Ντ. Χριστιανόπουλος: «Πράξη ζωής», η απόρριψη του Βραβείου


Αν έχουμε κάτι ανάγκη ως κοινωνία είναι οι διαφορετικοί. Κύριε Ντίνο σας ευχαριστούμε (Leo)
από το ΒΗΜΑ
«Το ότι απέρριψα το βραβείο ήταν για μένα μια πράξη ζωής. Oσοι με ξέρουν θα καταλάβουν γιατί δεν δέχτηκα το βραβείο».  Η φωνή του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου ακούγεται ήρεμη αλλά σταθερή. «Τα παιδιά της επιτροπής έκαναν καλά που με βράβευσαν αλλά δεν σκέφτηκαν να με ρωτήσουν αν το δέχομαι» λέει ο ποιητής για την άρνησή του να αποδεχτεί το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του. «Δεν ξέρουν, μου λέει μισό- γελώντας, ότι είμαι ένας στριμμένος άνθρωπος;»
Νωρίτερα, όταν δημοσιεύτηκε η είδηση της βράβευσης του είχε δηλώσει στο ΑΠΕ «Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Επιμένω γιατί να μην λάβει αφού έτσι κι αλλιώς δέχεται να εμφανίζεται στις τιμητικές εκδηλώσεις που γίνονται για τον ίδιο. Μου επαναλαμβάνει ότι είναι πράξη ζωής και μου θυμίζει το κείμενο του, γραμμένο το 1979 με τίτλο «Εναντίον», όπου έγραφε «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων", που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου ...»
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (πραγματικό όνομα Κωνσταντίνος Δημητριάδης) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, γιος προσφύγων από την Κωνσταντινούπολη και φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης από το 1958 ως το 1965. Κατόπιν εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων. Το 1958 άρχισε την έκδοση του περιοδικού Διαγώνιος, το οποίο συνέχισε να εκδίδεται ως το 1983, και τον εκδοτικό οίκο «Εκδόσεις της Διαγωνίου». Η πρώτη ποιητική συλλογή του «Εποχή των ισχνών αγελάδων» (1950) διακρίνεται για το καβαφικό ύφος της, ενώ στις επόμενες δημιουργίες του εκφράζεται καθαρά το κυρίαρχο θέμα της ποίησής του, το εφήμερο πάθος, η ταπείνωση και η μοναξιά.

Σχόλια

  1. lEO
    Με πρόλαβες.. Μολις το διάβασα σκεφτηκα αμέσως να το αναρτήσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ας θυμόμαστε πάντως ότι με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία 30-40 χρόνια νωρίτερα είναι απορρίψει ο Σαρτρ το Νόμπελ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλοι μου και ο Σαρτ διαφορετικός ήταν. Δεν είναι και καμιά επανάσταση αλλά είναι μια ροχάλα έστω και διακριτική στη μούρη του συστήματος και πάντα μου αρέσει. Όταν τα "επαναστατημένα" φασιστοειδή χλευάζουν, δέρνουν και γιαουρτώνουν πολεμώντας δήθεν το σύστημα με τη σύνταξη της γιαγιάς στην τσέπη, κάτι τύποι σαν τον κύριο Ντίνο υψώνουν την ιδιαιτερότητά τους αυθάδικα και κάνουν τη διαφορά. Τον αγαπάμε και του ευχόμαστε νάναι πάντα καλά. Μια τιμή της Σαλονίκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η άρνηση παραλαβής ενός βραβείου είναι σίγουρα πράξη αντισυμβατική και αντικομφορμιστική. Δεν συμφωνώ πάντως με τον αφορισμό:"Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων", που μας άφησαν οι αρχαίοι".
    Eισάγει ισοπεδωτικές λογικές, σαν αυτές που επικράτησαν στη χώρα σε όλη τη μεταπολίτευση. Δεν νομίζω ότι πρέπει να "ποινικοποιούμε" τη φιλοδοξία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε έβαλες το point.
      Κομβική η σημειωσή σου, η οποία δείχνει την συνθετότητα της πνευματικής και ψυχικής λειτουργίας της ανθρώπινης ύπαρξης ακόμη και σε άτομα εγνωσμένης ποιότητας και εκφραστικής δυνατότητας.

      Διαγραφή
  5. Επίσης συμφωνώ απόλυτα με το απόφθεγμα από το Feleki.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στάμο. Οκ ο ΝΧ είναι υπερβολικός, είναι και αυτή μια ιδιότητα του ποιητή. Μάλλον υπονοεί τη ξιπασιά, την προβολή μέσω των άθλιων ΜΜΕ, τη διαπλεκόμενη και δήθεν αριστεία. Όμως η αρετή ξεχωρίζει και λάμπει και χωρίς τελετές. Αν πρόκειται για ενήλικες βεβαίως . Στα παιδιά είναι αλλιώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ...αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων" που μας άφησαν οι αρχαίοι το έχουμε ξεχάσει-πετάξει προ πολλού στα σκουπίδια, γιαυτό καταντήσαμε η χώρα της αναξιοκρατίας, της μετριότητας, της αναγωγής της κάθε μ@λ@κίας σε θέσφατο και της κλάψας του στυλ "θεέ μου τι πάθαμε", "γιατί σε μένα" (και όχι στον γείτονα βέβαια..)... Το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων" που μας άφησαν οι αρχαίοι, δεν μας το άφησαν οι αρχαίοι γενικά και αόριστα.
    Μας το άφησε ο Όμηρος και καλό θα είναι να δεί κανείς το συνολικό στίχο που λέει "Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων -μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν" πριν το χαρακτηρίσει ως "απαίσιο".
    Οσο δε για τον Χριστιανόπουλο, το '77 ήταν "Εναντίον" των διακρίσεων αλλά το 2011 δέχθηκε την διάκριση του επίτιμου διδάκτορα και φόρεσε και την τήβενο στο ..πάρτυ. Δείτε εδώ :
    http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22808&subid=2&pubid=63111069 .
    Τώρα είναι πάλι ..."εναντίον"
    Δε βαριέσαι πήξαμε στους γκεβάρες στους καιρούς μας.
    Ένας ακόμη δεν βλάπτει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία