Κυριακή και Ιωάννα στο δρόμο αυτό δεν είστε μόνες



Μια δασκάλα, η Κυριακή, μια μαθήτρια, η Ιωάννα ένας κόσμος επικοινωνίας και αγάπης, ζεστής, βαθιάς ψυχής. Μια απάντηση στην αθλιότητα που κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν στην εκπαίδευση. Δεν θα τους αφήσουμε. Είμαστε όλοι και όλες Κυριακές και Ιωάννες.

Η εισήγηση της Κυριακής Τριανταφυλλίδου

Εδώ το σχετικό βίντεο: Ένα θρανίο  και μια αναφορά στα Χανιώτικα Νέα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα νησί μικρό, μακρινό και απομονωμένο. Η Γαύδος.
Για όλους και όλες που θα πείτε «α, τι ωραία!! Ησυχία, μπάνια και καλοπέραση!!». Να ενημερώσουμε πως όλοι κι όλοι οι κάτοικοι ήταν 60, με όλα τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τους ανθρώπους των απομακρυσμένων περιοχών.
Μόνο ένα παράδειγμα για την ευθυμία του αφηγήματος. Ο αστυνομικός της Γαύδου, έγραφε πάνω από 20 μηνύσεις το μήνα, λόγω του ότι αν δεν έχεις τι να κάνεις τσακώνεσαι και με τα ρούχα σου.
Κάποτε το νησί έτρεφε πεντακόσια άτομα και μάλιστα μία περίοδο τον κόσμο του και διακόσιους ακόμη, εξόριστους.
Αλλά απομονωμένο όχι απλώς δυσπρόσιτο  κατά καιρούς απρόσιτο, απορφανίστηκε.
Σ’ αυτό το μικρό νησί υπήρχε και ένα μικρό σχολειό.
Σεπτέμβρης του 2009. Η Ιωάννα 3 ετών. Η Κυριακή 26, φρεσκοδιορισμένη δασκάλα του νησιού. Η αρχή για την Κυριακή ήταν δύσκολη.
Πρώτη φορά μακριά από την πόλη της, πρώτη φορά μακριά από την οικογένεια και τους φίλους της.
Με τον καιρό όμως όλα πήραν το δρόμο τους. Η Ιωάννα μεγαλώνει και μαζί της «μεγαλώνει» και η Κυριακή. Και όταν λέμε μεγαλώνει το Κορίτσι εννοούμε μεγαλώνει μόνη. Χωρίς φίλους και φίλες. Παίζοντας με την γιαγιά, την μαμά, τον πατέρα όσο ζούσε, την Κυριακή και τους φίλους της Δασκάλας. Η μικρή Ιωάννα, θα σας φανεί εντυπωσιακό, είχε βαφτίσει αδελφάκι της ένα δέντρο , μπροστά στο μαγαζί του πατέρα της, που μεγάλωνε μαζί της και έφτιαχνε οικογένεια με κάποιες καρέκλες του μαγαζιού και φυσικά τρελαίνονταν με κάθε επισκέπτη που θα της έδινε λίγο περισσότερη σημασία.
 Τρία χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στον Σεπτέμβρη του 2012, όπου η Ιωάννα περνάει την πόρτα του Δημοτικού Σχολείου Γαύδου. Ξεκινάει τον δικό της δρόμο, τη δική της διαδρομή…
Η αρχή τους αμήχανη. Η Ιωάννα πρώτη φορά στο Δημοτικό. Η  Κυριακή πρώτη φορά κάνει μάθημα σε ένα παιδί. Παρόλα αυτά η αμηχανία έφυγε, ο πάγος έσπασε. Η Ιωάννα ενθουσιαζόταν στην ιδέα στου σχολείου, η Κυριακή χαιρόταν το μάθημα. Το φθινόπωρο, λοιπόν, κύλησε γρήγορα με τη Δασκάλα να επικεντρώνεται στις μαθησιακές ανάγκες της Ιωάννας. Να μάθει να διαβάζει, να γράφει, να κάνει πρόσθεση και αφαίρεση… Να αγαπήσει τα βιβλία, τη ζωγραφική, τη μουσική, τη γνώση… Πάντα όμως, στο μυαλό της υπήρχε το κομμάτι της κοινωνικοποίησης, της επαφής της Ιωάννας με άλλα παιδιά.
Στις διακοπές των Χριστουγέννων έρχεται στην Κυριακή ένα μήνυμα από τη Σχολική της Σύμβουλο, Μαργαρίτα, με το οποίο μαθαίνει πως  θα επικοινωνήσουν μαζί της από την Ελληνογερμανική Αγωγή για ένα καινοτόμο πρόγραμμα που ετοιμάζουν. Το όνομα του προγράμματος «Ακριτών μουσική». Ένας νέος όρος μπαίνει στη ζωή των δύο μας ηρωίδων. Open Discovery Space ή αλλιώς ODS. Ένωση σχολείων μέσω διαδικτύου. Ένα μικρόβιο μπαίνει στο μυαλό της Δασκάλας. Το Κορίτσι μπορεί να γνωρίσει τον κόσμο!
Η πρώτη επικοινωνία με τον Πέτρο και τον Αλέξανδρο ήταν και η αρχή. Ο Αλέξανδρος τους κάνει την πρόταση να συνεργαστούνε, έτσι ώστε το Κορίτσι να εξοικειωθεί με τη συνομιλία με παιδιά της ηλικίας της, αλλά και με τη διαδικασία της εξ αποστάσεως επαφής και επικοινωνίας. Μετά την πρώτη, λοιπόν, επαφή της Ιωάννας με δύο παιδιά της Α’ τάξης του Δημοτικού του Αγίου Σπυρίδωνα της Λευκωσίας και τη γνωριμία της με την υπόλοιπη τάξη πέφτει και η ιδέα του να κάνουνε από κοινού ένα δίωρο μάθημα την εβδομάδα στο αντικείμενο της «Μελέτης Περιβάλλοντος» για την Ελλάδα, «Επιστήμης» για την Κύπρο.
Τα πρώτα βήματα της Ιωάννας στον έξω κόσμο ξεκινούν. Στην αρχή αμήχανα και δειλά, στην πορεία πιο ξεθαρρεμένα και στο μέλλον πια θα είναι σίγουρα και σταθερά. Στην πρώτη της επαφή η Ιωάννα βασιζόταν στη δασκάλα της. Ό,τι έλεγε έπρεπε να είναι σίγουρη ότι είναι σωστό.  Έτσι ρωτούσε την Κυριακή να της επιβεβαιώσει την απάντησή της. Σιγά, σιγά όμως, άρχισε να απαντάει και μόνη της.
Η Κυριακή από την άλλη, έβλεπε τη μαθήτριά της να ανοίγει φτερά. Να γίνεται μέλος κανονικής τάξης. Η Ιωάννα που δεν ήξερε τι σημαίνει «σηκώνω το χέρι μου για να με δει η κυρία», «έχω συμμαθητές» έμπαινε στον κόσμο του σχολείου, κι όταν εδώ σας μιλάω για σχολείο, εννοώ αυτό που όλοι εσείς γνωρίζετε. Τη κοινωνία των παιδιών.
Σε όλη αυτή την πορεία, η στήριξη που είχε η Δασκάλα από τη Μαργαρίτα ήταν πολύ σημαντική. Ό,τι και αν χρειαζόταν ήξερε πού να απευθυνθεί για να βρει βοήθεια. Κάποιον που όχι μόνο θα άκουγε τους προβληματισμούς της, αλλά θα έδινε λύση στα εμπόδια που συναντούσε.





 Κάπως έτσι, λοιπόν, δόθηκε η ιδέα στην Κυριακή να γράψει μια επιστολή για το blog της Μαργαρίτας, προς τα σχολεία των Χανίων, αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας, για να γνωρίσει η Ιωάννα κι άλλους φίλους… Κι άλλους συμμαθητές. Η ανταπόκριση ήταν άμεση και πολύ συγκινητική. Γνωρίσανε παιδιά από την Κάρπαθο, τα Χανιά και το Χιλιόδενδρο Καστοριάς. Με το τελευταίο σχολείο η συνεργασία προχώρησε πέρα από την απλή γνωριμία των παιδιών. Η Ιωάννα παρακολούθησε τη γιορτή της 25ης Μαρτίου του σχολείου του Χιλιόδενδρου, αλλά παρακολούθησε και ένα διαθεματικό πρόγραμμα για τα Φρούτα και τη σημασία τους στη ζωή μας. Όπου φυσικά το Κορίτσι δεν ήταν αμέτοχο σε όλα αυτά. Δασκάλα και μαθήτρια πήραν αφορμή και μίλησαν στην τάξη για τη μεσογειακή διατροφή, είδαν την πυραμίδα της διατροφής και έφτιαξαν μία με τη μορφή κολάζ. Με το ίδιο σχολείο πραγματοποίησαν και μία κοινή διδασκαλία στο μάθημα της «Γλώσσας» με τη μαθήτρια να συμμετέχει στο μάθημα σαν να ήταν παρούσα ψυχή και σώμα στην τάξη του Χιλιόδενδρου.
Ας δούμε όμως με περισσότερες λεπτομέρειες τι ακριβώς έγινε με το Δημοτικό του Αγίου Σπυρίδωνα της Λευκωσίας και με το πρόγραμμα «Ακριτών Μουσική».
Η Κυριακή με τον Αλέξανδρο απέκτησαν μια πιο στενή επικοινωνία μέσω Skype  ανταλλάσσοντας ιδέες για το πώς θα έκαναν το κοινό τους μάθημα. Τα πρώτα βήματα ήταν λιγότερο οργανωμένα και δοκιμαστικά.
Ασχολήθηκαν με την ανακύκλωση σε δύο δίωρα μαθήματα και με τα φυτά σε ένα δίωρο μάθημα, όπου μέσω του Skype, του διαδραστικού πίνακα, της πλατφόρμας Big Blue Button και του mathisis.org μπορούσαν να μοιράζονται την οθόνη του υπολογιστή, να κάνουν κοινές παρουσιάσεις, να γράφει η Ιωάννα στον πίνακα της Κύπρου.
Έτσι λοιπόν, από τις προσπάθειες αυτές φάνηκε ότι μπορεί να δουλέψει η από κοινού διδασκαλία. Προχώρησαν στην οργανωμένη σχεδίαση και εκτέλεση ενός σεναρίου 5 διδακτικών δίωρων για ολόκληρη την ενότητα που ασχολείται με τα Ζώα (κοινή ύλη και για τις δύο χώρες). Σε αυτό τους το βήμα είχαν ακόμα μια καινοτόμα ιδέα. Την ένταξη της Ιωάννας σε μία ομάδα και τη συνεργασία της για τις ομαδικές εργασίες.
Η Ιωάννα βρίσκεται πλέον μόνη της, χωρίς την παρουσία της Κυριακής, σε έναν υπολογιστή όπου βλέπει τα υπόλοιπα δύο μέλη της ομάδας της. Στην Κύπρο τα δύο παιδιά αυτά έχουν μπροστά τους έναν υπολογιστή όπου με τη σειρά τους βλέπουν και ακούνε μόνο την Ιωάννα. Οι δάσκαλοι και  από τις δύο μεριές παρεμβαίνουν μόνο όπου και όταν είναι απαραίτητο. Ταυτόχρονα, σε διπλανό θρανίο, βρίσκεται ένας ακόμα υπολογιστής στον οποίο οι δύο δάσκαλοι μοιράζονται τον πίνακα της Κύπρου και όποτε είναι απαραίτητο, η μικρή παρακολουθεί από τον δεύτερο αυτό υπολογιστή.
Τα συναισθήματα της Δασκάλας για την εικόνα που είχε μπροστά της μοναδικά! Βλέποντας τη μία και μοναδική της μαθήτρια να συνομιλεί και να συνεργάζεται μόνη της με άλλα δύο παιδιά που δεν είχε συναντήσει ποτέ. Τότε σκέφτηκε για πρώτη φορά πόσο σημαντικό ήταν να γίνεται πραγματικότητα ο παιδαγωγικός στόχος , να μάθει τη συμμετοχή και την κοινωνία των μαθητών το Κορίτσι.
Οποία μεγαλύτερη ικανοποίηση, ευτυχία, για έναν δάσκαλο να δει το παιδί, το μοναδικό του σχολείου να αποκτά κοινωνικότητα. Να παίζει με τα συνομήλικά του παιδιά. Να επικοινωνεί στ’ αλήθεια και να μην μένει να βλέπει από μακριά σαν καχύποπτο αγρίμι.
Ναι συνέβη αυτό !!
Ταυτόχρονα με αυτές τις πρωτόγνωρες και για τους δύο κινήσεις που έκαναν η Κυριακή και ο Αλέξανδρος, ετοιμαζόταν πυρετωδώς η μουσικό – θεατρική παράσταση «Ακριτών Μουσική». Στην παράσταση αυτή, τέσσερις απομακρυσμένοι τόποι, η Κύπρος, η Κάρπαθος, το Καστελόριζο και η Γαύδος, θα παρουσίαζαν σκηνές από το Έπος του Διγενή και το Άσμα του Αρμούρη, διαδοχικά, αλλά και ταυτόχρονα.
Η Κυριακή είχε μιλήσει στην Ιωάννα για τους Ακρίτες. Της είπε την ιστορία τους, τη σημασία που είχαν τότε. Της αφηγήθηκε το Έπος του Βασίλειου Διγενή και της εξήγησε τη σκηνή που θα έπαιζαν στην παράσταση.
Φανταστείτε πως απέναντι ακριβώς απ’ το νησί είναι το κάστρο με τους Δροσουλίτες. Είναι η ιστορία των Ακριτών και του Διγενή ζωντανές , αλλά το Κορίτσι δεν μπόρεσε μέχρι τότε να πάει και φυσικά θα της είναι ακόμη πιο δύσκολο από δω και μπρος ζώντας μοναχό με τη μαμά και τη γιαγιά.
Το θεατρικό μέρος του εγχειρήματος αυτού βασιζόταν στο θέατρο σκιών. Δύο συνεργάτες από το Πανεπιστήμιο στα Χανιά είχαν δημιουργήσει μια πλατφόρμα που βρίσκεται στο διαδίκτυο και λέγεται «eshadow» με το οποίο μπορούν δύο και παραπάνω απομακρυσμένοι υπολογιστές να χειριστούν φιγούρες σαν του καραγκιόζη, να φαίνεται η κίνηση και στους δύο και να παίζουν θέατρο.
Η Ιωάννα, λοιπόν, έπαιξε με τις φιγούρες που ήδη υπήρχαν στο πρόγραμμα και αφού είχε ακούσει τις ιστορίες για τους Ακρίτες, ζωγράφισε τις δικές της φιγούρες που θα πρωταγωνιστούσαν στη σκηνή τους. Η Κυριακή έστειλε τις φιγούρες στους συνεργάτες στα Χανιά και μία εβδομάδα αργότερα η Ιωάννα έπαιζε πια με τις δικές της φιγούρες.
Στο μουσικό κομμάτι της παράστασης θα γινόταν και πάλι κάτι π0ου θα επιχειρούσαν για πρώτη φορά Δασκάλα και Κορίτσι.
Πολύπλοκο και εντυπωσιακό ταυτόχρονα. Ο Πέτρος έγραψε ένα μικρό μουσικό κομμάτι για την Ιωάννα και την Κυριακή το οποίο όμως, δε θα έπαιζαν οι δυο τους. Στόχος ήταν η εναλλαγή των μουσικών θεμάτων του κομματιού μεταξύ Γαύδου και Αθήνας. Η Ιωάννα θα έπαιζε καχόν, η Κυριακή κλαρινέτο και ο Πέτρος φλάουτο.
Κάπως έτσι λοιπόν, ξεκίνησε η πραγματική μουσική εκπαίδευση του Κοριτσιού. Μέχρι τότε η Δασκάλα είχε δώσει έμφαση στην εκμάθηση τραγουδιών, αλλά και στο να μάθει η Ιωάννα τα μουσικά όργανα. Η μουσική βέβαια δεν έλειπε ποτέ από την τάξη, όταν η μικρή δεν έκανε μάθημα. Τώρα πια η Ιωάννα μάθαινε ρυθμούς και νότες. Έπαιζε με τη δασκάλα της μουσική. Το χαμόγελο του παιδιού τις ώρες εκείνες ήταν τόσο φωτεινό, που έδειχνε ακριβώς τα συναισθήματά της. Ανακαλύψανε, λοιπόν, δασκάλα και μαθήτρια κάτι που η μικρή αγαπάει πολύ.
Τρεις μήνες περάσανε σαν μια ανάσα! Τόσο δημιουργικά, τόσο γεμάτα, ίσως και κουραστικά, αλλά ήταν μια κούραση γλυκιά. Μια κούραση που τα αποτελέσματά της ήταν εμφανή! Έφτασε λοιπόν η μέρα της παράστασης… Προετοιμασίες, πρόβες όλα είχαν τελειώσει. Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει. Μαθήτρια και δασκάλα ενθουσιασμένες!
Τρίτη 23 Απριλίου 2013, γύρω στις 12:15 η παράσταση ξεκίνησε! Όλα έπαιρναν σάρκα και οστά. Πρώτα η Κύπρος, μετά η Κάρπαθος, τρίτη στη σειρά η Γαύδος και τελευταίο το Καστελόριζο. Μία ώρα περίπου μετά η αυλαία έπεσε. Η μικρή χαρούμενη, ενθουσιασμένη… Η δασκάλα της περήφανη! Όλα ήταν άψογα, η Ιωάννα είχε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων παρόλο που ήταν μόνο 6 χρονών. Η αρχή έγινε!
Που να το φανταστούν το Κορίτσι αλλά και η Δασκάλα πως όλα έγιναν ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, της μνήμης του παππού, που ενέπνευσε με τη λατρεία για τη μουσική τη Δασκάλα και που περήφανος πιά παρακολουθεί από ψηλά καλή του η ώρα….
Και να είστε σίγουροι ότι ήταν μόνο η αρχή. Η υπόσχεση που δόθηκε μεταξύ των συντελεστών ήταν μία και πολύ σημαντική. Να μην σταματήσουνε εκεί. Όλο αυτό θα συνεχιστεί, με ακόμα πιο σίγουρα βήματα, με ακόμα πιο τολμηρές ιδέες. Αρκεί να υπάρχει η διάθεση και το κουράγιο. Που σε όλους τους υπήρχε. Μικρούς και μεγάλους.
Το ίδιο απόγευμα, και όταν πια η ένταση της ημέρας είχε καταλαγιάσει, τα συναισθήματα της Δασκάλας ήταν ανάμικτα. Από τη μία η απερίγραπτη χαρά για το εγχείρημα που πέτυχε, περηφάνια για τη μικρή της ηρωίδα, αλλά από την άλλη μια γλυκιά θλίψη που όλα είχαν τελειώσει. Για την ώρα τουλάχιστον…
Κάπου εδώ λοιπόν θα τελειώσει και το δικό μας παραμύθι!
Θα αφήσουμε την Κυριακή να συνεχίσει να ονειρεύεται για την Ιωάννα. Να πραγματοποιεί τα όνειρά της μαζί με το παιδί.
Πρέπει φυσικά, να είστε σίγουροι πως όσο δύσκολα ή ανεκπλήρωτα κι αν φαίνονται, θα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα για να τα καταφέρει.
Θα αφήσουμε τη μικρή Ιωάννα να συνεχίσει τη ζωή της, όπως μόνο η ίδια ξέρει. Τη μικρή μας αυτή ηρωίδα που ενώ στην αρχή της σχολικής χρονιάς έμεινε χωρίς πατέρα και κρεμόταν από μια λεπτή κλωστή, βρήκε τη δύναμη (ναι! Αυτή τη δύναμη που μόνο τα παιδιά έχουν) να σταθεί στα πόδια της.
Και από μόνη της που ήταν στην τάξη του σχολείου της, ξαφνικά έγινε το παιδί με τους περισσότερους συμμαθητές. Το Κορίτσι που αγκάλιασε ολόκληρη η Ελλάδα, είτε το ξέρει, είτε όχι.
Από εσάς μια χάρη θα ζητήσω μόνο, για να μπορέσω να κλείσω την ιστορία μου αυτή… Που και που… Μια στο τόσο… Όποτε έχετε ένα λεπτό διαθέσιμο… να θυμάστε την Ιωάννα μας! Το μικρό αυτό κορίτσι… Και από τη δύναμή του να παίρνετε κι εσείς κουράγιο. Να ελπίζετε, να ονειρεύεστε, να φτειάχνετε πράμματα  σπουδάματα…
 Έτσι, οι  Ιωάννες μας θα γίνουν πολλές θα πολλαπλασιαστούν μέσα στο χρόνο και το χώρο.
Έτσι θα κατανοήσουν και οι κρατούντες πως τα σχολειά σαν της Γαύδου δεν είναι βάρος για την πολιτεία αλλά κέρδος απροσμέτρητο, με τις Ιωάννες όλης της χώρας ως υπεραξία ζωής και όχι απλά φθαρτή και εφήμερη επιτυχία….
 Έτσι, θα μπορέσω να σας πω…
… και έζησαν αυτοί καλά κι ΕΣΕΙΣ καλύτερα!
Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας και εκ μέρους του Κοριτσιού και της Ελλης και της γιαγιάς….

Σχόλια

  1. Γειά σου καλή μου Κυριακή! Ο "θείος" σου ο Ορέστης σε χαιρετά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όσο υπάρχουν άνθρωποι.... υπάρχει ελπίδα! Πρωτοβουλία, ατομική ευθύνη, γενναία ψυχή. Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όσο υπάρχουν άνθρωποι... υπάρχει ελπίδα! Ατομική ευθύνη, πρωτοβουλία, γενναία ψυχή. Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία