Η ώρα της Αριστεράς



Μάλλον έπρεπε να έχει έρθει  η ώρα του λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου. Αλλά δεν έχει. Η ιστορία έχει τους δικούς της ρυθμούς, δεν ήρθε ακόμα ο καιρός. Οι κατάλληλοι της Αριστεράς δεν ήρθαν ποτέ γιατί δεν υπήρχαν και ποτέ. Γιατί να έρθουν τώρα; (leo) 

της Κατερίνας Κλαδούχου

Το παρασιτικό κράτος που μεθοδικά δημιουργήσανε τις προηγούμενες δεκαετίες, κυρίως το ΠΑΣΟΚ υποβοηθούμενο από την ΝΔ αλλά και μερίδας (κυρίως) συνδικαλιστών της Αριστεράς και με την συμμετοχή και συνενοχή μεγάλους μέρους της κοινωνίας μας, έχει εξαντλήσει κάθε δυνατότητα περεταίρω επιβίωσής του.
Αφού κατάφερε να εξαντλήσει κάθε κρατικό πόρο, αφού κατάφερε να εξαφανίσει σχεδόν κάθε υγιή παραγωγική διαδικασία είτε στον πρωτογενή είτε στον δευτερογενή τομέα της χώρας, αφού έζησε πλουσιοπάροχα για αρκετά χρόνια με δανικό χρήμα και αφού έβαλε χέρι ακόμα και στα κονδύλια του ΕΣΠΑ, όχι με γνώμονα την ανάπτυξη της χώρας αλλά με βασικό του κριτήριο το πώς, «κοροϊδεύοντας τους κουτόφραγκους», χωρίς να προσφέρει και να υλοποιήσει σχεδόν τίποτα, θα γεμίσει τις τσέπες του, έφτασε επιτέλους στο τέλος της αδηφάγους πορείας του, όχι γιατί κατάλαβε το λάθος του αλλά απλούστατα γιατί δεν έχει τι άλλο να φάει. Ότι μπορούσε να φάει (και ακόμα περισσότερο), το έφαγε και τώρα αναγκαστικά στην προσπάθεια του για να συντηρηθεί έχει στραφεί ενάντια στους συνανθρώπους του και στην κοινωνία.
Αυτό το ετοιμοθάνατο παρασιτικό κράτος ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια δίνει μια σκληρή και απεγνωσμένη μάχη διατήρησης του, αρνούμενο να αποδεχθεί την πραγματικότητα του τέλους και το θλιβερό παράδοξο είναι, ότι ενώ το κόμμα που το δημιούργησε και το στήριξε το εγκαταλείπει καταγγέλλοντας το έστω και την τελευταία στιγμή, στην προσπάθεια του να σωθεί πολιτικά, έρχεται μερίδα της ¨Αριστεράς¨ να το στηρίξει, υιοθετώντας ανεξέλεγκτα κάθε «κραυγή διαμαρτυρίας» που ακούγεται και εκπέμποντας ένα τεράστιο ΟΧΙ σε κάθε προσπάθεια συρρίκνωσης ή διάλυσης του.
Κάτω από την πίεση κυρίως της Τρόικας τα τελευταία χρόνια το Ελληνικό κράτος αναγκάζεται να πάρει πίσω προνόμια και κεκτημένα που αφειδώς και με γνώμονα όχι το κοινωνικό συμφέρον και το κράτος δικαίου, μοίρασε όλα τα προηγούμενα χρόνια, προσπαθώντας να οικοδομήσει την εκλογική του πελατεία. Οι αποφάσεις αυτές σίγουρα δυσκολεύουν και δημιουργούν προβλήματα στην ζωή κάποιων ανθρώπων. 
Σίγουρα είναι σκληρό το να χάνει κανείς κεκτημένα χρόνων ακόμα και εάν ο τρόπος που τα απέκτησε δεν ήταν δίκαιος και παραβίαζε εμφανώς κάθε αίσθημα κοινωνικής ισονομίας. Αλλά είναι κυριολεκτικά δυσβάστακτο να βλέπει κανείς το βιοτικό επίπεδο του λαού μας να χειροτερεύει συνεχώς και τα ποιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας μας να οδηγούνται σε αδιέξοδο δυσκολευόμενα ή αδυνατώντας πλέον να καλύψουν βασικές τους ανάγκες επιβίωσης.
Για να στηρίξουμε αυτές τις ποιο αδύναμες κοινωνικά ομάδες δίνουμε κυρίως την μάχη με εμφανή, διακριτή και ενεργή παρουσία στην διαπραγμάτευση για την τελική διαμόρφωση του πακέτου των μέτρων. Και η κοινωνία μας το ξέρει, και έχει αποδεχθεί την αναγκαιότητα της λήψης των μέτρων. Απλά ή κάθε κοινωνική ομάδα ή η κάθε συντεχνία βυθισμένη ακόμα στην νοοτροπία του προσωπικού βολέματος, με μειωμένο έως ανύπαρκτο το αίσθημα αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης, δίνει την μάχη της ώστε τα μέτρα που θα παρθούν τελικά να πλήξουν όλους τους άλλους, αλλά αυτοί να διατηρήσουν τα δικά τους κεκτημένα.
Με αυτά τα δεδομένα και μέσα σε αυτήν την συγκυρία τα ερωτήματα που βασανίζουν την συνείδηση του κάθε υπεύθυνου ανθρώπου και ειδικά ενός αριστερού είναι και θα παραμείνουν έως την τελευταία στιγμή αμείλικτα.
Τα μέτρα είναι σκληρά? ΝΑΙ
Η Ελληνική κοινωνία για άλλη μια φορά θα ματώσει? ΝΑΙ
Υπάρχει άλλος δρόμος ώστε και τα μέτρα να μην παρθούν αλλά και η χώρα να παραμείνει στο Ευρώ? ΟΧΙ
Τα μέτρα θα ψηφιστούν τελικά? ΠΡΕΠΕΙ
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα για όλους εμάς που παλεύουμε, ακόμα και κόντρα στην συνείδηση μας, ώστε να αποτρέψουμε την χρεωκοπία της χώρας είναι ξεκάθαρες και μονολεκτικές.
Υπάρχουν όμως και μια σειρά από άλλες ερωτήσεις στις οποίες η απάντηση συμπυκνώνει όχι μόνο το αύριο της χώρας αλλά και το μεγάλο στοίχημα της Αριστεράς:
Και μετά τα μέτρα τι?
Θα είναι τα τελευταία ή θα ακολουθήσουν και άλλα?
Θα φέρουν τελικά αποτέλεσμα ώστε οι θυσίες του Ελληνικού λαού να πιάσουν τόπο?
Θα φανεί επιτέλους φώς στο τούνελ?
Στην απάντηση αυτών των ερωτήσεων πρέπει να αναλώσει τις δυνάμεις της η ΔΗΜΑΡ. Στο τι θα πρέπει να γίνει την επόμενη των μέτρων είναι η ουσία του προβλήματος. Εκεί θα κριθούνε όλα.
Εάν δεν θέλουμε να πάνε χαμένες οι θυσίες του Ελληνικού λαού, εάν θέλουμε να τεκμηριώσουμε τον λόγο που μας ώθησε να κάνουμε την υπέρβαση και να συμμετάσχουμε στην κυβέρνηση, θα πρέπει εξαντλώντας όλες μας τις δυνάμεις να επικεντρωθούμε στην μεγάλη μάχη που πρέπει να ξεκινήσει την επομένη τις ψήφισης των μέτρων από την βουλή.
Τα μέτρα είναι δυστυχώς σχεδόν υποχρεωτικά ως προς την ψήφιση τους, αλλά δεν είναι αυτά που θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας.
Το πρόβλημα θα λυθεί μόνο εάν ανατρέψουμε παγιωμένες καταστάσεις, αντιλήψεις και νοοτροπίες που έχουν διαποτίσει εδώ και χρόνια, τόσο το κράτος όσο και την κοινωνία μας. Έργο τιτάνιο, αλλά πρέπει να το φέρουμε εις πέρας, ώστε να επιτύχουμε την επανόρθωση της χώρας μας.
Δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε στην:
Πάταξη της φοροδιαφυγής, της παραοικονομίας, της διαφθοράς και της ανομίας. Πρέπει να επιτύχουμε στην δημιουργία ενός εκσυγχρονισμένου κράτους δικαίου, με αξιοκρατία, μικρό, ευέλικτο, παραγωγικό και αποτελεσματικό. Πρέπει να επιτύχουμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και δημιουργία πρωτογενούς τομέα παραγωγής ώστε να μειώσουμε το ισοζύγιο εισαγωγών - εξαγωγών. Πάταξη της αισχροκέρδειας. Αναβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας κλπ.
Αυτά είναι πάγιες προτάσεις, επεξεργασμένες θέσεις και οράματα που έχουν διαποτίσει εμάς τους αριστερούς μέχρι το κόκκαλο. Είναι οι θεμελιώδεις προσδοκίες του κάθε προοδευτικού ανθρώπου εδώ και χρόνια.
Ας ανασηκώσουμε λοιπόν τα μανίκια και ας ριχτούμε στην δουλεία.
Η λύση του προβλήματος και η επιβίωση της χώρας δεν κρίνεται από τα μέτρα, τα οποία αφού εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο διαπραγμάτευσης είμαστε υποχρεωμένοι να τα ψηφίσουμε, όσο σκληρά και να είναι, αλλά από όλα αυτά που πρέπει να γίνουν την επόμενη της ψήφισής τους.
Τα μέτρα είναι η επώδυνη δίοδος που μας οδηγεί στην αρένα όπου θα δοθεί η πραγματική μάχη για την αναδιάρθρωση του κράτους και της οικονομίας. Δηλαδή η μεγάλη μάχη για την σωτηρία της Ελλάδος.
Και αυτή η ώρα πρέπει να είναι η ώρα της Αριστεράς.

Κατερίνα Κλαδούχου

Σχόλια

  1. Υπάρχει κάτι σε αυτό το άρθρο που να δείχνει την αριστερή κατεύθυνση;
    Κάτι δηλαδή που θα αντέκρουε η Δεξιά;
    Όχι ότι με ενοχλεί να ακούω απόψεις που μέσες άκρες συμφωνεί κάθε έλλογο όν, αλλά από το σημείο αυτό, μέχρι να τις βαφτίζω "Αριστερές", όπως και να το κάνουμε υπάρχει κάποια απόσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δημητρη: Αυτές οι "δεξιές" αλλά λογικές είναι οι αριστερές σήμερα. Οι άλλες οι "αριστερές" ήταν αριστερές όσο υπήρχαν φτηνά δανεικά. Τώρα όμως, στη χώρα αυτή δεν υπάρχει ούτε κεφάλαιο να κρατικοποιήσεις. Μόνο χρέη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικό το άρθρο! Να επισημάνω ότι όλα αυτά που πρέπει να γίνουν παράλληλα αλλά και μετά την όποια "διάσωση" μας εκτός από δουλειά και γνώση απαιτούν συνέχεια και συνέπεια Δηλαδή απαιτούν τετραετίες! Απαιτούν η μια κυβέρνηση να χτίζει πάνω στη δουλειά της προηγούμενης. Μπορεί να είναι και δύσκολο.
    Η εύλογη από μια πλευρά ένσταση του Δημήτρη με ξαναπάει στο "κόλλημα" μου. Ας κρίνουμε μέτρα , προτάσεις, απόψεις , πολιτικές όχι με βάση κάποια ταμπέλλα που νομίζουμε ότι τους ταιριάζει. Ας τα κρίνουμε όλα αυτά με βάση τα αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


  4. Υπαρχει η προταση απο τιμιους και ζορισμενους συμπολιτες μας για νεα κυβερνηση ΣΥΡΙΖΑ με ψηφοφορους ΝΔΠΑΣΟΚ που ειναι – εκ των προτερων- καταδικασμενη σε αποτυχια.

    Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενα μεταλλαγμενο ΠΑΣΟΚ (μια “φουσκα” απο ψηφοφορους κυριως απο το “πατριωτικο ΠΑΣΟΚ”* που “ξεφουσκωσε” σαν χρησιμοποιημενο προφυλακτικο) δεν εμπνεει καμμια εμπιστοσυνη.

    Οι προθεσεις τους ειναι καλες αλλα η διαδικασια που προτεινουν οδηγει στην …κολαση. Το αναγκαιο χρονικο διαστημα του “πολιτικου πενθους” η της “πραγματικης πολιτικο-κοινωνικης μετανοιας” δεν εχει ολοκληρωθει σε επιπεδο ηγετων, στελεχων και πολιτων.Αφηστε που τα 50.000 “στελεχη” ολων των πολιτικων αποχρωσεων ειναι αμετανοητα λαμογια.

    Δεν μπορει να οδυρονται οι “πατροκτονοι”-φυτευτα στελεχη, εστω και σε μικρο-μεσαια κλιμακα.

    Πραδειγματα :

    1.Προχθες παραδιδοντας μια μελετη ειδα τυχαια συμφοιτητη μου που εκανε “καριερα” σε μεγαλη ΔΕΚΟ με το μοναδικο προσθετο προσον οτι ηταν στην ΠΑΣΠ και μου ελεγε με συντριβη ειμαι μηνες απολυμενος, δηλ. ειχε παρει αποζημιωση ως CEO μεχρι να πεθανει, αλλα ηταν και σε Δ.Σ. φορεα που εκαν μια μικρομελετη κια με ρωτησε αν θαλω να μου κανει καμμια εκδουλευση!!!Του απαντησησα “Για αυτο φθασαμε ως εδω.” Του ειπα διαλεξα μοναχικη επαγγελματικη πορεια ωστε η καμπυλη της εξελιξης μου να ειναι σταθερως αυξανομενη -εστω και λιγο- και οχι η κομματικα ημιτονοειδης.

    2. Προχθες αμεσως μετα πινοντας καφε με συναδελφους και μια υπαλληλο του Υπ.Οικ. μου ελεγε για θρασυτατα 27-χρονα παιδακια-συμβουλους που εχουν διορισθει αναξιοκρατικα και δεν ξερουν τι τους γινεται.Λογω ηλικιας και επαγγελματικης υπερκινητικοτητας, η πειρα μου με συνεργασιες/ επαφες με την δημοσια διοικηση και μερικων ΔΕΚΟ ειναι μεγαλη και με δυσκολια συγκρατουμαι να μην τους…βρισω, τουλαχιστον.

    3. Πρωην προεδρος του ΤΣΜΕΔΕ (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) και συνδικαλιστης φοιτητικων συλλογων CEO AGB(KKE εσ., κριτικη υποστηριξη ΠΑΣΟΚ) βγαινουν ως παρθενες στα 58-60 τους και γραφουν στο protagon, λες και 40 χρονια τωρα δεν ηταν μες τα βρωμικα πραγματα.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    * “πατριωτικο ΠΑΣΟΚ” του Ακη που για μια ψηφο στην πρωτη ψηφοφορια το 1996 απετυχε να γινει πρωθυπουργος της χωρας. Θα μου αντιτεινεις οτι στην Ιταλια ειχαν τον Μπερλουσκονι. Ναι αλλα η Ιταλια ειναι στους G7 απο το 1975 και κατασκευαζει κοκκινες alfaromeo για “αριστερα” στελεχη, συνηθως λαμογια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή



  5. Η ελπιδα ειιμαστε εμεις. Οσο αφηνουμε τα σεσημασμενα “στελεχη” στην μεταρρυθμιση , αιχμη, protagon και αλλου να κανουν τις .μεταρρυθμιστικες παρθενες, ενω θα επρεπε να ειναι μερικα χρονια φυλακη, επειδη η υπερκομματικη ομερτα τους προφυλαττει και να συνεχιζουν να μοιραζονται δημοσιο πλουτο μαζι με τους συνεταιρους τους ΠΑΣΟΚΝΔ, τοσο θα χειροτερευουν τα πραγματα.

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΥΓ Ο ΑΦ δεν “αισθάνεται ασφαλής και υπεράνω” ανευ λογου.
    Αυτα που εχω κανει μονος μου, μου εχουν αποφερει μονον την αναγνωριση απο το συναφι μου, ενω εχω αποταμιευσει πολυ λιγα συγκριτικα με την αποζημιωση του συμφοιτητη μου πρωην CEO μεγαλης ΔΕΚΟ η των 2 αρθρογραφων στο protagon που ανεφερα προηγουμενα η του τ. Ευρωβουλευτη του ΣΥΡΙΖΑ .

    Προσωπικα, εχω μεγαλωσει σκληραγωγημενος και ανα και ανοικτος -κατα βαθος δυσπιστος και σκεπτικιστης- επηρρεασμενος απο την ρηση του κεντρο αριστερου πατρος μου “Μελετατε τας λεπτομερειας , αμφιβαλλατε δια τα παντα” (Σταλιν) και ως επιζησας οδηγος μοτοσυκλετας επι 37 ετη ειμαι -διαρκως- ετοιμος για τα παντα.
    Οι καιροι ειναι δυσκολοι παρτε …..μηχανακι.
    Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  6. Με τι θα αντικαταστήσουμε τις συντεχνίες ?
    Με αφορμή την δίωξη του Π.Μανδραβέλη από την ΕΣΗΕΑ, πρέπει ολοι μας να σκύψουμε πάνω από την κατάντια του συνδικαλισμού στην Ελλάδα.

    Κι αυτό γιατί δυστυχώς ο «συνδικαλισμός», μαζί με τους κοτζαμπασηδες της «Τοπικής αυτοδιοίκησης» και τους νταβατζήδες των ΜΜΕ, έχουν γίνει οι ΜΟΝΟΙ που ουσιαστικά διαμορφώνουν το πολιτικό σύστημα .Το κάθε κόμμα προσπαθεί να τους προσεταιριστεί, συνήθως πλειοδοτώντας σε κάθε τρελή τους απαίτηση.

    Πρίν δούμε όμως για το πώς επηρεάζουν το πολιτικό σύστημα, ας δούμε πώς είναι η εσωτερική τους δομή.

    Συνήθως κάθε συνομοσπονδία αποτελείται από 10αδες οργανώσεις-σφραγίδες, την ύπαρξη των οποίων ελάχιστοι από τους κοινούς θνητούς γνωρίζουμε.
    Τις σφραγίδες αυτές διαπραγματεύονται/ χειρίζονται ομαδικά οι αρχηγοί της κάθε κομματικής παράταξης.
    Οι «δημοκρατικές» διαδικασίες στο εσωτερικό της κάθε πρωτοβάθμιας οργάνωσης μόνο αγανάκτηση μπορούν να προκαλέσουν.
    Ο εκάστοτε «παράγοντας» μαζί με την αυλή του έχει θεϊκές ιδιότητες.

    a) Είναι ο μόνος που μιλάει απευθείας με τα «κεντρικά»
    b) Κατεβάζει την «γραμμή» και τις επίσημες ανακοινώσεις της οργάνωσης
    c) Συνήθως συνδιοικεί με την επίσημη ιεραρχία
    d) Είναι αυτός που κανονίζει τις «διευκολύνσεις» των συναδέλφων.
    e) Σπανίως έως ΠΟΤΕ κάνει και πραγματική δουλειά, καθώς πέρα από τις συνδικαλιστικές άδειες, εκμεταλλεύεται και ΟΛΑ τα παραθυράκια των κανονισμών.
    f) Φροντίζει να «εξαφανίζεται» κάθε αντίθετη φωνή.
    g) Όταν χρειαστεί φροντίζει να πάει κάθε ψήφος στην «σωστή» πλευρά.

    Ολο αυτό το σύστημα χρηματοδοτούνταν από τις ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ εισφορές ΟΛΩΝ των εργαζομένων στην Εργατική εστία, καθώς και από διάφορα «εξτραδάκια» που προέβλεπαν οι διάφορες διοικήσεις, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

    Οι εξασφαλισμένοι ψήφοι, τα σίγουρα κεφάλαια και η αναγκαστική συνδιοίκηση τους σε καίριες αποφάσεις, τους δίνουν τεράστια ισχύ στο κομματικό επίπεδο όπου αλληλοϋποστηριζόμενοι, έγιναν κράτος εν κράτει .
    Κανείς, είτε σε εθνικό είτε σε τοπικό επίπεδο, δεν μπορεί να τα βάλει μαζί τους και να μην φάει το κεφάλι του.
    Το κακό είναι ότι μετά απο χρόνια παντοδυναμίας τους, καμιά κλαδική πολιτική δεν μπορεί να εξηγηθεί στον κόσμο χωρίς την «συνεργασία» τους.
    Πώς σπάει λοιπόν αυτή η γάγγραινα?
    Α. Ενα καίριο όπως φαίνεται πλήγμα, δέχτηκαν με την κατάργηση της χρηματοδότησης τους απο την Εργατική εστία.
    Τώρα θα χρειαστούν την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ενίσχυσή τους από τα μέλη τους και φυσικά δεν θα είναι καθόλου εύκολο να την έχουν.
    Επίσης εκλείπει η συγκολλητική αιτία που κρατούσε εντελώς παράταιρες οργανώσεις μαζί. Είναι σχεδόν σίγουρο πχ ότι το ΠΑΜΕ θα κάνει τελείως δικές του δομές, διασπώντας και την ΓΣΕΕ όπως και την ΠΑΣΕΓΕΣ.
    Β. Ένας μεγάλος αριθμός των υπαρχόντων συνδικαλιστών, καταλαβαίνει ότι δεν έχει νόημα να κρατηθεί ακέραιο το κλαδικό τους κλαδί όταν το εθνικό δέντρο καταρρέει
    Γ. Τα μέλη κάθε πρωτοβάθμιας αρχίζουν να καταλαβαίνουν τις ευθύνες των «παραγόντων» τους στην ολέθρια πορεία.
    Η αγωνία για το προσωπικό αλλά και συλλογικό τους μέλλον, μεταφράζεται σε ουσιαστικότερη συμμετοχή στα συνδικαλιστικά δρώμενα. Κανείς πια δεν δίνει «λευκές επιταγές» όχι μόνο σε κομματικά αλλα και σε συνδικαλιστικά στελέχη.

    Αναρτήθηκε από Tasos Karkantzelis

    http://tasoskark.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΥΓ Σαν να το εγραφε ο ΑΦ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Τα μέτρα είναι η επώδυνη δίοδος που μας οδηγεί στην αρένα όπου θα δοθεί η πραγματική μάχη για την αναδιάρθρωση του κράτους και της οικονομίας. Δηλαδή η μεγάλη μάχη για την σωτηρία της Ελλάδος.
    Και αυτή η ώρα πρέπει να είναι η ώρα της Αριστεράς."

    Ποιο απ αυτα τα μετρα -αυτα που διαρρεουν στον Τυπο- κτυπα την καρδια του πελατοκεντρικου μας κρατους ?
    Να παρθουν πρωτα -αν καταλαβα καλα - και μετα τα υπολοιπα ,που ειναι το αυτονοητο , η οικοδομηση συγχρονης αστικης δημοκρατιας.
    Βεβαια η Αριστερα ξερει οτι αυτα τα μετρα επρεπε να επονται κι οχι να προηγουνται.Ετσι μονο το αισθημα δικαιου θα μπορουσε -εν μερει- να ικανοποιηθει.
    Εγκλωβισμενοι τωρα ολοι μας, προσπαθουμε να δικαιολογησουμε .

    υ.γ.

    Ενα απλο παραδειγμα : δεν πιστευω ουτε λεξη για παταξη της φοροδιαφυγης,αν δεν παρθουν μετρα δραστικου περιορισμου της χρησης των μετρητων . Αλλιως,κρυμενη φορολογητεα υλη, δεν βρισκεις .

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία