Η αριστερά στον ΚΑ΄ αιώνα, του Δήμου Χλωπτσιούδη

 O διάλογος γύρω από την Κεντροαριστερά συνεχίζεται στη "μαργαρίτα". Σήμερα ανεβάζω την παρέμβαση του φίλου μας, φιλόλογου και bloger ( Δείμος του πολίτη), 

του Δήμου Χλωπτσιούδη

(Ως τίτλος μου άρεσε στην αρχή, αλλά μετά κάπου στιγμιαία κόλλησα. Θέλω μία αριστερά όμοια, με τις ίδιες αρχές καθόλη τη διάρκεια του ΚΑ΄ αιώνα; Μα αυτό δεν είναι και το λάθος της πεπερασμένης αριστεράς του Κ΄ αιώνα;)

Η Αριστερά που θέλω, η Αριστερά που οραματίζομαι (καλύτερος τίτλος, τουλάχιστον είναι πιο προσωπικός και θα δούμε πού θα βγάλει με σχεδόν ελεύθερη γραφή και σκέψη συνειρμική)

Πριν όμως μιλήσουμε για την Αριστερά ας την ορίσουμε. Η Αριστερά δεν είναι ένα μόρφωνα γενικό κι αόριστο που απλά επιδιώκει την πρόοδο (κατά τη χωροθέτηση στις άμεσα μετεπαναστατικές γαλλικές Εθνοσυνελεύσεις). Η Αριστερά είναι ένας χώρος αναζητήσεων ιδεολογικών και πολιτικών, στηριζόμενων όμως στη μαρξιστική προσέγγιση, όπως κι αν εξετάζει κανείς τη μαρξιστική φιλοσοφία. Και βέβαια η μαρξιστική φιλοσοφία δε μένει μόνο στους δύο εμπνευστές της, αλλά και στους συνεχιστές τους (Βέμπερ, Χομπσμπάουμ, αλλά και άλλους ουτοπιστές, ρεβιζιονιστές κλπ). Αριστερά χωρίς μαρξιστικό γονίδιο δε νοείται.

Δε θέλω να προχωρήσω με μία κριτική για τα αρνητικά της σύγχρονης Αριστεράς. Και τούτο διότι αυτές οι κριτικές απλά μας οδηγούν στη μετανεωτερική άρνηση του παρελθόντος χωρίς ουσιαστικά να οραματιζόμαστε κάτι νέο μπροστά. Η αναζήτηση αιτίων καταντά κακή όταν σταματά εκεί ή όταν απλά αναζητά θεραπείες. Η Αριστερά δεν είναι ιατρική ειδικότητα να θεραπεύει, αλλά πρωτίστως χώρος οραμάτων και δράσης. Αυτή εξάλλου, είναι η "δική μου" Αριστερά.

Αναζητώ μία αριστερά που θα ξεφύγει από τα στεγανά του κόμματος νέου τύπου και επιτρέπει την πολυφωνία μακριά από το φόβο των διαγραφών. Μία πολυφωνία όμως πραγματική κι όχι εκείνο το κακέκτυπο όπου μέσα στις πολλές φωνές χάνονται τα λόγια μας. Θέλω ένα πλουραλισμό που θα ξεφεύγει από τις κλειστές αίθουσες και θα ζημώνεται στην κοινωνία. Γιατί τελικά Αριστερά χωρίς κοινωνικές ζυμώσεις δεν υφίσταται.

Ως εκ τούτου, οφείλουν οι νέοι σχηματισμοί να αφουγκραστούν τα νέα κινήματα. Να τα αγκαλιάσουν και συνοδοιπορήσουν. Όχι να τα υιοθετήσει (καπελώσει), ούτε να τα εκφράσει. Να τα θέσει πλάι της ώστε να κινηθούν όλοι μαζί στην ίδια κατεύθυνση. Ωστόσο, τούτο απαιτεί μία αντίληψη πολύ μακριά από τις εκλογές και την ψηφοθηρία. Απαιτεί μία αντίληψη βαθιά κινηματική ανοιχτή σε συνεργασίες κάθε τύπου, πάνω σε έλασσον πλαίσιο αρχών (όχι το μέγιστο).

Η συνεργασία αναγκαία θα επιφέρει αλλοιώσεις και στο εσωτερικό του σχηματισμού με αύξηση της εσωτερικής κριτικής, δριμύτερες φωνές αγωνίας για το παρόν. Γιατί καλός ο στρατηγικός στόχος ως εσχατολογικός μοχλός του κινήματος, αλλά κάπου πρέπει να κοιτάμε και το παρόν και το βραχυπρόθεσμο μέλλον. Μπορεί να οραματιζόμαστε το σοσιαλισμό (Αριστερά μακριά από το σοσιαλιστικό όραμα, δεν είναι αριστερά. Είναι κάτι σαν αριστερά, κάτι σαν νόθευση της αστικοδημοκρατίας με αριστερό κερασάκι), αλλά πρέπει να βλέπουμε και τον καπιταλισμό που ζούμε.

Και βέβαια τούτο απαιτεί προτάσεις συγκεκριμένες, θέσεις απτές και ρεαλιστικές. Η άρνηση συζήτησης και κατάθεσης προτάσεων επί δημοκρατίας δεν είναι αριστερή αντίληψη. Είναι μία γνήσια μεταμοντέρνα στάση. Είναι στείρα αντιπολίτευση που κρύβεται πίσω από το στρατηγικό στόχο και σχεδόν καιροφυλακτεί τυχοδιωκτικά πότε θα αυξήσει τις δυνάμεις της επιδιώκοντας εκείνο που κατηγορούσε (πχ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ που κατηγορούν ακόμα την αστική δημοκρατία, αλλά επιμένουν σε εκλογές).

Επανερχόμενος στον τίτλο (τον απορριφθέντα τελικώς), θέλω μία Αριστερά που να ανανεώνεται όπως η κοινωνία και τα αυθόρμητα κινήματά της, που να ξεχωρίζει το συντεχνιασμό από τις λαϊκές ανάγκες που να αγκαλιάζει τη νεολαία ως φορέα αμφισβήτησης. Γιατί τελικά η Αριστερά χωρίς αμφισβήτηση είναι απλά μία ευριπίδεια Ελένη (αδειανό πουκάμισο την αποκάλεσε ο ποιητής). Άλλωστε, το ίδιο το όραμά μας στηρίζεται στην αμφισβήτηση. Και τι μπορεί να είναι η Αριστερά αν όχι η ελευθερία να αμφισβητούμε; Η αριστερή σκέψη γίνεται ρηχότητα όταν δεν μπορούμε να αμφιβάλλουμε. Γίνεται τσουνάμι και καταποντίζει κάθε κρίση στον κομφορμισμό των κομματικών θέσεων, καταντά κατανάλωση χυδαίας έμπνευσης και ανίκανης σκέψης να προάγει το διάλογο και να μετουσιώσει το όραμα σε ρεαλιστική πρόταση.

Δήμος Χλωπτσιούδης

ο δείμος του πολίτη