Δημοσιογραφία και κοινωνία του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη


του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη   Από τον Αθήνα 98,4

Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν/με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων.
Πάσχισε νάναι προεκτάσεις της πραγματικότητας/όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί σου χέρι.
Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού/να συνεφέρουν με χαστούκια
όσους λιποθύμησαν/μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους.
 Άρης Αλεξάνδρου

 Το ότι η ελληνική δημοσιογραφία έχει χάσει εδώ και χρόνια την αθωότητά της, δεν είναι κάτι που μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Γκρίζες ηθικές ζώνες, υποψίες διαπλοκής με επιχειρηματικά συμφέροντα, συντεχνιακή νοοτροπία, απροκάλυπτη υποταγή στα κελεύσματα της πολιτικής εξουσίας, είναι μερικές μόνο πινελιές που συνθέτουν τον μουντό καμβά, πάνω στον οποίο γράφεται καθημερινά η ιστορία ενός κλάδου που χειμάζεται όχι μόνο από την οικονομική κρίση, μα και από μια άλλη βαθύτερη, την ηθική, την κρίση αξιών και αρχών. Μια κρίση ηθική που πολλές φορές φέρνει την ελληνική δημοσιογραφία σε κατάφωρη αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, με την ίδια την ελληνική κοινωνία στο σύνολο της.

Η φράση «η δημοσιογραφία σε πάει παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις εγκαίρως» είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, έστω και εν είδη αστεϊσμού στο σινάφι μας. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται, από την ευκολία με την οποία πολλοί προβεβλημένοι δημοσιογράφοι εγκαταλείπουν το επάγγελμα (και όχι λειτούργημα, όπως ισχυρίζονται πολλοί) για να μεταπηδήσουν στον πολιτικό στίβο ή στην επιχειρηματική κονίστρα.

Το τελευταίο διάστημα καταγράφηκαν κλαδικές απεργίες με αιτήματα όπως η εξαίρεση των δημοσιογράφων από τα οριζόντια μέτρα που επιβάλλουν οι δανειακές συμβάσεις που υπογράφει η χώρα. Καταγράφεται μια έξαρση του «εξαιρετισμού» του κλάδου (μαζί με άλλες συντεχνίες που παλεύουν για τη διατήρηση των φαύλων κεκτημένων τους) με έωλα ηθικά κριτήρια και πολιτική επιχειρηματολογία που δεν πείθει κανέναν.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν η στάση του ταμείου των δημοσιογράφων του ΕΤΑΠ - ΜΜΕ (ΤΣΠΕΑΘ για τους παλαιότερους), το οποίο αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διαδικασία του PSI, προκαλώντας για άλλη μια φορά εύλογες απορίες.

Πώς είναι δυνατόν να βαυκαλιζόμαστε ως κλάδος ότι ελέγχουμε την εξουσία, ότι είμαστε θεματοφύλακες των θέσμιων και της ηθικής των πάσης φύσεως εξουσιών, όταν στις δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίζει η κοινωνία, προτάσσουμε το συντεχνιακό συμφέρον έναντι του συλλογικού;

Άραγε, τα ταμεία των Βέλγων ανθρακωρύχων και Δημοσίων Υπαλλήλων, των Νορβηγών εκπαιδευτικών,  των Ολλανδών Ταχυδρομικών που συμμετείχαν εθελοντικά σ' αυτή τη διαδικασία, ελέγχονται για μειωμένα ανακλαστικά έναντι των μελών τους;

Με ποιο ηθικό δικαίωμα, αύριο, εμείς οι δημοσιογράφοι θα ελέγξουμε την οποιαδήποτε συντεχνία που εμποδίζει την υλοποίηση των αναγκαίων για την χώρα μεταρρυθμίσεων και αλλαγών; Εκτός, αν έχουμε αποφασίσει πως δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα, πως η χώρα θα πρέπει να συνεχίσει να πορεύεται στην ίδια ρότα που την έφερε στο χείλος της καταστροφής.

Θα έχει άδικο η ελληνική κοινωνία να κατηγορήσει για συντεχνιακή νοοτροπία τον κλάδο, με το «ευγενές ταμείο» του, τη στιγμή που άλλα ταμεία, από τα λεγόμενα «λαϊκά» συμμετείχαν και συνέβαλαν στο μέτρο των δικό τους δυνάμεων σε μια προσπάθεια σωτηρίας της χώρας;

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κρίνει αυτή τη στάση. Κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής, και, κυρίως, εκείνοι που εκ της θέσεως τους είναι ταγμένοι να υπηρετούν την κοινωνία και να προστατεύουν τους αδύναμους από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας.

Αυτονόητο είναι επίσης το δικαίωμα του καθενός, να έχει την δική του άποψη και στάση απέναντι στα κοινωνικά και οικονομικά θέματα της εποχής. Εκείνο που δεν είναι αυτονόητο είναι να επιδιώκει την «εξαίρεση» λόγω των προνομιακών σχέσεων που έχει αναπτύξει με την πολιτική εξουσία, η οποία όμως, εν τέλει, οδηγεί στην απαξίωση.

Η κρίση σαρώνει τα πάντα στο διάβα της. Μαζί με όλα τα άλλα συγκλονίζει συθέμελα και την ελληνική δημοσιογραφία, η οποία εδώ και καιρό έχει χάσει τον προσανατολισμό της, αρμενίζει στραβά σε πολλές περιπτώσεις, ενώ σε άλλες προκαλεί την κοινωνία. Αν δεν αλλάξει νοοτροπία, αν δεν αλλάξει πορεία, δεν θα αργήσει εκείνη η μέρα όπου η απαξίωσή της θα έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε οι αποδέκτες του δημοσιογραφικού περιεχομένου θα μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά για (κροκοδείλια) δάκρυα.

Σχόλια

  1. Μπραβο στον κ. Τριανταφυλλίδη... δεν συναντάμε συχνά ανθρώπους που σκέφτονται το κοινό αγαθό και όχι την τσέπη τους...
    ελπίζω να μην είναι μόνος του να υπάρχουν και κανα δυο-τρεις άλλοι έτσι για μαγιά... για να αρχίσει κάτι καινούργιο και σ αυτόν τον κλάδο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολυ ηθικοπλαστικο το κειμενο, λες και το εχει γραψει θεολογος που υποστηριζει την κυβερνηση Παπαδημου.

    Δεν εχει καταργηθει η παλη των ταξεων, η παλη των ευημερουντων συντεχνιων για πολλαπλασιες συνταξεις των προσοντων τους (κλητηρες, καθαριστριες, υπαλληλοι γραφειου, σε ΔΕΚΟ, Βουλη, Υπουργειο Οικονομικων,...) κοινωνικους πορους, προνομοια κ.λ.π.

    Και εμεις οι μηχανικοι χασαμε τα μισα απο το ασφαλιστικο μας ταμειο (ΤΣΜΕΔΕ/ΕΤΑΑ). Την υγεια μας να χουμε.

    Ενδεχεται να υπαρχει ενα οικουμενικο σχεδιο για το καλο της χωρας (μας;). Ως παχυσαρκος λαος πρεπει να αδυνατισουμε. Οικολογικη λιτοτητα λοιπον. Εισαγομενο βοδινο 2-3 φορες την εβδομαδα. Οι γιατροι λενε 2 φορες τον μηνα. Υπαρχουν κι αλλου ελληνικες ζωικες πρωτεινες, κ.ο.κ.

    Αυξηση της φορολογιας στην βενζινη και στο πετρελαιο κινησης, ωστε να γεμισουμε ΜΜΜ κατα προτιμηση ηλεκτροκινητα (τραμ, τρολλει, ελαφρο σισδηροδρομο).Ηλιακη ενεργεια , λιγνιτη και βιομαζα εχουμε για αεριοποιηση η ηλεκτροπραραγωγη εως να εξαχθουν οι πρωτοι υδρογονανθρακες απο το υπεδαφος της ΑΟΖ η της υφαλοκρηπιδας μας.

    Αλλα ολα κι ολα : στα εργα να απασχοληθουν πρωτιστως ανεργοι ελληνες και οχι οι αλβανοι που θα γυρισουν ταχιστα ετσι και μυρισουν δουλειες.Καταλαβαινεται τον κινδυνο της αυξησης επιρροης των εθνικιστικων κομματων.

    Οι μισες οικονομιες του ταμειου μας πεταξανε στα ...ουρανια. Ας ευχηθουμε να ΄ναι αστερια οπως το παιδακι του ακολουθου ασματος.

    http://www.youtube.com/watch?v=GooJBO4KWlE
    Rose Royce - Wishing On A Star 1977 -THE ORIGINAL- With Lyrix HD

    Και μετα, οσοι εχουν χασει το σπιτι τους στην ζωη του δρομου.
    Απ' οτι φαινεται ειναι πιο ενδιαφερουσα και εχει...εκατο ευκαιριες(η μαλλον 104 χαρτια με 8 ασσους και πολλους νικηφορους συνδυασμους, αναλογα του παιχνιδιου: φουλ, κεντα, καρρε, φλος,..). Αρκει να μην εισαι σιγουρατζης και να ξαναμαθεις να ρισκαρεις.Α, και να μην παιζεις με επαγγελματιες χαρτοκλεπτες.

    Street life-Randy Crawford

    http://www.youtube.com/watch?v=cnNyxy7XPfs

    "I play the street life
    Because there's no place I can go
    Street life
    It's the only life I know
    Street life
    And there's a thousand cards to play
    Street life
    Until you play your life away...."

    Αφωιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κοντολογίς επέλεξε αντί να κρίνει τους συναδέλφους του για τη μεροληπτική τους τάση απέναντι στα μνημόνια και την πολιτική της κυβέρνησης, να υπερασπιστεί την κυβέρνηση και να κατηγορήσει για προδοσία ουσιαστικά τα μέλη του ΔΣ. Ενδιαφέρουσα οπτική της κριτικής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία