μέτωπο, κατά το μισό Εβραίος, γίνεται ιδρυτικό μέλος της RAF. "Θεωρούσε την εργατική τάξη της Δυτικής Γερμανίας τελείως παθητική και διεφθαρμένη, και επομένως ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί από μόνη της. Οι εργάτες ήταν κατατρομαγμένα γουρούνια, μαζί με το σύνολο της Αριστεράς. Και μαζί με τους συντρόφους του, πίστεψαν πως με κάποιες δολοφονίες και κάποιους δυναμίτες θα την απελευθέρωναν."

      Ο Horst Mahler, μετά την σύλληψη του, στην φυλακή έγινε φιλο-χιτλερικός-αντισημίτης και αφού αποφυλακισθεί, λόγω της συμμετοχής του στο αντάρτικο πόλης , σύντομα φυλακίζεται ξανά με τον νόμο Volkverherzung "υποκίνησης του λαϊκού μίσους εναντίον ενός τμήματος του πληθυσμού".

      Μα κι Γαλλοι αριστεριστες κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ' αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν :
      “Η επιστροφή του Νετσάγιεφ, Jorge Semprun: Απ' όλα τα μέλη της αριστερίστικης οργάνωσης "Προλεταριακή πρωτοπορία", ο Ε. Σ. είναι ο μόνος που δεν πέτυχε κοινωνικά. Οι υπόλοιποι κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ' αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν. Έδωσαν τη μάχη αυτή με πάθος ισότιμο μ' εκείνο που είχαν επιδείξει είκοσι χρόνια νωρίτερα επιδιώκοντας την αλλαγή. Απέκτησαν εξουσία και χρήμα. Απ' όλους αυτούς …ο Ε. Σ. είναι … ο λιγότερο επιφανής από τους τέσσερις που έχουν απομείνει. Γιατί ο πέμπτος της οργάνωσης έχει πεθάνει. Τον έλεγαν Ντανιέλ Λορενσόν και το παρατσούκλι του ήταν "Νετσάγιεφ". Τον σκότωσαν οι φίλοι του πριν από είκοσι χρόνια. Για να επιζήσουν εκείνοι.”

      5. Τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα, ακόμα και σήμερα, αλλοίμονο και για πολλά ‘’στελέχη’’ της ανανεωτικής αριστεράς (δηλ. ως μέσος όρος) την μυστικοπάθεια σε βαθμό ‘’συνωμοτικότητας’’, την έλλειψη επαφής με τις ‘’πλατιές μάζες’’ και την κρυφοσταλινική- «κρατικίστικη»-γραφειοκρατική αντίληψη επιβολής γνώμης, σχεδόν για τα πάντα.

      6. Εξάλλου οι μακρόχρονες επενδύσεις που έχουν κάνει οι εξουσιομανείς γραφειοκράτες πρέπει να αποδίδουν αποτελέσματα αποκλειστικά σε έναν στενό κύκλο, στον οποίο δύσκολα γίνονται αποδεκτοί οι άλλοι, οι διαφορετικοί . Επομένως δεν πρέπει να απορούμε που τα ‘’στελέχη’’ του ΣΥΝ απαρτίζονται κυρίως από πρώην επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και δημόσιους (κατ΄ ευφημισμόν) υπάλληλους –συνδικαλιστές του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού.

      7.Υπάρχουν παραδοσιακά και ελάχιστοι «ταξικοί αποστάτες» , που ασχολούνται με το hobby (συγνώμην λειτούργημα) της πολιτικής, όπως οι κυρίες της μεγαλοαστικής τάξης με τις αγαθοεργίες, που μας κάνουν την χάρη να μας… δίνουν σημασία, να ‘’παίζουν΄’’ με τις ιδέες και την ανάδειξη ‘’στελεχών’’ όπως οι γόνοι της βρετανικής μεγαλοαστικής τάξης .Και στην αριστερα (ανθρώπινο είναι) παρουσιάζονται σημαντικά φαινόμενα παρεοκρατιας και νεποτισμού (γόνοι αριστερών που συνεχίζουν την συνδικαλιστική- πολιτική πορεία των γονιών τους)

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    5. 8. Λίγοι πραγματικά εργαζόμενοι υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες κατόρθωσαν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πρώτη γραμμή της Ανανεωτικής Αριστεράς, γιατί οι πρώτοι θα έχαναν την δουλειά τους και οι δεύτεροι θα έκλειναν την επιχείρησή τους ή -λιγότερο σύνηθες- απορροφήθηκαν από το επάγγελμα τους, αρκετοί χρησιμοποιώντας αρχικά και το ‘’λογότυπο του αριστερού’’ (άρα καλού και ηθικού) και στη συνέχεια κάνοντας ‘’κριτική υποστήριξη’’ (διάβαζε δουλειές ) στο ΠΑΣΟΚ.

      Παρομοίως, οι φιλελεύθεροι (ΚΚΕ εσ. κ.λ.π.) και οι "σταλινικοί" (KKE, EKKE, κ.λ.π.) δραστήριοι "αριστεροί" φοιτητές- συνδικαλιστές, της γενιάς του πολυτεχνείου και επέκεινα, όταν αποφοίτησαν, διψασμένοι για εξουσία, ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο δικομματικό σύστημα, χρησιμοποιώντας (οι πρώτοι ήδη από το 1981, οι δεύτεροι με χρονική υστέρηση 8 ετών) τις οργανωτικές τους ικανότητες σε διαχείριση ανθρώπων και χρημάτων, αφού ούτως ή άλλως, η συνδικαλιστική και πολιτική δράση συνίσταται κυρίως στην διαχείριση των αντίστοιχων κοπαδιών "ψηφοφόρων" δημοσίων υπαλλήλων /υπαλλήλων ΔΕΚΟ με ανταλλάγματα υψηλούς σχετικά μισθούς για την ελάχιστη παραγωγή έργου.

      9. Και διατυπώνω τα ερωτήματα :

      Μήπως η εξουσιομανία προυπηρχε στους "ηγετίσκους" και μεγεθύνθηκε από την ενασχόληση με την πολιτική με ψυχολογικούς μηχανισμούς-χειρισμούς των μελών τύπου agitatsia-propaganda (αφορά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις όλων των ιδεολογιών );

      Απ. Ναι, στις περισσότερες περιπτώσεις ατόμων της μεσαίας-ανώτερης τάξης που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να αναπτύξουν τις φιλοδοξίες τους.

      Όχι, στις περιπτώσεις ατόμων ταπεινής καταγωγής, που η δύναμη που απέκτησαν με την ενασχόλησή τους με τα κοινά, εκτόνωσε το σύμπλεγμα κατωτερότητάς τους που μεταλλάχθηκε σε αρρωστημένο πάθος για δύναμη, εξουσία και οργιώδη πλουτισμό. Όπως είχε πει και ένας γνωστός μου πασόκος:” Ήρθε η ώρα να φαν οι πεινασμένοι.”

      Είναι επάγγελμα η ενασχόληση με την πολιτική σ’ ένα αριστερό κόμμα ;

      Παραδοσιακά γιατί κάποιος δεν μπορεί να εκλεγεί ελεύθερα στα όργανα αριστερών κομματικών φορέων χωρίς εμπόδια και κρυφούς αποκλεισμούς, λόγω κομματικών ‘’μηχανισμών’’ , ‘’αυλών’’ και ‘’επετηρίδων’’ ;

      Πρέπει να είναι διαρκής και επί δεκαετίες η ενασχόληση με την πολιτική σ’ ένα αριστερό κόμμα ή πρέπει να υπάρχει διαρκής, ανοικτή ανανέωση προσώπων και ιδεών και όχι κυκλική εναλλαγή των ίδιων προσώπων ;

      Τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτά ;

      Είναι προφανώς επιθυμητό, κάποιος που διακρίνεται από τις επαγγελματικές του ικανότητες, το ήθος του και την εν γένει πορεία του και γνωρίζοντας την κοινωνία εργαζόμενος, εφόσον το επιθυμεί, να εκτίθεται αρχικά ελεύθερα ως υποψήφιος στον συνδικαλιστικό του φορέα και στη συνέχεια –αν πάλι το επιθυμεί- στα όργανα κομματικών φορέων .

      10. Όλες αυτές οι πρακτικές (εξουσιομανείς αρχηγοί, ψυχολογικός χειρισμός-στρατολόγηση, φανατισμός, μαζί με τους παρελθόντες/πρόσφατους και μέλλοντες ‘’καυγάδες’’ δεν αρμόζουν σε ώριμες προσωπικότητες).

      Πικραίνουν τόσο τα λίγα πια εγγεγραμμένα μέλη αριστερών κομμάτων και απωθούν τους σκεπτόμενους ανέντακτους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες και τελικά την ίδια την κοινωνία, που αμήχανα αντιλαμβάνεται ότι τουλάχιστον πολιτικά (γιατί πολιτιστικά υπάρχει κάποια ελπίδα ακόμη στην αριστερά) η ανανεωτική αριστερά όπως δομήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ και τις ‘’συνιστώσες’’ και πρόσφατα την ΔΑ, δεν διαφέρει και πολύ από το διεφθαρμένο μας πολιτικό σύστημα που υποτίθεται ότι καταγγέλλει και θέλει να ανατρέψει /αλλάξει/ μεταρρυθμίσει.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    6. Ανώνυμε δώσμου ένα ψυεδώνυμο ή όνομα και ανεβάζω το σχόλιο ώς ανάρτηση

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    7. Θα περιμενα οι ξερολες της ανανεωτικης αριστερας που "τα ξερουν ολα", "σκεφτονται πριν απο μας για μας" να ζητησουν συγνωμην και οχι να συνεχισουν στο ιδιο μοτιβο, υπογραφοντας εκκλησεις, δινοντας συμβουλες για την κριση λες και απευθυνονται σε ηλιθιους ιθαγενεις.

      Ειναι μερος του προβληματος (το 1981 ελεγαν κανοντας κριστικη υποστηριξη στους ανεπερκεις επαρχιωτες πασοκους " κομουνιστες ειμαστε μ..... δεν ειμαστε" και η θεραπεια τους -εφοσον το επιθυμουν- ειναι καθηκον αλλης ειδικοτητας.

      Αναρτηστε το λοιπον με το ψευδωνυμο
      Αφωτιστου Φιλελληνος

      ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΙΑ,ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ, ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ
      Μονον που παρακαλω να αλλαξετε την τριτη παραγραφο ως εξης:

      3. H προηγούμενη πολυετής λειτουργία της πολυδιασπασμένης, από το 1968, αριστεράς σε συνθήκες παρανομίας, υπό το καθεστώς του ‘’δημοκρατικού’’ συγκεντρωτισμού με μεταβίβαση των εντολών της κεντρικής ηγεσίας(εξουσίας), συνήθως εκτός Ελλάδας, στα οργανωμένα μέλη της που πρέπει να τις εκτελέσουν με σοβαρούς κίνδυνους ( μακρόχρονη στέρησης της ελευθερίας τους(εκτόπιση, φυλάκιση ή κάθειρξη) και - σε ορισμένες περιπτώσεις -θανατική ποινή) επέβαλε την τυφλή υπακοή και την σιωπή των μελών σε δογματικούς ηγετίσκους (όπως ο αξιωματικός της ακατανόητης πορείας θανάτου των 40 που περιγράφει ο Άρης Αλεξάνδρου στο «Κιβώτιο») αντί της –πραγματικά- δημοκρατικής λειτουργίας, αφού το προσωπικό διακύβευμα ήταν η ελευθερία ή η ίδια η ζωή του απλού μέλους .

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    8. Έκκληση από τους μηχανικούς της κοινής λογικής

      Εμείς οι μηχανικοί της κοινής λογικής, εργολήπτες, μελετητές, εργαζόμενοι στην βιομηχανία και στις υπηρεσίες, δημόσιοι υπάλληλοι, πανεπιστημιακοί, που ευθυνόμαστε -στο μέτρο που μας αναλογεί- περισσότερο για την ευημερία από την κατασκευή των υποδομών, την οικιστική, βιομηχανική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της περιόδου 1950-1980, και –λιγότερο- για την πτωτική πορεία της χώρας της περιόδου 1981-2011 σε ηθικούς, πολιτιστικούς, πολιτικούς και οικονομικούς όρους, υποβάλλουμε προς την κοινωνία, την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα την εξής έκκληση.
      1. Παράλληλα με την επιδεινούμενη αποβιομηχάνιση της χώρας μας (1975-2010), συνέβησαν –βαθμιαία διογκούμενα- εκφυλιστικά φαινόμενα όπως τετραπλασιασμος των διπλωματούχων μηχανικών, αύξηση του δημόσιου χρέους, μείωση εξαγωγών, και αύξηση εισαγωγών. Τα τελευταία 7 έτη οι περισσότεροι μηχανικοί ζήσαμε την μετα-ολυμπιακή οικονομική κρίση. Πάνω από 20 δις, σπαταληθηκαν για έργα της ολυμπιάδας, τα οποία επιβάρυναν τον δανεισμό της χώρας.

      2. "Το συμπέρασμα που εξάγεται από σχετική μελέτη που εκπόνησε για την Ελλάδα ο κορυφαίος μελετητής της «σκιώδους» οικονομίας παγκοσμίως, καθηγητής του πανεπιστημίου Johannes Kepler, στο Linz, στην Αυστρία, Φρίντριχ Σνάιντερ, στην οποία προβλέπεται ότι το 2011 η παραοικονομία θα προσεγγίσει τα 62,8 δισ. ευρώ ή το 25,8% του ΑΕΠ. Αντίστοιχα το κόστος διαφθοράς με βάση το ίδιο υπολογιστικό μοντέλο, αναμένεται να φθάσει πάνω από τα 27,3 δισ. ευρώ, έναντι 26,5 δισ. ευρώ, το 2010." Όταν έχεις 63δις! παραοικονομία και 27δις! κόστος διαφθοράς, αλλά τα λαμβανόμενα μέτρα αφορούν μόνο πρόσθετους φόρους και απολύσεις τότε οι λέξεις είναι περιττές.

      3. Μερικοί μηχανικοί ευθύνονται για την αύξηση του δημόσιου χρέους. Ενδεχομένως αρκετά έργα, παλαιότερα, να κατασκευάζονταν υπερ-τιμολογημένα, είτε γιατί ο εργολήπτης είχε αλλάξει την μελέτη και συντάξει νέες τιμές, και συμπληρωματικές συμβάσεις, η το γραφείο μελετών είχε “φουσκώσει” τις ποσότητες η/και τις τιμές, αλλά αυτό περιορίζεται πλέον στο 20% του κόστους του έργου.

      Αυτό όμως είναι θέμα ελέγχου από το δημόσιο και καλά θα κάνουν οι αρμόδιοι υπουργοί να λάβουν δρακόντεια μέτρα, ώστε οι επιβλέποντες και οι προϊστάμενοι τους να μειώσουν δραστικά το ποσοστό διαφθοράς για να προχωρήσουν ομαλά οι μελέτες και τα δημόσια έργα. Είναι γνωστό ότι μερικοί από τους παραπάνω ΔΥ μηχανικούς χρηματίζονταν και αν δεν υποκύψει ο ανάδοχος, τον εκβιάζουν, ανακαλύπτοντας απίθανα ελαττώματα και ελλείψεις και δεν υπογράφουν τους λογαριασμούς εργοληπτών και μελετητών άσχετα, αν είναι πεντακάθαροι και νόμιμοι, μόλις όμως τα πάρουν, ξεχνούν αμέσως τις δήθεν ελλείψεις και υπογράφουν αυτοστιγμεί.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    9. 4. Τα ιδιωτικά έργα και οι επενδύσεις καρκινοβατούν. Το ΠΔΕ μειώθηκε κατά 20% ήδη από το 2004, σταθεροποιήθηκε έως το 2009, ενώ φέτος περικοπηκε για 5η φορα από 8.5 σε 7.5 δις κάτω από το 3.3 % του ΑΕΠ. Τα δεδομένα 2008-2011 έχουν ως εξής (ποσά σε εκατομ..) :
      Έτη Λοιποί εθνικοί πόροι Συγχρηματοδοτούμενο Σύνολο Μεταβολή % σε σχέση με το προηγού-μενο έτος Ως % του ΑΕΠ
      2008 2.559 7.065 9.624 9,2 4,0
      2009 2.445 7.133 9.588 -0,3 4,1
      2010 2.250 6.250 8.500 -11,3 3,7
      2011 2.300 6.200 8.500 0,0 3,7

      Οι δημόσιες επενδύσεις έχουν πολλαπλασιαστικές επιδράσεις στην οικονομία γενικά, δηλαδή παράγουν πολλαπλάσιο εισόδημα κατά 3-5 φορές του επενδυθέντος ποσού.

      Οι ανάγκες σε έργα υποδομής έχουν καλυφθεί σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σε σχετικά εύρωστες οικονομίες της Ε.Ε. (Γερμανία, Γαλλία, κ.λ.π.) και, λόγω της οικονομικής στενότητας (λ.χ. σε φορείς όπως η ΕΓΝΑΤΊΑ ΟΔΟΣ Α.Ε και η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ υπάρχουν δανειακές υποχρεώσεις 1,1 δις και 1.6 δις αντιστοίχως). Επομένως, φαίνεται πιθανότερο και εθνικά επωφελές, η κατασκευή μικρών σχετικά έργων στον τομέα της εκπαίδευσης και του πολιτισμού-τουρισμού (σχολική στέγη, Βιβλιοθήκες, τοπικά μουσεία, ΚΑΠΗ, Βρεφονηπικοί σταθμοί κ.λ.π.) ή /και η ανακαίνιση του υφιστάμενου κτιριακού αποθέματος του δημοσίου.

      5. Τα τελευταία 3 έτη παρατηρείται έντονη στάση πληρωμών και έχουν συσσωρευθει χρέη του δημοσίου προς τους εργολήπτες και μελετητές 2.5 δις περίπου, δηλ. πάνω από 1% του ΑΕΠ. Και για να μην νομίζετε ότι αυτά αφορούν τούς γνωστούς μεγάλους εργοληπτικούς ομίλους, υπενθυμίζουμε ότι από τις 712 εργοληπτικές επιχειρήσεις 3ης -7ης τάξης τον Δεκ. 2004 απέμειναν 571 τον Νοέμβριο του 2010, ενώ στους μελετητές το δημόσιο οφείλει από 1 έως 2 ετήσιους τζίρους κατά μ.ο.

      6. Αν συνεχίσουμε 2 έτη ακόμα σε λίγο θα αναγκαστούμε στην πλέον παραγωγική ηλικία (45-60) η να περιμένουμε την σύνταξη υποαπασχολούμενοι η - οι νεωτεροι- από εμάς να μεταναστεύσουμε, γεγονός που ήδη συμβαίνει με γεωμετρική πρόοδο.

      7. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα αύξησης και όχι 5ης περικοπής του ΠΔΕ, εφόσον μόλις με 1 δις ίδια συμμετοχή (25%)έχουμε 3 δις συγχρηματοδότηση από την Ε.Ε. η 6.67 δις με ίδια συμμετοχή 15%, ώστε να επανεκινηθεί η οικονομία και η εσωτερική αγορά, με ανάκτηση αρκετών χιλιάδων θέσεων εργασίας.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    10. 8.Απαιτείται η ριζική αναδιάρθρωση/αναβάθμιση του εκπαιδευτικού προγράμματος της α’- και β’-βάθμιας εκπαίδευσης ώστε η παιδεία να προάγει την μέθοδο μάθησης, τις δεξιότητες και την κριτική σκέψη των μαθητών και όχι την αποστήθιση, και έκαστος, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές του να οδηγείται στις αντίστοιχες σπουδές, διαφόρων βαθμίδων (με λιγότερο του 25% σε ανώτατες σπουδές, όπως σε ολες τις χώρες της Ευρώπης).

      9.Έτσι, η βαθμολόγηση θα είναι αυστηρή αλλά δίκαιη και αξιοκρατική και θα ξεχωρίζουν με σαφήνεια οι άριστοι, οι καλοί και οι μέτριοι, με αποτέλεσμα, οι μαθητές (και οι γονείς τους) να αντιλαμβάνονται έγκαιρα εάν είναι κατάλληλοι ή όχι για την α ή β κατεύθυνση και σε ποια βαθμίδα σπουδών, ανάλογα με τις δυνατότητες/ δεξιότητες (και όχι σύμφωνα με τις φαντασιακές επιθυμίες τους).

      10.Την τελευταία 35-ετία το πλήθος των διπλ. μηχανικών σχεδόν τετραπλασιάσθηκε!!!. Ο ετήσιος ρυθμός αύξησης των μελών του ΤΕΕ για το 2008 είναι 4,3 % ( 4.365 νέα μέλη ΤΕΕ εκ των οποίων εσωτερικού: 3.742 και εξωτερικού: 623 ). Από έρευνα του 2006, για λογαριασμό του ΤΕΕ, προκύπτει ότι οι μηχανικοί που σπoύδασαν στο εξωτερικό: αποτελούν το 24,7 % του συνόλου (1 στους 4, δηλ. για ποια ισότητα ευκαιριών ομιλoύμε; )αυξάνονται τις 3 τελευταίες 15-ετίες, ως εξής : 1960-1975 7,3%, 1976-1990 39,8% 1991-2006 53,0% (% συνόλου μηχανικών εξωτερικού). Παγκοσμίως, είναι γνωστό ότι ένας καλός διπλωματούχος μηχανικός θα παραχθεί ουσιαστικά 5 ως 10 έτη μετά την αποφοίτησή του από το πολυτεχνείο και ότι οι μηχανικοί απασχολούνται κυρίως στην βιομηχανία. Το πλήθος των εισαγομένων σε πολυτεχνικές και άλλες κορεσμένες σχολές, πρέπει να μειωθεί δραστικά τουλάχιστον την επόμενη δεκαετία.

      11. Την ίδια στιγμή που η παγκόσμια οικονομική κρίση υποχρεώνει σε ριζική αναθεώρηση των εκπαιδευτικών και επαγγελματικών κατευθύνσεων, εμείς, αντί να υποστηρίζουμε την αύξηση της βάσης του 10 για την εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, την καταργήσαμε, επιβραβεύοντας ένα σπάταλο και αδιέξοδο σύστημα παραγωγής πτυχιούχων ανέργων. Δεν είναι δυνατόν το 70% των αποφοίτων Λυκείου να στρέφεται στην ανώτατη παιδεία, δεν υπάρχει χώρος για τόσους επιστήμονες.

      12.Το ετήσιο αγροτικό έλλειμμα της χώρας κυμαίνεται από 1.9 έως 2.5 δις. Οι ετήσιες εξαγωγές της Ελλάδας είναι μόλις 25 δις υποδιπλάσιες της Πορτογαλίας. Αν θέλουμε να επιλύσουμε τα παραπάνω προβλήματα και -συνολικά- το πρόβλημα της ισόρροπης ανάπτυξης της χώρας, πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, η τεχνολογία, οι νέοι τομείς, έχουν ανοίξει νέους ορίζοντες στο χάρτη της επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Σε τελική ανάλυση, η αντιμετώπιση της σημερινής οικονομικής κρίσης, όπως και οποιεσδήποτε κυβερνητικές πολιτικές στον τομέα της απασχόλησης, έχουν ανάγκη από πολλούς και καλούς τεχνικούς και μεσαία στελέχη με μοντέρνα κατάρτιση και όχι από πολλούς ημιμαθείς και αδιάφορους επιστήμονες.

      3-6-2011

      ΑπάντησηΔιαγραφή

    Δημοσίευση σχολίου

    Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

    Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

    Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

    Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία