Το (αγεφύρωτο;) χάσμα Κεντροαριστεράς και Αριστερισμού


Γράφει ο  Γιώργος Στόγιας. από το feleki
Από το διάλογο που αναπτύχθηκε εδώ, μου μένει η συνήθης πικρή γεύση της ασυνεννοησίας. Παρά την εκτεταμένη ανταλλαγή επιχειρημάτων και τις πάμπολλες κοινές πολιτιστικές αναφορές, υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στις θέσεις μας και η όποια απόπειρα εξαγωγής κάποιας συναίνεσης  πέφτει μέσα του.
Έχω την εντύπωση ότι οι διαφωνίες μας, όπως αποτυπώθηκαν στα εκατέρωθεν σχόλια, δεν αφορούν μόνο τα δύο πρόσωπα που τοποθετήθηκαν σε μια σειρά θεμάτων, αλλά επαναλαμβάνουν μοτίβα που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη σχέση δύο διαφορετικών πολιτικών χώρων. Εκεί πιστεύω έγκειται και το όποιο ενδιαφέρον του παρόντος διαλόγου για τρίτους (ιδίως όλους εκείνους που δεν τρώνε ιδιαίτερο ζόρι με τον Μαρμαρινό και το πολιτικό στίγμα του έργου του).
Οι δύο πολιτικοί χώροι στους οποίους αναφέρομαι, είναι από τη μια μεριά η κεντροαριστερά (φιλελεύθερη τάση ΔΗΜ.ΑΡ., εκσυγχρονιστική πτέρυγα ΠΑΣΟΚ) τον οποίο αντιπροσώπευε ο γράφων και από την άλλη μεριά η ένα κομμάτι της εκτός ΚΚΕ αριστεράς (αριστερίστικες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά), τον οποίο – αν δεν σφάλλω πλήρως στις εκτιμήσεις μου- αντιπροσώπευε η κ. Γιαννοπούλου.
Αντιγράφω εδώ τις δύο διαφορετικές βασικές παραδοχές σύμφωνα με τις οποίες μπορούμε να διακρίνουμε που εντάσσεται μία άποψη. Το εργαλείο αυτό συνάντησε τουλάχιστον την αποδοχή εκ μέρους της συνομιλήτριάς μου, οπότε συμπεραίνω πως, μέχρι εδώ, υπάρχει κοινό έδαφος.
Το κριτήριο βρίσκεται στο πώς προσδιορίζουμε την σημερινή πολιτική κατάσταση. Από τη μια όσοι συμφωνούμε ότι ζούμε σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία με σωρεία ιστορικά διαμορφωμένων προβλημάτων μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Από την άλλη όσοι αντιμετωπίζουν τη σημερινή πραγματικότητα της χώρας ως μια Χούντα, μια Κατοχή (ή για άλλους πιο νοσταλγούς μια Τουρκοκρατία) και ως καταπιεζόμενοι νομιμοποιούνται να αντιδράσουν αναλόγως.
Προσωπικά αντιλαμβάνομαι μερικά από τα προβλήματα και τα όρια της δικής μου θέσης, της κεντροαριστερής θεώρησης των πραγμάτων. Μεταξύ άλλων, προσμένει την ποιοτική αναβάθμιση του συστήματος μέσα από εξελίξεις που θα λάβουν χώρα κυρίως εντός αυτού˙ χαρακτηρίζεται αναγκαστικά από μια αθεράπευτη αισιοδοξία και θετικότητα σε συνθήκες που διόλου δεν τις δικαιολογούν˙ δεν έχει ερείσματα στην πολιτική κουλτούρα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται ότι υποστηρίζει˙ πιστεύει ότι η εσωτερική και διεθνής νομιμότητα δεν είναι εκ προοιμίου ένα κακόγουστο ανέκδοτο, αξίζει να παλεύει κανείς για αυτή μέσα στα πλαίσια κρατικών και υπερκρατικών μηχανισμών ακόμη κι αν οι κυρίαρχοι παίχτες φαίνεται να την έχουν γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια. Φαντάζομαι ότι πολλοί από τους αναγνώστες θα έχουν και μύρια άλλα να της προσάψουν. Τέλος, αναφέρω τον Γιάννη Βούλγαρη, ως ένα παράδειγμα πολιτικού αναλυτή και στοχαστή που αρθρώνει τον θεωρητικό του λόγο από μία κεντροαριστερή σκοπιά.
Ας δούμε όπως και μερικά από τα προβλήματα και τα όρια της αριστερίστικης θεώρησης των πραγμάτων (αν δεν σας ικανοποιεί ο όρος, πείτε την «υπεραριστερή», «μη κομμουνιστικογενή αριστερά» ή όπως αλλιώς θέλετε, περιέγραψα πιο πάνω τον πολιτικό χώρο στον οποίο αναφέρομαι).
Η βασική στάση απέναντι στην πολιτική ζωή είναι μια γενικευμένη, φουκοϊκή, καχυποψία για την δυνατότητα του συστήματος  (θεσμών, προσώπων, μηχανισμών) να αλλάζουν και ενίοτε να παράγουν θετικά αποτελέσματα για το σύνολο της κοινωνίας (Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κοινοβουλευτικό κόμμα βρίσκεται με τα μπούνια μέσα στο σύστημα, αποτελεί μια μικρή ενοχλητική λεπτομέρεια). Παράγωγο της καχυποψίας που ανέφερα είναι η πρόταση ανέφικτων και ουτοπικών λύσεων σχεδόν για όλα τα προβλήματα από την οικονομία ως την εκπαίδευση. Έτσι, σαν οι φορείς αυτών των προτάσεων να αναγνωρίζαν έμμεσα την αδυναμία τους να εφαρμοστούν, το βάρος του αγώνα πέφτει στην αντίσταση ενάντια στην οποιαδήποτε αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης. Αφού ό,τι θα γίνει, θα είναι σίγουρα χειρότερο, ας διατηρηθεί τουλάχιστον το προηγούμενο καθεστώς, ας «σώσουμε οτιδήποτε δε σώζεται».



Ο κόσμος όμως δε γίνεται να σταματήσει να γυρίζει επειδή έτσι το θέλησαν κάποιοι. Σε μια ταχύτατα μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, χρειάζεται να αρθρωθούν πολιτικές διαχείρισης της αλλαγής  και καθημερινά προκύπτουν προβλήματα που απαιτούν άμεσες λύσεις. Με όλη την διαφθορά και την ανικανότητά τους, τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, αναφέρονται σε αυτό το πεδίο (και σίγουρα έχουν, ως ιστορικά κόμματα, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει).
Για την αριστερίστικη προσέγγιση των πραγμάτων, κάθε αλλαγή μάς σέρνει αυτόματα σε μια «επιστροφή στο μέλλον», σε έναν «νεοφιλελεύθερο μεσαίωνα». Οπότε, αυτό που μένει είναι η ολική αντίσταση, ένας «πόλεμος» για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια. Στον αγώνα αυτό δεν χωράνε λιποψυχίες, συναισθηματισμοί και μικροαστικές ευαισθησίες. Πιο συγκεκριμένα, αν αυτό είναι αναγκαίο, ας καούν όλα. Και το μπουρδέλο η Βουλή και ό,τι άλλο στο οποίο ομνύουν τα λαμόγια, οι εγκάθετοι, τα πιόνια και οι νοικοκυραίοι: οι τράπεζες, τα μαγαζιά, ο τουρισμός, η νομιμότητα.
Βέβαια, στο εκτυφλωτικό φως αυτού του διανοητικού άλματος, αυτού του πηδήματος στο κενό, μπορεί να καούν και μερικοί άνθρωποι. Τότε, απέναντι σε ένα τέτοιο γεγονός, η προσέγγιση που περιγράφω, νίπτει τας χείρας της, μαζεύεται και αποσύρεται προσωρινά. Για το φονικό, φταίνε οι τραμπούκοι, οι παρακρατικοί, ο καπιταλιστής, οι ίδιοι οι νεκροί, η κακούργα κοινωνία. Ποτέ η ίδια δεν θα αναλάβει τις όποιες ευθύνες της αναλογούν. Όταν κατακάτσει η σκόνη, θα επανέλθει σαν να μη συνέβη τίποτα  και θα συνεχίσει την ίδια ρητορική δικαιολόγησης της βίας ως αντιβία (πάντα αφαιρετικά και επιλεκτικά). Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικού αναλυτή αυτής της προσέγγισης, αποτελεί ο δημοσιογράφος Στάθης Σταυρόπουλος της Ελευθεροτυπίας. Αν υπάρχει άλλο παράδειγμα λαμπρότερου στοχαστή που να συγκεράζει τις διάφορες τάσεις, να είναι αναγνωρίσιμος και να κάνει τακτικά παρεμβάσεις, ας κατατεθεί.
Εντύπωση μου κάνει ότι η πλειοψηφία των ατόμων που ασπάζονται την παραπάνω προσέγγιση, ανήκουν σε μορφωμένα, μεσοαστικά στρώματα. Αντιλαμβάνομαι την εργασιακή επισφάλεια και τον φόβο της καθοδικής κοινωνικής κινητικότητας αλλά δεν πιστεύω ότι μπορούν να ερμηνεύσουν πλήρως την επιλογή αυτής της πολιτικής στάσης. Έτσι και αλλιώς, πολλοί άλλοι που καταλαμβάνουν παρόμοια κοινωνική θέση, ταυτίζονται με την κεντροαριστερή θεώρηση των πραγμάτων. Επίσης, αρκετοί που συμμετέχουν στην παραγωγή και τη διάδοση του αριστερίστικου λόγου, απολαμβάνουν επαγγελματική επιτυχία. Η διάσταση μεταξύ του τρόπου που οργανώνεται η προσωπική ζωή και της πολιτικής σκέψης ενός υποκειμένου, είναι ένα φαινόμενο που δυσκολεύομαι να καταλάβω. Πώς γίνεται κάποιος να εφαρμόζει διαφορετικές μεθόδους στην αντιμετώπιση δυο αλληλένδετων σφαιρών της ζωής και να μην (δείχνει ότι) ανησυχεί από τις εσωτερικευμένες αντιφάσεις; Παρόμοιο φαινόμενο το έχω παρατηρήσει, σε διαφορετική βέβαια περίπτωση, στην Κύπρο. Εδώ, συχνά μπορείς να δεις ένα δικηγόρο, ένα γιατρό, έναν αρχιτέκτονα, έναν έμπορο που ενώ στη δουλειά του είναι ανοιχτός σε νέα ερεθίσματα, σύγχρονος και τελειομανής, ένας εξαίρετος δηλαδή επαγγελματίας, όταν η κουβέντα πάει στο κυπριακό, δηλώνει πρόθυμος να πολεμήσει τους Τούρκους ακόμη κι αν η ήττα είναι προδιαγεγραμμένη, ακόμη κι αν αναγνωρίζει ότι μια ορθολογική αντιμετώπιση του κυπριακού προβλήματος ευνοεί έναν πολιτικό συμβιβασμό.
Ποια είναι τα αίτια αυτής της διάστασης μεταξύ προσωπικού και πολιτικού στη περίπτωση των αριστεριστών φίλων μας; Θα μπορούσα ίσως να υποστηρίξω ότι σημαντικό ρόλο παίζει και η ψυχολογική δομή της κάθε προσωπικότητας όπως σχετίζεται με την οικογενειακή και προσωπική ιστορία, αναγνωρίζω όμως ότι μια τέτοια ερμηνεία – ακόμη κι αν πολλές φορές ευσταθεί εμπειρικά- είναι παρακινδυνευμένη  και ανεπαρκής. Περισσότερο βοηθητική θα μπορούσε να ήταν μια σε βάθος μελέτη αυτής της ιδεολογίας μέσα στα ιστορικά και στα επίκαιρα ελληνικά συμφραζόμενα. Το ερμηνευτικό σχήμα της  «νεκροφιλίας» που πρότεινε και επεξεργάστηκε ο Άκης Γαβριηλίδης σε σχέση με την στρατιωτική ήττα στον εμφύλιο και την απόπειρα της ελληνικής αριστεράς να επανορθώσει και να νικήσει μετεμφυλιακά στο πολιτισμικό πεδίο, αποτελεί ένα πιθανώς ένα χρήσιμο εργαλείο. Θα πρέπει να δοκιμαστεί για της ανάλυση των εξελίξεων στην ελληνική αριστερά, κοινοβουλευτική και μη, τόσο για την περίοδο μετά την πτώση του τείχους αλλά και ειδικότερα μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Αντιλαμβάνομαι ασφαλώς ότι τα συμπεράσματα που εικάζω πως θα προκύψουν, θα απέχουν κατά πολύ από τα συμπεράσματα και τις προτιμήσεις ανά περίσταση (Γιατί είμαι με τα μπάχαλα) του αναφερθέντος συγγραφέα, αλλά αυτό για εμένα δεν αποτελεί πρόβλημα.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, κατά την προσωπική μου άποψη, το κύριο χαρακτηριστικό της αριστερίστικης θεώρησης των πραγμάτων είναι η ανευθυνότητα απέναντι στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που άλλοτε υπάρχει και άλλοτε όχι, ανάλογα με το αν έρχεται να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τη θεώρηση αυτή.
Αναρωτιέμαι αν θα καταφέρουμε κάποτε να γεφυρώσουμε το χάσμα των δύο χώρων που περιέγραψα στο παρόν κείμενο, πριν τουλάχιστον αναλάβει τα ηνία της χώρας η Σαμαρική δεξιά και ο Καρατζαφέρης (ΟΧΙ ΣΤΑ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ!).
Τουλάχιστον, το μπλογκ Φελέκι παρέχει ένα χώρο που αυτός ο αναγκαίος διάλογος, παρότι ουσιαστικά φυτοζωεί, συμβαίνει ακόμα.

Σχόλια

  1. Ενω εχεις καταλαβει τις αιτις του προβληματος ταυτοχρονα τις αρνεισαι. Και οι ψυχιατροι σιωπουν, παρα τις εκκλησεις...
    Γραφεις:
    1. "...Ποια είναι τα αίτια αυτής της διάστασης μεταξύ προσωπικού και πολιτικού στη περίπτωση των αριστεριστών φίλων μας; Θα μπορούσα ίσως να υποστηρίξω ότι σημαντικό ρόλο παίζει και η ψυχολογική δομή της κάθε προσωπικότητας όπως σχετίζεται με την οικογενειακή και προσωπική ιστορία, αναγνωρίζω όμως ότι μια τέτοια ερμηνεία – ακόμη κι αν πολλές φορές ευσταθεί εμπειρικά- είναι παρακινδυνευμένη και ανεπαρκής."

    2. "Το ερμηνευτικό σχήμα της «νεκροφιλίας» που πρότεινε και επεξεργάστηκε ο Άκης Γαβριηλίδης σε σχέση με την στρατιωτική ήττα στον εμφύλιο και την απόπειρα της ελληνικής αριστεράς να επανορθώσει και να νικήσει μετεμφυλιακά στο πολιτισμικό πεδίο, αποτελεί ένα πιθανώς ένα χρήσιμο εργαλείο. "
    Φυσικα, η ηττα της αριστερας παιχτηκε κατα την αποχωρηση των γερμανων απο την Αθηνα, οποτε ο ΕΛΑΣ επαιζε κλεφτοπολεμο με τον Ζερβα στην Ηπειρο.Στη συνεχεια η αποχη απο τις εκλογες επεφερε απειρο πονο και βασανα ακομη και στους συμπαθουντες και η στρατιωτικη ηττα ηταν βεβαια.
    Αρα 2 ειναι τα αιτια : η ψυχοπαθολογια -εξουσιομανια της ηγεσιας( βλ. τον παραλογο θανατο 40 ατομων σε μια παραλογη σπειροειδη πορεια με επικεφαλης εναν σχεδον ανεγκεφαλο ηγετισκο που τελικα φονευθηκε απο τους ιδιους τους ανταρτες στο εξαιρετικο Κιβωτιο του Α.Αλεξανδρου) και το "τραυμα" πραγματικο στην αρχη και φαντασιακο στη συνεχεια.
    Mια προσεγγιση επιχειρησα σε συνεχη σχολια μου το Σάββατο, 4 Ιουνίου 2011 στο ιδιο blog σχολιαζοντας τη αναρτηση "Η κρίση χωρίς ψευδαισθήσεις"

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αποσπασματα αναρτω εδω.

    ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΙΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ, ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ

    Αντί προλόγου

    Παρακαλώ τους επιστήμονες ψυχικής υγείας να ασχοληθούν με το θέμα της επικεφαλίδας, γιατί δεν έχω βρει σχετική βιβλιογραφία, οι δε διαπιστώσεις μου είναι εμπειρικές και ατελείς ιδιαίτερα στους μηχανισμούς μεγέθυνσης της συναισθηματικής ανωριμότητας, του πνευματικού (και όχι μόνον) ναρκισσισμού, της εξουσιομανίας και του αλάθητου της πίστης τους που θυμίζει-δυστυχώς- καθολικούς επισκόπους της ιεράς εξέτασης.

    Καλούν κι αυτοί τους πιστούς τους, "τους κολασμένους της γης ", να περάσουν μια ακόμα ζωή-κόλαση γεμάτη πρέπει-νόρμες-πλάνα(με πόνο, αίμα, δάκρυα,..) χωρίς καμιά ελευθερία, χαρά, δημιουργικότητα,... για τον σοσιαλιστικό παράδεισο μετά θάνατον!
    ...................
    Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο , στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ‘’κοινωνικών φρονημάτων’’ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ’60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί –πλέον- σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.

    Αυτός είναι ο κλασσικός μηχανισμός αυτοπαγίδευσης : λόγω ικανοτήτων/συγκυριών να γίνεις τελικά, αυτό που θα ήθελες να πολεμήσεις νεότερος. Δεν μπορείς να πολεμήσεις εναντίον του εαυτού σου. Το ξεπερνούν με την σχιζοφρενική ρήση:
    "Άλλο η δουλειά και άλλο η ιδεολογία !!!"
    .........................................
    4. Παγκοσμίως, παρόμοια ισχύουν και στις οργανώσεις επαναστατικής βίας. Η παρανομία που συνεπάγεται η οργάνωση ένοπλης βίας καταστρέφει την ελεύθερη συζήτηση για τα λαϊκά προβλήματα αφού εξαναγκάζει την δημοσίευση των θέσεων-μανιφέστου της οργάνωσης. Εντός της οργάνωσης, που έχει στρατιωτική μορφή, συχνά καταστρέφει και την δημοκρατική έκφραση σε βάρος της απόλυτης εξουσίας και του αλάθητου της ηγεσίας, μεγεθύνει την αυθαιρεσία και -ενδεχομένως- πυροδοτεί η οδηγεί στην παραφροσύνη.......

    9. Και διατυπώνω τα ερωτήματα :

    Μήπως η εξουσιομανία προυπηρχε στους "ηγετίσκους" και μεγεθύνθηκε από την ενασχόληση με την πολιτική με ψυχολογικούς μηχανισμούς-χειρισμούς των μελών τύπου agitatsia-propaganda (αφορά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις όλων των ιδεολογιών );

    Απ. Ναι, στις περισσότερες περιπτώσεις ατόμων της μεσαίας-ανώτερης τάξης που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να αναπτύξουν τις φιλοδοξίες τους.

    Όχι, στις περιπτώσεις ατόμων ταπεινής καταγωγής, που η δύναμη που απέκτησαν με την ενασχόλησή τους με τα κοινά, εκτόνωσε το σύμπλεγμα κατωτερότητάς τους που μεταλλάχθηκε σε αρρωστημένο πάθος για δύναμη, εξουσία και οργιώδη πλουτισμό. Όπως είχε πει και ένας γνωστός μου πασόκος:” Ήρθε η ώρα να φαν οι πεινασμένοι.”......

    Αφωτιστος Φιλλελην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να γιατί η ελληνική κεντροαριστερά δεν μπορεί να προσβλέπει σε κάτι περισσότερο από του να είναι η διανοουμενίστικη τσόντα του Πασοκ.

    Για ότι οι Πασόκοι ζητούν με τη γνωστή κουτσογιωργική τους ωμότητα, η κεντροαριστερά χρειάζεται ένα καλογραμμένο κείμενο άνω των χιλίων λέξεων για να το εκφράσει με δυσκολία και ντροπαλότητα μόλις στο κλείσιμο του:

    Αναρωτιέμαι αν θα καταφέρουμε κάποτε να γεφυρώσουμε το χάσμα των δύο χώρων που περιέγραψα στο παρόν κείμενο, πριν τουλάχιστον αναλάβει τα ηνία της χώρας η Σαμαρική δεξιά και ο Καρατζαφέρης (ΟΧΙ ΣΤΑ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ!).

    dimitris t

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @dimitris t
    Εχετε αποσιωπησει η απορριψει την ψυχιατρικη και κοινωνιολογικη προσσεγγιση στο θεμα (εξουσιομανια "στελεχων",τραυμα 1944-1974, παιδικο τραυμα στην ελληνικη επαρχια και εφηβικο τραυμα ως φοιτητες στην Αθηνα, Θεσαλονικη , Πατρα)
    Υπαρχει πραγματι πολυς χωρος, απο την ωμοτητα και την διαυγεια των ιδιοτελων στοχων των απογονων αγροτοκτηνοτροφων του ΠΑΣΟΚ εως τις σχοινοτενεις αναλυσεις της κρυπτο-εξουσιαστικης αριστερας,στον οποιο χωρουν αθηναιοι πασοκοι πρωτης γενιας (και απο αλλες μεγαλες πολεις) με καλες σπουδες (πολλοι και με μεταπτυχιακα στο εξωτερικο) που ηδη εχουν πολιτευθει και ενδεχεται να αποτελουν το μελλον της σοσιαλδημοκρατιας στην ελλαδα, καθως θα αποχωρει σταδιακα το παλαιο πολιτικο προσωπικο.
    Τωρα τι γινεται με την "αριστερα της επετηριδας", αυτο αποτελει σημαντικο προβλημα (λαμπρακηδες, αγωνιστες του 114, σταλινικοι του ΚΚΕ που ανενηψαν (;) μετα το 1989), αλλα ευτυχως δεν ειναι δικο μου.

    "Αναρωτιέμαι αν θα καταφέρουμε κάποτε να γεφυρώσουμε το χάσμα των δύο χώρων"

    Αν το 1973 ως επαρχιωτης φοιτητης εμενες σε υπογειο, ετρωγες το αθλιο φαγητο της λεσχης, εβλεπες τα φωτα της πολης και ζαλιζοσουν, γραφοσουν σε καποια παραταξη για να γλυτωσεις απο την μοναξια, και ζηλευες τα αριστερα κολοπαιδα με το μονγκομερυ, τις 2 ξενες γλωσσες, την κοινωνικη ανεση, ε δεν θελει και πολυ να κανεις οτι περνα απο το χερι σου να ανεβεις στον 1ο οροφο και μετα στα ... ρετιρε.
    Ομως το τραυμα της παιδικης ηλικιας παραμενει...
    Ας αναμενουμε λοιπον μια ομογενοποιηση παιδικων ηλικιων στους επιγονους μας, καπου το 2025 εως 2030. Στην χωρα, πολλα θαχουν αλλαξει ως τοτε : Θα εχει δημιουργηθει παραγωγικη βαση με εξαγωγες. Θα εχει βελτιωθει η α-βαθμια και β-θμια εκπαιδευση, αρα και οι ανωτερες και ανωτατες σπουδες. Θα εχει καταπολεμηθει σημαντικα ο νεποτισμος, η μετριοκρατια, η γκομενοκρατια, ...
    Θα εχουν επιστρεψει πλεον αρκετοι επιστημονες του μεταναστευτικου κυματος του 2010-2015. Θα εχουμε συνταγματικα κατοχυρωσει απλη αναλογικη που θα οδηγει σε συμμαχικες κυβερνησεις (τοτε θα ειναι εφικτο κατι τετοιο)....
    Θαχω την ευκαιρια, οντας 10 εως 15 ετη στην συνταξη να δω μια καλλυτερη ελλαδα κυβερνημενη απο τα παιδια μας.

    Πολιτικη ειναι η τεχνη του εφικτου.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    Αφωτιστος Φιλλελην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το επιχειρησε ο Μπιστης, ο Μιμης και η Δαμανακη με τα γνωστα αποτελεσματα. Αν το καινουργιο ειναι η μπαγιατικη κεντροαριστερα ενος νεκρου ΠΑΣΟΚ , παω πασο. Το μνημειωδες σοσ/σμος ή βαρβαροτητα ηταν στην Π.Μ. [προ μνημονιου] Ελλαδα. Μετα ηρθαν οι μελισσες. Αν δεν κατανοειτε πως ειμαστε σε μια εντελως νεα ιστορικη φαση ενος ''βραστηρα'' που δεν εχει φτασει στο σημειο βρασμου το περιεχομενο του , τοτε κατανοω και την υποστηρικτικη τσοντα των ''φιλελευθερων δυναμεων'' [δηλαδη ποιοι?] προς επικουρια. Οι ψευδονεωτερικες αποψεις της μεταπολιτευτικης Ελλαδας μας τελειωσαν και οσο αυτο γινει συντομα κατανοητο, τοσο καλυτερα για ολους μας. Τωρα δε που θα αρχισουν και τα κουρεματα, θα πεσει αλλη μια ιδεοληψια των πολυγραφοτατων μεχρις εξαντλησεως συγγραφεων της τασης αυτης. Υ.Γ. Οσονουπω, το ΠΑΣΟΚ θ΄αλλαξει και ονομα, ας ειναι προετοιμασμενοι οι παντες. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Προσωπικα δεν μπορω παρα να ειμαι αισιοδοξος.
    Οπως λεει και ο κορεατης Τσανγκ "ως ρεαλιστής δεν προτείνει την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά μια πιο δίκαιη λειτουργία του. Ανάμεσα στις εναλλακτικές λύσεις που δίνει, είναι να διευρυνθούν οι κυβερνήσεις και να γίνουν πιο ενεργές στο οικονομικό πεδίο, αφού όλες οι πλούσιες τώρα χώρες χρησιμοποίησαν τον κρατικό παρεμβατισμό για να πλουτίσουν. Να ευνοηθούν όσο γίνεται οι αναπτυσσόμενες χώρες στις οποίες εφαρμόστηκαν αδίστακτα οι επιταγές της ελεύθερης αγοράς από οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, που τις έφεραν στο χείλος της χρεοκοπίας. Να ξαναθυμήσουμε ότι πέρα από το Ιντερνετ και την κοινωνία της πληροφορίας υπάρχει και η παραγωγή προϊόντων. Να υπάρξει μια διακρατική ρύθμιση ώστε όλα τα χρηματικά ποσά που παίζονται στα χρηματιστήρια ανά τον πλανήτη να αποκτήσουν μια αληθινή σχέση με την πραγματική οικονομία. Και κυρίως να απαγορεύσουμε τη χρήση «οικονομικών εργαλείων» κατασκευασμένων από διάνοιες που εργάζονται για τις χρηματιστηριακές εταιρείες και αποβλέπουν μόνο σε βραχυπρόθεσμα κέρδη."

    Αν ολα αυτα θα εχουν γινει -εστω και μερικως - παντα θα υπαρχουν κρισεις του καπιταλισμου αλλα οχι τετοιας εντασης.

    Αν και τα παιδια μας μαζι με τα αλλα παιδια της Ε.Ε. που εζησαν ως τα 20 τους σε συνθηκες πληρους ευημεριας, συνεχιζουν να εχουν ψυχικα τραυματα η να ειναι αρπακτικα, τοτε δυστυχως μας απομενει η λυση της ομαδικης αυτοκτονιας.

    Εντελως Αφωτιστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. mike
    όχι και μεταξύ μας αναφορές στο Μίμη, στο Μπίστη κλπ. Δεν μιλάει κανείς για ένταξη στο ΠΑΣΟΚ. Οι λεγόμενες ψευδονεωτερικές απόψεις είναι απλά το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τώρα αρχίζοθν να διαμορφώνονται. Μέχρι και σήμερα κυριαρχεί ο λαϊκισμός και ο σοσιαλισμός με ελληνικό πρόσωπο. Αν όμως δεν σου κάνουν οι κεντροαριστερές δυνάμεις που απελευθερώνονται ή μένουν στο ΠΑΣΟΚ ( δυνάμεις ισχυρές μέσα στην κοινωνία)τότε δεν καταλαβαίνω γιατί να γίνει το εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ. Για ακόμα ένα μικρό κόμμα, που θα αναζητεί συμμαχίες με το Δημαρά ή το ΣΥΝ ώστε να επιπλέει εκλογικά; Μια χαρά ήταν στον ΣΥΝ και διακριτότητα υπήρχε και εξασφαλισμένη εκλογή. Ο ρόλος της ανανεωτικής αριστεράς είναι να οδηγήσει σε απτές, άμεσες μεταρρυθμίσεις που θα λυτρώσουν την κοινωνία ( εσένα και μένα) από το σημερινό νοσηρό περιβάλλον. Κάποιοι αρέσκονται να ζουν μέσα του και να το καταγγέλλουν. Εγώ θέλω να το αλλάξω με οποιοδήποτε κόστος απώλειας της αριστερής ψυχής μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία