Η πολιτική λύση έρχεται και είναι κλειδωμένη



Γιώργος Προκοπάκης

από το the books' journal που κυκλοφορεί από 31/10/2012

Με τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα να πλησιάζουν στο τέλος (ας το ελπίσουμε αυτό!), ένα-ένα άρχισαν να βγαίνουν τα ζητήματα της «επόμενης μέρας». Ως και ο Σόιμπλε δήλωσε πως εξετάζεται τρίτο πακέτο, με πραγματικά και ζεστά χρήματα. Η δε διετής επιμήκυνση θεωρείται περίπου δεδομένη. Δεδομένη όμως θεωρείται και η μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, οπότε, υπό την πίεση του ΔΝΤ, το ζήτημα μιας «οριστικής» λύσης μπαίνει στο τραπέζι. Η όποια λύση θα είναι πολιτική – θα εξυπηρετεί την πολιτική επιλογή της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Σωστά λοιπόν αναφέρονται οι δύο «μικροί» της τρικομματικής κυβέρνησης σε πολιτική διαπραγμάτευση. Πλην όμως, το πλαίσιο της πολιτικής διαπραγμάτευσης τίθεται ώστε να εξυπηρετείται η σταθερότητα της ευρωζώνης και η απομόνωση του «ειδικού ελληνικού προβλήματος». Πρόκειται περί φαντασιώσεως ακόμη και η σκέψη πως καπάτσοι πολιτικοί διαπραγματευτές μπορεί να οδηγήσουν σε ευτυχή κατάληξη την ενδεχόμενη πολιτική διαπραγμάτευση. Το πιθανότερο είναι πως οι πολιτικοί όροι θα τεθούν ως take it or leave it.
Το πλαίσιο των πολιτικών όρων διαγράφεται από το κείμενο του Υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας για την ενίσχυση του ειδικού λογαριασμού εξυπηρέτησης του χρέους που «απεκάλυψε» στις 23/10 ο κ. Βενιζέλος[1] και το δημοσίευμα των Financial Times της επομένης[2]. Αν επιχειρήσει κανείς να διαβάσει πίσω από τις γραμμές των κειμένων, μπορεί να διαγνώσει και τη φιλοσοφία της λύσης που ετοιμάζεται. Ας τη δούμε:
Μετά την όποια κατάληξη της τρέχουσας διαδικασίας, η λύση θα θεωρείται οριστική από την ευρωπαϊκή πλευρά. Γι αυτό και αμέσως άρχισε η συζήτηση για "τρίτο πακέτο" και επιμήκυνση. Πιθανώς να ανακοινωθεί και προγραμματισμένη ελάφρυνση του χρέους (π.χ., το κόστος ανακεφαλαιοποίησης στον ESM κάποια στιγμή το 2013 ή 2014). Μετά την κατάληξη αυτού του γύρου όμως, οποιαδήποτε παρέκλιση θα απορροφάται από την Ελλάδα.
Η Ελλάδα και να θέλει, δεν μπορεί να χρεοκοπήσει προς τα έξω. Χρεοκοπία της Ελλάδας, παύση εξυπηρέτησης του χρέους μπορεί να γίνει μόνο εάν το θελήσει ο διαχειριστής του λογαριασμού.
Η στάση απέναντι στην ευρωζώνη της όποιας ελληνικής κυβέρνησης είναι αδιάφορη. Με την έλευση του Τσίπρα ή όποιου άλλου, η προς τα έξω διαφορά θα είναι ανεπαίσθητη. Πάλι οι ίδιοι θα εκταμιεύουν. Αντί του Στουρνάρα θα υπογράφει ο Μηλιός τα καταθετήρια των εσόδων αποκρατικοποίησης ή του ΦΠΑ ή ό,τι άλλο.
Πολιτικές ή οικονομικές ακροβασίες αποκλείονται. Αν, φερ’ ειπείν, η ελληνική πλευρά επιλέξει να μην προχωρήσει τις αποκρατικοποιήσεις, κάποια άλλη πηγή αυτομάτως θα καλύψει το κενό.
Η όποια ευελιξία και δυνατότητα άσκησης πολιτικής άλλης από αυτήν του διαχειριστή του λογαριασμού θα προέρχεται από τη συνεργασία με τις κοινοτικές (όχι ευρωζωνικές) υπηρεσίες για διαρθρωτικά προγράμματα, στήριξη ανάπτυξης, κλπ. Επίσης, για όσους αρέσκονται στις φαντασιώσεις, ευελιξία μπορεί να προκύψει με την εξεύρεση άλλου πρόθυμου υποστηρικτή. Κι αυτόν όμως πρέπει να τον εγκρίνει ο διαχειριστής!
Η ευθύνη για την εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών που κρίνονται απαραίτητες περνάει στους τεχνοκράτες του διαχειριστή του λογαριασμού.
Εν ολίγοις, η κατεύθυνση της γερμανικής προσπάθειας, με την υποστήριξη της Γαλλίας και της Κομισσιόν, είναι η παγίωση της όποιας "οριστικής" λύσης και η εξάλειψη του όποιου οικονομικού και πολιτικού κινδύνου. Η ευρωζώνη, όσον αφορά τα οικονομικά της ελληνικής διάσωσης τραβάει τη γραμμή stop loss, όπως λένε στους χρηματοοικονομικούς κύκλους. Η οικονομική στήριξη τελειώνει με ό,τι θα προβλέπει το κυοφορούμενο τρίτο πακέτο. Μετά απ’ αυτό, κάθε απόκλιση θα είναι λογαριασμός που θα επιστρέφει στην ελληνική κοινωνία, υπό τη διαχείριση των τεχνοκρατών της ευρωζώνης. Πολιτικά, θα είναι αδιάφορο εάν η ελληνική κυβέρνηση θα είναι αριστερή, δεξιά, κεντρώα ή οικουμενική. Η όποια κυβέρνηση ας διαχειριστεί τα εσωτερικά ζητήματά της όπως επιθυμεί, στηρίζοντας μία ή άλλη πελατεία εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας – οι εξωτερικές υποχρεώσεις δεν επηρεάζονται. Η μόνη εναλλακτική πολιτική είναι του μοναχού Σαμουήλ στο Κούγκι. Σχεδόν κυριολεκτικά, δεδομένου πως καμιά πολιτική ή οικονομική υποστήριξη – πλην ανθρωπιστικής βοήθειας ίσως – δεν πρόκειται να δοθεί από την Ευρώπη. Ακόμη και οι Ολάντ, Γιούνκερ, Ντράγκι, Μπαρόζο, Ρομπάι στηρίζουν το σχέδιο, δηλαδή είναι της ίδιας φιλοσοφίας.
Ο χρονικός ορίζοντας μιας τέτοιας λύσης είναι οπωσδήποτε μέχρις ότου η Ελλάδα καταφέρει να πείσει τις αγορές και να δανείζεται επιτυχώς και με εύλογους όρους επί μερικά χρόνια. Προϋπόθεση είναι μια πειστική «οριστική» λύση. Μπορούμε να αναμένουμε «ευχάριστα νέα» λοιπόν: (α) επιμήκυνση που θα συνοδεύεται από κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, (β) εξαγγελία απομείωσης του χρέους σε εύλογο χρονικό διάστημα (μέχρι το 2015, ας πούμε).
Το ερώτημα είναι εάν το πολιτικό προσωπικό της χώρας μπορεί να διαχειριστεί την πολυπόθητη πολιτική λύση με τους όρους που τη συνοδεύουν.

Σχόλια

  1. Αν ολα αυτα που γραφονται ειναι δυαντον να συμβουν, μηπως πρεπει να γινει μια νεα αρχη που να πριλαμβανει :

    Δικαια αποκτηση εισοδηματος και δικαια φορολογια

    Λιγα -για να μην γραψω ελαχιστα- εχουν γραφτει για την δικαια αποκτηση εισοδηματος και παρα πολλα για την δικαια φορολογια .

    1. Στα οικονομικα εγχειριδια που εχω ξεφυλλισει, παντοτε υπαρχει ενα κατω οριο εισοδηματος που δεν φορολογειται ή φορολογειται ελαχιστα λ.χ. με 10%. Ακομη και στις ΗΠΑ η φορολογια εισοδηματος ειναι προοδευτκη. Βλ.

    http://en.wikipedia.org/wiki/Income_tax

    2. Στην χωρα μας δεν υπαρχει δικαια κατανομη εισοδηματων, λ.χ.
    -οι “πολυ εκλεκτοι” λαμβαναν υψηλους εως υψηλοτατους 16 ως 20 μισθους σε ΔΕΚΟ, αργομισθιες , πλασματικες υπερωριες,
    -στο Δημοσιο η αμοιβη ηταν αναλογα της προυπηρεσιας και οχι της αποδοσης
    -οι οι “εκλεκτοι” προμηθευτες υλικων και υπηρεσιων, εργοληπτες, μελετητες,….υπεγραφαν συμβασεις με πολυ υψηλο μοναδιαιο τιμημα, μεσα απο στημενους διαγωνισμους, οπου οι φθηνοτεροι απεκλειοντο εξ αρχης κ.ο.κ.

    και επομενως δεν υφισταται -ουτε ως εκφραση- η δικαια κατανομη φορων, αν και σε γενικες γραμμες η κλιμακα ηταν και ειναι προοδευτικη.

    3. Η εκτεταμενη παραοικονομια της ταξης του 30 -35 % οδηγει αφενος μεν στην αυξηση του ΦΠΑ και της συμμετοχης του ως ποσοστου στα φορολογικα εσοδα. Υπαρχουν μεθοδοι για την βαθμιαια μειωση της σε 10 ετη στον μ.ο. της Ε.Ε.

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΥΓ Εχω διατυπωσει -σε αλλα πεδια- τις εξισωσεις αμεσης φορολογιας με συντελεστες βαρυτητας ανα πηγη εισοδηματος και συντελεστες φορολογιας ανα κλιμακιο ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα αρνητικά αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης, όπου αυτή εφαρμόστηκε, είναι ο μόνος λόγος της προσπάθειας των πολιτών να ανακτήσουν τον έλεγχο των εταιρειών ύδρευσης. Έτσι,μερικές δεκαετίες μετά οι πόλεις και οι χώρες, η μια μετά την άλλη, ξαναπαίρνουν τον έλεγχο των εταιρειών υδάτων στα χέρια τους. Στο Παρίσι του κουΟλάντ,ο δήμος πήρε το 2011 πίσω τη διαχείριση του νερού από τις γαλλικές πολυεθνικές Suez και Veolia έπειτα από 25 χρόνια αποτυχημένης ιδιωτικής διαχείρισης. Στο Βερολίνο της καςΜέρκελ ο Δήμος μαζί με τους κατοίκους διεξάγουν ένα σκληρό αγώνα για να πάρουν πίσω τη διαχείριση του νερού τους από τη γαλλική Veolia και τη γερμανική RWE. Πληθώρα πόλεων της Ευρώπης γυρνούν την πλάτη στο ιδιωτικό μοντέλο και στρέφονται πίσω στο κρατικό ή δημοτικό. Το ιδιωτικό μοντέλο που φουσκώνει τις τσέπες των μεγαλομετόχων των πολυεθνικών και αδειάζει τις τσέπες των πολιτών έχει πλέον αποτύχει. Το αποτυχημένο ιδιωτικό μοντέλο που δεν μπορούν να εφαρμόσουν στις χώρες τους η κα Μέρκελ και ο κος Ολάντ προσπαθούν να το επιβάλουν στη χώρα μας και δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη δηλώνει ότι θα το δεχτεί. Γιατί;

    Πες μας, ώ δάσκαλε τι αριστερό βλέπεις στην ιδιωτικοποίηση του νερού του ρεύματος, της παιδείας, της υγείας.

    Παραμένουμε συντονισμένοι ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 20 χρόνια μετά την χρεοκοπία του "υπαρκτού" και 4 χρόνια μετά την χρεοκοπία του "ντόπιου" κρατισμού, συζητάμε ακόμα θεωρητικά τα πλεονεκτήματα του μονοπωλίου της ΕΥΔΑΠ, του ΟΤΕ, του ΟΣΕ και της ΔΕΗ ....
      Είτε κρατικά είτε ιδιωτικά, εφόσον παραμείνουν μονοπώλια, το πρόβλημα θα παραμένει το ίδιο. Υψηλό κόστος, υψηλές τιμές, προνόμια για τους εντός και επιδοτήσεις απο τα κορόιδα, είτε μέσω των τιμών, είτε απευθείας απο τον κρατικό προυπολογισμό.

      Αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην ελεύθερη αγορά και τον ανταγωνισμό, γιατί να μείνουμε στην Ευδάπ?
      Ας κρατικοποιήσουμε και τα supermarket, τα βενζινάδικα, τους φούρνους, τα περίπτερα κλπ, που απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος του μέσου έλληνα σήμερα και να ολοκληρώσουμε το περίεργο σοσιαλιστικό πείραμα στη χώρα μας, που έμεινε στη μέση λόγω χρεοκοπίας.



      Διαγραφή
  3. υγεία και παιδεία είναι δημόσιες και παραμένουν. Τα συνδικαλιστικά κινήματα απλά προσπαθούν να ενισχύσουν τα ιδιωτικά συμφέροντα, στέλνοντας όσους μπορούν προς τα εκεί μαζί βέβαια με το πολιτικό σύστημα και το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο. Αριστερό είναι να τα κάνεις σύγχρονα και αποδοτικά για όλους, να τα αναβαθμίσεις, κάτι το οποίο δεν θέλει η Αριστερά που μάλλον υποστηρίζεις.
    Τα λιμάνια δεν μπορούμε να τα δουλέψουμε απότι φαίνεται και επειδή είναι πηγές πλούτου ας τα πάρουν ιδιώτες να αποδίδουν τους φόρους και να ανοίξουν θέσεις εργασίας. Τα νερά μπορεί να είναι υπερβολή, δεν το γνωρίζω. Το θέμα είναι να ανοίξει η αγορά και όχι να γίνουν ιδιωτικά μονοπώλια που θα αναπαράγουν την ίδια κατάσταση. Οι δήμοι στην Ελλάδα είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να διαχειριστούν ούτε κυλικείο σε νεκροταφείο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μέθοδός σας είναι παμπάλαια. Ελληνιστί αποκαλείται "αντιστροφή αιτίου - αιτιατού". Με απλά λόγια: αντί να δεχτώ ότι τα στοιχεία αποδεικνύουν πως αυτό που πιστεύω είναι λάθος και να αναζητήσω το σωστό, δέχομαι ότι αυτό που πιστεύω είναι σωστό και προσπαθώ να βρω στοιχεία που το αποδεικνύουν. Εσείς θέτετε ως προαπαιτούμενο την ανάγκη ύπαρξης του ωραιοποιημένου καπιταλισμού (left-liberal ...wow!) και προκειμένου να "τεκμηριώσετε" την άποψή σας, δεν διστάζετε να ανακαλύψετε ότι ο λαός στηρίζει τον καπιταλισμό, επειδή τάχα ο σοσιαλισμός είναι ανίκανος.

      Πείτε μου, που θα οδηγήσει η ιδιωτικοποίηση του νερού και της ενέργειας.
      Είστε σίγουροι ότι η παιδεία δεν θα γίνει ιδιωτική, επειδή απαξιώνεται η δημόσια;

      Οπως γράφει και το άρθρο στο Ανφόλοου: "Είναι οι εργαζόμενοι υπεύθυνοι για τα προβλήματα λειτουργίας της κρατικής μηχανής; Κανείς μας δεν μπορεί να εξαιρέσει τον εαυτό του και όλοι έχουμε το μερίδιο της ευθύνης μας αλλά πραγματικά γιατί,όταν μια ιδιωτική επιχείρηση ευημερεί,τα εύσημα πηγαίνουν στον επιχειρηματία, ενώ όταν μια κρατική επιχείρηση παρουσιάζει προβλήματα η ευθύνη είναι των εργαζομένων;"

      Απάντηση δεν περιμένω ...

      Διαγραφή
    2. Ποιος σας το είπε αυτό; Οι εργαζόμενοι είναι ανεύθυνοι; ¨Οταν να επιχείρηση ευημερεί αυτό σημαίνει ότι όλοι δουλεύουν σωστά, ηγέτες και εργαζόμενοι. Το ίδιο συμβαίνει και στο δημόσιο τομέα. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν η δημόσια υπηρεσία δουλεύει προς όφελος των υπαλλήλων της ή των διαπλεκόμενων με αυτήν ιδιωτών και όχι του κοινωνικού συνόλου. Το left liberal μπορεί να έχει στοιχεία σοσιαλιστικά αλλά και φιλελεύθερα, είναι μίγμα. Η ισορροπία είναι το παν σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό. Ο κρατισμός διογκώνει την κρατική εξουσία και δημιουργεί διαφθορά και ελλείμματα, ενώ ο φιλελευθερισμός αφήνει το κεφάλαιο ανεξέλεγκτο εις βάρος των εργαζομένων.

      Διαγραφή
    3. Η παιδεία είναι ένα καλό παράδειγμα. Η την εκσυγχρονίζεις, βάζει αξιολόγηση, αλλάζεις τα προγράμματα, την υποδομή κλπ με τα χρήματα που διαθέτεις ή την αφήνεις να μαραζώσει όπως τώρα και την καταστρέφεις. Η ιδιωτική είναι για τους λίγους ούτως ή άλλως. Σε πληροφορώ όμως ότι και η ιδιωτική έχει τα ίδια χάλια. Το Άριστερό κίνημα τι ζητάει όμως; Να μην αλλάξει τίποτα, να μείνουν όλα ως έχουν για να μη ξεβολευτούν οι εργαζόμενοι. Οι καθηγητές όμως θέλουν την αναβάθμιση του έργου τους, γιατί αλλιώς καταλαβαίνουν ότι ο μισθός τους και η δουλειά τους θα βυθίζονται στην ανυποληψία. Ποιος λοιπόν είναι ο εχθρός και του λαού και των εργαζομένων;

      Διαγραφή
  4. Left - liberal. Εν μέσω γενικευμένης σύγχυσης, άρθρα εκ του φαντασιακού του εξ Εσπερίας κ. καθηγητή, όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά αποπροσανατολίζουν και σοβαρούς ανθρώπους. Εξηγούμαι: Η εικόνα μιας Ελλάδος καρικατούρας, μέλους της ΕΕ δεν ταιριάζει όχι με την ΕΕ αλλά με τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Είναι αδιανόητο όχι μόνο για μας αλλά για το σύνολο της Ευρώπης να υπάρξει ένα κράτος υπό επιτροπεία. Μόνο στην Ανατολική Γερμανία μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο επιβλήθηκε τέτοιο καθεστώς. Μόνο στη φαντασία πολύ πικραμένων από την πραγματικότητα ανθρώπων μπορεί να σχηματιστεί τέτοιο σενάριο σήμερα. (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έρχομαι στο πολιτικό περιβάλλον. Η Χ.Α. και ο Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, υποστηρίζουν πρόταση του ΚΚΕ για καταγγελία του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης! Ο Λαφαζάνης ηγετικό στέλεχος του ¨αριστερού ρεύματος" ομολογεί ότι δεν είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν και την ίδια ώρα ο Στρατούλης, επίσης ηγετικό στέλεχος του ¨αριστερού ρεύματος¨ περιμένει μετά το φιάσκο των μέτρων της αποκρατικοποίησης να τεθεί θέμα δεδηλωμένης και να συγκυβερνήσει, προφανώς με τους άλλους αντιμνημονιακούς. Ο Σαμαράς δηλώνει την παραμονή του eurogroup ότι η διαπραγμάτευση τελείωσε και την επομένη το eurogroup στέλνει το μήνυμα ότι η διαπραγμάτευση συνεχίζεται. Το Πασοκ σταθερά αυτοδιαλύεται πληρώνοντας τις αμαρτίες του παρελθόντος. Μένει η ΔΗΜΑΡ. Μπήκε στην κυβέρνηση σωτηρίας της χώρας με τους χειρότερου όρους γιαυτήν. Έδωσε μια σκληρή μάχη κατά τη διαπραγμάτευση με την τρόικα για τα δημοσιονομικά. Με τις προτάσεις της βελτιώθηκε η δανειακή σύμβαση η οποία είναι υποχρέωση του κράτους. Η ενδοτικότητα των εταίρων και οι πιέσεις των ημεταίρων τραπεζιτών, άνοιξε την όρεξη της τρόικας να επεκταθεί και στα εργασιακά τα οποία δεν ήταν μνημονιακή δέσμευση. Ζήτησε δέκα υποχώρησε στα πέντε και περίμενε να γίνουν αποδεκτά. Η ΔΗΜΑΡ είπε ΟΧΙ και εμμένει. Ζητά πολιτική διαπραγμάτευση. Οι ψοφοδεείς εκ των εταίρων αλλά και οι άσπονδοι φίλοι της ΔΗΜΑΡ έσπευσαν να καταγγείλουν το ρίσκο που παίρνει η ΔΗΜΑΡ και τον παραλογισμό να θέλει την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στο παρά πέντε της συμφωνίας να στυλώνει τα πόδια, για ένα σχετικά μικρό ζήτημα. Λένε αφελώς ή κουτοπόνηρα ότι δέχθηκε τα 13,5 δις για τα δημοσιονομικά και διαφωνεί για τα εργατικά, τα οποία ούτως ή άλλως παραβιαζόταν πάντοτε. Ας δούμε τα δύο σκέλη του επιχειρήματος. Δέχθηκε τα δημοσιονομικά. Η ΔΗΜΑΡ ούτε κυβέρνησε ούτε έβαλε το δάκτυλο στο μέλι. Δεν χρωστάει σε κανένα. Δια πραγματεύθηκε τα δημοσιονομικά γιατί ήταν υποχρέωση του κράτους και η ΔΗΜΑΡ πιστεύει στη νομιμότητα. Διαπραγματεύεται με τους δανειστές, ως φερέγγυο κράτος και όχι ως μπαταχτσής εταίρος. Δεν επαιτεί, διαπραγματευται έντοκο δάνειο και πίστωση χρόνου, γνωρίζοντας τις δύσκολες μέρες που θα περάσει ο λαός μας. Αυτό είναι εθνική υπερηφάνεια.
    Το δεύτερο σκέλος. Τα εργατικά πάντα παραβιαζόταν στην πράξη. Ίσως. Αλλά άλλο είναι να παραβιάζεις την εργατική νομοθεσία και άλλο να μην υπάρχει. Ως εδώ με την τρόικα. Εργασιακό μεσαίωνα δεν υπογράφει η ΔΗΜΑΡ. Μπήκε στη συγκυβέρνηση για να είναι το αριστερό αντίβαρο. Μπήκε με το 6% που της έδωσε ο λαός και πήρε ευθύνες που δεν της αναλογούσαν. Στήριξε την κυβέρνηση στα δημοσιονομικά για να περάσει η χώρα τον κάβο, δεν υπογράφει τα εργατικά. Ζητά πολιτική διαπραγμάτευση, τώρα. Και ενώ ο σταθερός τιμονιέρης κιότεψε και έσπευσε να κλείσει τη διαπραγμάτευση πριν κανείς του το ζητήσει, οι κουτόφραγκοι λένε όχι συνεχίζεται μέχρι τις 12/11. Γιατί, για ποια θέματα; Για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που ήδη συναινέσαμε και από μόνοι μας έπρεπε να το είχαμε κάνει; Όχι. Προσωπικά νομίζω ότι κοιτούν στη ΔΗΜΑΡ. Διότι δημόσια αναγνώρισαν ότι το μόνο ελληνικό κόμμα με ευρωπαϊκές προδιαγραφές είναι η ΔΗΜΑΡ. Το δίλημμα επομένως δεν είναι αν η ΔΗΜΑΡ θα τινάξει τη συμφωνία στον αέρα κρατώντας σταθερά τη θέση της, αλλά αν οι εταίροι μας είναι αποφασισμένοι να τινάξουν την συμφωνία στον αέρα για τα εργασιακά. Οι Ευρωπαίοι ή ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου για την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη ή υποχωρούν ελάχιστα και αναβάλουν τη συζήτηση για τα εργασιακά κατά ένα εξάμηνο.
    Θέλει αρετή και τόλμη για να είσαι Left and Liberar και η ΔΗΜΑΡ τα έχει.
    Λεωνίδας Δρανδάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία