Genocide


του Ανδρέα Πετρουλάκη από το protagon
Ας κάνουμε μία υπόθεση εργασίας. Η σημερινή Βουλή καλείται να αποφασίσει αν έχει γίνει γενοκτονία Ελληνοκυπρίων στην Βόρεια Κύπρο ή Ελλήνων μειονοτικών στην Νότιο Αλβανία. Νομίζω θα συμφωνήσουμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό της Εθνικής Αντιπροσωπείας θα υπερψηφίσει την εκδοχή που απλώς πλειοδοτεί με τον εμφατικότερο τρόπο στο αίσθημα αδικούμενου και καταδιωκόμενου έθνους, που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και των πολιτικών μας. Έστω και αν μια τέτοια ψήφος θα ήταν ανιστόρητη και αντιεπιστημονική είναι σίγουρο ότι θα εύρισκε πολλούς, περισσότερο ή λιγότερο ψεκασμένους, οπαδούς. Για αυτό θα ήταν εξαρχής λάθος μία τέτοια ψηφοφορία.
Το λάθος αυτό έγινε το 1994. Η Βουλή πήρε την απόφαση ότι υπήρξε γενοκτονία των Ποντίων στο διάστημα από το 1914 ως το 1923. Προσοχή, δεν αναφέρομαι στην απόφαση που καθιερώνει την 19η Μαϊου ως ημέρα εθνικής μνήμης για τα θύματα του Κεμάλ. Μιλώ για τον χαρακτηρισμό “γενοκτονία”. Δεν ήταν δουλειά της, δεν είναι αυτό αντικείμενο των Κοινοβουλίων αλλά των επιστημόνων. Όπως θα ήταν αδιανόητο να αποφασίσει μια τυχαία κοινοβουλευτική πλειοψηφία αν υπάρχει σωματίδιο του Χιγκς, έτσι δεν επιτρέπεται να απαντήσει σε ένα τέτοιο ερώτημα, που διχάζει τους ιστορικούς ακόμα και σήμερα. Άνθρωποι που είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στους όρους «γενοκτονία», «εθνοκάθαρση», «εγκλήματα πολέμου» ή «θύματα πολέμου», καλούνται να πάρουν απόφαση με γνώμονα τις περισσότερες φορές κάποιο εθνικό παραμύθι. Δυστυχώς στον δημόσιο βίο την πιο πολλή φασαρία κάνουν εκείνοι που τα επιχειρήματά τους τα αντλούν από το γνωστικό οπλοστάσιο «μα τι λέτε; τόσα έργα έχουμε δει στο σινεμά», που πρόσφατα επικαλέστηκε ένας τηλεοπτικός αστέρας.


Ας μην ξεχνούμε ότι ο διωγμός των Ποντίων επιχειρήθηκε να χαρακτηριστεί αναδρομικά με τον όρο «γενοκτονία» που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ, με αφορμή το Ολοκαύτωμα, μόλις το 1948. Εξ αντικειμένου υπάρχει το ευένδοτο σημείο της ερμηνείας μιας άλλης εποχής με σύγχρονους όρους. Την εποχή των αρχών του αιώνα, στην ευρύτερη περιοχή, εκκαθαρίσεις εθνικής καθαρότητας δεν έκαναν μόνο οι Νεότουρκοι αλλά και το σύνολο σχεδόν των Βαλκανικών λαών, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν εθνικούς ζωτικούς χώρους που θα φιλοξενούσαν τα νεοπαγή κράτη. Ας παραμερίσουμε την ασυμφωνία των ιστορικών για την έκταση της σφαγής των Ποντίων - είτε 350.000 ήσαν τα θύματα είτε 50.000 το έγκλημα ήταν μεγάλο. Απλώς τότε χαρακτηριζόταν ως “έγκλημα κατά της ανθρωπότητας” και όχι γενοκτονία. Καταλαβαίνουμε ότι σε αυτό το πλαίσιο υπάρχει βάσιμο υλικό επιστημονικής συζήτησης και στα δύο στρατόπεδα μόνο που η προσέγγιση οφείλει να είναι ακριβώς αυτό. Επιστημονική και όχι πλειοψηφική.
Αυτό φαντάζομαι είναι, πάνω κάτω, το πνεύμα με το οποίο μίλησε η Μαρία Ρεπούση προχτές. Και ξύπνησαν μεμιάς εθνικιστικά φαντάσματα αντί να αφυπνισθούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά μας και να εστιαστούν στον κίνδυνο που επεσήμανε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ. Γιατί το ένα λάθος, του 1994, κινδυνεύει να γεννήσει και ένα δεύτερο στις μέρες μας, εφόσον παραμείνει ως έχει και ψηφιστεί, τώρα ή στο μέλλον, το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Κανείς ιστορικός (ή οποιοσδήποτε άλλος) της αντίθετης άποψης, εφόσον υπάρχει η απόφαση της Βουλής, δεν θα μπορεί να τοποθετείται δημόσια στο θέμα των διώξεων των Ποντίων, δηλαδή να τεκμηριώνει την επιστημονική του θέση, διότι θα είναι παράνομος. Το ίδιο δυστυχώς ισχύει και για πολλά άλλα θέματα ανάγνωσης της Ιστορίας και αυτό θα είναι ήττα του πολιτισμού μας.

Σχόλια

  1. Καλή, χρυσή η Μαρία αλλά το κόλλημα της το έχει. Και από αποδοχή της άλλης άποψης, έ δεν θα έλεγα ότι είναι το δυνατό της σημείο. Γιά να μην θυμηθούμε και τις επιλογές ιστορικών στις σχολές που ελέγχουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντώνη οι εμμονές κινούν την Ιστορία. Και όταν οι σχολές των Ιστορικών εμπλέκονται με την πολιτική το αποτέλεσμα δεν είναι καλό. Θέλω ομως να παρατηρήσεις ότι αυτή τη φορά, δυστυχώς, λιγόστεψαν δραματικά και οι υποστηρικτές της Μαρίας, πράγμα που δείχνει ότι στο θέμα επέρχεται κορεσμός. Χαίρομαι όμως που τα πιάνεις κάτι τέτοια. Σιγά μη δεν τα έπιανες δηλαδη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι απορίας άξιον πως η Βουλή, εκτός από απφάνσεις για ιστορικά γεγονότα (όπως ύπαρξη του "Κρυφού Σχολειού", ότι η επανάσταση του 21 κηρύχθηκε την 25 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό κλπ.) δεν έχει αποφασίσει ακόμη, για την βεβαιωμένη ύπαρξη του Θεού και του Χριστού, όπως περιγράφεται στις Γραφές, ώστε στην συνέχεια να πονικοποιήσει όσους εκφράζουν διαφορετική άποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στέλλα Μαρκαντωνάτου31 Μαΐου 2013 στις 11:12 π.μ.

    Εκείνο που δεν καταλαβαίνω εγώ είναι γιατί όλη αυτή η συζήτηση που χτυπάει και στο λάθος μέρος της κοινωνίας. Προσωπικά είμαι παλαιοελλαδίτισσα και η μητέρα μου ήταν άκρως ρατσίστρια όσον αφορούσε τους Έλληνες πρόσφυγες που τους αποκαλούσε Τουρκόσπορους. Δεν ήταν και η μόνη της γενιάς της που γνώρισα και συμπεριφερόταν έτσι. Είναι μια πραγματικότητα και αυτή που βίωσαν και ίσως ακόμη νοιώθουν ότι βιώνουν οι συνέλληνες αυτοί στο πετσί τους με συμπεριφορές όπως "συνωστισμός".

    Οι Πόντιοι και γενικότερα οι πρόσφυγες που γνώρισα έφερναν μαζί τους ιστορίες απύθμενης φρίκης που δεν ξεχνιούνται σε μια και δυο γενιές όπως δεν ξεχνιέται ο Εμφύλιος σε έναν αιώνα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν δίνουν δυάρα για την Ιστορία ως Επιστήμη, γιατί η φρίκη είναι αμίλητη και προχωράει (να κάνω και το κλεψιματάκι μου). Ξέρουν ότι σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και διώχτηκαν, ότι θεωρήθηκαν παρείσακτοι και ότι έδωσαν δυο και τρεις φορές τον αγώνα της επιβίωσης. Και να μην το ξέρει η Επιστήμη, αυτοί το ξέρουν.

    Δεν καταλαβαίνω γιατί η Αριστερά (διαγωνίως και οριζοντίως, αυτό είναι το σύνθημα που όλα τα κομμάτια της Αριστεράς ενώνει) ασχολείται με το Επιστημονικόν της Ιστορίας με τέτοια θέρμη. Από τον λαϊκισμό, στον οποίο η Αριστερά έχει μακράν θητείαν, πάμε σε έναν ελιτισμό ο οποίος είναι άκαιρος, δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να συζητηθούν αυτά τα πράγματα με τους όποιους επιστημονικούς όρους και να γίνουν και πολιτική. Άσε που όλοι ξέρουμε ότι η επιστήμη αλλάζει γνώμες κάθε πέντε δέκα χρόνια και ανάλογο αριθμό συνεδρίων, μοδών και ομάδων ισχύος.

    Ας ρίξουμε το βλέμμα χαμηλότερα, πχ στην ιστορία που διδάσκεται στην εκπαίδευση, πόσο ξενέρωτη είναι, πόσο ελάχιστα σεξουαλική, πόσο ελάχιστα εμπνευστική, πόσο λείπει η αφήγηση και το παραμύθι για να κεντριστούν και κάποια παιδιά να φτάσουν μέχρι την Επιστήμη (την δίδυμη αδελφούλα της Θρησκείας, που για χάρη και των δύο έχουν τελεστεί τόσα εγκλήματα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρέσει αυτό το σχόλιο κ. Στέλλα

      Διαγραφή
    2. Με μια διαφορά. Οχι οι ιστορικοί δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούν την ιστορία για να κάνουν πολιτική. Γιαυτό μείναμε πίσω στην Ελλάδα

      Διαγραφή
    3. Στέλλα Μαρκαντωνάτου31 Μαΐου 2013 στις 5:15 μ.μ.

      Ένα ανακατεματάκι πολιτικής και ιστορίας δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Παν μέτρον άριστον που έλεγαν και οι αρχαίοι ομόγλωσσοι, και σε αυτήν την περίπτωση.

      Και ναι, ήταν ατυχής η διατύπωση, φαινόταν σαν να είναι νομοτελειακό το να γίνει η ιστορία πολιτική. Ήθελα να πω ότι αυτό θα ήταν μια εξαιρετική περίπτωση.

      Νάμαστε όλοι καλά, που βρίσκουμε χρόνο και για τέτοιες συζητήσεις.

      Διαγραφή
    4. Ε όχι και δίδυμη αδελφούλα της θρησκείας η επιστήμη. Ως προς το κύρος το συζητάμε. Ως προς τα εγκλήματα όμως; Η θρησκεία κατέχει τα σκήπτρα (με πρώτη εντός αυτών την χριστιανική), μακράν από οποιαδήποτε άλλη αιτία (πραγματική ή πρόφαση).

      Διαγραφή
  5. Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το σχόλιο της κυρίας Μαρκαντωνάτου.
    Απάντηση στον σωβινισμό και τη συνωμοσιολογία δεν μπορεί οι εμμονές όσων, προσωπικά, αποκαλώ
    politicaly correct μουντζαχεντίν
    , με την σεβαστή κυρία Ρεπούση να αποτελεί απολύτως τυπικό δείγμα.
    Συμφωνώ και με τον Leo, όταν λέει ότι...«οι ιστορικοί δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούν την ιστορία για να κάνουν πολιτική», αλλά Leo μου φαίνεται ότι παραγνωρίζεις, ότι ακριβώς αυτό κάνει και η κυρία Ρεπούση. Θα είχε άραγε εκλεγεί βουλευτής, αν δεν είχε την αναγνωρισιμότητα που της «εξασφάλιζαν», οι -στα όρια της χυδαιότητας- επιθέσεις που είχε δεχθεί;
    Ο ιστορικισμός στην πολιτική ωφελεί μόνο τους φανατικούς και τους ακραίους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία