Αντιμεταρρύθμιση τώρα, ή το αίμα νερό δε γίνεται. Του Λεωνίδα Καστανά.



του Λεωνίδα Καστανά

Πριν από λίγες ημέρες έπεσε σχεδόν αθόρυβα ένα κεφάλι του πολυκέφαλου τέρατος που λέγεται ελληνικό κράτος. Το κύκλωμα του φάρμακου. Αν εξαιρέσεις τους άμεσα ενδιαφερόμενους, κανείς δεν βρέθηκε να το κλάψει. Δυο χρόνια τώρα ο υπουργός πάλεψε σκληρά να το σώσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Η τρόικα τους έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό. Ή βάζετε μπροστά τις αλλαγές ή σας τραβάμε την πρίζα και πάπαλα. Και μετά κάντε καλά με αγανακτισμένους, αναρχικούς, Συριζαίους, ακροδεξιούς, τηλεορατζήδες και εκδότες. Κάντε καλά με τον όχλο. Δεν θα προλάβετε ούτε να σκεφτείτε το ελικόπτερο. Ποιοι θα σας προστατεύσουν, μήπως αυτοί που είδαν μισθούς και επιδόματα επικίνδυνης εργασίας να περικόπτονται;
Και έτσι αναγκάστηκαν να σκοτώσουν ένα παιδί τους, ένα ολόκληρο σύστημα που έχτισαν με τα χεράκια τους. Όχι πως θα πεθάνει για πάντα. Ήδη φαντάζομαι ότι θα βρίσκεται σε εξέλιξη το plan Β. Γιατί είναι πολλά τα εκατομμύρια για να τους γλιτώσουν με ένα εφαρμοστικό νόμο. Και στην Παιδεία έχουμε καινούργιο και ισχυρό πολιτικά νόμο. Μήπως εφαρμόζεται; Εκεί τα λεφτά είναι πολύ λιγότερα, αλλά γλυκιές είναι και η εξουσία και η τεμπελιά.  
Φαρμακευτικές εταιρίες, φαρμακαποθήκες, εγχώριοι και αλλοδαποί dealers, διοικήσεις νοσοκομείων, γιατροί, φαρμακοποιοί  σαν μια αλεστική μηχανή ξεκοκάλιζαν χρόνια τώρα το δημόσιο χρήμα με νόμιμους και παράνομους τρόπους, πάντα στο όνομα της δημόσιας υγείας.  Από κάτω ένας λαός απαίδευτων πολιτών ζητούσε περισσότερα και ακριβότερα φάρμακα μήπως και κατακτήσει την αιωνιότητα με το πολύ και το καλό. Κανένας δεν μας είπε ποτέ στο παρελθόν ότι αυτή η κατευθυνόμενη  υγειονομικού χαρακτήρα σπατάλη είναι μια από τις βασικές αιτίες που γονάτισαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι μια αιτία που η πρωτοβάθμια υγεία έχει τα χάλια της, που ακόμα πολλά δημόσια  νοσοκομεία μας θυμίζουν, σε ώρες αιχμής, στρατιωτικά χειρουργεία στο μέτωπο, εν καιρώ πολέμου. ¨Ολοι έτρωγαν, αναλογικά με το πόστο τους, με χρυσά κουτάλια, οι πολίτες κοιμόντουσαν ήσυχοι, το δημόσιο χρήμα πήγαινε σε ιδιωτικές τσέπες και οι κυβερνήσεις ζητούσαν δανεικά.
Οι υπουργοί σήμερα καμώνονται τους μεταρρυθμιστές, γιατί με την τροικανή λεπίδα στο λαιμό, αναγκάζονται να κάνουν τις ελάχιστες μεταρρυθμίσεις. Οι ίδιοι, αύριο ως αντιπολίτευση θα ξιφουλκήσουν και πάλι υπέρ της επαναφοράς των πραγμάτων στην αρχική τους κατάσταση. Στην κατάσταση που αυτοί με τόσο κόπο εγκατέστησαν και αναγκάστηκαν από τους βάρβαρους να την προδώσουν.
Είναι η κατάσταση που αποκαλείται στα ελληνικά, κοινωνικό κράτος (για λίγους).

Η άμεση εφαρμογή του νέου μνημονίου φυσικά και χαροποιεί την σταλινική Αριστερά γιατί της δίνει λαβή για να διαμαρτύρεται και να σαλπίζει τη «σοσιαλιστική επανάσταση». Κρυμμένη πίσω από τις επώδυνες οριζόντιες μειώσεις των μισθών των outsiders, την οικονομική ύφεση και την αναπόφευκτη λιτότητα πασχίζει να ροκανίσει το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, να την αποκόψει από τον δυτικό κόσμο, ελπίζοντας ότι έτσι θα μπορέσει να την ξεκοκαλίσει μαζί με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα. Αλλά και πέρα από τις απώτερες επιδιώξεις, η αύξηση των εκλογικών της ποσοστών της και μόνο είναι μια προσφορά του μνημονίου στους πολέμιούς του.     

Γεννάται όμως και ένα νέο αντιμνημονιακό μέτωπο. Είναι διαπαραταξιακό, ακουμπάει την εναλλακτική και δημοκρατική αριστερά με ανταύγειες  από παλιό καλό εκσυγχρονιστικό ΠαΣόκ. Εμφανίστηκε με το προς υπογραφή κείμενο «για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας» και συνεχίζει με τα άρθρα του Σωτήρη Βαλντέν, «Η άλλη Ευρώπη ενεργοποιείται» και «Μεταρρυθμιστικό μέτωπο». Φυσικά έπεται και συνέχεια. Στόχος του άτυπου νέου μετώπου, ποιος άλλος, η μεταρρύθμιση. Βασικά επιχειρήματα;
«Μεταρρυθμιστές είναι και οι νεοφιλελεύθεροι με τη γνωστή κοινωνική τους αναλγησία. Μεταρρυθμιστές είναι και όσοι πλέκουν το εγκώμιο των μνημονίων της τρόικας. «Μεταρρυθμιστές» δηλώνουν και διάφοροι κυβερνώντες που αφού μας έφεραν ως εδώ, αφού μας γέμισαν και μας γεμίζουν ψέματα επί χρόνια, τώρα επικαλούνται τη «γλώσσα της αλήθειας» και την υπευθυνότητα για να επανεκλεγούν.»  Ή «Η ψευδώνυμη χρήση της έννοιας της «μεταρρύθμισης» είναι ενδεικτική για την αδυναμία υπέρβασης της κρίσης. Και αυτοί ακόμη που ήλπιζαν ότι η κρίση θα αποτελούσε ευκαιρία εξυγίανσης και τολμηρής θεσμικής ανανέωσης αντιλαμβάνονται πλέον ότι οι επιβαλλόμενες «μεταρρυθμίσεις» διαλύουν την κοινωνία».  Δηλαδή το ξήλωμα του φαρμακευτικού κυκλώματος ή το ξήλωμα της διαπλοκής και της συναλλαγής στα πανεπιστήμια. Αυτά εννοούν;

Εδώ δεν έχουμε τυφλή ακροαριστερή πολεμική του στυλ «έξω οι αλήτες οι μεταρρυθμιστές» που φωνάζουν τα ΕΕΑΚ στα πανεπιστήμια. Αντίθετα είναι η βολή κατά των μεταρρυθμίσεων εκ των έσω. Είναι η υπεράσπιση του μεταπολιτευτικού κράτους της δημοκρατίας των κολλητών, των συντεχνιών και των δανεικών. Το νέο μέτωπο δεν υπερασπίζεται καμιά αλλαγή, αντίθετα εκμεταλλεύεται τη λαϊκή δυσφορία της κρίσης χρέους για να  καταγγείλει συλλήβδην τις μεταρρυθμίσεις. Να καταγγείλει την ανατροπή αυτών των πολιτικών που έφεραν την τρόικα και τα μέτρα. Προσπαθεί να τις ενοχοποιήσει δείχνοντας τους άθλιους που σήμερα τις υλοποιούν υπό την απειλή των δανειστών. Αποφεύγει να προτείνει τη δική του θετική έξοδο από την κρίση με ρεαλιστικά και άμεσα εφαρμόσιμα μέτρα. Τα περίφημα ισοδύναμα και αντίρροπα ακόμα αναμένονται. Βρίσκει ευκαιρία για συμμαχίες με ευρωπαϊκά αριστερά εθνικιστικά κόμματα που αρνούνται τη βοήθεια προς την Ελλάδα στο όνομα δήθεν της λαϊκής αλληλεγγύης.
Όλη η προσπάθεια γίνεται για να μην πειραχθεί η ταμπακέρα, το κράτος που ζέστανε και ανάθρεψε όλους στην πνιγηρή αγκαλιά του. Αν κρίνω όμως από τις συζητήσεις και τις διεργασίες εντός των οικείων πολιτικών σχηματισμών, την σχετική αρθρογραφία στην Αυγή, αλλά και τη δραστηριότητα στο fb, το νέο μέτωπο έχει και άλλη στόχευση. Όπως λέει και ο Μάνος Ματσαγγάνης:

Εάν, αντίθετα, σε κάτι φαίνεται να συμβάλλει η καταγγελία του αριστερού μεταρρυθμισμού (και των εκπροσώπων του ως "προθύμων μνημονιακών") – ανεξαρτήτως ελπίζω των προθέσεων του Σωτήρη Βαλντέν – είναι η επαναπροσέγγιση σε "αντιμνημονιακή" βάση μέρους της ΔΗΜΑΡ και μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί ίσως με κάποιους που στέκονται αναποφάσιστοι στον ενδιάμεσο χώρο.
Αναμένεται ως γνωστόν η συσπείρωση του ΠαΣόκ, με την ευκαιρία εκλογής της νέας ηγεσίας, αλλά και των βουλευτικών εκλογών. Η αριστερίστικη συμμαχία εντός του ΣΥΡΙΖΑ ως γνωστόν φυλλορροεί. Κάποιοι σκέφτονται  τις αναγκαίες αμφίπλευρες μετατοπίσεις και αγκαλιές στον ευρύτερο χώρο της ανανεωτικής αλλά και εναλλακτικής Αριστεράς;  Γιατί το αίμα νερό δεν γίνεται. Αναμένουμε. 

Η φωτογραφία είναι του Νίκου Αλεξίου από τις τελευταίες ημέρες του στο νοσοκομείο

Σχόλια

  1. Ipa ke go, Savatokiriako xoris arthro tou Leo? Molis emfanistike!!

    To thema omos lipitero, farmaka, nosokomia, mas thimise palies istories. Opos tou patera mou, sta 83 tou, pou ton ixan se rantzo 3 meres ston Evagelismo me spasmeno ton miro xoris na ton exi di giatros. I adelfi mou den ixe skefti oti prepi na dosi prokatavoli to fakelaki (nomize oti plironis otan gini i doulia). Toulaxiston na ixan tixokolisi tous kanones gia na apofevgonte I pareksigisis ke na min apoktane kako onoma afta ta magazia.

    Me ton pethero mou, otan arostise asxima ke ton pigan sto efimerevon Genimatas, itan pio kala ta pragmata. Tou kanane amesos axoniki. Ala thelane 10 ergasimes meres gia na tin diavazoune. Profanos itane I poutana apotipomeni sta Kinezika ke tha psaxnane gia disefreto metafrasti. Den emine poli eki, orismenes fores ine kalo pou strevlonete o sosialismos ke iparxoun ke idiotika nosokomia. (Ksero oti to sxolio mou ferni asximes paromies anamnisis ke ston Leo episis.)

    Iparxi enas dimosigrafos, o Takis Mixas, pou i Aristera den ton polipai (amivea ta esthimata). Mpori dikeologimena, mpori oxi. Ixe grapsi kapote ena kalo, oti “Me ti dorean pedia ke ti dorean igia pernis ena thranio ke ena krevati, tipota parapano”. (O pateras mou pire rantzo, ara den exi telios dikio.) Otan afto katanoithi pliros apo ena arketo arithmo polon igios skeftomenon aristeron stin Ellada tha ine ena simantiko vima proodou (isos mpi stin agenda tou (iparxi pia?) “proodeftikou kinimatos”). O Mixas enoouse oti o pernon ine o ftoxompines, o sintaksiouxos, ktl, aftos pou ipotithete ekprosopite apo ta “proodeftika” komata. I mipos den ekrosopite pia?

    Efxome ena Kalitero Savatokiriako.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάκη τι να λέμε ρε φίλε, όλα αυτά τα ζούμε και θα τα ζήσουμε. Για το συνδικαλιστικό κίνημα οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν καταρχήν προς όφελος των εργαζομένων σε αυτές και μετά προς όφελος των πολιτών. Απλά πράγματα. Δεν είναι όλοι οι γιατροί λαμόγια. Αλλά οι εκπρόσωποι υποστηρίζουν τη λαμογιά.Η αριστερά έχει διαλέξει να είναι από τη μεριά της λαμογιάς, όπως και η δεξιά. Η δεξιά υποκρίνεται το αντίθετο, η αριστερά το προβάλει, αλλά με μια υποσημείωση. Είναι υπέρ των εργαζομένων. Ενώ είναι υπέρ των φαρμακευτικών και των λαμογιών. Άρα όσοι επιμένουν στις μεταρρυθμίσεις διεξάγουν τον ύστατο ταξικό αγώνα μόνοι.

      Διαγραφή
  2. Γεια σου φίλε Λεωνίδα.
    Παρακολουθώ εδώ και μέρες τη "συζήτηση" που άνοιξε με αφορμή το κείμενο "για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας", με μια κάποια αμηχανία, γιατί -για να το πω συνθηματικά- και με πολλά από τις απόψεις του Μάνου Ματσαγγάνη λ.χ., συμφωνώ και υπέγραψα το σχετικό κείμενο: θα μου πεις δεν γίνεται και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα, αλλά μάλλον, αφενός είμαι αρκετά post, αφετέρου ίσως τα πράγματα να είναι λίγο πιο πολύπλοκα.
    Η ενδοαριστερή συζήτηση -που έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό- ξεκίνησε από το αν η ελληνική κρίση είναι αποτέλεσμα της ελληνικής ιδιαιτερότητας ή είναι απότοκο της παγκόσμιας και τώρα εκτραχύνεται σε ένα διπλό και αμοιβαίο συμψηφισμό: χονδρικά, οι μεν λένε ότι το βασικό πρόβλημα είναι τα προνόμια των συντεχνιών, ενώ οι αναφορές στο "μεγάλο κεφάλαιο" είναι προσχηματικές, οι δε ισχυρίζονται ότι αν και τα προνόμια προκαλούν στρεβλώσεις και ανισότητες, σημασία έχει να μη χαθεί η μεγάλη εικόνα της καπιταλιστικής επέλασης. Γι' αυτό κι εγώ σε ό, τι σου γράφω, δεν πρόκειται να βάλω ούτε έναν αντιθετικό σύνδεσμο, για να μην "παίξω" στον συμψηφισμό.
    Συμφωνώ, το ξέρεις καλά, σε όλη την κριτική που βάλλει κατά του συντεχνιασμού, της πελατειοκρατίας, της φοροδιαφυγής, των ασφαλιστικών και φορολογικών ανισοτήτων κλπ και υποστηρίζει τις σχετικές μεταρρυθμίσεις. Όλες αυτές οι θέσεις αναπτύσσονται σε διάφορα μέρη του blog σου μαχητικά και με επάρκεια, γι' αυτό και δεν θέλω να επεκταθώ: όσοι παρακολουθούν, το γνωρίζουν.
    Θέλω να συμπληρώσω λίγο αυτή την προβληματική: βλέπω μια σχετική συγκαταβατικότητα -όχι από εσένα ή τον Μάνο, σίγουρα όμως από τον Γ. Προκοπάκη ή τους Α. και Α. Δοξιάδη- προς την πλευρά του φάσματος που τείνει προς τις δυνάμεις της αγοράς. Η ιδέα που διακατέχει πολλά από τα σχετικά κείμενα -πέρα από το ό, τι διέπεται από μια ανιστορική οπτική για τον "ελληνικό λαό" και την "ελληνική περίπτωση" που φτάνει μέχρι και να τσιτάρει Ράμφο, διαγράφοντας την πλούσια και ποικιλόμορφη "εξέλιξη" των 19ου και 20ού αι.- είναι ένας φιλελεύθερος ιδεαλισμός όπου ορθολογικοί/καινοτόμοι/δημιουργικοί κλπ κλπ επιχειρηματίες επενδύουν στη γνώση, έχουν εξωστρεφή προσανατολισμό, προσελκύουν νέους επιστήμονες για να τους πληρώνουν αδρά κλπ. κλπ. Ρωτώ λοιπόν: πού είναι όλοι αυτοί; Γιατί αυτό που παίζεται αυτή τη στιγμή στη μεγάλη έκταση του ιδιωτικού τομέα είναι εκβιασμοί, απολύσεις, μειώσεις στη βάση του 22% και περαιτέρω ενίσχυση της θέσης όλων όσοι προηγουμένως αντλούσαν από την κρατικοδίαιτη ανάπτυξη και τώρα προσδοκούν να συνεχίσουν να αντλούν από την εργασιακή απορρύθμιση και την ευελιξία: ακόμη και (μερικές) εταιρείες που βρίσκονται στην αιχμή της εξωστρέφειας -φαρμακευτικές- χρησιμοποιούν αυτές τις μεθοδεύσεις. Για να το πω σχηματικά: ΜΑΖΙ με την "πενηντάρα με το ανήλικο" υπάρχει ο λογιστής που απολύει πέντε υπαλλήλους, τους "υποχρεώνει" να αποποιηθούν των δικαιωμάτων τους, πληρώνονται από το ταμείο και τους δίνει και 200 μαύρα επιπλέον (υπάρχει κι αυτός): εκεί να δεις καινοτομία και εφευρετικότητα (και σίγουρα όχι καπιταλιστικό εξορθολογισμό)!!! Το ότι κάποιοι κάνουν σπέκουλα σε αυτά, δεν σημαίνει ότι αυτά δεν υπάρχουν και δεν πρέπει να αποκαλυφθούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΒΑσίλη χαίρομαι που τα λέμε έστω και από δω μετά από καιρό.
    Συμφωνώ σε όλα, όσα αναφέρεις. Και ακριβώς αν έχω ενστάσεις στο κείμενο των υπογραφών είναι ότι η βαρύτητα πέφτει στις ευθύνες της Ευρώπης και στα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου και αποσιωπούνται τελείως οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κάποιες εκ των οποίων επιβάλλονται και από το μνημόνιο γιατί αναφέρονται σε ένα στοιχειώδες αστικό κράτος της νεωτερικής εποχής. Δεν είναι τυχαία παράληψη, αλλά ούτε και σκόπιμη για να υπερτονίσει την κατά τους συντάκτες της αιτία της κρίσης, δηλαδή τον καπιταλισμό. Είναι απλά αυτό που και εσύ ξέρεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των εγχώριων αριστερών δυνάμεων δεν θέλει μεταρρυθμίσεις, αγαπάει τις συντεχνίες γιατί είναι μέλος της. Το θέμα είναι καθαρά ταξικό. Η Αριστερά είναι πυλώνας του κατζαμπασισμού. Δεν είναι κακό, απλά αυτό είναι. Δούλεψε μια χαρά 40 χρόνια αλλά τώρα ο καπιταλισμός αλλάζει και το μοντέλο μας βρέθηκε έκθετο. Γιαυτό και ΚΚΕ ή Λαφαζάνης, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ ζητούν σοσιαλιστική αλλαγή με την ελπίδα να συνεχιστεί η πριν το 20008 ζωή. ϊσως να έχουν το μυστικό κλειδί για να το κάνουν. Αν οργίστηκα είναι που άνθρωποι της ΔΗΜΑΡ υποστηρίζουν το κείμενο ενώ την ίδια στιγμή εμφανίζονται ως μεταρρυθμιστές. Δεν είναι αλλά δεν είναι κακό να το λένε. Οραματίζονται και αυτοί την επανάσταση, σίγουρα με άλλους όρους, αλλά την οραματίζονται. Δεν είναι κακό και γω αυτή θέλω, αλλά αυτή τη στιγμή ο ταξικός αγώνας έχει άλλες προτεραιότητες. Οπότε είναι εκ του πονηρού η μετάθεση του προβλήματος στον καπιταλισμό, όταν η κρατική δομή και η κοινωνική λειτουργία είναι ακόμα στην τουρκοκρατία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συνέχεια:
    Πράγματι υπάρχουν μεταρρυθμιστές όπως αναφέρεις που μεταθέτουν το βάρος στον ιδιωτικό τομέα και την επιχειρηματικότητα. Δεν νομίζω ότι είναι ο ΓΠ. Απλά ασχολείται με τα δημοσιονομικά περισσότερο και ίσως φαίνεται κάτι τέτοιο. Εγώ επιζητώ άλλο κράτος όχι για να σώσει την υγιή επιχειρηματικότητα, αλλά τον αδύναμο πολίτη. Αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι η σωτηρία των τραπεζών είναι απαραίτητη για να υπάρξει η πολυπόθητη στοιχειώδης ανάπτυξη, να δουλέψει η αγορά. Αλλά οι κανόνες και οι νόμοι παράλληλα θα πρέπει να εφαρμοστούν. Εκεί η κοινωνία των συντεχνιών και η Αριστερά κάνουν την πάπια ακριβώς για να μένουν ανέγγιχτα τα φέουδα. ¨οπως ξέρεις υπάρχουν ελλείμματα και όχι δανεικά πια. Συνεπώς από κάπου πρέπει να αρχίσει το ξήλωμα.Και βέβαια πρέπει να πληρώσουν οι ισχυροί και το blog μιλάει γιαυτό. ως αριστερό ίσως να θεωρεί αυτονόητα κάποια πράγματα. Λάθος μου που δεν τα τονίζω. Αλλά επειδή νιώθω ότι η Αριστερά σύσσωμη παλεύει για την μη μεταρρύθμιση, γέρνω προς την άλλη πάντα. Θα πρέπει να με επαναφέρετε στην τάξη γιαυτό και δέχομαι με χαρά την κριτική σου. Το κείμενο όμως των ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ με έβγαλε από τα ρούχα μου. Οι 1000 όμως υπογραφές αποτελούν ένα σημαντικό κοινωνικό φαινόμενο που σημοδοτεί μια ήττα της μεταρρυθμιστικής ιδέας. Είμαστε ακόμα πολύ πίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία