Μια θαυμάσια κρίση



του Μάνου Ματσαγγάνη από την Athens Voice

Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Παναγιώτη Ρουμελιώτη «Το άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο ΔΝΤ». Άλλωστε μόλις πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε. Βλέπω όμως ότι, σύμφωνα με το συγγραφέα του, το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας συνίσταται στο ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου στις αρχές του 2010 «δεν διαπραγματεύτηκε σωστά».
Εμείς τότε είχαμε ένα διαπραγματευτικό όπλο, εκείνη τη στιγμή η Ευρώπη ήταν απροετοίμαστη τελείως να αντιμετωπίσει μια πτώχευση της Ελλάδας. Έπρεπε να επιμείνει και να συμμαχήσει με το ΔΝΤ που έλεγε ότι χρειάζεται μία αναδιάρθρωση του χρέους από την αρχή. Να απειλήσει και με χρεοκοπία, διότι από τη χρεοκοπία δεν θα έχανε μόνο η Ελλάδα θα έχανε κυρίως η ευρωζώνη». Αυτά λέει (και γράφει) ο μέχρι πρόσφατα εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ και υπουργός Εθνικής Οικονομίας το 1987-1989.
Η άποψη αυτή σίγουρα δεν είναι καινούργια. Έχει βασιστεί σε ερμηνευτικά σχήματα διαφόρων διαβαθμίσεων στην κλίμακα των θεωριών συνωμοσίας: από την απλή ανικανότητα του τότε οικονομικού επιτελείου (και των επομένων), έως τον προδοτικό ρόλο της τότε κυβέρνησης (και των επομένων). Και έχει υιοθετηθεί από δημόσια πρόσωπα διαφόρων διαβαθμίσεων στην κλίμακα της σοβαρότητας: από τον Βαρουφάκη έως τον Πατσάκη και από τον Τσίπρα έως τον Καμμένο.Βεβαια, όπως δείχνει και η επιτυχία του βιβλίου, η θεωρία της κακής διαπραγμάτευσης (λόγω ανικανότητας ή λόγω προδοσίας, ανάλογα με τα γούστα) γνωρίζει τεράστια επιτυχία. Βλέπετε, προσφέρει δύο πολύτιμες ψυχολογικές υπηρεσίες. Η πρώτη είναι ότι καθιστά εντελώς περιττή την ανάληψη οποιασδήποτε ευθύνης εκ μέρους όσων την ασπάζονται.
Πράγματι, για τους οπαδούς της θεωρίας, δεν έχει καμία σημασία που το εμπορικό έλλειμμα της χώρας ήταν 19% του ΑΕΠ το 2008, ότι δηλ. το καταναλωτικό πρότυπο των Ελλήνων ήταν επιπέδου ΗΠΑ, ενώ η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας κάτω από το επίπεδο της Μποτσουάνα.
Όπως δεν έχει σημασία που το δημόσιο έλλειμμα ήταν 16% το 2009 (ενώ η επίσημη πρόβλεψη της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν λίγο πάνω από το όριο του 3%), ότι δηλ. το κράτος πλήρωνε για αμοιβές, παροχές, οπλικά συστήματα, γέφυρες, λιμάνια κτλ. ποσά πολύ μεγαλύτερα από όσα μπορούσε να εισπράξει μέσω φορολογίας, και συνεπώς δανειζόταν τη διαφορά.
Ούτε βέβαια έχουν σημασία αυτά που βρίσκονται πίσω από όλα τα ελλείμματα. Το μοντέλο της φτηνής ανάπτυξης. Η διάχυτη επιχειρηματικότητα της αρπαχτής. Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Η άλωση από ιδιωτικά συμφέροντα της πολιτικής, αλλά και της δικαιοσύνης και της δημόσιας διοίκησης. Η επικράτηση «αξιών» που επιζητούν το βόλεμα και το γρήγορο πλουτισμό, που εχθρεύονται τη δημιουργικότητα και την εργατικότητα. Όχι. Για τους οπαδούς της θεωρίας της κακής διαπραγμάτευσης, αυτά δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Ούτε έχουν σχέση με το Μνημόνιο και τη σημερινή κρίση. Θα μπορούσαμε όλα αυτά να τα είχαμε αποφύγει, εύκολα. Αρκεί ο πρωθυπουργός μας να ήταν λίγο πιο λεβέντης. Όπως π.χ. ο Ανδρέας Παπανδρέου – τον οποίο άλλωστε πολλοί από τους οπαδούς της θεωρίας της κακής διαπραγμάτευσης λάτρεψαν ή υπηρέτησαν ή και τα δύο. Και ο οποίος φυσικά συνέβαλε όσο λίγοι για να φτάσει το χρέος και τα ελλείμματα στα σημερινά επίπεδα.
(Αντίθετα, ο «απλός λαός» δεν φταίει ποτέ. Ακόμη και όταν ξεχνάει να πληρώσει φόρους, όταν χτίζει εξοχικά στα καμένα, όταν πιέζει για μια θέση στο Δημόσιο «για το παιδί» ή όταν δωροδοκεί για μια χαριστική σύμβαση. Ούτε φταίει όταν έδινε την ψήφο του σε όσους πολιτικούς του εξασφάλιζαν την ατιμωρησία, ενώ αντίθετα τιμωρούσε συστηματικά όσους πρότειναν μεταρρυθμίσεις που θα του χάλαγαν τη βολή.)
Η δεύτερη πολύτιμη ψυχολογική υπηρεσία που προσφέρει η θεωρία της κακής διαπραγμάτευσης είναι ότι μεταθέτει την ευθύνη για την ελληνική κρίση στους ξένους. Έτσι, για τους οπαδούς της θεωρίας, δεν έχει σημασία που η απόπειρα εκβιασμού των υπόλοιπων μελών της ΕΕ θα ήταν εντελώς ασύμβατη με την απόφαση να παραμείνουμε σε αυτήν. Δεν έχει σημασία ότι οι κανόνες του ευρώ (που είχαμε συνυπογράψει) περιείχαν την περίφημη «ρήτρα μη διάσωσης», η οποία απαγόρευε ακόμη και τη βοήθεια σε όποιο μέλος της Ευρωζώνης έπεφτε έξω – πολλώ μάλλον το «κούρεμα» του χρέους της.
(Τελικά, η ρήτρα μη διάσωσης παραβιάστηκε σιωπηρά, και ευτυχώς για εμάς. Αλλά για αυτό χρειάστηκαν μερικοί μήνες: από τον Νοέμβριο του 2009 έως τον Μάιο του 2010. Για το κούρεμα χρειάστηκαν μερικοί μήνες παραπάνω: από τον Μάιο του 2010 μέχρι τον Νοέμβριο του 2011. Και το πόσο ρεαλιστική ήταν η απειλή για «το πιστόλι πάνω στο τραπέζι» το είδαμε όλοι – με πρώτο τον εμπνευστή της, Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Αλλά ξέχασα: Εάν στη θέση του βρισκόταν κάποιος λίγο πιο τσαμπουκάς –γιατί όχι ο Μεϊμαράκης λ.χ.– τότε οι Ευρωπαίοι θα έσπευδαν να μας κουρέψουν το χρέος έντρομοι.)
Ελπίζω αυτό που θα πω να μην ακούγεται σαν άλλη μια θεωρία συνωμοσίας. Εσάς όμως σας φαίνεται τυχαίο ότι όλοι οι παραπάνω απολαμβάνουν μια θαυμάσια κρίση, που έχει αυξήσει εκθετικά τον αριθμό των θαυμαστών τους, των αναγνωστών των βιβλίων και των άρθρων τους, των θεατών των φιλμ τους στο YouTube, τον αριθμό των ψήφων τους και των βουλευτικών τους εδρών (για να μην αναφέρω άλλα, πιο υλικά οφέλη);Νομίζω πως δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Όπου η αυτογνωσία σπανίζει, οι θεωρίες συνωμοσίας ακμάζουν. Κάθε εποχή έχει το πνεύμα της και τους εκφραστές του. Μόνο που με τέτοιο πνεύμα και με τέτοιους εκφραστές, δεν είναι απαραίτητο να βγούμε από το ευρώ για να βρεθούμε στον τρίτο κόσμο: είμαστε ήδη εκεί, ίσως από καιρό.

* Ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει Δημόσια Οικονομική και Κοινωνική Πολιτική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Σχόλια

  1. Εξαιρετικός ο Ματσαγγάνης, η λογική απέναντι στις μπαρούφες. Το πρόβλημα είναι ότι επειδή η λογική δυσκολεύει κάπως τα πράγματα, ο λαός συνήθως επιλέγει (προσωρινά ελπίζω) τις μπαρούφες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. pap Η λογική σπανίζει, η μπαρούφα είναι παντοδύναμη. Πως όμως θα σωθούμε από τη βλακεία; ΅Εχω αρχίσει να φοβάμαι ότι η κυβέρνηση αδυνατεί να κάνει ακόμα και τα αυτονόητα.

      Διαγραφή
    2. Ο παναγιώτης κονδύλης έγραφε απο το 1991 για την κρίση του παραγωγικού μοντέλου και του παρασιτικού καταναλωτισμου (π.χ. στο απόσπασμα που παραθέτω στο τέλος)

      - Που ήταν μπαμπά η εκσυγχρονιστική παράταξη το 1991 ;
      - Έτοιμη να ορμήξει στην εξουσία, παρέα με τον μπόμπολα και τον λαμπράκη.
      - Για να αλλάξει την Ελλάδα, μπαμπά ;
      - Όχι παιδί μου. Για να φάει με χρυσά κουτάλια.


      Προτιμώ τον Βαρουφάκη και τον καζάκη απο τα "εκσυγχρονιστικά" λαμόγια που συμπαρατάσσονται πίσω απο λογικές απόψεις σαν αυτές του άρθρου (προφανώς, εξαιρώ τον συγγραφέα του απο τον χαρακτηρισμό "εκσυγχρονιστικό" λαμόγιο).
      Αν ήταν μάγκες, είχαν τον καιρό απο το 1991 μέχρι δώθε να αλλάξουν την ρότα του καραβιού.
      Τώρα μας κουνάνε το χέρι και πραγματικά αναρωτιέμαι για το απύθμενο θράσσος τους.

      Και πιστεύω πως είναι λάθος που μεταρρυθμιστικές φωνές σαν του μ.ματσ. δεν διαχωρίζουν ΚΑΘΕΤΩΣ την ύπαρξη τους απο


      "[...] Ένας λαός, ο οποίος κάτω από την πολύχρονη και βαθεία επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γής, αρνείται πεισματικά να βάλει με τον νού του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του για να καταναλώσει περισσότερο.

      Έτσι δημιουργήθηκε μία ψυχολογική στάση που ελάχιστα διαφέρει από τη συλλογική σχιζοφρένεια. Στή συντριπτική τους πλειοψηφία οι σημερινοί Έλληνες με την καθημερινή τους πράξη κάνουν ό,τι μπορούν για να προσαρμοσθούν κατά το δυνατόν γρηγορότερα και καλύτερα στις συνθήκες της παρασιτικής κατανάλωσης (κι αυτή περιλαμβάνει οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει ως τελική της συνέπεια τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα σε όσα παράγονται και σε όσα καταναλώνονται) [...]"

      Παναγιώτης Κονδύλης, εν έτει 1991

      (απο την εισαγωγή στην ελληνική έκδοση του "Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού. Απο τη μοντέρνα στη μεταμοντέρνα εποχή και απο το φιλελευθερισμό στη μαζική δημοκρατία)

      Διαγραφή
    3. Ο παναγιώτης κονδύλης έγραφε απο το 1991 για την κρίση του παραγωγικού μοντέλου και του παρασιτικού καταναλωτισμου (π.χ. στο απόσπασμα που παραθέτω στο τέλος)

      - Που ήταν μπαμπά η εκσυγχρονιστική παράταξη το 1991 ;
      - Έτοιμη να ορμήξει στην εξουσία, παρέα με τον μπόμπολα και τον λαμπράκη.
      - Για να αλλάξει την Ελλάδα, μπαμπά ;
      - Όχι παιδί μου. Για να φάει με χρυσά κουτάλια.


      Προτιμώ τον Βαρουφάκη και τον καζάκη απο τα "εκσυγχρονιστικά" λαμόγια που συμπαρατάσσονται πίσω απο λογικές απόψεις σαν αυτές του άρθρου (προφανώς, εξαιρώ τον συγγραφέα του απο τον χαρακτηρισμό "εκσυγχρονιστικό" λαμόγιο).
      Αν ήταν μάγκες, είχαν τον καιρό απο το 1991 μέχρι δώθε να αλλάξουν την ρότα του καραβιού.
      Τώρα μας κουνάνε το χέρι και πραγματικά αναρωτιέμαι για το απύθμενο θράσσος τους.

      Και πιστεύω πως είναι λάθος που μεταρρυθμιστικές φωνές σαν του μ.ματσ. δεν διαχωρίζουν ΚΑΘΕΤΩΣ την ύπαρξη τους απο


      "[...] Ένας λαός, ο οποίος κάτω από την πολύχρονη και βαθεία επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γής, αρνείται πεισματικά να βάλει με τον νού του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του για να καταναλώσει περισσότερο.

      Έτσι δημιουργήθηκε μία ψυχολογική στάση που ελάχιστα διαφέρει από τη συλλογική σχιζοφρένεια. Στή συντριπτική τους πλειοψηφία οι σημερινοί Έλληνες με την καθημερινή τους πράξη κάνουν ό,τι μπορούν για να προσαρμοσθούν κατά το δυνατόν γρηγορότερα και καλύτερα στις συνθήκες της παρασιτικής κατανάλωσης (κι αυτή περιλαμβάνει οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει ως τελική της συνέπεια τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα σε όσα παράγονται και σε όσα καταναλώνονται) [...]"

      Παναγιώτης Κονδύλης, εν έτει 1991

      (απο την εισαγωγή στην ελληνική έκδοση του "Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού. Απο τη μοντέρνα στη μεταμοντέρνα εποχή και απο το φιλελευθερισμό στη μαζική δημοκρατία)

      Διαγραφή
  2. Ο Ματσαγγάνης καλά τα λέει περί της μη δυνατότητας "εκβιασμού", περί των πρϋπαρχόντων προβλημάτων περί της τάσης μας να τα φορτώνουμε στους άλλους ή περί του επωφελούς της κρίσεως για ορισμένους.
    Νομίζω όμως ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ακυρώνει το γεγονός ότι έγινε κακή διαπραγμάτευση, "με το μαχαίρι στο λαιμό" , οτι οδηγηθήκαμε σε αυτή υπό κακούς όρους και μετά από μια σειρά άστοχων (επιεικώς) χειρισμών.Το πρόβλημα ξεκινάει αρκετά πιο πριν από το ...Καστελλόριζο.
    Με τον Καραμανλή να κάνει προεκλογικό αγώνα με σημαία το πάγωμα των μισθών κι έχοντας και στην πλάτη του το "Βατοπέδι" ο Παπανδρέου μπορούσε να είχε κερδίσει άνετα τις εκλογές χωρίς υποσχέσεις και "Λεφτά υπάρχουν" Θα μπορούσε απλά να είχε πει "Δείτε σε τι κατάσταση ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ότι μας έφερε ο Καραμανλής! Μπορείτε να εμπιστευθείτε σε αυτόν να μας λύσει το πρόβλημα που δημιούργησε;;;;" Κι από τις 5 Οκτωβρίου να αρχίσει να παίρνει μέτρα . Ο Παπανδρέου προτίμησε παρά την έκπληξη και δυσαρέσκεια της Ευρώπης να λέει ότι "εμείς θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμα μας" πρόλαβε και μοίρασε και 500 εκατ. κι επί ένα τετράμηνο εκινείτο με την αυτοπεποίθηση που του εξασφάλιζε η ασχετοσύνη του. Μετά ήρθαν οι .... μέλισσες.
    Ο Παπανδρέου σήμερα μας λέει ότι εξεπλάγη από την σφοδρότητα της αντίδρασης των αγορών, ότι δεν ήξερε τι είναι cds μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης, ο αδελφός του που τον υπερασπίζεται μας εξηγεί ότι δεν έδινε οδηγίες στους υπουργούς του αλλά περίμενε από αυτούς πρωτοβουλίες. Από ένα τέτοιο πρωθυπουργό υπήρχε περίπτωση καλής διαπραγμάτευσης;;;
    Σοφό βεβαίως να επισημαίνουμε ότι δεν είναι όλα θέμα διαπραγμάτευσης ή πολιτικής βούλησης ή "λεβεντιάς" του όποιου πρωθυπουργού. Δεν είναι όμως καθόλου σοφό να βγάζουμε από το λογαριασμό προσωπικές ανεπάρκειες, εμμονές και ελλείψεις ανθρώπων που καλούνται να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις και τα κάνουν σκ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. fIRIKI Ναι συμφωνώ η ποιότητα των αρχηγών έπαιξε πάντοτε καθοριστικό ρόλο

      Διαγραφή
    2. Η ποιότητα του Παπανδρέου, κατά τη χρονική στιγμή που ανέλαβε την πρωθυπουργία, προσέδωσε ένα χαρακτήρα σουρεαλιστικής παρωδίας σε ένα ούτως ή άλλως ασφυκτικό σκηνικό.

      Οι καλύτερες δυνατές λύσεις το 2009 στα πλαίσια της Ευρώπης (οτιδήποτε άλλο το θεωρώ αυτοκτονικό, οπότε όποιος διαφωνεί ας αγνοήσει απλώς όλο το σχόλιο μου) απαιτούσαν τέτοιο βαθμό αποφασιστικότητας, και θα είχαν ούτως ή άλλως τέτοιες οδυνηρές συνέπειες, ώστε για τα Ελληνικά δεδομένα πλησιάζουν το ανέκδοτο.

      Υπό μιάν έννοια, η χώρα βρήκε τον κατάλληλο οδηγό για τον εξευτελισμό και την τραγωδία που έχτιζε μέρα τη μέρα, αυθαίρετο το αυθαίρετο, επίδομα το επίδομα, μίζα τη μίζα, επι 30 χρόνια.

      Διαγραφή
    3. Oι καλύτερες δυνατές λύσεις μόνο επώδυνες θα μπορούσαν να είναι Θεμιστοκλή. Συμφωνώ. Αλλά ο χρόνος είναι χρήμα. Αν από το 2009 χειριζόμασταν αλλιώς την κατάσταση, δηλαδή με ριζοσπαστικές αλλαγές, σήμερα θα ήμασταν σε καλύτερη θέση. Αλλά ακόμα και σήμερα το πολιτικό σύστημα αντιστέκεται στις κακές του συνήθειες.

      Διαγραφή
    4. Σίγουρα θα ήμασταν καλύτερα τώρα Λεωνίδα. Αλλά ακριβώς αυτές οι ριζοσπαστικές αλλαγές που λες ήταν ανέφικτες απο πάνω (Ποιός κομματικός μηχανισμός απο τους υπάρχοντες, ανεξαρτήτως αρχηγού, ήταν σε θέση να αντέξει ριζοσπαστικό πρόγραμμα; Πως θα αντίκρυζαν τους πελάτες τους;) και από κάτω (Ο βαθμός άρνησης της πραγματικότητας και εθισμού σε μοτίβα δεκαετιών τεράστιου μέρους της κονωνίας).

      Έχω την εντύπωση πως για να γεννηθεί το καινούριο (που ελπίζουμε να μην έχει φρικτές μορφές) χρειάστηκε να περάσουμε από όλα τα στάδια του πένθους.

      Διαγραφή
  3. Αυτοκτόνησε ο πρώην υφυπουργός Λεωνίδας Τζανής

    ΤΑ ΝΕΑ Τελευταία ενημέρωση: 04/10/2012 21:40
    Απαγχονισμένος, στο υπόγειο του σπιτιού του στον Βόλο, βρέθηκε την Πέμπτη ο 57χρονος πρώην υφυπουργός Εσωτερικών - την περίοδο 1999-2001 - Λεωνίδας Τζανής. Το όνομά του συμπεριλαμβανόταν στη λίστα με τα 36 ονόματα πολιτικών προσώπων που ελέγχονται από το ΣΔΟΕ, η οποία είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω ότι άλλο λέει ο Ματσαγγάνης. Αν ο ΓΠ έκανε την καλλίτερη δυνατή διαπραγμάτευση, αν μας χάριζαν όλο το χρέος,θα άλλαζε κάτι όσο υπάρχει αυτό το σύστημα και η νοοτροπία; Τα όποια οφέλη της "καλής" διαπραγμάτευσης θα εξανεμιζόταν σε μερικούς μήνες. Τελικά το πρώτο έλλειμμα είναι της αυτογνωσίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το κείμενο είνια ωραίο και συμφωνώ γενικά. Στην πράξη όμως, οι δύο απόψεις που παρουσιάζει ως αντίθετες είναι συμπληρωματικές. Όλες αυτές οι παθογένειες του πολιτικο-οικονομικού μας συστήματος δεν μπορούν να αλλάξουν από την μια στιγμή στην άλλη. Η δημοσιονομική προσαρμογή, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί βίαια, πόσο μάλλον εν μέσω παγκόσμιας κρίσης. Σήμερα ζούμε καταρχάς την παράνοια αυτής της επιλογής. Σίγουρα και τα αποτελέσματα των ανικανοτήτων των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου, αλλά το κύριο ήταν η λανθασμένη συνταγή. Ε, αυτή η επιλογή, της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής δηλαδή, θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Το επιχείρημα ότι δεν μπορούσαν να μας αφήσουν να χρεωκοπίσουμε είναι καλώς ή κακώς νομοτελειακό. Ε, δεν μπορούσαν, τί να κάνουμε τώρα. Προσέξτε τώρα και κάτι άλλο. Έστω ότι γινόντουσαν τα πράγματα ανάποδα. Δηλαδή, έστω ότι κουρευόταν το χρέος μας από την αρχή, και υπογράφαμε ένα πρόγραμμα σταδιακής δημοσιονομικής προσαρμογής. Οι παραπάνω θεωρείες στις οποίες κάνει κριτική ο Ματσαγγάνης δεν θα δημιουργόντουσαν. Ποιο πολιτικό σύστημα βέβαια θα έκανε τότε τις αλλαγές οι οποίες χρειάζονται; Το ερώτημα παραμένει. Βέβαια, ούτε τώρα τις κάνει.
    CM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανένα σύστημα. Το κράτος της διαφθοράς είναι η ίδια η σύγχρονη Ελλάδα.

      Διαγραφή
  6. Οπως το είπε ο CM.

    Το γεγονός οτι η διαπραγμάτευση της μόλις εκλεγμένης κυβέρνησής μας ήταν τόσο σουρεάλ δεν είναι ξεκομμένο απο τα χάλια μας όπως περιγράφονται στο άρθρο.

    Εκτός και αν μας καθόταν η μία στο εκατομμύριο ο "τάδε" κουμπάρος να τύχει να είναι ξύπνιος.

    Ρουλέτα οπου ψάχνεις ένα νούμερο.. Αναπόφευκτα λοιπόν η Ελληνική διαπραγμάτευση θα είχε αυτά τα χάλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία