Να πηδάμε απ΄ τις βεράντες στου Ζαλόγγου τη μεριά


του Λεωνίδα Καστανά

 Η τροπή που πήρε η υπόθεση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου αποτελεί μια οδυνηρή ήττα της πολιτικής. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν κατάφεραν ως όφειλαν να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο  νομικής θωράκισης της δημοκρατίας και μετωπικής αντιπαράθεσης με το ναζισμό - φασισμό. Η ΝΔ δεν θέλησε να μπει στο κοινό αντιφασιστικό κάδρο με τους αριστερούς συνεταίρους της, ενώ εκείνοι δεν φάνηκαν ικανοί να την «αναγκάσουν».

Ο νόμος που ουσιαστικά εισηγείται η ΝΔ παρουσιάζει ουσιαστικές αλλά όχι αγεφύρωτες διαφοροποιήσεις από το νόμο Ρουπακιώτη. Επισημαίνω τις εξής:
1. Δεν προβλέπει  την προστασία από τη ρατσιστική βία,  ομοφυλόφιλων ατόμων.
2. Απαλλάσσει το κράτος και τα όργανά του από κάθε ποινική ευθύνη στην περίπτωση  που με οποιοδήποτε τρόπο προκαλούν ρατσιστική βία.
3.  Αφήνει ατιμώρητα τη διέγερση σε φθορές ή και την καταστροφή αντικειμένων ( καταστημάτων, χώρων λατρείας  κλπ) που ανήκουν σε θύματα ρατσιστικής βίας.
4. Δεν προβλέπει προστασία αλλοδαπών θυμάτων και μαρτύρων.
5.  Τιμωρεί την υποκίνηση ή πρόκληση ρατσιστικής βίας και μίσους μόνο κατά μεμονωμένων προσώπων και όχι ομάδων προσώπων.

Οι διαφοροποιήσεις είναι πραγματικά ακατανόητες και νομίζω ότι ετέθησαν σκοπίμως από τη ΝΔ ώστε να έχει το άλλοθι της άλλης επιλογής. Ο Σαμαράς μετράει την εκτίναξη της διαφοράς του από τον Τσίπρα σε περισσότερο από 3 μονάδες, με ταυτόχρονη αύξηση του δικού του ποσοστού και μείωση αυτού του αντιπάλου του. Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει ραγδαία. Ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά υποχωρεί, οι απέλπιδες προσπάθειες του αρχηγού του να πιαστεί από αμφιλεγόμενες περιπτώσεις σαν αυτές της Κλάιν και του Ζίζεκ μετατράπηκαν σε ανέκδοτα. Η αδυναμία διατύπωσης ενός πολιτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση δεν είναι πια απλώς φανερή αλλά εμπεδώνεται από το εκλογικό σώμα και μετατρέπεται σε πολιτική δυσαρέσκεια. Οι εσωκομματικές διαφορές  πολλαπλασιάζονται και οξύνονται και αν κάποτε αποτελούσαν στοιχείο υγείας, σήμερα προβάλουν την εικόνα μιας αριστερίστικης Βαβέλ που κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί. Τα συνδικαλιστικά κινήματα του Δημοσίου που κάποτε έστρωναν το χαλί στον Τσίπρα, σήμερα είναι τελείως ανίκανα να αντιπαρατεθούν με την αποφασιστικότητα της συγκυβέρνησης και τη δυσφορία των πολιτών. Οι ήττες της ΟΛΜΕ και των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ είναι ενδεικτικές.   

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δίνει την ευκαιρία στον Α. Σαμαρά να κεφαλαιοποιήσει την πολιτική του ηγεμονία και να δείξει  στον κόσμο της Δεξιάς, αλλά και στους συνεταίρους του ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό. Ενώ έχει υποστηρίξει και έχει εργαστεί για την προώθηση  ενός τέτοιου νόμου, ενώ ο βίος και η πολιτεία του υπουργού Δένδια είναι σε ανάλογη αντιρατσιστική κατεύθυνση, φαίνεται ότι την ύστατη στιγμή αισθάνεται περισσότερο δυνατός (πιθανόν να έχει νέα δεδομένα) και αυτονομείται. Οι επόμενες ημέρες θα αποδείξουν το βάσιμο ή μη των υποθέσεών μου. Οι αφηγήσεις που τον θέλουν να υποχωρεί στις πιέσεις  ακροδεξιών θυλάκων του κόμματος, δε με πείθουν. Σίγουρα αισθάνεται δικούς του πολλούς από τους χιλιάδες ψηφοφόρους της ΧΑ, αλλά ξέρει ότι δεν θα τους κερδίσει με ένα light αντιρατσιστικό νόμο αλλά με άμεση ανάκαμψη της οικονομίας. Δε νομίζω ότι τέτοιου είδους ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται και πολλά από νόμους, ή έχουν πραγματική και βιωμένη σχέση με τη ρατσιστική βία.  Αυτό βέβαια καθόλου δεν σημαίνει ότι όλο το εκλογικό ποσοστό της ΧΑ είναι συγκυριακό και ότι δεν αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία. Αλλά όσο η χώρα βλέπει περισσότερο φως στο βάθος του τούνελ, τόσο και η δύναμη του φασιστικού μορφώματος θα υποχωρεί. Αν τελικά η ΝΔ επιμείνει και δεν επιτευχθεί  συμφωνία σε κάποια εκδοχή του νόμου θα έχει τραυματίσει όχι απλά τη συγκυβέρνηση, αλλά και την ιδέα της συνεργασίας των κομμάτων του συνταγματικού τόξου απέναντι στο φασισμό. Η αλαζονεία συνήθως πληρώνεται.

Στην απέναντι όχθη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ συντονίζουν το βηματισμό τους αναγκαστικά καθώς αισθάνονται την απειλή, που στο βάθος της γράφει «εκλογές». Η ΔΗΜΑΡ δείχνει αιφνιδιασμένη από το σνομπάρισμα του Σαμαρά. Ίσως υπερτίμησε τις διαπραγματευτικές ικανότητες του Ρουπακιώτη, ίσως έκανε και δεύτερες σκέψεις του στυλ, «είναι ευκαιρία να σηκώσουμε τη σημαία της διακριτότητας» και δεν πάλεψε όσο έπρεπε τη συμφωνία. Έτσι ή αλλιώς είναι υποχρεωμένη να αναλάβει πρωτοβουλίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Προσωπικότητες από το ΠΑΣΟΚ μικρές και μεγάλες ετοιμάζονται να πυκνώσουν τις γραμμές της και αυτό δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί με μια επαναδιατύπωση των μεσοπρόθεσμων στόχων της. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση σωτηρίας της έχει πιστωθεί από καιρό και είναι υποχρεωμένη να παρουσιάσει κάτι καινούργιο μέχρι το φθινόπωρο αν θέλει να μην καταρρεύσει εκλογικά. Πρέπει  να κάνει θέμα. Η ίδια η ζωή φέρνει τη ΔΗΜΑΡ στο προσκήνιο. Το ΠΑΣΟΚ σταδιακά εξαφανίζεται και αυτό δείχνει να είναι φυσιολογικό. Μια άλλη εποχή ανατέλλει για τον κόσμο της κεντροαριστεράς.

Η τραγελαφική εξέλιξη με τα πολλά αντιρατσιστικά νομοσχέδια έμελλε να γίνει ακόμα χειρότερη, όταν επανήλθαν στην επικαιρότητα, η γενοκτονία των Ποντίων, ο «συνωστισμός» στο λιμάνι της Σμύρνης, μέχρι και ο χορός του Ζαλόγγου. Οι γνωστές υπερβολές της ελληνικής κοινωνίας. Το βασικό δόγμα της εγχώριας  αντιεθνικιστικής ιστορικής σχολής «η  Ιστορία μόνο για τους Ιστορικούς» καταστρατηγήθηκε. Κάποιοι θέλησαν να συζητήσουν επιστημονικά με τον Άδωνι και τα ανάλογα με αυτόν ακροατήρια. Ύβρις; Η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης της Ιστορίας μπορεί να οδηγήσει μόνο σε γκροτέσκο καταστάσεις. Οι Έλληνες χωρίστηκαν και πάλι στους υπέρ και κατά και η δοκιμασμένη συνταγή αναμένεται να δώσει τους καρπούς της. Θα είναι μακροπρόθεσμα πολιτικά οφέλη, απλή και πρόσκαιρη δημοσιότητα, κάτι άλλο; Δεν ξέρω αλλά σύντομα θα μάθουμε.

Αν κάτι σήμερα αξίζει να σημειώσουμε είναι το αυτόματο των εξελίξεων. Η ΝΔ δείχνει να έχει την πολιτική ηγεμονία (ποιος να το πίστευε πριν ένα χρόνο), η γύμνια και η ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αντιληπτή από ολοένα και περισσότερους, η κεντροαριστερά θα χτιστεί με πυρήνα τη ΔΗΜΑΡ σχεδόν χωρίς αυτή να το επιδιώκει. Πάμε ήσυχα, και αυτό είναι καλό. Αν πηγαίναμε και μεταρρυθμιστικά θάταν  καλύτερο. Αν η Αριστερά θέλει να κάνει κάτι πραγματικά καλό ας ζητήσει επιτακτικά και ανυποχώρητα την άμεση στήριξη των ανέργων και των φτωχών. Αυτό θα ήταν η πιο ρωμαλέα αντιρατσιστική δράση. Επί της ουσίας.


Σχόλια

  1. Κύριε Λεωνίδα σχολιάζεις κυρίως τις τακτικές κινήσεις των κομμάτων και των ηγετών. Συμφωνώ. Το βαθύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι ως πολιτικοί, ως λαός και ως κόμματα δεν έχουμε κουλτούρα συγκλίσεων και συνθέσεων. Όποιος συγκλίνει, θεωρείται προδότης και πουλημένος.
    Η ΝΔ θέλει να καταδικάσει μόνο τον ναζισμό και τον αντισημιτισμό και όχι τον ρατσισμό κάθε μορφής και να μην ταυτιστεί με την αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιστεύει στο λεγόμενο από τους άλλους (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κι ένα τμήμα της ΝΔ) "συνταγματικό τόξο". Το αριστερό ρεύμα το λέει ξεκάθαρα ( βλ. ΙΣΚΡΑ) και τη ίδια θέση έχει και το ΚΚΕ. Όσο η ΝΔ ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή αυγή κι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η Χρυσή αυγή χρησιμοποιείται από το "σύστημα" της κυβέρνησης, η χρυσή αυγή θα δρα ανενόχλητη. Το κάθε κόμμα (εκτός των ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) δείχνει ως "σύστημα" τους αντιπάλους για να ορίσει τον εαυτό του ως "αντισυστημικό". Είναι μια κοντόφθαλμη κι εμφυλιοπολεμική οπτική.
    Ας φανταστούμε ένα μέλλον όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση και θα προσπαθεί μόνος του να κυνηγήσει τη Χρυσή αυγή, θα έχει μαλώσει με όλες τις Ευρωπαικές κυβερνήσεις, θα βλέπει παντού εχθρούς, θα έχει τον έλεγχο της ΕΡΤ ως εξουσία και θα κλείνει τους ιδιωτικούς σταθμούς που τον αντιπολιτεύονται και δεν έχουν άδεια λειτουργίας. Η χρυσή αυγή θα "ηρωοποιείται" και η ΝΔ, αν υπάρχει,θα προσπαθεί μόνη της να κάνει αντιπολίτευση. Μάλλον είμαι υπερβολικά απαισιόδοξος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κύριε Θωμά το εφιαλτικό σενάριό σας ελπίζω να μείνει στο συρτάρι σας και να μην το δούμε ποτέ μπροστά μας. Κουλτούρα διαλόγου δεν υπάρχει αλλά βλέπετε ότι η ζωή τους αναγκάζει να κάτσουν κάποια στιγμή στο ίδιο τραπέζι και να τα βρουν. Αυτοματισμός.

      Διαγραφή
  2. ¨η κεντροαριστερά θα χτιστεί με πυρήνα τη ΔΗΜΑΡ´´. Μακάρι!


    Αλικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλίκη φαίνεται απίθανο; Φαίνεται, αλλά θα γίνει από μόνο του. Καθώς το ΠΑΣΟΚ εξαφανίζεται, όσοι Πασόκ δεν πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ θα μαζευτούν στην Αγίου Κωνσταντίνου και θα γραφτούν μόνοι τους στο κόμμα.

      Διαγραφή
  3. Γεια σου Λεωνίδα,
    Συμφωνώ με την πολιτική ανάλυση σου σχετικά με τους τακτικισμούς, τις αντιφάσεις και τον οπορτουνισμό του πολιτικού μωσαϊκού, αλλά διαφωνώ με την υποβάθμιση της σημασίας των επιπτώσεων όπως αυτό, τόσο στην ελευθερία της έκφρασης όσο και στο όποιο κράτος δικαίου έχει απομείνει.
    Στα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουν οι επίδοξοι νομοθέτες πολύ πρόχειρα περιλαμβάνονται:
    Το υπάρχον νομικό πλαίσιο επιτρέπει σήμερα την άσκηση βίας αν ο κατηγορούμενος αποδείξει ότι ήταν ρατσιστική;
    Ή αντίστροφα, από δω και πέρα θα τιμωρείται η ρατσιστική βία αλλά θα επιτρέπεται η ποινική, ‘επαναστατική’, ‘αστυνομική’, ‘ταξική’ κλπ;
    Θα απαγορευτεί η ‘διέγερση’ σε ‘ρατσιστική’ βία, φθορές και καταστροφές αλλά θα επιτρέπεται η διέγερση σε ‘ταξική’ βία και αντίστοιχες καταστροφές και φθορές πχ καταστημάτων, αυτοκινήτων κλπ;
    Και ποιος θα καθορίζει τι ακριβώς συνιστά ‘διέγερση’; Η εκάστοτε κυβέρνηση; Κάποια επιτροπή ‘σοφών’; Ο εκάστοτε διορισμένος δικαστικός; Υποθέτω ότι ο δικηγορικός σύλλογος θα τρίβει τα χέρια του για τις δουλειές που ανοίγονται από δω και πέρα όταν όλοι θα κατηγορούν όλους τους άλλους για ‘διεγερτικές’ σκέψεις, άρθρα, αναρτήσεις κλπ
    Οι συγγραφείς και τα βιβλία τους θα μπορούν να δικαστούν για το ‘έγκλημα’ της ‘διέγερσης’; Τα ‘διεγερτικά’ βιβλία θα απαγορεύονται απλώς ή θα καίγονται καλού – κακού; Οι συγγραφείς θα φυλακίζονται ή θα εξορίζονται;
    Πώς θα μετράμε, πώς θα αποδεικνύεται η ύπαρξή του και πως θα τιμωρείται το ‘Μίσος’; Θα υπάρχουν διαβαθμίσεις ‘Μίσους’ για να υπάρχει αντίστοιχη επιμέτρηση ποινής;
    Θα τιμωρούνται τα μέλη ομάδων προσώπων (θρησκευτικών, πολιτικών κλπ) ακόμα και αν κάποια από τα μέλη δεν έχουν διαπράξει κάποιο ‘αδίκημα’ στα πλαίσια της περιβόητης ‘συλλογικής ευθύνης’;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (συνέχεια)
    Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι:
    1. η φυσική βία όπως και η φθορά και η καταστροφή ξένης περιουσίας πρέπει να καταδικάζονται, σε όλες τις περιπτώσεις, χωρίς καμιά εξαίρεση, άσχετα από το ποιόν, την καταγωγή, το χρώμα, τον πολιτικό προσανατολισμό ή την θρησκεία του θύματος ή του θύτη.
    2. Η έκφραση πολιτικής, θρησκευτικής, φιλοσοφικής, ιστορικής ή οποιασδήποτε άλλης γνώμης ή άποψης, όσο αποκρουστική και αν μας φαίνεται, δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο της ποινικής δικαιοσύνης αλλά μόνο της προσωπικής και κοινωνικής κριτικής ή κατακραυγής. Σε αντίθετη περίπτωση μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι υποτιθέμενοι στόχοι αυτών των ευκαιριακών νομοθετημάτων
    3. Σε κάθε αδίκημα υπάρχει πάντοτε κάποιο συγκεκριμένο θύμα και κάποιος συγκεκριμένος θύτης. Η δικαστική δίωξη ή δικαίωση, ομάδων λόγω κοινού χρώματος, πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων κλπ μας επαναφέρει σε πρακτικές που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν από αυτούς που οι ευκαιριακοί νομοθέτες θέλουν υποτίθεται να περιορίσουν.
    4. Αυτή καθ’ εαυτή η έννοια της διέγερσης σε όποια εγκληματική πράξη είναι προβληματική, γιατί εξαρτάται από την εντελώς υποκειμενική κρίση της εκάστοτε εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Το υπάρχον πλαίσιο καλύπτει και ίσως με το παραπάνω τις περιπτώσεις σύστασης συμμορίας , ηθικής αυτουργίας κλπ
    5. Έννοιες και συναισθήματα όπως ‘Μίσος’, ‘Φθόνος’, ‘Απέχθεια’, ‘Απαξία’ κλπ είναι ασφαλώς προσωπικά και κοινωνικά απαράδεκτες, αλλά δεν αφορούν τα δικαστήρια, εφόσον δεν συνοδεύονται από παράνομες πράξεις.
    6. Η έννοια της ‘διέγερσης’ σε παράνομες πράξεις προϋποθέτει ότι τα αντικείμενα της ‘διέγερσης’, δεν είναι πλήρεις άνθρωποι με κρίση και ευθύνη των αποφάσεων και των πράξεών τους, αλλά όντα και πολίτες δεύτερης κατηγορίας οι οποίοι σε αυτή την περίπτωση πχ δεν θα έπρεπε να έχουν πολιτικά δικαιώματα. Όσοι αντιμετωπίζουν τους συμπολίτες μας με αυτό τον τρόπο θα έπρεπε να διωχθούν πριν από οποιονδήποτε άλλο στα πλαίσια του νέου αντιρατσιστικού νόμου που μας ετοιμάζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μη λέμε ιστορίες για αγρίους. Τί είδους συνεργασία να συνεχίσει η Δημάρ με τη Νδ που έχει στους κόλπους της παλιούς Οννεδίτες και πρώην βουλευτές του Καρατζαφέρη; Η Νδ δεν πρόκειται να προσεταιριστεί ψηφοφόρους οι οποίοι ψήφισαν αντιμνημονιακά με αυτές τις τρίπλες. Το προσωποπαγές κόμμα του Κουβέλη τι θα κάνει τελικά; Θα πάρει θέση υπέρ της Ρεπούση ή του Αμοιρίδη; Ο Σύριζα ας χάσει κάποιο ποσοστό ωστέ να δημιουργηθεί καλύτερη ισορροπία με Δημάρ και Πασόκ κι ας συγκυβερνήσουν μετά μαζί οι τρεις τους. Τι φοβάσαι μήπως ο Σύριζα μας βγάλει από την Ονέ; Τι θα κάνει; Επανάσταση; Πιστεύω θα είναι καλύτερα χωρίς τους δεξιούς της Νδ.
    Αντώνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Leo
    Σωστή η ανάλυση μόνο που φοβάμαι ότι υποτιμάς τη δυνατότητα ελιγμών του Συριζα.
    Το μνημόνιο έχει ημερομήνια λήξεως 31/12/14 ενώ πριν με λίγη μόχλευση και πολιτική υποστήριξη το success story μπορεί να εμπλουτιστεί με άλλα στοιχεία.
    Επομένως ο Συριζα θα κινηθεί ως υπερβαση του μνημονίου και οχι ως αρνηση. Ο ελιγμός είναι πιθανος ιδίως με ένα προεδρικό Συριζα μετά το συνέδριο. Οι λεγόμενες αντιρρήσεις των συνιστωσων είναι απολύτως δευτερεύουσας σημασίας, σχεδόν τελετουργικές.
    Πέρασε απαρατηρητη η συνεντευξη Τσακαλώτοϋ στην Εποχή:
    "Παράλληλα, αν η οικονομία σταθεροποιηθεί έστω σε αυτό το χαμηλό επίπεδο, κάποιοι μπορεί να διστάσουν να μας εμπιστευτούν, όπως π.χ ένας εργαζόμενος που έχει χάσει εισόδημα, αλλά δεν θα θεωρεί πια ότι κινδυνεύει η δουλειά του ή ένας μικρός επιχειρηματίας, που φυτοζωεί μεν αλλά δεν πιστεύει πια ότι θα κλείσει την επιχείρησή του.Όλα αυτά δείχνουν πόσο λάθος θα ήταν να επιστρέψει η Αριστερά σε μια οικονομίστικη σύλληψη και να περιμένει ότι αυτόματα η οικονομική κρίση θα αναδείξει αριστερές λύσεις"
    Στην κυνική γλώσσα ο ποιητής εννοεί: καλώς πηγατε την οικονομία στο κατώτερο σημείο , από όπου αναποφυεκτα υπάρχει αντίδραση προς τα πάνω, με δεδομένο πρωτογεννές πλεόνασμα,μηδενισμένο εμπορικό έλλειμα και κανενα ψιλοκούρεμα, δεν έχει σημασία ποιος τα έκανε αλλά ποιος θα οδηγήσει τον ανοδικό κύκλο.Ο Τσίπρας είναι λιγο πιο γάτα από ότι φαίνεται: θα διεκδικήσει την κυβέρνηση στον ανοδικό οικονομικό κύκλο, όπου κανείς δεν θα νοιάζεται αν λέγεται αντιμνημονιο ή μνηνόνιο.
    Η ιστορική αναλογία υπάρχει: Καραμανλής μας βάζει στην ΕΟΚ, με τη ολική αντίδραση Πασοκ για να υπάρξει το Πασοκ με τα λεφτά της ΕΟΚ.
    Η ιστορία είναι γεμάτη από παρόδοξα: κάποιος κάνει την "βρωμικη" δουλεία για να απολαύσει τα αποτελέσματα ο αντιπαλος της.
    Με αυτή την έννοια το παίγνιο γίνεται επικίνδυνο:Ο Συριζα κερδίζει μόνο αφού το μνημονιο "πετύχει" άρα θέλει χρόνο και ένα τοσο πληθωρικό λόγο όσο για να συσκοτήσει την αλλαγή του. Η ΝΔ αποστερημένη από αυθεντική αστική οπτική , και όντας "αντιμνημονιακή" ( 2010-12) θα φλερτάρει με τις ακροδεξιές λαικιστικές καταβολές της.Δύσκολα πραγματα γενικώς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. LLS
      Δεν μπορώ να διαφωνήσω φίλε μου Γιάννη. H ιστορική αναφορά που κάνεις με Καραμανλή και Ανδρέα είναι χαρακτηριστική και εύστοχη. Αλλά πάνω στον ανοδικό κύκλο πρέπει να έχεις πιο εξειδικευμένα όπλα και δεν ξέρω αν ο Τσίπρας τα έχει. Αυτός ο πληθωρικός λόγος πρέπει να δίνει απαντήσεις στις αποκρατικοποιήσεις, στην αξιολόγηση των ΔΥ, την αναδιάρθρωση κλπ στα πλαίσια της περαιτέρω ανόδου και όχι της επιστροφής στο παρελθόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ προς το παρόν είναι εγκλωβισμένος στο αντιμνημόνιο και βλακωδώς τα συνδέει όλα με αυτό, ακόμα και τον αντιρατσιστικό νόμο. Πρέπει να στρίψει πολύ και δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί. Στο σχέδιο όμως που υπαινίσσεσαι χωράει και η Κεντροαριστερά. Υπάρχει κόσμος στη ΔΗΜΑΡ αλλά και γενικότερα που βλέπει με καλό μάτι μια τέτοια προοπτική. Ως left liberal,δηλαδή μαθητής σου, δεν ενθουσιάζομαι με μια τέτοια ιδέα. Βάλε μέσα στο παιχνίδι και μια ενδεχόμενη φιλελέ στροφή του Σαμαρά για να βάλει χέρι στο κενό που αφήνει το κεντρώο ΠΑΣΟΚ και ο Φώτης δεν μπορεί να χωρέσει. Γενικά δύσκολα φίλε, συμφωνώ.

      Διαγραφή
    2. Εξαιρετική ανάλυση για τον ΣΥΡΙΖΑ, τα παιχνίδια του, την τακτική του στο πολιτικό γίγνεσθαι. Μήπως μπορούμε να έχουμε κάτι αντίστοιχο από τον κ. Left L. και για τα άλλα κόμματα της κυβέρνησης και τη στάση τους; Πιστεύω ότι θα είναι αρκετά διαφωτιστικό...

      Ευχαριστώ
      Αργυρώ Παπαγεωργίου

      Διαγραφή
  7. Κλασσικη ιστορια : Ο κακος μπατσος απειλει, ενδεχομενως ριχνει και καμμια φαπα, και - ω του θαυματος - ερχεται ο καλος μπατσος να δωσει τσιγαρο και καφε στον λωποδυτακο.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία