Ο συνδικαλισμός που μας αξίζει;


O κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός είναι μια ακόμα πληγή της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Ψευδεπίγραφος, δήθεν επαναστατικός, δήθεν πατριωτικός και φιλεργατικός.  Μια πληγή θρεμμένη από όλο το πολιτικό σύστημα της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης, για να μην ξεχνιόμαστε. Στις δύσκολες ώρες που περνάμε ως λαός, αυτός ο συνδικαλισμός θα παίξει το ρόλο που ξέρει. Θα πρωταγωνιστήσει στη διάλυση της χώρας και στην εξαθλίωση των απροστάτευτων  ανθρώπων της. Αυτός ο συνδικαλισμός σε αγαστή συνεργασία με τα περισσότερα κόμματα έχει καταλάβει ότι το παραγόμενο εθνικό προϊόν δεν φτάνει για όλους. Συνεπώς κάποιοι πρέπει να εξαφανιστούν και αυτοί είναι οι outsiders. (Leo)  
του Γιώργου Σιακαντάρη από το protagon
Ίσως ποτέ η χώρα δεν είχε ανάγκη του συνδικαλιστικού κινήματος απ’ όσο αυτό το διάστημα. Σήμερα στην Ελλάδα τίθενται υπό αμφισβήτηση κατακτήσεις του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, οι οποίες αφορούν τα δικαιώματα των συλλογικών συμβάσεων, την προστασία των συνθηκών εργασίας, το ωράριο, τον ελεύθερο χρόνο, την προστασία των κοινωνικά ασθενέστερων. Πολλά απ’ αυτά ήσαν κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, όταν αυτό εξέφραζε σε μεγάλο βαθμό το γενικό και συλλογικό συμφέρον.
Στη Δυτική Ευρώπη αυτά τα δικαιώματα των εργαζόμενων επιτεύχθηκαν κυρίως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια του μεγάλου συμβιβασμού μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας. Αυτές οι κατακτήσεις διευκόλυναν όχι μόνο την εργασία, αλλά και το ισχυρό παραγωγικό κεφάλαιο το οποίο μπορούσε να αναπτυχθεί μόνο σ’ ένα περιβάλλον σχετικής κοινωνικής ηρεμίας και συμβιβασμού. Η κρίση του 1974 και κυρίως οι τεχνολογικές αλλαγές, ανέτρεψαν τις ισορροπίες μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, αλλά και τις ισορροπίες μέσα στο ίδιο το κεφάλαιο. Οι δυνάμεις του παραγωγικού κεφαλαίου υποχώρησαν έναντι της διαρκώς αυξανόμενης ισχύος του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η κρίση του 2008 είναι το αποτέλεσμα αυτών των ανατροπών. Παρόλα αυτά όμως ο συνδικαλισμός στη Δυτική Ευρώπη σε μεγάλο βαθμό παραμένει υποστηρικτής της ιδέας πως είναι καλύτερο να παραχωρείς μέρος των ειδικών σου συμφερόντων, για να διατηρήσεις το γενικό συμφέρον.
Ο ελληνικός συνδικαλισμός όμως δεν στήθηκε σ’ αυτή τη βάση. Η βάση του δεν ήταν ούτε ο ρεφορμιστικός εργατικός συνδικαλισμός, ούτε και ο λεγόμενος αντιρεφορμιστικός συνδικαλισμός. Και οι δυο αυτές μορφές συνδικαλισμού πραγματοποιούνται στο όνομα των καθολικών συμφερόντων διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Το μεγάλο μειονέκτημα του ελληνικού συνδικαλισμού δεν ήταν ούτε ο δήθεν επαναστατισμός του, ούτε βεβαίως η δήθεν συμβιβαστική του φύση, αλλά η ίδια η βάση στήριξής του. Μια βάση που δεν ήταν εργατική, αλλά δεν ήταν και αυτή των «λευκών κολάρων» του ιδιωτικού τομέα. Η βάση του ελληνικού συνδικαλισμού, κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, όπου και για πρώτη φορά απαλλάχθηκε από τις εξαρτήσεις του από το αυταρχικό κράτος, ήταν ο κρατικός τομέας απασχόλησης (κυρίως οι ΔΕΚΟ), ήταν τα λευκά κολάρα του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Ο συνδικαλισμός των ΔΕΚΟ κατηγορείται πως ήταν κομματικά εξαρτημένος. Κακώς κατά τη γνώμη μου. Το αντίθετο συνέβη. Τα κόμματα εξαρτώνταν απ’ αυτόν. Αυτός ο συνδικαλισμός αποτέλεσε το μέσο όχι για την επιδίωξη κατακτήσεων που θα αφορούν συλλογικά συμφέροντα, αλλά το μέσο πίεσης και πολιτικού εκβιασμού κατά του πολιτικο-κομματικού συστήματος, με στόχο την προώθηση στενών συντεχνιακών συμφερόντων. Έτσι φθάσαμε στον συνδικαλισμό των προνομιούχων, ο οποίος διεκδικούσε και επετύγχανε να πληρώνεται ενώ απεργεί, να προκαλεί απεργίες αδιαφορώντας για το κοινωνικό τους κόστος, να εκπροσωπεί όλο και λιγότερους, ενώ μιλούσε στο όνομα των περισσότερων. Αυτός ο συνδικαλισμός πέτυχε μεγάλες νίκες, αφού κατάφερε μέσω του κρατικού προϋπολογισμού να χρηματοδοτεί τα ταμεία του και τις πλουσιοπάροχες συντάξεις των πρόωρα συνταξιοδοτούμενων μελών του, την ίδια ώρα που οι άλλοι εργαζόμενοι εξαντλούσαν τα όρια του εργασιακού τους βίου και λάμβαναν πενιχρές συντάξεις.
Σήμερα αμφισβητούνται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο πολλές από τις κατακτήσεις του μεταπολεμικού μοντέλου εργασίας. Πολλοί το αποδίδουν αυτό στην κυριαρχία των «νεοφιλελεύθερων συνταγών» του ΔΝΤ. Μπορεί να ισχύει και αυτό. Ότι όμως συμβαίνει στην Ελλάδα είναι κυρίως απόρροια της απουσίας ιδιωτικού τομέα, όπως αυτός αναπτύχθηκε στη Δυτική Ευρώπη, αλλά και του αντίστοιχου σ’ αυτό το μοντέλο παραγωγής συνδικαλιστικού κινήματος. Στη μέση αυτών των αδυναμιών στέκεται ένα πανίσχυρα αδύναμο κράτος. Ένα κράτος που είχε αναλάβει να κάνει ότι δεν έκανε ο συνδικαλισμός και ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός επιχειρηματικός τομέας.
Αυτό λοιπόν το μοντέλο συνδικαλισμού είχε και το δικό του πολιτισμικό μοντέλο έκφρασης. Ένα μοντέλο μαγκιάς, κουτσαβακισμού, αλαζονείας, αυτοεπιβεβαίωσης. Ένα μοντέλο που στο όνομα της προάσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων, μέσα από ύβρεις, απειλές, διαστρεβλώσεις, στρεψοδικίες, δημιούργησε τον μάγκα συνδικαλιστή που απειλεί θεούς και δαίμονες για να προασπίσει το μαγαζί του και όχι τους εργαζόμενους. Γιατί μη μου πείτε πως αν ο κύριος Φωτόπουλος ήθελε να προασπίσει τον «φτωχό μεροκαματιάρη», τον άνεργο, τον μικροσυνταξιούχο δεν θα μπορούσε να πει στα μέλη του σωματείου της ΔΕΗ, πως έφθασε ο καιρός να παραχωρήσουν στο κοινωνικό σύνολο τα χρήματα που λαμβάνουν από τον κρατικό προϋπολογισμό;
Αυτός ο συνδικαλισμός το πρώτο που κάνει είναι να απαξιώνει τους ίδιους τους εργαζόμενους τους οποίους υποτίθεται εκπροσωπεί. Αυτός ο συνδικαλισμός δίνει πρόσχημα σε «ανθρωποφαγικές» διαθέσεις που ζητούν την απόλυση όλων των δημόσιων υπαλλήλων και την κατάργηση του δημόσιου τομέα, ως του μόνου τομέα που μπορεί να εκφράσει το γενικό συμφέρον μιας κοινωνίας. Πρέπει να του δοθεί μια απάντηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους και την κοινωνία των πολιτών. Γιατί αυτός ο συνδικαλισμός δεν αξίζει στον ελληνικό λαό.
O Γιώργος Σιακαντάρης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, συγγραφέας του βιβλίου «Οι Μεγάλες Απουσίες. Η Ελληνική Δημοκρατία σε Άμυνα»

Σχόλια

  1. Αν τα συνδικάτα είχαν προτάξει τον ορθολογισμό και το δημόσιο συμφέρον αντί του συντεχνιασμού δεν θα είχαμε φτάσει εδώ σήμερα. Για παράδειγμα ήταν αποδεκτή η καταβολή επιδομάτων χωρίς τις αντίστοιχες ασφαλιστικές εισφορές. Σήμερα ακριβώς για αυτό βιόνουμε μειώσεις συντάξεων και κοινωνικών παροχών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχει πλάκα το γεγονός ότι όταν μιλάνε οι δημοκράτες απολογητές για συνδικαλισμό χρησιμοποιούν το παράδειγμα του Φωτόπουλου, ξεχνώντας ότι εκφράζει ένα ολόκληρο κίνημα και χιλιάδες ψηφοφόρους. Ξεχνάμε επίσης ότι αυτός ο συνδικαλισμός έδωσε αξιοπρέπεια και ανέβασε το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Επειδή ουσιαστικά το συνδικαλιστικό κίνημα που σημειώνει κάνει την εμφάνισή του του 1974 με την άρση παρανομίας της αριστεράς. Χωρίς αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα με μία χώρα έρμαιο των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, θα ήμασταν ακόμα στη δεκαετία του '60 ή του '70.

    Το άρθρο ισοπεδώνει το συνδικαλισμό, επειδή ουσιαστικά δε βλέπει/καταγράφει καμία θετική συνέπεια για την κοινωνία. Παράλληλα, είναι εντελώς αποπροσανατολιστικό να θεωρείται ως υπαίτιος της σημερινής κατάστασης -μία κρίση που δεν ήταν κοινωνική, αλλά μόνο οικονομική με στόχο να μετατρέψουν τον ευρωπαϊκό νότο σε μεσαιωνικό εργασιακό παράδεισο για τις βορειοευρωπαϊκές κι εγχώριες μεγάλες επιχειρήσεις. Δεν ευθύνεται ο συνδικαλισμός και κανένας εκτός από ρητορείες δε στήριξε κάτι τέτοιο με αριθμούς. Αντίθετα, για το παρόν ευθύνεται η ευρωπαϊκή κι η εθνική πολιτική ομάδα διαχείρισης, ο καπιταλιστικός κανιβαλισμός (βλ. παγκόσμιες τράπεζες κλπ) και η άποψη ότι η μεσαία τάξη -πέραν της σταδιακής ριζοσπαστικοποίησής της- κατάντησε "αντιπαραγωγική" (βλ. αντικαταναλωτική).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ακριβώς ο Φωτόπουλος και κάθε Φωτόπουλος εκφράζει χιλιάδες βολεμένους συνανθρώπους μας οι οποίοι με το ελάχιστο έργο και διορισμένοι με χαριστικούς όρους από το σάπιο πολιτικό καθεστώς άρμεγαν και αρμέγουν το δημόσιο πλούτο του. Μέχρι τον ΑΣΕΠ πως έμπαιναν όλοι αυτοί στο δημόσιο; Το συνδικαλιστικό κίνημα που περιγράφεις και υπερασπίζεσαι Δήμο είναι γέννημα θρέμμα του Πασοκισμού μπροστά στο οποίο ο δεξιός συνδικαλισμός του Λάσκαρη ωχριά. Στην ουσία αυτοί οι τύποι παίρνουν παράνομα τις δημόσιες επιχειρήσεις στα χέρια τους με την ανοχή αλλά και συχνά σε σύγκρουση με τους πολιτικούς τους προστάτες και τις χρησμοποιούν για να αυξάνουν την ισχύ τους. Για να κρύψουν το έγκλημα αποκτούν τη ρητορική της Αριστεράς στον υπερθετικό βαθμό, εκβιάζουν τα πολιτικά στελέχη γίνονται και είναι κράτος μέσα στο κράτος με ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗ συνεργασία. Πχ οι ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ υπογράφονται από δεξιοπασόκους αλλά θυμίζουν ανακοινώσεις σκληρών αριστερίστικων οργανώσεων. Τι υπερασπίζονται; Τους πιο τεμπέληδες και ανεύθυνους δασκάλους. Γιαυτό και δεν έχουν πια καμιά νομιμοποίηση. Αλλά κανείς δεν τολμά να τους αντιπαρατεθεί γιατί φοβάται, γιατί θέλει να τους έχει από κοντά αν υπάρξει ανάγκη για ένα ρουσφετάκι. ¨Οταν έρχονται στα σχολεία πολλοί τρέχουν να τους ακούσουν. Ξέρεις γιατί; Γιατί επιβάλλουν να χαθεί η διδακτική ώρα προκειμένου να πούνε τις παπάρες τους. Και αυτό κάποιους τους βολεύει. Πριν ένα μήνα διώξαμε από το σχολείο με γιούχα ένα καραγκιόζη εκπρόσωπο αυτής της θλιβερής νομενκλατούρας που ήρθε να μας πείσει να μην αναπληρώσουμε τις χαμένες ώρες των καταλήψεων. Σου λέει κάτι αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία