Τα υστερικά παιδιά




Άννα Δαμιανίδη από Protagon
Είδα αυτό το βίντεο με τις φοιτήτριες που βρίζουν τον καθηγητή τους, πρόεδρος της Σχολής τους είναι μάλιστα, κάθεται αμίλητος σε μια θέση αμφιθεάτρου ανάμεσά τους... Περιμένεις κάτι να πει, δεν λέει τίποτε. Δεν θα έπρεπε, μου είπε μια γνωστή μου καθηγήτρια, θα ήταν επικίνδυνο να μιλήσει, μπορεί να τον χτυπούσαν... Έχει συμβεί να χτυπήσουν καθηγητές αν τολμήσουν να τους πάνε κόντρα.
Δεν μιλάει, λοιπόν, ο καθηγητής και οι μικρές από πάνω του τον βρίζουν, αφρίζουν, φωνάζουν, ψάχνουν να βρουν τις λέξεις. "Σκατά", λέει η νεαρή στο γκρο πλαν και την ικανοποιεί αρκετά, το ξαναλέει. "Σκατά, σκατά, σκατά, τα κάνατε όλα", διευκρινίζει. Η φωνή της ακούγεται υστερική, απωθητική, στρίγγλικη. Μια μικρή στρίγγλα που εκτίθεται με σιγουριά. Θα βρει υπερασπιστές, το ξέρει. Στο facebook που είδα το βίντεο μια γυναίκα είχε γράψει από κάτω το εξής σχόλιο: "Μα, σκεφτείτε πόση βία υφίστανται τα παιδιά και γίνονται βίαια!".
Υφίστανται βία τα παιδιά; Ποια παιδιά, τα σημερινά ελληνόπουλα; Οι φοιτητές ΤΕΙ και ΑΕΙ είναι ξυλοκοπημένα παιδιά που πάνε στο Πανεπιστήμιο και δικαιούνται να εκφράζονται βίαια; Τα δέρνουν οι γονείς, τα δέρνουν οι δάσκαλοι, τα δέρνει η κοινωνία; Ποιος είναι βίαιος με τα παιδιά σήμερα; ΄Οποιος σηκώσει χέρι σε παιδί κινδυνεύει να βρεθεί σε φυλακή, κι ας είναι και δικό του. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι τα παιδιά εισπράττουν βία γι' αυτό τη βγάζουν με τη σειρά τους και, μάλιστα, στους καθηγητές τους;
Μπορεί να το εννοούσε μεταφορικά, βέβαια, η γυναίκα. Με τη μεταφορική βία δεν βγάζεις άκρη, ο καθένας μπορεί να ονομάζει βία ό,τι του αρέσει ή, μάλλον, ό,τι δεν του αρέσει. Κι εμένα μου 'ρχεται να ονομάσω βίαιη την υπερβολική και υπερβολικά αδέξια φροντίδα για τα παιδιά που τα μεγαλώνει χωρίς όρια και τους επιτρέπει να καταντήσουν έτσι. Γιατί όχι; Το να εκθέτεις τα παιδιά στη βία των ορμών τους, μπορεί μια χαρά να το πει κανείς βία. Τόσα πράγματα ονομάστηκαν βία, κι όταν φάμε ξύλο καμιά ώρα δεν θα θυμόμαστε πώς το λένε αυτό.
Αυτό το κορίτσι που είδα να τσιρίζει τόσο αντιπαθητικά στον καθηγητή του, μου θύμισε κάτι σκηνές νέων γονιών με μωρά που δεν ήξεραν τι να τα κάνουν και τα άφηναν να βασανίζονται και να βασανίζουν τους γύρω τους. Μωρά που κλαίνε και θέλουν να κοιμηθούν είναι το κλασικό, είναι περίεργο γιατί κανείς δεν ειδοποιεί τους νέους γονείς ότι το παιδί θέλει κάποια συνταγή για να αποκοιμηθεί. Κι ύστερα μικρά παιδάκια που κάνουν σκηνές υστερίες κι οι γονείς προσπαθούν να τα καλμάρουν μιλώντας τους σα να είναι ενήλικες, ρωτώντας τι θέλουν, παίρνοντας στα σοβαρά κάθε ανοησία τους, χωρίς καμία αίσθηση του περιβάλλοντος χώρου. Γιατί ούτε για την ανάγκη να ενημερώνονται τα παιδιά εξ απαλών ονύχων, ότι θα ζήσουν σε ανθρώπινη κοινωνία, έχουν ενημερωθεί πολλοί σημερινοί γονείς. Έχω συχνά λυπηθεί αυτούς τους γονείς και, κυρίως, αυτά τα παιδιά. Δεν ξέρουν τα κακόμοιρα πώς να βάλουν όρια στον εαυτό τους, τσιρίζουν, ουρλιάζουν από απελπισία ζητώντας από τους γονείς να τους βάλουν όρια κι εκείνοι αρνούνται την ευθύνη. Κι αν εκείνοι αρνηθούν, ποιος θα την αναλάβει; Τα παιδιά είναι καταδικασμένα σε υστερική ζωή, κάθε ώρα και στιγμή να μετράνε τις δυνατότητες αποδοχής, να μη γνωρίζουν στιγμή γαλήνης, στιγμή εμπιστοσύνης σε κανόνες συμβίωσης, να μη χαλαρώνουν, να μη χαίρονται, να μην αναγνωρίζουν, να μην είναι άξια να νιώσουν ευγνωμοσύνη, να τα θέλουν όλα εδώ και τώρα, να μη βάζουν στόχους, να μην πιστεύουν στην προσπάθεια, να μην... να μην...
Πόση στέρηση. Πόσες ελλείψεις. Πραγματικά, μπορείς να πεις ότι κάτι τέτοιο είναι κάτι σαν βία. Να μεγαλώνεις παιδιά που δεν τους βάζεις όρια. Μιλάω γι' αυτά τα κλασικά παραχαϊδεμένα ελληνόπουλα, αυτό το είδος που κυκλοφορεί πολύ τις τελευταίες δεκαετίες. Από την τρομερή αυστηρότητα που γνώρισε η γενιά μας και, κυρίως, η προηγούμενη, φτάσαμε στην πλήρη αποδοχή κάθε ανώριμου χαρακτηριστικού. Τα παιδιά και οι έφηβοι, αιχμάλωτα στην παιδικότητα και στην εφηβεία. Είναι μια γενική τάση βέβαια, αλλά πολλοί το παρακάνουν, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς να μπορούν να θαυμάσουν ή να σεβαστούν κανέναν και τίποτε. Και τότε ποιος θα είναι πρότυπό τους, ποιος θα μπορέσει να τους μάθει οτιδήποτε; Ποιος θα μπορέσει να εκτιμήσει μια προσπάθεια που κάνουν, μια δουλειά που τελειώνουν, μια πορεία, ένα κατόρθωμα; Αυτά τα παιδιά έχουν εξασφαλίσει τη δυστυχία τους δια βίου.
Αυτό το κορίτσι που ούρλιαζε "σκατά" και δεν τα χόρταινε, μου φάνηκε πως φώναζε απελπισμένα "σταματήστε με!". Αλλά είναι αργά πια, κι όντως ο καθηγητής πρέπει να σκεφτεί τη σωματική του ακεραιότητα.

Σχόλια

  1. “…..φοιτήτριες που βρίζουν τον καθηγητή τους, πρόεδρος της Σχολής τους είναι μάλιστα, κάθεται αμίλητος σε μια θέση αμφιθεάτρου ανάμεσά τους… Περιμένεις κάτι να πει, δεν λέει τίποτε. Δεν θα έπρεπε, μου είπε μια γνωστή μου καθηγήτρια, θα ήταν επικίνδυνο να μιλήσει, μπορεί να τον χτυπούσαν… Έχει συμβεί να χτυπήσουν καθηγητές αν τολμήσουν να τους πάνε κόντρα.

    Δεν μιλάει, λοιπόν, ο καθηγητής και οι μικρές από πάνω του τον βρίζουν, αφρίζουν, φωνάζουν, ψάχνουν να βρουν τις λέξεις. “Σκατά”, λέει η νεαρή ...και την ικανοποιεί αρκετά, το ξαναλέει. “Σκατά, σκατά, σκατά, τα κάνατε όλα”, διευκρινίζει. Η φωνή της ακούγεται υστερική, απωθητική, στρίγγλικη. Μια μικρή στρίγγλα που εκτίθεται με σιγουριά. Θα βρει υπερασπιστές, το ξέρει. …..”

    Ας υποθεσουμε οτι τελειωσαν το ΤΕΙ (ευκολο) και επιασαν δουλεια (δυσκολο πλεον). Πολυ φοβαμαι οτι αυτες οι -ηδη- υστερικες, αγενεστατες, υβριστικες νεες, χωρις ψυχοθεραπεια με ενδεχομενη φαρκακευτικη υποστηριξη * δεν μπορει να εχουν αρμονικες σχεσεις με τους αλλους συναδελφους τους στη δουλεια, με το αλλο φυλλο. Πως θα δημιουργησουν οικογενεια, παιδια;

    *η υστερια εκδηλωνεται σε σαφως προϋπαρχον ψυχοπαθολογικο υποστρωμα, με συλλογικο κοινωνικο εφιαλτη το διπολο του τυπου “υπερβολικα υψηλες απαιτησεις – επιταχυνομενα πρωιμες ματαιωμενες προσδοκιες ” που εαν καποιος ψυχολογος/ψυχιατρος μας διαβαζει τον/την παρακαλουμε να γνωματευσει επ’ αυτου.


    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η μετα το 1974 κοινωνια και , ακομη περισσοτερο, μετα το 1985 η ελληνικη κοινωνια εμαθε να ζει με τον “συλλογικο κοινωνικο εφιαλτη, δηλ. το διπολο του τυπου “υπερβολικα υψηλες απαιτησεις – επιταχυνομενα πρωιμα ματαιωμενες προσδοκιες (μετα το 2000)”,οταν ολα τα αλλα κατερρεαν στον παραγωγικο ιστο της, με δανεια και τουρισμο, επισκευαζαμε το σαθρο ΑΕΠ μας.

    Ολα ξεκινησαν με τα παλαβα της εκπαιδευτικης αντιμεταρρυθμισης, δηλ. της κατεδαφισης της πολυ καλης παιδειας που τυχαμε εμεις οι μεγαλυτεροι, οπως :
    καταργηση εξετασεων απο δημοτικο στο γυμνασιο
    κληρωση στα Πειραματικα σχολεια
    υποβαθμιση/εξευτελισμος της υλης του Γυμνασιου
    χαλαροτητα και υπερυψηλη βαθμολογια σε Γυμνασια/Λυκεια
    …….
    αυξηση εισαγομενων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ περαν καθε πιθανης αναγκηςστο πιο αισιοδοξο σεναριο οικονομικης αναπτυξης

    ενω παραλληλα ειχαμε
    επιβραβευση ανομιας/ κουτσαβακισμου/οικονομικου εγκληματος/κλεπτοκρατιας υπο την μορφη του αυριανισμου/κοσκωτισμου/κουτσογιωργισμου/καραμανλειας νωθροτητας/….
    της αναξιοκρατιας/μετρικρατιας/νεποτιμου/πολιτικου αμοραλισμου
    ……………………

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κυρία Δαμιανίδη θα ήθελα να εκφράσω έναν προβληματισμό: Σε πόσες ελληνικές οικογένειες επικρατεί η δημοκρατία; Σε πολλές υπάρχει η δικτατορία των γονιών και σε εξίσου ή και περισσότερες επικρατεί η δικτατορία των παιδιών - εφήβων. Πολλά παιδιά είναι φοβισμένα και πολλοί γονείς φοβούνται τα παιδιά τους (το ομολογούν όταν έρχονται στο σχολείο). Η Δημοκρατία δεν στηρίζεται στο φόβο, αλλά στο σεβασμό και στην πειθώ με επιχειρήματα. Ελάχιστες οικογένειες έχουν καλλιεργήσει το δημοκρατικό διάλογο, γι αυτό κι ελάχιστοι Έλληνες μπορούν να ακούσουν τη διαφορετική άποψη και να την αντικρούσουν με επιχειρήματα, χωρίς να "τσακωθούν". Το μεγάλο έλλειμμα παιδείας που αναφέρετε ξεκινά από την οικογένεια και ολοκληρώνεται στο αντιδημοκρατικό σχολείο της παπαγαλίας και του αυταρχισμού. Ένας αυταρχισμός που άλλοτε παρατηρείται από τους εκπαιδευτικούς κι άλλοτε από τους μαθητές (βλέπε καταλήψεις). Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία