«Προγραμματική συμφωνία βάθους» και «μνημόνιο ομαλότητας»


όχι καντρίλες συνδικαλισμού και αυτισμού

του Θανάση Γεωργακόπουλου από το ΒΗΜΑ ( 21.06.12)


Η χώρα σταμάτησε λίγους πόντους πριν το γκρεμό. Η πτώση, στην οποία θα οδηγούσε μια εκλογική πρωτιά του λαϊκίστικου συμφύρματος του ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύχθηκε.
Δεν απομακρυνθήκαμε, όμως, ακόμα από το χείλος του γκρεμού. Ο σχηματισμός κυβέρνησης των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων -Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ- είναι ένα πρώτο βήμα μείζονος και ιστορικής σημασίας. Πρέπει, όμως, να είναι σταθερό και να ακολουθηθεί κι από πολλά άλλα.
Πρωτίστως, η κυβέρνηση πρέπει να στηριχθεί σε μια “προγραμματική συμφωνία βάθους”.
Αυτό σημαίνει, κατ’ αρχάς, βάθος χρόνου. Ορίζοντας πρέπει νάναι η τετραετία, όχι η διετία και οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Αυτοδιοίκηση. Άλλωστε, αν συνέβαινε το δεύτερο, σε λίγους μήνες –κατά τα ελληνικά ειωθότα- θα άρχιζαν οι προεκλογικές αγκωνιές μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, με ότι αυτό θα συνεπαγόταν. Αντίθετα, ο ορίζοντας της τετραετίας δίνει τη δυνατότητα οι εκλογές να γίνουν, αφού η χώρα έχει βγει στο (ή, τουλάχιστον, έχει φανεί το) “ξέφωτο”. Αυτό θα σήμαινε ότι οι πιθανότητες κυβερνητικής επιτυχίας θα αυξάνονταν εκθετικά. Η χώρα το έχει δραματικά ανάγκη. Το ίδιο και οι τρεις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες σ’ αυτή την περίπτωση θα επιβραβευθούν ενώ στην αντίθετη κινδυνεύουν να σαρωθούν.

“Προγραμματική συμφωνία βάθους” σημαίνει ταυτόχρονα πως η συμφωνία δεν μπορεί να αρκεστεί στα minimum. Αντίθετα, πρέπει να στηριχθεί σε ένα κοινό παρονομαστή εθνικής αυτογνωσίας και να αγκαλιάσει το σύνολο της κυβερνητικής ύλης. Κοινός παρονομαστής εθνικής αυτογνωσίας σημαίνει μια πειστική αφήγηση για τα διαχρονικά αίτια της βαθιάς κρίσης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία να αντικαταστήσει την αλληλοεπίρριψη ευθυνών μεταξύ των δύο κομμάτων του –πρώην- δικομματισμού και την αυτοαθώωση των λοιπών πολιτικών δυνάμεων. Η αφήγηση αυτή είναι το κρίσιμο και απαραίτητο ερμηνευτικό εργαλείο για να κατανοήσουν οι πολίτες όσα συμβαίνουν κι όσα πρέπει να γίνουν. Το επόμενο είναι οι βαθιές και ριζικές αλλαγές που η χώρα έχει δραματικά ανάγκη ώστε να σταθεί και πάλι στα πόδια της κι αυτές εκτείνονται σε κάθε τομέα του -ελληνικού- επιστητού. Αυτό θα ήταν ένα πραγματικό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, το οποίο θα ενσωμάτωνε και θα υπερέβαινε το μνημόνιο.

Η έως τώρα συζήτηση σ’ αυτό το επίπεδο παραμένει, δυστυχώς, εγκλωβισμένη στις προεκλογικές καντρίλιες για το μνημόνιο, στις οποίες επιδόθηκαν οι τρεις πολιτικές δυνάμεις, παίζοντας –κατ’ ουσίαν- στο τεραίν του ΣΥΡΙΖΑ. Επαναδιαπραγμάτευση, αναθεώρηση, επανεξέταση, σταδιακή απαγγίστρωση κ.ο.κ., ήταν οι όροι που χρησιμοποιήθηκαν προεκλογικά σ’ ένα αυτιστικό διαγωνισμό γλωσσοπλασίας, αφού δεν είχαμε να κάνουμε με διαπραγμάτευση μεταξύ των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων αλλά με τους δανειστές και τις 16 χώρες της ευρωζώνης.



Φυσικά και πρέπει να επιδιωχθεί αναθεώρηση πλευρών του μνημονίου αλλά αυτό δεν αφορά ανθυπολεπτομέρειες (π.χ. “φιλικά” ειδικά μισθολόγια, εξισωτική των κτηνοτρόφων κ.ο.κ.) αλλά ορισμένες κρίσιμες πτυχές της δημοσιονομικής προσαρμογής, με παράλληλη, όμως, επιβεβαίωση, επιτάχυνση και εμβάθυνση των διαρθρωτικών αλλαγών. Εκείνα που –και πολιτικά- επείγουν είναι η ανάσα που μπορεί να δώσει η επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής (πράγμα που, βέβαια, αντιφάσκει με τις ρητορίες περί απαγγίστρωσης), η επανεξέταση της “εσωτερικής υποτίμησης” με απάλυνση της μείωσης των κατώτατων μισθών και με προώθηση μέτρων για τη μείωση και των τιμών, καθώς και η αναπτυξιακή ώθηση που μπορεί να έλθει από το αναμενόμενο ευρωπαϊκό πακέτο αλλ’ όχι μόνο απ’ αυτό. Τα υπόλοιπα δεν είναι της ώρας. Μπορούν να τεθούν αργότερα και με ευνοϊκότερους όρους στο τραπέζι των συζητήσεων με τους εταίρους και την τρόϊκα.

Προγραμματική συμφωνία βάθους, βέβαια, μεταξύ τριών πολιτικών δυνάμεων με διαφορετικές ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές αφετηρίες δεν είναι εύκολο να προκύψει μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα. Ανάλογες συμπράξεις στη Γερμανία είτε μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων είτε Σοσιαλδημοκρατών και Χριστιανοδημοκρατών έκαναν μέρες έως ότου καταλήξουν στα κοινά τους προγράμματα. Στην περίπτωσή μας οι συνθήκες πιέζουν. Ας είμαστε, λοιπόν, επιεικείς με το πρώτο κείμενο της εξαμελούς επιτροπής. Αρκεί να συνειδητοποιηθεί η σχετική ανάγκη και να καλυφθούν τα κενά στο διάστημα ως τις προγραμματικές δηλώσεις, ίσως και στη συνέχεια με διαδικασίες που οι “τρεις” θα αποφασίσουν.

Αν τα προηγούμενα αφορούν τις κυβερνητικές πολιτικές δυνάμεις ας έρθουμε στο “μνημόνιο ομαλότητας” που έχει να κάνει με την αντιπολίτευση και ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Από ορισμένες πλευρές και –κυρίως- από τον Ευ. Βενιζέλο η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό σχήμα αναγορεύθηκε σε όρο sine quo non μετά τις εκλογές της 6ης Μαϊου. Την ίδια στάση ακολούθησε τότε και η ΔΗΜΑΡ. Τελικό αποτέλεσμα η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης.

Ο Ευ. Βενιζέλος, σε αντίθεση με τη ΔΗΜΑΡ, επέμεινε στην ίδια λογική καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως με αυτή τη συνδικαλιστική τακτική αμφιθεάτρου (“να εκθέσουμε τον αντίπαλο”) επιδείκνυε αδυναμία, καθιστούσε τον ΣΥΡΙΖΑ επίκεντρο του πολιτικού παιγνιδιού και άφηνε τη Ν.Δ. να θέτει το εκλογικό δίλημμα.

Μετεκλογικά η τακτική αυτή, ευτυχώς, εγκαταλείφθηκε από τον κ. Βενιζέλο, με την εξαίρεση της πρώτης μετεκλογικής του δήλωσης. Έμειναν, βέβαια, κάποιες ουρές της που εκφράσθηκαν με την απαίτηση να συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε τετραμερή σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή με τη νέα ιδέα για συμμετοχή του στην ομάδα επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε εύλογα το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ως εκ τούτου οι συνδικαλιστικές καντρίλιες για να ….εκτεθεί δεν έχουν νόημα.

Νόημα, όμως, έχει μια εθνική συνεννόηση για το ρόλο και τα όρια ενός εκάστου. Η αντιπολίτευση δεν μπορεί να ασκείται με τον τρόπο που ασκήθηκε τα τελευταία διόμισυ χρόνια.

Αντί, λοιπόν, για προτάσεις συμμετοχής –με τον ένα ή άλλο τρόπο- το χρήσιμο θα ήταν να προταθεί προς τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ ένα “μνημόνιο ομαλότητας”. Το μνημόνιο αυτό θα μπορούσε να προβλέπει συγκεκριμένες δεσμεύσεις –με δεδομένες και τις εθνικά κρίσιμες στιγμές- για τον τρόπο άσκησης της πολιτικής και της αντιπολίτευσης. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση να δεσμευτεί για διαφάνεια, πλήρη ενημέρωση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, αποφυγή αιφνιδιασμών κ.ο.κ.. Και η αντιπολίτευση να δεσμευτεί πως οι νόμοι θα τηρούνται, το κέντρο της Αθήνας δε θα είναι αποκλεισμένο τις μισές μέρες του χρόνου, δε θάναι συνήθης πρακτική το black out δημόσιων υπηρεσιών και λειτουργιών, θα αποφεύγονται ενέργειες που βλάπτουν την εικόνα της χώρας και τον τουρισμό κ.ο.κ. Πάνω απ’ όλα να δεσμευτούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις πως θα εξοβελίσουν τη βία από την πολιτική και κοινωνική αντιπαράθεση. Βία που έκανε και προεκλογικά την εμφάνισή της αλλά ήταν “μαζί μας” και με όλους τους δυνατούς τρόπους τα προηγούμενα χρόνια.

Το όφελος για τον τόπο από την υπογραφή ενός τέτοιου “μνημονίου ομαλότητας” είναι προφανές. Όπως και το κόστος από την άρνησή του. Γιατί η πρόταση αυτή δεν αμφισβητεί το ρόλο που έχει επιλέξει έκαστος πολιτικός παίκτης για τον εαυτό του. Αμφισβητεί τον εθνικό διχασμό στον οποίο μπορεί να οδηγήσει η αναπαραγωγή όσων ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα και στη νέα περίοδο.

Σχόλια

  1. Ο αρθργράφος - ο πάντοτε ιδεοληπτικά αφελής κ. Θανάσης Γεωργακόπουλος - νομίζει ότι με την κυβέρνηση της (Νεο)Δημοκρατικής Αριστεράς του Αντώνη Σαμαρά, η χώρα σταμάτησε λίγους πόντους, πριν από τον γκρεμό. Φυσικά, σφάλλει.

    Η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, εντός του γκρεμού, ήδη, από τον Απρίλιο του 2010 και συνεχίζει, ακάθεκτη, την πορεία της προς τον πάτο και από εκεί στην έξοδο από το ευρώ και την ζώνη του.

    Την διαχείριση αυτής της διαδικασίας εξόδου από το ευρώ και την ζώνη του είναι ευτύχημα ότι θα την αναλάβουν ο Αντώνης Σαμαράς και οι νεοδημοκρατικοί αριστεροί "ευρωπαϊστές" μας. (Οι τελευταίοι, πιθανότατα, θα λακίσουν λίγο πριν από το τέλος αυτής της πορείας, αλλά η ενέργειά τους αυτή δεν θα τους σώσει. Θα οδηγηθούν στην πλήρη πολιτική αφάνεια και στην κατάποσή τους από την μαύρη τρύπα της κρίσης, η οποία ήλθε ως φυσικό αποτέλεσμα της στρατηγικής ακρισίας από την οποία διακατέχονται και η οποία συγκεκριμενοποιήθηκε, με την διαλυτική, για την χώρα μας, ένταξή της στην ευρωζώνη).

    Εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να απολαύσουμε (και να υποστούμε) την εξέλιξη του πολιτικού δράματος και της κατακρήμνισης του (νεο)δημοκρατικού αριστερού κυβερνητικού σχήματος, που άρχισαν, με το καλημέρα, να λαμβάνουν χώρα στο πεδίο της ελληνικής κοινωνίας, αφού τα πρώτα σημάδια έντονης δυσφορίας άρχισαν να φαίνονται στην πολυπληθή πασοκογενή εκλογική βάση της ΔΗΜΑΡ του κ. Φώτη Κουβέλη και να εκφράζονται - αρκετά καθαρά, μάλιστα -, δια του στόματος του, εκ του ΠΑΣΟΚ προερχομένου, κ. Οδυσσέα Βουδούρη, ο οποίος, προφανώς, αντιλαμβάνεται ότι το μέγιστο τμήμα της εκλογικής βάσης του κόμματος (και των δικών του προσωπικών ψηφοφόρων, που μετακόμισαν από το ΠΑΣΟΚ στην ΔΗΜΑΡ) ουδόλως καλοβλέπει την φιλομνημονιακή κυβερνητική σύμπραξη, με την υποταγμένη στο Μνημόνιο δεξιά του Αντώνη Σαμαρά και την, εντελώς, θολή κυβερνητική διακήρυξη, η οποία ουδεμία - ή μια πολύ μακρινή - σχέση έχει με τις θέσεις, που διακήρυξε ότι θα διεκδικήσει, ως κυβερνητικό πρόγραμμα, ο κ. Φώτης Κουβέλης, ο οποίος, εκ των πραγμάτων, απώλεσε και το σημαντικό προσόν, που, έως τώρα, διέθετε και που οι περιστάσεις τον υποχρέωσαν να χάσει : Το πολιτικό του αισθητήριο, το οποίο του επέτρεπε να αποφεύγει τις (μεγάλες) κακοτοπιές.

    Το πολιτικό τοπίο στην χώρα μας έχει, πλέον, αρχίσει να παρουσιάζει ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον. Θα είμαστε εδώ, για να το παρακολουθήσουμε, για να γελάσουμε και για να κλάψουμε, με όσα θα διαδραματισθούν, ενώ, οσονούπω, θα αρχίσει να γίνεται ορατή, ως ένα πρακτικά μετρήσιμο ενδεχόμενο και η πιθανότητα μιας συνταγματικής εκτροπής, η οποία θα υποδαυλισθεί από μια σειρά από κύκλους, οι οποίοι θα πρόσκεινται στους συντηρητικούς "ευρωπαϊστές" μας.

    Οψόμεθα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γαματο απο το βλογ του τεκι............

    Στην ουσία η δημαρ ΠΦΚ θα λειτουργήσει ως αριστερή εσωκομματική αντιπολίτευση, θα προσπαθήσει να σώσει κανέναν παππού από βέβαιο θάνατο, να στείλει στο δικαστήριο κανέναν χρυσαυγίτη που το παράκανε και δολοφόνησε 3 αφγανές αντί να μαχαιρώσει έναν στο τσακίρ κέφι (αλλά όχι απειλητικά για τη ζωή του, να μια στο μπούτι του έριξε) και διάφορα παρόμοιες παρεμβάσεις διακοσμητικού τύπου που στόχο θα έχουν περισσότερο την προσωπική ψυχανάλυση των μελών της δημάρ ΠΦΚ, που δεν θα αντέχουν να ευημερούν σ’ έναν τόσο βάρβαρο κόσμο.

    Η πλάκα είναι πως η κοσμοαντίληψή τους, ενώ ακούγεται εντελώς βδελυρή στις ελληνικές πολιτικές συνθήκες, είναι στην ουσία η “σοσιαλιστική” κοινωνική συμφωνία της γερμανίας κυρίως και της γαλλίας δευτερευόντος. Ναι θα έχουμε ανισότητες, ναι θα έχουμε σκληρό καπιταλισμό, αλλά διάολε δεν αντέχουμε να πεινάνε οι άνθρωποι στο δρόμο. Η δημαρ ΠΦΚ θα ήθελε πολύ να ζει στη γερμανία ή τη γαλλία, να πίνει τα κρασάκια της και να καπνίζει τα πούρα της συζητώντας για τον πολιτισμό και τα δικαιώματα των γυναικών στη νότια αλγερία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαλακίες και όχι γαμάτο. Αηδίες και εξυπνακισμοί. Η ΔΗΜΑΡ είναι μέσα στα σκατά αυτή τη στιγμή και προσπαθεί να ξεβουλώσει το βόθρο της νότιας Αλγερίας που λέγεται Ελλάδα, ενώ η ριζοσπαστική Αριστερά φρόντισε να βγάλει τα λεφτά της στη Γερμανία, καπνίζει πούρα και κάνει υψηλή κριτική. Για σένα προφανώς και η πείνα είναι μια αιτία για να κάνεις πλάκα, για μας δεν είναι. Κάτσε λοιπόν πάνω στην άνεσή σου και άσε μας εμάς να βρωμίζουμε τα χέρια μας με τα σκατά των άλλων και τα δικά σου.

      Διαγραφή
  3. Δεν με εκπλήσσει που θα είσαστε εδώ για να παρακολουθήσετε και να γελάσετε... Είναι το μόνο που ξέρετε να κάνετε. Να παρακολουθείτε από ασφαλή απόσταση ασκώντας μόνο κριτική και απολαμβάνοντας το ιδεολογικό μπέρδεμά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νίκος Παναγιωτίδης21 Ιουνίου 2012 στις 11:44 μ.μ.

    Δηλώνοντας εξαρχής πως με καλύπτει το σχόλιο του κ. Αναστασόπουλου (και όχι το άρθρο του κ. Γεωργακόπουλου), προσθέτω λίγες παρατηρήσεις:
    α) Το -και πολιτικά- επείγον είναι η διεύρυνση της φορολογικής βάσης, αλλά προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω. Και η επιδίωξη της τιμωρίας όσων έχτισαν περιουσίες πάνω στο δημόσιο χρήμα, φέρνοντας τη χώρα στη χρεωκοπία. Προφανώς δεν τρέφω ελπίδες πως κυβέρνηση υπό τον κ. Σαμαρά θα έχει τέτοιες προτεραιότητες.
    β) Η σταθερότητα μιάς κυβέρνησης συνεργασίας εξαρτάται από την πραγματικότητα της προγραμματικής σύγκλισης των εταίρων της και όχι τον τεχνητό "ορίζοντα" της διετίας ή τετραετίας προκειμένου να αποφευχθούν οι εσωτερικές της διαμάχες - που υποδηλώνουν και προγραμματικές διαφορές και έλλειμμα "συνευθύνης" ή συνειδητοποίησης της κρισιμότητας των καιρών.
    γ) Η αξίωση οποιασδήποτε κυβέρνησης να κυβερνά χωρίς αντιπολίτευση ή με ...προσυμφωνημένα όρια αυτής, είναι πρωτάκουστη! Εάν η αντιπολίτευση είναι ανεύθυνη ενώ το κυβερνητικό έργο αποτελεσματικό, η πρώτη θα καταδικαστεί πολιτικά. Η αγωνία της "ισχυρής αντιπολίτευσης" δεικνύει "ασθενική κυβέρνηση" και τίποτε άλλο. Και προδιαγράφει την πρόθεση μετάθεσης της ευθύνης για την όποια αποτυχία από τους ώμους της κυβέρνησης όπου, αναπόφευκτα, ανήκει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Νίκο Παναγιωτίδη
    Η διεύρυνση της φορολογικής βάσης περιλαμβάνει για σας το 1000000 ελεύθερους επαγγελματίες που δεν πληρώνουν φόρους; Δεν ξέρω τι είναι το προς τα πάνω ή το προς τα κάτω, αλλά η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ψάξει έσοδα ( 5-10 δισ) από τη φοροδιαφυγή γιατί το επιβάλει το μνημόνιο και η κοινή λογική. Η παρουσία της ΔΗΜΑΡ αποτρέπει το να τα ψάξει προς τα κάτω όπως οι προηγούμενες. Άρα αναγκαστικά θα τα ψάξει και προς τα πάνω, περισσότερο δίκαια, δηλαδή.
    Δεν ξέρω αν εύχεστε να πετύχει. Ο Αναστασόπουλος εύχεται να αποτύχει γιατί πιστεύει ότι είμαστε σε προεπαναστατική περίοδο, κάτι σαν τον Αμυρά.
    Η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αδιάφορη όσο η κυβέρνηση βρίσκει λύσεις και αλλάζει το κλίμα. Στην πρώτη στραβή όμως θα αρχίσει ο πόλεμος. ΘΑ δούμε. Εξαρτάται και από το κατά πόσο η ριζοσπαστική Αριστερά έχει εναλλακτική λύση. Γιατί προεκλογικά δεν είχε και γιαυτό έμεινε δεύτερη. Με επιλογή της. Το αύριο δεν είναι ίδιο με το χτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν εύχομαι, Leo, να αποτύχει η νέα κυβέρνηση. Θεωρώ δεδομένο, από τα διδάγματα της κοινής πείρας, ότι θα αποτύχει. Και θα αποτύχει διότι δεν θα βρει λύσεις. Και δεν θα βρει λύσεις, επειδή την εξεύρεση των όποιων λύσεων την καθιστά απαγορευτική το πλαίσιο, εντός του οποίου κινείται.

      Π.χ. όταν πηγαίνεις σε μια διαπραγμάτευση, λέγοντας ότι αυτή διαπραγμάτευση έχει ως όριο και θεωρεί δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ και την ζώνη του, όταν δηλαδή αποδέχεσαι την ουσία της επιχειρηματολογίας και το πλαίσιο διαπραγμάτευσης εκείνων με τους οποίους έρχεσαι να διαπραγματευτείς, τότε, επί της ουσίας, παραιτείσαι από κάθε ενεργή διαπραγματευτική σου δυνατότητα και αποδυναμώνεις πλήρως την διαπραγματευτική σου θέση. Έτσι, αυτό που στο τέλος θα κάνεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από επαιτεία του στυλ "δώστε και σώστε". Και αν σε λυπηθούν, μπορεί να πάρεις κάποιο ψίχουλο από το τραπέζι της "διαπραγμάτευσης", αφού, προηγουμένως, ικανοποιήσεις όλες τις αξιώσεις των αντιπάλων σου. Αν, όμως, δεν σε λυπηθούν, τότε δεν θα πάρεις ούτε ένα ψίχουλο.

      Αυτό έπαθε ο ανόητος ΓΑΠ την περίοδο Απριλίου 2010 - Νοεμβρίου 2011. Το ίδιο, επίσης, έπαθε ο Ευάγγελος Βενιζέλος τον Σεπτέμβριο του 2011 (όταν έδιωξε την τρόϊκα και μετά την παρακαλούσε να έλθει πίσω). Το ίδιο έπαθαν οι ΓΑΠ - Ευάγγελος Βενιζέλος - Αντώνης Σαμαράς τον Φεβρουάριο του 2012.

      Τα ίδια και χειρότερα θα πάθουν και η κυβέρνηση της νεοδημοκρατικής αριστεράς του Αντώνη Σαμαρά και ο κ. Φώτης Κουβέλης. Όχι επειδή, απλώς, είναι "κακοί", ή "άπειροι" άνθρωποι.

      Θα πάθουν τα ίδια επειδή αυτή είναι η φύση και η λογική της διαδικασίας και της ουσίας μιας διαπραγμάτευσης, η οποία ουσιαστικά αυτοκαταργείται, ως διαπραγμάτευση και μεταπίπτει σε ζητιανιά, όταν το ένα σκέλος των διαπραγματευτών αφοπλίζεται διαπραγματευτικά, αποδεχόμενο την επιχειρηματολογία και τους στόχους εκείνων που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του τραπεζιού της διαπραγμάτευσης.

      Πάντοτε έτσι ήταν και πάντοτε έτσι γινόταν, σε όλες τις διαπραγματεύσεις. Και πάντοτε έτσι γίνεται και θα γίνεται, όταν στην ζωή υπάρχουν αντιτιθέμενα σσυμφέροντα και επιδιώξεις. Και γι' αυτούς τους πολύ απλούς λόγους θα αποτύχει η νέα κυβέρνηση.


      (Θα με ρωτήσεις : Μα, αυτό δεν το ξέρει; Προφανώς και το ξέρει - ή και αν δεν το ξέρει, το υποψιάζεται. Ελπίζει, όμως, προφανώς, σε ένα θαύμα, ή στο γεγονός ότι οι "εταίροι" της ευρωζώνης δεν έχουν την διάθεση να αυτοτραυματισθούν. Σφάλλει το στελεχικό δυναμικό της νέας κυβέρνησης, διότι εξακολουθεί να θεωρεί ότι υπάρχει ένα στοιχείο ορθολογισμού στην όλη διαδικασία των διαβουλεύσεων, που λαμβάνουν χώρα στην ευρωζώνη. Η ευρωζώνη έχει, ήδη, αυτοτραυματισθεί, ως αποτέλεσμα του ανορθόλογου σχεδιασμού και του ομοίως ανορθόλογου περιεχομένου των διαβουλεύσεων, που έχουν λάβει χώρα από τον Δεκέμβριο του 2009, όταν ενέσκηψε η κρίση χρέους στην ευρωζώνη και έχει, έκτοτε, επιδεινώσει τα τραύματά της, τα οποία την έχουν καταστήσει κλινικώς νεκρή. Ως εκ τούτου, αναμένοντας ένα ψήγμα ορθολογισμού από τους ευρωζωνίτες, η νέα κυβέρνηση, απλώς χάνει τον καιρό της. Το λεωφορείο που περιμένει δεν θα περάσει από την στάση στην οποία η ίδια βρίσκεται. Και δεν θα περάσει, όχι γιατί θα καθυστερήσει και δεν θα έλθει στην ώρα του, αλλά επειδή το λεωφορείο που περιμένει δεν υπάρχει)...

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία