Ο Σταύρος Λιβαδάς στη συνεδρίαση της ΚΕ ( 10/2/2013)

Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με την εισήγηση του Προέδρου.

Από πλευράς μου θέλω να θίξω κάποια σημεία που αφορούν το στίγμα του κόμματος, όπως διαμορφώνεται μέσα από το λόγο και τις πράξεις μας, ιδιαίτερα τη στάση μας σε δύσκολες και αποφασιστικές στιγμές αυτής  της κυβέρνησης (ψήφιση του νέου μνημονίου, συγχωνεύσεις οργανισμών, απεργίες μετρό, ή των εργαζομένων στην ακτοπλοΐα, κινητοποιήσεις αγροτών  κλπ).

Αν επιχειρήσει, λοιπόν,  ν’ αναζητήσει, κανείς, το νήμα που διαπερνά αυτές τις πράξεις και το στίγμα που αποτυπώνεται θα διαπιστώσει κάποιες παρεκκλίσεις και μικρές ασυνέχειες στην όλη πορεία και μια θολή εικόνα συνολικά. Αναδεικνύουμε ένα διακριτό και ποιο πρόσωπο, ως προς τους άλλους κυβερνητικούς συνεταίρους; Ποιο φιλεργατικό; Αριστερό; Φιλοευρωπαϊκό; Διεκδικούμε ένα σταθεροποιητικό ρόλο στην όλη πορεία της κυβέρνησης; Μιας κυβέρνησης, που μην ξεχνάμε, έχει έναν εξαιρετικά δύσκολο και σύνθετο ρόλο: να ηγείται, με σιγουριά και ασφάλεια, της εθνικής προσπάθειας  αποφυγής της χρεοκοπίας και παραμονής στην ευρωζώνη και να διασφαλίζει με τις αποφάσεις της  μια δίκαιη κατανομή των βαρών, δείχνοντας, παράλληλα, μια διαρκή μέριμνα αρωγής και ελάφρυνσης των ασθενέστερων.

Στο πρόσφατο παρελθόν, είχαμε μεταξύ μας διαφορετικές εκτιμήσεις για τη στάση που έπρεπε να κρατήσουμε ως κόμμα, απέναντι στο σταθεροποιητικό πρόγραμμα. Ευτυχώς, η οριακή υπερψήφισή του στη Βουλή, απέτρεψε να υπάρξουν οδυνηρές πολιτικές συνέπειες, από το δικό μας παρόν.

Πριν λίγες μέρες, με την επιστράτευση ή την επίταξη των εργαζομένων στις απεργίες του μετρό και της ακτοπλοΐας, αποτράπηκε η κλιμάκωση μιας κοινωνικής και η δημιουργία μιας πολιτικής κρίσης. Εμείς σ αυτά τα ζητήματα προτιμήσαμε να προτείνουμε …διάλογο.  Υπήρχε όμως περιθώριο να οδηγήσει ο διάλογος στην  αποδοχή κάποιων αιτημάτων και να επέλθει ένας συμβιβασμός; Δεν θα ακολουθούσε, απολύτως δικαιολογημένα, μια χιονοστιβάδα διεκδικήσεων και των άλλων εργαζομένων, που θίγονται από τα μέτρα; Δεν θα ‘μπαινε  σε μείζονα κίνδυνο, τότε, όχι μόνο το σταθεροποιητικό πρόγραμμα, αλλά και η  ίδια η κυβέρνηση;

Τώρα, έχουμε μπροστά μας πολύ δύσκολα προβλήματα που απαιτούν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις : έχουμε το φορολογικό, το σχέδιο Αθηνά, κ.α.. Υπάρχει, επίσης, η ανάγκη μιας κοσμογονίας που πρέπει να γίνει για την ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης και τον εξορθολογισμό του κράτους,. Αντιλαμβανόμαστε πως αυτό  συνεπάγεται μεγάλες συγχωνεύσεις και αναδιαρθρώσεις υπηρεσιών και οργανισμών και επομένως, αναπόφευκτα, αυτό θα έχει συνέπειες για κάποιους εργαζόμενους. Τι στάση θα κρατήσουμε  απέναντι σ’ αυτό το μείζον και δυσεπίλυτο πρόβλημα; Δεν αρκεί να μείνουμε, μόνο, στην ανάγκη διαβούλευσης με τους εργαζόμενους και να διατυπώνουμε το ορθό αίτημα να μη γίνουν απολύσεις. Αν συμφωνούμε πως δεν πρέπει, επ’ ουδενί, να ανασταλεί το σχέδιο για την αναμόρφωση της δημόσιας διοίκησης, να  καθυστερήσει ή να εκτραπεί το κυβερνητικό έργο, να κινδυνεύσει η όλη πορεία της χώρας, πρέπει να αποδεχτούμε μια σφαιρικότερη  και σε βάθος ορίζοντα αντιμετώπισή του, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται διαθεσιμότητα ή και απολύσεις κάποιων εργαζομένων.

Πρέπει, όμως, όλες οι επιλογές,  να γίνουν μέσα σε ένα πλαίσιο αξιοκρατίας, δικαιοσύνης και ισονομίας, ταυτόχρονα με μια προσπάθεια να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια συναίνεσης και να υπάρξουν οι λιγότερες συνέπειες. Να δειχθεί η μέγιστη αρωγή και αλληλεγγύη προς τους θιγόμενους. Θέλω να πιστεύω πως δεν συνιστά πρόγευση συνολικότερης στάσης μας  στο θέμα, το γεγονός πως καταψηφίσαμε  τις συγχωνεύσεις των φορέων διαχείρισης προστατευομένων περιοχών και είπαμε  όχι στην απορρόφηση από το ΕΙΕ,  των 70 περίπου εργαζόμενων του ΕΚΚΕ, με το αιτιολογικό πως  θίγονται κάποια δικαιώματα εργαζομένων του.

Φοβάμαι, λοιπόν, πως μ αυτή την αγωνία, που εκφράσαμε και σε κρίσιμες στιγμές,  να αναδείξουμε το διακριτό μας ρόλο, επιτρέπουμε στο Σαμαρά να προβάλλει ως ο εγγυητής της σταθερότητας και της ευρωπαϊκής πορείας και συμβάλλαμε να σταματήσει η ελεύθερη πτώση του Πασόκ και να νεκραναστηθεί ο Βενιζέλος. 

Μια αναφορά στο ζήτημα του τρόπου και των διαδικασιών με τις οποίες πραγματοποιείται η πλαισίωση των κυβερνητικών θέσεων. Επιτρέψτε μου και μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα, μιας και είμαι ένα από τα μέλη της επιτροπής που κάνει τις εισηγήσεις για τις σχετικές  προτάσεις του κόμματος. Σύντροφοι, έχουμε εμπλακεί, παρά τη θέλησή μας, σε μια λάθος και αδιέξοδη πρακτική, την οποία πρέπει άμεσα να αναθεωρήσουμε, γιατί μας εκθέτει. Η αποδοχή του 4/2/1 στο μοίρασμα των κυβερνητικών θέσεων, συμβάλλει στην επιβίωση μιας καθόλα χρεοκοπημένης αντίληψης κράτους τιμαρίου, στη διατήρηση μιας κομματοκρατίας που προσπαθεί να δικαιολογηθεί πίσω από  μια ερζάτζ αντίληψη δημοκρατίας και αναλογικότητας. Υποτιμά την αξιοκρατία, αναβιώνει την πελατοκρατία. Και δεν σωνόμαστε από το γεγονός πως τις επιλογές των δικών μας προσώπων προσπαθούμε να τις κάνουμε με αξιοκρατικά κριτήρια. Επαναφέρω μια πρόταση που είχα καταθέσει, όταν πρωτοτέθηκε το θέμα, παρόμοια μ αυτήν που κατέθεσε, χθες, ο σ. Καστανάς : 

να απαιτήσουμε από τους κυβερνητικούς εταίρους, να ασχοληθούμε μόνο με κρατικές θέσεις και Οργανισμούς που είμαστε σίγουροι πως και μετά τη διοικητική μεταρρύθμιση, δεν πρόκειται να καταργηθούν και θα παραμείνουν ως έχουν. Στους υπόλοιπους να διατηρηθούν, οι υπάρχουσες διοικήσεις, εκτός κραυγαλέων περιπτώσεων διεφθαρμένων ή αποτυχημένων,. Στις περιπτώσεις που θα γίνουν αλλαγές: να  διαμορφωθούν ενιαία αξιοκρατικά κριτήρια και να προτείνονται από κοινού με τους λοιπούς κυβερνητικούς εταίρους τα πρόσωπα ευθύνης (πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι) που θα τους στελεχώσουν.

Μικρή νύξη σε δυό ακόμη θέματα.

- Τελευταία, από διάφορα γεγονότα, δημιουργήθηκε η εντύπωση  πως υπάρχει  ερωτοτροπία με το σύριζα. Θέλω να πιστεύω πως πρόκειται για λάθη και δεν υποκρύπτονται πραγματικές απόψεις, κινήσεις τακτικής για να μην μας θεωρεί δεδομένους η ΝΔ, ή επικοινωνιακά τρικ, ένα μήνυμα προς τον κόσμο πως, έχουμε και άλλη εναλλακτική λύση… Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι επίδειξη πολιτικής σιγουριάς και ασφάλειας περί το πολιτικό μας μέλλον. Μια τέτοια στάση, η αποδοχή του ρόλου του «μπαλαντέρ»  δεν αποπνέει, μόνο, έπαρση ή αμετροέπεια, αλλά καλλιεργεί την επανάπαυση και συνάμα δείχνει πως η αυτοσυντήρησή  και το πολιτικό μας   πλασάρισμα στην εξουσία μετατρέπονται σε αυτοσκοπό.  Δεν είναι μόνο παραλυτική, αλλά είναι και επικίνδυνη μια τέτοια αντίληψη!

Το άλλο θέμα αφορά στην υπόθεση της ανασυγκρότησης  του σοσιαλιστικού χώρου ή της κεντροαριστεράς, του φόρουμ, της διεύρυνσης, διαλέξτε όποιον όρο θέλετε.. Νομίζω πως οι ώς τώρα χειρισμοί μας ήταν ατυχείς. Η εισήγηση του προέδρου προσπάθησε να διορθώσει  τα πράγματα, αλλά, φοβάμαι, πως μετέτρεψε την αρχική επιφύλαξη σε αμηχανία περί του πρακτέου. Σύντροφοι ας δούμε το πρόβλημα κατάφατσα! Υπάρχει ανάγκη για ένα ευρωπαϊκό δημοκρατικό κόμμα στη χώρα, ανάμεσα στη ΝΔ και το Σύριζα, το μόνο ικανό να αποτρέψει πισωγυρίσματα και να εγγυηθεί μακροπρόθεσμα την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Αυτό το κενό είναι αφελές να πιστεύουμε πως μπορεί να καλυφθεί από τη διεύρυνση της ΔΗΜΑΡ, (εκτός κι αν αποδεχόμαστε την προοπτική του «μπαλαντέρ») ή αθροίζοντας , κατά περίπτωση, τις δυνάμεις ΠΑΣΟΚ –ΔΗΜΑΡ.

Το εγχείρημα όμως έχει ιδιαίτερες δυσκολίες και απαιτεί ωριμότητα και λεπτούς χειρισμούς. Η υπέρβαση των σημερινών κομματικών σχηματισμών προϋποθέτει ολοκληρωμένο προγραμματικό λόγο, μια διαφορετική αντίληψη για το ρόλο του κόμματος, τις σχέσεις με το κράτος και την κοινωνία, αλλά και αποδόμηση «του συστήματος Πασόκ», μιας κατάστασης διαπλοκής κόμματος- κράτους, συνέπεια της μακρόχρονης παραμονής του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, έλκη που επιβιώνουν, ακόμη, σε αρκετές περιοχές της κρατικής εξουσίας.

Οφείλουμε, όμως, να το επιχειρήσουμε.  

Σας ευχαριστώ