Τεντώστε τα αυτιά σας!

"Ο κ. Τσίπρας πήγε ένα σύντομο ταξίδι για να διαφημίσει το «κομματικό του ταμείο», εγκαταλείποντας, παράλληλα, την πάγια «ευρωπαϊκή στρατηγική συμμαχιών» της ανανεωτικής αριστεράς." 
Η μόνη διαφωνία μου με το ΓΠ: Τι σχέση έχει ο Τσίπρας και ο Σύριζα με την Ανανεωτική Αριστερά, όσο και αν ξεχειλώσουμε τον όρο; ( leo)


του Γιάννη Παπαθεοδώρου από την Ανανεωτική


Στις παρέες το ακούμε πια ανοιχτά, ιδίως από εκείνους του πολίτες που σκέφτονται να εκφραστούν θετικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και στις δεύτερες εκλογές : «κλείστε τα αυτιά σας στις ειδήσεις των οκτώ»! Διαδίδουν, λένε, φήμες, κινδυνολογίες και ασύστολα ψεύδη προκειμένου να σπείρουν πανικό απέναντι στην άνοδο της αριστεράς. Κανείς βέβαια δεν είναι τόσο αφελής ώστε να υποστηρίζει την ουδετερότητα των ΜΜΕ. Κανείς, επίσης, δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά την κινδυνολογία του κ. Σαμαρά για την «αριστερή επέλαση». Κανείς, τέλος, δεν μπορεί να θεωρήσει ως αποτελεσματικό μέσο πολιτικής επικοινωνίας τον εκφοβισμό των Ελλήνων πολιτών, ιδίως όταν αυτοί ζουν μέσα σε ένα διαρκές περιβάλλον εκβιασμών και διλημμάτων, τα τελευταία χρόνια. Φοβάμαι, όμως, πως όλες αυτές οι αυτονόητες ενστάσεις δεν αρκούν για να αντιμετωπίσουμε τα δεδομένα της συγκυρίας ως εάν να ήταν απλώς «αστική προπαγάνδα» και «καπιταλιστική περικύκλωση». Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, σε αυτά τα δεδομένα, γιατί αυτά θα κρίνουν και την κατάσταση της χώρας στις 18 Ιουνίου.

Ήδη από τις περασμένες εβδομάδες, είναι σαφές πως τόσο στο επίπεδο των G8, όσο και στο επίπεδο των ευρωπαίων ηγετών το σενάριο της «άμεσης καταγγελίας του Μνημονίου», με το οποίο ως τώρα πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ –σε όλες τις τραγελαφικές παραλλαγές του – είναι ένα ανύπαρκτο σενάριο. Το κυριότερο : ακόμη και οι φιλικές «πολιτικές οικογένειες» των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών και των πρασίνων όχι μόνο απέρριψαν επιδεικτικά το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά συρρίκνωσαν και τις προοπτικές του για νέες ενδεχόμενες συμμαχίες. Είχε προηγηθεί, βέβαια, η άκομψη γκάφα του κ. Τσίπρα επί γαλλικού εδάφους. Η γλαφυρή δήλωση περί «Ολαντρέου», δύο μέρες πριν ο Ολάντ ζητήσει Ευρω-ομόλογο και νέο «αναπτυξιακό πακέτο» για την υπέρβαση της κρίσης, δεν ήταν μόνο ένδειξη μικρομεγαλισμού αλλά μεταφορά του ελληνικού αριστερού «πολιτικού νηπιαγωγείου» και του «εθνικού τσαμπουκά» στην Ευρώπη. Ο κ. Τσίπρας πήγε ένα σύντομο ταξίδι για να διαφημίσει το «κομματικό του ταμείο», εγκαταλείποντας, παράλληλα, την πάγια «ευρωπαϊκή στρατηγική συμμαχιών» της ανανεωτικής αριστεράς. Η εμμονή στις «μονομερείς ενέργειες» παρήγαγε αρνητικό πολιτικό αποτέλεσμα. Οι αντιδράσεις ήταν άμεσες (και μάλιστα, με μια ειρωνική αντιστροφή του συνθήματος που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ). Η Ευρώπη απάντησε : «προχωράμε χωρίς αυτούς», αν «αυτοί» αντιλαμβάνονται την ευρωπαϊκή τους προοπτική με τέτοιο τρόπο.

Τις αμέσως επόμενες μέρες, τα διεθνή δημοσιεύματα για μια ενδεχόμενη «άτακτη χρεοκοπία» της Ελλάδας εντάθηκαν σε τέτοιο βαθμό που δεν έχει πια κανένα νόημα να συζητάμε για τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα, όταν η πόρτα για την έξοδο από την Ευρωζώνη και το ευρώ έχει ήδη ανοίξει – με ολέθριες συνέπειες για το μέλλον της χώρας. Και κάπου εδώ τελειώνει και η περίφημη «θεωρία της μπλόφας» που διακινείται από τους οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι περάσαμε, άλλωστε, από την τσόχα, θυμόμαστε πως στα χαρτιά, εντέλει, δεν κερδίζει όποιος κάνει την καλύτερη μπλόφα αλλά όποιος έχει το καλύτερο φύλλο. Και η Ευρώπη «άνοιξε το φύλλο» της ∙ στο ευρωπαϊκό επίπεδο, η παρτίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει χαθεί, εξού και η εκ των υστέρων υποτονική δήλωση του κ. Τσίπρα : «θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παραμείνουμε στο Ευρώ».

Με ποιους όρους, άραγε ; Με το νέο κυβερνητικό του πρόγραμμα που επιμένει στην «καταγγελία» και την «ακύρωση» του Μνημονίου ; Με την επίθεση απέναντι στην επιστημονική έκθεση που παρουσίασε η Εθνική Τράπεζα για το ενδεχόμενο της δραχμής ; Με την αναγωγή των επόμενων εκλογών σε «δημοψήφισμα» με το αδιανόητο θέμα «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ» ; Η μήπως με τη νέα του δήλωση του κ. Τσίπρα για την αναθεώρηση της γεωπολιτικής και πολιτισμικής θέσης της Ελλάδας; Παραθέτω : «Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε το πεπαλαιωμένο δόγμα ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση».

Ας αφήσουμε όμως τις επικίνδυνες γραφικότητες και την απατηλή λάμψη του ΣΥΡΙΖΑ και ας μεταφερθούμε στα «βρώμικα νερά» της πολιτικής. Γιατί στο κάτω-κάτω, το μόνο εργαλείο που έχουμε εμείς οι προοδευτικοί πολίτες για να αποφασίσουμε για το μέλλον μας είναι ο πολιτικός ρεαλισμός και ο αριστερός ευρωπαϊσμός και όχι μια ψευδαισθητική αντιστασιακότητα στο όνομα του «λαού και του έθνους». Στην Ευρώπη, σήμερα, κυοφορείται – συγκεκριμένα, αρχίζει να κυοφορείται - μια αλλαγή πολιτικής, που, χωρίς να εγκαταλείπει άμεσα τη γραμμή της δημοσιονομικής πειθαρχίας, εισάγει τη γραμμή της ανάπτυξης με την παράλληλη επινόηση νέων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών εργαλείων (έκδοση ευρω-ομολογου, αναβάθμιση της ΕΚΤ, νέες εγγυήσεις για τα «εθνικά δάνεια» των εύθραυστων οικονομιών των κρατών-μελών της). Ο γαλλο-γερμανικός άξονας δεν παρουσιάζει την προηγούμενη συμπαγή του ενότητα και οι φωνές για μια ριζική αμφισβήτηση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου πυκνώνουν, κυρίως μέσα από τις τάξεις της σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής οικολογίας. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια πως η «σοσιαλιστική Ευρώπη» είναι προ των πυλών αλλά πως πρέπει να αξιοποιηθεί αυτό το νέο περιβάλλον προκειμένου να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί μας στόχοι στη βάση της έμπρακτης ευρωπαϊκής φεντεραλιστικής αλληλεγγύης και όχι της τιμωρίας προς τον απείθαρχο «φτωχό συγγενή». Στο εξής, θα έχει τεράστια σημασία αν η Ελλάδα, με το γνωστό μη βιώσιμο χρέος της, θα παρακολουθήσει τις εξελίξεις αυτές με δυναμική επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και με σταθερή οικονομική πρόσδεση στο ευρώ ή θα επιλέξει να ακυρώσει – όχι το Μνημόνιο – αλλά τη μείζονα ιστορική πολιτική και πολιτισμική της επιλογή που είναι η Ευρώπη. (Από τον καιρό που ο Ηλιού κι ο Κύρκος ψήφιζαν τη «συνθήκη ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ» που πρότεινε ο Καραμανλής!)

Προς το παρόν, λοιπόν, το μόνο ενδιαφέρον εύρημα των δημοσκοπήσεων δεν είναι το ντιμπέιτ του νέου διπολισμού (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) αλλά το γεγονός ότι οι Έλληνες πολίτες, στη συντριπτική τους πλειονότητα, θεωρούν αδιαπραγμάτευτη αυτή την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και επιθυμούν να δώσουν τη μάχη «εντός κι αλλιώς», για να κρατηθεί η κοινωνία όρθια και η οικονομία ζωντανή. Για να γίνει αυτό, η αγανάκτηση και η οργή, οφείλει να μετουσιωθεί, αυτή τη φορά, σε «εντολή για λύση» ∙ για ψήφο, δηλαδή, που θα ορίζει το περιεχόμενο της προοδευτικής διακυβέρνησης, με αλλαγή των ατελέσφορων, άδικων και δυσμενών όρων στα εφαρμοστικά μέτρα της δανειακής σύμβασης, με επιμήκυνση της διαδικασίας εφαρμογής τους, με «δίκαια βάρη» και κυρίως με συμπληρωματικά μέτρα ανάπτυξης, στα οποία θα αναγνωρίζονται κυρίως οι δημόσιες πολιτικές. Είναι σαφές πως η χώρα δεν αντέχει άλλες εκλογές, και παράλληλα δεν αντέχει κανένα κυβερνητικό σχήμα που θα συνεχίζει να τεμαχίζει την κοινωνία μέσα από ασκήσεις «οριζόντιων μέτρων». Είναι, ταυτόχρονα, προφανές πως η κοινωνία δεν μπορεί να αρκεστεί σε μια διακυβέρνηση, που θα προκύψει απλώς από το οριακό άθροισμα κάποιων βουλευτικών εδρών. Είναι, τέλος, αυτονόητο ότι στις 18 Ιουνίου κανείς προοδευτικός πολίτης δεν θέλει να βρεθεί ανάμεσα στα ερείπια της σεισμόπληκτης «γαλάζιας πολυκατοικίας» αλλά ούτε και στη «μεσογειακή Κούβα», που θα εγκαινιάσει το «σοσιαλισμό σε μία μόνο χώρα». Το μείζον ερώτημα της κάλπης, λοιπόν, είναι άλλο : με ποιες προοδευτικές συγκλίσεις και με ποιες μεταρρυθμίσεις, μπορεί η χώρα και η κοινωνία να κυβερνηθεί στις 18 του μηνός, αποφεύγοντας όχι μόνο τη χρεοκοπία αλλά και τη «χρεοκοπημένη» Ελλάδα : τον αυταρχικό κρατισμό, την πελατειακή πολιτική κουλτούρα, τις εθνικιστικές αναδιπλώσεις.

Η ΔΗΜΑΡ πρόσφατα παρουσίασε μια πρόταση «εφτά σημείων», γύρω από αίτημα της κυβερνησιμότητας με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, Η πρόταση αυτή αποτελεί παράλληλα τον πυρήνα για τον «τρίτο πόλο» έλξης και πολιτικής συσπείρωσης όλων εκείνων των προοδευτικών πολιτών που συνεχίζουν να πιστεύουν πως οι επικείμενες εκλογές δεν διεξάγονται μόνο ανάμεσα σε δύο κόμματα. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο για τη συγκυρία, θεωρώ πως οι ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις που θα σημειωθούν, θα είναι συνάρτηση του περιεχομένου που θα λάβει αλλά και της δυναμικής που θα αναπτύξει αυτός ο «τρίτος πόλος». Είναι σαφές πως η τύχη του θα κριθεί άμεσα από την αποφασιστική «ανάληψη ευθύνης» σε σχέση με την προοδευτική διακυβέρνηση και την τύχη της χώρας. Και πάντως μέχρι τότε, «τεντώστε τα αυτιά σας»!

Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου διδάσκει Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Είναι υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΔΗΜΑΡ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία