Δικαιοσύνη και εσωτερική αλληλεγγύη. Η τελευταία ελπίδα πριν την άβυσσο.





από το blog Έρμιππος


Ακούγεται πολύ συχνά τελευταία ο όρος αλληλεγγύη. Είναι επειδή την ζητάμε επίμονα και πιεστικά από τους εταίρους μας. Δεν ξέρουμε, όμως, ακριβώς τι σημαίνει. Νομίζουμε μάλλον ότι είναι μια ακόμη λέξη της πλούσιας γλώσσας μας για τα δανεικά. Επειδή αν ξέραμε δεν θα είχαμε φτάσει στο χάλι που φτάσαμε. Θα είχαμε εφαρμόσει πρώτα από όλα τις αρχές που επιχειρούμε να διδάξουμε στους άλλους στο δικό μας σπίτι.

Μιλούσα εχθές με έναν γνωστό από μια μικρή επαρχιακή πόλη. Κάθε ένας μας έχει τον τρόπο του να διασκεδάζει. Αυτός, μετά την δουλειά, περνάει τα απογεύματα του στα καφενεία και τις καφετερίες της πόλης, που είναι συγκεντρωμένες σε δύο παράλληλους δρόμους του κέντρου.

Στις μικρές πόλεις οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Εκεί, για να βγεις έξω, δεν τηλεφωνιέσαι, δεν κλείνεις ραντεβού και δεν κανονίζεις. Απλά βγαίνεις. Και πηγαίνεις εκεί που, σχεδόν την ίδια ώρα, μαζεύονται όλοι οι υπόλοιποι. Χαιρετάς πολύ κόσμο, μιλάς δεξιά και αριστερά, χαριεντίζεσαι, ρωτά και ακούς νέα, κάθεσαι σε αυτό, σε κείνο ή στο άλλο τραπέζι. Όποιος δεν είναι φίλος σου δεν είναι ξένος αλλά γνωστός. Η πόλη είναι στην πραγματικότητα μια μεγάλη παρέα.

Ο φίλος κοντεύει τα πενήντα και το περιβάλλον που συναναστρέφεται είναι κι αυτό λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω από αυτά. Μέχρι πριν μερικούς μήνες όλα κινούνται ομαλά. Βέβαια κάποιοι από τους γνωστούς τα πήγαιναν καλά, κάποιοι όχι και τόσο, κάποιοι τα κατάφερναν περίφημα. Τίποτε από την κατάσταση του καθενός, όμως, δεν είχε κάτι που θα μπορούσε να ενοχλήσει προσωπικά τους άλλους της παρέας και να καταστρέψει το καλό κλίμα. Μπορεί μερικοί να είχαν περισσότερα. Αλλά κι αυτοί με τα λίγα ήταν καλά. Και κανενός τα χαΐρια δεν ήταν κλεμμένα από την τσέπη του άλλου. Σημαντικό αυτό.

Τους τελευταίους μήνες κάτι άρχισε να αλλάζει. Κάποιοι, κυρίως ιδιοκτήτες μικρών μαγαζιών στο κέντρο ή υπάλληλοι σε τοπικές εταιρείες, έχουν οικονομικά προβλήματα. Είναι συνήθως σκεπτικοί και σπάνια ακολουθούν στις ταβέρνες μετά τις εννιά. Κάποιων άλλων η παρουσία έχει αρχίσει να προκαλεί μια παράξενη αμηχανία, που είναι φορές που έχει χαρακτήρα υπόκωφης έντασης. Συμπτωματικά όλοι αυτοί οι δεύτεροι είναι από εκείνους που πρόλαβαν και βγήκαν στην σύνταξη κοντά στα πενήντα τους. Από την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το δημόσιο, τον στρατό ή την αστυνομία. Μέχρι χθες φιλαράκια. Δεν έκλεψαν και δεν πείραξαν κανέναν στο κάτω κάτω. Μερικοί, όμως, άρχισαν να λεν ότι τώρα οι φόροι που τους ζητάει το κράτος και αυτοί δεν έχουν εύκολα να δώσουν είναι για να πληρωθούν αυτές οι συντάξεις. Υπάρχει κάτι δηλητηριώδες στην ατμόσφαιρα λέει ο φίλος. Έχει αρχίσει ήδη να φαίνεται.

Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έχουν πλατείες όπου μαζεύονται πολλοί ανώνυμοι και ξένοι μεταξύ τους. Εύκολα βρίσκουν έτσι τα κοινά και ενώνονται με αυτά αγνοώντας εκείνα που τους χωρίζουν. Κανείς δεν ξέρει αν ο διπλανός του είναι στ' αλήθεια άνεργος. Η επαρχία έχει καφενεία, όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Εκεί φαίνονται εύκολα οι διαφορές.

Πριν από 30 χρόνια η ελληνική επαρχία είχε γεμίσει με πράσινα και γαλάζια καφενεία. Τότε βέβαια υπήρχαν λεφτά, για άλλους λιγότερα, για άλλους περισσότερα, δεν έχει σημασία. Υπήρχαν λεφτά και το μπαρούτι δεν έπαιρνε εύκολα φωτιά. Σήμερα, που έφτασε ο λογαριασμός εκείνης της παλιάς ηρωικής εποχής λεφτά πλέον δεν υπάρχουν. Κι αν έρθει ένας νέος διχασμός θα πρέπει να πληρωθεί με άλλου είδους νόμισμα. Επειδή οι διχασμοί δεν είναι σαν τα δάνεια, που μπορείς αν φτάσεις στο αμήν να τα αναδιαρθρώσεις, να τα επιμηκύνεις ή ακόμη και να τα κουρέψεις. Οι διχασμοί πληρώνονται πάντα στο ακέραιο. Και στην ώρα τους.

Σχόλια

  1. Η αφήγηση ξεχνάει μια σημαντική μερίδα ανθρώπων, οι οποίοι δεν ανήκουν στην κατηγορία του "μαζί τα φάγαμε".
    Θέλαμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει και ας καλείται να πληρώσει ξανά δυσανάλογα πολλά.
    Η Γενιά των 700 ευρώ πρέπει να γίνει των 500 ώστε να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Αυτός είναι ο νέος μύθος.
    Εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα κατά κανόνα υπολείπονταν κατά τουλάχιστον 40% αυτών του δημοσίου για αντίστοιχη εργασία και στην συντριπτική τους πλειοψηφία κινούνται κάτω από το όριο φτώχειας.
    Με αυτά τα δεδομένα πως να προκύψει διακαιοσύνη και εσωτερική αλληλεγγύη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δημήτρη
    εγώ πάλι νομίζω ότι γι'αυτούς που αναφέρεις μιλάει, αυτούς που φάγανε πέρα από αυτά που με τον ιδρώτα τους βγάλανε. Μόνο που σε φάσεις ευφορίας όλοι ήταν ενωμένοι. Θα σου θυμίσω τη λαϊκή επανάσταση κατά του νόμου Γιαννίτση που έθιγε τα ταμεία του δημοσίου και των ΔΕΚΟ ή το χαμό κατά του ΑΣΕΠ. Τότε δεν ενοχλούσε η διαφορά του 30% στους μισθούς 2 οδηγών ενός δημοσίου και ενός ιδιωτικού και με ωράριο 6 προς 10. Τώρα όμως που όλοι πλήττονται αρχίζει ο ένας να υποβλέπει τον άλλο και ο διχασμός είναι πιθανός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πολύ απλά η κοινωνική συνοχή ήταν απλά κοινωνική συνενοχή

    του στυλ παίρνω εγώ μισθό από το δημόσιο, αλλά φοροδιαφεύγεις και εσύ και το ανάποδο φυσικά

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αλέξανδρε
    Δεν χρειάζεται να είμαστε σκληροί με τους ανθρώπους. Για τους περισσότερους αυτό ήταν φυσιολογικό, ήταν μια εξέλιξη, τα δανεικά έφερναν για πολλά χρόνια πλούτο, άλλοι τον κατανάλωναν άλλοι τον αυγάτιζαν. Απόψε λέγαμε με ένα φίλο για τις τεράστιες μάντρες με φορτηγά στα Τρίκαλα ή τις εκθέσεις με τα ακριβά αυτοκίνητα στα ΒΠ και ΝΠ της Αθήνας. Μέσα σε ένα χρόνο διαλύθηκαν, κλείσανε, μπήκαν μέσα.Αυτό και τόσα άλλα αλλάζουν τα δεδομένα της ζωής όλων μας, φυσικά αλλάζει πιο δραστικά τη ζωή των ανέργων, των αδύναμων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Δεν μπορεί παρά η εξέλιξη αυτή να γεννήσει κάποια στιγμή και κοινωνικές εμφύλιες συγκρούσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. το θέμα leo δεν είναι αν είμαστε ή όχι σκληροί με τους ανθρώπους

    αυτό που δεν έχει καταλάβει σχεδόν κανένας στην ελληνική κοινωνία είναι πως πρέπει να μάθουμε να ζούμε με όσα παράγουμε

    λυπάμαι που το λέω αλλά ο μόνος που το λέει ευθαρσώς αυτό είναι ο Μάνος, τον άκουσα χθες το μεσημέρι στο ΣΚΑΙ να λέει τα αυτονόητα

    είχαμε μάθει όλοι να ζούμε με δανεικά είτε του κράτους, είτε δικά μας

    π.χ. θέλαμε να ιδιοκατοικούμε, επειδή ιδιοκατοικούσε ο γείτονας και παίρναμε στεγαστικό δάνειο 1000 ευρώ για 30 χρόνια ώστε να πραγματοποιήσουμε το "όνειρό" μας

    παίρναμε δάνεια για να παντρέψουμε τα παιδιά μας ή για να πάμε διακοπές

    θέλαμε κάθε 4 χρόνια καινούργιο αυτοκίνητο

    και σήμερα λέμε φταίνε οι πολιτικοί (που όντως έχουν την κύρια ευθύνη) και εμείς είμαστε τα θύματα

    θέλαμε όλοι να πάρουμε πανεπιστημιακά πτυχία χωρίς να σκεφτόμαστε τι σημαίνει για μια χώρα να έχει μόνο πτυχιούχους και καθόλου τεχνικά επαγγέλματα

    τέλως πάντων βαρέθηκα να τα γράφω,άσε που με κούρασε να εισπράττω διαρκώς και ειρωνίες από τους γνωστούς-αγνώστους στο διαδίκτυο

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αλέξανδρε
    ¨Ολα αυτά είναι σωστά και μη σταματάς να τα λες, γιατί βλέπεις ότι ο κόσμος μας έχει βουλωμένα τ' αυτιά του και κλειστά τα μάτια του. Η κατανάλωση με δανεικά θεωρήθηκε αλτερνατίβα του επαναστατικού κινήματος. Τα αντιμνημονιακά κόμματα τσιμπάνε ψηφαλάκια και εισέρχονται στη βουλή.Όμως η πραγματικότητα συντρίβει τις ιδεοληψίες και ανατρέπει ζωές. Φυσιολογικό.Η αντίδραση του πλήθους στην κατάρρευση με φοβίζει

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία