Το άλλοθι




Αυτός ο άνθρωπος, που διάβηκε πρόσφατα το κατώφλι, ήταν ξεχωριστός. Πάνω από το κιβούρι του γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Άλλα από αγάπη και άλλα από «αγάπη». Οι μισάνθρωποι δεν ψέλλισαν κουβέντα. Μισούν, δεν έχουν καιρό για λόγια.
Στο ύστατο κατευόδιο ακούστηκε δυο φορές «πάλι τελικά δεν τα κατάφερε, πάλι δεν τα καταφέραμε» και ήταν αλήθεια, πικρή, αλλά μεγάλη.
Και μετά ακούστηκε μια φράση που είπανε πως ήτανε δική του: «Είναι οι εποχές άνυδρες και το χώμα ξερό. Αλλά έχουμε τους σπόρους στο δισάκι μας σύντροφοι. Αυτό μετράει και θα συνεχίσουμε.»

Αυτό ακούστηκε σαν άλλοθι. Σαν εκείνο το αιώνιο άλλοθι της αριστεράς. Οι άλλοι και τα άλλα φταίνε. Οι καιροί. Οι υποκειμενικές συνθήκες που δεν ωρίμασαν ποτέ. Η αντίδραση που είναι πιο δυνατή από εμάς. Το χώμα, όχι ο σπόρος.

Την τρέφει την αριστερά αυτό το άλλοθι. Φυτεύει τις άγονες δομές της μέσα στο χώμα, που το νομίζει ξερό και αφιλόξενο, και περιμένει να καρπίσουν.
Μα είναι προβολή και οφθαλμαπάτη. Είναι προβολή της ξεραΐλας που έχει μέσα της.
Γιατί έξω βρέχει. Βρέχει ιδέες, προσπάθεια, γεννήματα, βρέχει τα έργα των ανθρώπων, βρέχει τα καλά και τα κακά.

Είναι ο σπόρος της που είναι πια παλιός και καμένος, στείρος και μουγκός και όσο και να συνεχίζει, πάλι στα ίδια μένει και πάντα σκύβει και μετρά ήττες.

Μόνο που τα παιδιά είναι αδύνατο να τα ταΐσεις πια με την ήττα των ηρώων σου, αυτή που έφαγες κι εσύ και την αναμασάς ακόμα.

Σαράντα είναι τα χρόνια που έπεσε ο σπόρος της ανανέωσης στο χώμα.

Και αυτοί που τον ερίξανε, όχι μονάχα δεν τον πότισαν, αλλά πηγαίνανε και τον πατάγανε και τον δυσκόλευαν. Και φώναξαν κι άλλους και τους είπαν, εδώ είναι ο σπόρος που ρίξαμε μαγαρίστε τον, κάψτε τον, βοηθάμε.

Και οι άλλοι οι πολλοί σιγά σιγά ξέκοβαν και τραβούσαν μοναχικά μονοπάτια  και κοιτούσαν τη δουλειά τους, μονολογώντας.

Κι’ αυτόν που πριν ακόμα φύγει, τους ψιθύριζε πως να χορεύουν μαζί με άλλους κάτω από τη βροχή, μήπως τον άκουσαν ποτές;
Μήπως τον έψαξαν το δρόμο του «μαζί», να δουν που βγάζει;
Γιατί καμώνονται πως ήταν οδηγός τους;

Το άλλοθι  της ανυδρίας τρέφει  εμάς τους λίγους που στεκόμαστε, αμήχανοι με χέρια ιδρωμένα. Αλλά δεν φτάνει πια. Τώρα το ξέρουμε. Είναι αυτό που οδηγεί μόνο σε ήττες. Το ξέρουμε;

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία