Πως αλλιώς έρχεται το τέλος αν όχι έτσι;


Στην ίδια ανάρτηση παρουσιάζω ένα σχόλιο του Θανάση Πολλάτου και ένα δημοσίευμα από τους Financial times com. 
Το τέλος είναι μάλλον πια πολύ κοντά, ενώ απεργοί καταλαμβάνουν υπουργεία, μαθητές σχολεία και η καθολική στάση πληρωμών πλησιάζει. Πολύ πιθανόν ο λαός να αρνηθεί να πληρώσει τα επιβαλλόμενα οικονομικά μέτρα. Κυβερνητικές αποφάσεις δεν υλοποιούνται από τη διοικητική πυραμίδα. Η πολιτική ηγεσία δεν έχει δυνάμεις, ούτε σχέδιο, τα προβλήματα την ξεπερνούν. Το πολιτικό σύστημα, σε κατάσταση παροξυσμού, μετρά ακόμα ποσοστά δημοσκοπήσεων και πιθανές επιδοτήσεις. Όλοι είναι γραπωμένοι από το ίδιο λάθος, ότι οι ξένοι εταίροι είναι υποχρεωμένοι να μας σώσουν. Οχυρωμένοι πίσω από αυτήν την πλάνη αρνούνται να δουν λύσεις συναίνεσης. Αρνούνται να πάρουν την ευθύνη. Η πτώση της χώρας δεν τους αφορά. (leo)  


C'est fini


του Θανάση Πολλάτου από το arguments



Μετά το άρθρο Σημίτη στην Καθημερινή είναι πλέον όσο ξεκάθαρο γίνεται: βρισκόμαστε στα όρια μιας πραγματικά επώδυνης χρεοκοπίας που πιθανότατα θα συνδυαστεί με την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Στη χρεοκοπία αυτή μας παρασέρνουν τα ρετάλια του παλιού πολιτικού συστήματος. Πρόκειται για τους πολιτικούς που συνεχίζουν να υπηρετούν το πελατειακό κράτος, τις συντεχνίες που ουσιαστικά κυβερνούν μέσω των πολιτικών οργάνων τους αυτή τη χώρα, τους πολιτικούς που πουλάνε την εθνικιστική μιζέρια και το σκοταδισμό της παλιάς δεξιάς, τους αγράμματους τυχοδιώκτες της αριστεράς που αυτήν την ύστατη ώρα συνεχίζουν να αναθρέφουν τις επαναστατικές ονειρώξεις του βλαμμένου ακροατηρίου τους[1].
Να θυμόμαστε όμως πως το διαζύγιο με την πραγματικότητα δε βγαίνει ποτέ κοινή συναινέσει. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να μας συγχωρήσει. Η οικονομική και κοινωνική καταστροφή μαζί με την πνευματική οπισθοδρόμηση που θα ακολουθήσει την αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα μας προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα. Η παπαρολόγια, εδώ στη χώρα που ευδοκίμησε και ευδοκιμεί, δεν είναι πια τσάμπα. Το πρόβλημα είναι πως στις συνθήκες της ζούγκλας που έρχονται θα επιζήσουν, πιθανότατα, αυτοί που βασίλευαν στις συνθήκες της ζούγκλας που προηγήθηκε.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα πια, αλλά ίσως οι ελπίδες δεν έχουν χαθεί παντελώς. Μόνο η αποδοχή της οδυνηρής πραγματικότητας και η τοποθέτηση με υπευθυνότητα απέναντι σε αυτήν θα μπορούσαν να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα. Η συναίνεση της κοινωνίας στις μεταρρυθμίσεις που συμφωνούνται από κοινού με την τρόικα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μη λήξει άδοξα η φαρσοκωμωδία στην οποία πρωταγωνιστούμε.
 Υ.Γ. Μην ξεχάσετε να δείτε τη συνέντευξη του Κον-Μπεντίτ στο Σταύρο Θεοδωράκη. Όπως έγραψε και η πάντα εύστοχη Αριστερή Στρουθοκάμηλος, τα λέει όλα.


[1] Υπήρξα κι εγώ μέρος του βλαμμένου ακροατηρίου, oπότε, συμπεραίνω, δικαιούμαι να ομιλώ.


Η χαμένη ελληνική υπόθεση και το στοίχημα του Ευρώ

από την FT com


Η Ελλάδα είναι χαμένη υπόθεση. Με κανένα μαγείρεμα, καμία παρηγοριά και καμία λιτότητα δεν πρόκειται η χώρα να καταφέρει να αντεπεξέλθει στους δημοσιονομικούς στόχους του 2011. 

Ισως η ελληνική κυβέρνηση αποφεύγει τα πλέον δύσκολα προβλήματα, γιατί δεν έχει πολιτικό κουράγιο. Όμως δεν έχει καμία σημασία. Η Αθήνα βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο που συνιστά μεγάλη απειλή στην ευρωζώνη. Ηρθε η ώρα να βάλουν οι ρυθμιστές τις σωστές προτεραιότητες. Το ζήτημα τώρα δεν είναι να σωθεί η Ελλάδα, αλλά να σωθεί η ευρωζώνη. 

Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα χρειάζεται αμέτρητες διαρθρωτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις για να μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια της στο μέλλον. Για την ώρα, όμως, το να της ζητούν να κόψει και να κάψει ακόμη παραπάνω, είναι «αντι-παραγωγικό». 

Τα μέτρα αυτού του είδους όχι μόνο έχουν επιδεινώσει τα προβλήματα της χώρας, αλλά έχουν εγείρει και αμφιβολίες για την βιωσιμότητα της ευρωζώνης. Αυτά τα δύο ζητήματα πρέπει να διαχωριστούν. Το να επιτραπεί στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει εντός της ευρωζώνης –που σημαίνει ως προκαταρκτικό βήμα να εξέλθει από την ένωση- είναι η μέθοδος που θα το καταστήσει εφικτό. 

Παραμένει εφικτή, η διαδικασία προγραμματισμένου χρεοστασίου, με την προϋπόθεση ότι τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης θα οχυρωθούν από τις χειρότερες επιπτώσεις μιας τέτοιας εξέλιξης. Το πιο ευάλωτο μέλος είναι η Πορτογαλία, που αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα με την Ελλάδα (και ίσως εντέλει χρειαστεί μια ελληνικού τύπου λύση).Η ελληνική οικονομία καταλαμβάνει μόνο το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης: Ακόμη και ένα χρεοστάσιο 100% δεν θα προκαλέσει μεγάλη επιβάρυνση, ειδικά αν η ΕΚΤ και το EFSF είναι έτοιμα να της παρασταθούν και να την στηρίξουν. 

Υπάρχει μια φριχτή αλήθεια που δεν έχουν ακόμη αποδεχτεί οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης: Ότιη επίλυση της ελληνικής υπόθεσης είναι το εύκολο κομμάτι. 

Τα διαρθρωτικά ελαττώματα του ευρώ συνιστούν πολύ μεγαλύτερη απειλή για την επιβίωση της ευρωζώνης από τα όσα συμβαίνουν εις Αθήνας. Η Ελλάδα δεν είναι το επίκεντρο. Οι ρυθμιστές στην ευρωζώνη οφείλουν να αποδεχτούν ότι είναι πολύ μεγαλύτερα όσα «παίζονται». 

ΠΗΓΗ: FT.com 
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία