Όταν είναι φάλτσες οι εποχές, εμείς να παίρνουμε τους ίσιους δρόμους



 Η Γεωργία Καρβουνάκη επιτίθεται μέσα σε «φάλτσες εποχές»  και ο Λεωνίδας Καστανάς αμύνεται στους «ίσιους δρόμους». Δυο φίλοι, ένα θέμα, δυο αντικρουόμενες απόψεις.

Φάλτσες εποχές

Γεωργία Καρβουνάκη

Ακούω ραδιόφωνο καθημερινά, πρωινή ζώνη, ενημερωτικό σταθμό της πόλης. Η ζωντανή εκπομπή επικαιρότητας εμπλουτίζεται από τηλεφωνήματα ακροατών, ο σφυγμός της κοινωνίας είναι εκεί.. και είναι αδύναμος. Μια κοινωνία που πνέει τα λοίσθια, που καταρρέει με πάταγο κάτω από το βάρος μνημονίων ων ουκ έστιν αριθμός, όπως φαίνεται. Μνημόνια που μάθαμε να τα μετράμε σαν πρωτάκια: πρώτο, δεύτερο, τρίτο, περιμένουμε τέταρτο, περιμένουμε πέμπτο, περιμένουμε έκτο.. και ούτω καθεξής.
Όσο αθώα πρωτάκια, όμως, κι αν είμαστε, δεν δικαιούμαστε να αγνοούμε ότι και η προ αριθμημένων μνημονίων περίοδος ήταν μνημονιακή. Ποιος μπορεί να μου βγάλει εμένα από το μυαλό ότι όλοι αυτοί που πήραν, με δόλιο συχνά τρόπο, την εξουσία δεν είχαν υπογράψει κρυφά από τον λαό μη αριθμημένα μνημόνια; Πώς να μην είμαι διαρκώς με τη σκέψη ότι η ένδεια στην οποία περιήλθαμε δεν ήταν προσχεδιασμένη με τη σύμπραξη όλων αυτών των πολιτικών (αν)ανδρων;
Αυτών που δεν αυτοκτονούν όταν υπογράφουν να διανέμεται γάλα στα σχολεία των υποσιτιζόμενων ελληνόπουλων - στα οποία ελληνόπουλα συμπεριλαμβάνω και τα παιδάκια μεταναστών που βρέθηκαν σ’ αυτό τον τόπο κατά λάθος ή εξεπίτηδες .
Αυτών που δεν κάνουν χαρακίρι όταν τόσες χιλιάδες πολιτών έχουν επιλέξει να φύγουν από τη ματαιότητα αυτής της χώρας.
Αυτών που δεν φαρμακώνονται όταν οι μανάδες δίνουν τις οικονομίες τους για να αγοράσουν εισιτήριο μονής διαδρομής για τα παιδιά τους προς τις χώρες που μπορούν να τα θρέψουν.
Αυτών που δεν ψάχνουν σκοινί και σαπούνι για να κρεμαστούν όταν βλέπουν στις ουρές των συσσιτίων ανθρώπους με σκυμένο το κεφάλι, που αισθάνονται ότι έχασαν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας όταν αναγκάζονται να ζητούν βοήθεια για το αυτονόητο: ένα πιάτο φαϊ.
Αυτών που μέσα από την ασφάλεια του πολυτελούς αυτοκινήτου τους, που το οδηγεί συνήθως ο αστυνομικός τους, αυτός που κανονικά έπρεπε να προστατεύει τον πολίτη, γίνονται μάρτυρες μικρών ή μεγαλύτερων εγκλημάτων του δρόμου για πέντε ευρώ.
Πού ζουν όλοι αυτοί και γιατί να ζουν ενώ καθημερινά περιμένουμε την αυτοκτονία της ημέρας από ανθρώπους που έφτασαν στο έσχατο σημείο απελπισίας;
Γιατί όταν αυτοί αρρωσταίνουν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη υψηλής ποιότητας ενώ ο κόσμος γύρω στερείται και τη στοιχειώδη; Γιατί αυτοί μπορούν και πηγαίνουν σε εστιατόρια, θέατρα, σινεμά, ταξίδια όταν ο πατέρας δεν έχει να δώσει 5 ευρώ στο παιδί του να πάει να πιει ένα καφέ με την παρέα του; Γιατί τα παιδιά τους πάνε σε ιδιωτικά σχολεία τη στιγμή που η παιδεία είναι διαλυμένη; Γιατί εξακολουθούν να συντηρούν τα ακριβά μαγαζιά ένδυσης και υπόδησης όταν ο πολύς κόσμος ντύνεται με τα αποφόρια των άλλων;
Πού είναι η (αυτο)τιμωρία που αρμόζει στις πράξεις τους; Ανεξάρτητα από το αν καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα ή όχι στη συνείδησή μας είναι συνεργοί όλοι στο έγκλημα κατά του λαού.
Και για να προλάβω τον αντίλογο περί ανικανότητας και ηλιθιότητας που τους δίνει ελαφρυντικά προτείνω οι έξυπνοι και ικανοί, ως συνεργοί σε εσκεμμένο έγκλημα με σκοπό το ίδιον όφελος, να κάνουν χαρακίρι οι δε ηλίθιοι και ανίκανοι να κλειστούν σε άσυλο πριν τους δούμε δημάρχους, περιφερειάρχες, διοικητές ΔΕΚΟ.
Το ραδιόφωνο δίνει βήμα στον πολίτη. Ύστερα κάνει διαφημιστικό διάλειμμα. Η ζωή πασπαλίζεται με κουραμπιεδόσκονη και όλα τα αγαθά που οι άνθρωποι δε μπορούν πια να αποκτήσουν παρελαύνουν σε σποτάκια πολλά υποσχόμενα που εναλλάσσονται ανά λίγα δευτερόλεπτα. Διαφημίσεις, ντυμένες μουσικά με χριστουγεννιάτικες μελωδίες, που μας θυμίζουν ότι έρχονται οι κατεξοχήν καταναλωτικές ημέρες. Όπως τότε που οι γονείς είχαν δουλειά και μισθό και δώρο Χριστουγέννων. Όπως τότε που, επικουρικά, οι μεγάλες μας φίλες, οι τράπεζες, έδιναν αφειδώς και ανεξέλεγκτα εορτοδάνεια, βασιζόμενες στην καταναλωτική ανάγκη μιας στερημένης γενιάς που επιθυμούσε διακαώς να αποκτήσει όσα της έταζαν οι τηλεοπτικές διαφημίσεις πάντα σύμφωνα με τα πρότυπα των εκπομπών λάιφ στάιλ. Ποιος έβαζε, άλλωστε, φραγμούς στην ηθική των τραπεζικών προϊόντων; Το κράτος; Ποιο κράτος;
Ας μην αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί οι χριστουγεννιάτικες μελωδίες του ραδιοφώνου μου φαίνονται τόσο φάλτσες φέτος. Μήπως φταίνε οι μουσικοί, τα αυτιά μου, τα ερτζιανά; Όχι. Φταίει η φάλτσα εποχή που ζούμε, φταίνε οι φάλτσες μας ζωές, φταίνε, τελικά, οι φάλτσες μας επιλογές. Εμείς επιλέξαμε να μας κυβερνούν αυτοί που δεν θα κάνουν χαρακίρι ενώ θα έπρεπε.
Μήπως να το ζητήσουμε ως δώρο από τον Άγιο Βασίλη που υποκρινόμαστε ότι πιστεύουμε και που υποκρίνεται ότι μας ικανοποιεί τις εορταστικές μας επιθυμίες;
υγ. Κι αν λαϊκίζω έχω κι εγώ το ελαφρυντικό μου : είμαι κομμάτι του λαού.. αυτού του λαού. Μιλώ κι άλλη γλώσσα πλην της λαϊκής καθομιλουμένης αλλά η οργή ποτέ δεν θα βρει καλύτερη γλώσσα για να εκφραστεί από αυτήν.
……………………………………….

Καιρός να πάρουμε τους ίσιους δρόμους 

Λεωνίδας Καστανάς

Διαφωνώ με τη λογική της καλής μου φίλης Γεωργίας. Aν είχαμε υπογράψει νωρίτερα μνημόνια τώρα θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Θα είχαμε κάνει την πρέπουσα δημοσιονομική προσαρμογή, θα είχαμε περιορίσει τα ελλείμματα και η εσωτερική υποτίμηση δεν θα ήταν τόσο βάρβαρη. Οι πένητες θα ήταν λιγότεροι και το κράτος πιο ισχυρό ώστε να μπορεί να τους βοηθήσει. Τα μνημόνια είναι ο αγωγός που μας φέρνει το οξυγόνο. Χωρίς αυτά, χώρα σήμερα δεν θα υπήρχε. Δεν είναι τα καλύτερα, αλλά είναι αυτά που έχουμε και αναπνέουμε.
 Διαφωνώ με τη λογική των κακών πολιτικών ανδρών και γυναικών που με τη βία μας οδήγησαν έως εδώ. Είναι η λογική των αγανακτισμένων που θέλει να δώσει άλλοθι στους πολίτες και να χρεώσει τα πάντα σε κάποιους άλλους είτε αυτοί είναι οι πολιτικοί του δικομματισμού, είτε οι ξένοι, είτε οι μασόνοι κλπ. Που θέλει να μηδενίσει την ατομική ευθύνη που έχει ο καθένας μας. Δεν είναι αυτή η πρόθεση της ΓΚ, αλλά έτσι ακούγεται. Κανείς δεν μας πήγε στην καταστροφή, εμείς πήγαμε. Δεν επιλέξαμε λάθος πολιτικούς. Λάθος ήταν η κοινωνία μας. Όλοι μας οι πολιτικοί, όλα μας τα κόμματα (εκτός του ΚΚΕ) την ίδια πολιτική είχαν. Περισσότερα δανεικά, περισσότερες παροχές, περισσότερα κρατικά έξοδα, περισσότερη κατανάλωση. Την ίδια άποψη είχαν και οι φιλόσοφοι, οι καλλιτέχνες, οι χρηματιστές, οι οδοκαθαριστές, όλοι. Οι πολιτικοί ήμασταν εμείς, στην ουσία εκλέγαμε και εκλέγουμε κάποιους από μας για να μας κυβερνήσουν. Δες τον τραγελαφικό βουλευτή Ταμήλο. Κάποιοι εν μέσω κρίσης τον ψήφισαν και τον εξέλεξαν. Ο αδηφάγος Άκης ήταν το Νο 2 στο Πασόκ επί 30 χρόνια. Μέχρι χτες είχαμε την τάση από όλους αυτούς να  διαλέγουμε συνήθως τους χειρότερους, αλλά και αυτό είναι δείγμα της παιδείας μας. Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι σήμερα κάποιες και κάποιοι ξύπνησαν, είδαν, κατάλαβαν, ενώ πολλές και πολλοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το πάρτι μπορούσε να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί με μια άλλη κυβέρνηση και ένα άλλο κόμμα στην εξουσία.

Διαφωνώ και με το ρόλο των τραπεζών. Οι τράπεζες θέλουν να πουλήσουν και σε δανείζουν. Σε πιέζουν με κάθε νόμιμο τρόπο να δανειστείς, να μπεις στο κόλπο. Το ίδιο κάνει και η διαφήμιση. Προσπαθεί να σε πείσει να αγοράσεις, πράγματα που πωλούνται νόμιμα. Το ίδιο και η τηλεόραση. Δεν υπάρχει κάτι ηθικό ή ανήθικο σε αυτό. Είναι ο κανόνας της αγοράς. Σου προσφέρουν και συ επιλέγεις. Το θέμα είναι αν είσαι τόσο αφελής ώστε να τσιμπάς και να δανείζεσαι ενώ δεν σε παίρνει. Είναι ατομική η ευθύνη. Θα πρέπει βέβαια να υπάρχουν μηχανισμοί που να σε ενημερώνουν ότι αυτό που κάνεις είναι επικίνδυνο και μπορείς να βρεθείς εκτεθειμένος. Αλλά ποιος να στο πει αυτό και ποιος να τον πιστέψει; Σε μια χώρα μαζικής καταναλωτικής υστερίας, ποιος να έλεγε στους πολίτες μη δανείζεστε γιατί μπορεί αύριο να γυρίσουν τα πράγματα και να χάσετε τη δουλειά, το εισόδημα και το σπίτι σας. Θα πήγαινε φυλακή για έσχατη προδοσία.
Θυμάμαι την εποχή του χρηματιστηρίου. Ο κοσμάκης που είχε πολλαπλασιάσει τα χρήματά του και από απληστία έμενε ακόμα μέσα,  όταν το χαρτί γύρισε και οι υπεραξίες έπεφταν, διαμαρτυρότανε ότι τον κλέβουν τα λαμόγια.
Και βέβαια υπάρχει σημαντική ευθύνη των πολιτικών και πνευματικών ταγών. Αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι δεν είχαν ιδέα για το τι μας περίμενε. Εδώ δεν ήξεραν άνθρωποι που κυβερνούσαν κολοσσούς, όπως η Lehman Brothers, θα ήξεραν οι εγχώριοι πολιτικοί; Είναι εύκολο να είσαι μετά Χριστό Προφήτης. Το πολιτικό μας σύστημα φρόντιζε την πάρτη του και την πάρτη των εκλεκτών του, αδιαφορώντας για το αύριο της χώρας, για τις γενιές που έρχονταν από πίσω. Το ίδιο έκαναν και οι πολίτες στο μέτρο που μπορούσαν. Έπαιρναν το ψαχνωμένο κόκαλο που έπεφτε από το τραπέζι των αρχόντων και τους ψήφιζαν μαζικά για να συνεχίσουν το ίδιο πάρτι. Ελάχιστα όμως από τα πολιτικά στελέχη  ήξεραν το τι θα συμβεί. Η Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες, εκτέθηκαν εν σώματι στους κινδύνους της καπιταλιστικής αγοράς μέσα από τη μανία τους κέρδους και της κατανάλωσης, χωρίς να βάζουν στα προγράμματά τους τη πιθανότητα της ύφεσης. Οι δείκτες ήταν μόνο για να ανεβαίνουν.

 Αν κάτι μας απομένει είναι να αποδεχθούμε την πραγματικότητα, να συμβιβαστούμε με τη λιτότητα και να πασχίσουμε να την κάνουμε δίκαιη. Γιατί είναι άδικη. Να σταθούμε αλληλέγγυοι σε όσους πραγματικά υποφέρουν. Ακόμα και σε κείνους που ξανοίχτηκαν ενώ δεν έπρεπε και τώρα ζορίζονται. Να αναζητήσουμε τρόπους επιβίωσης ατομικά και συλλογικά. Αυτό που πρέπει να μας εξοργίζει και να μας κινητοποιεί είναι ότι όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις αδιαφόρησαν για τους αδύναμους και τους άνεργους και πάσχισαν να περισώσουν τα προνόμια των ευνοημένων και των ισχυρών. Να διαλέξουμε άλλους πολιτικούς για να μας κυβερνήσουν  με κριτήρια σοβαρά. Την καθαρότητα, το σχέδιο εξόδου, την κατάρτιση και την διοικητική  ικανότητά. Όχι την ένταση της φωνής, τις υποσχέσεις, το λαϊκισμό. Αλλά αν αυτό είναι αδύνατο (που μάλλον είναι) ας κοιτάξουμε να (αυτό)οργανωθούμε, να συνεργαστούμε και να μη χάνουμε ποτέ το θάρρος και την αισιοδοξία μας. Οι εποχές είναι δύσκολες και θα οι δυσκολίες θα διαρκέσουν. Η μόνη έξοδος είναι ο ίσιος δρόμος. Καιρός να τον πάρουμε.     



Σχόλια

  1. Αγαπημένε φίλε Λεό, σε μεγάλο βαθμό συμφωνώ μαζί σου. Η αλήθεια βρίσκεται, όμως, κάπου ανάμεσα στην άποψή μου και την άποψή σου. Όσο ακραία ακούγονται τα λεγόμενά μου άλλο τόσο είναι και τα δικά σου.
    Όπως είπες κι εσύ “Το πολιτικό μας σύστημα φρόντιζε την πάρτη του και την πάρτη των εκλεκτών του, αδιαφορώντας για το αύριο της χώρας, για τις γενιές που έρχονταν από πίσω”
    Πού ακριβώς βρίσκεται η διαφωνία μας την οποία και προαναγγέλλεις στην πρώτη σου κιόλας πρόταση;
    Μια υγιώς διοικούμενη κρατική μηχανή διαχειρίζεται τα κρατικά έσοδα, τα δάνεια, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας με γνώμονα το συμφέρον του πολίτη. Το να έχει παροχές ο πολίτης από το κράτος είναι το αυτονόητο.
    Ένας πολιτικός πρέπει να εκλέγεται με βάση τις ικανότητές του να το πράξει. Στην Ελλάδα δεν είναι υποψήφιοι όποιοι από τα εκατομμύρια ικανών ή και ανίκανων πολιτών το επιθυμούν αλλά οι εκλεκτοί του κομματικού μηχανισμού, ο οποίοι βρέθηκαν σε υψηλή σειρά κατάταξης σ’αυτόν συχνά με τρόπους που δεν θα ήθελε να ξέρει κάποιος, που καλούν κατόπιν τον πελάτη τους, τον ψηφοφόρο, να τους σταυροδοτήσει. Αντί να του υποσχεθούν, και να το πράξουν εν τέλει, μια καλύτερη ζωή σε μια υγιή χώρα, του υπόσχονται μια θέση στο δημόσιο, μια επιδότηση για προϊόν που δεν παράγει, μια ασυλία για τις έκνομες πράξεις του. Ο πολίτης, έχοντας την προοπτική άμεσα μπροστά του, εκλέγει τον πολιτικό. Αν θεωρούνται συνυπεύθυνοι δεν είναι πενήντα πενήντα το ποσοστό. Τον μεγαλύτερο βαθμό ευθύνης φέρει ο πολιτικός που έστησε το μαγαζάκι και τον μικρότερο ο πολίτης που μπήκε ως πελάτης.
    Ο λαός έχει τα χαρακτηριστικά του όχλου. Ο ρόλος του πολιτικού είναι να οργανώσει τον όχλο και να μετατρέψει το άναρχο καθεστώς σε ευνομούμενο κράτος.
    Το ίδιο συμβαίνει και με τις τράπεζες.Το είπες κι εσύ ότι θα έπρεπε να υπάρχει μηχανισμός που να ενημερώνει και να προστατεύει τον δυνάμει δανειολήπτη.
    Το αν είναι νόμιμος τρόπος πίεσης να βρίσκουν τα προσωπικά σου στοιχεία με άγνωστο σ’εμένα τρόπο και να σου τηλεφωνούν οποιαδήποτε, σχεδόν, ώρα του 24ώρου και να σε πιέζουν φορτικά να αγοράσεις το προϊόν τους τίθεται υπό διερεύνηση.
    Ποιος μηχανισμός, ποιος εισαγγελέας νοιάστηκε να μάθει πού βρήκαν το τηλέφωνό μου, π.χ., και με παίρνουν την ώρα που εργάζομαι, την ώρα που μαγειρεύω, την ώρα που κοιμάμαι, την ώρα που βρίσκομαι στο γιατρό, στο σινεμά, αλλού, και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν φορτικά την αδυναμία μου να αποκτήσω ένα αγαθό, είτε αυτό λέγεται αυτοκίνητο, είτε διακοπές, είτε τα σχολικά του παιδιού μου. Το αν έχω τη δυνατότητα να αποπληρώσω το έλεγξαν; Το αν έχω σώας τας φρένας και την αντιληπτική ικανότητα; Όχι, ποιος να τους το επιβάλει, άλλωστε, ποιος να τους ελέγξει;
    Σε ότι αφορά,δε, την κοινωνική αλληλεγγύη, σε ατομικό επίπεδο γίνονται πολλά, πάρα πολλά πράγματα. Πριν από λίγο ακόμα οι άνθρωποι έδιναν από το περίσσευμά τους. Τώρα δίνουν από το υστέρημά τους. Αυτή η ανθρωπιά μας σώζει ακόμα.
    Εν κατακλείδι, οι επερχόμενοι πολιτικοί θα πρέπει να συνυπογράψουν ένα νέο μεγάλο μνημόνιο: με τον λαό αυτή τη φορά. Τα προεκλογικά λόγια των μπαλκονιών είναι έπεα πτερόεντα.Υπογραφές, ποινικές ρήτρες, όλα όπως πρέπει για να ξέρουμε ποιος ζητά ευθύνες από ποιον και γιατί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οχι gogo διαφωνούμε κάπου συμφωνούμε σε πολλά. Αλλά ο λαός δεν είναι όχλος καθόλου. Αυτό μας μάθανε. Ο καθένας μας έχει ατομική ευθύνη. Το που βρήκαν το τηλέφωνο κλπ είναι λεπτομέριες. Στην ίδια λογική απαγόρευσε τις διαφημίσεις. Δεν υπάρχει λόγος να δαιμονοποιούμε ργαλεία της αγοράς που ακτά τα άλλα είναι χρήσιμα. Παιδεία χρειαζόμαστε και προστασία κοινωνική. Αλλά σε αυτήν τη χώρα, λίγο να χαλαρώσουμε πάλι το ίδιο πάρετι θα αρχίσει. Είναι ο τόπος το κλίμα, η ιστορία, η ορθοδοξία, η παράδοση. Βαλκάνια Ανατολή και λίγο από Ευρώπη. Εγώ ζητάω ένα ελληνικό καλιβινισμό αλλά αυτό είναι αδύνατο. Το πετυχαίνουν όμως στην Τουρκία. Άρα;

      Διαγραφή
    2. Ναι για την αλληλεγγύη τα πράγματα είναι καλά. Το βλέπω και στην Αθήνα. Οι άνθρωποι βοηθάνε. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις δουλεύουν και ειδικά τώρα στις γιορτές θα κάνουθν πολλά. Και ο Δήμος της Αθήνας πασχίζει. Για τους άλλους δήμους όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Υπάρχουν ελπίδες.

      Διαγραφή
  2. Οι τραπεζες εχουν μεγαλο μεριδιο ευθυνης και εξηγουμαι:
    Δανεια δεν εδωσαν μονο σε ουρακοταγκους.
    Bonus επερναν ολοι.Μεχρι και τον τελευταιο υπαλληλο.Μεχρι και μιζα εδιναν σε πολιτες αν τους πηγαιναν κοσμο για δανειο.
    Γνωριζω ανθρωπους που δεν ειχαν τσιγαρα να αγορασουν και εβγαζαν δανειο για κατοικια180.000€.Με ποια λογικη;
    Κερδοφορες οι τραπεζες μετα,με κερδος που δεν θα εισπρατονταν ποτε.Ουτε το κεφαλαιο.
    Θα λογοδοτησουν οι τραπεζες για αυτην τη συμπεριφορα;Γιατι δεν αναλαμβανουν την ευθυνη που τους αναλογει;
    Θα λογοδοτησει καποιοε εκτιμητης ακινειτων ,που εκτιμουσε σπιτι αξιας 20.000€ για 150.000€;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τις τιμές ακινήτων που εκτιμούσε η τράπεζα τις ανέβαζε η ζήτηση αγαπητέ μου φίλε. Όταν όλοι οι Έλληνες των δανεικών έφευυγαν μαζικά από την Κοκκικινά και το Περιστέρι και αγόραζαν μεζονέτα στα ΒΠ, πως να μην ανέβουν; Οι τράπεζες φταίνει για πολλά αλλά όχι γιαυτό. Ο μαλάκας φταίει που ήθελε ο κώλος του ΒΠ, γρασίδι και πισίνα. Ακόμα οι τιμές ψηλά είναι και ας μην υπάρχη καθόλου ζήτηση. Οι εργολάβοι έβγαλαν πολλά λόγω της φούσκας των ακινήτων. Και οι τράπεζες έβγαλαν περισσότερα αλλά βρήκαν και πάτησαν.
      Οι τράπεζες έδιναν δάνεια σε φτωχούς; Και βέβαια. Η κρίση στην Αμερική από που ήρθε;Από τις τράπεζες. Ποιοι νομίζεις ότι τις κυβερνούσαν; Το ίδιο άσχετοι που κυβερνούσαν και τις χώρες. Κέρδη έβλεπαν μόνο και όχι χασούρα. Ασχετοι θησαύρισαν. Αλλά γιατί; Γιατί υπήρχε πάντα ο μαλάκας που έβαζε το κεφάλι του στο ντορβά για ένα σπίτι κάπου in. ΚΑι μένα με έπαιρναν τηλέφωνο κάθε μέρα. Δεν τσίμπισα όμως. Συνεπώς ο καθένας έχει ατομική ευθύνη για τη ζωή του. Ακόμα και ο πρεζάκιας που ενώ ξέρει μπαίνει στο κόλπο. Δεν φταίει ο έμπορος, ο χρήστης φταίει, Τη δική του ζωή διαλύει. Απλά το κράτος όφειλε να ενημερώνει τον καταναλωτή για τα τραπεζικά προιόντα, Και δεν το έκανε γιατί ήταν και αυτό στην ίδια λογική. Τώρα πκληρώνουμε όλοι.

      Διαγραφή
  3. Αφωτίστου Φιλέλληνος, ΠΩΣ (ΔΕΝ) ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ (ΜΑΣ;)

    "ΙΙ. Μάιος 2013
    Η σκληρή πραγματικότητα, όπως εκφραζόταν από τις υποδείξεις-διαταγές των τεχνοκρατών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αρχικά και -στη συνέχεια- του Νομισματικού Ταμείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ιδρύθηκε με αφορμή την κρίση της ελληνικής οικονομίας, έχει ξεπεράσει την πλούσια φαντασία μου, όπως φαίνεται από την πρόβλεψη του τεύχους Ι, αφού αναφέρονται σε “θεραπεία σοκ' με πτώση 15% του ΑΕΠ το 1ο έτος της νέας θεραπείας, που θυμίζει την διατήρηση καρκινοπαθούς, κοντά στο τελευταίο στάδιο, υπό καταστολή για να μειωθεί η ραγδαία εξελισσόμενη καρκινογένεση, ώστε με χρήση πειραματικών φαρμάκων (λ.χ. από δηλητήριο σκορπιού) να παραταθεί –κατά τα - η άθλια, ομολογουμένως, ζωή του ασθενούς.
    Οι μισθοί στο Δημόσιο μειώθηκαν κατά 20%, οι συντάξεις κατά 25%, νοσοκομεία έκλεισαν, απολύθηκε προσωπικό, χαμηλο-συνταξιούχοι πέθαιναν. Ως αποτέλεσμα, ο στόχος μείωσης του ελλείμματος κατά έξη ποσοστιαίες μονάδες (από 14 στο 8%), όσες ήθελε και η ελληνική κυβέρνηση τώρα (!), επιτεύχθηκε. Παράλληλα εξαφανίστηκε το εμπορικό έλλειμμα. Ο δείκτης ανεργίας όμως εκτινάχθηκε στο 22%.
    Παλαιότερα , οι ξένοι οικονομικοί αναλυτές είχαν δεί μόνον το ορατό μέρος της κατάστασης στην χώρα μας. Ειδικά οι προτεστάντες έλεγαν 'οι Έλληνες πολιτικοί δεν βλέπουν το δημόσιο χρέος ως χρέος αλλά ως εθνικό εισόδημα' . Με την υψηλότερη διαφθορά, μαύρη και γκρίζα οικονομία στην Ε.Ε., της τάξης του 40%, τελικά πολλοί Έλληνες μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση. Το 2012, το επίσημο ΑΕΠ έπεσε 15%, αλλά αυτό σήμαινε ότι το συνολικό ΑΕΠ ήταν +40% -15% = +25% πάνω από το επίσημο.
    Για να μην αισθάνονται μειονεκτικά και - γενικώτερα - για να μην δημιουργείται καταναλωτικό ψυχολογικό τραύμα, ειδικά στον πληθυσμό έως 40 ετών, που είχε αναθραφεί και ενηλικιωθεί κυριολεκτικά “στα πούπουλα', ψηφίσθηκε ειδικός νόμος ότι στην αρχή και στο τέλος κάθε διαφημιστικού spot πρέπει να αναγράφεται με κόκκινα γράμματα προειδοποίηση π.χ. ' ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΠΡΟΪΟΝ ΑΥΤΟ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΟΧΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΑΝΩ ΤΩΝ 50.000 ΕΥΡΩ', ενώ ανάλογα ίσχυαν για τις έντυπες και υπαίθριες διαφημίσεις. Αυτός ήταν ο πιο επαναστατικός νόμος ταξικής συνείδησης. Δηλ. τώρα ένα αυτοκίνητο αξίας 100.000 ΕΥΡΩ το οδηγούσε ή ένας πραγματικά μεγαλοαστός ή ο αρχηγός σημαντικής συμμορίας.
    Όμως για την ικανοποίηση της ζήτησης σε καταναλωτικά προϊόντα-φίρμες και ιδιαίτερα για το ματαιόδοξο γυναικείο φύλο, τοπικοί επιχειρηματίες σε συνεργασία με την κυνηγημένη Ιταλική camorra από την ευρύτερη περιοχή της Νάπολης, αποφάσισαν από κοινού να επιχειρήσουν να στεγάσουν σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και βιοτεχνίες, την νέα ελληνική βιοτεχνία προϊόντων “μαϊμού', για όσα προϊόντα υπήρχε συγκριτικό πλεονέκτημα τοπικής παραγωγής, σε σχέση με τα αντίστοιχα κινεζικά ή ασιατικά....."

    http://www.poiein.gr/archives/9988/index.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία