Θεσσαλονίκη, 1912-2012, του Μιχάλη Γ Τριανταφυλλίδη

Η Θεσσαλονίκη γιορτάζει εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης, το 1912

Του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

(Ένα σχέδιο απόφασης για την επέτειο των εκατό χρόνων)

Εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης το 1912.

Εκατό χρόνια που η πόλη προσπάθησε να ενταχθεί σε ένα νέο ιστό, μία νέα κρατική οντότητα, να ενσωματωθεί στην πραγματικότητα του τελευταίου αιώνα παρουσίας της, από τους 23, εν συνόλω, της σημαντικής ζωής της.

Πολλές πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο θα ζήλευαν μία τέτοια διαδρομή, μία τέτοια καταγωγή και σήμανση της ιστορίας, κάτι που δεν μπορεί να μας αφήσει φυσικά και αδρανείς.

Τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης αποτελούν αφετηρία σχεδιασμού για την συνέχεια, γιατί κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ισχυριστεί πως η πόλη θα αφεθεί στην μοίρα της και την αφάνεια, που της επιφυλλάσουν.

Είναι επέτειος σημαντική και για εμάς τους πολίτες της, που ανήκουμε στη Δημοκρατική Αριστερά , ασχέτως καταγωγής και προέλευσης. Η τιμή να υπηρετήσουμε την πόλη, μας προτάσσει το καθήκον να αναζητήσουμε μία λαμπρή συνέχεια και ανάδειξη της, σήμερα ιδίως σε συνθήκες κρίσης και εμφανούς δυσκολίας.

Ο δικός μας ρόλος δεν είναι να απολογίσουμε την πορεία αυτή, ούτε να υποκαταστήσουμε τον ιστορικό και αναλυτή, αλλά να προτείνουμε και συμμετάσχουμε σε συλλογικές  δημιουργώντας νέες κοινότητες. Πρωτοβουλίες  και  προσπάθειες, για να μπορέσουμε να δούμε το αύριο, το μέλλον της πόλης μας κατά πως της αρμόζει και όχι στα μέτρα και τα περιορισμένα όρια της δικής μας  ατομικής εκδοχής.

Η Θεσσαλονίκη υπήρξε πολυεθνική πόλη και ζύμωσε κουλτούρες και ήθη επί αιώνες, διαμορφώνοντας το δικό της εσωτερικό πολιτισμό και τη δική της δυναμική στην ευρύτερη ενδοχώρα της.

Αυτό, σε μας, τους σημερινούς κατοίκους της έφτασε ως ιστορική γνώση και αφήγηση για τους μεγαλύτερους όχι όμως ως περιβάλλον και βιωμένη αντίληψη για την ανοχή στην διαφορετικότητα.

Η διαφορετικότητα που αφορούσε το προσφυγικό στοιχείο, καταρχάς ιδιαίτερα δε, μετά από χρόνια, το διαφορετικό που κουβαλούσε ο εσωτερικός μετανάστης, που την κατοίκησε και την γιγάντωσε στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70.

Ακόμη και απέναντι στο πρόσφατο φαινόμενο της νέας προσφυγιάς έδειξε να μην διαθέτει την παιδεία και την ανεκτικότητα που θα επιβάλλονταν από την ιστορική της διαδρομή.

Ετσι θα όφειλε να υποδεχθεί και να αφομοιώσει τους νέους κατοίκους που προσέφυγαν σε αυτήν, αναζητώντας μία νέα ευκαιρία για την επιβίωση, χωρίς να γνωρίζουν καν πως στο παρελθόν, κύματα «άλλων» προσπάθησαν να ενσωματωθούν και επιβιώσουν εδώ, συναντώντας δυσκολίες αλλά τελικά το κατόρθωσαν.

Η πόλη γνώρισε καλές, αλλά και κακές έως καταστροφικές διοικήσεις που δεν κατόρθωσαν δυστυχώς ποτέ, να αναδειχθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Μετά τον εμφύλιο, τα τελευταία εξήντα χρόνια δηλαδή, φοβισμένοι και πλήρως αποκομμένοι πια, από το πιο ένδοξο παρελθόν της, παραμορφώθηκε στα χέρια ιδίως των νικητών του εμφυλίου, που έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να απομυζήσουν απ’ αυτήν κάθε ικμάδα και δυναμική, που θα μπορούσε να παρουσιάσει ως πόλη.

Παρ’ όλα αυτά η πόλη και κυρίως οι πολίτες της δημιούργησαν, αγωνίστηκαν  για την ανάδειξη και την προκοπή της σε πείσμα των ηγεμόνων.

Η πόλη γέννησε ποίηση, μουσική, πολιτισμό.

Ανάπτυξε κοινωνικούς αγώνες και ανάδειξε ιδέες και οράματα για μια διαφορετική πορεία της ίδιας και της ενδοχώρας της.

Η πόλη άνθησε οικονομικά, έδειξε οτι μπορεί να διαδραματίσει ρόλο σπουδαίο στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου.

Όμως παρά την προκοπή της,  της  έκοβαν  τα φτερά  σε κάθε ευκαιρία.

Ο δήθεν  διάλογος για την ανάπτυξη της  υπήρξε μία  διαρκής πρόφαση αποκλεισμού των ζωντανών δυνάμεων της πόλης.

Η δε συνθηματολογία που αναπτύχθηκε περί το μέλλον και την προοπτική της ομοιάζει με μίαν απόλυτη ομολογία ενός εθνικισμού, που πολλές φορές ενεδύθει και την αριστεροσύνη για να ισοπεδώνει την όποια μειοψηφική αντίσταση.

Ενταγμένη στην συνολική εικόνα της καθυστέρησης και εικονικής πραγματικότητας της τελευταίας εικοσαετίας δεν μπόρεσε σχεδόν ούτε στιγμή να απαγκιστρωθεί από το σφιχτό εναγκαλισμό με το συντηρητισμό και το μετεμφυλιακό διχαστικό πάθος.  

Δεν μπόρεσε να κάνει το βήμα εκείνο που θα την αναδείκνυε σε πόλη ηγεμονεύουσα και δύναμη προόδου.

Εμείς οι Αριστεροί πολίτες της Θεσσαλονίκης, πιστεύουμε πως το μέλλον και η προοπτική της πόλης μπορεί και πρέπει να είναι διαφορετικά.

Πιστεύουμε στον ρόλο του πολίτη και στη δυναμική που μπορούν να αποκτήσουν οι Αυτοδιοικήσεις και οι νέες συλλογικές μορφές έκφρασης που χρειάζεται η κοινωνία μας. Για να απαλλαγούμε επιτέλους από την μανιακή σχεδόν προσήλωση σε γραφειοκρατίες και αντιλήψεις ξεπερασμένες και αποδεδειγμένα καταστροφικές.

Πρέπει να ανοίξει τώρα ο διάλογος για το αύριο  της πόλης.

Διάλογος χωρίς προαπαιτούμενα και προκαταλήψεις.

Διάλογος χωρίς μοιρασμένους ρόλους και προσχεδιασμένες αποφάσεις.

Στον διάλογο αυτό έχουν υποχρέωση να συμβάλλουν όλοι οι πολίτες καλής  θέλησης, όλες οι πολιτικές δυνάμεις , οι θεσμικοί φορείς, με διαδικασίες πραγματικής εκπροσώπησης και να είναι διάλογος με κύρια στοιχεία την ανοχή του άλλου, του διαφορετικού, χωρίς αφορισμούς, αποκλεισμούς και διαγκωνισμούς για την χειραγώγηση του.

Στον διάλογο αυτό η Δημοκρατική Αριστερά της Θεσσαλονίκης καλεί τους πάντες να συμβάλλουν κατ’ αρχάς με τη διαμόρφωση μίας συγκεκριμένης ημερήσιας διάταξης και ενός χρονοδιαγράμματος.

Η Δημοκρατική Αριστερά της Θεσσαλονίκης πιστεύει πως το έμψυχο απόθεμα αυτής της πόλης είναι η δύναμή της στον 21ο αιώνα και μπορεί και επιβάλλεται να διεκδικήσει εκ νέου την θέση που της αξίζει.

Η Θεσσαλονίκη του 21ου αιώνα δεν είναι η πόλη του συν-……….. ούτε ξεγελιέται με ψεύτικους προσδιορισμούς αλλά προβάλει το νέο της καθαρό πρόσωπο που διαμορφώνουμε εξ’ αρχής όλοι οι πολίτες της, ντόπιοι, πρόσφυγες και ξένοι, για τον νέο ρόλο που της αρμόζει.