Ένα σχέδιο για τη μετα-μεταπολίτευση, του Μάκη Ανδρονόπουλου

Για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας υπό το καθεστώς του Μνημονίου -2

Ένα σχέδιο για τη μετα-μεταπολίτευση

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η Ελλάδα σε εμπόλεμη κατάσταση >Πώς να αντισταθούμε στην εξαθλίωση που θα προκαλέσει το Μνημόνιο-2 > Πώς να αποφύγουμε το νέο διχασμό  > Πώς να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις της χώρας > Πώς να αναπτύξουμε την οικονομία μας > Το εθνικό μας καθήκον > Το θεμέλιο της πραγματικής αλήθειας > Οι νέοι εθνικοί στόχοι > Τα τέσσερα νέα πολιτικά εργαλεία της μετά-μεταπολίτευσης > Σημεία ενός σχεδίου Προγραμματικής Διακήρυξης > Εθνικό Κοινωνικό Συμβόλαιο Ανασυγκρότησης > Μέτρα αποτροπής της κοινωνικής διάλυσης > Μέτρα αποκατάστασης εμπιστοσύνης πολιτών στη δημοκρατία και το κράτος, στο κοινοβούλιο, στους θεσμούς και στη δικαιοσύνη > Νέα οργάνωση του κράτους > Εθνικό Σχέδιο για το Χρέος και την Εθνική Ανταγωνιστικότητα > Σχέδιο για την αποκατάσταση του κύρους της Ελλάδας

Οικονομία είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα

Κυβερνοσκόπος ΙΙΙ

1. Η νέα πραγματικότητα για τον ελληνικό λαό και τη χώρα

Η ψήφιση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο του πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα που περιλαμβάνει διαγραφή μεγάλου τμήματος του ελληνικού χρέους, νέα δανειακή σύμβαση και υποχρεωτικά διαρθρωτικά μέτρα και ιδιωτικοποιήσεις αποτελεί μια νέα εθνική και κοινωνική πραγματικότητα. Πρόκειται για ένα σύνολο δράσεων και πολιτικών λιτότητας που εγείρει σοβαρά ερωτήματα –επιστημονικά, κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά- για την δυνατότητά τους να πετύχουν την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, καθώς εντείνουν την ύφεση και οδηγούν στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού και στην δοκιμασία της συνοχής του, ενώ στερούν από τη χώρα τη δυνατότητα να ελέγξει και να κατευθύνει αυτή την ανάπτυξή της, με την αφαίρεση του ελέγχου στρατηγικών τομέων.

Η αναποτελεσματικότητα των πολιτικών του πρώτου Μνημονίου, αποκάλυψε τόσο την αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να κατανοήσει το διεθνές περιβάλλον μέσα στο οποίο κλήθηκε να δράσει, αλλά και να εφαρμόσει αυτά που συνομολόγησε. Ο ελληνικός λαός έχει αντιληφθεί πως το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι πρωτίστως πολιτικό. Το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να παράσχει στον ελληνικό λαό ούτε ένα σοβαρό σχέδιο διάσωσης και ανασυγκρότησης της χώρας.  Η πλειοψηφία των Ελλήνων/δων πιστεύει είτε ότι θα μπορούσαμε να αποφύγουμε την δραματική εξέλιξη των πραγμάτων που μας οδήγησε σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας, είτε ότι δεν διαπραγματευθήκαμε καθόλου, είτε ακόμη ότι τα πράγματα οδηγήθηκαν να φθάσουν εκεί που έφθασαν.

Η αναποτελεσματικότητα των πολιτικών του πρώτου Μνημονίου αποκάλυψε επίσης την προχειρότητα και την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να λειτουργήσει αποτελεσματικά, αλλά και να σεβαστεί το κοινοτικό κεκτημένο (παραβίαση συνθηκών κ.ά.). Οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρωζώνης επέτρεψαν να αναπτυχθεί ένας επικίνδυνος για την ευρωπαϊκή προοπτική λαϊκιστικός ανθελληνισμός που θυμίζει έντονα άλλες εποχές.

Έτσι, το Μνημόνιο 2 ψηφίστηκε χωρίς η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού να έχει πεισθεί ότι το πρόγραμμα αυτό αποτελεί ασφαλή διέξοδο για τη χώρα και την ανασυγκρότηση της οικονομίας της. Η πρόβλεψη και μόνο ότι το 2020 το χρέος θα παραμένει στο μη βιώσιμο επίπεδο του 120% του ΑΕΠ  αν και πλέον αμφισβητείται ακόμη και αυτό, είναι αποθαρρυντικό για κάθε θυσία, ή σοβαρή προσπάθεια ή πρόθεση επένδυσης. Σημειωτέον ότι η οικονομική θεωρία ορίζει ότι από 90% του ΑΕΠ και πάνω ένα χρέος είναι μη βιώσιμο, ενώ οι κοινοτικοί κανόνες το θέλουν στο 60% του ΑΕΠ. Η αποτελεσματικότητα του προγράμματος αμφισβητείται τόσο στο εσωτερικό της Ελλάδας, όσο και στο εξωτερικό από έγκυρους κύκλους και προσωπικότητες, με αποτέλεσμα να εγείρονται ερωτηματικά εάν πίσω από τις πολιτικές του κρύβονται άλλοι ανομολόγητοι σκοποί. Το ίδιο το ΔΝΤ θεωρεί ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να εξυπηρετήσει τη νέα δανειακή σύμβαση. Επιστημονικοί παρατηρητές επισημαίνουν ότι σε λιγότερο από δύο χρόνια το ΑΕΠ μειώθηκε 10% και το χρέος αυξήθηκε 20%!..

Εφαρμόζονται και θα εφαρμοστούν  πολιτικές που ανατροφοδοτούν την ύφεση, εκθεμελιώνουν τον όποιο παραγωγικό ιστό και οδηγούν στην εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας (τράπεζες, σπίτια, ενεργειακούς πόρους κλπ) και ενεργοποιούν εθνικούς και γεωπολιτικούς κινδύνους. Είναι μάλλον κοινή πεποίθηση των περισσοτέρων ότι χώρα υποχρεώθηκε να συνομολογήσει σε αδιέξοδα σχέδια που υπονομεύουν το μέλλον της, αλλά και την ίδια την υπόστασή της. Τις ευθύνες για το πώς φτάσαμε έως εδώ θα τις επιμερίσει και θα τις αποδώσει ο ελληνικός λαός στις επόμενες εκλογές.

2. Το εθνικό μας καθήκον

Η νέα πραγματικότητα για τη χώρα είναι το Μνημόνιο 2 και οι υποχρεώσεις που ανέλαβε. Υπό αυτές τις συνθήκες, η εφαρμογή του Μνημονίου 2 πρέπει να συντελεστεί τουλάχιστον μέχρι εκεί που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να ανακτήσει την διεθνή αξιοπιστία της, και με τρόπο που θα ελαχιστοποιήσει τις αρνητικές επιπτώσεις και θα μεγιστοποιήσει τις θετικές, έτσι ώστε κάθε ευρώ να γίνεται χρυσάφι και να ανατρέψει το ταχύτερο δυνατό την πρωτοφανή εσωτερική υποτίμηση που επιβλήθηκε στη χώρα. Γι΄ αυτά χρειάζεται ένας σοβαρός εθνικός σχεδιασμός και τεράστια διπλωματική προσπάθεια. Καμία κίνηση αντίδρασης δεν πρέπει να γίνεται εάν δεν έχουν μελετηθεί εναλλακτικά σενάρια.

Η δυνατότητα αποτροπής του στιγματισμού του ελληνικού λαού και της περιθωριοποίησης της Ελλάδας, αλλά και  η ανάκτηση της απόλυτης εθνικής κυριαρχίας και η αποφυγή κάποιας εθνικής απώλειας ή καταστροφής είναι εφικτή, εφόσον μείνουμε ενωμένοι και λειτουργήσουμε σαν μια κοινωνία σε εμπόλεμη κατάσταση. Δηλαδή, η ελληνική κοινωνία λειτουργήσει σε συνθήκες πραγματικού πολέμου, με υψηλούς στόχους και με σύμπραξη όλων των υγειών κοινωνικών, πνευματικών και πολιτικών δυνάμεων. Γι΄ αυτό απαιτείται οργάνωση και σχέδιο και δραστική αναβάθμιση του πολιτικού και διοικητικού μηχανισμού της χώρας.

Συνεπώς, δεν απαιτείται μόνο η οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας,  αλλά και η ανασυγκρότηση της συντετριμμένης ελληνικής κοινωνίας. Στην ουσία απαιτείται η ανασυγκρότηση ενός έθνους που υπέστη μια μείζονα διαβολή. Εδώ ο πνευματικός κόσμος πρέπει να παίξει το ρόλο του με σύνεση και αυταπάρνηση, αλλά και με επιτηδειότητα σε διεθνές επίπεδο.

3. Το θεμέλιο της πραγματικής αλήθειας

Είναι σαφές ότι η ιστορία ούτε χρωστάει, ούτε συγχωρεί. Αυτό που πρέπει να κάνουμε συνεπώς είναι να δούμε πού πραγματικά στεκόμαστε, ποιο είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο πρέπει να αντιδράσουμε και να δράσουμε και ποιο είναι το σχέδιό μας. Για να μπορέσουμε να δούμε πού στεκόμαστε, πρέπει να δούμε την πραγματική αλήθεια σε όλο της το βάθος και όλο της το πλάτος, τουλάχιστον για την τελευταία 12ετία.

Η χώρα λοιδορείται και ο ελληνικός λαός δέχεται απαράδεκτες προσβολές από Ευρωπαίους εταίρους.  Δεν είναι πια μια οικονομία που πρέπει να αποφύγει την χρεοκοπία, αλλά ένα έθνος που πρέπει να ανασυγκροτηθεί.

Το ευρωπαϊκό σχέδιο που έχουμε ως χώρα αποδεχθεί, οδηγεί στην εκποίηση του εθνικού πλούτου, στην λουμπενοποίηση των μεσαίων και λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων και τη δορυφοριοποίηση της χώρας από τις ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρωζώνης.

Η κατάσταση στην οποία έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία είναι οριακή. Η κοινωνία μας είναι στα πρόθυρα της έκρηξης, αν και οι πολίτες επιδεικνύουν πρωτοφανή στωικότητα και υπομονή, τόσο για την εικόνα της κατάστασης που βιώνουν, όσο και για την ίδια την κατάσταση.

Κανένας άλλος λαός δεν θα είχε αντέξει την ψυχολογική πίεση που του ασκείται -βαίνουσα συνεχώς αυξανόμενη- τα τελευταία πέντε χρόνια.  Οι άνεργοι ξεπέρασαν το εκατομμύριο, οι άστεγοι είναι χιλιάδες, οι αυτοκτονίες αυξάνουν εκθετικά, τα ναρκωτικά θερίζουν, τα αντικαταθλιπτικά το ίδιο, το υπαρκτό κοινωνικό κράτος ξεθεμελιώνεται, οι χρεοκοπίες είναι συνεχείς, νέοι θέλουν να εγκαταλείψουν τη χώρα, τα master και οι πανεπιστημιακοί φεύγουν στο εξωτερικό, οι έμπειροι και σωστοί δημόσιοι υπάλληλοι βγαίνουν πρόωρα στη σύνταξη, το ΠΑΜΕ υπερασπίζεται τη Βουλή και η Χρυσή Αυγή το κέντρο της Αθήνας κ.ο.κ.

Η Ελλάδα από λάθη, παραλείψεις και αδυναμίες -ενίοτε και από κουτοπονηριά- βρέθηκε στο επίκεντρο μιας πολυδιάστατης σύγκρουσης, γεωοικονομικής πρωτίστως, αλλά και γεωπολιτικής. Σήμερα η Ελλάδα ειδικά, αλλά και άλλες χώρες της Ευρωζώνης, αποτελούν το πεδίο προβολής ισχύος της γεωοικονομικής δύναμης της Γερμανίας. Η επικείμενη αναθεώρηση του κοινοτικού κεκτημένου σε συνθήκες «κατάστασης εξαίρεσης» αποτελεί επιστροφή της Γερμανίας στην πολιτική της μεγάλης δύναμης που οδήγησε στους δύο μεγάλους πολέμους. Το γεγονός αυτό μεταλλάσει σταδιακά την αντιπαλότητα δολαρίου-ευρώ σε αντιπαλότητα Γερμανίας-ΗΠΑ για την γερμανοποίηση ή μη της Ευρώπης.  Πρόκειται για ένα από τα κεντρικά μέτωπα του ιδιότυπου Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του λεγόμενου και οικονομικού, που διεξάγεται παράλληλα ανάμεσα στις νέες οικονομικές δυνάμεις και τις παλιές, αλλά ταυτόχρονα μεταξύ χρηματιστικού κεφαλαίου και κρατών.

Η γειτονική Τουρκία του G20 αποκτά σύντομα συντριπτική υπεροπλία και διεκδικεί στο Αιγαίο, στην Κύπρο και όχι μόνο. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κατέδειξε την ελλειμματικότητα της ελληνικής πολιτικής και διπλωματίας, ενώ η χώρα ενδέχεται να αντιμετωπίσει την αποβολή της από την Συμφωνία Σένγκεν.

Μέσα σε αυτό το πολύπλοκο και δυσμενές εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον,  ο ελληνικός λαός οφείλει να συγκροτήσει την αντίστασή του στην γεω-οικονομική απελευθέρωση της χώρας, ίσως μέσα από ένα οικονομικό ΕΑΜ.

Η συνέχεια εδώ