Πως αλλιώς έρχεται το τέλος αν όχι έτσι;
Στην ίδια ανάρτηση παρουσιάζω ένα σχόλιο του Θανάση Πολλάτου και ένα δημοσίευμα από τους Financial times com.
Το τέλος είναι μάλλον πια πολύ κοντά, ενώ απεργοί καταλαμβάνουν υπουργεία, μαθητές σχολεία και η καθολική στάση πληρωμών πλησιάζει. Πολύ πιθανόν ο λαός να αρνηθεί να πληρώσει τα επιβαλλόμενα οικονομικά μέτρα. Κυβερνητικές αποφάσεις δεν υλοποιούνται από τη διοικητική πυραμίδα. Η πολιτική ηγεσία δεν έχει δυνάμεις, ούτε σχέδιο, τα προβλήματα την ξεπερνούν. Το πολιτικό σύστημα, σε κατάσταση παροξυσμού, μετρά ακόμα ποσοστά δημοσκοπήσεων και πιθανές επιδοτήσεις. Όλοι είναι γραπωμένοι από το ίδιο λάθος, ότι οι ξένοι εταίροι είναι υποχρεωμένοι να μας σώσουν. Οχυρωμένοι πίσω από αυτήν την πλάνη αρνούνται να δουν λύσεις συναίνεσης. Αρνούνται να πάρουν την ευθύνη. Η πτώση της χώρας δεν τους αφορά. (leo)
C'est fini
του Θανάση Πολλάτου από το arguments
Μετά το άρθρο Σημίτη στην Καθημερινή είναι πλέον όσο ξεκάθαρο
γίνεται: βρισκόμαστε στα όρια μιας πραγματικά επώδυνης χρεοκοπίας που
πιθανότατα θα συνδυαστεί με την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Στη χρεοκοπία αυτή
μας παρασέρνουν τα ρετάλια του παλιού πολιτικού συστήματος. Πρόκειται για τους
πολιτικούς που συνεχίζουν να υπηρετούν το πελατειακό κράτος, τις συντεχνίες που
ουσιαστικά κυβερνούν μέσω των πολιτικών οργάνων τους αυτή τη χώρα, τους
πολιτικούς που πουλάνε την εθνικιστική μιζέρια και το σκοταδισμό της παλιάς
δεξιάς, τους αγράμματους τυχοδιώκτες της αριστεράς που αυτήν την ύστατη ώρα
συνεχίζουν να αναθρέφουν τις επαναστατικές ονειρώξεις του βλαμμένου ακροατηρίου
τους[1].
Να θυμόμαστε όμως πως το διαζύγιο με την πραγματικότητα δε
βγαίνει ποτέ κοινή συναινέσει. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να μας
συγχωρήσει. Η οικονομική και κοινωνική καταστροφή μαζί με την πνευματική
οπισθοδρόμηση που θα ακολουθήσει την αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή
Ένωση θα μας προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα. Η παπαρολόγια, εδώ στη
χώρα που ευδοκίμησε και ευδοκιμεί, δεν είναι πια τσάμπα. Το πρόβλημα είναι πως
στις συνθήκες της ζούγκλας που έρχονται θα επιζήσουν, πιθανότατα, αυτοί που
βασίλευαν στις συνθήκες της ζούγκλας που προηγήθηκε.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα πια, αλλά ίσως οι ελπίδες δεν έχουν
χαθεί παντελώς. Μόνο η αποδοχή της οδυνηρής πραγματικότητας και η τοποθέτηση με
υπευθυνότητα απέναντι σε αυτήν θα μπορούσαν να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα.
Η συναίνεση της κοινωνίας στις μεταρρυθμίσεις που συμφωνούνται από κοινού με
την τρόικα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μη λήξει άδοξα η φαρσοκωμωδία
στην οποία πρωταγωνιστούμε.
Υ.Γ. Μην ξεχάσετε να δείτε τη συνέντευξη του Κον-Μπεντίτ στο Σταύρο Θεοδωράκη. Όπως
έγραψε και η πάντα εύστοχη Αριστερή
Στρουθοκάμηλος, τα λέει όλα.
[1] Υπήρξα
κι εγώ μέρος του βλαμμένου ακροατηρίου, oπότε, συμπεραίνω, δικαιούμαι να ομιλώ.
από την FT com
Η Ελλάδα είναι χαμένη υπόθεση. Με κανένα μαγείρεμα, καμία παρηγοριά και καμία λιτότητα δεν πρόκειται η χώρα να καταφέρει να αντεπεξέλθει στους δημοσιονομικούς στόχους του 2011.
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου