Από την πλατεία στο Σύνταγμα



από το blog η γενιά των 700Ευρώ


Τον Σεπτέμβριο του 1910 ο Ελευθερίος Βενιζέλος μιλά σε μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος σε ένα πλήθος που φωνάζει και απαιτεί Συντακτική Βουλή. Ο Βενιζέλος αντιδρά “Επαναλαμβάνω: Διπλή Αναθεωρητική Βουλή”. Το πλήθος φωνάζει ξανά «θέλουμε Συντακτική Βουλή», για να πάρει κοφτή την απάντηση από τον Βενιζέλο: «Είπα! Αναθεωρητική». Και τότε το πλήθος σιγεί.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η πλατεία μετέχει στα γεγονότα. Είναι αυτή που διεκδίκησε για πρώτη φορά Σύνταγμα και βαπτίστηκε από αυτή την κατάκτηση. Είναι αυτή που σίγησε μπροστά στο Βενιζέλο. Και είναι αυτή που έγινε καταλύτης των εξελίξεων των περασμένων εβδομάδων.

Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να μοιραστεί την εξουσία της υπό την πίεση της πλατείας και τον κίνδυνο της χρεωκοπίας συμβολίζει το πραγματικό τέλος της μεταπολίτευσης. Όσο και αν αυτό έχει κηρυχθεί άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια, είναι η πρώτη φορά τα τελευταία 35 χρόνια, που η πλατεία λειτουργεί όχι μόνο ως παράγοντας εξιρρόπησης αλλά ως φόβητρο της εξουσίας της παντοδύναμης παραδοσιακά πλειοψηφίας. Καλώς ή κακώς, είτε το θέλουμε είτε όχι, η πλατεία δυναμίτισε και προκάλεσε πολιτικά γεγονότα.

Τα συνθήματα της πλατείας είναι εύκολα, μασημένα, χιλιοειπωμένα, απλοϊκά και επικίνδυνα. Έχουν άγνοια κινδύνου και κόρδωμα του εφήβου που ανακαλύπτει το μπόι του. Δεν έχουν όμως μόνο χαρακτήρα εκτόνωσης αλλά και διεκδίκησης. Εκφράζουν απέχθεια πάνω απ’ όλα για το κομματικό σύστημα -παρότι στηρίζονται από ένα κομμάτι του- αλλά εκφράζουν και ανάγκη για κάτι νέο.

Η ένταση με την οποία εκφράζεται η ανάγκη για κάτι νέο δίνει στο πολιτικό σύστημα μία τελευταία ευκαιρία να ανανεωθεί. Η πλατεία διογκώθηκε εξαιτίας της διαπιστωμένης ατιμωρησίας και της αίσθησης ότι αυτοί που κυβερνούν είναι ανεξέλεγκτοι. Εξαιτίας της έλλειψης διαφάνειας και θεσμικών αντιβάρων στην εξουσία. Σε αυτό ήρθε η οικονομική κατάρρευση και πυρπόλησε τον αχυρώνα.

Η πλατεία εκφράζει ανάγκη, φόβο και αγωνία. Δεν διατυπώνει θέση, δεν έχει έμπνευση, ούτε καν την υποψία οράματος. Είναι κομμάτι της Δημοκρατίας παρότι συμπεριφέρεται συχνά αντιδημοκρατικά.

Η απάντηση της Δημοκρατίας στην απέχθεια, είναι το δυνάμωμα των θεσμών. Η λογοδοσία και η κατάργηση των διάφορων τύπων ασυλιών. Η διαφάνεια στους νόμους και η τιμωρία για την παραβίασή τους. Ο μηδενισμός αντιμετώπιζεται με πείσμα και όραμα. Με γερές θέσεις και σκληρή σύγκρουση. Για να πάμε από την πλατεία στο Σύνταγμα.

Σχόλια

  1. επί του αποφθέγματος:
    αν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αμφιβάλλει για τις προθέσεις της κυβέρνησης στο ζήτημα του μνημονίου είναι να απορεί κανείς πως εμπιστεύεται τις προθέσεις της σχεδόν τυφλά στο ζήτημα των ΑΕΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Α Δημητρίου καταρχήν καλώς επανέκαμψες, σε είχαμε χάσει.
    Κατά δεύτερο η κοινωνία έχει φάει το υπάρχον σύστημα της διαφθοράς και της ανεπάρκειας που έχει οδηγήσει στη πλήρη διάλυση των πανεπιστημίων και είναι έτοιμη να αποδεχτεί την αλλαγή όποια και αν είναι. Η λύση είναι κάπου στη μέση ως συνήθως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία