Το κύριο, το κυριότερο και η ΔΗΜΑΡ




Η ΔΗΜΑΡ πιέζεται και θα πιεστεί ακόμα περισσότερο. Από τα "αριστερά" διότι συνυπογράφει νέα επώδυνα μέτρα για την κοινωνία, από τα "δεξιά" γιατί δεν υπερασπίζεται όσο πρέπει τις μεταρρυθμίσεις. 
Ο τρίτος δρόμος είναι κάπου ανάμεσα, αλλά να τον χαράξουμε, σύντροφοι, για να φαίνεται και να μη χαθούμε. Δηλαδή, να εξηγήσουμε στο λαό γιατί ψαλιδίσαμε το νόμο για τα ΑΕΙ (όχι βέβαια μόνο για να γίνει πιο λειτουργικός) αλλά και γιατί συμφωνούμε στην προστασία των ειδικών  μισθολογίων ή των ΔΕΚΟ σε βάρος των υπολοίπων πολιτών. 
Οι επικλήσεις της προγραμματικής συμφωνίας δεν αρκούν. Οι σύντροφοι και φίλοι που απομονώνουν στάσεις και θέσεις, δεν βλέπουν το γενικότερο πολιτικό τοπίο ή και δεν θέλουν να το δουν, αλλά όταν έχουν δίκιο γίνονται επιθετικοί και μας πονάνε. Η ΔΗΜΑΡ πρέπει να φροντίσει να προβάλλει ευδιάκριτα  και να εξηγήσει πειστικά σε όλους τις συγκεκριμένες επιλογές της. (Leo) 




του Νίκου Μπίστη από τη Μεταρρύθμιση


Είναι προφανές ότι τα θέματα της εκπαίδευσης – ευρύτερα της παιδείας – είναι πολύ σημαντικά για την πορεία ενός Έθνους. Συνδέονται με την ηθική, πολιτισμική και βεβαίως την οικονομική προοπτική ενός λαού. Με αυτή την έννοια είναι κατανοητές και δικαιολογημένες οι αντιδράσεις στην «διόρθωση» του νόμου Διαμαντοπούλου. Τα άρθρα του Ορέστη Καλογήρου, του Νίκου Σταυρακάκη και του Γιάννη Μειμάρογλου που φιλοξένησε η «Μ» με καλύπτουν πλήρως. Αναδεικνύουν την ουσία του ζητήματος χωρίς να εκτρέπονται σε γενικεύσεις που εκδηλώνουν τάση εκ των προτέρων αμφισβήτησης του εγχειρήματος – πειράματος της τρικομματικής κυβέρνησης που αποτελεί το κυριότερο στοίχημα από την έκβαση του οποίου θα κριθούν πολύ σημαντικότερα πράγματα με πρώτη την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Γιατί φοβάμαι ότι με αφορμή τον νόμο για την παιδεία και τις περιπέτειες του πολλοί – άτομα και νεοπαγείς συλλογικότητες – νόμισαν ότι «βρήκαν παπά ,να θάψουνε πέντε έξη». Ένα κουβάρι από προσωπικές φιλοδοξίες, πικρίες και ανοιχτούς κομματικούς λογαριασμούς ξετυλίχθηκε με αφορμή την συζήτηση για το ψαλίδισμα της μεταρρύθμισης.

Στο ΠΑΣΟΚ βοηθούσης και της συνεχούς αντιφατικότητας της τακτικής του Ευάγγελου Βενιζέλου πολλές από τις αντιδράσεις στον νόμο αποτέλεσαν υποκεφάλαιο της μάχης για την κομματική εξουσία που φοβάμαι ότι θα καθορίζει τα πάντα μέχρις ότου ξεκαθαρίσουν με τον ένα η τον άλλο τρόπο τα πράγματα. Εξαιρώντας την Άννα Διαμαντοπούλου που είναι απολύτως φυσιολογικό και θεμιτό να υπερασπίζεται σε υψηλούς τόνους τον νόμο φοβάμαι ότι η αντίδραση της πλειονότητας των άλλων κορυφαίων αντικειμενικά εντάσσεται στην παραπάνω κατηγορία. Με αυτόν τον τρόπο δεν ακυρώνεται βέβαια αλλά αποδυναμώνεται αισθητά η επιχειρηματολογία τους.

Κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί να εντάξει σε αυτήν την κατηγορία αντιδράσεων όσους από την οπτική της ανανεωτικής αριστεράς η του εκσυγχρονισμού αντιτάχθηκαν στο ψαλίδισμα του νόμου. Η πιο χαρακτηριστική εκπρόσωπος αυτής της κατηγορίας είναι η Βάσω Κιντή την ανιδιοτέλεια της οποίας ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει . Η επιχειρηματολογία της είναι συμπαγής και στέρεα, η αγανάκτηση της για την υποκριτική ανακάλυψη από ορισμένους μέσων όρων ειδικά σε αυτό το ζήτημα, αυθεντική. Το πρόβλημα που υπάρχει πηγάζει ακριβώς από την πληγή που άνοιξε στην ΔΗΜΑΡ αυτή η υπόθεση που δεν λέει να κλείσει αλλά και από την εμμονή αυτών των συντρόφων να κρίνουν την ΔΗΜΑΡ σχεδόν αποκλειστικά από την στάση της απέναντι στον νόμο Διαμαντοπούλου. Έτσι και η πληγή αντί να κλείνει κακοφορμίζει και οι ίδιοι γενικεύοντας εγκλωβίζονται σε μια άκαμπτη, απόλυτα αρνητική στάση απέναντι στην ΔΗΜΑΡ. Αμφισβητούν δηλαδή τον μεταρρυθμισμό της την ώρα που η ΔΗΜΑΡ συμμετέχοντας στην κυβέρνηση έκανε το βήμα χωρίς το οποίο κάθε συζήτηση για μεταρρυθμίσεις στερείται νοήματος. Και αυτό την στιγμή ακριβώς που η ενότητα όλων των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων είναι απολύτως απαραίτητη γιατί η πίεση που δέχεται η ΔΗΜΑΡ από ποικίλες κατευθύνσεις για να υποχωρήσει από την βασική της επιλογή είναι τεράστια και θα αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο.

Μια απλή ανάγνωση του ρεπορτάζ των Κυριακάτικων εφημερίδων για την ΔΗΜΑΡ δείχνει ποιος θα είναι ο κύριος στόχος το επόμενο κρίσιμο διάστημα. Χωρίς την ΔΗΜΑΡ δεν υπάρχει η τρικομματική κυβέρνηση, με δεδομένη δε την κρίση προσανατολισμού και συνοχής του ΠΑΣΟΚ η διαπίστωση αυτή προσλαμβάνει δραματικό χαρακτήρα.

Οι ταλαντεύσεις ορισμένων βουλευτών της είναι εμφανείς και οι δημόσιες δηλώσεις τους δείχνουν ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως την σημασία , τις υποχρεώσεις και τους αναγκαίους συμβιβασμούς που πηγάζουν από την ιστορικής σημασίας απόφαση να συμμετάσχει η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης. Πρέπει και αυτοί και άλλοι να συνειδητοποιήσουν ότι ένας και μόνο συμβιβασμός είναι εκτός συζήτησης, ο συμβιβασμός με την ιδέα της χρεοκοπίας της χώρας και της εξόδου από το ευρώ. Όλα τα άλλα υποτάσσονται στην αποτροπή αυτής της καταστροφικής για τον τόπο και τους εργαζόμενους προοπτικής. Και προφανώς υποτάσσονται προσωπικές πολιτικές .

Η ΔΗΜΑΡ θα περάσει δύσκολες ώρες, μέρες και μήνες. Αν αντέξει και μαζί της η κυβέρνηση, θα αντέξει και η χώρα. Αν δεν αντέξει τίποτε δεν θα μείνει όρθιο και η συζήτηση για την Παιδεία θα είναι μια ανάμνηση μέσα στις άλλες. Επειδή η πίεση που θα ασκηθεί στην ΔΗΜΑΡ θα είναι από τα «αριστερά» (το λέω σχηματικά για να συνεννοηθούμε, επί της ουσίας η πίεση είναι από τα δεξιά και από τα ασυνάρτητα) είναι αναγκαίο να συγκροτηθεί το αρραγές μέτωπο των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων εντός και εκτός ΔΗΜΑΡ, που θα αντιμετωπίσει την ολομέτωπη και πολυμέτωπη επίθεση των ποικιλόχρωμων αναχρονιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων που παίζουν με τις τύχες της χώρας. Στην πορεία αυτή ανακατατάξεις θα υπάρξουν και νέες συμμαχίες θα προκύψουν που είμαι βέβαιος ότι θα κλείσουν το χάσμα που άνοιξε η διαμάχη για τον νόμο για την παιδεία. Για αυτό ας χαμηλώσουν οι τόνοι και ας αναζητήσουμε τον κοινό τόπο. Υπάρχει, είναι μπροστά στα μάτια μας. Να θυμίσω μόνο σε αυτούς τους φίλους και συντρόφους ότι παίρνοντας αφορμή από την στάση της ΔΗΜΑΡ στον νόμο για την παιδεία ήσαν περίπου βέβαιοι ότι δεν θα δώσει λύση στο κυβερνητικό πρόβλημα της χώρας, ότι τελικά «ο Κουβέλης θα κάνει πίσω και θα μείνει στην αντιπολίτευση». Διαψεύστηκαν και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουν και να τους προβληματίσει θετικά.

Εγγυήσεις για το μέλλον δεν υπάρχουν, η ζωή όμως έδειξε ότι η άκαμπτη στάση και οι απολυτότητες δεν βοήθησαν. Αντιθέτως, η συμμετοχή, ο συνδυασμός επιμονής στον στόχο και ευλυγισίας στην τακτική μαζί με τους αναγκαίους προωθητικούς συμβιβασμούς, σε ένα τουλάχιστον θέμα έφεραν αποτέλεσμα. Και το θέμα αυτό ήταν μέχρι στιγμής το κρισιμότερο.

Σχόλια

  1. Το έχω γράψει, και θα το ξαναγράψω. Ο μόνος δρόμος για να μην χρεωκοπίσει η χώρα και επίσημα στο επόμενο εξάμηνο είναι, α) τουλάχιστον 2ετής επιμήκυνση, β) αναπτυξιακό πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από ΕΤΕ, γ) άρση των νόμων για τα εργασιακά, δ) αριστερή κοινωνική δικαιοσύνη στα περιοριστικά μέτρα που πηγάζουν από το Μνημόνιο ΙΙ. Και με την σειρά που τα γράφω. Όλα τα άλλα που συζητάμε δεν έχουν καμία σημασία. Αν τα τρία πρώτα δεν συμβούν τα μέτρα που θα ψηφίσει και η ΔΗΜΑΡ θα οδηγήσουν στην χρεωκοπία και την έξοδο από το ευρώ.
    Δυο σχόλια πάνω στο κείμενο.
    1) Το ότι η ΔΗΜΑΡ στηρίζει την δεξιά κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να υπερψηφίζει και οτιδήποτε έρχεται προς ψήφιση. Εδώ με βρίσκει κατά το ήμιση σύμφωνο το αρχικό σχόλιο του Leo, να τον χαράξουμε δηλαδή τον τρίτο δρόμο για να μην χαθούμε, αρκεί να μην είναι ο Μπλαιρισμός ο τρίτος αυτός δρόμος!!! Τέλος πάντων, νομίζω ότι η ΔΗΜΑΡ μέσα τις έχει ουσιωδώς διαφορετικές προσεγγίσεις σε σχέση με την καπιταλισιτκή κρίση, και νομίζω ότι αυτή είναι η αιτία των ταλαντεύσεων. Τέλος, μία ερώτηση σε σχέση με την παιδεία, και τον νόμο της Διαμαντοπούλου. Θυμάμαι που είχα παρευρεθεί πριν κανα χρόνο, ιούλιος του 2011, σε μία εκδήλωση-συζήτησης της ΔΗΜΑΡ στο κεντρικό κτήριο του πανεπιστημίου στα Προπύλαια για τον επίμαχο νόμο. Θυμάμαι ότι στους ομιλητές ήταν, εκτός από την συντονίστρια Ρεπούση, και οι Λιάκος και Λουλούδης. Και οι τρεις ήταν αρνητικοί ως προς τον νόμο. Φαντάζομαι ότι οι αλλαγές που έγιναν ενσωματώνουν την προβληματική τους. Θυμάμαι ότι απο τους παρευρισκομένους υπήρχαν και φωνές υπέρ του νόμου Μπίστης, Αλιβιζάτος, Κιντή. Ίσως το ερώτημά μου είναι λίγο προβοκατόρικο, αλλά δεν το κάνω με αυτή την πρόθεση. Διαβάζω από το μπλογκ αυτό για νίκη των συνεχνιών, μία λέξη την οποία οι δήθεν μεταρρυθμιστικές δυνάμεις εισάγουν στο προσκήνιο, δεν είναι δικιά μου η λέξη. Θεωρούμε λοιπόν ότι οι τρεις παραπάνω που επιχειρηματολόγησαν, με ένταση μάλιστα, κατά του νόμου αποτελούν μέλη αυτής της λεγόμενης συντεχνίας στα Πανεπιστήμια; Φαντάζομαι πως όχι! Εμέναν τουλάχιστον δεν μου έδιναν αυτή την εντύπωση. Ο διάλογος που πρβάλλεται σε σχέση με την παιδεία και τον επίμαχο νόμο, διεξάγεται με πολιτικά συντηριτικούς όρους.
    CM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. CM. Τις αλλαγές του νόμου υπερασπίστηκαν πολλοί και διάφοροι και από διαφορετικές αφετηρίες. Από την άποψη της συνταγματικότητας, της δημοκρατίας, της λειτουργικότητας, της πολιτικής συγκυρίας. Φυσικά και δεν ήταν όλοι μέλη της συντεχνίας. Αλλά οι αλλαγές που έγιναν εξυπηρετούν κύρια τη συντεχνία ώστε να συνεχίσει το παιχνίδι της. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με το νέο νόμο είχαμε εξασφαλίσει την εξουδετέρωσή της. Απλά χάθηκε η ευκαιρία να αναζητήσει το πανεπιστήμιο ένα άλλο μοντέλο διοίκησης που ίσως να αναδείκνυε νέες δυνάμεις στο προσκήνιο και να δημιουργούσε κλίμα ανανέωσης. Ίσως. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι το πανεπιστήμιο είναι και εργασιακός χώρος και οι περισσότεροι βολεύονται με την κατάσταση που υπάρχει. Χαλαρότης αυτή είναι η λέξη που το χαρακτηρίζει.

      Διαγραφή
    2. Δεν είμαι πανεπιστημιακός και δεν έχω άποψη για το περιεχόμενο της αλλαγής του νόμου. Το κακό παράδειγμα είναι η ουσία της υπόθεσης. Εμφανίζονται οι πανεπιστημιακοί να εκβιάζουν και να επιτυγχάνουν στον (ας πω καλοπροαίρετο) εκβιασμό τους. Συμφωνώ με τον Μπίστη και τον ανώνυμο σχολιαστή ότι αυτό (και όσα άλλα στραβά βλέπουμε} δεν είναι το κύριο. Περνάμε ένα δύσκολο Αύγουστο προσπαθώντας να πείσουμε τους δανειστές μας ότι αυτή τη φορά είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Προσπαθεί να πάρει η κυβέρνηση τα αναγκαία μνημονιακά μέτρα, την ίδια στιγμή που οι συγκυβερνούντες εταίροι τα θεωρούν ανεφάρμοστα και αδιέξοδα. Αυτό είναι το κύριο και το τραγικό. Χωρίς την έγκριση των μέτρων από την τρόικα των δανειστών, έχασε το στοίχημα η Ελλάδα και μαζί η ΔΗΜ.ΑΡ.. Αν τα καταφέρουμε, τότε τον Σεπτέμβριο έρχεται το κυριότερο. Η μεγάλη μάχη για την επαναδιαπραγμάτευση και την επιμήκυνση του μνημονίου. Αν τα καταφέρουμε και εκεί τότε έχομε μπροστά μας 4 χρόνια λιτότητας {ελπίζω δίκαιης, να ο ρόλος της ΔΗΜ.ΑΡ.) αλλά με παραμονή μας στην Ε.Ε. και το ΕΥΡΩ. Αν όχι, η άτακτη χρεοκοπία και η επιστροφή στη δραχμή, θα είναι το λιγότερο κακό. Στο βάθος προβάλει ο διχασμός και οι ολέθριες συνέπειές του για την Ελλάδα, για την αριστερά, για τη μεταρρύθμιση, για όλους.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία