Η ελληνική Αριστερά αντιμέτωπη με την αστικοποίησή της



του Νικόλαου Ραχωβίτη από το protasis

Μετά τις 6 Μαΐου η ελληνική αριστερά (κατά βάση ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι πλέον δέσμια της δυναμικής που απελευθέρωσε. Ενδύθηκε, με τη λαϊκή ψήφο, το ένδυμα μιας ιδιαιτέρως ετερόκλιτης λογικής, που στο βαθμό που δεν ξεχωρίζει τη φεντεραλιστική-ευρωπαϊκή από την αντιευρωπαϊκή οπτική κι αναγκάζεται να ισορροπεί αποκλειστικά στους συσχετισμούς δύναμης εντός του «αντιμνημονιακού» στρατοπέδου, οδηγείται κατά πάσα βεβαιότητα σε μία ταχεία αποδόμησή, αν δεν τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της.
Ο εγκλωβισμός στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο ήταν εξαρχής και παραμένει ατελέσφορος. Δεν βρίσκεται εκεί η ουσία.
Όταν μιλάς για τοκογλύφους τη στιγμή που δανείζεσαι με 3.7%, ενώ οι χώρες που σε δανείζουν δανείζονται με 6% (π.χ. Ιταλία), τότε πρέπει να επανακαθορίσεις τη σημασία του όρου «τοκογλύφος» στο αντίστοιχο λήμμα του λεξικού. 
Όταν πλάθεις μύθους, δαιμονοποιείς πρόσωπα, καταστάσεις και αντιλήψεις, μετά είναι αδύνατο να πολιτευθείς με άλλους όρους. Σε μια χώρα που η κυρίαρχη πεποίθηση πλέον είναι πως το μνημόνιο είναι υπεύθυνο για όλα σχεδόν τα δεινά του κόσμου και εσύ έχεις παίξει καταλυτικό ρόλο στο να παγιωθεί αυτή η αντίληψη, τίποτα δεν είναι εύκολα αναστρέψιμο.
Η αμετροέπεια, η ακροβασία, ο βερμπαλισμός μεγεθύνονται όταν βρίσκουν λαϊκή υποστήριξη. Η Αριστερά ρισκάρει αυτή τη στιγμή, από τη μία με το φάντασμα των άκρων του πολιτικού φάσματος, και από την άλλη με την παλινόρθωση των καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων σε θέση σωτήρα. Η αναζήτηση εκλογικής λύσης πολλών συμπολιτών μας ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑΑνεξάρτητους Έλληνες ή Χρυσή Αυγή, σαν να επρόκειτο για συγγενείς πολιτικούς χώρους, φανερώνει το αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει η παρουσία του χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού από τη μία (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και οι λεκτικές ακροβασίες από την άλλη. 
Όταν κατασκευάζεις έναν κακό δράκο που πρέπει να αντιπαλέψεις (Ε.Κ.Τ. Δ.Ν.Τ. Ε.Ε.), μετά είναι πολύ δύσκολο να πείσεις πως πρέπει να συνυπάρξεις μαζί μ’ αυτόν, ακόμη και αν τον εξημερώσεις. Ωστόσο, πρέπει να βρεις τον τρόπο να το κάνεις. Άλλωστε, αυτό είναι πολιτική.
Η ελληνική Αριστερά ακόμη και στην ανανεωτική της εκδοχή (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) συνεχίζει να χρησιμοποιεί αναλυτικά εργαλεία από την κομμουνιστική παράδοση. Το μήνυμα που εκπέμπει είναι πως η Ελλάδα δεν χρειάζεται επειγόντως μεταρρυθμίσεις, αλλά αρκεί η πίστη στην απομάκρυνση των “κακών νεοφιλελεύθερων αγορών και ευρωπαίων τραπεζιτών” και στην επιστροφή σε ένα δημόσιο τομέα που θα απορροφά όλο και περισσότερους εργαζόμενους, στους οποίους θα ισοκατανέμει τον μελλοντικό πλούτο της χώρας, ακόμα κι αν η χώρα οδηγηθεί στη δραχμή ή όποιο άλλο εθνικό νόμισμα.
Εντούτοις, η διαχωριστική γραμμή της εποχής μας δεν είναι ανάμεσα στην αριστερά και στη δεξιά, αλλά, πολλώ δεν μάλλον, ανάμεσα στην πρόοδο και στην οπισθοδρόμηση, ανάμεσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που βασίζεται στη αξιολόγηση και προάγει την αριστεία και σε ένα συντεχνιακό-κομματικό τσιφλίκι, ανάμεσα σε ένα παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης και σε ένα μεταπρατικό-κρατικοδίαιτο μόρφωμα, ανάμεσα σε ένα δίκαιο και απλό φορολογικό σύστημα και σε έναν δαιδαλώδη και αδύναμο ελεγκτικό μηχανισμό.
Αν η ελληνική Αριστερά δεν αποφασίσει να «σκοτώσει» τα άκρα της δεν θα κατορθώσει να επιβιώσει ως θετική πρόταση. Θα διολισθήσει στη θέση της διαμαρτυρίας και της άρνησης, δηλαδή θα παραμείνει στην εφηβεία.
Η όποια κυβερνητική της πρόταση δεν μπορεί να βασίζεται απλώς και μόνο στην αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και στις αποδεδειγμένες ευθύνες τους. Δεν μπορεί να τους απορρίπτει για το κομματικό κράτος τερατούργημα που δημιούργησαν και διαχειρίστηκαν και ταυτόχρονα να υπόσχεται κάτι αντίστοιχο με μόνη διαφορά τη δική της «ηθική» υπεροχή που πηγάζει από την αυταπόδεικτη ανωτερότητα του «σοσιαλιστικού» της προτάγματος.
Η ειδοποιός διαφορά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ήταν και παραμένει η ανθρωποκεντρική της προσέγγιση. Η ελληνική Αριστερά, αν θέλει να διαδραματίσει έναν κάποιο ρόλο πρέπει να δώσει στον κόσμο ένα περιεχόμενο σκέψης. Οφείλει να κατανοήσει πως αυτό που χρειάζεται επειγόντως η Ελλάδα είναι η εκθεμελίωση του πελατειακού συστήματος και η μετεξέλιξη των κομμάτων σε ευρωπαϊκά κόμματα με πρόγραμμα και με εσωκομματική δημοκρατία από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα στην Ελλάδα.
Παράλληλα, οφείλει να αντιληφθεί πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μια αφηρημένη ή μόνον μια οικονομική ιδέα. Περικλείει αξίες, πολιτισμικό πρόταγμα, τρόπο ζωής, ευημερία, ελευθερία λόγου και ιδεών, διαθέτοντας ταυτόχρονα ισχυρή πολιτική υπόσταση στο διεθνές γίγνεσθαι πράγμα που προσδίδει αποτελεσματικότητα στην υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε φάση μετάβασης. Οι δομές της θα αλλάξουν. Αν και δεν γίνεται πλήρως αντιληπτό ακόμη, η διαδικασία έχει ήδη αρχίσει και εμείς μπορούμε να την επηρεάσουμε, εφόσον βεβαίως παραμείνουμε σε αυτήν. Αυτό που πρέπει να καταστεί σαφές στην παρούσα φάση είναι, πως το κόστος του «μη εκσυγχρονισμού» έχει γίνει τόσο μεγάλο, ώστε να απαγορεύει κάθε σκέψη αποφυγής του, είτε σε ευρωπαϊκό, είτε (κυρίως) σε εθνικό επίπεδο.  
Η ελληνική Αριστερά θα έχει μία και μόνη ευκαιρία να «διαβάσει» την εποχή και να ανταποκριθεί στις ανάγκες της.

από το site του Δικτύου Πολιτών pro-tasis

Σχόλια

  1. Γενικά αυτόν το κείμενο με την κριτική που ασκεί με βρίσκει σύμφωνο, αν και προσωπικά δε θα ήθελα να αλλάξει η αριστερά και να φιλελευθεροποιηθεί, όπως θέλει ο αρθρογράφος.

    Ωστόσο, (για την αρχή και την πρώτη μπιχτή) πρέπει να θυμηθούμε ορισμένα γεγονότα. Μήπως ξεχνάτε επίτηδες ότι πριν μας δανείσουν χώρες, μας δάνειζαν ως το Μάρτη ιδιώτες; Ξεχνάμε ότι οι τράπεζες που δάνειζαν την Ελλάδα δανείζονταν με 1% από την ΕΚΤ και αργότερα αντιδάνειζαν με 3%; Το χρέος μετατράπηκε σε κρατικό με το PSI. Ως εκ τούτου το PSI δεν έφερε κούρεμα μόνο στην Ελλάδα, αλλά μεταβίβασε το χρέος από ιδιώτες -που θα έχαναν περισσότερα από όσα κέρδισαν τοκογλυφικά με τη διαφορά επιτοκίου- σε κράτη, δηλαδή οι λαοί της Ευρώπης καλούνται να πληρώσουν τα χρήματα σε ιδιώτες (μόνο που το ονομάζουν ελληνικό χρέος).
    Μήπως κάνω κάπου λάθος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. O eksigxronismos pou lei o sigrafeas xriazete metarithmisis avastaktou politikou kostous, i opies exoun apo ti fisi tous megali dosi fileleftherismou. Epomenos, afto to aksiologo arthro apefthinete mono se mia tharalea merida tis DIMAR. I efkeria tis telefteas protasis tou sigrafea ine pragmati monadiki, ala tha xathi. I pliopsifia tis Elinikis Aristeras exi avtodiapedagogithi na min mpori na "diavazi" (oute ke na "akoui").

    To tragiko ine, oti ousiastikes ke sotiries gia ti xora metarithmisis, an pote protathoun/psifistoun apo ND/PaSoK, tha xriastoun ke Aristeri "nomimopiisi". Ena kalo paradigma ine o nomos tis Diamantopoulou. An ixe ipostirixthi apo ti DIMAR, tha ixe diaforetiki tixi. An de ixe protathi arxika apo tin DIMAR ... ase Leo min kano tin Margarita sou forum politikis fantasias. Iparxoun ke kala nea: TGIF.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το γεγονός ότι είναι αναγκαίο να υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην πρόοδο και στην οπισθοδρόμηση δεν σημαίνει ότι αίρεται αυτομάτως ή είναι ανούσια η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αριστερά και στη δεξιά. (Γραμμή που ο ίδιος αποδέχεται εν συνεχεία μιλώντας για τα πρέπει της αριστεράς).

    Ο ορισμός της "προόδου" μέσω της επιλογής των συγκεκριμένων και μόνον παραδειγμάτων (που όντως είναι - η θα έπρεπε να είναι - αυτονόητα) αποσιωπά μια άλλη (αυτονόητη για την αριστερά) κατεύθυνση, αυτήν της άμβλυνσης (με πρόταγμα την ανατροπή)των ταξικών διαφορών και ειδικότερα των κληρονομούμενων.

    Η (έμμεση) προτροπή προς την αριστερά να ακολουθήσει το μοντέλο της "ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας" είναι εκτός τόπου και κυρίως εκτός χρόνου, δηλαδή η αριστερά θα έχει "διαβάσει" μια άλλη εποχή. Η σοσιαλδημοκρατία, καθ' όλα επιτυχής κάποτε, απεμπολώντας τους στόχους της, εδώ και πολλά χρόνια δίνει μάχες οπισθοφυλακής και μόνο. Τα αναλυτικά εργαλεία από την σοσιαλδημοκρατική παράδοση είναι μεν νεώτερα από αυτά της κομμουνιστικής αλλά εξ' ίσου ανεπαρκή.

    Με τα παραπάνω δεν θέλω να αμφισβητήσω την αναγκαιότητα των αυτονόητων μεταρρυθμίσεων και της προβολής αυτών από την αριστερά, αλλά να επισημάνω την αναγκαιότητα ταυτόχρονης προβολής και της άλλης οπτικής (που είναι μεν έλλογη αλλά δεν πηγάζει αποκλειστικά από τον ορθό λόγο) από όποιον θέλει να κατατάσσεται στην "αριστερά".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία