Λόγος αντιρρητικός περί της "ενότητας" της Αριστεράς



του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη aπό το samizdat    project
Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε

γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε.
Τάσος Λειβαδίτης

Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου αυτοπροσδιορίζομαι ως αριστερός. Για μένα η Αριστερά ήταν και παραμένει ένα όνειρο, ένα όραμα όπου ο άνθρωπος, τα πάθη του, οι ελπίδες του, τα όνειρα του, η διαδρομή του στη ζωή και τα ίχνη που θα αφήσει σ’ αυτήν, συνθέτουν ένα καμβά ανθρωπισμού, αλληλεγγύης, ευγένειας και για όχι ποίησης.

Σε νεαρή ηλικία διέπραξα την «πατροκτονία», κόβοντας κάθε ιδεολογική, πολιτική και ψυχολογική σχέση με κάθε τι που εκπροσωπούσε τον ολοκληρωτισμό του 20ου αιώνα, δηλαδή με τον φασισμό και τον κομμουνισμό, τις δύο πολιτικές θεωρίες που ματοκύλησαν τους λαούς είτε στα μέτωπα των πολέμων είτε στα στρατόπεδα εξόντωσης τύπου Άουσβιτς και Γκουλάγκ. Λίγο αργότερα ξέκοψα με κάθε μορφή λαϊκισμού, ο οποίος με ευκολία υπόσχεται διάφορα, αρκεί να πληρώνουν, πάντα «οι άλλοι».

Εδώ και δεκαετίες ακούω διάφορα συνθήματα για την «ενότητα της αριστεράς», την κοινή κάθοδο στις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις, την από κοινού διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας ή την αποτελεσματικότερη αντιπολίτευση.

Στην ταραγμένη και γεμάτη φανατισμό προεκλογική εκστρατεία που διανύουμε το σύνθημα αυτό επανέρχεται στις καθημερινές δηλώσεις πολλών στελεχών της αυτοαποκαλούμενης, ναρκισσιστικής, μισαλλόδοξης «αριστεράς» των ημερών μας.

Ως εκ τούτου, θεωρώ πως κάθε άνθρωπος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός (και αυτό είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα που δεν καθορίζεται ούτε από τους νόμους της πνευματικής ιδιοκτησίας ούτε ελέγχεται με βάση κάποιο Σύστημα Ολικής Ποιότητας τύπου ISO), θα πρέπει να τοποθετηθεί επί του συγκεκριμένου ζητήματος με τόλμη, παρρησία και ευθύνη, έτοιμος να δεχτεί την κριτική, την χλεύη ή ακόμη και τις απειλές.  

Προσωπικά είμαι αντίθετος στην λεγόμενη «ενότητα» της αριστεράς. Το εν λόγω σύνθημα το θεωρώ προσχηματικό, ψευδεπίγραφο και επικίνδυνο. Σύνθημα που απευθύνεται στο θυμικό των ανθρώπων της μεγάλης αριστερής παράδοσης που μεγάλωσαν με οράματα, αξίες και αρχές. Σύνθημα που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αγνή και άδολη ελπίδα για ένα κόσμο καλύτερο, δικαιότερο και ομορφότερο. Επιπλέον, το σύνθημα αυτό υποκρύπτει μια νοσταλγική διάθεση για ένα Γ’ γύρο που θα διορθώσει τα «λάθη» (;) του μακρινού παρελθόντος που οδήγησαν στον εμφύλιο σπαραγμό, τις πληγές του οποίου ακόμη γλείφει η ελληνική κοινωνία.

Προσωπικά δεν μπορώ να εγκρίνω πολύ περισσότερο δε να  εργαστώ για την ενότητα της «αριστεράς» με το Κ.Κ.Ε. γιατί είναι ένα κόμμα που στο τελευταίο του συνέδριο με κάθε επισημότητα αποφάσισε πως ο Ι. Β. Στάλιν ήταν «πατερούλης των λαών», πως οικοδομούσε τον «σοσιαλισμό με κάθε κόστος», πως τα 20 εκατομμύρια των θυμάτων των Γκουλάγκ ήταν αναγκαία. Είναι ένα κόμμα που υβρίζει τον υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Χάβελ και την ίδια στιγμή θρηνεί με ειλικρίνεια τον θάνατο του κορεάτη τυράννου.  Είναι ένα κόμμα που ασπάζεται τον ζόφο του θανάτου, που δικαιολογεί την αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που ενσαρκώνει ότι χειρότερο έχει κληροδοτήσει ο λενινιστικός αμοραλισμός.

Προσωπικά δεν μπορώ να εγκρίνω πολύ περισσότερο δε να εργαστώ για την ενότητα της «αριστερά» με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα όπου συνυπάρχουν Μαοϊκοί που λατρεύουν την «πολιτιστική επανάσταση του μεγάλου τιμονιέρη Μάο» με τις εκατόμβες θυμάτων, με τους Τροτσκιστές που λατρεύουν τον σφαγέα των ναυτών της Κροστάνδης και ιδεολογικό εκπρόσωπο της «διαρκούς επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου». Μου είναι αδιανόητο ότι θα βρω κοινή, έστω, γλώσσα με ανθρώπους που ονειρεύονται την κατάλυση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών με «λαϊκοδημοκρατικές συνελεύσεις» όπου ο όχλος θα αποφασίζει ποιος είναι «πλούσιος» και ποιος όχι, ποιος ανήκει στον «λαό» και ποιος όχι. Μου είναι αδιανόητο ότι θα συμπορευτώ με ανθρώπους που ομνύουν στην «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» και την «ανακατανομή του πλούτου» με βάση τις αλλοπρόσαλλες εξαγγελίες των εκκολαπτόμενων κομισάριων. Μου είναι αδιανόητο ότι θα μπορούσα να συμβιώσω με ανθρώπους που δημόσια και κατ’ επανάληψη υμνούν τη βία, υπερασπίζονται τους δολοφόνους της 17 Ν και θεωρούν πως η «δική τους βία» είναι καλή, ενώ των φασιστών «κακή». Μου είναι αδιανόητο ότι θα μπορούσα να βρω κάτι κοινό με όλους εκείνους που υπήρξαν διακεκριμένα στελέχη του παλιού, διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ και που σήμερα βρήκαν τη ζεστασιά και την θαλπωρή στο ευρύχωρο, όπως φαίνεται, επιτελείο του νεόκοπου Τσάβες της Βαλκανικής Χερσονήσου.  Δεν είναι αυτή η δική μου αριστερά (http://samizdatproject.blogspot.com/2011/06/h.html).

Απομένει η ΔΗΜΑΡ, μια όαση ελπίδας του παλιού ευρωκομμουνισμού, της ανανεωτικής αριστεράς, της παράταξης που έβγαλε από τα σπλάχνα της πολιτικούς όπως ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο Γρηγόρης Γιάνναρος. Σήμερα η ΔΗΜΑΡ αντιμετωπίζεται ως η «πολύφερνη νύφη», χωρίς την οποία ο πολυπόθητος «γάμος» ήγουν, η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών εκ μέρους της ψευδεπίγραφης «αριστεράς» δεν μπορεί να γίνει. Η ΔΗΜΑΡ πιέζεται αφόρητα από τους εξ ευωνύμων πρώην «συντρόφους» της. Οι επιθέσεις που δέχεται έχουν έναν αφόρητο ψυχολογικό χαρακτήρα, ενώ δεν είναι λίγες οι χυδαιότητες που ακούστηκαν εις βάρος της το προηγούμενο διάστημα και, αναμφίβολα, θα ενταθούν το επόμενο.

Ταυτόχρονα όμως είναι μια πρώτης τάξεως ιστορική ευκαιρία τόσο για την ΔΗΜΑΡ όσο και για όλους εκείνους που προσβλέπουν σε μια νηφάλια, ψύχραιμη, νουνεχή αντιμετώπιση των προκλήσεων, των προσκλήσεων και των διλημμάτων της εποχής, να ξεκαθαρίσει την θέση της. Να πάψει να ετεροκαθορίζεται με βάση την πολιτική τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΚΕ και να διατυπώσει μια αυτόνομη, ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και χωρίς επαμφοτερισμούς. Είναι μια ευκαιρία να συναντηθεί με ανθρώπους που πιστεύουν στη δημιουργία, στην πρόοδο, στην ελευθερία και τη δημοκρατία. Είναι μια ευκαιρία να αναδειχτεί ως ένας από τους πόλους που θα συμβάλλουν στη δημιουργία μιας μεγάλης παράταξης σοσιαλδημοκρατικών και πολιτικά φιλελεύθερων (ναι ας πάψουμε πια να φοβόμαστε τον όρο φιλελευθερισμός)  αρχών και προσανατολισμών.

Το δίλημμα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία σήμερα είναι βαθιά πολιτισμικό. Είναι ένα δίλημμα που έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και έχει να κάνει με το αν θα θελήσει να συνεχίσει στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια των λαών, ως κληρονόμος του Διαφωτισμού ή θα στραφεί προς την καθ’ ημάς ανατολική ενδοχώρα του «ασιατικού τρόπου παραγωγής». Είναι ένα δίλημμα που προκύπτει από το δίπολο: δημοκρατία ή αυταρχισμός». Οι απαντήσεις στο δίλημμα αυτό θα πρέπει να είναι απλές, κατηγορηματικές, σαφείς και ειλικρινείς.

Οι παραπάνω σκέψεις είναι αυστηρά προσωπικές και δεν εκφράζουν κανέναν άλλον εκτός από εμένα τον ίδιο. Ως εκ τούτου αναλαμβάνω κάθε ευθύνη και με χαρά θα δεχτώ τις κριτικές σκέψεις, αντιρρήσεις και αντιλογίες κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου που αγωνία για την πορεία του τόπου. 

Σχόλια

  1. Ένα άρθρο που από την αρχή ταυτίζει το σοσιαλισμό (ούτε καν έμαθε ο αριστερός ότι δεν ονομάζονταν κομμουνισμός) με το φασισμό και το στρατόπεδα δολοφονιών των ΝΑΖΙ με τα Γκουλάγκ (απάνθρωπα- στρατόπεδα φυλάκισης, αλλά όχι δολοφονικά), δε μου επιτρέπει να συνεχίσω. Τουλάχιστον, μπροστά στο φανατισμό του, ας διάβαζε λίγο ιστορία, δημοκράτης υποτίθεται ότι είναι ο αρθρογράφος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επιμελώς ανιστόρητος ή επιμελώς διαστρελβωτής ο επικριτής μου καλά θα κάμει να διαβάσει την ιστορία χωρίς τα παραμορφωτικά γυαλιά της "αναθεωρητικής σχολής" της ψευδεπίγραφης αριστεράς που εκπροσωπεί. Πλήθος στοιχείων από τα αρχεία της ΚΑ.ΓΚΕ.ΜΠΕ, της Κ.Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε, του προσωπικού αρχείου του Στάλιν, δημοσιεύω στο μπλογκ μου.
    Την κατηγορία του "φανατικού" την επιστρέφω ως ανεπίδοτη στον συκοφάντη. Και μόνο το γεγονός των 20.000.000 θυμάτων των Γκουλάγκ, μεταξύ των οποίων και εκατοντάδων χιλιάδων ελληνικής καταγωγής, καταρρίπτει τον γελοίο ισχυρισμό του "σχολιαστή", ο οποίος διαστρεβλώνει την ιστορία και προσβάλει όλους του νόμους της λογικής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 20 εκ στα γκούλαγκ, 20 εκ οι Γερμανοί, κοντά 10 εκ από το Στάλιν, καλά τι έκαναν στην ΕΣΣΔ μόνο γεννοβολούσαν;

    Τέλος πάντων, δεν ξέρω αν θα με βρει ο ανεπίδοτος χαρακτηρισμός, γιατί έχω βάσιμες υποψίες ότι θα ψάχνει αλλού. Τα περί αναθεωρητικής σχολής δεν ξέρω πως προέκυψαν, αλλά μάλλον γνωρίζετε καλύτερα από εμένα πού εντάσσομαι. Προφανώς εσείς βρήκατε την ταυτότητα που ψάχνω εδώ και χρόνια.

    Κι επειδή μου κίνησε το ενδιαφέρον η επιχειρούμενη επιστροφή, έκανα μία βόλτα, αλλά δυστυχώς βιβλιογραφία δεν είδα (μόνο άρθρα εφημερίδων -δε με εντυπωσιάζουν καν) και καμία μελέτη (τουλάχιστον εγώ δεν είδα, οπότε αν σφάλλω παρακαλώ επισυνάψτε την). Τουλάχιστον, αν είναι να κριθώ ως φανατισμένος κι ανιστόρητος, ας κριθώ από μία αξιοπρεπή βιβλιογραφία ή σχετικές επιστημονικές παραπομπές.

    Κι επειδή δε δηλώνουμε άσχετοι από την Ιστορία κι έχουμε μία κάποια τυχαία επαφή η βιβλιογραφία θα ήταν ο καλύτερος σύμμαχός σας. Θα ήθελα να ήξερα βιβλιογραφικά για το 20 εκ νεκρών στα γκούλαγκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι έγινε τώρα; Μετράτε τα εκατομμύρια καισυμφψηφίζετε τις ζημιές:

      Δεν ντρέπεστε;

      Διαγραφή
  4. Ο αρχηγός της KGB επι Γκορμπατσώφ, δήλωσε στην κρατική τότε τηλεόραση, ότι τα "επίσημα" καταγεγραμμένα θύματα, για τα οποία κρατήθηκαν και σχετικά στοιχεία, ήταν 43 εκατομύρια.

    Θεωρώ όμως ότι το γεγονός αυτό δεν μπορεί να επηρεάσει την πίστη αυτών που πιστεύουν ότι ο σοσιαλισμός θα οδηγήσει τελικά σε μια τέλεια ανθρώπινη κοινωνία.

    Όπως ξέρουμε όλοι μας, δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα αν δεν σπάσεις αυγά.

    Τελικά το θέμα δεν είναι η εύρεση των στοιχείων και των αποδείξεων που αφορούν στις γενοκτονίες δεκάδων εκατομυρίων απο τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους (Γερμανία, Σοβιετική Ένωση, Κίνα, Καμποτία κλπ) κατα την διάρκεια του εικοστού αιώνα, στο όνομα διαφόρων -ισμών.
    Αυτό είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσει σε λίγες ώρες, οποιοσδήποτε καλόπιστος έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο.

    Γιατί όμως να σπαταλήσει τον χρόνο του στις "λεπτομέρειες" της ιστορίας, αν πιστεύει ότι ο (καλός) σκοπός, αγιάζει τα (γενοκτονικά) μέσα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δηλαδή, αυτό τώρα είναι βιβλιογραφική αναφορά; Τόσο ευλίγιστη είναι για σένα η Ιστορία; Και επειδή οι συμψηφισμοί δε βοηθούν, ας λύσουμε πρώτα με τρόπο δόκιμο ένα ζήτημα και μετά βλέπουμε για τα άλλα. Γιατί σε ένα επίπεδο συμψηφισμών δεν έχει κανείς στο όνομα των -ισμών να θυμηθεί θύματα πολέμων, θύματα παραλλήλων, εμφυλίους, γενοκτονίες... Αλλά ας του δούμε ένα ένα με τρόπο δόκιμο. Και μία αμφίβολη δήλωση σίγουρα δεν είναι δόκιμη βιβλιογραφική αναφορά.

      Διαγραφή
    2. Δεν είναι βιβλιογραφική αναφορά.
      Υποστηρίζω ότι για όποιον πιστεύει σε κάποιον υπέρτατο σκοπό, ο αριθμός των (αναγκαίων) θυμάτων (αυτών που αντιστέκονται στην πραγματοποίηση της ουτοπίας) είναι στατιστική λεπτομέρεια.
      Αν δεκτούμε ότι τα δικαιώματα του ατόμου πρέπει να θυσιάζονται στον βωμό του κοινωνικού συνόλου, τότε τα μαθηματικά είναι συντριπτικά.
      Μερικά εκατομύρια θύματα σήμερα, για την σωτηρία δισεκατομυρίων στο διηνεκές.
      Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος λογιστής για να καταλάβει ότι είναι μια πολύ επικερδής επένδυση.
      Γι' αυτό και θεωρώ την αναζήτηση αποδείξεων χαμένο χρόνο. Ούτως ή άλλως δεν μπορούν να επηρεάσουν την πίστη όσων πιστεύουν πραγματικά.
      Οι υπόλοιποι κάποια στιγμή βρίσκουν τις αποδείξεις μόνοι τους.
      Στην εποχή του διαδικτύου η δυσκολία δεν είναι να τις βρείς, αλλά να τις αποφύγεις.

      Διαγραφή
    3. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Η βιβλιογραφία ενδέχεται να μην επηρεάσει όσο και είναι πιθανό να επηρεάσει κάποιον. Η διαφορά και η ένστασή μου είναι αφενός μεν στο μηδενισμό και αφετέρου στο 20 εκ νεκρών στα γκούλαγκ και μάλιστα σε σύγκριση με τις ναζιστικές θηριωδίες. Δηλαδή ξεπεράσαμε σε οίστρο τους πάντες για να δείξουμε ότι ένα καθεστώς δεκαετιών είναι όχι απλά αντιδημοκρατικό και κομφορμιστικό, αλλά και δολοφονικό (γενοκτονίες κλπ).

      Διαγραφή
  5. Όσοι εξακολουθούν να μιλάνε ή να φαντασιώνονται την ενότητα της αριστεράς καλό είναι να έχουν υπόψη τους το κείμενο του Δημήτρη. Η αριστερά υπήρξε πληθυντική έννοια με απολύτως διακριτές τάσεις και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συναθροίζεται ο Καστοριάδης με τον Μπέρια ή ο Αλιέντε με τον Κιμ Ιλ Σουγκ. Αλλά, η εγχώρια νεοκομμουνιστική αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) καμώνεται πως δεν θυμάται ή δεν γνωρίζει τη φρίκη του υπαρκτού σοσιαλισμού και μέσα στο αντιμεταρρυθμιστικό της παραλήρημα καλεί σε ενότητα και πανστρατιά της βαρβαρότητας (σταλινικοί, μαοίκοί, μπαχαλάκηδες κλπ).
    Δημόπουλος Ευθύμης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απολύτως. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι μεγάλο μέρος (αν όχι όλοι) οι ανένταχτοι αριστοί θα ήθελαν μια κάποια ενότητα προοδευτικών δυνάμεων σε ένα ενιαίο όχημα. Μόνο λίγο θα διαφωνήσω, κ. Δημόπουλε, με το χαρακτηρισμό νεοκομμουνιστική αριστερά για το ΣΥΡΙΖΑ. Όχι τίποτε άλλο, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία αριστερή/κινηματική σοσιλαδημοκρατική δύναμη. Όχι κομμουνιστική, αλίμονο.

      Διαγραφή
  6. Να προσθέσω ότι τα αρχεία της NKVD είναι πλέον αναρτημένα στο διαδίκτυο. Μπορεί ο καθένας να δεί τους αναλυτικούς πίνακες των καταδικασμένων σε θάνατο ή εξορία (δεν χρειάστηκε να σταλούν όλοι στα γκουλάγκ), συνημμένους στις αποφάσεις των τριμελών επιτροπών της. Αρκεί να ξέρει πως να ψάξει στα ρωσικά. Π.χ. για τους Έλληνες http://www.greek-martirolog.ru/f_protocols/f_protocol_045.php

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Επειδή Δείμο σε ενδιαφέρει η βιβλιογραφία να σημειώσω πως η σχετική με την κριτική στον υπαρκτό σοσιαλισμό είναι τεράστια. Θα μου επιτρέψεις να σου συστήσω μόνο δύο βιβλία και τα δύο γνωστών μαρξιστών ιστορικών. "Η εποχή των άκρων" του Hobsbawm εκδ. ΘΕΜΕΛΙΟ και ο "Αιώνας των κομμουνισμών" του Michael Dreyfus εκδ. ΠΟΛΙΣ

    Δημόπουλος Ευθύμης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κεν Δημόπουλε, επιμένω ότι παρεξηγήσατε και απαντάτε σε λάθος ερώτημα. Κριτική στα σοσιαλιστικά καθεστώτα έσω κάνει προ ετών (κι επισήμως αν θέλετε στη δημαγωγία της δημοκρατίας μου). Και φυσικά θα βρούμε και εκατοντάδες άλλα. Βιβλιογραφία θέλω για το 20.000.000 νεκρών στα γκούλαγκ ή έστω γενικώς στην ΕΣΣΔ. Και το λέω επειδή εσείς ταυτίσατε το Άουσβιτς και τα ναζιστικά στρατόπεδα με το γκούλαγκ.

      Διαγραφή
  8. Θα συμφωνήσω με τον ΜΟ. Δεν έχει νόημα η αντιπαράθεση αποδεικτικών στοιχείων, ίσως ούτε καν η συζήτηση -στην προκειμένη περίπτωση. Αυτού του είδους οι εμμονές δεν έχουν ιδεολογική βάση. Είναι ιδεοληψίες, που καλύπτουν ελλείμματα προσωπικότητας. Αυτά δεν υπόκεινται σε διάλογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Nα μπω και εγώ φίλοι;
    Να ξαναγυρίσουμε στην ανάρτηση του Δ.Τ. Δεν μπορείς να θες ενότητα ή συνεργασία με το ΚΚΕ, στο μέτρο που είσαι άνθρωπος που γελάς, που βρίσκεις μέσα σε αυτή τη ρημάδα της ζωή,λόγους για να απολαμβάνεις, αιτία για να ζεις. Το ΚΚΕ ονειρεύεται τη Σοβιετία ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, βίας, ανελευθερίας, διωγμών, πείνας και εξαθλίωσης για μεγάλα μέρη του λαού της, σε μεγάλες περιόδους της ιστορίας της. Υπάρχει κόσμος, ευτυχώς λίγος που έλκεται από το μοντέλο αυτό. Τι να κάνουμε; Εδώ υπάρχουν,μαζοχιστές που καυλώνουν να τους δέρνεις, κτηνοβάτες, φετιχιστές που τη βρίσκουν με παπούτσια κλπ, Υπάρχουν και εραστές της κοινωνικής καταπίεσης. Απλά πιστεύουν ότι θα είναι από τη μεριά των καταπιεστών. Στο μέτρο που ζεις με γνώμονα την ατομική ελευθερία, δεν μπορείς να θες συμμαχία με το ΚΚΕ. Να τελειώνουμε με αυτήν την πλάκα επιτέλους. Δεν με νοιάζει αν το ΚΚΕ είναι αριστερό ή δεξιό κόμμα, δεν έχει καμιά σημασία για μένα. Οι θέσεις του είναι αντίθετες με την κοσμοθεωρία μου, με τη δημοκρατία και την ελευθερία. Άρα το πολεμώ όσο μπορώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ.
      Το γεγονός ότι στη χώρα μας το 2012, γίνεται ακόμα αυτή η συζήτηση, είναι ένας απο τους πολλούς λόγους που μας οδήγησαν σε αδιέξοδο.
      Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία, είναι ότι ποτέ δεν μας μαθαίνει τίποτα.

      Διαγραφή
    2. Συμφωνώ (γράψ'το στο ημερολόγιό σου) χωρίς να χρειάζεται να αλλάξεις μία τελεία, χωρίς καν ένα "αλλά"... :) Το ζητούμενο από εκεί και πέρα είναι όμως κατά πόσο είναι δυνατόν να συνευρεθούν άλλοι αριστεροί φορείς.

      Διαγραφή
  10. Δείμο τα βιβλία που σου προτείνω αναφέρουν και αριθμούς. Αλλά ένας δημοκράτης δεν αναρωτιέται για τον ακριβή αριθμό των θυμάτων για να συγκρίνει δυο βαρβαρότητες. Ο Καστοριάδης χαρακτήρισε τον υπαρκτό σοσιαλισμό βαρβαρότητα χωρίς να επικαλείται αριθμούς εκτελεσμένων, φυλακισμένων και διωχθέντων. Άλλωστε μην ξεχνάς πως είναι μια συνήθης τακτική των θυτών - δολοφόνων να αμφισβητούν τον αριθμό των θυμάτων τους. Το έκαναν οι χουντικοί με το Πολυτεχνείο, το έκαναν και το κάνουν οι ναζιστές με το Άουσβιτς, το έκαναν και το κάνουν οι κομμουνιστές με τα γκουλάγκ και τις μαζικές εξοντώσεις. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί ομαδικοί τάφοι που δεν έχουν ανοιχθεί. Γι' αυτό μην βάζεις λάθος ερωτήματα στον εαυτό σου.
    Δημόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε θα συμφωνήσω απόλυτα. Η θέση μου τα σοσιαλιστικά καθεστώτα είναι δεδομένη. Ωστόσο, οι αριθμοί παίζουν το ρόλο τους για να φανεί η διαφορετική ερμηνεία της Ιστορίας από το αρχικό γεγονός. Και ως ιστορικός και κοινωνικός ανθρωπολόγος, είμαι υποχρεωμένος να τα δω, ειδικά όταν η Ιστορία γίνεται εγχειρίδιο πολιτικής κρίσης και αρθρογραφίας. Στο υπόλοιπο σχόλιο δε διαφωνώ καθόλου. Κάθε άλλο, γιατί δεν αμφισβήτησα το γεγονός ή το αντιδημοκρατικό και απάνθρωπο της υπόθεσης, αλλά την ουσία που κρύβει ο αριθμός σε ένα άρθρο: την πολιτική του εκμετάλλευση (θεμιτό βέβαια, αλλά θεμιτή και η αμφισβήτησή του). Φαντάζομαι κατάλαβες ότι δεν υπερασπίζομαι τα γκούλαγκ ή άλλους τόπους εξορίας και ποιο το αίτιο αμφισβήτησης...

      Διαγραφή
    2. Από τη στιγμή που καταφεύγεις σε αριθμούς και σχετικοποιήσεις, και βέβαια τα υπερασπίζεσαι. Η παλιά, καλή κρυπτοσταλινική λογική: "η δική σας βαρβαρότητα είναι μεγαλύτερη από τη δική μας". Τι καθόμαστε και κουβεντιάζουμε εν έτει 2012!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία