ΔΗΜΑΡ Όταν οι «αριστερές φοβίες» οδηγούν στις συμπληγάδες..


  από το blog Αντίλογος

Ο χρόνος πλέον πιέζει ασφυκτικά. Οι συσκέψεις, οι απόψεις, οι αναλύσεις συνεχίζονται.Τα "εργασιακά", θέμα που δεν θα υπήρχε αν δεν το κινούσε η ΔΗΜΑΡ, βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων όχι μεταξύ του κυβερνητικού σχηματισμού με την τρόικα αλλά βασικά εντός των τειχών. 

Η πρώτη εύλογη ερώτηση – που έχει εκφραστεί ήδη και από πολλές πλευρές- είναι το αν μόνο τα εργασιακά αποτελούν την κόκκινη γραμμή στον κυκεώνα των μέτρων. Κάτι που προκαλεί ατέρμονες συζητήσεις μιας και είναι τόσα πολλά τα μέτρα που θίγουν τις ασθενείς και όχι μόνο πληθυσμιακές ομάδες, που θα μπορούσε το καθένα από αυτά να αποτελέσει την κόκκινη γραμμή για ένα αριστερό κόμμα. 

Η δεύτερη ερώτηση είναι αν αποτελεί συμβολική επιλογή μιας και το ζήτημα των εργασιακών ανέκαθεν αποτελούσε θέμα ιδιαίτερης ευαισθησίας για την «αριστερά που σέβεται τον εαυτό της». Το ποσοστό των ανέργων αποτελεί πλέον τη μεγαλύτερη κοινωνική πληγή και δεν θα ήθελε να ταυτιστεί τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα ως αριστερά με τα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης. 

Η τρίτη και μάλλον πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι το αν πρόκειται για μια σπασμωδική αντίδραση υπό το φόβο της συρρίκνωσης της μπροστά στην πολεμική που δέχεται εξ αριστερών της, αν θεωρήσουμε πως την αριστερά σήμερα εκπροσωπεί ο Σύριζα. Μια επίδειξη αριστεροφροσύνης απέναντι σε έναν δογματικά αριστερό κόσμο που νιώθει πως κινδυνεύει όχι μόνο να απολέσει αλλά να βρει και απέναντι της. Μόνο που αυτό έχει μάλλον ήδη γίνει.. 

Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει ή να στηρίξει στη σημερινή κατάσταση την κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια γενναία πράξη ευθύνης για ένα αριστερό κόμμα στην Ελλάδα, παρ ότι μάλλον αυτονόητη για ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκό. Κι αν για το Πασοκ η μη συμμετοχή του θα σήμαινε αυτομάτως τη διάλυση του (ενα κόμμα που ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και που ο σημερινός του αρχηγός διαπραγματευτικέ ως υπουργός οικονομικών, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός και να ταχθεί στο αντιμνημονιακό μέτωπο) για τη ΔΗΜΑΡ η συμμετοχή της σήμαινε αυτομάτως δύο πράγματα.

1. Το διαχωρισμό της με τα λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο ή τουλάχιστον με τα χαρακτηριστικά του όπως αυτά εκφράζονται από το ΣΥΡΙΖΑ

2. Την εδραίωση της στο χώρο της κεντροαριστεράς χωρίς παλινωδίες κάτι που όμως παράλληλα σημαίνει απώλεια ψήφων προς τη μη μετριοπαθή αριστερά -στην παρούσα φάση τουλάχιστον- και αλίευση σε ένα χώρο που καταλάμβανε το Πασόκ και ίσως ένα κομμάτι που εκφραζόταν αναλόγως την περίσταση και μέσω του Πασοκ και μέσω της ΝΔ. 

Από τη μέχρι πρόσφατα στάση της ΔΗΜΑΡ φαίνονταν πως η ηγεσία της έχει επιλέξει αυτό το δρόμο με πλήρη επίγνωση παρ ότι ήταν εμφανές πως εκ των έσω πλέον "ανακάλυψε" μια πολύ δυσκολότερη κατάσταση από εκείνη που περίμενε. Τόσο σε επίπεδο πραγματικότητας της ελληνικής οικονομίας, όσο και του ανύπαρκτου διαπραγματευτικού ελεύθερου πεδίου. 

Όλο αυτό το διάστημα όμως έχασε πολύτιμο χρόνο και την ευκαιρία να προτάξει μια διαφορετική πλατφόρμα από αυτή της εξ ανάγκης συναίνεσης που συστηματικά προέβαλε.

Έχασε την ευκαιρία να υπερασπισθεί πως στην οριακή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα δεν υπάρχει πιο αριστερή επιλογή από το να προσπαθείς να αποφύγεις την καταστροφή -γιατί η «εθελούσια» έξοδος από το Ευρώ στην παρούσα φάση με την καταστροφή συνεπάγεται κατά τη γνώμη μου - ακόμα και αν χρειάζεται να ακολουθήσεις πολιτικές που δεν συνάδουν με την κοσμοθεωρία σου. Όχι γιατί τις επικροτείς. Ούτε γιατί αποτελούν λύση στο ελληνικό πρόβλημα αλλά γιατί τη δεδομένη στιγμή και με την πλάτη στον τοίχο ως δανειζόμενος προσπαθείς να κρατηθείς στο ευρωπαϊκό άρμα. Όχι μόνο γιατί εκτός του και με τις υπάρχουσες υποδομές η ελληνική κοινωνία θα βρεθεί σε πολύ μεγαλύτερη εξαθλίωση από ότι σήμερα, αλλά και για τη δημοκρατική ασφάλεια που παρέχει ειδικότερα σε καιρούς ανόδου των άκρων. Εδώ όμως και από τη στιγμή που κάνεις την υπέρβαση και ακολουθείς το δύσκολο δρόμο, χρειάζεται να επιμείνεις και να κάνεις αισθητή την παρουσία σου ερχόμενος σε άμεση σύγκρουση με τις παθογένειες. 

Το κλείσιμό των χωρίς λόγω ύπαρξης οργανισμών του δημοσίου που εδώ και ένα χρόνο ανακοινώνεται πως κλείνουν, οι μετατάξεις για την πλήρωση θέσεων ζωτικής σημασίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που όλο ανοίγουν αλλά παραμένουν ως είχαν, γενικά όλα τα επιμέρους αλλά σημαντικά ζητήματα μεταρρύθμισης του κράτους που έχουν μείνει στον πάγο και τις εξαγγελίες για να μην πειραχθούν τα συμφέροντα της εκάστοτε ομάδας και μπορεί να έρχονταν σε σύγκρουση με το "γνωστό" συνδικαλισμό θα μπορούσαν να αποτελέσουν προνομιακό πεδίο για τη ΔΗΜΑΡ. Δεν κυβέρνησε, δεν διόρισε, δεν είχε λόγο να σέρνεται ως ουρά σε μια κυβέρνηση που το μόνο που κάνει είναι προσπαθεί να μαζέψει χρήματα και τις αναστέλλει. Απεναντίας και ακριβώς επειδή όλα αυτά αποτελούν ένα βήμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι η προμετωπίδα της ΔΗΜΑΡ στην κυβερνητική πίεση. Μαζί με τον έλεγχο σε διορισμούς συμβούλων, την άρνηση και ένσταση στην τοποθέτηση διευθυντών τύπου Λιάτσου, στη σθεναρή κόκκινη γραμμή για την καταπάτηση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο όνομα της ανάπτυξης, τόσων άλλων ζητημάτων που δεν αφορούν το "πακέτο" αλλά την μεταρρύθμιση με πραγματικούς όρους. Παράλληλα είναι αδιανόητο να κωφεύει σε μια συγκυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα όταν εκείνη ανασύρει νόμους του 71 περί συγκεντρώσεων, εφευρίσκει τον "ξένιο Δία" , κλείνει επικίνδυνα προς μια συντηριτικοποίηση και ενός φλερτ με το πάλε ποτέ αστυνομικό κράτος. Αντ αυτού είδαμε τη ΔΗΜΑΡ να μην ψηφίζει για λόγους διαδικασίας στην παραπομπή των βουλευτών της ΧΑ, είδαμε να μην αντιδρά στα αστυνομικά σχέδια «αλά Μέρκελ», με τις προληπτικές προσαγωγές και τον αποκλεισμό ακόμα και των γονέων από το Σύνταγμα την ώρα που τα παιδιά τους παρέλαυναν. (όσο και αν μου είναι εντελώς αντιπαθητικές τέτοιου είδους εορταστικές φιέστες.) Και σε αυτό το σημείο η ΔΗΜΑΡ απέτυχε μιας και παρέμεινε στην άχρωμη συμμετοχή της. 

Ίσως τελικά τα εργασιακά να μην αποτελούν την κόκκινη γραμμή αλλά την κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα "αποκαταστήσει" το όνομα της ΔΗΜΑΡ στο παραδοσιακό αριστερό ακροατήριο που νιώθει οτι απώλεσε. Ίσως και την ευκαιρία απεγκλωβισμού της από κάτι που ξεπερνούσε τις αντοχές της. Μόνο που ο κίνδυνος δεν ήρθε από τα "αριστερά" της αλλά από εκεί που δεν υπολόγιζε. Με το Πασοκ να φυλλοροεί αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα η ΔΗΜΑΡ θα έχει "καταφέρει" να βρεθεί στις συμπληγάδες ανάμεσα στην «ηρωοποίηση» Σαμαρά και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε κανείς δεν θα θυμάται το οτι τόλμησε αλλά το οτι δεν μπόρεσε να υπερβεί τις "αριστερές" παιδικές της ασθένειες και φοβίες. Όχι στους ψηφοφόρους που ήλπιζε να μη χάσει. Αυτοί είναι καιρό στο ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην το κατάλαβε.. Σε αυτούς που ήλπιζαν στην προοπτική μιας ευρωπαϊκής αριστεράς με κυβερνώσα προοπτική. Αλλά μάλλον όλος αυτός ο κόσμος είναι συνηθισμένος στα χαμένα όνειρα.


Read more: http://antilogos-leonidas.blogspot.com/2012/11/blog-post.html#ixzz2B3MzNAlJ

Σχόλια

  1. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι για έναν πολιτικά ώριμο άνθρωπο να το δεχτεί, αλλά είμαστε σε μια ιστορική στιγμή τόσο ειδικών προδιαγραφών που οτιδήποτε μεταρρυθμιστικό πρέπει να συναντηθεί σε 1 (έναν, ein, un, one...) χώρο.

    Υπάρχουν εταιρείες ειδικού σκοπού, εδω πρέπει να υπάρξει κόμμα ειδικού σκοπού, με συγκεκριμένο, ευρωπαικό προσανατολισμό.

    Οτιδήποτε άλλο είναι πολυδιάσπαση ενός χώρου που ενώ δυνητικά θα μπορούσε να είναι πλειοψηφικός, περιφέρεται καταπτοημένος και μουρμουρίζοντας εωστρεφώς δεξιά και αριστερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προφανώς και η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει περισσότερα εξωκοινοβουλευτικά και τεχνοκρατικά μέλη, απαλλαγμένα πελατειακών σχέσεων. Αλλά δεν παλεύει να σωθείμόνο η χώρα, αλλά και το πολιτικό σύστημα. Συνεπώς κόψε και πάλι κόψε, αλλά μην κάνεις μεταρρυθμίσεις μπας και δώσει την ελπίδα ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι. Αλλά η ΤΡΟΙΚΑ το κατάλαβε και σε δυο χρόνια η ΕΛΛΑΔΑ θα είναι άλλο πράμα. Καλύτερο ή χειρότερο δεν ξέρω, αλλά άλλο.

      Διαγραφή
    2. Λεωνίδα, δεν είχα στο μυαλό μου πρωτίστως τεχνοκρατικά μέλη στην κυβέρνηση. Είχα ένα κόμμα που θα φέρει μαζί μεταρρυθμιστές από όλους τους χώρους, πέραν αριστεροδεξιών διακρίσεων. Μιά σύνθεση βασισμένη σε πραγματισμό με στόχο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Και αν αυτή σταθεροποιηθεί, οι διαφορές θα επανακάμψουν, αλλά σε εντελώς άλλο πλαίσιο. Αλλιώς παίζουμε το παιχνίδι των παλαβών και των κλεφτών.

      Διαγραφή
    3. Αυτό φίλε θ΄αργίσει. Αυτό το κόμμα του ορθολογισμού πέρα από αριστερές και δεξιές αγκυλώσεις θα είναι το κόμμα της λύσης. Αλλά βλέπεις και συ πόσο μακρυά είμαστε. Το πολιτικό σύστημα δεν επιλέγει λύσεις αλλά χάος που βοηθά ομάδες κάστες και συμφέροντα να επιβιώνουν ανενόχλητα. Ακόμα και τώρα θα δεις ότι στις ιδιωτικοποιήσεις δεν θα γίνει άνοιγμα αγορών αλλά ιδιωτικά μονοπώλια.

      Διαγραφή
  2. Λουκάς Καραογλάνης2 Νοεμβρίου 2012 στις 11:47 π.μ.

    Δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι. Η ΔΗΜΑΡ εγκλωβίστηκε σε μία κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να βγει ή θα βγει με πολύ βίαιο τρόπο (π.χ. αν η τρόικα απαιτήσει υπογραφές στο 3ο μνημόνιο και από τους τρεις αρχηγούς ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της δόσης).
    Κατά τη γνώμη μου το λάθος της ΔΗΜΑΡ είναι στρατηγικού χαρακτήρα:επιλέγοντας την είσοδο στην κυβέρνηση,ουσιαστικά έκοψε όλες τις γέφυρες με το ΣΥΡΙΖΑΙΟ-παρελθόν της και όλους αυτούς που είναι το προνομιακό του ακροατήριο. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος που στις σημερινές συνθήκες ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ να εκτιμήσει την στάση της ΔΗΜΑΡ(αριστεροί Κρατζαφέρηδες,μνημονιακοί και άλλα γραφικά).Αυτό η ηγετική ομάδα δεν το κατανοεί ή αν το κατανοεί τα παλιά "χούγια" δεν είναι εύκολο να φύγουν.Το στρατηγικό λάθος λοιπόν, είναι ότι απευθύνεται σε λάθος ακροατήριο: το προνομιακό ακροατήριο της ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να είναι ο σοσιαλδημοκρατικός/μεταρρυθμιστικός χώρος που μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ(αν κάνουμε την παραδοχή ότι το ΠΑΣΟΚ ή μέρος του εξέφραζε αυτό το χώρο)μένει ορφανός. Και δυστυχώς αυτή η επαμφοτερίζουσα στάση(και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα) θα την αποκόψει και από αυτόν το χώρο.
    Οπότε,νομίζω, δύο δρόμοι μένουν:ή βρίσκει έναν έντιμο συμβιβασμό για τα εργασιακά,στηρίζει πλήρως (και με στελέχη πρώτης γραμμής εντός της κυβέρνησης)την επιλογή της και προωθεί πραγματικά μεταρρυθμιστικές πολιτικές ή παραμένει ως έχει μετέωρη και συνθλίβεται από τις μη επιλογές της.

    Συγγνώμη για την μακροσκελή ανάρτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αν δω το επιχείρημα στην προέκταση του, αν καταλαβαίνω καλά σημαίνει , ψηφίστε το " πακέτο" γιατί έτσι και αλλιώς έχετε δεχθεί άλλα.Ας μου επιτρέψετε να δω το επιχείρημα ατελές, γιατί τότε κάλλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι στα πλαίσια ενός συνεχούς συμβιβασμού , τα "άλλα " είναι το κόστος για να διασωθεί το μέγιστο : τα εργασιακά.Το επιχείρημα μάλλον στηρίζεται στη γνωμάτευση ότι η ΔΗΜΑΡ είναι ατελής, οπότε ανα πάσα στιγμή κάποιος μπορεί να βρίσκει σφάλματα αενάως.Το αδιέξοδο που διαφαίνεται μάλλον δεν έχει σχέση με την κομματική επιβίωση της ΔΗΜΑΡ ( έχει τις λιγότερες απώλειες από τους κυβερνητικούς) αλλά από την ανεπάρκεια των Ευρωπαϊκών Ελίτ, οι οποίες δεν ξέρουν τι κάνουν στην Ελλάδα.Καλώς η κακώς η αυτονομία της εσωτερικής πολιτικής είναι περιορισμένη.Και ο Σύριζα στην κυβέρνηση θα εξαρτηθεί πολιτικά από τις βουλές της Μέρκελ.Αυτό που βλέπουμε είναι η διάλυση της τελευταίας προοπτικής , με πρωτοβουλία ή απουσία πρωτοβουλιών των Δανειστών.Όσο παίζει η ΔΗΜΑΡ αλλο τόσο χαζεύουν οι δανειστές, οποίοι είναι πολύ πιο "χαμένοι" από ότι ένα μικρό κεντροαριστερά κόμμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη το πρόβλημα με τη ΔΗΜΑΡ είναι ότι μάλλον θα είναι απούσα από τη διδικασία των μεταρρυθμίσεων που θα είναι σημαντικές λόγω της τρόικα. Οι δανειστές δεν είχαν σχέδιο αλλά έχω την εντύπωση ότι τώρα έχουν αποφασίσει να κυβερνήσουν αυτοί με τη βοήθεια ενός κεντροδεξιού μορφώματος και τη ΔΗΜΑΡ δεν την έχουν ανάγκη. ΘΑ δούμε όπως λες και συ.

      Διαγραφή
  4. Είμαι υπερήφανος όχι γιαυτό το ιστολόγιο αλλά για τους φίλους που σχολιάζουν. Τι να πρωτοσχολιάσω από τόσο ακριβή και εύστοχα σχόλια που αναδεικνύουν τον πλούσιο προβληματισμό του χώρου μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ένα πολύ απλό σχόλιο-ερώτημα: δηλαδή η ΔΗΜΑΡ θα ψηφίσει ασμένως τον προυπολογισμό με τα δημοσιονομικά μέτρα που περιλαμβάνει κι μας κάνει τη δύσκολη δήθεν για τα εργασιακά;;

    η ΔΗΜΑΡ κι ο πρόεδρός της έκανε το λάθος που έκαναν όλοι όσοι διαπραγματεύθηκαν με την τρόικα, εμμέσως ή αμέσως. Θεώρησαν δηλαδή ότι με παλαιοκομματικά τρικ θα μπερδέψουμε ή θα ξεγελάσουμε τους "βλάκες" ξένους. Αμ δε...
    Είτε μας αρέσει είτε όχι ο δανειστής πάντα έχει το πάνω χέρι...
    Πέραν τούτου, ήταν θανάσιμο λάθος της ΔΗΜΑΡ να υποτιμήσει τη σημασία των δεσμεύσεων της προηγούμενης κυβέρνησης Παπαδήμου...
    τα μέτρα που συζητάμε από τον Ιούνιο, ήταν ήδη ψηφισμένα.
    άρα είτε τα περνάς γρήγορα στο Κοινοβούλιο το καλοκαίρι ώστε να είσαι έτοιμος ως χώρα να διαπραγματευθείς με τους ξένους τη στιγμή που λαμβάνονται οι κρίσιμες αποφάσεις (δηλαδή τώρα)είτε δεν συμμετέχεις στην κυβέρνηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λουκάς Καραογλάνης2 Νοεμβρίου 2012 στις 2:23 μ.μ.

    Αγαπητέ Λεωνίδα,εκτός από τα καλά λόγια,νομίζω θα ήταν καλύτερα για όλους, τα σχόλια να λαμβάνονταν και υπόψη από την ΔΗΜΑΡ.Τουλάχιστον σαν εργαλείο προβληματισμού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Λουκά αν θέλει η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ μπορεί να τα διαβάσει και φαντάζομαι ότι κάποια μέλη της το κάνουν. ΤΗ Δευτέρα έχουν ΚΕ και θα προσπαθήσω να μεταφέρω στοιχεία αυτού του προβληματισμού. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανέτοιμος να κυβερνήσει η ΔΗΜΑΡ ήταν εξίσου ανέτοιμη να συγκυβερνήσει. Η κυβέρνηση απεδείχθει κακή κυβέρνηση στους χειρισμούς με την τρόικα, κακή στις οριζόντιες περικοπές τις οποίες η ΔΗΜΑΡ αποδέχθηκε και κάκιστη στις μεταρρυθμιστικές (μη)επιλογές. Στα πλαίσια αυτά η τροικα ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Αλλά όπως γράφει και ο φίλος μου ο LLS οι δανειστές υποτιμούν το πολιτικό στοιχείο στη χώρα και κοιτούν μόνο τους δείκτες και τους κωδικούς.
      Αν θες όμως τη γνώμη μου με μια κουβέντα: κΑμιά Αριστερά στην Ελλάδα,δεν μπορεί να αποδεχθεί μεταρρυθμίσεις φιλελεύθερης κατεύθυνσης έστω και αν είναι ορθολογικές και προφανείς για τη δεδομένη χώρα. Ο κρατισμός είναι μέσα της. Αυτή είναι η αιτία της όποιας κρίσης. Ηδη η ΔΗΜΑΡ υπερέβει τον ευατό της. ΘΑ δούμε αν το τζίνι της δώσει ακόμα μια ευκαιρία. Είμαι αισιόδοξος. Να είσαι και συ φίλε.

      Διαγραφή
  7. Λεό, έχεις δίκιο για τον έμφυτο κρατισμό της ελληνικής Αριστεράς.
    Ίσως η συγκυρία είναι κατάλληλη για να προβληματιστούμε ως προς τον ορισμό της έννοιας "Αριστερά" -ευτυχώς, δεν είναι ταυτόσημη για όλους.
    Μπορεί, ένα σοβαρό lef liberal μόρφωμα να αποδειχτεί ότι έχει καλύτερες προοπτικές, απ'ό,τι αυτή τη στιγμή φανταζόμαστε.

    Κατά τα άλλα, η ΔΗΜΑΡ καλούτσικα τα έχει πάει, δεδομένων πάντοτε των ελλείψεων και των ορίων της. Τις τελευταίες μέρες όμως έχει αυτο-μπουρδουκλωθεί και κινδυνεύει να πετάξει στο νεροχύτη και το μωρό μαζί με τα απόνερα.

    Κατά τη γνώμη μου, η ΔΗΜΑΡ είναι, ούτως ή άλλως, λίγη για την παρούσα συγκυρία -πώς θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά;
    Όμως εκφράζει έναν χώρο με πολλά καλά στοιχεία και από κει θα μπορούσαν να προκύψουν ενδιαφέροντες πολιτικοί μετασχηματισμοί και συνεργασίες.

    Αλίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και κάτι ακόμη: Υπάρχει ένα είδος μνησικακίας στην κριτική που ασκείται στη ΔΗΜΑΡ. Κάτι του τύπου: "Συγκυβέρνηση ήθελες; Λούσου την τώρα!". Λες και η συμμετοχή στην κυβέρνηση αποτελεί αμάρτημα, για το οποίο η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να πληρώσει για να εξιλεωθεί.

    Η στάση αυτή -εκτός των άλλων- είναι και άδικη. Η ΔΗΜΑΡ δεν μπήκε στην κυβέρνηση αποβλέποντας σε κομματικά οφέλη -αντίθετα, μπήκε π α ρ α β λ έ π ο ντ α ς το βέβαιο πολιτικό κόστος. Και το έκανε αναλαμβάνοντας τή γνωστή τεράστια ευθύνη. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό!
    Πιστεύω μάλιστα ότι πολλών από τους σημερινούς μνησίκακους έτρεμε το φυλλοκάρδι τους μην τυχόν η ΔΗΜΑΡ δεν προσχωρήσει στο κυβερνητικό σχήμα και βρεθούμε στο χάος. Ακόμη και πολλοί Συριζαίοι είμαι βέβαιη ότι το έτρεμαν αυτό.

    Αλίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλίκη όλα όσα γράφεις είναι σωστά και συμφωνώ. Η ΔΗΜΑΡ σαν αριστερό κόμμα με αναφορές στην αριστερή παράδοση έχει δυστυχώς το γονίδιο του κρατισμού ισχυρό. Αυτό την εμποδίζει να δει την επόμενη μέρα καθαρά. Αυτή είναι η ένστασή μου αλλά δεν θέλω να τη γράψω τώρα

      Διαγραφή
  9. Αγαπητοί φίλοι,
    Το δικό μου πρόβλημα δεν είναι γιατί έγινε, πως έπαιξε και σε τι αποβλέπει η ΔΗΜΑΡ - κόμμα είναι, με όλες τις ασθένειες των κομμάτων...
    Το δικό μου πρόβλημα είναι πόσους σοβαρούς, ικανούς και ελεύθερους στη σκέψη ανθρώπους κουβαλάει η ΔΗΜΑΡ, το ότι έμεινε από το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ (δεν αναφέρω τα υπόλοιπα γιατί στο νου μου αποκλείονται αυτόματα από το παρόν σκεπτικό...)
    Το δικό μου πρόβλημα είναι, αν θεωρήσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι σοβαροί, ικανοί και ελεύθεροι στη σκέψη σε κάθε ένα από τα παραπάνω κόμματα, πόσο "ελεύθεροι" είναι να προβάλουν τις απόψεις τους και δεν πνίγονται από την κομματική σκοπιμότητα των υπόλοιπων φελλών...
    Το δικό μου πρόβλημα, πρόβλημα του καθενός μας, πρόβλημα του τόπου τούτου είναι ότι το κάθε κομματικό μαγαζί πουλάει αυτό που έχει στην αποθήκη και με τον τρόπο που έμαθε από τα γενοφάσκια του...
    ... και για ν' αλλάξει νοοτροπία χρειάζονται συστατικά που δεν τα διαθέτει κανένα τους...
    1. ποιο κόμμα έχει μια ολοκληρωμένη θεώρηση του ελληνικού προβλήματος? (μη βιαστείτε... το ελληνικό πρόβλημα ΔΕΝ είναι μόνο το οικονομικό...)
    2. ποιο κόμμα έχει μια ολοκληρωμένη γνώση των διεθνών ισορροπιών? (μη βιαστείτε... ΔΕΝ αναφέρομαι μόνο στις "αγορές" κλπ κλπ)
    3. ποιο κόμμα έχει μια ολοκληρωμένη θέση για το τι σημαίνει ανάπτυξη στην Ελλάδα? (μη βιαστείτε... ανάπτυξη ΔΕΝ είναι μόνο η οικονομική...)
    4. ...
    ...
    ?. ακροτελεύτιο: ποιο κόμμα έχοντας αυτά και άλλα πολλά στο πνεύμα του, μπορεί να δώσει στον πολίτη Πραγματική Ελπίδα, Αληθινό Όραμα, κουράγιο να αλλάξει νοοτροπίες - έτσι ώστε η χώρα μας να πάρει μπρος και λειτουργήσει ?

    Αν, σοβαρά μιλώντας, καταλήξουμε ότι δεν υπάρχει τέτοιο κόμμα, τι περιμένετε από οποιαδήποτε κυβέρνηση όσα και όποια κόμματα την αποτελούν?

    Αγαπητοί φίλοι,

    ας πάψουμε να ασχολούμαστε με το τι έκανε ο ΦΚ (απ' όσα γνωρίζουμε και από άλλα τόσα που δεν είναι ευρέως γνωστά...), ο ΕΒ (που έκανε το μαγαζί του λαμπόγυαλο), ο ΑΣ (που περιορίζοντας τον λαϊκισμό του κινδυνεύει από τους Βρούτους), ο ΑΤ (που άλλα πιστεύει κι άλλα τον κάνουν να πει)
    αυτά είναι τα εύκολα...
    ας ασχοληθούμε με το πως θ' αλλάξει νοοτροπίες ο Έλληνας πολίτης, πως θα σηκώσει τα μανίκια και θα χαμογελάσει στη δύναμή του αφήνοντας στην άκρη πόνο, μιζέρια, μισαλλοδοξία ...
    ...
    ουτοπική πρόταση αλλά ο τόπος είναι εδώ και τα "ου" χρειάζεται να γίνουν ΝΑΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίκιο έχεις Περικλή, δίκιο έχεις

      Διαγραφή
    2. @ Pericles: "κάθε κομματικό μαγαζί πουλάει αυτό που έχει στην αποθήκη του με τον τρόπο που έμαθε από τα γεννοφάσκια του": Ευστοχότατη διατύπωση!!!

      Αλίκη

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία