Ελληνική Μεταπρατική τάξη




Mια " επίκαιρη συνομιλία"  μεταξύ του φίλου Βασίλη Παππά και του Παναγιώτη Κονδύλη 

Το 1991 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη «Η καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία». Ο πρόλογος του τότε βιβλίου, ένα αυτοτελές κείμενο, κυκλοφόρησε το 2011, με τον τίτλο «Οι Αιτίες της Παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας» - Θεμέλιο.

Η παρουσίαση σπαραγμάτων από το βιβλίο αυτό δεν ενέχει στοιχεία βιβλιοκριτικής, αλλά απλά θέλει να παρουσιάσει τον κριτικό λόγο του έλληνα στοχαστή σε ζητήματα της νεοελληνικής κοινωνίας. Θέλει να αναδείξει θέματα και ιδεοληψίες που μας οδηγούν στην εθνική μας τύφλωση. Προπάντων θέλει να αναδείξει την ήττα της αριστεράς σε πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές, η οποία με ιδεολογήματα του παρελθόντος δεν δύναται να αρθρώσει έναν σύγχρονο αριστερό λόγο που να αναλύει και να συνθέτει, να καταθέτει θέσεις και προτάσεις και να τις μετουσιώνει σε πολιτική πρόταση.

Στην Ελλάδα από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και δώθε τα κοινωνικά στρώματα που θα συγκροτούσαν την αστική τάξη συμπορεύτηκαν σε έναν νόθο αστισμό ο οποίος : «δεν έβγαλε από τους κόλπους του μια συγκροτημένη κοινωνική τάξη, η οποία θα ενσάρκωνε από όλες τις απόψεις και σε όλα τα επίπεδα τα ειδοποιά γνωρίσματα της αστικής τάξης με την δυτικοευρωπαϊκή έννοια … ποτέ δεν κατάφερε να δημιουργήσει γηγενή και αυτοτελή αστικό πολιτισμό με ευρύτερη κοινωνική ακτινοβολία, μολονότι με διάφορα τμήματά της υιοθέτησε κατά τρόπο περισσότερο ή λιγότερο επιπόλαιο και ασυνάρτητο διάφορα στοιχεία του ευρωπαϊκού αστικού πολιτισμού».
Οι τομές που δημιούργησε η ευρωπαϊκή αστική τάξη στον ευρωπαϊκό χώρο, ποτέ δεν «πέρασαν» στον νεοσύστατο ελληνικό κράτος του ραγιαδισμού και του κοτσαμπασιδισμού σε αντίθεση με τον ευρωπαίο αστό ο οποίος: «προτού έρθει αντιμέτωπος με τον εργάτη ήταν για μακρό χρονικό διάστημα ο κύριος αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας, ο φορέας μιας νέας αντίληψης για την οργάνωση της ζωής και μιας νέας κοσμοθεωρίας».
Η βιομηχανική παραγωγή δημιούργησε μια μεταπρατική αστική τάξη φεουδαλικού τύπου διότι : «… εδώ έλειπε μια ουσιώδης διάσταση της αστικής οικονομίας, του αστικού πολιτισμού και της αστικής αυτοσυνείδησης. Η διάσταση του καινοτόμου βιομηχάνου ως φορέα και πρακτικού μετουσιωτή του πνεύματος της σύγχρονης επιστήμης και τεχνικής, του πνεύματος της προόδου και της ρήξης με τη στείρα παραδοσιοκρατία του αγροτικού πατριαρχισμού…» σχεδόν ποτέ δεν καλλιέργησε στοιχεία αυτόχθονης παραγωγής είτε σε ερευνητικό επίπεδο, είτε σε επίπεδο καινοτομίας, είτε πολύ περισσότερο σε επίπεδο παραγωγής, δημιουργίας κερδών και επαναπροώθησής τους στον εκσυγχρονισμό της παραγωγής.
Σε όλη αυτή την προσπάθεια οικοδόμησης της ελληνικής αστικής τάξης τα κόμματα έπαιξαν (και παίζουν) κυρίαρχο ρόλο: «… Στην Ελλάδα την εκποίηση του κράτους στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού παιγνιδιού την εγκαινίασαν και την καλλιέργησαν με τρόπους απείρως ευρηματικούς τα πολιτικά «τζάκια» με την προαστική  - πατριαρχική τους νοοτροπία, και οι μέθοδοί τους έγιναν δεσμευτικές και υποδειγματικές  για όλες τις ελληνικές πολιτικές παρατάξεις , ανεξάρτητα από τα εκάστοτε ιδεολογικά τους πρόσημα…»
Τα κόμματα νέμονται την εξουσία, όχι για να προωθήσουν την αστική ολοκλήρωση της κοινωνίας, σύμφωνα με τα προγράμματά τους, αλλά για να λειτουργήσουν ως διαμεσολαβητές κατάληψης δημοσίων θέσεων από τους πελάτες – ψηφοφόρους: «΄Όταν η πατριαρχική σχέση μεταφέρεται από την κοινωνία στην πολιτική, τότε μεταβάλλεται στη λεγόμενη πελατειακή σχέση, διατηρώντας όμως το θεμελιώδες της γνώρισμα, δηλαδή την αναγκαία συνάφεια υπακοής και προστασίας… ο κοινοβουλευτικός πατριάρχης απαιτεί από τους «ανθρώπους» του υπακοή (εμπνεόμενη λιγότερο από αφηρημένα – κοσμοθεωρητικά και περισσότερο από συγκεκριμένα – προσωπικά κίνητρα), όμως ταυτόχρονα αναλαμβάνει να «ενεργήσει για τις υποθέσεις τους», δηλαδή τους βοηθεί να «τακτοποιηθούν» και τους εξασφαλίζει με την επιρροή του πλεονεκτήματα στον συναγωνισμό με τους οπαδούς άλλων κομμάτων …»
            Με τον τρόπο αυτό το κράτος ήταν και είναι ο μόνος και σίγουρος εργοδότης: «η διόγκωση του κρατικού μηχανισμού εξαιτίας του κοινοβουλευτικού συστήματος και της καθολικής ψηφοφορίας ήταν αναπόδραστη, γιατί εκείνο που είχαν να προσφέρουν τα κόμματα για την προσέλκυση ή την συγκράτηση ψηφοφόρων ήταν οι κρατικές θέσεις οι οποίες ήσαν τόσο πιο περιζήτητες όσο η καχεξία της οικονομίας και γενικότερα η κοινωνική στενότητα έκαναν τις υπόλοιπες επαγγελματικές διεξόδους λιγοστές και αβέβαιες. Εφόσον το κράτος παρέμεινε ο πιο σίγουρος και ανθεκτικός εργοδότης, πρώτο μέλημα του κόμματος ήταν η κατάκτηση και η νομή του κράτους, ειδάλλως θα έχανε την πίστη των οπαδών του στην ικανότητά του να υπερασπίσει τα συμφέροντά τους».
            Εργοδότης ο οποίος προσέφερε σταθερότητα στην εργασία με αντάλλαγμα την μικροαστική λογική του «βολέματος» αφού «η μεγάλη μάζα των δημοσίων υπαλλήλων όλων των βαθμίδων προερχόταν από στρώματα καθυστερημένα από πολιτιστική άποψη, είχε σοβαρές επιπτώσεις στο ποιόν του κρατικού μηχανισμού, του οποίου η λειτουργία πρόσκοπτε αδιάκοπα όχι μόνο στην αγραμματοσύνη, τη στενοκεφαλιά, την κουτοπονηριά ή τη συμπλεγματικότητα, αλλά επίσης στην ανυπέρβλητη ανικανότητα του μέσου υπαλλήλου να προσανατολίσει τη δραστηριότητά του σε απρόσωπες, γενικές και αφηρημένες αρχές, εφόσον η νοοτροπία του εμφορούνταν από τις αξίες της πατριαρχικής κοινωνίας, ήτοι την πρωταρχική νομιμοφροσύνη του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του, τους συγγενείς του, τους φίλους του, τους φίλους των φίλων του, τους προστάτες και τους προστατευόμενούς του».
Με αυτόν τον τρόπο οδηγηθήκαμε στη νόθα αστική δημοκρατία με «δυτικές» αναφορές, αλλά βαλκανικού τύπου: «Οι ραγδαίες κοινωνικές ανακατατάξεις που συνόδευσαν τα χρόνια της κατοχής, του εμφυλίου πολέμου και του εξαμβλωματικού  εκσυγχρονισμού των επόμενων δεκαετιών σήμαναν τη μετάβαση της ελληνικής κοινωνίας από το καθεστώς του πατριαρχισμού και του νόθου ή επίπλαστου αστισμού στο καθεστώς μιας εξίσου νόθας μαζικής δημοκρατίας, δηλαδή μιας δημοκρατίας με πολύ μεγαλύτερη κοινωνική κινητικότητα από πριν, αλλά ταυτόχρονα ανίκανης να απαλλαγεί από τις πελατειακές νοοτροπίες και σχέσεις που της κληροδότησε η προηγούμενη κατάσταση…».
            Το «επιχειρείν» συνοδεύτηκε από έναν κρατικοδίαιτο παρεμβατισμό (δάνεια – επιχορηγήσεις) που άλλαξαν σιγά σιγά το ύφος και το ήθος της αστικής τάξης: «πρώτα  - πρώτα άλλαξαν σημαντικά τη σύνθεση του στρώματος που προπολεμικά ονομαζόταν «αστικό» έτσι ώστε αυτό σήμερα να αποτελείται σε βαθμό καθοριστικό για το ποιόν και το χαρακτήρα του, από νεόπλουτους και μάλιστα νεόπλουτους χάρη σε εργολαβικές και μεταπρατικές δραστηριότητες, τις οποίες εξέθρεψαν, μετά τη μαύρη αγορά, η «ανοικοδόμηση» και τα «μεγάλα δημόσια έργα» καθώς και η διοχέτευση όλο και μεγαλύτερου όγκου εισαγωγών στην εσωτερική αγορά … αλλά και οι «επιχειρηματίες» με εξαιρέσεις όχι πια πολυάριθμες …ελάχιστα διαφέρουν από τους νεόπλουτους ως προς το πολιτισμικό τους επίπεδο και τον πνευματικό τους ορίζοντα, στο επίκεντρο του οποίου συχνότατα βρίσκονται τα όσα συμβαίνουν στα γήπεδα ή στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης…».
            Ο λαϊκισμός που συνοδεύθηκε από την ήσσονα προσπάθεια, την ανυπαρξία κουλτούρας λειτουργίας των κρατικών θεσμών, η εκτεταμένη διαφθορά οδήγησε στην κοινωνική ασφυξία «… καθώς οι πελατειακές ανάγκες έπρεπε να ικανοποιηθούν σε καταναλωτικό επίπεδο ανώτερο από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, η λειτουργία του ελληνικού πολιτικού συστήματος  κατάντησε να αποτελέσει το βασικό εμπόδιο στην εθνική και κοινωνική ανάπτυξη. Και έγινε ο αγωγός της εκποίησης της χώρας με μόνο αντάλλαγμα τη δική του διαιώνιση, δηλαδή τη δυνατότητά του να προβαίνει σε υλικές παροχές παίρνοντας παροχές ψήφου. Ακόμη η απλούστερη σκέψη και γνώση φανερώνει ότι εθνική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, δηλαδή με τον αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, προ παντός όταν τα καταναλωτικά αγαθά η χώρα δεν τα παράγει αλλά τα εισάγει , και για να τα εισαγάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις για το μέλλον της στους δανειοδότες της. Ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, της εντατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας».
            Και η αριστερά, που βρέθηκε τελικά η αριστερά; Να είναι και με τον «χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ». Υποστηρίζει άκριτα κάθε τι λαϊκό «… ιδιαίτερα ιλαροτραγική παρουσιάζεται η θέση της αριστεράς, η οποία όντας οιονεί καταδικασμένη να υπερασπίζει τα «λαϊκά» αιτήματα, υποχρεώνεται να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης , αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείται «λαός» , υποχρεώνεται δηλαδή εξ αντικειμένου να προωθεί την εκποίηση της χώρας, αρκεί ο «λαός» να ζητά την εκποίηση αυτή».
            Θεωρεί ότι οι έλληνες  - ο λαός βάλλεται πανταχόθεν « ο οποίος κάτω από την πολύχρονη και βαθειά επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γης», και αρνείται να τον διαπαιδαγωγήσει αυτόν το λαό ώστε να «βάλει με το νού του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του για να καταναλώσει περισσότερο».
            Και ενώ επαγγέλλεται την κοινωνική αλλαγή και την επανάσταση δεν μπορεί να αναλύσει τις κοινωνικές δομές και σχέσεις του ελληνικού  μεταπρατικού κράτους αρνούμενη να δει τον φεουδαλικό του χαρακτήρα «… η ίδια σχιζοφρένεια διέπει και τη συμπεριφορά των κομμάτων, τα οποία πλειοδοτούν σε εθνικιστική ρητορεία την ίδια στιγμή που εκποιούν τον κρατικό μηχανισμό και το κράτος γενικότερα για να ικανοποιήσουν τις καταναλωτικές απαιτήσεις των ψηφοφόρων τους… το αστικό εργασιακό ήθος είναι ουσιαστικά άγνωστο όχι μόνον στον τομέα της υλικής παραγωγής, αλλά και στον τομέα του πνεύματος, όπου δεν διαμορφώθηκαν επιστημονικές παραδόσεις με συνοχή και με μακρόβιους φορείς και όπου οι μίμοι και οι γελωτοποιοί εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά στους κύκλους των διανοουμένων, στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης…».
Οποιαδήποτε προσωπική στάση και αν επιλέξει ο καθένας, γεγονός είναι ότι η νεοελληνική ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε τα τελευταία 200 χρόνια, κλείνει τον κύκλο της. Ασφαλώς τα τραγικά και κωμικά της επεισόδια δεν τέλειωσαν ακόμη, όμως χάνεται η ενότητα της προβληματικής της και ο ειδοποιός της χαρακτήρας.
Αυτά έγραφε ο Παναγιώτης Κονδύλης εκ Παρισίων  «ορμώμενος» πριν 20 χρόνια !!!
Για την αντιγραφή: Βασίλης Παππάς – εκπαιδευτικός

Σχόλια

  1. ΤΟΙΣ ΤΩΝ (ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΝΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ;) ΜΙΜΗΤΑΙΣ ΤΟΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΚΑΙ ΚΡΥΠΤΟΒΑΡΒΑΡΩΝ (ΔΙΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΚΙΣ ΜΥΡΙΩΝ; ΜΕΤΟΙΚΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΙΣΙ) ΩΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑΝ ΚΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑΝ (ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΗΜΟΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΤΕ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΙΝ) ΚΑΙ ΛΟΓΩΙ ΚΑΙ ΕΡΓΩΙ ΑΓΩΝΙΣΑΜΕΝΟΙΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙΣ ΧΑΙΡΕΙΝ ΚΑΙ ΝΙΚΑΝ
    Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ

    ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΝ
    ΕΙΣ ΑΦΩΤΙΣΤΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΣΜΟΣ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΝΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
    Επαναλαμβανω το ενα μεγαλο προβλημα της χωρας που ειναι η καθοδος των αγροτοκτηνοτροφων η/και των παιδιων τους στην Αθηνα και αλλες πολεις, μετα τον εμφυλιο ως σημερα. Για αυτο, για το οποιο κατηγορουμαι απο φιλους και γνωστους ως ιδιοτυπος ρατσιστης, η αριστερα, στελεχωμενη το πλειστον απο επαρχιωτες, σιωπα εντεχνως. Οπως συνοψιζεται πολυ ευστοχα στην αναρτηση:

    «η μεγάλη μάζα των δημοσίων υπαλλήλων όλων των βαθμίδων προερχόταν από στρώματα καθυστερημένα από πολιτιστική άποψη, είχε σοβαρές επιπτώσεις στο ποιόν του κρατικού μηχανισμού, του οποίου η λειτουργία πρόσκοπτε αδιάκοπα όχι μόνο στην αγραμματοσύνη, τη στενοκεφαλιά, την κουτοπονηριά ή τη συμπλεγματικότητα, αλλά επίσης στην ανυπέρβλητη ανικανότητα του μέσου υπαλλήλου να προσανατολίσει τη δραστηριότητά του σε απρόσωπες, γενικές και αφηρημένες αρχές, εφόσον η νοοτροπία του εμφορούνταν από τις αξίες της πατριαρχικής κοινωνίας, ήτοι την πρωταρχική νομιμοφροσύνη του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του, τους συγγενείς του, τους φίλους του, τους φίλους των φίλων του, τους προστάτες και τους προστατευόμενούς του».

    Η όποια τέχνη θέλει (εκτός από ταλέντο και ευασθησία) και συνεχή καλλιέργεια, γι αυτό συνήθως άνθιζε από τα “κακά παιδιά” των πλουσίων.
    Για να μην αναφερθώ στου Άγγλους ποιητές του 19ου αιώνα (βρεττανική αποικιοκρατία), ας θυμηθούμε ότι ο Ελύτης είχε πουλήσει το εργοστάσιο σαπωνοποιίας Αλεπουδέλη στα Καμίνια του Πειραιά, ενώ ο Σεφέρης ήταν κρατικός μεγαλουπάλληλος (πρέσβυς) .
    Από το 1945 διοίκησε ίσως η χειρότερη αστική τάξη της Ευρώπης με πνευματικούς ηγέτες τον Π. Κανελλόπουλο που υμνούσε τους ..παρθενώνες αναμόρφωσης στην Μακρόνησο.
    Στη συνέχεια από το 1960, τα απομεινάρια της πάντα ξενόδουλης αστικής μας τάξης σε συμμαχία με μαυραγορίτες και κλέφτες περιουσιών εβραίων της Θεσσαλονίκης συνέπηξαν τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας.
    Από την άλλη η ηττημένη αριστερά δημιουργεί την λογοτεχνία και ποίηση της ήττας και της... κατάθλιψης.
    Μετά το 1974 ανεβαίνει στο επιχειρηματικό προσκήνιο μια περίεργη συμμαχία γόνων μαυραγοριτών και αριστερών (που ήδη είχαν γίνει ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες αφού δεν μπορούσαν να διορισθούν, λόγω πολιτικών φρονημάτων), υπό την ευλογία των πολιτικών κομμάτων.
    Επίσης μετά την δικτατορία και έως σήμερα διπλασιάζεται ο πληθυσμός της πρωτεύουσας με εσωτερικούς μετανάστες, όχι πια κυνηγημένους από τους κακούς δεξιούς, αλλά για να σπουδάσουν τα παιδιά και εσχάτως τα εγγόνια τους.

    Θυμάστε την κακοποίηση της Αθήνας με την κατεδάφιση όλων σχεδόν των αξιόλογων κτιρίων
    για ανοικοδόμηση εκτρωματικών πολυκατοικιών με την μέθοδο της αντιπαροχής σε μικρά οικόπεδα και την αρχιτεκτονική χωρίς αρχιτέκτονες στα περισσότερα ιδιωτικά κτίρια;
    Υπαρχουν πολεις με επικρατηση της αριστοκρατιας και του αστικου στοιχειου,σε συνεργασια με ξενους κατακτητες (Βρεττανους, Ιταλους) οπως η Συρος και η Κερκυρα, που θυμιζουν πως θα ηταν λ.χ. η Αθηνα αν ειχαμε αστους μετα το 1830.
    Θυμάστε την διαφήμιση πολυτελών προϊόντων και του αντίστοιχου τρόπου ζωής (χωρίς όμως αντίστοιχη οικονομική βάση) μέσα από serial στην τηλεόραση στα χωριά της υπαίθρου και των πόλεων και την εξαιρετική επιρροή τους με δημιουργία τεχνητών αναγκών στους εσωτερικούς μετανάστες της πρωτεύουσας;

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
    Παράλληλα από το 1981 και μετά αποδιοργανώνεται η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση(κατάργηση αρχαίων, γεωμετρίας, τρόπου διδασκαλίας, τρόπου βαθμολόγησης (το άριστα από 17 έγινε 20 και ο μέσος όρος από 13,5 έγινε 17,5) εισαγωγή μαθητών πρότυπων γυμνασίων-λυκείων με …κλήρωση, αντί πολλαπλασιασμός τους και εισαγωγή με εξετάσεις), ΔΗΛ. ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΎΧΟΙ …ΣΧΕΔΟΝ ΑΓΡΆΜΜΑΤΟΙ

    Επιλέγεται νέος τρόπος εισαγωγής στα πανεπιστήμια που πολλαπλασιάζονται επί αυστηρά της διδαχθείσας ύλης και όχι επί παντός επιστητού (Θυμάστε τις διαδηλώσεις των γονέων υποψηφίων όταν το θέμα στην έκθεση ήταν “Αρωγή και …”).

    Παράλληλα πολλοί σπουδάζουν στο εξωτερικό, συνηθως πουλωντας χωραφια.

    Το όνειρο των περισσότερων ήταν μια καλή θέση στο Δημόσιο, ΔΕΚΟ κ.λ.π. Για τους πιο τολμηρους και συνδικαλιστες "επιχειρηματιες" καθε ειδους με την εκμεταλευση των επιδοτησεων (κρατικων ΕΟΚ και Ε.Ε. )Το όνειρο της γενιάς μου έγινε σήμερα εφιάλτης των παιδιών της γενιάς μου, με μηχανικούς, γιατρούς, δικηγόρους, οικονομολόγους, πολλαπλάσιους των αναγκών της χώρας.
    Οι επαρχιωτες ειναι σκληροι και πρακτικοι ανθρωποι επειδη ειναι σχεδον στο ελεος της φυσης. Εχοντας στην παιδικη τους ηλικια λιγες προσλαμβανουσες και -το πλειστον- την αδυναμια λειτουργικου χειρισμου μιας ξενης γλωσσας(50 και ανω) δυσκολα κατανοουν την αναγκη αγαπης η θεραπειας των τεχνων και πολλες φορες την αντιλαμβανονται ως αναγκη διατηρησης εθιμων παρα ανοιγματος στο καινουργιο. Εχω βαρεθει να πηγαινω σε θεατρο η εικαστικη εκθεση και να βλεπω max 5000 (σχεδον τους ιδιους/ες)απο 3,5 εκατ. των κατοικων της Αττικης.
    Η πτώση και η έκπτωση των αξιών προηγήθηκε και είναι επόμενο να ακολουθήσει “η ποιητική γραφή ολοένα και συχνότερα εμφανίζει πολλαπλά δείγματα μιας αναιμικής κατάπτωσης και εν γένει ανικανότητας να εκφράσει αισθητικές αξίες εφάμιλλες των προαναφερθεισών γενεών. …”

    Όλα τα παραπάνω που εμπειρικά προσπάθησα να θίξω δηλ. από την κοινωνικη ενδεια ,την πολιτιστικη καθυστερηση, την λεξιπενία, την παπαγαλία, την εγωϊστική παραμόρφωση της νεολαίας, την καταστροφή του αστικού περιβάλλοντος, κ.λ.π. δεν τα βλέπετε ώστε να τα πάρετε υπόψη σας όταν γράφετε;

    Και ιδού μια μεγάλη ευκαιρία από την δημιουργία μεγάλης μάζας επιστημονικού προλεταριάτου υψηλών ικανοτήτων (μηχανικούς, γιατρούς, δικηγόρους, οικονομολογους,...) που δεν πρέπει να χαθεί. !!!

    Αν στον νέο νόμο για τα ΑΕΙ προβλεφθεί ότι 15 έως 20 % των μαθημάτων κάθε σχολής πρέπει να είναι ανθρωπιστικών σπουδών(αρχαία, φιλοσοφία, ιστορία, λογοτεχνία, κ.λ.π.) και γλώσσες, τότε αναμένουμε η επόμενη γενιά που θα αποφοιτήσει και στην πλειονότητα της θα είναι άνεργη, θα μεταναστεύσει έστω και προσωρινά , θα ανακατευθεί με τους διάφορους πολιτισμούς, θα διαβάσει λογοτεχνία και ποίηση και τελικά μερικοί απ΄ αυτούς/ές θα αποτελέσουν την γενιά του 2030 (κατά το η γενιά του 30).

    Αφωτιστος Φιλέλλην,
    ιδρυτικο και μοναδικο -προς το παρον-μελος της οργανωσης για την δημιουργια Ελληνικης Εθνικης Αστικης Ταξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ ...γειά,

    πήρα τους δείκτες πρός τις ιστοσελίδες που ουσιαστικά είναι τα σχόλιά σου.
    Προσωπικά τα βρίσκω πολύ καλά, και πιστεύω ότι αποτελείς μία από τίς
    λίγες τίμιες φωνές της γενιάς μας.
    (Οι ιστοσελίδες σαν θέσεις (ΔΗΜΑΡ) ειναι κατά τη προσωπική μου άποψη
    για τις κλωτσιές. Κακέκτυποι υπερασπιστές της μνημονιακής υποδούλωσης.)

    Είμαστε πλειοψηφικά συνυπεύθυνοι για το χάλι μας. Συμφωνώ απόλυτα για το
    θέμα των επαρχιωτών. Είμαι και εγώ επαρχιώτης (Ηρθα στην Αθήνα Δ! Γυμνασίου
    από το Γυμνάσιο ...) και για πολλά χρόνια έζησα με κάποια
    οικογενειακά συμπλέγματα μειονεξίας σε ο,τι αφορά τη καταγωγή μου.

    Μπορώ να πώ ότι όταν τελείωσε ο αγώνας μου για ξεπέρασμα των διάφορων
    ψυχολογικών μου προβλημάτων συμφιλιώθηκα/αποδέχθηκα και το τόπο
    καταγωγής μου.
    Τώρα μάλιστα νοιώθω και σχετικά υπερήφανος για αυτό. Μή το πάρεις όμως
    ότι μπήκα στην άλλη άκρη. Νοιώθω καλά που είμαι Ελληνας, που κατά τύχη
    γεννήθηκα στη ..., με καταγωγή από ένα όμορφο ορεινό χωριό στα
    1100 μέτρα ύψος. Δέν νοιώθω καλά με τους συντοπίτες μου, και με όλους
    τους επαρχιώτες, που νοιώθοντας μειονεκτικά σε σχέση με τους Αθηναίους,
    προσπάθησαν με κάθε τρόπο να φανούν «βασιλικώτεροι του βασιλέως».

    Αυτοί πλειοψηφικά έγιναν μιμητές, και νεροκουβαλητές ενός τρόπου ζωής που
    ηταν ο υπερθεματισμός του καταναλωτισμού και της υποτέλειας σε κάθε
    «μόδα». Οι περισσότεροι από αυτούς πιάστηκαν κορόϊδα από κοπέλλες της
    Αθήνας, και έγιναν μόνιμοι τροφοδότες της κάθε βλακώδους απαίτησής τους.

    Το επαρχιωτικό κόμπλεξ, επειδή ήταν πλειοψηφικό, μετατράπηκε σε Εθνικό
    κόμπλεξ απέναντι στην «Ευρώπη» στις «ΗΠΑ» και δή απέναντι στα κοινωνικά
    τους στρώματα που εμφανίζονταν ως ηγετικά. Αυτό το κόμπλεξ, συνδιαζόμενο
    με τη σεξουαλική πενία, βρήκε τον καλλίτερο εκφραστή του στις
    σκουπιδοφυλάδες του μεγάλου ιδεολογικού τιμονιέρη του ΠΑΣΟΚ: Του
    Πέτρο Κωστόπουλου του Νίτρου κ.α. (Δές και τη προσωπική ιστορία αυτού
    του υποκειμένου για να δείς το τί σημαίνει επαρχιώτικο κόμπλεξ).

    Συνεχίζοντας, το Εθνικό σύμπλεγμα μειονεξίας, μεταφέρθηκε στο πολιτικό
    επίπεδο σε ένα πολιτικό προσωπικό που ένοιωθε μειονεκτικά απέναντι σε
    κάθε τι που ερχόταν από τα έξω (κυρίως από τη Δύση) καθώς επίσης απέναντι
    στου περίφημους Αμερικανοσπουδαγμένους experts των «καλών» Πανεπιστημίων
    της Εσπερίας. Δέν είναι τυχαίο που ο Ανδρέας Παπανδρέου στέφθηκε με
    φωτοστέφανο «οικονομολόγου» που είχε «διαπρέψει στις ΗΠΑ» και έγινε τόσο
    λατρευτός από τα μορφωμένα αλλά συμπλεγματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

    Τα παραμύθια έφτασαν στο τέλος τους. Η μεταπολιτευτική υποκρισία
    (Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία) από καλοζωϊσμένους αλλά συμπλεγματικούς
    φοιτητές, που μετατράπηκε σε (Αράχωβα, Μύκονος, Ελβετία) με τη πάροδο
    του χρόνου, η γενιά του Πολυτεχνείου που έγινε γενιά του Υπουργείου,
    βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα εφιάλτη--τέρας. Μή μπορώντας να σταθεί
    στα πόδια της, γίνεται μεταπράτης, και πουλάει τη χώρα της για ένα
    κομμάτι δανεικό ψωμί, υποθηκεύοντας τις επόμενες γενιές.

    Τελειώνοντας, θεωρώ ότι μέσα στις σημερινές πολύ αρνητικές συνθήκες,
    υπάρχει ελπίδα για έναρξη μιάς διαδικασίας για εγκαθίδρυση της
    Δημοκρατίας στη χώρα μας. (Πιστεύω, όπως έχω γράψει ότι Δημοκρατία
    ΔΕΝ υπάρχει--σύμφωνα με τα κριτήρια των 3Ι--).
    (Μιά σημείωση: Βγάλε αυτό το «Αστικής» και βάλε το «Αντιπροσωπευτικής
    Κοινοβουλευτικής» που εκφράζει επακριβώς τη «Δημοκρατία» μας).

    Η εγκαθίδρυση αυτή απαιτεί ανοικτή σκέψη, χωρίς συμπλέγματα κατωτερώτητας
    διάθεση για σοβαρή εργασία και κυρίως προσωπική εντιμότητα. Δέν ξέρω
    πόσο αυτά υπάρχουν στις νεώτερες γενιές, μιάς και η δική μας μάλλον
    είναι εντελώς παροπλισμένη.

    Καλή δύναμη συμμαθητή,συμφοιτητή, και φίλε ...!

    Με αγάπη,

    Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία