Ουκ εα με καθεύδειν το του Ζντάνοφ τρόπαιο




Η πρόσφατη έγκληση των συνδικαλιστών της ΕΡΤ κατά του Πάσχου Μανδραβέλη στο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ και η πρωτοφανής ταχύτητα με την οποία τα μέλη αυτού του συμβουλίου επιλήφθηκαν της υποθέσεως, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανένα.

Η συγκεκριμένη έγκληση αφορά απόψεις, γνώμες και πεποιθήσεις ενός δημοσιογράφου, σχετικά με τις απεργιακές κινητοποιήσεις στην δημόσια ραδιοτηλεόραση. Τις διατύπωσε δε, δημοσίως, επωνύμως και μετά παρρησίας στην εφημερίδα όπου εργάζεται. Οι δημοσιογράφοι - συνδικαλιστές της ΕΡΤ εγκαλούν, με άλλα λόγια, ένα συνάδελφό τους, γιατί απλά έχει διαφορετική γνώμη από αυτούς.

Για την ιστορία και μόνο αναφέρω πως εγκλήσεις κατά δημοσιογράφων που δημοσίευσαν ανώνυμους λιβέλους με υβριστικούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, εναντίον δημοσιογράφων, που επίσης δημόσια και επώνυμα, κατέθεσαν τις απόψεις τους σε συλλογικά όργανα, το εν λόγω πειθαρχικό συμβούλιο θα τις εξετάσει μετά από οκτώ ή εννέα μήνες.

Σε τι οφείλεται όμως αυτή η σπουδή των μελών, αυτού του απαρχαιωμένου θεσμού; Ποιες είναι οι ειδοποιείς διαφορές που τα κινητοποίησαν να εξετάσουν την υπόθεση και να καλέσουν αμέσως τον Πάσχο Μανδραβέλη σε απολογία; Γιατί δεν κάνουν το ίδιο και με τις υπόλοιπες υποθέσεις; Ποια είναι η στάση της πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ για αυτήν την απροκάλυπτη απόπειρα φίμωσης ενός δημοσιογράφου, οι απόψεις του οποίου δεν είναι αρεστές σε ορισμένους συνδικαλιστές της κρατικής ραδιοτηλεόρασης; Επικίνδυνες  ερωτήσεις ζητούν (θανάσιμες;) απαντήσεις.

Πέραν των αυτονόητων ερωτήσεων που τέθηκαν πιο πάνω, η συγκεκριμένη υπόθεση φανερώνει περίτρανα το έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει στο κορυφαίο συλλογικό όργανο των δημοσιογράφων της χώρας. Η απόπειρα φίμωσης ενός δημοσιογράφου αγγίζει τα όρια της κατάλυσης της ελευθεροτυπίας, ως υπέρτατο συνταγματικά κατοχυρωμένο ατομικό και πολιτικό δικαίωμα στη χώρας.

Παρόμοια κρούσματα φανερώνουν την έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας σε εκείνους που εκ της θέσεως τους είναι υποχρεωμένοι να προασπίζουν τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών ελέγχοντας την εξουσίας. Η άσκηση της δημοσιογραφίας προϋποθέτει δημοκρατική παιδεία και ήθος. Μόνο έτσι θα μπορεί η κοινωνία να απολαμβάνει το αγαθό της ελευθερίας του Τύπου, μακριά από εξαρτήσεις και διαπλοκές ή συνδικαλιστικές – συντεχνιακές σκοπιμότητες.

Η φίμωση και ο αποκλεισμός της άλλης άποψης, η χρήση μηχανισμών λογοκρισίας είτε προληπτικά είτε κατασταλτικά είναι «προνόμια» της εξουσίας. Ο δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος όχι μόνο να καταδικάζει παρόμοια φαινόμενα μα και να μάχεται κατά του ολοκληρωτισμού. Διαφορετικά δεν είναι ΔΗΜΟσιογράφος, αλλά κοντυλοφόρος κέντρων εξουσίας.

Τόσο η έγκληση των συνδικαλιστών, όσο και η σπουδή του πειθαρχικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ φανερώνουν ότι ο ολοκληρωτισμός στη χώρα μας έχει λάβει επικίνδυνες διαστάσεις. «Πεφωτισμένες πρωτοπορίες» σε ρόλο ιεροεξεταστών, εξαπολύουν επιθέσεις συκοφάντησης και απομόνωσης του «αντιπάλου». «Ιερατεία της καθαρής άποψης» θεωρούν μιάσματα όσους δε συμφωνούν μαζί τους και καθοδηγούνται από την ολοκληρωτική αρχή «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Με επιχειρήματα που δεν αντέχουν στη βάσανο του ελέγχου και της κριτικής, προσπαθούν να εξοστρακίσουν κάθε έναν που δεν υποτάσσεται στα «κελεύσματα» της «εμπνευσμένης ηγεσίας» τους εξαπολύοντας πόλεμο που στόχο έχει την ηθική εξόντωση του «αντιπάλου».

Tο κείμενο της έγκλησης των συνδικαλιστών της ΕΡΤ κατά του Πάσχου Μανδραβέλη, είναι ένα μνημείο ολοκληρωτικής σκέψης, μια πρωτοφανή απόπειρα καταστολής της ελευθερίας του λόγου. Την ίδια στιγμή, στο «απολογητικό» του σημείωμα ο εγκαλούμενος, με ύφος ευπρεπές, μα κυρίως, δημοκρατικό, αντικρούει μία προς μία τις θέσεις των κατηγόρων του. Όσοι επιθυμούν να τα διαβάσουν και να συγκρίνουν το ήθος, μπορούν εύκολα να τα βρουν δημοσιευμένα στο διαδίκτυο.

Τον Πάσχο Μανδραβέλη δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Διαβάζω τα κείμενα του και απολαμβάνω την αίσθηση πότε να συμφωνώ και πότε να διαφωνώ μαζί του. Θεωρώ πως η δίωξη που του ασκείται είναι άδικη, υποβολιμαία και ολοκληρωτικού χαρακτήρα, γι’ αυτό και επέλεξα να τον υπερασπιστώ δημόσια. Γιατί σ’ αυτή τη ζωή θα πρέπει να επιλέγεις: με τις Αχμάτοβες θα είσαι του κόσμου τούτου ή με τους Ζντάνοφ; 

Τα μέλη του πειθαρχικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, αλλά η πλειοψηφία του Διοικητικού της συμβουλίου, μπορούν, όσο ακόμη είναι καιρός, να σταματήσουν τον διασυρμό του δημοσιογραφικού κλάδου. Πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους έναντι της ιστορίας όχι μόνο του κλάδου αλλά και του τόπου. Η φίμωση του λόγου, η κατάλυση της ελευθεροτυπίας είναι φαινόμενα ολοκληρωτικής νοοτροπίας, ακόμη και όταν καλύπτεται πίσω από υψιπετείς διακηρύξεις και ωραία λόγια. Και είναι καθήκον όλων των δημοκρατικά σκεπτόμενων ανθρώπων να αντιταχθούν σε αυτή και να υπερασπιστούν την ελευθερία. Εκπτώσεις δε γίνονται σε αυτά, ούτε παραπέμπονται στις γραφειοκρατικές καλένδες.  Εκτός αν θέλουν να καταχωρηθούν στις Δέλτους της ιστορίας ως ιεροεξεταστές και λογοκριτές, οπότε είναι δικαίωμα τους. Μετά το πέρας εκ του ταμείου (της ιστορίας) ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Η απολογία του Πάσχου εδώ

Σχόλια

  1. Δηλαδή, αγαπητέ Λεωνίδα, οι άλλοι είναι κονδυλοφόροι κέντρων εξουσίας και ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης δεν είναι;

    Ειλικρινά, πιστεύεις κάτι τέτοιο;

    Υπάρχουν, σήμερα, δημοσιογράφοι, οποιουδήποτε χώρου και οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης, οι οποίοι δεν υπακούουν, ή δεν συμμορφώνονται στις εντολές, ή δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις "κόκκινες γραμμές" της όποιας ιδιοκτησίας (ιδιωτική ή κρατικής), ως προς αυτά που λένε, ή γράφουν;

    Ειλικρινά, πιστεύεις κάτι τέτοιο;

    (Όσον αφορά τον ίδιο τον κ. Πάσχο, αυτός είναι από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις δημοσιογράφων, οι οποίοι εκτελούν τις εντολές των αφεντικών τους. Δεν είναι, βέβαια, ο εμετικότερος, αλλά αυτό δεν τον απαλλάσσει. Όπως, επίσης, δεν τον απαλλάσσει και το γεγονός ότι - κατά πάσαν πιθανότητα - πιστεύει σε αυτά που λέει και γράφει, στην υπηρεσία των αφεντικών του. Ως προς το εάν πρέπει να δικαστεί, αυτό δεν πρέπει να τίθεται προς συζήτηση. Πρέπει να δικαστεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταδικαστεί. Ούτε ότι πρέπει να αθωωθεί. Άς δικαστεί και εκ του αποτελέσματος, θα δούμε. Και οι κρίνοντες κρίνονται, άλλωστε)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ζήτημα που έθεσε ο αρθρογράφος κ. Αναστασόπουλε, δεν είναι η ποιότητα των γραφόμενων του κ. Μανδραβέλη ή οι σκοπιμότητες που εξυπηρετεί ο γνωστός αρθρογράφος της "Καθημερινής" αλλά το αν ένας συνδικαλιστικός φορέας δημοσιογράφων (και φυσικά οποιοσδήποτε άλλος φορέας) έχει το δικαίωμα να εξασκεί λογοκρισία ή να τιμωρεί οποιονδήποτε για τις απόψεις του, η Ελληνική πολιτεία εξ' άλλου έχει θεσπίσει νόμους με βάση τους οποίους μπορεί κανείς να μηνυθεί για δυσφήμηση, εξύβριση κλπ και μπορεί οποιοσδήποτε θιγόμενος να τους αξιοποιήσει. Κατά την άποψή μου, και αφού αρέσκεσθε κ. Αναστασόπουλε σε δίκες προθέσεων, ο λόγος της εχθρότητας υμών και τόσων άλλων προς το πρόσωπο του κ. Μανδραβέλη, δεν έχει να κάνει με τις θέσεις που εκφράζει αλλά με τη δυνατή πένα που διαθέτει και την πειστικότητα των επιχειρημάτων του. Το άρθρο του κ. Τριανταφυλλίδη βάζει τα πράγματα στη θέση τους και αν έχετε τη δυνατότητα, αντιπαρατεθείτε επί της ουσίας.

      Νίκος Παπαβασιλείου

      Διαγραφή
  2. Αρέσκομαι σε δίκες, αγαπητέ κ. Παπαβασιλείου. Ιδιαίτερα, αυτόν τον καιρό, οι δίκες είναι απαραίτητες (αρκεί οι δικαστές να κάνουν καλά την δουλειά τους). Και οι δίκες, στις οποίες αρέσκομαι είναι οι δίκες, που αφορούν τις πράξεις εκείνων που κατηγορούνται, μέσα στα πλαίσια των οποίων δικών εξετάζονται και οι προθέσεις των κατηγορουμένων, οι οποίες σχετίζονται με τις πράξεις αυτές. (Μην μπερδεύουμε, λοιπόν, τις προθέσεις με τις ιδέες, ή με τις επιθυμίες. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Όταν οι προθέσεις δεν συνοδεύονται από πράξεις, είναι συνήθως, εκτός του οποιουδήποτε ποινικού ή και πειθαρχικού κώδικα).

    Ειλικρινά, δεν μπορώ να αντιληφθώ το γιατί ο κ. Μανδραβέλης πρέπει να αποφύγει την δίκη, η οποία είναι πειθαρχική και έχει να κάνει με τους κανόνες που έχει θεσπίσει το σωματείο στο οποίο, οικειοθελώς, ο ίδιος μετέχει και του οποίου τους κανόνες (πιστεύω ότι) έχει αποδεχθεί. Για να είμαι, μάλιστα και ακριβής, από όσα προβλέπει το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ, που αναφέρεται στην πειθαρχική αλληλογραφία του Πειθαρχικού Συμβουλίου του σωματείου και του κατηγορουμένου (για τους κανόνες γύρω από την αλληλεγγύη των δημοσιογράφων), η άσκηση της πειθαρχικής δίωξης κατά του κ. Πάσχου είναι βάσιμη, αφού, εν μέσω μιας σημαντικής απεργιακής κινητοποίησης των εργαζομένων στην ΕΡΤ, ο κ. Μανδραβέλης, παρεμβαίνει και με ένα απαξιωτικό κείμενο λέει ότι η απεργία δείχνει ότι η ΕΡΤ δεν λείπει σε κανένα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι είναι άχρηστη. Αυτό δεν είναι το χειρότερο, που έπραξε ο κ. Μανδραβέλης. Το χειρότερο είναι ότι, δι' αυτού του τρόπου, νομιμοποιεί την εργοδοσία (την όποια εργοδοσία) να κλείσει την επιχείρηση (καθ' ολοκληρίαν, ή τομείς αυτής), κάτι που εκείνη την εποχή (Δεκέμβριος 2011) ήταν ανοικτό, μετά από τις γνωστές πρωτοβουλίες του ανεκδιήγητου Μόσιαλου, ως τελευταίου κυβερνητικού εκπρόσωπου της οπερεττικής κυβέρνησης του ΓΑΠ, ο οποίος είχε διακηρύξει και είχε επιχειρήσει την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής λουκέτου ολόκληρων τομέων της ΕΡΤ.

    Απέναντι σε μια τέτοια πολιτική λουκέτων ήταν που είχε αντιπαρατεθεί η ΕΣΗΕΑ και το σωματείο των δημοσιογράφων, με τον απεργιακό αγώνα εκείνης της εποχής και ο οποίος υπήρξε επιτυχής (προφανώς, προς λύπη του κ. Μανδραβέλη και των φίλων του). Και κατά αυτού του αγώνα εστράφη, με το αντισυναδελφικό κείμενό του ο κ. Πάσχος μας.

    Υπό το φως αυτών των δεδομένων και εφ' όσον κάποιοι δημοσιογράφοι (οι συγκεκριμένοι, οι οποίοι ζήτησαν την δίωξή του) αισθάνονται ότι το κείμενο αυτό του κ. Μανδραβέλη τους αδικεί και στρέφεται εναντίον του αγώνα τους, με αντισυναδελφικό τρόπο, η άκηση της πειθαρχικής δίωξης υπήρξε βάσιμη. Και είναι βάσιμη επειδή θέμα παραβίασης του κανόνα της επίδειξης συναδελφικής αλληλεγγύης, μεταξύ των δημοσιογράφων, που είναι μέλη της ΕΣΗΕΑ και δεσμεύονται από το καταστατικό της, υπάρχει. Και επειδή υπάρχει, ως θέμα, πρέπει να εξετασθεί, εφ' όσον υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι θεωρούν ότι αδικούνται από το κείμενο του κ. Μανδραβέλη. (Αν ο κ. Μανδραβέλης, ή κάποιοι άλλα μέλη της ΕΣΗΕΑ διαφωνούν με την ύπαρξη του συγκεκριμένου κανόνα που έχει θεσπιστεί στο καταστατικό του συνδικαλιστικού οργάνου, τότε έχουν δύο δρόμους : Ή δίνουν αγώνα, για να πείσουν και τους υπόλοιπους - ή την πλειοψηφία - ότι ο κανόνας αυτός πρέπει να καταργηθεί, ή, εφ' όσον, γι' αυτούς, ο κανόνας αυτός είναι ένα ζήτημα, την ύπαρξη του οποίου δεν μπορούν να ανεχθούν, παραιτούνται από μέλη του σωματείου. Αντ' αυτού, όμως, ο κ. Μανδραβέλης παραμένει στην ΕΣΗΕΑ. Προφανώς, θα δίνει τον αγώνα για την κατάργηση του συγκεκριμένου κανόνα. Αλλά όσο παραμένει εν ισχύ αυτός ο κανόνας και όσο ο ίδιος μένει μέλος του σωματείου, θα πρέπει να προσέχει και να τον τηρεί. Το καταστατικό των σωματείων στις θεμελιώδεις διατάξεις τους δεν αποτελείται από διατάξεις a la carte, κατά πως θέλει ο κ. Μανδραβέλης, ή ο όποιος κ. Μανδραβέλης).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η πειθαρχική δίκη, λοιπόν, πρέπει να διεξαχθεί. (Εκτός, εάν ο κ. Μανδραβέλης θέλει να καταργηθεί κάθε πειθαρχική διαδικασία, οπότε πρέπει να αγωνισθεί για να πείσει και τους άλλους δημοσιογράφους, γι' αυτό, ή να σηκωθεί και να φύγει από το σωματείο, εάν κρίνει ότι το ζήτημα αυτό είναι ζωτικής σημασίας, γι' αυτόν. Και εφ' όσον μέμει, τότε πρέπει να προσέχεικαι να τηρεί τους κανόνες). Το εάν πρέπει να καταδικασθεί ο κ. Μανδραβέλης είναι ένα θέμα διαφορετικό. Ως προς την καταδίκη, ή την αθώωσή του είναι που θα αποφανθεί το Π.Σ. της ΕΣΗΕΑ και γι' αυτό θα γίνει η πειθαρχική δίκη.

    Οπότε, καλόν είναι να δούμε το τι θα αποφασίσει το αρμόδιο πειθαρχικό όργανο και τότε μπορούμε να τοποθετηθούμε, επί της ουσίας και να κρίνουμε και τους κρίνοντες.

    (Αυτό δεν σημαίνει ότι, μέχρι τότε, δεν μπορούμε να κουβεντιάζουμε, για το θέμα. Φυσικά και μπορούμε και αυτό, άλλωστε κάνουμε. Και καλώς το κάνουμε.).

    Τέλος, όσον αφορά την ουσία της υπόθεσης, δεν θα αποφύγω να πω την προσωπική μου γνώμη, η οποία είναι ότι το κείμενο του κ. Μανδραβέλη κινείται στα όρια της συνδικαλιστικής νομιμότητας και ως εκ τούτου, εάν ήμουν πειθαρχικός του δικαστής, η ψήφος μου θα ήταν αθωωτική.

    Αλλά αυτό είναι κάτι άλλο από αυτό που συζητούμε, εδώ. Και ως προς αυτό που συζητούμε, ο κ. Τριανταφυλλίδης έχει άδικο. Ο κ. Μανδραβέλης δεν έχει κάποιο ακαταδίωκτο και ως εκ τούτου (αφού υπάρχει θέμα, το οποίο τίθεται από όσα περιέχονται στο, υπό κρίση, κείμενό του και από τους δύο συναδέλφους του, οι οποίοι θεωρούν ότι θίγονται) πρέπει να δικαστεί.

    Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην πειθαρχική δίκη και στην απόφαση του Π.Σ. της ΕΣΗΕΑ, για την υπόθεση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπράβο κ. Αναστασόπουλε, όταν προσπαθείτε τα καταφέρνετε να εκφραστείτε κόσμια και επί της ουσίας. Διαφωνούμε βέβαια διότι προσωπικά δεν πιστεύω στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και μάλιστα στο συνδικαλιστικό χώρο, ούτε ότι η δημοσιοποίηση μιας οποιασδήποτε αντίθετης άποψης πρέπει να ελέγχεται στα πλαίσια της "συνδικαλιστικής νομιμότητας". Ευχαριστώ πάντως για τη συζήτηση.

    Νίκος Παπαβασιλείου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν υπάρχει θέμα "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού" εδώ. Αυτό που περιγράφω είναι κάτι το αυτονόητο. Είναι η διαδικασία, μιας δίκης, μέσα στο αστικοδημοκρατικό πλαίσιο απονομής της δικαιοσύνης, είτε αυτή αφορά ποινικά, ή αστικά, ή πειθαρχικά, ή διοικητικά θέματα.

    Ούτε κρίνεται η έκφραση γνώμης από την παραπομπή σε δίκη. Κρίνεται το εάν τα γεγονότα στοιχειοθετούν την παραπομπή του Πάσχου Μανδραβέλη σε πειθαρχική δίκη, προκειμένου να διακριβωθεί η αλήθεια από το Πειθαρχικό Συμβούλιο, ή εάν η υπόθεση πρέπει να πάει στο αρχείο, ως μη έχουσα υπόσταση.

    Και τα γεγονότα, έτσι όπως παρουσιάζονται, στοιχειοθετούν την παραπομπή του Πάσχου Μανδραβέλη, σε πειθαρχική δίκη, προς διακρίβωση της αλήθειας, αφού υπήρξε, εν μέσω ενός σκληρού απεργιακού αγώνα τμήματος του δημοσιογραφικού κλάδου, ένα κείμενο του κ. Μανδραβέλη, το οποίο έχει στοιχεία αντισυναδελφικής συμπεριφοράς, τα οποία είναι δυνατό να θεωρηθούν, ως παραβιάζοντα τον κανόνα του καταστατικού της ΕΣΗΕΑ, περί συναδελφικής αλληλεγγύης και υπάρχει επίσης και επώνυμη καταγγελία συναδέλφων του, οι οποίοι θεωρούν ότι θίγονται.

    Μην μπερδεύουμε, λοιπόν, τα πράγματα. Αν το αρμόδιο όργανο της ΕΣΗΕΑ αγνοούσε την καταγγελία, η πράξη του αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί, ως κουκούλωμα και ως πράξη χαριστική στην εργοδοσία των απεργών, ή στην εργοδοσία του Πάσχου Μανδραβέλη, η οποία - είτε είναι αρεστό, είτε όχι - είχε και έχει συμφέροντα από το κλείσιμο κάποιων κρατικών καναλιών, αφού η οικογένεια Αλαφούζου έχει στην ιδιοκτησία της τον τηλεοπτικό σταθμό "ΣΚΑΪ" και ραδιοφωνική συχνότητα και ως εκ τούτου, επειδή λειτουργεί ανταγωνιστικά, απέναντι στην ΕΡΤ, προφανέστατα, θα ωφεληθεί από το κλείσιμο κάποιων κρατικών σταθμών.

    Ας μην είμαστε, λοιπόν, αφελείς.
    Δεν είναι, απλώς, η έκφραση γνώμης που εξετάζεται στην συγκεκριμένη περίπτωση. Εάν η υπόθεση αφορούσε μόνον την γνώμη του κ. Π. Μανδραβέλη, τα πράγματα θα ήσαν απλά (έως απλοϊκά). Φαίνεται, όμως, ότι μπορεί να είναι περισσότερο σύνθετα και πολύπλοκα.

    Οψόμεθα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία