Για τα πρότυπα - πειραματικά και πάλι






του Ευθύμη Δημόπουλου

Με αφορμή τις εξετάσεις εισαγωγής στα ΠΡΟΤΥΠΑ – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ σχολεία άνοιξε ξανά η συζήτηση για το ρόλο τους και την αναγκαιότητά τους.
Ας μου επιτραπεί καταρχήν μια μικρή ιστορική αναφορά, που νομίζω πως έχει την αξία της. Τα πειραματικά σχολεία στην ιστορία της παιδαγωγικής εμφανίζονται χοντρικά με δύο μορφές: ως προσομοιωμένα μοντέλα θεωρητικών ρευμάτων και ως χώροι πραγματικής πειραματικής μέτρησης. Η πρώτη εκδοχή εκφράζεται με την εμφάνιση, στις αρχές του 20ου αιώνα, ενός νέου παιδαγωγικού ρεύματος του Σχολείου Εργασίας το οποίο αμφισβητεί τη μεθοδική ακαμψία της ερβαρτιανής αγωγής (δασκαλοκεντρική, ηθικοποιητική, φρονηματιστική) και θέτει στο κέντρο της παιδαγωγικής πράξης τη μαθητική αυτενέργεια. Οι κυριότεροι εκπρόσωποι του σχολείου εργασίας (Kerschensteiner, Gaudig, Dewey) υποστηρίζουν μια παιδοκεντρική αγωγή, όπου ο μαθητής επιλέγει τα μέσα και την οδό της αυτοτελείωσής του. Οι εκπρόσωποι του σχολείου εργασίας οργανώνουν σχολικά μοντέλα των διακηρυγμένων αρχών του νέου παιδαγωγικού ρεύματος. Το ρεύμα αυτό αναγνωρίστηκε για το ανανεωτικό του πνεύμα, επικρίθηκε για τις ακρότητές του.


Η δεύτερη μορφή πειραματικών σχολείων εμφανίζεται στο μεσοπόλεμο αλλά και μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Δίνει βάρος στην έρευνα και μέτρηση της σχολικής πράξης. Βρισκόμαστε στη φάση της Πειραματικής Παιδαγωγικής. Η πειραματική παιδαγωγική επιδίωξε να μετρήσει και να κεφαλαιοποιήσει τα αποτελέσματα των μετρήσεων και των πειραματισμών της. Αυτό σήμαινε σταθμισμένα ερωτηματολόγια, τεστ ψυχοδιαγνωστικά, σταθερή παρακολούθηση και καταγραφή ψυχολογικών και διδακτικών δράσεων και αντιδράσεων, συνεντεύξεις, άπειρες στατιστικές κ.τ.λ. Αντικειμενικά, τα σχολεία της πειραματικής παιδαγωγικής συγκέντρωναν ειδικότερα εκπαιδευμένους δασκάλους,  παιδοψυχολόγους, διέθεταν καλύτερο επίπεδο team work,  τεχνολογική επάρκεια και θεώρησαν τη μέτρηση, και την εξαγωγή συμπερασμάτων από τη μέτρηση, ως πεμπτουσία του παιδαγωγικού έργου. Η παιδαγωγική αυτή τάση  αναγνωρίστηκε για τις επιστημονικές της προθέσεις αλλά επικρίθηκε γιατί μετάτρεψε την παιδαγωγική από τέχνη σε «τεχνική». Ωστόσο η πειραματική της παρακαταθήκη, η μέτρηση δηλαδή και η καταγραφή, εν  πολλοίς επιβίωσαν ως εργαλεία στον παιδαγωγικό χώρο.
     
Σε αυτά τα πλαίσια λειτούργησαν κυρίως τα πειραματικά σχολεία στην Ευρώπη και την Αμερική. Αυτά τουλάχιστον γνωρίζω από τη βιβλιογραφία. Από ένα σημείο και μετά η πειραματική παιδαγωγική και η διδακτική καινοτομία έπαψαν να είναι υπόθεση εμπνευσμένων και μοναχικών δασκάλων ή ψυχολόγων, εντάχθηκαν στις πανεπιστημιακές παιδαγωγικές σχολές και συνδέθηκαν με συγκεκριμένα δημοτικά σχολεία. Στην Ελλάδα προσαρτήθηκαν, από το 1929, πειραματικά σχολεία στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Θεσσαλονίκης,. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι τα σχολεία αυτά αξιοποίησαν, λίγο ή πολύ είναι ζήτημα της ιστορικής έρευνας να το δείξει, αρχές και παραδείγματα διδακτικών καινοτομιών, δεν λειτούργησαν ως χώροι έρευνας και μέτρησης της σχολικής πράξης. Λειτούργησαν κυρίως ως καλά δημόσια σχολεία (μαζί με αυτά και ορισμένα άλλα σχολεία όπως το Βαρβάκειο, η Ιωννίδειος κ.λ.π.), ως σχολεία πρότυπα που πρόσφεραν υψηλό επίπεδο σπουδών, μια διαφορετική σχολική κουλτούρα και μετά κατολίσθησαν, ακολουθώντας και αυτά το "δημοκρατικό" εξισωτισμό προς τα κάτω, τον οποίο επέβαλε η πολιτική και εκπαιδευτική κουλτούρα της μεταπολίτευσης. Με αφετηρία αυτή την ιστορική αναφορά προχωρώ στις επόμενες δύο παρατηρήσεις.


Η πρώτη. Αναρωτιέμαι, αυτό που λείπει σήμερα από το μέσο ή «αντιπροσωπευτικό» ελληνικό σχολείο είναι ο πειραματισμός; Πειραματίζεσαι όταν διατυπώνεις μια υπόθεση εργασίας και θέλεις να την επιβεβαιώσεις ή να την απορρίψεις, ελέγχοντάς την. Πειραματίζεσαι όταν θέτεις σε λειτουργία ένα νέο θεωρητικό μοντέλο, ένα νέο επιστημονικό παράδειγμα. Αυτό επιχείρησαν στην ιστορική τους εκδοχή τα πειραματικά σχολεία και γι’ αυτό την ανέφερα αρχικά. Στο ελληνικό σχολείο λείπει ο πειραματισμός κάποιου νέου εκπαιδευτικού μοντέλου που χρήζει πειραματικής επιβεβαίωσης ; Από αυτό πάσχουμε ; Γι’ αυτό το λόγο επί δεκαετίες δεν λειτουργούν τα εργαστήρια φυσικής και οι βιβλιοθήκες των σχολείων; Δεν έχει επιβεβαιωθεί η εκπαιδευτική τους αξία και χρειάζεται να πειραματιστούμε για να την κατανοήσουμε; Γι’ αυτό το λόγο μένουμε επί δεκαετίες αγκιστρωμένοι σε ένα στερεότυπο αφηγηματικό, εθνοκεντρικό τύπο διδασκαλίας της Ιστορίας; Γι’ αυτό το λόγο δεν εντάσσουμε τη μελέτη και αντιπαραβολή ιστορικών πηγών ως βασική προϋπόθεση διάπλασης της ιστορικής σκέψης των μαθητών; Χρειάζεται να πειραματιστούμε για να εντάξουμε Η/Υ στο σχολείο, δηλαδή ένα εργαλείο που θα κατακλύσει ούτως ή άλλως την εκπαιδευτική ζωή διεθνώς; Γι’ αυτό το λόγο δεν έχουμε ακόμη καταφέρει στα σχολεία μας να οργανώσουμε στοιχειωδώς μια αίθουσα προβολών και πολυμέσων; Γι’ αυτό το λόγο δεν έχουν συλλέξει και ταξινομήσει τα σχολεία μας βοηθητικό εκπαιδευτικό υλικό που να αποτελεί εκπαιδευτική τους περιουσία; Γι’ αυτό το λόγο οι Σύλλογοι Διδασκόντων δε συνεδρίασαν ποτέ με θέμα τη σχολική αποτυχία των μαθητών του σχολείου τους και τη σχολική περιθωριοποίηση ευάλωτων ομάδων;

Νομίζω πως όχι. Όλοι αναγνωρίζουν την αξία αυτών των στοιχειωδών διδακτικών προϋποθέσεων – τις εφαρμόζουν ή προσπαθούν να τις προσφέρουν στα παιδιά της οικογενείας τους – και ένα μεγάλο τμήμα εκπαιδευτικών διδάσκεται την αξία τους εδώ και αρκετά χρόνια στο επίπεδο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η εφαρμογή τους αποτελεί το καταστατικό πλαίσιο οποιουδήποτε σύγχρονου σχολείου. Το ζήτημα είναι πως αυτές οι αυτονόητες εκπαιδευτικές προϋποθέσεις δεν εφαρμόζονται στο ελληνικό σχολείο, για λόγους που επανειλημμένα έχουμε υπογραμμίσει στην κριτική μας και δεν είναι της παρούσης να τους επαναλάβουμε. Ή, για να είμαστε πιο αντικειμενικοί, αρκετοί προσπαθούν να τις εφαρμόσουν αλλά ο καθένας «το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί». Όχι ως σχολική μονάδα, όχι ως σύλλογος διδασκόντων, όχι ως εκπαιδευτικό σύστημα. Το σύστημα έχει «κάτσει» εδώ και χρόνια.

Περνάω στη δεύτερη και τελευταία παρατήρηση. Πως μπορούμε καταρχήν να αναζωογονήσουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα, με την ελπίδα στη συνέχεια να το εμπλουτίσουμε με μια πειραματική κουλτούρα; Ένας αποτελεσματικός και σχετικά άμεσος τρόπος είναι να δημιουργήσουμε, επιλεγμένα σε πρώτη φάση, δημόσια σχολεία που θα λειτουργούν ως αντιπαράδειγμα στη γενική καθίζηση του συστήματος και ως παράδειγμα «υπαρκτού εκπαιδευτικού μοντέλου».

Έρχεται λοιπόν το Υπουργείο και προτείνει στη σημερινή συνθήκη νομοσχέδιο για τη δημιουργία πρότυπων – πειραματικών σχολείων. Στην πραγματικότητα επιχειρεί να ανασυγκροτήσει ή να δημιουργήσει καινούρια καλά δημόσια σχολεία. Αφήνω κατά μέρος τον πειραματισμό. Εκτιμώ πως ο στόχος πρότυπων δημόσιων σχολείων είναι σωστός και κυρίως εφικτός, γιατί υπάρχουν στο νομοσχέδιο ρυθμίσεις δίκαιες, πραγματοποιήσιμες, μετρημένες και οικονομικές, όπως οι ακόλουθες:

1.      Προβλέπεται η δημιουργία μέσα σε μια τετραετία περίπου 30 ΠΠΣ (μέσα σε αυτά περιλαμβάνει και 2 ΕΠΑΛ, επαγγελματικά λύκεια). Αυτό σημαίνει 90 σχολεία, γιατί η κάθε σχολική μονάδα ΠΠΣ περιλαμβάνει νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο.
2.      Επιτρέπεται η δυνατότητα επικοινωνίας των ΠΠΣ με άλλα σχολεία της γεωγραφικής τους περιφέρειας μέσα από συμμετοχή μαθητών άλλων σχολείων σε εκπαιδευτικούς ομίλους των ΠΠΣ αλλά και η συμμετοχή εκπαιδευτικών από άλλα σχολεία σε διαδικασίες ενδοσχολικής επιμόρφωσης των ΠΠΣ.
3.      Δίνεται δυνατότητα πρόσβασης μαθητών στα ΠΠΣ με μια γκάμα κριτηρίων που ποικίλλουν: από την κλήρωση (νηπιαγωγείο, δημοτικό), τις εξετάσεις για το γυμνάσιο και το λύκειο. Η πρόσβαση σε κάθε περίπτωση είναι ανεξάρτητη του τόπου διαμονής.
4.      Εξασφαλίζονται ορισμένες σημαντικές προϋποθέσεις για την παραγωγή αξιόλογου εκπαιδευτικού έργου όπως: σύνδεση του σχολείου με ΑΕΙ ή ΤΕΙ για τα ΕΠΑΛ, επιλογή εκπαιδευτικού προσωπικού με υψηλά ακαδημαϊκά και διδακτικά προσόντα, δημιουργία εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ομίλων και κυρίως αξιολόγηση του σχολείου από ανεξάρτητη αρχή.
5.      Τίθεται ως maximum όριο η οκταετής θητεία για τους διευθυντές και η δεκαετής για τους εκπαιδευτικούς με πρόβλεψη για διακοπή της θητείας τους, αν αξιολογηθούν αρνητικά.

Πως ωφελείται η ελληνική εκπαίδευση με αυτές τις ρυθμίσεις; Καταρχήν στήνεται ένα δίκτυο καλών δημόσιων σχολείων το οποίο βρίσκεται σε επικοινωνία τόσο με άλλα σχολεία όσο και με την τριτοβάθμια και μπορεί να μεταγγίσει καλής ποιότητας εκπαιδευτικό και πολιτιστικό έργο. Διαμορφώνεται στα ΠΠΣ ένας αριθμός εκπαιδευτικών και διευθυντών που αποκτά πείρα και διδακτική επάρκεια μέσα σε μια αναβαθμισμένη εκπαιδευτική συνθήκη και στη συνέχεια διαχέεται στα άλλα σχολεία της χώρας, ενώ ταυτόχρονα παράγεται και ένας ικανός αριθμός μαθητών με καλύτερες εκπαιδευτικές και πολιτιστικές παραστάσεις. Ενεργοποιείται μια διαδικασία αξιολόγησης έξω από τους καθιερωμένους διαβλητούς μηχανισμούς. Συγκροτείται ένας δημόσιος εκπαιδευτικός πόλος που μπορεί να προσελκύσει πολλές οικογένειες μισθωτών, οι οποίες δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το Αρσάκειο ή το Κολλέγιο και θα παρότρυναν τα παιδιά τους για την επιλογή σπουδών σε ένα αξιόλογο δημόσιο σχολείο, ειδικά μέσα σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Αν μάλιστα τα ΠΠΣ καταφέρουν να εντάξουν και ένα διαστρωματωμένο μαθητικό πληθυσμό στις τάξεις τους, πράγμα πολύ πιθανό, τα οφέλη θα είναι σημαντικά.

Και τέλος ένα σχόλιο σχετικά με τις εξετάσεις για την εισαγωγή στα ΠΠΣ. Το ζήτημα των εξετάσεων ως τρόπου αξιολόγησης και επιλογής σε μικρές ηλικίες είναι κάτι που πολύ έχει απασχολήσει και μάλλον θα συνεχίσει να προβληματίζει τον παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό διάλογο. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, ένα πράγμα θα πρέπει να αποφεύγουμε σε αυτή τη συζήτηση αν θέλουμε να είναι γόνιμη. Να μη θεωρούμε τις εξετάσεις και άλλες μορφές αξιολόγησης ως διαδικασίες που παράγουν και μόνο ψυχολογικά τραύματα και κατά συνέπεια πρέπει εξ ορισμού να τις αποκλείσουμε ή να αναγκαζόμαστε να τις "ψευτίζουμε", να τις νοθεύουμε και να απολογούμαστε για αυτές σε παράγοντες της εκπαίδευσης που αντιλαμβάνονται τη μαθητική εξέλιξη ως μια διαρκώς απρόσκοπτη διαδικασία χωρίς μόχθο.  

Η εκπαίδευση και η κάθε είδους προπαιδεία και μαθητεία ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα είναι διαδικασίες αμιγώς ευφρόσυνες και αυτή την πολιτισμική και εκπαιδευτική αρχή δεν πρέπει να την αποκρύπτουμε. Η παραδοχή της είναι μια προϋπόθεση για την κατάκτηση της ωρίμανσης από το νέο άνθρωπο. Το ότι αυτή την αρχή την «καταχωνιάσαμε» μας έχει κοστίσει σοβαρά σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης.


Δημόπουλος Ευθύμης, δάσκαλος

Σχόλια

  1. Εξαιρετικό άρθρο!!!

    Αλίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η Μαργαρίτα έχει ανθρώπους που αντιλαμβάνονται ουσιαστικά και κριτικά τις διαδικασίες εκπαίδευσης. Μπράβο για τη δουλειά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστούμε από καρδιάς. Χρειαζόμαστε ενέσεις τονωτικές γιατί όπως βλέπετε τρώμε το γιούχα της αρκούδας. Ίσως γιατί ταράζουμε την ακινησία. νάστε καλά

      Διαγραφή
    2. τα ΠΠΣ είναι η ελπίδα για το αύριο και συγχαρητήρια σε όσους κοπιάζουν γι' αυτά. Επειδή όμως ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, θεωρώ λάθος το να αφήνονται οι εξετάσεις για το Γυμνάσιο στην αρμοδιότητα του εκάστοτε σχολείου. Αυτό θα οδηγήσει σε αμφισβήτηση της αντικειμενικότητάς τους από τους πολέμιούς τους. Νομίζω ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο μηχανισμός των Πανελληνίων.

      Διαγραφή
    3. Αυτος ο μηχανισμός θα χρησιμοποιηθεί. Δεν θα τις κάνει το κάθε σχολείο μόνο του.

      Διαγραφή
    4. Νομιζω ότι ο μηχανισμός των πανελληνιων θα χρησιμοποιηθει μονο για τις εξετασεις απο τα γυμνασια στα λυκεια.
      Οι εξετασεις απο το δημοτικο στο γυμνασιο θα ειναι με την ευθυνη του καθε σχολειου.
      Από το http://1-peiramatiko.blogspot.gr/
      "Είναι δυνατό να διασφαλιστεί το αδιάβλητο των εξετάσεων/διαγωνισμού από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, όταν την ευθύνη διεξαγωγής τους/του θα έχει μια σχολική μονάδα;"

      Διαγραφή
  3. Λόγια, λόγια, λόγια.
    Και τι δε μου θυμίζουν! Το καινούργιο πνεύμα στην εκπαίδευση που θα έφερνε η αξιοκρατία του ΑΣΕΠ, τη βελίωση του εκπαιδευτικού έργου μέσα από την εξομοίωση των δασκάλων 2ετούς φοίτησης με αυτούς της 4ετούς, τα 26 πιλοτικά ολοήμερα σχολεία με διευρυμένο πρόγραμμα μέχρι στις 5 όπου τα παιδιά θα άφηναν την τσάντα στο σχολείο, τα ΔΕΠΠΣ και τα ΑΠΣ με το νέο πνεύμα και τα project τους, τα νέα βιβλία του 2004. Σελίδες επί σελίδων τα οράματα και οι στόχοι.
    Για να μην κοροϊδευόμαστε τα ΠΠΣ είναι προς το παρόν τα σχολεία που απευθύνονται σε ανώτερες μεσοαστικές οικογένειες όπου η κρίση δεν επιτρέπει πλέον την καταβολή διδάκτρων στα ιδιωτικά αλλά έχουν το πολιτισμικό και οικονομικό κεφάλαιο να επενδύσουν στην εκπαίδευση των παιδιών τους.Είναι σχολεία περιορισμένης στόχευσης, έμφαση στη γλώσσα, τα μαθηματικά και τη φυσική, back to the basics όπως έχουν πει και οι Αμερικανοί και με ελιτίστικο προσανατολισμό, εισαγωγή με εξετάσεις. Όλα τα υπόλοιπα, πειραματικές, νέες, μέθοδοι διδασκαλίας, η τάξη πεδίο έρευνας, διαφοροποιημένα προγράμματα σπουδών αποτελούν ακόμα ζητούμενα για σχολεία που θέλουν να ονομάζονται πειραματικά στην ουσία και όχι κατ΄όνομα.
    Όπως έγραψα και χτες τα ΠΠΣ θα αποτελέσουν το φερετζέ ενός εκπαιδευτικού συστήματος που συστηματικά έχει απαξιωθεί από την πολιτεία και πλέον σε μακροχρόνιες συνθήκες λιτότητας θα χάσει κάθε δυνατότητα παροχής αξιοπρεπούς, κατά τα δυτικά πρότυπα, βασικής εκπαίδευσης.
    Μέχρι τα ΠΠΣ γίνουν η εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τα θαύματα να κρατάνε 3 μέρες και τα μεγάλα 4 κρατώ τις μεγάλες μου επιφυλάξεις για το ρόλο που κάποιοι ονειρεύονται πως θα παίξουν στην αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος.
    ΥΓ Να ρωτήσω γιατί δεν ξέρω τα Λύκεια των ΠΠΣ θα δίνουν το δικαίωμα στους μαθητές για εξετάσεις Ι.Β;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με ποια από αυτά που αναφέρεις Ιωάννα διαφωνείς; Με τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ ή με τις εξομοιώσεις των δασκάλων ή με τα πιλοτικά; Είναι γεγονός ότι 30% των εκπαιδευτικών έχουν σήμερα διδακτορικό ή μεταπτυχιακό. Ο ΑΣΕΠ βοήθησε να μπουν στην εκπαίδευση αξιόλογοι νέοι συνάδελφοι με γνώσεις και κέφι για δουλειά.
      Τα ΠΠΣ δουλεύουν καινοτόμα σε όλα τα μαθήματα και όχι μόνο στα βασικά/ Να δείτε διδασκαλία ξένων γλωσσών ή μουσικής να τρελαθείτε. Ανάλογα με την περιοχή η σύνθεση είναι διαφορετική. Στο 2ο Αθήνας το 30% είναι μετανάστες. Τα υπόλοιπα είναι παιδιά μεσοαστικής και εργατικής τάξης. Τα σχολεία αυτά φιλοδοξούμε να γίνουν ατμομηχανές μιας καλύτερης εκπαίδευσης. Δεν απαιτούν πρόσθετους πόρους, απλά δουλεύουν ορθολογικά και με συνεχή έλεγχο, μετρήσεις κλπ. Αλλά και αυτό να μη συμβεί είναι κακό στα πολλά σχολεία να υπάρχουν και λίγα έστω πολύ καλά; Αν το θεσμικό πλαίσιο των ΠΠΣ επεκταθεί και στα κοινά σχολεία θάχει γίνει μια τεράστια αλλαγή προς το καλύτερο. Γιατί τόση μιζέρια με την αριστεία;

      Για το ΙΒ νομίζω πως η απάντηση είναι όχι.

      Διαγραφή
    2. Τόσα χρόνια (30) στην εκπαίδευση έχω καταλάβει ότι η οργάνωση, ο έλεγχος, η αξιολόγηση, η μέτρηση, η συνεργασία μεταξύ των δασκάλων, η πίεση του διευθυντή και βέβαια το μεράκι κάνουν θαύματα. Αυτό επιδιώκουν τα ΠΠΣ. Αν πάνε όλα καλά σε λίγα χρόνια θάχουμε μεταφορά δεδομένων σε όλα τα σχολεία. Ενας πυρήνας δασκάλων, ένας ικανός διευθυντής και ενα ορθολογικό πλαίσιο αλλάζουν και απογειώνουν κάθε σχολείο. Μπορεί αυτό σήμερα να μην είναι ο κανόνας αλλά υπάρχει. Τα παιδιά μου πήγαν σε ένα τέτοιο δημοτικό. Οι περισσότεροι γονείς έβριζαν και βρίζουν το διευθυντή γιατί δεν τους αφήνει να μπαίνουν όποτε θέλουν μέσα, ή γιατί τηρεί με ευλάβεια τα ωράρια. Τι να πω άλλο;

      Διαγραφή
  4. Φοίτησα στο παλιό Βαρβάκειο μετά από εξετάσεις. Χούντα! Ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, από τους συμμαθητές μου ήταν παιδί πλουσίων γονιών. Ενδεχομένως να θεωρούνταν πλούσιοι, εκείνη την εποχή, οι γαλονάδες στρατιωτικοί, αλλά ως εκεί. Δεν ξέραμε, ούτε είχαμε ακούσει για κολλέγια, μωραίτη, ζηρίδη. Ξέραμε ότι στα ιδιωτικά πήγαιναν αυτοί που δεν μπορούσαν (ναι, δεν μπορούσαν οι χλεχλέδες) να τελειώσουν τα δημόσια.
    Ο γιός μου, μετά από αιματηρές θυσίες της οικογένειάς μου, πήγε στο Κολλέγιο. ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!!!!! Παρόλο που η συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών του ήταν σαν και μας, μισθοσυντήρητοι φουκαριάδηδες, που νόμιζαν ότι το Κολλέγιο θα τους έβαζε στην ανώτερη τάξη, τίποτε δεν θύμιζε την ποιότητα της εκπαίδευσης που λάβαμε τα 70'ς στο Βαρβάκειο! Το 75 περάσαμε όλοι στα πολυτεχνεία/ιατρικές/νομίκές. Το 2012 οι περισσότεροι ήθελαν να πάνε εξωτερικό για να γυρίσουν ως σωτήρες στους ιθαγενείς....Το 75 στις ρουμανοιταλίες πήγαιναν όσοι δεν πέτυχαν εδώ. Το 2012 μόνο οι φτωχοί πήγαιναν στο ΕΜΠ!!!!!!!!!!!!!!!
    Το συμπέρασμα: Εξετάσεις, σφίξιμο αλλά και εμπνευσμένοι δάσκαλοι, μπας και κάποτε δούμε μια άσπρη μέρα!
    Κάποιοι πρέπει να πάρουν στους ώμους τους αυτή τη χώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. agosholos

    Εδωσα εξετασεις στο Βαρβακειο και πηρα 16/20. Εισηχθησαν αυτοι με 17, για εμας με 16 θα γινοταν κληρωση και πηγα στο 10ο. Υπηρχαν 5 προτυπα(Βαρβακειο, Πειραματικο, Ιωνιδειος,....) και μερικα καλα σχολεια. Στο ΕΜΠ, οι συμφοιτητες μου ηταν κατα 99% απο δημοσια σχολεια, 60% απο επαρχια.

    Προσυπογραφω ολο το σχολιο σου, ως πληρη αληθεια. Ειναι σαν να το εγραφα εγω. Ας παροσθεσω και μια βαρετη...δεξια επαναληψη.


    Μερικες σκεψεις για το εκπαιδευτικο πριογραμματης της α’- και β’-βάθμιας εκπαίδευσης και τις εισαγωγικες εξετασεις
    1.Απαιτείται η ριζική αναδιάρθρωση/αναβάθμιση του εκπαιδευτικού προγράμματος της α’- και β’-βάθμιας εκπαίδευσης ώστε η παιδεία να προάγει την μέθοδο μάθησης, τις δεξιότητες και την κριτική σκέψη των μαθητών και όχι την αποστήθιση, και έκαστος, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές του να οδηγείται στις αντίστοιχες σπουδές, διαφόρων βαθμίδων (και περιπου 25% σε ανώτατες σπουδές).
    2.Η βαθμολόγηση, σε κάθε τάξη του γυμνασίου και λυκείου πρέπει να αλλάξει, ώστε να απεικονίζει με την μέγιστη ακρίβεια τον συνδυασμό ικανοτήτων/δεξιοτήτων και προσπάθειας κάθε εξεταζόμενου. Τα εγχειρίδια ψυχολογίας υποδεικνύουν ότι η ευφυΐα ακολουθεί, γενικά, την κανονική κατανομή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο βαθμός δυσκολίας των ασκήσεων είναι κλιμακωτός (item difficulty).Το ίδιο πρέπει να ακολουθείται, τουλάχιστον στις τελικές εξετάσεις κάθε βαθμίδας εκπαίδευσης. Τα τελευταία 30 έτη π.χ. στα λύκεια, η βαθμολογία είναι παραπλανητική (ο ισοπεδωτικός Μ.Ο. 17, οι λεγόμενοι «αριστούχοι μέτριοι»), δηλαδή παρατηρείται ισχυρή παραμόρφωση της συμμετρίας του κώδωνα της κανονικής κατανομής προς τα δεξιά. Είναι γνωστό (από εξετάσεις με θέματα κλιμακωτής δυσκολίας) ότι βαθμολογία 16 ως 20 θα έχει μόνον το 7% του συνόλου και 12 έως 16 το 24%. (Από το 31% (=7+24) είναι φυσικό να αναζητηθούν οι κατάλληλοι για ανώτατες σπουδές (15 έως 25% του συνόλου)). Φυσικά πρέπει να υπάρχουν και οι ασφαλιστικές δικλίδες δεύτερης ευκαιρίας εισαγωγής και συνέχισης ανώτατων σπουδών από ΤΕΙ σε Πολυτεχνεία, στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους.
    3.Έτσι, η βαθμολόγηση θα είναι αυστηρή αλλά δίκαιη και αξιοκρατική και θα ξεχωρίζουν με σαφήνεια οι άριστοι, οι καλοί και οι μέτριοι, με αποτέλεσμα, οι μαθητές (και οι γονείς τους) να αντιλαμβάνονται έγκαιρα εάν είναι κατάλληλοι ή όχι για την α ή β κατεύθυνση και σε ποια βαθμίδα σπουδών, ανάλογα με τις δυνατότητες/ δεξιότητες (και όχι σύμφωνα με τις φαντασιακές επιθυμίες τους).

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "2.Επιτρέπεται η δυνατότητα επικοινωνίας των ΠΠΣ με άλλα σχολεία της γεωγραφικής τους περιφέρειας μέσα από συμμετοχή μαθητών άλλων σχολείων σε εκπαιδευτικούς ομίλους των ΠΠΣ αλλά και η συμμετοχή εκπαιδευτικών από άλλα σχολεία σε διαδικασίες ενδοσχολικής επιμόρφωσης των ΠΠΣ. "
    Αυτό και αν είναι αστείο!!! Πως να προλάβει ο μαθητής από άλλο σχολείο να προσέλθει στον όμιλο άν σχολάει στις 14.10 από το σχολείο του και το μάθημα στον όμιλο ξεκινάει στις 14,30?? Πετώντας???? Δεν πρέπει να γίνουν όμιλοι σε όλα τα σχολεία??

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία