Συνταγματική Αλλαγή



Του Κωστή Ανδρέου

Η χώρα καθοδηγείται από ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, που όποια στρατηγική και αν ακολουθήσει, είτε αυτή των εκλογών άμεσα, πριν ολοκληρωθεί ο σκοπός συγκρότησης της κυβέρνησης Παπαδήμου είτε των εκλογών αργότερα κάποιες βδομάδες, μέχρι να ολοκληρωθεί το PSI και υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση, δεν μπορεί να αποκατασταθεί στην συνείδηση των πολιτών.
Οι πολίτες ανέχονται την συνέχιση της παρουσίας του, μόνο και μόνο επειδή, είναι απαραίτητο ως "ντεκόρ εθνικής συναίνεσης", ώσπου να ολοκληρωθεί το τελευταίο σχέδιο που έχει πιθανότητες να μην οδηγήσει την χώρα στην κατάρρευση , την φτώχια και την αθλιότητα.
Είναι η πρώτη φορά, που κανείς δεν λογαριάζει την βουλή ως το σώμα των νομιμοποιημένων εκπροσώπων, παρά σαν "μισθοφόρους ηθοποιούς" που θα πληρωθούν μέχρι να ολοκληρώσουν τον "βουβό τους ρόλο".
Είναι φανερό, ότι στα μάτια των πολιτών, με την ευκαιρία της κρίσης, έγιναν φανερές οι στρεβλώσεις που έχει το ελληνικό σύνταγμα, οι οποίες με την πρώτη ευκαιρία και σε κάθε ευκαιρία μέχρι να υιοθετηθούν, θα αποτελούν αιτήματα συνειδητής ή ασύνειδης απαίτησης.
Οι πολίτες, αντιλήφθηκαν, ότι υπάρχουν διάφορα προνόμια για διάφορες ομάδες, που τους επιτρέπουν, να έχουν προνομιακή μεταχείριση, που από καμία συνταγματική πρόβλεψη, δεν είναι δυνατόν να προκύπτει. 
Παρά το ότι το Σύνταγμα προβλέπει μόνο μία κατηγορία, αυτή του πολίτη με τα ίδια δικαιώματα και μειοψηφίες, που τις προστατεύει από την "πλειοψηφική δοκιμασία", ο πολίτης ανακαλύπτει ότι πλανάται και ότι κάθε οργανωμένη κατηγορία πολιτών, κάθε συντεχνία, έχει το δικό της "σύνταγμα", με κορυφαία και ισχυρότερη αυτή των ΔΥ.
Οι πολίτες, βλέπουν το πολιτικό σύστημα να ανακαλύπτει άπειρες "πολιτικές ισοδύναμου αποτελέσματος" για την προστασία τους, που όλες καταλήγουν "μονότονα" σε "πολιτικές προβλέψιμης επιβάρυνσης" των ίδιων αποδεκτών. 
Αυτό είναι το πρώτο σημείο που πρέπει να αλλάξει. 
Το Νέο Σύνταγμα, θα πρέπει να προνοεί την ίδια προστασία, για όλους τους πολίτες, όταν βρεθούν σε κατάσταση αδυναμίας. Η πολιτεία θα πρέπει να δίνει την δυνατότητα σε όλους τους πολίτες να έχουν την δυνατότητα ενός Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος Αξιοπρεπούς Διαβίωσης, κατ' αρχάς με την ανταπόδοση εργασίας σε κοινωνικής προσφοράς εργασίας, αλλά αν τέλει και με άλλες μορφές που μπορούν να είναι ένα δάνειο που θα το αποπληρώσει ο πολίτης όταν θα βρεί δουλειά και θα του επιτρέπει να δίνει ένα ποσοστό της τάξης του 5-10% στην υπόλοιπη ζωή του ή ακόμη και με την προνιακή χορήγηση για αυτούς που δεν θα τα καταφέρουν, επειδή δεν θα έχουν άλλον εργάσιμο βίο, αλλά ούτε απογόνους που θα εξοφλούσαν το "χρέος".
Αυτή είναι η βάση κάθε Συντάγματος.
Αυτή ήταν η Βάση του Συντάγματος , μετά την επανάσταση του 21. Τότε δόθηκε με την μορφή του αγροτικού κλήρου, που δίνονταν από τις δημόσιες γαίες σε όσους ενηλικιωνόταν. Τότε η οικονομία ήταν αγροτική.
Ομως από τα μέσα του 50 και μετά όπως λέει η στατιστική, η Αγροτική Παραγωγή έπεσε κάτω από το 50% και η οικονομική κρίση οδήγησε τους νέους στην εξωτερική και την εσωτερική μετανάστευση και ενώ οι εξωτερικοί μετανάστες πήγαν σε χώρες που είχαν συστήματα προστασίας, οι εσωτερικοί μετανάστες της Αθήνας και της Θεσ/νίκης, βρέθηκαν με μισή προστασία, μιας και μαζί με την εργασία στην πόλη συμπλήρωναν το εισόδημα με εποχικές απολαβές από τα χωράφια τους.
Την ίδια εποχή περί τα μέσα του 80, τα κόμματα, φτιάχναν για τους στρατούς τους, το "μισό κοινωνικό κράτος" με τον διορισμό στο δημόσιο και με τις "στρεμματικές επιδοτήσεις" .
Ετσι ακριβώς αυτή η "έλλειψη της υλικής βάσης της Δημοκρατίας" που είναι το βασικό δικαίωμα όλων των πολιτών, να ζούνε αυτοί και οι οικογένειές τους, ώθησε στην "στρεβλή πελατειακή κάλυψή της" , στην προνομιακή παροχή της.
Οπως την εποχή της "αγροτικής οικονομίας" δημοφιλέστεροι ήταν οι στρατηγοί που μπορούσαν με τις υποσχέσεις ή την πραγματοποίηση κατάληψης εύφορων εδαφών, να δίνουν καλύτερο εισόδημα, έτσι και την εποχή της Δημοκρατίας χωρίς "Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα" δημοφιλέστεροι γίναν οι πολιτικοί της πελατειοκρατίας που μπορούσαν να κατακτούν Μεσογειακά Προγράμματα ή πακέτα Ντελόρ και να τα προσφέρουν στους υπηκόους τους.
Αν δεν γίνει αυτή η Συνταγματική Αλλαγή, αν δηλαδή η Δημοκρατία δεν αποκτήσει την "υλική υπόστασή της", από περιττή θα γίνει και αχρείαστη.

Σχόλια

  1. Ακόμα και να αναφέρεται ρητά στο σύνταγμα το εγγυημένο εισόδημα, ποιός μπορεί να εγγυηθεί ότι το κράτος θα διαθέτει τα αντίστοιχα κονδύλια για να εκπληρώσει ένα τέτοιο συνταγματικό όρο. Το κράτος γενικά δεν μπορεί να "εγγυηθεί" τίποτα και σε κανένα. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να προσπαθεί να κάνει κάτι (συνήθως αποτυχημένα) και στη χειρότερη και πιο ρεαλιστική, φροντίζει και τρέφει αποκλειστικά, αυτούς που είναι πιο κοντά στην κουζίνα της πολιτικής.

    Δεν πρέπει να ξεχνάμε, εξάλλου, οτι η κρατική μηχανή απο μόνη της δεν παράγει πλούτο. Αντίθετα, καταναλώνει τον ιδρώτα των υπηκόων της, φορολογώντας με 13-23% ΦΠΑ, ακόμα και τους Πακιστανούς που καθαρίζουν τζάμια στα φώτα της τροχαίας, όταν αυτοί ξοδεύουν τις πενταροδεκάρες τους για να μείνουν ζωντανοί.

    Προσωπικά θα με ενθουσίαζε η ιδέα να ισχύσει η πρόταση του εγγυημένου εισοδήματος, με λεφτά που θα εισέπραττε το κράτος απο την πώληση της περιουσίας "του" (μετοχές, ακίνητα, κτήματα κλπ), για όσο διάστημα κρατήσει.

    Σε κάθε περίπτωση η περιουσία αυτή, δεν ανήκει στους γκάγκστερς που την εκμεταλλεύονται σήμερα, αλλά στους έλληνες πολίτες.

    Και σαν επι πλέον κέρδος, θα έμπαιναν σε παραγωγική διαδικασία και παραγωγική εκμετάλλευση, όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας, που τώρα ξεκοκκαλίζονται απο την πολιτική τάξη και τους μισθοφόρους της, σιγά-σιγά μέσα απο διαφόρων ειδών βατοπέδια .

    Εναλλακτικά ή και παράλληλα, θα πρότεινα να απελευθερώσουμε επι τέλους ΟΛΑ τα επαγγέλματα, να χαλαρώσουμε λίγο το ασφυκτικό νομοθετικό και κανονιστικό πλαίσιο των εκατοντάδων χιλιάδων σελίδων, για μια σειρά απο επαγγελματικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες και να κατεβάσουμε στο μηδέν το κόστος έναρξης οποιουδήποτε επαγγέλματος, που πάει σε παράβολα κλπ, για να επιτρέψουμε σε αυτούς που θέλουν να δουλέψουν, να βγάζουν μόνοι τους το ψωμί τους

    Οι περισσότεροι άνθρωποι νοιώθουν πολύ καλύτερα όταν έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν τη ζωή της οικογένειάς τους με τα χέρια τους, παρά όταν νοιώθουν σαν επαίτες των συμπολιτών τους.

    Τέλος, θα πρέπει να συμπληρώσω ότι, κατα τη γνώμη μου, μακροπρόθεσμα, ακόμα μεγαλύτερη βοήθεια και απο το εγγυημένο εισόδημα, είναι η δραματική βελτίωση των σχολείων μας. Τελειώνοντας κάθε κύκλο σπουδών (Λύκειο, πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακά) και ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις ικανότητές του, ο κάθε νέος θα πρέπει να έχει μάθει αρκετά πράγματα για να μπορεί να βγάζει το ψωμί του, εξυπηρετώντας τους συμπολίτες του μέσα απο κάποιο επάγγελμα. Ακόμα και επαγγέλματα δεύτερης κατηγορίας πχ ναυτικός κλπ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε minority: Βρίσκω πολύ θετικές τις απόψεις σου και πολύ λογικές. Η πολιτική τάξη ληστεύει τους πολίτες της και αυτό εμφανίζεται ως κρατική κοινωνική πολιτική, ως κρατισμός ενώ είναι απάτη που εξυπηρετεί ένας μέρος των ΔΥ και των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ. Αυτό θα έπρεπε να είναι το αίτημα της αριστεράς σήμερα. Ετοιμάζω μια δουλειά για τα επαγγελματικά λύκεια που έρχεται να συμφωνήσει με τα όσα γράφεις στην τελευταία παράγραφο. Η πρόσκληση για σχετική αρθρογραφία πάνω στο θέμα είναι όπως ξέρεις πάντα ανοικτή για όλους τους φίλους του blog.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα συμφωνήσω και με τη θέση του άρθρου (ως οραματική) και με τη (ρεαλιστική) θέση της μειονότητας. Το θέμα είναι ότι αυτή την πρόταση την έχουμε εισαγάγει από χώρες με ισχυρότατη βιομηχανία κι όχι με απλή παροχή υπηρεσιών (έστω και σε βιομηχανική σχεδόν μορφή). Ωστόσο, σε ένα κράτος νεοεισαχθέν στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό -υπό το επικοινωνιακό βάρος της δημοσιονομικής κρίσης-, μία τέτοια θέση μόνο ως κινηματικός στόχος μπορεί να γίνει δεκτός, αλλά όχι άμεσα εφαρμόσιμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία