Kαι τώρα τι κάνουμε; του Γιάννη Αντωνίου



γράφει ο Γιάννης Αντωνίου*

Το εκλογικό αποτέλεσμα από τη μια σηματοδότησε την καταδίκη των δύο πρωταγωνιστών της κατάρρευσης, από την άλλη επιβράβευσε όλους όσους υπερασπίζουν τις επιλογές που οδήγησαν σ’ αυτήν την κατάρρευση. Η κοινωνία στη συντριπτική της πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, απ’ την άλλη τοποθετείται αρνητικά απέναντι στο μνημόνιο και τις επαχθείς δεσμεύσεις που αυτό συνεπάγεται. Η ιστορία γι’ άλλη μία φορά αρέσκεται στις αντιφάσεις και αποφασίζει ερήμην μας.
Η εκλογική επιτυχία των άκρων, δεξιών και αριστερών, Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από την καταδίκη των δύο παλαιών μονομάχων του δικομματισμού εμπεριέχει και το θρίαμβο του πιο ακραίου και επικίνδυνου λαϊκισμού. Η οχλοβοή της πλατείας, η αγανάκτηση για τη διάψευση των προσδοκιών της δανεικής ευημερίας, η υπεράσπιση των ερειπίων του πελατειακού κράτους, η άρνηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στους θεσμούς, το κράτος, την οικονομία, ο εθνικός τσαμπουκάς ως εναλλακτική στάση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο της πολιτικής διαπραγμάτευσης, η επιστροφή στο βαλκανικό απομονωτισμό αποτελούν ορισμένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του ρεύματος που διεκδικεί την ανύψωσή του σε δύναμη εξουσίας. Το βασίλειο των ψευδαισθήσεων ενισχυμένο από την άκρατη δημαγωγία και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό υποκαθιστά τα ούτως ή άλλως ασθενή ανακλαστικά του πολιτικού ορθολογισμού. Είναι η παλιά Ελλάδα που αντιστέκεται και επιμένει, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή.
Η άκαρπη διαδικασία των διερευνητικών εντολών και η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης μετά τις εκλογές, εκτός του ότι προέκυψε ως αποτέλεσμα της επικράτησης της κομματικής ιδιοτέλειας με προεξάρχοντα εδώ τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ, είναι και το απότοκο της αμηχανίας, του φόβου και της σύγχυσης που γεννά αυτό το νέο πολιτικό τοπίο. Οι αλλαγές αυτές ωρίμαζαν δύο χρόνια τώρα. Ήταν πολλοί αυτοί που στο δημόσιο λόγο τις επεσήμαναν, προειδοποιώντας για τους κινδύνους. Πολύ λίγα όμως ή σχεδόν τίποτα δεν έγινε για την ανάσχεσή τους. Ίσα – ίσα, έγιναν όσα χρειάζονταν για να φτάσουμε αμέριμνοι εδώ που είμαστε σήμερα.
Μπροστά στα μάτια μας στήνεται ένα νέο τοπίο δικομματισμού. Από τη μια μεριά οι χρεωκοπημένοι εταίροι του παλιού δικομματισμού, αφερέγγυοι, ανυπόληπτοι και εξουθενωμένοι. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ ηγέτιδα δύναμη του καλπάζοντος λαϊκισμού.
Και τώρα τι κάνουμε;
Η Δημοκρατική Αριστερά με τις όποιες δυνάμεις διαθέτει καλείται να παίξει ένα ρόλο κρίσιμο και αποφασιστικό για το μέλλον της χώρας. Σήμερα όσο ποτέ χρειάζονται καθαρές κουβέντες και σαφές πολιτικό σχέδιο.
Τη 17η Ιουνίου η χώρα πρέπει να έχει κυβέρνηση που θα εγγυάται την παραμονή της στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κυβέρνηση η οποία θα είναι σε θέση να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο προς όφελος της χειμαζόμενης κοινωνίας και ταυτόχρονα να προωθήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση. Η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να ζητήσει ισχυρή εντολή ώστε να μπορέσει να συμβάλει αποφασιστικά στη δημιουργία του τρίτου πόλου της ευθύνης, της προόδου και της εθνικής ανασυγκρότησης.
Ιχνηλατώντας τα σημερινά όρια ανάμεσα στην πρόοδο και την οπισθοδρόμηση, όποιος τοποθετεί τις διαχωριστικές γραμμές στο δίπολο αριστερά δεξιά με τα κριτήρια της πολιτικής χωροθεσίας του 1789 ή του 1917 ή δεν κατάλαβε τίποτα απ’ όσα συνέβησαν μετά το 1989 ή απλώς κοροϊδεύει. Η αίθουσα της συντακτικής εθνοσυνέλευσης του 1789, μέσα στην οποία δημιουργήθηκε η πολιτική χωροθεσία της νεωτερικής εποχής, άδειασε. Όσοι ξαναμπούν μέσα, πρέπει να διαλέξουν τη θέση τους στον άξονα δεξιά - αριστερά με κριτήρια πολύ πιο σύνθετα από τη στάση τους απέναντι στη θεωρία της υπεραξίας ή το ζήτημα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Πολλώ δε μάλλον όταν η αντικαπιταλιστική ρητορεία χρησιμοποιείται ως το επικάλυμμα του πιο χυδαίου λαϊκισμού.

Προοδευτικό σήμερα είναι ό,τι κρατάει τη χώρα στην Ευρώπη διαμορφώνοντας μία ρεαλιστική προοπτική οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης, ό,τι σώζει και ενισχύει αυτά που συνθηματικά εμπεριέχονται στην ιδέα του ευρωπαϊκού κεκτημένου, στην οργάνωση της κοινωνίας και της πολιτικής. Να το ξεκαθαρίσουμε ότι όταν μιλάμε για κυβέρνηση με προοδευτικό προσανατολισμό εννοούμε ακριβώς αυτές τις προϋποθέσεις. Εμείς θα συνεργαστούμε μ’ αυτούς που με λόγια και έργα θα επιλέξουν ή θα αναγκαστούν να εγγυηθούν αυτές τις προϋποθέσεις.
Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών, ο ΣΥΡΙΖΑ της διγλωσσίας ή μάλλον της πολυγλωσσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ του κρατισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ των συντεχνιών και της υπεράσπισης του πελατειακού κράτους, ο ΣΥΡΙΖΑ των απολογητών της μαοϊκής θηριωδίας, ο ΣΥΡΙΖΑ των νοσταλγών του μπολσεβικισμού και του οκτωβριανού πνεύματος, ο ΣΥΡΙΖΑ των προπιλακισμών και των οπαδών της βίας, ο ΣΥΡΙΖΑ των αφελών και των δημαγωγών, ο ΣΥΡΙΖΑ που παίζει στα ζάρια την ευρωπαϊκή θέση της χώρας βρίσκεται στον αντίποδα της όποιας προοδευτικότητας. Η όποια ταλάντευση σχετικά μ’ αυτή την παραδοχή και τα φληναφήματα περί ενότητας της αριστεράς, αριστερής κυβέρνησης κλπ, προκαλεί σύγχυση, αποδυναμώνει την πολιτική μας πρόταση, μας περιθωριοποιεί και μας βάζει στο κάδρο ως συμπληρωματική δύναμη αυτού του θιάσου της δημαγωγίας και της ανευθυνότητας.

Λένε κάποιοι αυτό είναι το ρεύμα, ας τους αφήσουμε να δοκιμάσουν και να αποτύχουν. Τηρουμένων των αναλογιών, κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι πολιτικές ελίτ στη Ρωσία τον ταραγμένο Οκτώβρη του 1917. Ας τον αφήσουμε το τρελό να δοκιμάσει. Η διάρκεια του μπολσεβίκικου πειράματος προεξοφλείτο σύντομη και η προοπτική της αποτυχίας του βέβαιη. Ωστόσο το πείραμα κράτησε 70 χρόνια με τα γνωστά επακόλουθα για τη Ρωσία και τον κόσμο. Και εδώ οι προβλέψεις λένε ότι το πείραμα δεν θα αντέξει πολύ. Ωστόσο κι ένας μήνας εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ φτάνει για να οδηγήσει τη χώρα στον πλήρη εκτροχιασμό από την ευρωπαϊκή της τροχιά, να τη φυλακίσει στο βαλκανικό απομονωτισμό, να εξανεμίσει ό,τι κερδήθηκε στα 36 χρόνια ομαλού κοινοβουλευτικού βίου και συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κρίση που βιώνουμε σήμερα με τραυματικό τρόπο θα μοιάζει παιδική χαρά, εάν ο εφιάλτης γίνει πραγματικότητα. Όσοι ταυτίζουν το ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης αφήνουν απ’ έξω κρίσιμα κομμάτια της εικόνας. Οι όποιες αναλογίες στην λαϊκίστικη επαγγελία, και τη δημαγωγία δεν φτάνουν και λόγω της συγκυρίας αλλά και λόγω της ιδιοσυστασίας αυτού του πολιτικού μορφώματος. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εξημερώσιμος στο πλαίσιο της λειτουργίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Η Οκτωβριανή παράδοση κυλάει στις φλέβες τους και είναι πολύ πιθανόν, όταν η ώρα της κρίσης φτάσει, να επιχειρήσουν να εφαρμόσουν αυτήν την καταστροφική ιδεοληψία. Υπάρχει μόνο μία πολιτική επιλογή για όσους έχουν καταλάβει και δεν είναι διατεθειμένοι να ζήσουν τον επερχόμενο εφιάλτη, να τους σταματήσουμε.


*Ο Γιάννης Αντωνίου είναι μέλος της Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ

Σχόλια

  1. Από τα πιο εύστοχα πολιτικά κείμενα. Αποκαλύπτει τις προθέσεις της παλαβής αριστεράς. Μπράβο !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κύριε Αντωνίου,
    Είμεθα ευγνώμονες διότι μάς ειδοποιήσατε εγκαίρως δια τον επερχόμενον κομμουνιστικόν κίνδυνον.Ημείς,οι φιλήσυχοι πολίται,αισθανόμεθα βαθυτάτην ευγνωμοσύνη δια αυτό και υποσχόμεθα ότι θα προβάλλομεν τα στήθη μας,ίνα προασπίσωμεν τα ιδεώδη της φυλής.Οτε θα εισέρχεται εις τας Αθήνας, έφιππος, με τα φυσεκλίκια του ο Δραγασάκης μετά των άλλων συμμοριτών,ημείς,ημείς λέγω,οι μέχρι τούδε φιλήσυχοι πολίται θα υψώσωμεν το ανάστημά μας και θα πλαγιοκοπήσωμεν τους συμμορίτας,ορμώμενοι εκ του λοφίσκου του Λυκαβηττού.Έίτα θα απολαύσωμεν έν ωραιότατον σφηνάκιον εις τα παρακέιμενα οινοποτεία ,επί της οδού Σκουφά.

    Η Ελλάς σάς ευνωμονεί!

    Διατελώ μετά τιμής
    Μια ταπεινή ψηφοφόρος της Δημάρ εις τας εκλογές της 6ης μηνός Μαΐου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προκαλώ τον διαχειριστή που αφαίρεσε το προηγούμενο διαγραφέν σχόλιό μου, να το δημοσιεύσει, για να αποδειχθεί εάν βρίζω ή όχι. Εξέφρασα μια άποψη διαφορετική, κατ' εμέ όχι σκληρότερη από το κατηγορητήριο του Αντωνίου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έβρισα. Σας ενοχλεί η διαφορετική άποψη, όπως φαίνεται, αγαπητά στελέχη της "αριστεράς της ευθύνης", κρίμα...! Δεν θα μακροημερεύσει το κόμμα σας με τέτοιες απόψεις και πρακτικές, εκτιμώ. Ορθώς έπραξαν πολλά αρκετά πρώην στελέχη σας, και σας γύρισαν την πλάτη.

      Υ.Γ.: Μπράβο Σαββίνα, άψογο σχόλιο!

      Κώστας Κ.

      Διαγραφή
    2. Διορθώνω: "Ορθώς έπραξαν αρκετά.."

      Διαγραφή
  4. Συριζαίοι μπαίνουν και βρίζουν. Δεν κάνει γιαυτό τους διαγράφουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Αντωνίου είναι σκληρός το καταλαβαίνω. Αν κοιτάς μέσα βαθιά στο Συριζα είναι να σε πιάνει τρόμος. Τώρα που ήρθαν και τα φυντάνια του βαθέος ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Είναι γραμμή να μπαίνουν και να βρίζουν ανώνυμα όπου υπάρχει διαφορετική άποψη. Αντιαισθητικό απλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάλι καλά που βρίζουν μόνο. Ας μην ξεχνάμε ότι οι "αυθόρμητοι" προπηλακισμοί των προηγούμενων μηνών έχουν περιέργως σταματήσει.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία