Στη χώρα των ζόμπι να μείνουμε ζωντανοί

από το blog menokio

…Κλαυθμοί και οδυρμοί αχούν από άκρη σε άκρη του «αριστερού» χώρου για την  αστική συγκυβέρνηση. Κι αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τον πόνο τους για τα νέα βάσανα που περιμένουν το προλεταριάτο και τον φτωχό λαό, όσο με το ότι η ίδια η πορεία του πολιτικού παιχνιδιού και της ταξικής πάλης, διαψεύδει και καταρρίπτει με τον πιο κραυγαλέο και κατηγορηματικό τρόπο την «αριστερή» ρητορεία ενάμισυ χρόνου: Ο «λαός», τον οποίο αποθέωναν, το κίνημα των πλατειών, οι αγανακτισμένοι, οι «εξεγερμένοι», η «νέα λαϊκή πολιτικοποίηση με τα πανδημοκρατικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά», το «λαϊκό ΟΧΙ της 28/10/2011» λούφαξε στην μικροαστική πολιτική θαλπωρή, της ησυχίας-τάξης-ασφάλειας, την οποία απλόχερα προσφέρει το καινούριο κόμμα της τάξης (συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-για την χρήση του όρου κόμμα της τάξης βλ. Μαρξ Κ, 18ηΜπρυμαίρ).

Η κλάψα επίσης θα ενταθεί στο μέτρο που η ακροδεξιά του ΛΑΟΣ θα αρχίσει να διαμορφώνει επίσημους και θεσμικούς θύλακες στο κράτος και να δένεται οργανικά με αυτό (-εδώ να καθήσουν να σκεφτούν πιο σοβαρά, όσοι μας κατηγορούν ότι είμαστε ανιστόρητοι και δογματικοί, όταν εδώ και χρόνο κάνουμε λόγο για προσπάθειες ενός ιδιότυπου εκφασισμού).

            Από όλη την παραπάνω κατάσταση, αυτό το οποίο εμπεδώνεται, είναι η πολιτική ολοκλήρωση αυτής της διεργασίας, την οποία οι αστοί δημοσιολόγοι αποκαλούν «το τέλος της μεταπολίτευσης». Με δεδομένο αυτό, η κομμουνιστική αντίληψη και πρακτική θα πρέπει, όχι να μείνει προσκολλημένη στην υπεράσπιση των «καλών» της μεταπολίτευσης, αλλά να διαβλέψει την μέσα στην κρίση διαμόρφωση των καινούριων στοιχείων, τα οποία αναφέρονται στις καινούριες ποιότητες, τις οποίες επιφέρει η καπιταλιστική κρίση στις κοινωνικές σχέσει

Η καπιταλιστική κρίση είναι μηχανή καταστροφής: Καταστρέφει παλιές σχέσεις και τις αντικαθιστά με άλλες, οι οποίες συντείνουν στην περαιτέρω κοινωνικοποίηση της θεμελιακής σχέσης κεφάλαιο-εργασία. Από αυτήν την άποψη μπορούμε να πούμε, ότι στα συντρίμμια της σημερινής εργατικής και επαγγελματικής νομοθεσίας βρίσκονται οι αυριανές επιθετικές εργατικές διεκδικήσεις-Στη σημερινή στρατιά των απεγνωσμένων χωρίς συλλογική ταυτότητα ανέργων, βρίσκονται οι αυριανές βάρδιες της εργατικής τάξης. Εν ολίγοις οι παλιές σχέσεις του κορπορατισμού, της γιγάντωσης των εργατικών αριστοκρατιών, της μικροϊδιοκτησίας κλπ αναγκάζονται να δώσουν τη θέση τους σε σχέσεις, οι οποίες δρομολογούν είτε την εμφάνιση είτε την γιγάντωση των (νέων και παλιών) προλεταριακών φιγούρων, των οποίων το συνεχώς αυξανόμενο ειδικό βάρος θα φανεί, όταν ο αστισμός θα καταφέρει να τραβήξει τη χώρα σε νέα παραγωγικά πρότυπα. Πάνω σε αυτή τη διεργασία θα βασισθεί και η συγκρότηση καινούριων αναπαραστάσεων και κουλτούρων: Δίπλα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, θα διαμορφωθούν καινούρια δίκτυα και μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης. Θα μειωθεί το βάρος της κουλτούρας της ήσσονος προσπάθειας-του λαμόγιου-του επιχειρηματία με τις πλάτες τους κομματικού πελατειακού συστήματος-του γραφειοκράτη δημοσίου υπαλλήλου που αντιμετώπιζε τον λαό με υπεροψία και ελιτισμό και θα αυξηθεί το βάρος των εργατικών κουλτούρων-καθ’ όσον ο κόσμος της δουλειάς και της παραγωγής θα προβάλλει πάλι στο κοινωνικό προσκήνιο και μέσα από εκεί θα ανοίξουν οι δρόμοι για τη συγκρότηση της προλεταριακής υποκειμενικότητας, με την έννοια της αναγνώρισης από τον ίδιο τον προλετάριο του ρόλου που επιτελεί στην παραγωγή.

Το παραπάνω πλαίσιο (το οποίο για εμάς δεν αποτελεί κάποια ντετερμινιστικά προσδιορισμένη αναγκαιότητα-αλλά κοινωνική τάση) θα θέσει επί τάπητος το ζήτημα της κοινωνικοπολιτικής ηγεμονίας. Ο αστισμός το γνωρίζει αυτό πολύ καλά και γι’ αυτό κάνει εκκλήσεις στους γόνους των αστικών και μεσοαστικών ελίτ (βλ. σχετικές τοποθετήσεις Παπανδρέου στην Βουλή κατά την ψήφο εμπιστοσύνης και Σαμαρά στην ΔΕΘ) να γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα, ακριβώς για να μην διαμορφωθεί «κοινωνικό» κενό ηγεμονίας.

Αν σήμερα η εκ μέρους του προλεταριάτου ταξική πάλη διεξάγεται πιο πολύ σε μοριακό επίπεδο, έχει να κάνει πέρα από πολιτικές ανεπάρκειες, και με την ιστορικά προσδιορισμένη αντιφατικότητα των κοινωνικών σχέσεων και την στρατηγική του κεφαλαίου εις βάρος της εργασίας. Αυτό που χρειάζεται είναι η βαθιά μελέτη των μοριακών κινήσεων του προλεταριάτου, προκειμένου να συνδεθούμε μαζί τους, ούτως ώστε η μοριακή κίνηση να καταστεί οργανική, δηλαδή πολιτική.